Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

floris+n+m

  • 1 Treron floris

    VOCABULARIUM NOMINUM ANIMALIUM QUINQUELINGUE — AVES > Treron floris

  • 2 formula floris

    {Deutsch:} Blütenformel (f)
    {Русский:} формула цветка (ж)

    Latein-Deutsch-Wörterbuch von Heilpflanzen > formula floris

  • 3 Spizaetus cirrhatus floris

    ENG sunda hawk-eagle

    Animal Names Latin to English > Spizaetus cirrhatus floris

  • 4 Treron floris

    ENG Flores green-pigeon

    Animal Names Latin to English > Treron floris

  • 5 flos

    floris, m третье склонение цветок

    Латинско-русский медицинско-фармацевтический словарь > flos

  • 6 flos

    , floris m
    цветок

    Latin-Russian dictionary > flos

  • 7 flos

    flos, floris, m. [st2]1 [-] fleur; qqf. suc des fleurs, odeur. [st2]2 [-] poil follet, première barbe, duvet. [st2]3 [-] la fleur, l'élite, la partie la meilleure. [st2]4 [-] fleur, extrémité supérieure, produits volatils de certaines substances, surface, écume. [st2]5 [-] fleuron, lanterne du dôme; fleur du chapiteau corinthien; fleur d'acanthe. [st2]6 [-] éclat de la flamme, flamme. [st2]7 [-] fleur de l'âge, beauté, éclat, lustre, puissance, prospérité, bonheur. [st2]8 [-] fleur d'innocence, chasteté, virginité. [st2]9 [-] fleurs, parure du style.    - flores verni, Hor.: fleurs printanières.    - florem mittere (expellere), Plin.: produire une fleur.    - ningunt rosarum floribus, Lucr. 2, 628: ils font tomber une pluie de roses.    - additis floribus, Plin.: en y ajoutant le suc des fleurs.    - florem ducere, Gell.: aspirer une odeur.    - flos genae, Luc.: barbe naissante.    - flos olei, Plin.: huile vierge.    - floris semodius, Plin.: un demi-boisseau de fleur de farine.    - flos salis, Plin.: le sel blanc.    - flos nobilitas, Cic.: l'élite de la noblesse.    - flos juventutis, Cic.: l'élite de la jeunesse.    - flos vini, Lucr.: bouquet du vin.    - flores modo rerum decerpere, Plin.: se borner à effleurer les choses.    - flos lactis, Vitr.: crème du lait.    - viridissimo flore puella, Cat. 17, 14: jeune fille dans tout l'éclat de sa beauté.    - flos veteris ubertatis exaruit, Cic. Brut. 4, 16: la fleur de l'ancienne fécondité se dessécha.    - quod floris juventute fuerat, Liv. 37, 12, 7: ce qu'il y avait de plus vigoureux parmi les soldats.    - florem dignitatis infringere, Cic.: ternir l'éclat du mérite.    - in Graeciae flore, Cic.: dans les plus beaux jours de la Grèce.    - Gallia, ille flos Italiae, Cic. Phil. 3, 5, 13: la Gaule, ce fleuron brillant de l'Italie.    - in flore virium, Liv.: dans toute sa force.    - in flore victoriarum, Just.: au fort de ses conquêtes.    - flore vitae, Cic.: au moment le plus glorieux de sa vie.    - primus flos animi, Stat. Ach. 1, 625: l'énergie morale du premier âge.    - flos eloquentiae, Cic.: ornements oratoires.
    * * *
    flos, floris, m. [st2]1 [-] fleur; qqf. suc des fleurs, odeur. [st2]2 [-] poil follet, première barbe, duvet. [st2]3 [-] la fleur, l'élite, la partie la meilleure. [st2]4 [-] fleur, extrémité supérieure, produits volatils de certaines substances, surface, écume. [st2]5 [-] fleuron, lanterne du dôme; fleur du chapiteau corinthien; fleur d'acanthe. [st2]6 [-] éclat de la flamme, flamme. [st2]7 [-] fleur de l'âge, beauté, éclat, lustre, puissance, prospérité, bonheur. [st2]8 [-] fleur d'innocence, chasteté, virginité. [st2]9 [-] fleurs, parure du style.    - flores verni, Hor.: fleurs printanières.    - florem mittere (expellere), Plin.: produire une fleur.    - ningunt rosarum floribus, Lucr. 2, 628: ils font tomber une pluie de roses.    - additis floribus, Plin.: en y ajoutant le suc des fleurs.    - florem ducere, Gell.: aspirer une odeur.    - flos genae, Luc.: barbe naissante.    - flos olei, Plin.: huile vierge.    - floris semodius, Plin.: un demi-boisseau de fleur de farine.    - flos salis, Plin.: le sel blanc.    - flos nobilitas, Cic.: l'élite de la noblesse.    - flos juventutis, Cic.: l'élite de la jeunesse.    - flos vini, Lucr.: bouquet du vin.    - flores modo rerum decerpere, Plin.: se borner à effleurer les choses.    - flos lactis, Vitr.: crème du lait.    - viridissimo flore puella, Cat. 17, 14: jeune fille dans tout l'éclat de sa beauté.    - flos veteris ubertatis exaruit, Cic. Brut. 4, 16: la fleur de l'ancienne fécondité se dessécha.    - quod floris juventute fuerat, Liv. 37, 12, 7: ce qu'il y avait de plus vigoureux parmi les soldats.    - florem dignitatis infringere, Cic.: ternir l'éclat du mérite.    - in Graeciae flore, Cic.: dans les plus beaux jours de la Grèce.    - Gallia, ille flos Italiae, Cic. Phil. 3, 5, 13: la Gaule, ce fleuron brillant de l'Italie.    - in flore virium, Liv.: dans toute sa force.    - in flore victoriarum, Just.: au fort de ses conquêtes.    - flore vitae, Cic.: au moment le plus glorieux de sa vie.    - primus flos animi, Stat. Ach. 1, 625: l'énergie morale du premier âge.    - flos eloquentiae, Cic.: ornements oratoires.
    * * *
        Flos, huius floris, masc. gen. Plin. Fleur.
    \
        Varios fundit humus flores. Virgil. Produit en abondance.
    \
        Legere flores. Virgil. Cueillir.
    \
        Apricos necte flores. Horat. Fay des bouquets ou chapeaux de fleurs.
    \
        In ipso Graeciae flore. Cic. Quand la Grece estoit en sa fleur et vigueur, en son grand feu, en son regne.
    \
        Flos poetarum. Plaut. La fleur des poetes, L'eslite.
    \
        Florem amittere dicitur puella. Catull. Quand elle est despucellee.
    \
        Bacchi flos euanescit. Lucret. L'odeur du vin.
    \
        Flos in siligine. Plin. La fleur de la farine.
    \
        Flos vini, Id est odor. Plaut. L'odeur.
    \
        Flos vini, Aliter. Plin. La cotte, ou fleur, ou seime que le vin prend par dessus, quand il est dedens le tonneau.

    Dictionarium latinogallicum > flos

  • 8 flos

    flōs, flōris, m. ( gotisch bloma, mhd. bluost, Blüte), die Blume, Blüte, I) eig., meton. u. bildl., 1) eig.: flos agri, Feldblume, Vulg.: flos uvae, olivae, violae, Eccl., rosae, Hor.: flores rosarum, Lucr.: flos (kollektiv) sertus et solutus, Apul.: flores verni, Hor. u. Suet.: florum omnium varietas, Cic.: flores coronaeque, Curt. (s. Mützell Curt. 4, 4 [17], 5): flores ad mel faciendum idonei, Honigblumen, Sen.: florem mittere, eine Blume hervorbringen, blühen, Plin.: sepulchrum L. Catilinae floribus ornare, Cic. – bildl., breve velut florum corpusculum feci, v. einem Schriftwerke, Iustin.: ebenso flores rerum carpere, die Blüten (das Beste) aus Schriftwerken auslesen, Plin. – 2) meton., flores, Blumensaft, Honigsaft, Verg., Tibull. u. Plin. – II) übtr.: A) der blühende Zustand, der Flor, Gipfelpunkt, die Periode der höchsten Kraftentwickelung (griech. ἀκμή), 1) im allg.: Graeciae, Cic.: virium, Liv. – 2) insbes.: flos aetatis, die Blüte der Jahre, die Jugendkraft, Jugendfülle (griech. ἀκμή), Cic. u.a.: ebenso flos iuventae, Liv. (s. Drak. Liv. 28, 35, 7. Mützell Curt. 3, 5 [12], 8): u. bl. flos, Ter. u. Ov.: in primo flore exstingui, Plin. ep.: exstingui in ipso aetatis ac victoriarum flore, Iustin. – in geschlechtlicher Beziehung, castum amisit polluto corpore florem, Catull.: florem aetatis in Bithynia contaminatum, Suet. – B) die Blüte = der beste, kräftigste, tüchtigste, edelste od. oberste Teil von etwas, die Blüte, die Zierde, 1) im allg.: optimorum civium vel flos vel robur, die Blüte u. der Kern (= die edelsten Jünglinge u. Männer), Cic.: u. so flos totius Italiae ac robur, Cic. (vgl. quod floris, quod roboris in iuventute erat, amiserant, Liv.): so auch flos nobilitatis et iuventutis, Cic.: Gallia est flos Italiae, Cic.: florem et colorem defuisse, Schmuck des Ausdrucks, Cic.: fl. Bacchi (= vini), der Geist, die Kraft, Lucr.: fl. vini, der Schaum, Cato u.a.: lactis, »Rahm«, Vitr.: olei, das erste, beste, Plin.: so auch salis, cerae, Plin.: farinae, das feinste, Plin.: visci, das oberste, oben schwimmende = das leichteste, Plin.: marmoris et gypsi, das feinere u. reinere Mehl, Col. – 2) insbes.: a) flos iuvenilis, die ersten zarten Barthaare, der Flaum, Claud.: so auch flos genae, Lucan., u. bl. flos, Verg. – b) fl. cenae, das beste Gericht, Favor. b. Gell. 15, 8, 2. – c) fl. flammae, der Schimmer, Glanz, Lucr. 1, 900. – d) als t. t. der Archit.: α) die Blume am korinthischen Kapitäl im Mittel der Fronte der Platte, Vitr. 4, 1, 12. – β) eine Blume, die oben auf die Kuppel gesetzt wurde, Vitr. 4, 8, 3. – / flos bei Spät. auch Neutrum, Pelagon. veterin. 14 (= 219 Ihm). Gargil. de cur. boum 29.

    lateinisch-deutsches > flos

  • 9 apertio

    ăpertĭo, ōnis, f. action d'ouvrir, ouverture.    - apertio floris, Pall. 1: épanouissement d'une fleur.
    * * *
    ăpertĭo, ōnis, f. action d'ouvrir, ouverture.    - apertio floris, Pall. 1: épanouissement d'une fleur.
    * * *
        Apertio, Verbale. Varro. Ouverture.

    Dictionarium latinogallicum > apertio

  • 10 similitudo

    similitūdo, ĭnis, f. [st1]1 [-] ressemblance, analogie, similitude.    - est homini cum deo similitudo, Cic. Leg. 1, 25: l'homme a une ressemblance avec Dieu. --- cf. Cic. Br. 150.    - id ex similitudine floris lilium appellabant, Caes. BG. 7, 73, 9: cet ouvrage, ils l'appelaient lis d'après sa ressemblance avec la fleur.    - aliquid ad similitudinem panis efficere, Caes. BC. 3, 48: fabriquer qqch qui imite le pain.    - similitudo servitutis, Cic Rep. 1, 43: ressemblance avec la servitude. --- cf. Cic. Rep. 1, 64; 3, 46; Lael. 81.    - sine cujusquam similitudine, Cic. de Or. 2, 98: sans ressembler à personne.    - plur. similitudines, Cic. Br. 143: cas semblables, faits analogues. --- cf. Cic. Off. 1, 11.    - mais similitudines honesti, Cic. Off. 3, 13 = les apparences de l'honnête. --- cf. simulacra virtutis, Cic. Off. 1, 46, et aussi Off. 3, 69. [st1]2 [-] représentation, portrait, image ressemblante.    - Cic. Or. 9; Sen. Ep. 71, 2. [st1]3 [-] comparaison, rapprochement.    - ut ad valetudinis similitudinem veniamus, Cic. Tusc. 4, 27: pour faire un rapprochement avec la santé physique.    - sunt quaedam animi similitudines cum corpore, Cic. Tusc. 2, 23, 54: l'âme présente quelques points de comparaison avec le corps. [st1]4 [-] rhét. la similitude, l'analogie.    - Her. 4, 59; Cic. de Or. 2, 168.    - propter similitudinem, Cic. Inv. 1, 52: par analogie. [st1]5 [-] monotonie.    - Cic. Inv. 1, 76.
    * * *
    similitūdo, ĭnis, f. [st1]1 [-] ressemblance, analogie, similitude.    - est homini cum deo similitudo, Cic. Leg. 1, 25: l'homme a une ressemblance avec Dieu. --- cf. Cic. Br. 150.    - id ex similitudine floris lilium appellabant, Caes. BG. 7, 73, 9: cet ouvrage, ils l'appelaient lis d'après sa ressemblance avec la fleur.    - aliquid ad similitudinem panis efficere, Caes. BC. 3, 48: fabriquer qqch qui imite le pain.    - similitudo servitutis, Cic Rep. 1, 43: ressemblance avec la servitude. --- cf. Cic. Rep. 1, 64; 3, 46; Lael. 81.    - sine cujusquam similitudine, Cic. de Or. 2, 98: sans ressembler à personne.    - plur. similitudines, Cic. Br. 143: cas semblables, faits analogues. --- cf. Cic. Off. 1, 11.    - mais similitudines honesti, Cic. Off. 3, 13 = les apparences de l'honnête. --- cf. simulacra virtutis, Cic. Off. 1, 46, et aussi Off. 3, 69. [st1]2 [-] représentation, portrait, image ressemblante.    - Cic. Or. 9; Sen. Ep. 71, 2. [st1]3 [-] comparaison, rapprochement.    - ut ad valetudinis similitudinem veniamus, Cic. Tusc. 4, 27: pour faire un rapprochement avec la santé physique.    - sunt quaedam animi similitudines cum corpore, Cic. Tusc. 2, 23, 54: l'âme présente quelques points de comparaison avec le corps. [st1]4 [-] rhét. la similitude, l'analogie.    - Her. 4, 59; Cic. de Or. 2, 168.    - propter similitudinem, Cic. Inv. 1, 52: par analogie. [st1]5 [-] monotonie.    - Cic. Inv. 1, 76.
    * * *
        Similitudo, pen. prod. similitudinis. Cic. Semblance, Similitude.
    \
        Similitudo periculi. Cic. Pareil danger.
    \
        Similitudine veri capi. Liu. Estre deceu soubs couleur de verité.
    \
        Similitudines, quae ducuntur ex mutis animalibus, aut inanimis, facile est eludere. Quintil. Les similitudes et comparaisons.

    Dictionarium latinogallicum > similitudo

  • 11 flos

    flōs, flōris, m. ( gotisch bloma, mhd. bluost, Blüte), die Blume, Blüte, I) eig., meton. u. bildl., 1) eig.: flos agri, Feldblume, Vulg.: flos uvae, olivae, violae, Eccl., rosae, Hor.: flores rosarum, Lucr.: flos (kollektiv) sertus et solutus, Apul.: flores verni, Hor. u. Suet.: florum omnium varietas, Cic.: flores coronaeque, Curt. (s. Mützell Curt. 4, 4 [17], 5): flores ad mel faciendum idonei, Honigblumen, Sen.: florem mittere, eine Blume hervorbringen, blühen, Plin.: sepulchrum L. Catilinae floribus ornare, Cic. – bildl., breve velut florum corpusculum feci, v. einem Schriftwerke, Iustin.: ebenso flores rerum carpere, die Blüten (das Beste) aus Schriftwerken auslesen, Plin. – 2) meton., flores, Blumensaft, Honigsaft, Verg., Tibull. u. Plin. – II) übtr.: A) der blühende Zustand, der Flor, Gipfelpunkt, die Periode der höchsten Kraftentwickelung (griech. ἀκμή), 1) im allg.: Graeciae, Cic.: virium, Liv. – 2) insbes.: flos aetatis, die Blüte der Jahre, die Jugendkraft, Jugendfülle (griech. ἀκμή), Cic. u.a.: ebenso flos iuventae, Liv. (s. Drak. Liv. 28, 35, 7. Mützell Curt. 3, 5 [12], 8): u. bl. flos, Ter. u. Ov.: in primo flore exstingui, Plin. ep.: exstingui in ipso aetatis ac victoriarum flore, Iustin. – in geschlechtlicher Beziehung, castum amisit polluto corpore florem, Catull.: florem aetatis in Bithynia contaminatum, Suet. – B) die Blüte = der
    ————
    beste, kräftigste, tüchtigste, edelste od. oberste Teil von etwas, die Blüte, die Zierde, 1) im allg.: optimorum civium vel flos vel robur, die Blüte u. der Kern (= die edelsten Jünglinge u. Männer), Cic.: u. so flos totius Italiae ac robur, Cic. (vgl. quod floris, quod roboris in iuventute erat, amiserant, Liv.): so auch flos nobilitatis et iuventutis, Cic.: Gallia est flos Italiae, Cic.: florem et colorem defuisse, Schmuck des Ausdrucks, Cic.: fl. Bacchi (= vini), der Geist, die Kraft, Lucr.: fl. vini, der Schaum, Cato u.a.: lactis, »Rahm«, Vitr.: olei, das erste, beste, Plin.: so auch salis, cerae, Plin.: farinae, das feinste, Plin.: visci, das oberste, oben schwimmende = das leichteste, Plin.: marmoris et gypsi, das feinere u. reinere Mehl, Col. – 2) insbes.: a) flos iuvenilis, die ersten zarten Barthaare, der Flaum, Claud.: so auch flos genae, Lucan., u. bl. flos, Verg. – b) fl. cenae, das beste Gericht, Favor. b. Gell. 15, 8, 2. – c) fl. flammae, der Schimmer, Glanz, Lucr. 1, 900. – d) als t. t. der Archit.: α) die Blume am korinthischen Kapitäl im Mittel der Fronte der Platte, Vitr. 4, 1, 12. – β) eine Blume, die oben auf die Kuppel gesetzt wurde, Vitr. 4, 8, 3. – flos bei Spät. auch Neutrum, Pelagon. veterin. 14 (= 219 Ihm). Gargil. de cur. boum 29.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > flos

  • 12 flōs

        flōs ōris, m    [FLA-], a blossom, flower: sepulchrum floribus ornatum est: recentes, H.: qui (odores) adflarentur ex floribus: flores rosae, garlands, H.: piabunt Floribus Genium, H.: crocum floresque perambulet Fabula, the stage strewn with flowers, H.: caput impedire flore, H.: floribus oras explent, i. e. honey, V.: prima genas vestibat flore iuventas, the first down (of a youthful beard), V.—Fig., a flower, crown, ornament, prime, best part, freshness, promise: veteris ubertatis: nobilitatis ac iuventutis: quod floris in iuventute fuerat, L.: Graeciae, most flourishing condition: gratia aetatis flore conlecta: in flore virium esse, L.: flos ipsus (sc. aetatis), T.—Of speech, a flower, embellishment, ornament: conspersa (oratio) quasi verborum floribus, etc.: eloquentiae.
    * * *
    flower, blossom; youthful prime

    Latin-English dictionary > flōs

  • 13 flos

    flōs, ōris, m. [root fla-; Gr. ek-phlainô, to stream forth; cf. phlasmos; Lat. flare, flamen, etc., v. flo], a blossom, flower.
    I.
    Lit.:

    suaves flores,

    Lucr. 1, 8:

    juvat novos decerpere flores,

    id. 1, 928:

    novi,

    Hor. C. 4, 1, 32:

    recentes,

    id. ib. 3, 27, 44:

    verni,

    id. ib. 2, 11, 9:

    florum omnium varietas,

    Cic. de Sen. 15, 54:

    suavitas odorum, qui afflarentur e floribus,

    id. ib. 17, 59:

    laetissimi flores,

    id. Verr. 2, 4, 48, § 107:

    ninguntque rosarum Floribus,

    Lucr. 2, 628:

    flores rosae, rosarum,

    Hor. C. 2, 3, 14; 3, 29, 3; 4, 10, 4:

    piabunt floribus et vino Genium,

    id. Ep. 2, 1, 144; cf.:

    fons Bandusiae, dulci digne mero non sine floribus,

    id. C. 3, 13, 2:

    nitidum caput impedire myrto Aut flore,

    id. ib. 1, 4, 10:

    recte necne crocum floresque perambulet Attae Fabula, si dubitem, etc.,

    the stage strewed with flowers, id. Ep. 2, 1, 79:

    carduus florem purpureum mittit inter medios aculeos,

    puts forth, Plin. 20, 23, 99, § 262; cf. id. 21, 6, 17, § 31:

    legere,

    Ov. M. 4, 315.—
    B.
    Transf.
    1.
    The honey of flowers sucked out by the bees:

    rure levis verno flores apis ingerit alveo, Conpleat ut dulci sedula melle favos,

    Tib. 2, 1, 49; Verg. G. 4, 39; Plin. 11, 7, 7, § 17.—
    2.
    In gen., like the Gr. anthos, for whatever forms either the best part or the highest part of a thing (mostly poet. and in postAug. prose).—
    a.
    The flower of any thing, i. e. the prime or best part, also the best kind of any thing: postquam est honoratus frugum et floris Liberi, the bouquet or flavor of wine, Pac. ap. Non. 498, 12; so,

    vini (Bacchi),

    Plaut. Curc. 1, 2, 1; id. Cas. 3, 5, 16; Lucr. 3, 221.— The best kind of oil, Plin. 15, 6, 6, § 23; of wax, id. 21, 14, 49, § 84; of rosin, id. 14, 20, 25, § 124; of salt, id. 13, 1, 2, § 14; Cato, R. R. 88, 2; of meal, Plin. 18, 9, 20, § 86 et saep.; of cream, Vitr. 8, 3; of the finest dish: cenae, Favorin. ap. Gell. 15, 8, 2.—
    b.
    The highest part, the top, crown, head of a thing.—Of the froth of wine, Cato, R. R. 11, 2; Col. 12, 30; Plin. 14, 21, 27, § 136.—The blisters, scales that are formed in smelting metals, id. 34, 11, 24, § 107; the upper dust of marble or gypsum, Col. 12, 20, 8.— Poet. of the first downy hairs of the beard: nunc primum opacat flore lanugo genas, Pac. ap. Paul. ex Fest. s. v. genas, p. 94 Müll. N. cr.; Verg. A. 8, 160; Luc. 6, 562:

    ante genas dulces quam flos juvenilis inumbret,

    Claud. in Prob. Cons. Pan. 69.—Donec flammai fulserunt flore coorto, a tip or flash of flame, Lucr. 1, 900.—
    3. II.
    Trop., the flower, crown, ornament of any thing (class.; a favorite flg. of Cic.).
    A.
    In gen.:

    ea tempestate flos poëtarum fuit (Plautus),

    Plaut. Cas. prol. 18:

    sic omnis fetus repressus, exustusque siti flos veteris ubertatis exaruit,

    Cic. Brut. 4, 16:

    (Ennius) flos delibatus populi... qua (eloquentia) virum excellentem praeclare tum illi homines florem populi esse dixerunt,

    id. ib. 15, 58 sq. (cf. Enn. Ann. v. 309 ed. Vahl.):

    flos nobilitatis ac juventutis,

    id. Phil. 2, 15, 37; so, legatorum, id. Fl. 26, 61:

    versaris in optimorum civium vel flore vel robore,

    id. Or. 10, 34; cf.:

    quod floris, quod roboris in juventute fuerat, amiserant,

    Liv. 37, 12, 7:

    ex morbo velut renovatus flos juventae,

    id. 28, 35, 7; 26, 2, 6; Curt. 3, 5, 8:

    provincia Galliae... ille flos Italiae, illud firmamentum imperii populi Romani, illud ornamentum dignitatis,

    Cic. Phil. 3, 5, 13:

    flos dignitatis,

    id. Balb. 6, 15; cf.:

    ego te, Crasse, cum vitae flore, tum mortis opportunitate, divino consilio et ortum et exstinctum esse arbitror,

    splendor, glory, id. de Or. 3, 3, 12:

    in ipso Graeciae flore,

    in the very flower, the most flourishing condition, id. N. D. 3, 33, 82:

    flos aetatis,

    the flower of one's age, the prime of life, Lucr. 3, 770; 5, 847; cf.:

    non venirem contra gratiam, non virtutis spe, sed aetatis flore collectam,

    Cic. Phil. 2, 2, 3.— Without aetas: Pa. Anni? Ch. Anni? Sedecim. Pa. Flos ipse, Ter. Eun. 2, 3, 28:

    viridissimo flore puella,

    Cat. 17, 14:

    in flore primo tantae indolis juvenis exstinctus est,

    Plin. Ep. 5, 9, 5:

    in flore virium se credens esse,

    Liv. 42, 15, 2:

    primus flos animi,

    youthful vigor, Stat. Ach. 1, 625;

    but also: flos animi,

    ripe age, Sen. Ep. 26:

    videmus Vergilium ea de causa hortorum dotes fugisse, et e tantis, quae retulit, flores modo rerum decerpsisse,

    i. e. the choicest, best, Plin. H. N. 14 praef. § 7.—
    2.
    Transf.: flos aetatis, maidenly or youthful innocence (of girls or boys), virginity:

    (virgo) cum castum amisit polluto corpore florem,

    Cat. 62, 46:

    Hasdrubal flore aetatis, uti ferunt, primo Hamilcari conciliatus,

    Liv. 21, 2, 3; cf. id. 21, 3, 4:

    florem aetatis (Caesaris) in Bithynia contaminatum,

    Suet. Caes. 49.—
    B.
    In partic., of speech, a flower, embellishment, ornament:

    ut porro conspersa sit (oratio) quasi verborum sententiarumque floribus, etc.,

    Cic. de Or. 3, 25, 96:

    flos aut lumen eloquentiae,

    id. Brut. 17, 66; cf.:

    nullus flos tamen neque lumen ullum (in M. Crassi oratione),

    id. ib. 66, 233:

    florem et colorem defuisse,

    id. ib. 87, 298:

    alia copia locuples, alia floribus laeta,

    Quint. 8, 3, 87:

    male audire... nimiis floribus et ingenii affluentia,

    id. 12, 10, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > flos

  • 14 apertio

    ōnis f. [ aperio ]
    2) (тж. pl.) открытие ( templi Ap)
    3) мед. вскрытие ( corporum CA)

    Латинско-русский словарь > apertio

  • 15 doliolum

    dōliolum, ī n. [demin. к dolium I \]
    бочонок Vr, L, Col

    Латинско-русский словарь > doliolum

  • 16 splendor

    ōris m. [ splendeo ]
    1) блеск, сверкание, блистание (auri rhH.; flammae O)
    2) величие, слава, известность (summorum hominum C; imperii C)
    3) великолепие, пышность (domūs AG; floris O)
    4) краса, украшение ( ordĭnis C)
    5) живость, свежесть, благозвучие ( verborum C)
    6) звонкость, ясность, чистота ( vocis C)

    Латинско-русский словарь > splendor

  • 17 flos

    flos flos, floris m цветок

    Латинско-русский словарь > flos

  • 18 apertio

    apertio, ōnis, f. (aperio), die Öffnung, Eröffnung, I) im allg.: recenti apertione (sirorum), Varr.: floris, Pallad.: oris, Eccl. – II) insbes., 1) als spät. mediz. t. t., a) = die Leibesöffnung, Cael. Aur. chron. 3, 8, 113. – b) = die Öffnung eines Leichnams, die Sektion, Cael. Aur. acut. 1, 8, 57: corporum apertiones, Th. Prisc. 4, 2: u. absol. Nbf. aperitiones, Cael. Aur. chron. 3, 8, 111. – 2) als t. t. der Religionsspr., die feierliche Tempelöffnung, templi, Apul. met. 11, 22: Plur., Apul. met. 11, 20. Serv. Verg. Aen. 4, 301.

    lateinisch-deutsches > apertio

  • 19 aura

    aura, ae, f. (αὔρα), der Hauch, I) im engern Sinne, der strömende Lufthauch, 1) im allg.: a) eig., das Wehen, die Strömung der Luft, der Luftzug, die wehende Luft, das Säuseln, aura fluminis, Liv.: aura matutina, Vitr., antelucana, Plin.: nocturnā aurā uti (v. Schiffen, die segeln), Caes.: aurā fluere mobilius, Sen.: deneget afflatus ventus et aura suos, Ov.: Plur., aurae fluminum et stagnorum, Luftzüge an usw., Cels.: semper aër spiritu aliquo movetur, frequentius tamen auras quam ventos habet, Plin. ep.: venti et aurae cient mare, Liv.: nunc omnes terrent aurae, erschreckt jedes Lüftchen, Verg. – bei Dichtern jeder (auch scharf wehende) Wind, petulans, Lucr.: rapida, Ov.: aurae vela vocant, Verg. – u. die Luft übh., aura mixta vapore, Lucr.: aurae aëris, Lucr. u. Mam. Claud., od. aurae aëriae, Lucr. u. Verg. – b) meton., Plur. aurae, wie Lüfte, α) für Höhe, Himmel, cursum per auras dirigere, Verg.: in auras attollere se od. assurgere, Verg.: ad auras tendere od. se agere, Verg.: erigere fluctus sub auras, Verg.: stat ferrea turris ad auras, ragt hoch in die Lüfte, Verg. – β) für Oberwelt, venire superas ad auras, Verg.: seque ipsum pondus in auras expulit (v. neugeborenen Kinde), ans Licht der Welt, Ov. – γ) für Tageslicht, Öffentlichkeit, ferre sub auras, bekannt machen, Verg.: reddere ad auras, herausgeben, Verg.: fugere auras, das Tageslicht meiden, Verg. – c) übtr., der leise, flüchtige, wirklich oder scheinbar günstige, lockende Hauch, das leise Anschlagen, das leise Zeichen, der leise Schimmer von usw., dum flavit velis aura secunda meis, Ov.: aura honoris, der sanfte, liebliche Hauch der Ehre (Ggstz. periculi tempestas), Cic.: rumoris, Cic.: voluntatis, Cic.: favoris popularis, Liv.: vulgi se venditare aurae, Ov.: levis aura spei obicitur, Liv.: dah. bes. häufig aura popularis, die unbestimmte, unzuverlässige Gunst des großen Haufens, Cic. u.a. (neben militaris favor, Liv. epit. 30): auch im Plur. aurae populares, Verg. Aen. 6, 817: u. bl. aura, Liv. 6, 11, 7. – 2) insbes., die atmosphärische Luft, die wir einatmen, auras vitales suscipere, Lucr., od. carpere, Verg.: auris vitalibus vesci, Lucr. u. Verg.: haurire auram communem, Quint.: captare naribus auras, schnaubend atmen, Verg. – übtr., libertatis auram captare, nach jeder Hoffnung von Freiheit haschen, Liv. – II) im weitern Sinne: 1) die Ausdünstung, der verbreitete Dunst, Geruch (vgl. Jacob Lucil. iun. Aetna 315. Bünem. Lact. 3, 17, 11), Lucr., Verg. u.a.: auram (Duft) bonam floris naribus ducere, Min. Fel. 38, 2. – 2) der Lichtglanz, Schimmer, auri, Verg. Aen. 6, 204. – 3) die Wärme des Sonnenlichtes, Varr. sat. Men. 139. – 4) das Echo, Prop. 1, 20, 50 u. s. – / Arch. Genet. Sing. aurai, Verg. Aen. 6, 747.

    lateinisch-deutsches > aura

  • 20 cacumen

    cacūmen, minis, n. (vgl. altind. kakúd, Gipfel, Kuppe), die allmählich auslaufende kegelförmige Spitze, das spitz auslaufende obere Ende, bes. der Gipfel eines Berges, Baumes (Ggstz. radix), I) eig.: a) übh.: cacumen radicis loco ponis, Sen.: montis, Catull., Sen. u.a.: Alpium, Plin.: nuda fere cacumina (rupis) sunt, Liv.: collis in modum metae in acutum cacumen fastigatus, Liv.: pyramidis, Plin.: arboris, Verg., Quint. u.a.: oleae, Quint.: praeacuta (ramorum) cacumina, Caes.: cacumina clavorum (der Nägel), Val. Max.: graminis, Plin.: ovi, Plin.: corporis, Lucr.: membrorum, Plin. – b) als gramm. t. t., das über die Buchstaben gesetzte Akzentzeichen, Diom. 433, 21. Mart. Cap. 3. § 273. – II) übtr., der Gipfel = das Höchste, das äußerste Ziel, in cacumine ipso pulchritudinis, venustatis et floris, Arnob. 6, 13: alescendi summum tangere c., den Gipfel des Wachstums völlig erreichen, Lucr. 2, 1130: artibus ad summum c. venire, zur höchsten Vollkommenheit gelangen, Lucr. 5, 1455: florens cacumen nostrae famae frangere, Naev. com. 115.

    lateinisch-deutsches > cacumen

См. также в других словарях:

  • Floris — may refer to:People* A masculine given name of Dutch origin. * Five counts of Holland: **Floris I, Count of Holland **Floris II, Count of Holland **Floris III, Count of Holland **Floris IV, Count of Holland **Floris V, Count of Holland *Prince… …   Wikipedia

  • Floris — ist die niederländische Version des Namens Florian. Namensträger: Florens V. (Holland) (ndl.: Floris V; 1254–1296), Graf von Holland Floris Adriaan van Hall (1791–1866), liberaler, später konservativer niederländischer Staatsmann Floris Michael… …   Deutsch Wikipedia

  • FLORIS (C. et F.) — FLORIS CORNELIS (1514 1575) & FRANS (1516 1571) Artistes flamands. Cornelis Floris fut un propagateur de l’italianisme dans le domaine de l’architecture et de la sculpture. On lui doit surtout l’hôtel de ville d’Anvers (1561); comme son frère… …   Encyclopédie Universelle

  • Floris — Floris, IA U.S. city in Iowa Population (2000): 153 Housing Units (2000): 68 Land area (2000): 0.483789 sq. miles (1.253008 sq. km) Water area (2000): 0.000000 sq. miles (0.000000 sq. km) Total area (2000): 0.483789 sq. miles (1.253008 sq. km)… …   StarDict's U.S. Gazetteer Places

  • Floris, IA — U.S. city in Iowa Population (2000): 153 Housing Units (2000): 68 Land area (2000): 0.483789 sq. miles (1.253008 sq. km) Water area (2000): 0.000000 sq. miles (0.000000 sq. km) Total area (2000): 0.483789 sq. miles (1.253008 sq. km) FIPS code:… …   StarDict's U.S. Gazetteer Places

  • Floris — Floris,   eigentlich de Vriendt [ friːnt], flämische Künstlerfamilie. Bedeutende Vertreter:    1) Cornelis, niederländischer Bildhauer, Baumeister und Ornamentzeichner, * Antwerpen 1514, ✝ ebenda 20. 10. 1575, Bruder von 2); lebte 1540 44 in… …   Universal-Lexikon

  • Floris [1] — Floris, Insel, so v.w. Flores 2) …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Floris [2] — Floris, 1) Franz, Künstlername des Frans de Vriendt (s.d.). 2) Peter Williamson, Reisender des 17. Jahrh., gebürtig aus Danzig, machte von Holland aus, wo er sich als Kaufmann niedergelassen hatte, mehrere Reisen nach Ostindien u. wurde dabei mit …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Floris — Floris, Frans (eigentlich de Vriendt), niederländischer Maler, geb. um 1517 in Antwerpen, gest. daselbst 1. Okt. 1570, sollte Bildhauer werden, lernte aber dann die Malerei bei Lambert Lombard in Lüttich und wurde 1540 Meister in Antwerpen. Dann… …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Floris — Floris, s. Flores …   Kleines Konversations-Lexikon

  • Floris [2] — Floris, Frans, niederländ. Maler, eigentlich de Vriendt, geb. 1517 oder 1518 zu Antwerpen, gest. das. 1. Okt. 1570; malte mytholog. Szenen (manieriert), auch religiöse Bilder und Bildnisse (Der Falkenjäger, 1558). – Sein Bruder Cornelis F., gest …   Kleines Konversations-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»