-
101 fictus (finctus, T.)
-
102 nōmen
nōmen inis, n [GNA-], a means of knowing, name, appellation: qui haec rebus nomina posuerunt: ludi, Pythia perdomitae serpentis nomine dicti, O.: eique morbo nomen est avaritia: canibus pigris... Nomen erit pardus, tigris, leo, Iu.: puero ab inopiā nomen Egerio est inditum, L.: Aeneadasque meo nomen de nomine fingo, V.: Nomine quemque vocans, by name, V.: nomina dare, enlist, L.: ab re nomen habet (terra), is named for, L.: turris quae nomen ab insulā accepit (i. e. nominatur), Cs.: qui litteras exitialīs Demetrio sub nomine Flaminini adtulerant, in the name of, L.: me imperatoris nomine appellare, hail me imperator, Cs.: infaustum interluit Allia nomen, V.: Et diversa trahunt unum duo nomina pectus, i. e. mother and sister, O.— A gentile name (the middle name of a Roman freeman): apud illos Fabrorum nomen est amplissimum; cf. tamquam habeas tria nomina, i. e. as if you were a Roman, Iu.—In law: nomen alicuius deferre, to bring an accusation against, accuse: nomen huius de parricidio deferre: nomen recipere, to entertain an accusation: si quis Sthenium reum facere vellet, sese eius nomen recepturum.—Meton., a bond, note, demand, claim, debt. tibi certis nominibus pecuniam debere, on good bonds: falsum perscribere nomen?: nomina sua exigere, collect one's debts: in socios nomina transcribere, substitute the names of socii as debtors, L.: Qui venit ad dubium grandi cum codice nomen, to sue for a doubtful debt, Iu.: nomina se facturum, quā ego vellem die, create a written obligation by a bookentry.—A debtor: hoc sum adsecutus, ut bonum nomen existimer, i. e. a good payer.—With a gentile adj., a dominion, nation, power, army: gens infestissuma nomini Romano, S.: concitatis sociis et nomine Latino: Volscum nomen prope deletum est, L.—Poet., of one person: Silvius, Albanum nomen, tua proles, V.—Fig., name, fame, repute, reputation, renown: huius maius nomen fuit: magnum in oratoribus nomen habere: qui nomini officient meo, L.: Multi Lydia nominis, H.: sine nomine plebs, inglorious, V.—Poet., of things: Nec Baccho genus aut pomis sua nomina servat, V.— A title, pretext, pretence, color, excuse, account, sake, reason, authority, behalf: alio nomine abstulisse: legis agrariae simultatione atque nomine: haec a te peto amicitiae nostrae nomine: eo nomine, on that account: Quocumque nomine, for whatsoever purpose, H.: tuo nomine gratulabantur, on your account: Antonio tuo nomine gratias egi, on your behalf: quem tibi suo nomine commendo, for his own sake: aetatis nomine ‘filia’ dixit, on account of, O.: acceptā ex aerario pecuniā tuo nomine, on your responsibility: aes alienum meis nominibus solvere, contracted by me, S.— A name (opp. to reality): me nomen habere duarum legionum exilium (opp. exercitum habere tantum): magis nomen ad praesidium quam vires adferre, L.: sunt nomina ducum, L.: Nomen amicitia est, nomen inane fides, O.* * *name, family name; noun; account, entry in debt ledger; sake; title, heading -
103 parvus
parvus adj. (for comp. and sup., see minor, minimus) [PAV-].—Of magnitude, little, small, petty, puny, inconsiderable: argenti pondus, S.: pisciculi: haec parva et infirma sunt: parva componere magnis, V.—Of stature, small, short, little, young: liberi, S.: salutaria appetant parvi, the little ones: soror, T.: virgo, Ct.: operosa parvus Carmina fingo, a little man, H.: a parvis didicimus, etc., in childhood: puer in domo a parvo eductus, from infancy, L.—Of time, short, brief: parvae consuetudinis Causa, T.—Of extent or importance, little, insignificant, trifling, small, petty, unimportant: causa, T.: res: merces, H.: detrimentum, Cs.: pericula, Ta.: onus parvis animis et parvo corpore maius, H.: hoc studium parvi properemus et ampli, both small and great, H.— Of value or price, little, small, low, mean, vile: opera parvi preti, T.: Nil parvom loquar, H.: pretio parvo vendere.—As subst n., a little, trifle: parvo contentus, with little: vivitur parvo bene, H.: ita ut parvo admodum plures caperentur, a very little more, L.—Esp., in gen. or abl. of price: Sed parvi pendo, little I care, T.: parvi sunt foris arma, of little value: parvi refert abs te ius dici diligenter, nisi, etc., it matters little: quia parvi id duceret, cared little for: quanti emptus? parvo, H.* * *parva -um, minor -or -us, minimus -a -um ADJsmall, little, cheap; unimportant; (SUPER) smallest, least -
104 adfingo
af-fingo (better adf-), inxi, ictum, 3, v. a., to form, fashion, devise, make, or invent a thing as an addition or appendage to another.I.Lit. (esp. of artists).(α).With dat.:(β).nec ei manus adfinxit,
Cic. Tim. 6:saepta, adficta villae quae sunt,
Varr. R. R. 3, 3, 2.—Absol.:II.Nullam partem corporis sine aliquā necessitate adfictam reperietis,
Cic. Or. 3, 45, 179.—Trop., to make up, frame, invent, to add falsely or without grounds:III.faciam ut intellegatis, quid error adfinxerit, quid invidia conflārit,
Cic. Clu. 4:vitium hoc oculis adfingere noli,
Lucr. 4, 386:neque vera laus ei detracta oratione nostrā, neque falsa adficta esse videatur,
Cic. Imp. Pomp. 4, 10; so id. Phil. 1, 3; id. Or. 22; id. Tusc. 3, 33:addunt ipsi et adfingunt rumoribus Galli,
Caes. B. G. 7, 1:cui crimen adfingeretur,
might be falsely imputed, Tac. A. 14, 62.—In a general signif.A.To add or join to, to annex (always with the accessory idea of forming, fashioning, devising):B.sint cubilia gallinarum aut exsculpta aut adficta firmiter,
Varr. R. R. 3, 9, 7: multa natura aut adfingit ( creating, she adds thereto) aut mutat aut detrahit, Cic. Div. 1, 62, 118:tantum alteri adfinxit, de altero limavit,
id. de Or. 3, 9, 36.— -
105 affingo
af-fingo (better adf-), inxi, ictum, 3, v. a., to form, fashion, devise, make, or invent a thing as an addition or appendage to another.I.Lit. (esp. of artists).(α).With dat.:(β).nec ei manus adfinxit,
Cic. Tim. 6:saepta, adficta villae quae sunt,
Varr. R. R. 3, 3, 2.—Absol.:II.Nullam partem corporis sine aliquā necessitate adfictam reperietis,
Cic. Or. 3, 45, 179.—Trop., to make up, frame, invent, to add falsely or without grounds:III.faciam ut intellegatis, quid error adfinxerit, quid invidia conflārit,
Cic. Clu. 4:vitium hoc oculis adfingere noli,
Lucr. 4, 386:neque vera laus ei detracta oratione nostrā, neque falsa adficta esse videatur,
Cic. Imp. Pomp. 4, 10; so id. Phil. 1, 3; id. Or. 22; id. Tusc. 3, 33:addunt ipsi et adfingunt rumoribus Galli,
Caes. B. G. 7, 1:cui crimen adfingeretur,
might be falsely imputed, Tac. A. 14, 62.—In a general signif.A.To add or join to, to annex (always with the accessory idea of forming, fashioning, devising):B.sint cubilia gallinarum aut exsculpta aut adficta firmiter,
Varr. R. R. 3, 9, 7: multa natura aut adfingit ( creating, she adds thereto) aut mutat aut detrahit, Cic. Div. 1, 62, 118:tantum alteri adfinxit, de altero limavit,
id. de Or. 3, 9, 36.— -
106 circumfingo
circum-fingo, ĕre, v. a., to form around:carnem alicui,
Tert. Anim. 23. -
107 confingo
con-fingo, finxi, fictum, 3, v. a., to form, fashion, fabricate (class., esp. in a trop. signif.).I.Prop.:II.nidos,
Plin. 10, 32, 47, § 91:favos et ceras,
id. 11, 5, 4, § 11:verbum,
Varr. L. L. 5, § 7 Müll.; cf. Plin. 37, 12, 74, § 195.—Trop., to invent, devise, feign, pretend:dolum inter sese,
Plaut. Capt. prol. 35; cf. id. ib. 47:lacrimas dolis,
Ter. And. 3, 3, 26:omnia haec,
id. Phorm. 1, 2, 81:falsas causas ad discordiam,
id. Hec. 4, 4, 71:aliquid criminis,
Cic. Verr. 2, 2, 37, § 90; cf.crimen,
Liv. 40, 8, 7; 40, 42, 4; Suet. Claud. 15:aliquam probabilem causam,
Liv. 34, 21, 3:rationes,
Col. 1, 8, 4: fronte confictā, * Quint. 12, 3, 12:homicidium in se,
to declare one's self guilty of, Dig. 48, 18, 1.—With acc. and inf.:id cogitatum esse,
Cic. Deiot. 6, 16.— Absol.:confingere et comminisci,
Auct. Her. 2, 8, 12. -
108 defingo
dē-fingo, nxi, 3, v. a., to form, to put in shape, to fashion (very rare; prob. belonging properly to the vulgar lang.;hence in Hor., by way of sarcasm): panem,
Cato R. R. 74 and 121.—Sarcast. of coarse poetic description: dum Defingit Rheni luteum caput, * Hor. S. 1, 10, 37. -
109 diffingo
dif-fingo, ĕre, v. a., to form differently, to remodel, to make anew (very rare; perh. only in the foll. passages).I.Prop.:II.ferrum incude,
Hor. C. 1, 35, 39.—Trop.:neque diffinget infectumque reddet, Quod fugiens semel hora vexit,
to alter, Hor. C. 3, 29, 47 (but in id. S. 2, 1, 79 read diffindere). -
110 dissimulo
dissĭmŭlo, āvi, ātum, 1, v. a. [dissimilis], to feign that a thing is not that which it is; to dissemble, disguise; to hide, conceal, keep secret (cf.: fingo, simulo, confingo, comminiscor—very freq. and class.).(α).With acc.:(β).nihil fingam, nihil dissimulem, nihil obtegam,
Cic. Att. 1, 18:aliquid (with tegere),
Caes. B. C. 1, 19, 2;with obtegere,
Suet. Ner. 29;with celare,
Ter. And. 1, 1, 105;with occultare,
Cic. Off. 1, 30, 105; Caes. B. C. 2, 31, 6; cf. Cic. Rosc. Am. 31, 86:nec, ut emat melius, nec ut vendat, quicquam simulabit aut dissimulabit vir bonus,
id. Off. 3, 15; cf. Planc. ap. Cic. Fam. 10, 8, 4:quaedam in actione dissimulata,
Quint. 6, 4, 14: consonantium quaedam insequente vocali dissimulatur, is obscured, said of elision in poetry, id. 11, 3, 34:occultam febrem,
Hor. Ep. 1, 16, 23; cf.metum,
id. C. 2, 20, 17:gaudia,
Ov. M. 6, 653:nomen suum,
id. Tr. 4, 9, 32:natum cultu,
id. M. 13, 163:se,
to assume another form, id. ib. 2, 731:deum,
i. e. concealing his divinity, id. H. 4, 56; id. F. 5, 504; cf. also pass. with mid. force:dissimulata deam,
id. ib. 6, 507; Stat. Silv. 1, 2, 14;and virum veste longa (Achilles),
Ov. A. A. 1, 690.—With acc. and inf.:(γ).dissimulabam me harum sermoni operam dare,
Plaut. Epid. 2, 2, 54; so id. Most. 5, 1, 23; Cic. Att. 8, 1 fin.; Quint. 1, 2, 2; Suet. Caes. 10; 73; Ov. Tr. 1, 7, 5 al. —With a rel. clause:* (δ).nec judices, a quo sint moti, dissimulant,
Quint. 12, 9, 7; so id. 6 prooem. § 7; Verg. A. 4, 291 al.—With quasi:(ε).dissimulabo, hos quasi non videam,
Plaut. Mil. 4, 2, 2.—Absol.: plane ea est;(ζ).sed quomodo dissimulabat!
Plaut. Mil. 2, 5, 53; id. Most. 4, 3, 23; id. Men. 4, 2, 44; 78; Cic. Off. 1, 30, 108; id. Mur. 19, 40 (opp. fateri); Caes. B. C. 1, 19, 1; Hor. S. 1, 9, 66; Ov. H. 17, 151 et saep.:dissimulant,
they repress their feelings, Verg. A. 1, 516.—With de:* II.primo fingere alia, dissimulare de conjuratione, etc.,
Sall. C. 47, 1:de condicione sua,
Dig. 40, 13, 4.—To leave unnoticed, to neglect:damnosam curationem,
Veg. Vet. 1 prooem. §5: quod dissimulatum,
Amm. 21, 3.— Hence, dissĭmŭlanter, adv., dissemblingly, clandestinely, secretly:non aperte, nec eodem modo semper, sed varie dissimulanterque conclusis,
Cic. Brut. 79, 274; id. Fam. 1, 5, b. fin.; Liv. 40, 23; Suet. Tib. 21 (opp. Palam); Ov. H. 20, 132 al.— Comp. and sup. do not occur. -
111 excogito
ex-cōgĭto, āvi, ātum, 1, v. a., to find out by thinking, to contrive, devise, invent (freq. and class.; cf.:II.comminiscor, simulo, confingo, fingo, etc.): quid enim mali aut sceleris fingi aut excogitari potest, quod non ille conceperit?
Cic. Cat. 2, 4, 7:ad haec igitur cogita, mi Attice, vel potius excogita,
id. Att. 9, 6, 7:quid igitur causae excogitari potest, cur? etc.,
id. Deiot. 7, 20:novam interregni ineundi rationem,
id. Rep. 2, 12:aliquid dignum dono deorum aut efficere aut excogitare,
id. ib. 3, 3, 4:multa praeterea generatim ad avaritiam excogitabantur,
Caes. B. C. 3, 32, 1:aliquid ad ornatum portarum, etc.,
Hirt. B. G. 8, 51, 2:o callidos homines! o rem excogitatam!
Cic. Or. 67, 225:quicquid omnino excogitari contra potest,
Quint. 12, 8, 10:res ab illis dicta, non a nobis excogitata,
id. 5, 13, 49:in rebus excogitandis (opp. gerendis),
Nep. Them. 1 fin.—Impers. with ut:excogitatum est a quibusdam ut, etc.,
Nep. Att. 8, 3; cf. with a subject-sentence:cum recenti fico salis vice caseo vesci nuper excogitatum est,
Plin. 15, 19, 21, § 82.—Transf., to name:Alpes Poeninas,
Amm. 15, 10, 9.—Hence, * excōgĭtātus, a, um, P. a., sought out, choice:excogitatissimae hostiae,
Suet. Calig. 22. -
112 ficte
fictē, adv., v. fingo, P. a. fin. -
113 ficticie
fictīcĭus ( - tĭus), a, um, adj. [fictus, from fingo], artificial, counterfeit, not genuine, fictitious (post-Aug.):II.gemmae,
Plin. 37, 13, 76, § 199 sq.:vinum,
id. 14, 16, 18, § 98:oleum,
id. 15, 7, 7, § 24.—Feigned, pretended: actiones, Ulp. Regul. tit. 28, 12. — Adv.: fictīcĭe, in pretence: justi (Hilar.), Anon. ap. Job, 1, 15. -
114 ficticius
fictīcĭus ( - tĭus), a, um, adj. [fictus, from fingo], artificial, counterfeit, not genuine, fictitious (post-Aug.):II.gemmae,
Plin. 37, 13, 76, § 199 sq.:vinum,
id. 14, 16, 18, § 98:oleum,
id. 15, 7, 7, § 24.—Feigned, pretended: actiones, Ulp. Regul. tit. 28, 12. — Adv.: fictīcĭe, in pretence: justi (Hilar.), Anon. ap. Job, 1, 15. -
115 fictile
I.Adj.:II. A.si id in ceris fingeretur aut fictilibus figuris,
Cic. N. D. 1, 26, 71:Summanus,
id. Div. 1, 10, 16:vasa,
id. Att. 6, 1, 13:pocula,
Tib. 1, 1, 39:dolia,
Plin. 35, 12, 46, § 158: olla rudis fictilis, Varr. ap. Non. p. 223.—Jestingly applied to labelled wine-bottles:ibi tu videas litteratas fictiles epistolas, Pice signatas,
Plaut. Poen. 4, 2, 14.—An earthen vessel:B.balsamum novo fictili conditur,
Plin. 12, 25, 54, § 116; 29, 6, 39, § 134:omnia fictilibus (ponuntur),
Ov. M. 8, 670; Juv. 3, 168; 10, 26.—Earthen figures of deities:antefixa fictilia deorum Romanorum,
Liv. 34, 4, 4; cf. Plin. 34, 7, 16, § 34; 35, 12, 45, § 157. -
116 fictilia
I.Adj.:II. A.si id in ceris fingeretur aut fictilibus figuris,
Cic. N. D. 1, 26, 71:Summanus,
id. Div. 1, 10, 16:vasa,
id. Att. 6, 1, 13:pocula,
Tib. 1, 1, 39:dolia,
Plin. 35, 12, 46, § 158: olla rudis fictilis, Varr. ap. Non. p. 223.—Jestingly applied to labelled wine-bottles:ibi tu videas litteratas fictiles epistolas, Pice signatas,
Plaut. Poen. 4, 2, 14.—An earthen vessel:B.balsamum novo fictili conditur,
Plin. 12, 25, 54, § 116; 29, 6, 39, § 134:omnia fictilibus (ponuntur),
Ov. M. 8, 670; Juv. 3, 168; 10, 26.—Earthen figures of deities:antefixa fictilia deorum Romanorum,
Liv. 34, 4, 4; cf. Plin. 34, 7, 16, § 34; 35, 12, 45, § 157. -
117 fictilis
I.Adj.:II. A.si id in ceris fingeretur aut fictilibus figuris,
Cic. N. D. 1, 26, 71:Summanus,
id. Div. 1, 10, 16:vasa,
id. Att. 6, 1, 13:pocula,
Tib. 1, 1, 39:dolia,
Plin. 35, 12, 46, § 158: olla rudis fictilis, Varr. ap. Non. p. 223.—Jestingly applied to labelled wine-bottles:ibi tu videas litteratas fictiles epistolas, Pice signatas,
Plaut. Poen. 4, 2, 14.—An earthen vessel:B.balsamum novo fictili conditur,
Plin. 12, 25, 54, § 116; 29, 6, 39, § 134:omnia fictilibus (ponuntur),
Ov. M. 8, 670; Juv. 3, 168; 10, 26.—Earthen figures of deities:antefixa fictilia deorum Romanorum,
Liv. 34, 4, 4; cf. Plin. 34, 7, 16, § 34; 35, 12, 45, § 157. -
118 fictio
fictĭo, ōnis, f. [fingo] (post-Aug.; esp. freq. in Quint.).I.A making, fashioning, forming, formation (cf.:II.confictio, figmentum): (animalis) fictio a capite sumit exordium,
Lact. Opif. D. 12:hominis,
i. e. creation, id. 4, 4; 2, 9:nominum fictio adjectis, detractis, mutatis litteris,
Quint. 6, 3, 53; 8, 3, 19; Onomatopoiia, id est fictio nominis, id. 8, 6, 31; 9, 1, 5: Furium, veterem poëtam, dedecorasse linguam Latinam hujuscemodi [p. 745] vocum fictionibus, quae, etc., Gell. 18, 11, 2. —In partic.A.A feigning, counterfeiting, disguising:B.in figura totius voluntatis fictio est, apparens magis quam confessa,
Quint. 9, 2, 46:poëtarum,
fictions, Lact. 1, 21 fin.: fictiones personarum, quae prosôpopoiiai dicuntur, Quint. 9, 2, 29:personae,
id. 9, 3, 89; 11, 1, 39; Vulg. Sap. 7, 13.—Rhet. t. t., an assumed or fictitious case, a supposition, fiction:C.adhuc est subtilior illa ex simili translatio, cum, quod in alia re fieri solet, in aliam mutuantur. Ea dicatur sane fictio,
Quint. 6, 3, 61; cf.: duci argumenta non a confessis tantum, sed etiam a fictione, quod Graeci kath hupothesin vocant, id. 5, 10, 95 Spald.:est et illa ex ironia fictio, qua usus est C. Caesar, etc.,
id. 6, 3, 91.—Jurid. t. t.:fictio legis,
a fictitious assumption in a case, a fiction, Gai. Inst. 3, 56; Dig. 35, 2, 1, § 1; 18; 41, 3, 15. For an account of the fictions in use in the formulas of the Roman law, v. Gai. Inst. 4, 32-38; cf. Savigny, Du Droit Romain, 5, pp. 76-84. -
119 fictor
I.(Syn.: pictor, scalptor, sculptor, plastes, statuarius.) Lit.A.In gen.:B.deos ea facie novimus, qua pictores fictoresque voluerunt,
Cic. N. D. 1, 29, 81; id. Fragm. ap. Lact. 2, 8, p. 120 Bip.—In partic. in relig. lang., a baker of offering-cakes:2. II.apud Ennium: Libaque, fictores, Argeos et tutulatos... Fictores dicti a fingendis libis,
Varr. L. L. 7, § 44 Müll. (cf. Ann. v. 124 ed. Vahl.); so Inscr. Orell. 934; 2281; 2458; cf. Cic. Dom. 54, 139. —Trop.A. B. -
120 fictus
fictus, a, um, Part., from fingo.
См. также в других словарях:
Fingo — may refer to:* The Fingo (Mfengu) tribe of South Africa. * Fingo fever, a disease of Victorian Australia. * FinGO, a mobile communications company. * The hypotheses non fingo . * Fingo (charm), the name for a Norwegian folk charm supposed to… … Wikipedia
Fingo — (Fisju), Fürstenthum auf der zum Japanischen Reiche gehörigen Insel Kiu siu; schöne Waldungen; Ackerbau … Pierer's Universal-Lexikon
Fingö — Fingö, schwedische Skäreninsel im Bottnischen Meerbusen, zum Linköpings Län gehörig … Pierer's Universal-Lexikon
Fingo — Fingo, Kaffernstamm, nordöstl. vom Keiflusse, 152.000 Köpfe; ihr Gebiet 1875 als Transkeidistrikt der Kapkolonie einverleibt … Kleines Konversations-Lexikon
Fingo — Fingos Fingos Départ des Fingos (1840) Populations significative … Wikipédia en Français
fingo — ˈfiŋ(ˌ)gō noun (plural fingo or fingos or fingoes) Usage: usually capitalized 1. a. : a So. African people descended from a group of Negro refugees who were driven southward in native wars and later settled east of Great Fish river, Union of So.… … Useful english dictionary
Fingo — /ˈfɪŋoʊ/ (say fingoh) noun 1. a people of the Ciskei and Transkei regions of South Africa whose language is Xhosa. 2. (plural Fingo or Fingos) a member of this people. –adjective 3. of or relating to this people …
Fingo (Mfengu) — Fingo (Ama Fengu, wanderers), a Bantu Negro people, allied to the Zulu family, who have given their name to the district of Fingoland, the South West portion of the Transkei division of the Cape Province. The Fingo tribes were formed from the… … Wikipedia
fingo — fin·go … English syllables
Hypotheses non fingo — (Latin for I feign no hypotheses ) is a famous phrase used by Isaac Newton in an essay General Scholium which was appended to the second (1713) edition of the Principia .It was his answer to those who had publicly challenged him to give an… … Wikipedia
Hypotheses non fingo — (en latín No compongo [una] hipótesis ) es una frase famosa empleada por Isaac Newton en su ensayo General Scholium, que se publicó en la tercera edición de sus Philosophiae Naturalis Principia Mathematica. Era su respuesta a aquellos que le… … Wikipedia Español