Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

fingra

  • 1 fingra

    verbum
    1. fingerere, pille, gramse

    A. gramser altid på pigerne

    2. stjæle, rapse (hverdagssprog/slang)

    Svensk-dansk ordbog > fingra

  • 2 fingra

    verbum
    1. fingerere, pille, gramse
    A. gramser altid på pigerne
    2. stjæle, rapse (hverdagssprog/slang)

    Svensk-dansk ordbog > fingra

  • 3 fingra

    fingra [˅fiŋra]: an etwas (Dat) herumfingern

    Svensk-tysk ordbok > fingra

  • 4 fingra

    kopeloida
    peukaloida
    näprätä
    hypistellä
    sormeilla

    Svensk-finska ordbok > fingra

  • 5 fingra på

    näplätä
    näprätä
    näpelöidä
    painella
    pidellä
    sormeilla
    hypistellä
    peukaloida
    hipelöidä
    tunnustella

    Svensk-finska ordbok > fingra på

  • 6 loðin-fingra

    u, f. hairy fingered, the nickname of an ogress, Edda (Gl.)

    Íslensk-ensk orðabók > loðin-fingra

  • 7 mjúk-fingraðr

    adj. soft-fingered, Fas. ii. 151.

    Íslensk-ensk orðabók > mjúk-fingraðr

  • 8 Loðin·fingra

    f.
    Лодинфингра («с волосатыми пальцами», имя троллихи), Nfn. 16

    Old Norse-ensk orðabók > Loðin·fingra

  • 9 mjó·fingraðr

    Old Norse-ensk orðabók > mjó·fingraðr

  • 10 fiddle with

    fingra på, leka med

    English-Swedish dictionary > fiddle with

  • 11 fooled around with

    fingra på, plocka med

    English-Swedish dictionary > fooled around with

  • 12 FINGR

    (gen. fingrar or fingrs; pl. fingr), m. finger (fingr digrir); rétta e-m f., to point one’s finger at.
    * * *
    m., gen. fingrar, mod. fingrs; dat. fingri; pl. fingr; a neut. fingr occurs in O. H. L. 73, 74, which gender is still found in Swed. dialects; the acc. pl. is in conversation used as fem., an Icel. says allar fingr, not alla fingr: [Goth. figgrs; A. S. finger, etc.; whereas Lat. digitus and Gr. δάκτυλος etymologically answer to Icel. tá, Engl. toe, Germ. zehe, a finger of the foot]:—a finger, Grág. i. 498, Hkr. ii. 380, 384, Magn. 518, passim: the names of the fingers—þumal-fingr, the thumb; vísi-f., the index finger, also called sleiki-f., lick-finger; langa-töng, long-prong; græði-f., leech-finger, also, but rarely, called baug-f., digitus annuli; litli-f., the little finger. Sayings or phrases:—playing with one’s fingers is a mark of joy or happiness—leika fingrum (Rm. 24), or leika við fingr sér (sína), Fms. iv. 167, 172, vii. 172, Orkn. 324, mod. leika við hvern sinn fingr; also spila fingra, id., Fbr. 198; vita e-ð upp á sinar tíu fingr, to know a thing on one’s ten fingers, i. e. have at one’s fingers’ ends; fetta fingr útí e-t, to find fault with; rétta e-m fingr, digito monstrare, Grett. 117; sjá ekki fingra sinna skil, not to be able to distinguish one’s fingers, of blindness, Bs. i. 118: other phrases are rare and of foreign origin, e. g. sjá í gegnum fingr við e-n, to shut one’s eyes to a thing, etc.; fingr digrir, thick fingers, of a clown, Rm. 8; but mjó-fingraðr, taper-fingered, epithet of a lady, 36; fingra-mjúkr, nimble-fingered; fingrar-þykkr, a finger thick, Al. 165; fingrar gómr, a finger’s end, Fs. 62; fingra staðr, the print of the fingers, Symb. 59; fingrar breidd, a finger’s breadth. In the Norse law (N. G. L. i. 172) the fingers are taxed, from the thumb at twelve ounces, to the little finger at one ounce—not so in the curious lawsuit recorded in Sturl. i. ch. 18–27. Also a measure, a finger’s breadth, Nj. 27, cp. MS. 732. 5: arithm. any number under ten, Alg. 362: botan., skolla-fingr, a kind of fern, lycopodium. fingra-járn, n. a ‘finger-iron,’ a thimble (?), Dipl. v. 18. fingr-hæð, f. a finger’s height, as measure.

    Íslensk-ensk orðabók > FINGR

  • 13 finger

    n. finger; fingra på, känna på; ange; spela på (instrument); (mus.) förse med fingersättning; handlingen man utför för att erhålla en persons e-address (Internet)
    --------
    v. röra, röra på, fingra på; stjäla; spela på; förse med fingersättning (inom musik)
    * * *
    ['fiŋɡə] 1. noun
    1) (one of the five end parts of the hand, sometimes excluding the thumb: She pointed a finger at the thief.) finger
    2) (the part of a glove into which a finger is put.) finger
    3) (anything made, shaped, cut etc like a finger: a finger of toast.) []pinne, visare
    2. verb
    (to touch or feel with the fingers: She fingered the material.) fingra på
    - fingerprint
    - fingertip
    - be all fingers and thumbs / my fingers are all thumbs
    - have something at one's fingertips
    - have at one's fingertips
    - have a finger in the pie / in every pie
    - put one's finger on

    English-Swedish dictionary > finger

  • 14 SKIL

    * * *
    n. pl.
    1) distinction; heyra, nema orða s., to be able to make out words; menn sá varla handa (fingra) sinna s., they could hardly see their own hands (fingers);
    2) discernment, knowledge; kunna, vita góð s. á e-u, to be well informed of, have good knowledge of; kunna s. rúna, to know how to read runes;
    3) adjustment; fœra mál til skila, to put a case right; gera s. á e-u, to perform, discharge (mér þykkir úsýnt, hver s. ek geri á yðru erendi); verða at litlum skilum, to be of little account, come to nought; koma e-u til skila, to put in order; e-t kemr til skila, is duly delivered, comes to hand (hann sendi konunginum hest, ok kom sá vel til skila); svá at allír hefði góð s., so that all should have their due; hann hafði engan erfingja þann er s. væri at, he had no trusty heir;
    4) pleading (öll jögmælt s.).
    * * *
    n. pl. [skilja; Engl. skill; Dan. skjel; a word borrowed from the Norse]:—a distinction, of eyesight and hearing; menn sá varla handa sinna skil, one could hardly distinguish one’s own hands, Eb. 260; sjá varla fingra sinna skil, Bs. i. 352; nema orða-skil, to catch the distinction of words, Eb. 28; kunna daga-skil, Sks.
    2. a weaver’s term, the space between the threads.
    II. metaph. discernment, knowledge; kunna góð skil á e-m (e-u), to have favourable knowledge of, to know distinctly, well, Ld. 22; vita skil á e-u, id., K. Á. 108, Gþl. 25; kunna skil e-s, Am. 9; Snorri vissi góð skil á honum, Eb. 142.
    2. an adjustment, fair dealings, due, Dan. skjel; segja skil á e-u, to declare, Ld. 234; göra skil á e-u, to give an account of, Grág. i. 440; at skilum ok at lögmáli réttu, Gþl. 306; stefna e-m til skila, to cite a person to answer in court, Grág. i. 175, 179, ii. 227; færa mál til skila, to put a case right, Fms. v. 324; verða at litlum skilum, to be of little account, come to naught, Fms. ix. 297; svara skilum fyrir e-t, vii. 127; sá arfr skal at skilum fara, Jb. 156; koma öllu til skila, Ísl. ii. 131; hann sendi konunginum einn fríðan hest, ok kom sá vel til skila, Bs. i. 710; þar sem þryti silfr skyldi borðbúnaðinn fyrir gefa, svá at allir hefði góð skil, so that all should have their due, Fms. x. 147; hann átti engan erfingja þann er skil væri at, he had no trusty heir, Sturl. i. 45.
    3. as a law term, pleading, public speaking; leysa öll lögmælt skil, Grág. i. 28, Nj. 232.
    4. a despatch, message.
    COMPDS: skilaboð, skiladómr, skiladottir, skilalítill, skilamaðr.

    Íslensk-ensk orðabók > SKIL

  • 15 tamper

    v. bearbeta; fingra på
    * * *
    ['tæmpə]
    (to interfere or meddle usually in such a way as to damage, break, alter etc: Don't tamper with the engine.) fingra på, mixtra med

    English-Swedish dictionary > tamper

  • 16 fingrar på

    [²f'ing:rarpå:]
    verb
    дотрагиваться
    beröra med fingrarna, peta på

    Svensk-ryskt lexikon > fingrar på

  • 17 tafsar

    [²t'af:sar]
    verb
    прикасаться, дотрагиваться
    (på ett obehagligt sätt) fingra (på en person), kladda

    Svensk-ryskt lexikon > tafsar

  • 18 FAR

    * * *
    n.
    1) a means off passage, ship; bjarga fari á floti, to save a vessel qflaat; in compds., a trading vessel (Íslands-far, Englands-far);
    2) passage; taka (fá, ráða) sér fari or far, to take a passage in a ship; beiðast fars, to ask for a passage; synja e-m fars, to deny one a passage; banna e-m f., to forbid one to sail (cf. farbann);
    3) trace, print, track (Sveinki rak lömb sín til fjöru í förin); villast hundarnir farsins, the hounds lose the track; of et sama f., on the same subject;
    4) life, conduct, behaviour; í fari konungsins in the king’s character;
    5) state, condition (gefa þeir eigi gaum um hennar far) f. veðranna, the course of the winds; at fornu fari, of yore, of old.
    * * *
    n.
    I. motion, travel; rare in this sense, as the fem. för and ferð, q. v., are used instead.
    β. of the clouds, in the phrase, far á lopti, drift in the sky.
    II. a means of passage, a ship; far er skip, Edda 110, Skálda 163: the allit. phrase, hvert fljótanda far, every floating vessel, Fms. xi. 125, Fær. 260; at bjarga fari á floti, Hm. 155.
    2. in compds, a trading vessel; Íslands-far, an Iceland-trader, Fms. vi. 370, vii. 32; Englands-far, an English-trader, ix. 41; Dýrlinnar-far, a Dublin ship, Eb. 254; fjögra-, tveggja-, sex-manna-far, a four-, two-, six-oared boat.
    3. passage, in the phrases, taka sér (e-m) fari, fá sér fari, ráða sér fari, usually so in dat., but in mod. usage acc. (taka, ráða sér far), to take a passage in a ship, Gþl. 516, Grág. ii. 400, 406 (acc.), Ld. 50, Landn. 307, Eg. 288, Nj. 111, 112, Ísl. ii. 199, Eb. 194; beiðask fars, id., Grág. i. 90, Fms. vi. 239; banna e-m far, to forbid one a passage, stop one (far-bann), Landn. 307; synja e-m fars, to deny one a passage (far-synjan), Hbl. 54; at þeir hafi allir far, Jb. 393.
    III. a trace, track, print, Hom. 120; Sveinki rak lömb sín til fjöru í förin, at eigi mátti sjá tveggja manna för, Njarð. 376; nú villask hundarnir farsins, the hounds lost the track, Fms. v. 147, cp. O. H. L. 83: metaph., of et sama far, on the same subject, of a book, Íb. (pref.): in many compds, a print, mark of anv kind, fóta-för, footprints; skafla-för, the print of a sharp-shod horse; nálar-far, a stitch; fingra-för, a finger-print; tanna-för, a bite; nagla-för, the marks of nails, John xx. 25; knífs-far, a knife’s mark; eggjar-far, the mark of the edge, in a cut; járna-far, the print of the shackles; kjal-far, the keel’s track, wake of a ship; um-far, a turn, round; saum-far, a rim on a ship’s side.
    IV. metaph. life, conduct, behaviour; hugar-far, geðs-far, lundar-far, disposition, character; ættar-far, a family mark, peculiarity; dag-far, daily life, conduct of life; í góðra manna fari ok vándra, 677. 3; hvat þess mundi vera í fari konungsins, in the king’s character, Fms. v. 327; ek vissa þá marga hluti í fari Knúts konungs, at hann mætti heilagr vera, xi. 287; nokkut af fyrnsku eptir í fari hans, iii. 131.
    2. estate, condition; ok gefa þeir eigi gaum um hennar far, N. G. L. i. 226; sem hann hafði skírt far sitt, made known his state, how he fared, 34; aldar-far, Lat. genius seculi; dægra-far, q. v.: sára-far, the state of the wounds; víga-far, q. v.; heilindis-far, health, Mar. 124; far veðranna, the course of the winds, Eb. 218; þá skrifaða ek þessa (bók) of et sama far, on the same subject, Íb. (pref.)
    3. the phrase, at forni fari, of yore, of old, Gþl. 85, 86, Eg. 711; at fornu fari ok nýju, of yore and of late, D. N.; at réttu fari, justly.
    β. the phrase, göra sér far um e-t, to take pains about a thing.
    B. = fár, q. v., bale, ill-fate (rare); far er reiði, far er skip, Edda 110; at hann mundi fara þat far sem hans formaðr, that he would fare as ill as his predecessor, Bs. i. 758: cp. the dubious phrase, muna yðvart far allt í sundi þótt ek hafa öndu látið, your ill-fate will not all be afloat, i. e. cleared off, though I am dead, Skv. 3. 51; vera í illu fari, to fare ill, be in a strait, Orkn. 480; ok vóru í illu fari hér um, Stj. 394. Judges viii. 1, ‘and they did chide with him sharply,’ A. V.; at hann skyldi í engu fari móti þeim vera, that he should not be plotting ( brooding mischief) against them, Sturl. iii. 121 C.

    Íslensk-ensk orðabók > FAR

  • 19 GULL

    * * *
    n.
    1) gold;
    2) = fingrgull.
    * * *
    n., in the oldest MSS. spelt goll, Eluc., Hom., and this is the rhyming sound in old poets; hollan, golli, Sighvat; fingr-goll, trollum, Kormak; golls and þolli, id.: [Ulf. gulþ; A. S., Engl., Germ. gold; Dan. guld; Swed. and Norse gull]:—gold; var hár hans golli keypt, Eluc. 48; ór silfri eða ór golli, Hom. 138, Al. 116; it gjalla gull, Fm. 20, Vsp. 8: gold as payment, told by weight, Fms. i. 15, ii. 76, vii. 235, xi. 77; rautt gull, red gold; bleikt gull, yellow gold, v. 346; gull brennt, refined gold, Dipl. iii. 4; skírt gull, hreint gull, pure gold, Stj. 563: allit., gull ok gimsteina, Al. 170, Bs. i. 134; gull ok gersemar (freq.); in the saying, það er ekki allt gull sem glóir, ‘tis not all gold that glitters: gulls-litr, m. gold colour, Fms. vi. 143, Magn. 514:—as to the value or course of gold, átta merkr gangsilfrs er mörk gulls, þrem tigum sinna skal blásilfr vega móti gulli, tíu sinnum skírt silfr móti gulli, 732. 16, Fs. 8–10, passim: metaph., grípa gulli á við e-n (vide grípa): = fingr-gull, Ulf. fingra-golþ, a finger ring, Stj. 254, Bs. i. 877, Nj. 16, 146:—in plur. jewels, pretiosa, cp. gull-hús, a jewel chest, Sturl. ii. 108: barna-gull, playthings:—in metaph. phrases, mikit gull ertu, what a jewel thou art! sá grét ekki fyrir gull sem ekki átti, Vídal. i. 284.
    COMPDS: gullaldr, gullari, gullauðigr, gullauðr, gullaugu, gullband, gullbaugr, gullbeinar, gullberg, gullberi, gullbitlaðr, gullbitull, gullbjartr, gullborði, gullbóka, gullbóla, gullbrá, Gullbrárskáld, gullbrynja, gullbúinn, gullböllr, gulldálkr, gulldreifar, gulldropi, gullepli, gullfalligr, gullfaxi, gullfágaðr, gullfestr, gullfingr, gullfjallaðr, gullfjöðr, gullfugl, gullgóðr, gullgörð, gullgörr, gullhagr, gullhamrar, gullhálsar, gullhárr, gullheimr, gullhella, gullhirzla, gullhjalt, gullhjálmr, gullhlað, gullhlaðinn, gullhnot, gullhringr, gullhús, gullhyrndr, gullhöttr, gullkalekr, gullkambr, gullkálfr, gullker, gullkista, gullkitni, gullknappr, gullknappaðr, gullknútr, gullknöttr, gullkóróna, gullkranz, gullkroppr, gullkross, gullleggja, gullligr, gullmál, gullmálmr, gullmen, gullmerktr, gullmunnr, gullnagli, gullnisti, gullofinn, gullormr, gullpenningr, gullrekendi, gullrekinn, gullrendr, gullreyfi, gullritinn, gullroðinn, gullsandr, gullsaumaðr, gullsettr, gullskál, gullskeggr, gullskillingr, gullskotinn, gullskór, gullskrift, gullskrín, gullsmeittr, gullsmeltr, gullsmiðr, gullsmíð, gullsmíðligr, gullspánn, gullspori, gullsproti, gullspuni, gullspöng, gullstafaðr, gullstafr, gullstaup, gullsteindr, gullstóll, gullstúka, gullstöng, gullsylgja, gulltafla, gulltanni, gullteinn, gulltoppr, gullvafðr, Gullvarta, gullveggr, Gullveig, gullviðjur, gullvippaðr, gullvægr, gullvöndr, gullþráðr.

    Íslensk-ensk orðabók > GULL

  • 20 HLUTR

    (-ar, -ir), m.
    1) lot;
    skera (marka) hluti, to mark the lots;
    2) amukt, talisman (hlutr er horfinn or pússi þínum);
    3) share, allotment, portion (hann fœrði Ølvi skip sin ok kallar þat vera hans hlut);
    4) part (of a whole);
    höggva í tvá hluti, to cut in two parts;
    mestr hlutr liðs, the most part of the company;
    meiri hlutr dómanda, the majority of the judges;
    tveim hlutum dýrra, twice as dear;
    eiga hlut í e-u or at e-u, to have part in, be concerned in (mér uggir, at hér muni eigi gæfumenn hlut í eiga);
    þar er þú ættir hlut at, wherein thou wast concerned;
    6) condition, position, lot;
    eiga hlut e-s, to be in one’s place (position);
    ef þú ættir minn hlut, if thou wert in my place;
    láta hlut sinn, to be worsted;
    sitja yfir hlut e-s, to oppress, weigh a person down;
    leggja hlut sinn við e-t, to cast in one’s lot with, to espouse a cause;
    hafa (fá) hærra, meira (lægra) hlut, to get the best (worst) of it;
    7) thing;
    allir hlutir, all things;
    kynligr hlutr, a strange thing;
    um alla hluti, in all things, in all respects.
    * * *
    m., the original form was diphthongal, hlautr, like the Gothic, as is borne out by the kindred and derivative words hlaut, hleyti, q. v.; the acc. was weakened into o, hlotr, Fms. xi. 128; and lastly into u, hlutr; old nom. pl. hlotar, Jómsv. S. l. c., but commonly hlutir; gen. sing. hlutar: [Goth. hlauts = κληρος, Mark xv. 24, Col. i. 12, Ephes. i. 11, Luke i. 9; A. S. and Hel. hlot; Engl. lot; Germ. loos; Dan. lod; Swed. lott; the Goth., Germ., and earliest Scandin. have a long vowel, and prob. also A. S. and O. H. G. (hlôt, not hlot); the Ormul. spells lott with a short vowel, as is the case also in Icel., Dan., Swed., and Engl.]
    A. A lot; the ceremony of drawing lots was like that described in Homer; each party marked his lot (skera or marka hluti), which was then thrown into a sheet (lap of a garment, bera or leggja hluti í skaut), and a third person came and drew a lot out; (it was not thrown out by shaking.) This drawing of lots was originally a sacred ceremony; it was used in sacrifices (by way of augury, see below), in sharing booty or an inheritance; in law the order in which suits came on was decided by lot, in banquets the seats of honour were so assigned (e. g. who was to sit next to the daughter of the house), etc. Many words in the language refer to this old rite, and the ceremony is thus described: en hluti skyldi skera ok í skaut bera, Fms. vii. 140; kom þat ásamt með þeim at hluti skyldi bera í skaut, … skyldi því hvárir-tveggju una sem hlutr segði, vóru þá hlutir markaðir; þá mælti Norðbrikt til Gyrgis: ‘lát mik sjá hversu þú markar þinn hlut at vit markim eigi báðir einn veg;’ hann gerði svá; síðan markaði Norðbrikt sinn hlut, ok kastaði í skaut ok svá báðir þeir; síðan gékk sá maðr at er til (upp, v. l.) skyldi taka, ok tók upp annan hlutinn milli fingra sér …; síðan var at hugat þeim hlutinum ok kenndu þar allir mark Gyrgis, vi. 136, 137: hverr maðr er sök hefir með at fara í dóm, þá skal hlut bera í skaut, einn, þótt hann hafi fleiri sakar í dóm þann, hverr maðr skal merkja hlut sinn ok bera alla saman í skaut, ok skal maðr taka fjóra hluti senn upp, Grág. i. 37; bjóða til hlutfalla ok bera þar hluti í skaut, 74; menn báru þá hluti sína í skaut ok tók jarlinn upp; … svá sagði hlutr til, at Egill skyldi sitja hjá jarls-dóttur um kveldit, Eg. 247; en þá er tólfmenningr var skipaðr til at sitja ok settir hlutir til hverr næst skyldi sitja Ástríði, dóttur Vigfúss hersis, ok hlaut Eyjólfr ávalt at sitja hjá henni, Glúm. 331: nú ræða þeir um goðorðit ok verða eigi ásáttir, vildi hverr sinn hlut ( case) fram draga; þá leggja þeir hluti í skaut, ok kom jafnan upp hlutr Silfra, Fs. 68; þeir lögðu hluti á, ok hlaut Þrándr, Fær.
    2. of sacrifice; vóru þá görvir hlutir af vísinda-mönnum ( soothsayers), ok feldr blótspánn til, en svá gékk fréttin, at …, Fas. i. 452; cp. hristu teina ok á hlaut sá, Hym. 1; and, þá kná Hænir hlautvið kjósa (= taka upp hluti), Vsp. l. c.; see also hlaut, hlauttein, p. 270.
    II. the hlutir were talismans or little images, which people used to wear on their persons; síðan tekr jarl skálar ( scales) góðar … ok fylgðu tvau met ( weights), annat af gulli en annat af silfri; þar var á líkneskja manns, ok hétu þat hlutar (hlotar sem fornmönnum var títt at hafa, add. in v. l.), ok fylgði sú náttúra, at þá er jarl lagði þá í skálarnar, ok kvað á hvat hvárr skyldi merkja, ok ef sá kom upp ( turned up) er hann vildi, þá breylti sá í skálinni svá at varð glamm af. Jarl gaf Einari skálarnar ok varð hann glaðr við ok síðan kallaðr Einarr Skálarglam, Jómsv. S. (1824) 37, 38; hlutr er horfinn ór pússi þínum sá er Haraldr konungr gaf þér í Hafrsfirði, ok er hann nú kominn í holt þat er þú munt byggja, ok er á hlutnum markaðr Freyr af silfri, Fs. 19; ok vili Freyr þar láta sinn hlut niðr koma er hann vill sitt sæmdar-sæti setja, 22; cp. Landn., hann sendi Finna tvá í hamförum til Íslands eptir hlut sínum, 174; hann hefir líkneski Þórs í pungi sínum af tönn gört …; nú fannsk engi sá ‘hlutr’ í hans valdi, Fs. 97: the ‘gumna heillir’ or talismans, mentioned in Sdm., were prob. hlutir.
    B. Metaph., without the actual drawing of lots:
    I. a share, allotment, portion; skal þat þeirra er biskup lofar skilnað, hafa slíkan hlut fjár ( portion) við annat, Grág. i. 329: of booty, hann færði Ölvi skip sín ok kallar þat vera hlut hans, Nj. 46: of a finder’s share, heimtir hlut af sauðunum, Háv. 40; halda til hlutar, id.
    β. esp. of a fisherman’s share of the catch, Band. 4, cp. Höfuðl. 1; a fishing boat has one or two hundred … í hlut, each of the crew (hásetar) taking his ‘hlutr,’ and besides this there was a færis-hlutr ( line share) or netja-hlutr ( net share), skips-hlutr (ship’s share), and lastly for-manns-hlutr (foreman’s share, he getting double); see the remarks on aflausn.
    γ. a share, lot, portion, of inheritance, often in early Dan. law, where the daughter received a half, the brother a whole portion, sun til ful lot, oc dotær til half lot, Wald. Sjæll. Lov., p. 1;—whence in Dan. broder-lod, söster-lod, = a brother’s, sister’s portion; en komi jafnmikit fé á hlut hvers þeirra, Grág. (Kb.) i. 220: of duty, kom þat á hlut Andreas postula, 625. 64.
    2. metaph. phrases; láta hlut sinn, to let go one’s share, be worsted, Fms. i. 74, Fb. ii. 62; þeirra h. brann við, got singed, Hkr. ii. 178; þinn hlutr má ekki verða betri en góðr, thy case cannot be better than good, is as good as it can be, Nj. 256; ella muntú finna á þínum hlut, thou shalt find it to thy cost, Ld. 98; þeirra h. varð æ minni ok minni, their lot grew ever worse and worse, Fms. x. 250; eigi skyldi hennar h. batna við þat, her case should not mend with that, Nj. 52; sitja yfir hlut e-s, to oppress, weigh a person down, Eg. 512, Nj. 89, Fb. iii. 450; mínka sinn hlut, to yield one’s lot ( right), 451; láta sinn (hlut) undir liggja, to let one’s lot be the nethermost, Bárð.; leggja hlut sinn við e-t, to throw in one’s lot with a thing, to espouse a cause, run a risk, Lv. 45 (twice), Fb. iii. 166, Sturl. i. 162 C; eigi mundi svá Sverrir gera, ef hann ætti várn hlut, S. would not do so if he had our lot, our cards in his hand, Fms. viii. 392; eigi mundir þú svá renna frá þínum manni, ef þú ættir minn hlut, xi. 72; hafa (fá) hærra (meira, lægra) hlut, to get the better ( less) share, to get the best ( worst) of it, to win or lose, Eb. 194, Fs. 32, 113, Nj. 90, 224, Fas. i. 252, Fms. vi. 412, viii. 284, Hkv. 2. 19; hafa allan hlut mála, Bs. i. 82; eiga hlut at e-u, to own a share in, take part ( interest) in, interfere ( meddle) in a thing, be concerned about, Eb. 124, Nj. 27, 101, 119, Fms. xi. 83; þar er þú ættir hlut at, wherein thou wast concerned, Nj. 54; nú mun eigi mega sitjanda hlut í eiga, to take a sitter’s part in it, i. e. not stir in the matter, 110; hér munu eigi gæfu-menn í hlut eiga, 179; hafa inn vesta hlut af, to behave meanly, Eg. 271.
    II. a part, Lat. pars; enn efra hlut Hrunamanna-hrepps, Landn. 312: mestr h. liðs, the most part of the body, Eg. 275; meiri hlutr, búa, dómanda …, the majority of the neighbours, judges …, Nj. 237, Grág. i. 79; tíundi h. eyrir, a tenth part of an ounce, 357: byggja jörð til hlutar, to lease an estate in shares, N. G. L. i. 137: sjau hlutum ljósari, seven times brighter, Eluc. 44; tveim hlutum dýrra, twice as dear, Landn. 243; eins hlutar ( on the one hand) … annars hlutar ( on the other hand), 625. 172.
    III. a case, thing, Lat. res; hvern hlut, everything, Nj. 53; á engum hlut, in nothing, Fms. ii. 27; í öllum hlutum, in everything, passim; allir hlutir, all things, Edda 147 (pref.); aðra hluti, other things, Fms. i. 213; alla hluti þá er …, all things whatsoever, Ld. 18; allir þeirra hlutir, all their things, Fms. x. 250; fjórir eru þeir hlutir ( cases) er menn ber í átt, Grág. i. 361; hverngi hlut ( reason) er maðr vill til þess færa, 179; fyrir tengda sakir ok annarra stórra hluta er hér hvarfla í milli, Nj. 147; undarlegr, kynlegr h., a strange thing, Ld. 200, Fms. x. 169; iðna slíka hluti, Grág. i. 149; eru þér stórir hlutir á höndum, Fms. vii. 30: a deed, fact, orðinn h., a bygone thing, Fr. fait accompli, Nj. 20; einn lítill h., a little thing, small matter, Fms. ix. 448.
    β. with neg. adv. = Engl. naught; görðit hlut þiggja, Am. 94; ekki lyt (lyf MS.), Skv. 1. 9; engi hluta(r), noways, 656 C. 25.

    Íslensk-ensk orðabók > HLUTR

См. также в других словарях:

  • fingra på — • fingra, på, röra vid, känna, på, peta på, treva, pilla, pillra, taffla …   Svensk synonymlexikon

  • fingra- — *fingra , *fingraz stark. Maskulinum (a): Verweis: s. *fengra s. fengra ; …   Germanisches Wörterbuch

  • fingra — sormi   …   Suomen slangisanakirjaa

  • fingra — v ( de, t) …   Clue 9 Svensk Ordbok

  • känna på — • fingra, på, röra vid, känna, på, peta på, treva, pilla, pillra, taffla …   Svensk synonymlexikon

  • peta på — • fingra, på, röra vid, känna, på, peta på, treva, pilla, pillra, taffla …   Svensk synonymlexikon

  • pilla — • fingra, på, röra vid, känna, på, peta på, treva, pilla, pillra, taffla …   Svensk synonymlexikon

  • pillra — • fingra, på, röra vid, känna, på, peta på, treva, pilla, pillra, taffla …   Svensk synonymlexikon

  • taffla — • fingra, på, röra vid, känna, på, peta på, treva, pilla, pillra, taffla …   Svensk synonymlexikon

  • tappla — • fingra, på, röra vid, känna, på, peta på, treva, pilla, pillra, taffla …   Svensk synonymlexikon

  • treva — • fingra, på, röra vid, känna, på, peta på, treva, pilla, pillra, taffla • famla, treva, leta, fumla, känna sig för • famla, leta, fumla, känna efter • famla, treva, leta, fumla, känna sig för, gripa, efter …   Svensk synonymlexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»