Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

flagitium

  • 1 flagitium

    flāgĭtĭum, ii, n. [flagito; cf. Doed. Syn. 2, p. 143; Corss. Ausspr. 1, 398 sq.; orig., burning desire, heat of passion].
    I.
    Lit., an eager or furious demand, importunity, urgency (post-Aug. and rare; cf.

    flagitatio): Lentulus credebatur illa militiae flagitia primus aspernari,

    Tac. A. 1, 27:

    pro Plancina cum pudore et flagitio disseruit, matris preces obtendens,

    id. ib. 3, 17.—
    II.
    Transf.
    A.
    Esp., a shameful or disgraceful act done in the heat of passion; a burning shame, disgraceful thing (class.;

    syn.: scelus, nefas, facinus, maleficium, peccatum, delictum, crimen): quae (convivia) domesticis stupris flagitiisque flagrabunt,

    Cic. Verr. 2, 4, 32, § 71; so,

    flagrantissima (with adulteria),

    Tac. A. 14, 51; cf.:

    stupra et adulteria et omne tale flagitium,

    Cic. de Sen. 12, 40; id. Verr. 2, 5, 10, § 26:

    domesticis vitiis atque flagitiis se inquinare,

    id. Tusc. 1, 30, 72; cf.:

    homo sceleribus flagitiisque contaminatissimus,

    id. Prov. Cons. 6, 14; and id. Rosc. Am. 9, 25:

    tantum sceleris et tantum flagitii admittere,

    id. Att. 10, 3:

    quae libido ab oculis, quod facinus a manibus umquam tuis, quod flagitium a toto corpore abfuit? etc.,

    id. Cat. 1, 6, 13; cf.:

    Q. Curius, flagitiis atque facinoribus coopertus,

    Sall. C. 23, 1;

    so with facinora,

    id. ib. 14, 2 Kritz. N. cr.:

    nihil facinoris, nihil flagitii praetermittere,

    Liv. 39, 13, 10; 39, 16, 1:

    tanta flagitia facere et dicere,

    Cic. Tusc. 4, 34, 73:

    in hoc flagitio versari ipsum videmus Jovem (corresp. to stuprum),

    id. ib. 4, 33, 70:

    in tot flagitia se ingurgitare,

    id. Pis. 18, 42.—
    B.
    In gen., any shameful or disgraceful act or thing (without the accessory idea of passion):

    petere honorem pro flagitio more fit,

    Plaut. Trin. 4, 3, 28:

    flagitium fiet, nisi dos dabitur virgini,

    id. ib. 3, 1, 11:

    cum loquimur terni, nihil flagitii dicimus: at cum bini, obscoenum est,

    Cic. Fam. 9, 22, 3:

    flagitium rei militaris admittere,

    id. Clu. 46, 128: flagiti principium est, nudare inter cives corpora, Enn. ap. Cic. Tusc. 4, 33, 70 (Trag. v. 426 ed. Vahl.):

    nonne id flagitium est, te aliis consilium dare, foris sapere, tibi non posse auxiliarier?

    is it not a shame? Ter. Heaut. 5, 1, 49:

    praeesse agro colendo flagitium putes,

    Cic. Rosc. Am. 18, 50:

    quantum flagitii commisisset (for which, shortly before: nihil turpius, quam, etc.),

    id. Brut. 61, 219; cf.:

    ita necesse fuit aut haec flagitia concipere animo aut susceptae philosophiae nomen amittere,

    disgraceful assertions, absurdities, id. N. D. 1, 24, 66.—Comically: Co. Fores hae fecerunt magnum flagitium modo. Ad. Quid id est flagitii? Crepuerunt clare, Plaut. Poen. 3, 2, 32.— Leg. t. t.: perfectum flagitium, a completed crime (opp. imperfectum), Paul. Sent. 5, 4, 14.—
    C.
    In vulg. lang., concr. like scelus, shame, disgrace, as a term of reproach, i. q. rascal, scoundrel:

    flagitium illud hominis!

    Plaut. Cas. 2, 1, 8; id. As. 2, 4, 67; id. Cas. 3, 2, 22; id. Men. 3, 2, 24; 5, 1, 9:

    ipsa quae sis stabulum flagitii,

    id. Truc. 2, 7, 31: etiam opprobras vim, flagiti flagrantia, burning shame, i. e. outrageous villain, id. Rud. 3, 4, 28:

    omnium flagitiorum atque facinorum circum se tamquam stipatorum catervas habebat,

    Sall. C. 14, 1.—
    D.
    (Causa pro effectu.) Shame, disgrace (rare but class.):

    id erat meum factum flagiti plenum et dedecoris,

    Cic. Att. 16, 7, 4; cf.:

    magnum dedecus et flagitium,

    id. Off. 3, 22, 86: qui non gloria movemini neque flagitio, Sall. Or. Licin. fin. (p. 236 ed. Gerl.):

    beatus qui pejus leto flagitium timet,

    Hor. C. 4, 9, 50:

    flagitio additis damnum,

    id. ib. 3, 5, 26:

    quia illa forma matrem familias flagitium sit si sequatur,

    Plaut. Merc. 2, 3, 71:

    facere damni mavolo, Quam obprobramentum aut flagitium muliebre inferri domo,

    id. ib. 2, 3, 85; id. Ep. 3, 4, 79:

    flagitium imperio demere,

    Liv. 25, 15, 19:

    consul moveri flagitio timoris fatendi,

    id. 42, 60, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > flagitium

  • 2 flāgitium

        flāgitium ī, n    [2 FLAG-], a shameful act, passionate deed, outrage, burning shame, disgraceful thing: Flagitium facimus, T.: domestica: flagitiis vita inquinata: homo flagitiis contaminatus: nihil flagiti praetermittere, L.: tanta flagitia facere et dicere.— A shameful thing, shame, disgrace: Flagiti principium est, nudare, etc., Enn. ap. C.: Nonne id flagitium est, etc., is it not a shame? T.: haec flagitia concipere animo, absurdities.—A disgrace, rascal, scoundrel: omnium flagitiorum circum se habebat, S.— Shame, disgrace: factum flagiti plenum: Peius leto flagitium timet, H.: flagitium imperio demere, L.
    * * *
    shame, disgrace; scandal, shameful act, outrage, disgraceful thing; scoundrel

    Latin-English dictionary > flāgitium

  • 3 probrum

    prŏbrum, i, n. [cf. Gr. propherein, to reproach; and opprobrium], a shameful or disgraceful act (class.; syn.: dedecus, flagitium).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.: qui, nisi probrum, omnia alia indelicta aestimant, Att. ap. Fest. p. 229 Müll.:

    flagitium probrumque magnum expergefacis,

    Plaut. Curc. 1, 3, 42:

    ignaviae luxuriaeque probra,

    Sall. J. 44, 5:

    emergere ex paternis probris ac vitiis,

    Cic. Verr. 2, 3, 69, § 162.—
    B.
    In partic., unchaste or immodest conduct, lewdness, unchastity, adultery:

    Alcumenam insontem probri Amphitruo accusat,

    Plaut. Am. 3, 1, 9:

    exsequi,

    id. Truc. 2, 5, 8:

    vitii probrique plena,

    id. Mil. 2, 5, 13:

    probri insimulasti pudicissimam feminam,

    Cic. Phil. 2, 38, 99; Ov. M. 10, 695:

    probri suspicio,

    Suet. Caes. 43; cf.:

    aliquam habere cum summo probro,

    Ter. And. 5, 3, 10; Liv. 25, 3; Tac. A. 3, 56:

    probrum virginis Vestalis ut capite puniretur,

    Fest. p. 241 Müll.—
    II.
    Transf., the disgrace arising from an infamous act, shame, reproach, disgrace, dishonor, infamy: ea tum compressa parit huic puerum, sibi probrum, Caecil. ap. Fest. p. 229 Müll.:

    nemo id probro ducet Alcumenae,

    Plaut. Am. 2, 1, 30:

    ego jam tua probra aperibo omnia,

    id. Truc. 4, 2, 50:

    in probro esse,

    Ter. Phorm. 5, 4, 6:

    quem (Curium) censores senatu probri gratiā moverant,

    Sall. C. 23, 1:

    vita rustica, quam tu probro et crimini putas esse oportere,

    to be reproachful, shameful, Cic. Rosc. Am. 17, 48:

    postquam divitiae honori esse coeperunt, paupertas probro haberi,

    Sall. C. 12, 1:

    probrum castis, labem integris, infamiam bonis inferre,

    Cic. Cael. 18, 42:

    ut probrum objectare,

    id. Tusc. 1, 2, 3:

    probrum atque dedecus,

    id. Rosc. Am. 24, 68:

    terras implere probris,

    Ov. H. 17, 208:

    luere sanguine probra,

    id. Ib. 567.—
    B.
    In partic., abuse, insult, reproachful language, a reproach, libel:

    epistulae plenae omnium in me probrorum,

    Cic. Att. 11, 9, 2:

    aliquem probris maledictisque vexare,

    id. Fl. 20, 48:

    in isto tuo maledicto probrum mihi nullum objectas,

    id. Dom. 29, 76:

    probra dicere alicui,

    Ov. A. A. 3, 49:

    jactare in aliquem,

    Liv. 29, 9:

    ingerere probra,

    id. 2, 45:

    increpare multis ac servilibus probris,

    Tac. A. 11, 37:

    probra jacere,

    id. H. 4, 45:

    cumulare,

    id. A. 1, 21:

    aggerare,

    id. ib. 13, 14:

    componere,

    id. ib. 16, 21:

    probris lacessere,

    Sen. Agam. 980:

    probris omnibus contaminatus,

    Suet. Vit. 4.

    Lewis & Short latin dictionary > probrum

  • 4 ad-mittō

        ad-mittō mīsī, missus, ere    (admittier, old for admitti, V.), to send to, let go, let loose, let come, admit, give access: te ad meas capsas admisero: domum ad se filium, N.: Iovis arcanis Minos admissus, H. — Esp., to give access, grant an audience, admit, receive: domus in quam admittenda multitudo: admissus est nemo: spectatum admissi, H.: vetuit quemquam ad eum admitti, N.—Alqm ad consilium, to take into conference, consult: neque ad consilium casus admittitur. — In numerum alqm, to enroll among: horum in numerum nemo admittebatur nisi qui, etc., N.—Alqm ad officium, to admit to: nemo ad id officium admittitur, nisi, etc., N.—Of a horse, to let go, give reins: admisso equo inruere: equo admisso accurrit, at full speed, Cs.: per colla admissa volvitur, i. e. over the neck of the galloping steed, O.: admisso passu, with quickened pace, O.: ubi se admiserat unda, had gathered force, O.—Fig., of words or thoughts, to let come, grant admittance, receive: nec... ad animum admittebat (with acc. and inf.), did not entertain the notion, L.: animi nihil auribus (abl.) admittebant, L.: si placidi rationem admittitis, hear calmly, Iu.—Of an act or event, to let be done, allow, permit: sed tu quod cavere possis stultum admittere est, T.: non admittere litem.—Hence, of birds which give a favorable omen, to be propitious, favor: ubi aves non admisissent, L.—Of an unlawful act, to incur the blame of, become guilty of, perpetrate, commit: ea in te admisisti quae, etc.: Tu nihil admittes in te formidine poenae, H.: quantum in se facinus, Cs.: dedecus: flagitium: pessimum facinus peiore exemplo, L.

    Latin-English dictionary > ad-mittō

  • 5 concipiō

        concipiō cēpī, ceptus, ere    [com- + capio], to take hold of, take up, take in, take, receive: inde pabula terrae concipiunt, V.: concipit Iris aquas, draws up, O.: terra Concepit lacrimas, O.: praecordiis conceptam mortem continere: conceptum motu ignem ferre, kindled, L.: ubi silices Concipiunt ignem, O.: flammam, Cs.: Bucina, quae concepit aëra (by blowing), O.: quem mens mea concipit ignem? O.—To conceive, become pregnant: cum concepit mula: ex illo, O.: id, quod conceperat: alqm ex alqo: quem pluvio Danaë conceperat auro, O.: omnia, quae terra concipiat semina: concepta crimina portat, the fruit of sin, O.— Fig., to imagine, conceive, think: quae concipiuntur animo: aliquid animo, L.: aethera mente, grasps in imagination, O.: quicquid concipitur nefas, H.—To understand, comprehend, perceive: principia rerum animo: alqd fieri oportere: lucos illic esse, O. — To adopt, harbor, entertain, conceive: inimicitiae ex aedilitate conceptae, Cs.: mente furores, O.: spem, O.: auribus cupiditatem: malum aut scelus: flagitium cum aliquo: ducis tu concipe curam, i. e. assume, V.—To draw up, comprisc, express in words, compose: sicut verbis concipiatur more nostro, as our phrase is: ius iurandum, L.: verba, quibus gratīs agit, a form, O.: conceptis verbis peierasse: foedus, V.: summas, to report definitely, L. — To promulgate, declare formally, phrase (in religious rites): vota sacerdos, O.: Latinas (ferias) sacrumque rite, L.
    * * *
    concipere, concepi, conceptus V TRANS
    take in/up, receive, catch; derive/draw (from); contain/hold; grasp; adopt; wed; form, devise; understand, imagine; conceive, be mother of; utter (oath/prayer)

    Latin-English dictionary > concipiō

  • 6 con-iūrō

        con-iūrō āvī, ātus, āre,    to swear together, swear in a body (of a levy en masse): ut iuniores Italiae coniurarent, Cs.—To swear together, combine under oath: omne Coniurat Latium, V.: inter se nihil acturos, etc., Cs. — Poet.: res (sc. cum alterā), combine, H.—Esp., to form a conspiracy, plot, conspire: non defenderem, si coniurasset: inter se, S.: cum aliquo in omne flagitium, L.: contra populum R., Cs.: adversus rem p., L.: de interficiendo Pompeio: ut in te grassaremur, L.: quo stuprum inferretur, L.: patriam incendere, S.

    Latin-English dictionary > con-iūrō

  • 7 exercitus

        exercitus adj.    [P. of exerceo], disciplined, experienced, versed: miles: ad omne flagitium, Ta.: consuetudine velare odium, Ta.: militiā, Ta.: eloquentia, of a practised speaker, Ta. — Vexed, harassed: omnibus iniquitatibus. — Vexatious, severe: quid magis exercitum.
    * * *
    army, infantry; swarm, flock

    Latin-English dictionary > exercitus

  • 8 flāgitiōsus

        flāgitiōsus adj. with comp. and sup.    [flagitium], shameful, disgraceful, infamous, profligate, dissolute: homo flagitiosissimus: civitas flagitiosissima, S.: res: libidines: socordia flagitiosior, S.: fama flagitiosissima, Ta.: pro honestis flagitiosa exspectare, disgraceful acquisitions, Ta.
    * * *
    flagitiosa -um, flagitiosior -or -us, flagitiosissimus -a -um ADJ
    disgraceful, shameful; infamous, scandalous; profligate, dissolute

    Latin-English dictionary > flāgitiōsus

  • 9 īnsīgnītus

        īnsīgnītus adj. with comp.    [P. of insignis], marked, clear, plain: utendum imaginibus insignitis: notae veritatis.—Distinguished, striking, remarkable, notable: ignominia insignitior, L.: lacūs nomen insignitius, L.: insignitius flagitium, Ta.

    Latin-English dictionary > īnsīgnītus

  • 10 obscēnitās (obscaen-)

        obscēnitās (obscaen-) ātis, f    [obscenus], moral impurity, foulness, unchastity, lewdness, obscenity: turpissima: si quod sit in obscenitate flagitium.

    Latin-English dictionary > obscēnitās (obscaen-)

  • 11 ob-stringō

        ob-stringō strinxī, strictus, ere,    to shut in, confine: ventos, H.—Fig., to bind, tie, fetter, hamper, lay under obligation: (Oppianicum) donis: civitatem iure iurando, Cs.: amicos aere alieno, bring into debt: alqm pecuniā in flagitium, Ta.: se tot sceleribus, to be guilty of: se parricidio, perpetrate: iis vinculis fugae obstricti stabant, preventives of flight, L.: clementiam suam orationibus, to attest, Ta.

    Latin-English dictionary > ob-stringō

  • 12 redimō

        redimō ēmī, ēmptus, ere    [red-+emo], to buy back, repurchase, redeem: (domum) non minoris, quam emit Antonius, redimet: de fundo redimendo.— To ransom, release, redeem: captum quam queas Minumo, T.: cum legati populi R. redempti sint: e servitute: servi in publicum redempti ac manumissi, ransomed at the public cost, L.— To buy off, set free, release, rescue: pecuniā se a iudicibus palam redemerat: eum suo sanguine ab Acheronte, N.: fratrem Pollux alternā morte redemit, V.: corpus (a morbo), O.: armis civitatem, L.— To buy up, obtain by purchase, take by contract, undertake, hire, farm: belli moram, secure by bribery, S.: vectigalia parvo pretio redempta habere, Cs.: picarias de censoribus: litem, undertake.—Fig., to buy, purchase, redeem, secure, gain, acquire, obtain, procure: ut ab eo (praetorc) servorum vita redimeretur: pretio sepeliendi potestatem: ne obsidibus quidem datis, pacem Ariovisti, Cs.: auro ius triste sepulcri, O.: mutuam dissimulationem mali, Ta.: alqd morte, Cu.— To buy off, ward off, obviate, avert: (acerbitatem) a re p. meis incommodis: metum virgarum pretio: Si mea mors redimenda tuā esset, O.— To pay for, make amends for, atone for, compensate for: flagitium aut facinus, S.: sua per nostram periuria poenam, O.
    * * *
    I
    redimere, redemi, redemptus V TRANS
    buy back, recover, replace by purchase; buy up; make good, fulfil (promise); redeem; atone for; ransom; rescue/save; contract for; buy/purchase; buy off
    II
    redimere, redimi, - V TRANS
    buy back, recover, replace by purchase; buy up; make good, fulfil (promise); redeem; atone for; ransom; rescue/save; contract for; buy/purchase; buy off

    Latin-English dictionary > redimō

  • 13 scūtum

        scūtum ī, n    [SCV-], a shield, Roman shield, infantry shield, buckler (of two boards, joined, covered with linen and hide, and edged with iron): scutum pro clipeo, L.: pedestre, of the infantry, L.: equestria, of the cavalry, L.: scutis ex cortice factis aut viminibus intextis, Cs.: domus scutis referta: scutum reliquisse praecipuum flagitium, Ta.—Fig., a shield, defence, protection, shelter, safeguard: scutum dare in iudicio eis, quos, etc.: scuto vobis magis quam gladio opus est, L.
    * * *
    shield; (heavy shield of Roman legion infantry)

    Latin-English dictionary > scūtum

  • 14 timeō

        timeō uī, —, ēre    [2 TEM-], to fear, be afraid, be fearful, be apprehensive, be afraid of, dread, apprehend: timentibus ceteris propter ignorationem locorum: timentes confirmat, Cs.: cottidie aliquid fit lenius quam timebamus: de re p. valde: a quo quidem genere ego numquam timui: pro eo, Cu.: timuere dei pro vindice terrae, O.: tibi timui, for you, T.: sibi, Cs.: nihil magis quam perfidiam timemus: quos aliquamdiu inermes timuissent, Cs.: nomen absentis, Cs.: numinis iram, O.: Peius leto flagitium, H.: furem Caulibus, a thief for his cabbages, Iu.: de suo ac legionis periculo nihil, Cs.: quod pro quoque timendum, aut a quoque petendum sit: timeo quidnam eloqui possim: misera timeo, ‘incertum’ hoc quorsum accidat, T.: haec quo sint eruptura: tantae magnitudinis flumini exercitum obicere, etc., Cs.: inventis uti, H.: latebras intrare, O.: ni cedenti instaturum alterum timuissent, L.: neque timerent, ne circumvenirentur, Cs.: timuit, ne non succederet, H.: timeo, ut sustineas, I am afraid you cannot stand it: ut satis commode supportari posset (res frumentaria), timere dicebant, Cs.— To show fear, express terror (poet.): timuit exterrita pennis Ales, expressed its fear, i. e. fluttered, V.
    * * *
    timere, timui, - V
    fear, dread, be afraid (ne + SUB = lest; ut or ne non + SUB = that... not)

    Latin-English dictionary > timeō

  • 15 adgnascor

    a-gnascor ( adg-), nātus, 3, v. dep. [ad-gnascor, nascor].
    1.
    To be born in addition to; commonly,
    A.
    Of children that are not born until after the father has made his will:

    constat agnascendo rumpi testamentum,

    Cic. de Or. 1, 57, 241; so id. Caecin. 25; Dig. 25, 3, 3.—Metaph.,
    B.
    Of adopted children, to accrue by adoption:

    qui in adoptionem datur, his, quibus agnascitur, cognatus fit,

    Paul. Dig. 1, 7, 23; cf. id. ib. 1, 7, 10.—
    II.
    Of plants, to grow to, at, or upon something:

    viscum in quercu adgnasci,

    Plin. 16, 44, 93, § 245; 27, 11, 73, § 97.—
    III.
    Of teeth, to grow afterwards, Gell. 3, 10.—Of hair, Plin. 11, 39, 94, § 231. —Of limbs:

    membra animalibus adgnata inutilia sunt,

    Plin. 11, 52, 113, § 272.—Of plants:

    tubera et cetera quae subito adgnascuntur,

    Scrib. Comp. 82.—Hence, agnā-tus ( adg-), a, um, P. a.
    A.
    Lit., born to, belonging to, or connected with by birth; and subst., a blood relation by the father's side ( father, son, grandson, etc.; brother, brother's son, brother's grandson, etc.; uncle, cousin, second cousin, etc.); accordingly of more limited signif. than cognatus, which includes blood relations on the mother's side; the idea in gentilis is still more extended, including all the persons belonging to a gens, and bearing the same gentile name, e. g. the Cornelii, Fabii, Aemilii, etc., v. Smith's Dict. Antiq.; Gai Inst. 1, 156; Ulp. 26, 1, 10, § 2; cf.

    Zimmern, Röm. Priv. Rechtsgesch. 1, 507 sq.—Even the XII. Tables mention the Agnati: SI. (PATERFAMILIAS) INTESTATO. MORITVR. CVI. SVVS. HERES. NEC. SIT. ADGNATVS. PROXIMVS. FAMILIAM. HABETO.,

    Cic. Inv. 2, 50, and Ulp. Fragm. Tit. 26, § 1:

    SI. ADGNATVS. NEC. ESCIT. (sit) GENTILIS. FAMILIAM. NANCITOR., Mos. et Rom. Leg. Coll. Tit. 16, § 4: SI. FVRIOSVS. EST. ADGNATORVM. GENTILIVMQVE. IN. EO. PECVNIAQVE. EIVS. POTESTAS. ESTO.,

    Cic. Inv. 2, 5; Auct. ad Her. 1, 13.—Hence, the proverb:

    ad adgnatos et gentiles est deducendus, for a madman or insane person,

    Varr. R. R. 1, 2, 8.—
    B.
    Ag-nāti, orum, subst., children born after the father has made his will (cf. I. A.):

    numerum liberorum finire aut quemquam ex adgnatis necare flagitium habetur,

    Tac. G. 19; id. H. 5, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > adgnascor

  • 16 adgnatus

    a-gnascor ( adg-), nātus, 3, v. dep. [ad-gnascor, nascor].
    1.
    To be born in addition to; commonly,
    A.
    Of children that are not born until after the father has made his will:

    constat agnascendo rumpi testamentum,

    Cic. de Or. 1, 57, 241; so id. Caecin. 25; Dig. 25, 3, 3.—Metaph.,
    B.
    Of adopted children, to accrue by adoption:

    qui in adoptionem datur, his, quibus agnascitur, cognatus fit,

    Paul. Dig. 1, 7, 23; cf. id. ib. 1, 7, 10.—
    II.
    Of plants, to grow to, at, or upon something:

    viscum in quercu adgnasci,

    Plin. 16, 44, 93, § 245; 27, 11, 73, § 97.—
    III.
    Of teeth, to grow afterwards, Gell. 3, 10.—Of hair, Plin. 11, 39, 94, § 231. —Of limbs:

    membra animalibus adgnata inutilia sunt,

    Plin. 11, 52, 113, § 272.—Of plants:

    tubera et cetera quae subito adgnascuntur,

    Scrib. Comp. 82.—Hence, agnā-tus ( adg-), a, um, P. a.
    A.
    Lit., born to, belonging to, or connected with by birth; and subst., a blood relation by the father's side ( father, son, grandson, etc.; brother, brother's son, brother's grandson, etc.; uncle, cousin, second cousin, etc.); accordingly of more limited signif. than cognatus, which includes blood relations on the mother's side; the idea in gentilis is still more extended, including all the persons belonging to a gens, and bearing the same gentile name, e. g. the Cornelii, Fabii, Aemilii, etc., v. Smith's Dict. Antiq.; Gai Inst. 1, 156; Ulp. 26, 1, 10, § 2; cf.

    Zimmern, Röm. Priv. Rechtsgesch. 1, 507 sq.—Even the XII. Tables mention the Agnati: SI. (PATERFAMILIAS) INTESTATO. MORITVR. CVI. SVVS. HERES. NEC. SIT. ADGNATVS. PROXIMVS. FAMILIAM. HABETO.,

    Cic. Inv. 2, 50, and Ulp. Fragm. Tit. 26, § 1:

    SI. ADGNATVS. NEC. ESCIT. (sit) GENTILIS. FAMILIAM. NANCITOR., Mos. et Rom. Leg. Coll. Tit. 16, § 4: SI. FVRIOSVS. EST. ADGNATORVM. GENTILIVMQVE. IN. EO. PECVNIAQVE. EIVS. POTESTAS. ESTO.,

    Cic. Inv. 2, 5; Auct. ad Her. 1, 13.—Hence, the proverb:

    ad adgnatos et gentiles est deducendus, for a madman or insane person,

    Varr. R. R. 1, 2, 8.—
    B.
    Ag-nāti, orum, subst., children born after the father has made his will (cf. I. A.):

    numerum liberorum finire aut quemquam ex adgnatis necare flagitium habetur,

    Tac. G. 19; id. H. 5, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > adgnatus

  • 17 admitto

    ad-mitto, mīsi, missum, 3, v. a. (admĭsse sync. for admisisse, Plaut. Mil. 4, 7, 4: admittier arch. for admitti, as Verg. A. 9, 231), orig. to send to; hence with the access. idea of leave, permission (cf.: aditus, accessus), to suffer to come or go to a place, to admit. —Constr. with in and acc. ( in and abl. is rare and doubtful), ad, or dat. (class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    ad eam non admissa sum,

    Ter. Hec. 2, 1, 41;

    so Eun. 2, 2, 50: quam multis custodibus opus erit, si te semel ad meas capsas admisero,

    Cic. Div. in Caecil. 16:

    in cubiculum,

    id. Phil. 8, 10:

    lucem in thalamos,

    Ov. A. A. 3, 807:

    domum ad se filium,

    Nep. Tim. 1:

    plebem ad campestres exercitationes,

    Suet. Ner. 10:

    aliquem per fenestram,

    Petr. Sat. 79; cf. Ov. A. A. 3, 605:

    admissis intra moenia hostibus,

    Flor. 1, 1.—
    B.
    Esp.
    1.
    Of those who admitted one on account of some business; and under the emperors, for the purpose of salutation, to allow one admittance or access, to grant an audience (the t. t. for this; v. admissio, admissionalis;

    opp. excludere,

    Cic. Cat. 1, 4, 10; Plin. Pan. 48; cf.

    Schwarz ad h. 1. 47, 3): nec quemquam admisit,

    admitted no one to his presence, Cic. Att. 13, 52:

    domus clari hominis, in quam admittenda hominum cujusque modi multitudo,

    id. Off. 1, 39: Casino salutatum veniebant;

    admissus est nemo,

    id. Phil. 2, 41, 105; Nep. Con. 3; id. Dat. 3; Suet. Aug. 79:

    spectatum admissi,

    Hor. A. P. 5:

    admittier orant,

    Verg. A. 9, 231:

    turpius eicitur quam non admittitur hospes,

    Ov. Tr. 5, 6, 13:

    vetuit ad eum quemquam admitti,

    Nep. Eum. 12; Curt. 4, 1, 25:

    promiscuis salutationibus admittebat et plebem,

    Suet. Aug. 52.—Metaph.:

    ante fores stantem dubitas admittere Famam,

    Mart. 1, 25.—
    2.
    Of a harlot:

    ne quemquam interea alium admittat prorsus quam me ad se virum,

    Plaut. As. 1, 3, 83; Prop. 3, 20, 7.—Also of the breeding of animals, to put the male to the female (cf.:

    admissarius, admissura, admissus),

    Varr. R. R. 3, 9, 22; 3, 10, 3; Plin. 8, 43, 68 al.; cf. id. 10, 63, 83; Just. 1, 10; Col. 6, 37; 7, 2.—Also used of the female of animals, Varr. R. R. 2, 7, and Non. 69, 85.—
    3.
    Admittere aliquem ad consilium, to admit one to counsel or consultation:

    nec ad consilium casus admittitur,

    Cic. Marc. 2, 7:

    horum in numerum nemo admittebatur nisi qui, etc.,

    Nep. Lys. 1 Halm.—Hence:

    admittere aliquem ad honores, ad officium,

    to admit him to, to confer on, Nep. Eum. 1; Suet. Caes. 41; Prop. 2, 34, 16; Sen. Herc. Oet. 335.—
    4.
    Of a horse, to let go or run, to give loose reins to (cf.: remittere, immittere, less emphatic than concitare; usu. in the part. perf.):

    admisso equo in mediam aciem irruere,

    Cic. Fin. 2, 19, 61:

    equites admissis equis ad suos refugerunt,

    Caes. B. C. 2, 34:

    Considius equo admisso ad eum accurrit,

    came at full speed, id. B. G. 1, 22:

    in Postumium equum infestus admisit,

    Liv. 2, 19; so Ov. H. 1, 36; id. M. 6, 237.—Hence of the hair, to let it flow loosely:

    admissae jubae,

    Ov. Am. 2, 16, 50 al. [p. 41]
    II.
    Fig.
    A.
    Of words, entreaties, etc., to permit a thing to come, to give access or grant admittance, to receive:

    pacis mentionem admittere auribus,

    Liv. 34, 49;

    so 30, 3: nihil quod salutare esset, ad aurĭs admittebant,

    id. 25, 21:

    quo facilius aures judicum, quae post dicturi erimus, admittant,

    Quint. 4, 3, 10.—Hence also absol.:

    admittere precationem,

    to hear, to grant, Liv. 31, 5 Gron.; Sil. 4, 698: tunc admitte jocos, give admittance to jesting, i. e. allow it, Mart. 4, 8.—So also:

    aliquid ad animum,

    Liv. 7, 9:

    cogitationem,

    Lact. 6, 13, 8.—
    B.
    Of an act, event, etc., to let it be done, to allow, permit (“fieri pati,” Don. ad Ter. Eun. 4, 6, 23).—With acc. of thing:

    sed tu quod cavere possis stultum admittere est, Ter. l. c.: quod semel admissum coërceri non potest,

    Cic. Fin. 1, 1, 4:

    non admittere litem,

    id. Clu. 116:

    aspicere ecquid jam mare admitteret,

    Plin. Ep. 6, 16, 17:

    non admittere illicita,

    Vulg. 2 Macc. 6, 20.—With subj. clause:

    hosti non admissuro, quo minus aggrederetur,

    Tac. H. 2, 40.—With acc. and inf.:

    non admisit quemquam se sequi,

    Vulg. Marc. 5, 37; so acc. of person alone:

    non admisit eum,

    ib. 5, 19.—Hence, in the language of soothsayers, t. t. of birds which give a favorable omen, = addīco, to be propitious, to favor:

    inpetritum, inauguratum'st, quovis admittunt aves,

    Plaut. As. 2, 1, 11:

    ubi aves non admisissent,

    Liv. 1, 36, 6; id. 4, 18 al. (hence: ADMISSIVAE: aves, in Paul. ex Fest. p. 21. Müll.).—
    C.
    Of an unlawful act, design, etc., to grant admittance to one's self; hence, become guiliy of, to perpetrate, to commit (it thus expresses rather the moral liability incurred freely; while committere designates the overt act, punishable by civil law, Herz. ad Caes. B. G. 3, 9; freq. and class.), often with a reflexive pron., in me, etc. (acc.):

    me hoc delictum admisisse in me, vehementer dolet,

    Ter. Ad. 4, 5, 48:

    ea in te admisisti quae, etc.,

    Cic. Phil. 2, 19, 47:

    tu nihil admittes in te formidine poenae,

    Hor. Ep. 1, 16, 53:

    admittere in se culpam,

    Plaut. Trin. 1, 2, 61; Ter. Phorm. 2, 1, 40:

    scelera, quae in se admiserit,

    Lucil. 27, 5 Müll.:

    quid umquam Habitus in se admisit, ut, etc.,

    Cic. Clu. 60, 167:

    quantum in se facinus,

    Caes. B. G. 3, 9.—And without such reflexive pron.:

    cum multos multa admĭsse acceperim,

    Plaut. Mil. 4, 7, 4:

    quid ego tantum sceleris admisi miser?

    Ter. Heaut. 5, 2, 83; so,

    si Milo admisisset aliquid, quod, etc.,

    Cic. Mil. 23 fin.:

    dedecus,

    id. Verr. 1, 17:

    commissum facinus et admissum dedecus confitebor,

    id. Fam. 3, 10, 7:

    tantum dedecus,

    Caes. B. G. 4, 25:

    si quod facinus,

    id. ib. 6, 12:

    flagitium,

    Cic. Clu. 128:

    fraudem,

    id. Rab. 126:

    maleficium,

    id. Sext. Rosc. 62:

    scelus,

    Nep. Ep. 6:

    facinus miserabile,

    Sall. J. 53, 7:

    pessimum facinus pejore exemplo,

    Liv. 3, 72, 2:

    tantum dedccoris,

    id. 4, 2; so 2, 37; 3, 59 al.

    Lewis & Short latin dictionary > admitto

  • 18 agnascor

    a-gnascor ( adg-), nātus, 3, v. dep. [ad-gnascor, nascor].
    1.
    To be born in addition to; commonly,
    A.
    Of children that are not born until after the father has made his will:

    constat agnascendo rumpi testamentum,

    Cic. de Or. 1, 57, 241; so id. Caecin. 25; Dig. 25, 3, 3.—Metaph.,
    B.
    Of adopted children, to accrue by adoption:

    qui in adoptionem datur, his, quibus agnascitur, cognatus fit,

    Paul. Dig. 1, 7, 23; cf. id. ib. 1, 7, 10.—
    II.
    Of plants, to grow to, at, or upon something:

    viscum in quercu adgnasci,

    Plin. 16, 44, 93, § 245; 27, 11, 73, § 97.—
    III.
    Of teeth, to grow afterwards, Gell. 3, 10.—Of hair, Plin. 11, 39, 94, § 231. —Of limbs:

    membra animalibus adgnata inutilia sunt,

    Plin. 11, 52, 113, § 272.—Of plants:

    tubera et cetera quae subito adgnascuntur,

    Scrib. Comp. 82.—Hence, agnā-tus ( adg-), a, um, P. a.
    A.
    Lit., born to, belonging to, or connected with by birth; and subst., a blood relation by the father's side ( father, son, grandson, etc.; brother, brother's son, brother's grandson, etc.; uncle, cousin, second cousin, etc.); accordingly of more limited signif. than cognatus, which includes blood relations on the mother's side; the idea in gentilis is still more extended, including all the persons belonging to a gens, and bearing the same gentile name, e. g. the Cornelii, Fabii, Aemilii, etc., v. Smith's Dict. Antiq.; Gai Inst. 1, 156; Ulp. 26, 1, 10, § 2; cf.

    Zimmern, Röm. Priv. Rechtsgesch. 1, 507 sq.—Even the XII. Tables mention the Agnati: SI. (PATERFAMILIAS) INTESTATO. MORITVR. CVI. SVVS. HERES. NEC. SIT. ADGNATVS. PROXIMVS. FAMILIAM. HABETO.,

    Cic. Inv. 2, 50, and Ulp. Fragm. Tit. 26, § 1:

    SI. ADGNATVS. NEC. ESCIT. (sit) GENTILIS. FAMILIAM. NANCITOR., Mos. et Rom. Leg. Coll. Tit. 16, § 4: SI. FVRIOSVS. EST. ADGNATORVM. GENTILIVMQVE. IN. EO. PECVNIAQVE. EIVS. POTESTAS. ESTO.,

    Cic. Inv. 2, 5; Auct. ad Her. 1, 13.—Hence, the proverb:

    ad adgnatos et gentiles est deducendus, for a madman or insane person,

    Varr. R. R. 1, 2, 8.—
    B.
    Ag-nāti, orum, subst., children born after the father has made his will (cf. I. A.):

    numerum liberorum finire aut quemquam ex adgnatis necare flagitium habetur,

    Tac. G. 19; id. H. 5, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > agnascor

  • 19 Agnati

    a-gnascor ( adg-), nātus, 3, v. dep. [ad-gnascor, nascor].
    1.
    To be born in addition to; commonly,
    A.
    Of children that are not born until after the father has made his will:

    constat agnascendo rumpi testamentum,

    Cic. de Or. 1, 57, 241; so id. Caecin. 25; Dig. 25, 3, 3.—Metaph.,
    B.
    Of adopted children, to accrue by adoption:

    qui in adoptionem datur, his, quibus agnascitur, cognatus fit,

    Paul. Dig. 1, 7, 23; cf. id. ib. 1, 7, 10.—
    II.
    Of plants, to grow to, at, or upon something:

    viscum in quercu adgnasci,

    Plin. 16, 44, 93, § 245; 27, 11, 73, § 97.—
    III.
    Of teeth, to grow afterwards, Gell. 3, 10.—Of hair, Plin. 11, 39, 94, § 231. —Of limbs:

    membra animalibus adgnata inutilia sunt,

    Plin. 11, 52, 113, § 272.—Of plants:

    tubera et cetera quae subito adgnascuntur,

    Scrib. Comp. 82.—Hence, agnā-tus ( adg-), a, um, P. a.
    A.
    Lit., born to, belonging to, or connected with by birth; and subst., a blood relation by the father's side ( father, son, grandson, etc.; brother, brother's son, brother's grandson, etc.; uncle, cousin, second cousin, etc.); accordingly of more limited signif. than cognatus, which includes blood relations on the mother's side; the idea in gentilis is still more extended, including all the persons belonging to a gens, and bearing the same gentile name, e. g. the Cornelii, Fabii, Aemilii, etc., v. Smith's Dict. Antiq.; Gai Inst. 1, 156; Ulp. 26, 1, 10, § 2; cf.

    Zimmern, Röm. Priv. Rechtsgesch. 1, 507 sq.—Even the XII. Tables mention the Agnati: SI. (PATERFAMILIAS) INTESTATO. MORITVR. CVI. SVVS. HERES. NEC. SIT. ADGNATVS. PROXIMVS. FAMILIAM. HABETO.,

    Cic. Inv. 2, 50, and Ulp. Fragm. Tit. 26, § 1:

    SI. ADGNATVS. NEC. ESCIT. (sit) GENTILIS. FAMILIAM. NANCITOR., Mos. et Rom. Leg. Coll. Tit. 16, § 4: SI. FVRIOSVS. EST. ADGNATORVM. GENTILIVMQVE. IN. EO. PECVNIAQVE. EIVS. POTESTAS. ESTO.,

    Cic. Inv. 2, 5; Auct. ad Her. 1, 13.—Hence, the proverb:

    ad adgnatos et gentiles est deducendus, for a madman or insane person,

    Varr. R. R. 1, 2, 8.—
    B.
    Ag-nāti, orum, subst., children born after the father has made his will (cf. I. A.):

    numerum liberorum finire aut quemquam ex adgnatis necare flagitium habetur,

    Tac. G. 19; id. H. 5, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > Agnati

  • 20 agnatus

    a-gnascor ( adg-), nātus, 3, v. dep. [ad-gnascor, nascor].
    1.
    To be born in addition to; commonly,
    A.
    Of children that are not born until after the father has made his will:

    constat agnascendo rumpi testamentum,

    Cic. de Or. 1, 57, 241; so id. Caecin. 25; Dig. 25, 3, 3.—Metaph.,
    B.
    Of adopted children, to accrue by adoption:

    qui in adoptionem datur, his, quibus agnascitur, cognatus fit,

    Paul. Dig. 1, 7, 23; cf. id. ib. 1, 7, 10.—
    II.
    Of plants, to grow to, at, or upon something:

    viscum in quercu adgnasci,

    Plin. 16, 44, 93, § 245; 27, 11, 73, § 97.—
    III.
    Of teeth, to grow afterwards, Gell. 3, 10.—Of hair, Plin. 11, 39, 94, § 231. —Of limbs:

    membra animalibus adgnata inutilia sunt,

    Plin. 11, 52, 113, § 272.—Of plants:

    tubera et cetera quae subito adgnascuntur,

    Scrib. Comp. 82.—Hence, agnā-tus ( adg-), a, um, P. a.
    A.
    Lit., born to, belonging to, or connected with by birth; and subst., a blood relation by the father's side ( father, son, grandson, etc.; brother, brother's son, brother's grandson, etc.; uncle, cousin, second cousin, etc.); accordingly of more limited signif. than cognatus, which includes blood relations on the mother's side; the idea in gentilis is still more extended, including all the persons belonging to a gens, and bearing the same gentile name, e. g. the Cornelii, Fabii, Aemilii, etc., v. Smith's Dict. Antiq.; Gai Inst. 1, 156; Ulp. 26, 1, 10, § 2; cf.

    Zimmern, Röm. Priv. Rechtsgesch. 1, 507 sq.—Even the XII. Tables mention the Agnati: SI. (PATERFAMILIAS) INTESTATO. MORITVR. CVI. SVVS. HERES. NEC. SIT. ADGNATVS. PROXIMVS. FAMILIAM. HABETO.,

    Cic. Inv. 2, 50, and Ulp. Fragm. Tit. 26, § 1:

    SI. ADGNATVS. NEC. ESCIT. (sit) GENTILIS. FAMILIAM. NANCITOR., Mos. et Rom. Leg. Coll. Tit. 16, § 4: SI. FVRIOSVS. EST. ADGNATORVM. GENTILIVMQVE. IN. EO. PECVNIAQVE. EIVS. POTESTAS. ESTO.,

    Cic. Inv. 2, 5; Auct. ad Her. 1, 13.—Hence, the proverb:

    ad adgnatos et gentiles est deducendus, for a madman or insane person,

    Varr. R. R. 1, 2, 8.—
    B.
    Ag-nāti, orum, subst., children born after the father has made his will (cf. I. A.):

    numerum liberorum finire aut quemquam ex adgnatis necare flagitium habetur,

    Tac. G. 19; id. H. 5, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > agnatus

См. также в других словарях:

  • Flagitĭum — (lat.), Schandthat, Laster; daher Flagitios, schändlich …   Pierer's Universal-Lexikon

  • meschanceté — Meschanceté, Facinus illiberale, Improbitas cordis humani, Impuritas, Indignitas, Nequitia, Scelus, Vitium, Flagitium. Grande meschanceté, Perdita nequitia. Fort grande meschanceté, Robusta improbitas. Une mesme meschanceté est entrée és cueurs… …   Thresor de la langue françoyse

  • flagicio — (del lat. «flagitĭum»; ant.) m. *Delito grave u horrible. * * * flagicio. (Del lat. flagitĭum). m. ant. Delito grave y atroz …   Enciclopedia Universal

  • cas — I. Cas, Casus. Un cas et meschant fait, Facinus, Flagitium. Un cas aigre, et qui est trouvé fort mauvais, Crimen referuens siue acerbum. C estoit un cas punissable à un Senateur, Criminosum Senatori fuit. Cas digne de mort, Cas capital, Fraus… …   Thresor de la langue françoyse

  • Flagitious — Fla*gi tious, a. [L. flagitiosus, fr. flagitium a shameful or disgraceful act, orig., a burning desire, heat of passion, from flagitare to demand hotly, fiercely; cf. flagrare to burn, E. flagrant.] 1. Disgracefully or shamefully criminal;… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Flagitiously — Flagitious Fla*gi tious, a. [L. flagitiosus, fr. flagitium a shameful or disgraceful act, orig., a burning desire, heat of passion, from flagitare to demand hotly, fiercely; cf. flagrare to burn, E. flagrant.] 1. Disgracefully or shamefully… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Flagitiousness — Flagitious Fla*gi tious, a. [L. flagitiosus, fr. flagitium a shameful or disgraceful act, orig., a burning desire, heat of passion, from flagitare to demand hotly, fiercely; cf. flagrare to burn, E. flagrant.] 1. Disgracefully or shamefully… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • flagitious — adjective Etymology: Middle English flagicious, from Latin flagitiosus, from flagitium shameful thing Date: 14th century marked by scandalous crime or vice ; villainous • flagitiously adverb • flagitiousness noun …   New Collegiate Dictionary

  • Legio XV Primigenia — Sestercio emitido en Roma en 37 38 con el retrato y titulatura imperial de Calígula, creador de la Legio XV Primigenia Activa Desde 39 hasta 70 …   Wikipedia Español

  • Flagitiös — (vom lat. flagitium, Schandthat), schändlich, lasterhaft …   Herders Conversations-Lexikon

  • AEAS — Epiri fluv. ex Macedonia defluens, in Ionium mare se exonerat. Lucan. l. 6. Purus in occasum; sed parvi gurgitis Aeas Ionio fluit inde mari: Ovid. Met l. 1. Fab. 11. Apidanusque senex, lenisque Amphrysus, et Aeas. Aous, teste Pliniô. l. 3. c. 23 …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»