-
21 Lepidosaphes ficus
2. RUS щитовка f запятовидная инжирная3. ENG fig scale4. DEU rote Kommaschildlaus f, Feigen-Kommaschildlaus f Miesmuschelschildträger m5. FRA cochenille f virgule du figuierVOCABULARIUM NOMINUM ANIMALIUM QUINQUELINGUE > Lepidosaphes ficus
-
22 Poneridia ficus
VOCABULARIUM NOMINUM ANIMALIUM QUINQUELINGUE > Poneridia ficus
-
23 Navia ficus
Navia ficus, v. Navius. -
24 telanae ficus
telānae fīcus, a kind of black fig, Cato, R. R. 8, 1; Plin. 15, 18, 19, § 72; Macr. S. 2, 16. -
25 topias ficus
tŏpĭas fīcus, a particular species of fig-tree, Col. 5, 10, 11. -
26 Он называет смоквы смоквами, кирку киркой
Ficus ficus, ligonem ligonem vocatЛатинско-русский словарь крылатых слов и выражений > Он называет смоквы смоквами, кирку киркой
-
27 caprificus
căprĭ-fīcus, i, f. [caper-ficus, goatfig], the wild fig-tree:II.illi ubi etiam caprificus magna est,
Ter. Ad. 4, 2, 38; Hor. Epod. 5, 17; Prop. 4 (5), 5, 76; Plin. 16, 25, 40, § 95:arbor,
id. 34, 13, 35, § 133; Mart. 10, 2, 9;and in a play upon the word with caper and ficus,
Mart. 4, 52, 2. The gall-insect, Cynips psenes, Linn., springing from this tree, ripens by its sting the fruit of the cultivated fig-tree, ficus (cf. Plin. 17, 27, 44, § 256, caprifico and caprificatio); hence poet., in allusion to the fact that the wild fig-tree strikes root in the cracks of stones, etc., and breaks them, Pers. 1, 25; cf. Juv. 10, 145.—The fruit of the wild fig-tree, the wild fig, Col. 11, 2, 56; Plin. 11, 15, 15, § 40:caprificus vocatur e silvestri genere ficus numquam maturescens,
id. 15, 19, 21, § 79. -
28 Rumina
Rūmina (in Hdschrn. auch Rūmia), ae, f. (rumis), die Göttin der Säugenden bei den Römern, die in einem besonderen Tempel in der Nähe des Feigenbaumes verehrt wurde, unter dem der Sage nach eine Wölfin den Romulus u. Remus genährt hatte, Varro r. r. 2, 11, 5. Augustin. de civ. dei 4, 11. p. 161, 6 D2. u.a. – Dav. Rūmīnālis ficus, der Feigenbaum des Romulus u. Remus, Varro LL. 5, 54. Plin. 15, 77. Liv. 1, 4, 5 (nach dem er früher Rominalis ficus hieß): ebenso Ruminalis arbor, Nipperd. Tac. ann. 13, 58; u. Rūmina ficus, Ov. fast. 2, 412 (nach dem er früher Romula ficus hieß).
-
29 Rumina
Rūmina (in Hdschrn. auch Rūmia), ae, f. (rumis), die Göttin der Säugenden bei den Römern, die in einem besonderen Tempel in der Nähe des Feigenbaumes verehrt wurde, unter dem der Sage nach eine Wölfin den Romulus u. Remus genährt hatte, Varro r. r. 2, 11, 5. Augustin. de civ. dei 4, 11. p. 161, 6 D2. u.a. – Dav. Rūmīnālis ficus, der Feigenbaum des Romulus u. Remus, Varro LL. 5, 54. Plin. 15, 77. Liv. 1, 4, 5 (nach dem er früher Rominalis ficus hieß): ebenso Ruminalis arbor, Nipperd. Tac. ann. 13, 58; u. Rūmina ficus, Ov. fast. 2, 412 (nach dem er früher Romula ficus hieß). -
30 caprificus
caprifīcus, ī, f. (caper u. ficus), der wilde Feigenbaum, bei den Griechen ερινός), u. seine Frucht, die wilde Feige, Ter., Varr. LL., Prop. u.a.: caprifici arbor, Capitol.: lac caprifici, Cels.: im Wortspiele mit caper u. ficus bei Mart. 4, 52. Merkwürdig durch die auf ihm entstehende Gallwespe (Cynips Psenes, L., bei Plin. 17, 255 culex gen.), die von da zu der zahmen Feige (ficus, συκη) übergeht und durch den Stich in die Substanz des Fruchtbodens (receptaculum) die Befruchtung der Feigen bewirkt. Er wächst in Felsen, die er, im Wachstum zunehmend, sprengt (vgl. Iuven. 10, 144 sq.); dah. poet. vom Sprengmittel der Leber, des Sitzes des Hochmuts, der Ruhmsucht, Pers. 1, 25. – / Genet. Sing. caprificus, Scrib. 175.
-
31 caprificus
caprifīcus, ī, f. (caper u. ficus), der wilde Feigenbaum, bei den Griechen ερινός), u. seine Frucht, die wilde Feige, Ter., Varr. LL., Prop. u.a.: caprifici arbor, Capitol.: lac caprifici, Cels.: im Wortspiele mit caper u. ficus bei Mart. 4, 52. Merkwürdig durch die auf ihm entstehende Gallwespe (Cynips Psenes, L., bei Plin. 17, 255 culex gen.), die von da zu der zahmen Feige (ficus, συκη) übergeht und durch den Stich in die Substanz des Fruchtbodens (receptaculum) die Befruchtung der Feigen bewirkt. Er wächst in Felsen, die er, im Wachstum zunehmend, sprengt (vgl. Iuven. 10, 144 sq.); dah. poet. vom Sprengmittel der Leber, des Sitzes des Hochmuts, der Ruhmsucht, Pers. 1, 25. – ⇒ Genet. Sing. caprificus, Scrib. 175.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > caprificus
-
32 Pompeius
Pompējus (trisyl.) or Pompēïus (quadrisyl.), i, m., and Pompēja, ae, f., name of a Roman gens. So the famous Cn. Pompejus Magnus, the triumvir, Caes. B. C. 3, 86; Cic. Fam. 3, 4, 2; 13, 41, 1; id. Imp. Pomp. 1 sqq. et saep.—In fem., Pompeja, his sister, Cic. Fam. 5, 11, 2;A.another,
his daughter, Hirt. B. Afr. 95, 3;a third,
daughter of Q. Pompeius, wife of Julius Cœsar, divorced from him, Suet. Caes. 6; 74.— Hence,Pompējus ( Pompēïus), a, um, adj., of or belonging to a Pompey, Pompeian:B.domus,
Ov. P. 4, 5, 9:lex,
Caes. B. C. 3, 1:porticus,
at Rome, Prop. 2, 23, 45 (3, 30, 11); cf. Plin. 35, 9, 35, § 59; Suet. Caes. 81:via,
leading through Sicily, Cic. Verr. 2, 5, 66, § 169:ficus,
Plin. 15, 18, 19, § 70.—Pompējānus, a, um, adj., of Pompey, Pompeian:2.equitatus,
Caes. B. C. 3, 58:classis,
id. ib. 3, 101:triumphi,
Luc. 3, 166:caedes,
id. 10, 350:porticus (usually called Pompeja porticus),
Vitr. 5, 9:theatrum,
Mart. 6, 9; 14, 29;hence also, Notus,
which blew in Pompey's theatre, id. 11, 21: ficus (also called Pompeja ficus), Cloat. ap. Macr. S. 2, 16:partes,
Sen. Ep. 71, 9.—Subst.: Pompējāni, ōrum, m., the adherents or soldiers of Pompey, Pompey's party, Pompey's troops, Caes. B. C. 3, 46; Vell. 2, 52, 4; Sen. Ira, 3, 30, 5.—In sing., Tac. A. 4, 34:Pompejanus Cilix,
Luc. 4, 448. -
33 Pompejus
Pompējus (trisyl.) or Pompēïus (quadrisyl.), i, m., and Pompēja, ae, f., name of a Roman gens. So the famous Cn. Pompejus Magnus, the triumvir, Caes. B. C. 3, 86; Cic. Fam. 3, 4, 2; 13, 41, 1; id. Imp. Pomp. 1 sqq. et saep.—In fem., Pompeja, his sister, Cic. Fam. 5, 11, 2;A.another,
his daughter, Hirt. B. Afr. 95, 3;a third,
daughter of Q. Pompeius, wife of Julius Cœsar, divorced from him, Suet. Caes. 6; 74.— Hence,Pompējus ( Pompēïus), a, um, adj., of or belonging to a Pompey, Pompeian:B.domus,
Ov. P. 4, 5, 9:lex,
Caes. B. C. 3, 1:porticus,
at Rome, Prop. 2, 23, 45 (3, 30, 11); cf. Plin. 35, 9, 35, § 59; Suet. Caes. 81:via,
leading through Sicily, Cic. Verr. 2, 5, 66, § 169:ficus,
Plin. 15, 18, 19, § 70.—Pompējānus, a, um, adj., of Pompey, Pompeian:2.equitatus,
Caes. B. C. 3, 58:classis,
id. ib. 3, 101:triumphi,
Luc. 3, 166:caedes,
id. 10, 350:porticus (usually called Pompeja porticus),
Vitr. 5, 9:theatrum,
Mart. 6, 9; 14, 29;hence also, Notus,
which blew in Pompey's theatre, id. 11, 21: ficus (also called Pompeja ficus), Cloat. ap. Macr. S. 2, 16:partes,
Sen. Ep. 71, 9.—Subst.: Pompējāni, ōrum, m., the adherents or soldiers of Pompey, Pompey's party, Pompey's troops, Caes. B. C. 3, 46; Vell. 2, 52, 4; Sen. Ira, 3, 30, 5.—In sing., Tac. A. 4, 34:Pompejanus Cilix,
Luc. 4, 448. -
34 Rumina
1.Rūmīna (in some MSS. Rūmĭa), ae,f. [rumis, qs. she that offers her breast], a Roman goddess of nursing mothers, who was worshipped in a separate temple near the fig-tree under which Romulus and Remus had sucked the breast (rumis) of the shewolf, Varr. R. R. 2, 11, 5; id. ap. Non. 167, 30 sq. (v. the passages under rumis); Aug. Civ. Dei, 4, 11; 6, 19 fin.; 7, 11.—Hence,A.Rūmīnālis, e, adj.:B.ficus,
the fig-tree of Romulus and Remus, Liv. 1,4,5 (where,from a false etymology, the earlier form is said to have been Rumularis, Weissenb. ad loc.; cf. Serv. Verg. A. 8, 90: alii a Romulo velint dictam quasi Romularem); Tac. A. 13, 58; Aur. Vict. Orig. 20 fin.; Fest. p. 270 Müll.; cf. id. p. 400 ib.; Serv. 1. 1.; Varr. L. L. 5, § 54 Müll.—By poet. license, it is also called,Rūmĭna ficus, Ov. F. 2, 412 (where, as above in Liv., from a false etymology, a pretended older form, Romula, is given).2.Rūmĭna, ficus, v. 1. Rumina, B. -
35 Rumina
I Rūmīna, ae f. (древнеиталийск. rumis =лат. mamma)Румина, римск. богиня грудных младенцев и детёнышей-сосунов (её храм находился близ смоковницы, под которой Ромул и Рем, по преданию, сосали грудь волчицы) Vr, AugII Rūmina ficus O = ficus Ruminalis (см. Rumina I и Ruminalis) -
36 Cares
Cāres, um, m. (Καρες), die Bewohner Kariens (s. Cāria), die Karier, ein umherfahrendes Inselvolk, ursprünglich mit den Lelekern vermischt, das sich später auf dem Festlande ansiedelte, berüchtigt durch feile, treulose u. sklavische Gesinnung (dah. sprichw. b. Cic. Flacc. 65 nach dem Griech. εν Καρὶ κίνδυνον, Plat. Lach. p. 178), Liv. 33, 18, 9: griech. Akk. -as, Plaut. Curc. 443. Liv. 38, 13, 7. Verg. Aen. 8, 725. Ov. met. 4, 297. Sen. de ben. 5, 6, 1. – Sing. Cār, Cāris, m. (Κάρ), ein Karier, Cic. Flacc. 65. Nep. Dat. 1, 3. – Dav.: A) Cāria, ae, f. (Καρία), Karien, die südlichste Landschaft Kleinasiens, von den Türken Alidinella u. Mendech-Seli gen., Ter. eun. 126. Cic. Flacc. 65. Liv. 33, 19, 11. – B) Cāricus, a, um (Καρικός), karisch, creta, Varr. u. Plin.: boves, Plin.: ficus, Edict. Diocl. (s. im folg. subst.). – subst., Cārica, ae, f. (sc. ficus), die karische Feige, die gew. getrocknet in den Handel kam, Plin. 13, 51; dah. gew. carica = ἰσχάς (Gloss.), getrocknete Feige übh., ducentae massae caricarum, Vulg.: caricae Cauno advectae, Cic.: caricae pressae, Edict. Diocl.: hic mixta est rugosis carica palmis, Ov. – übtr., abistis dulces caricae, sie sind dahin, die süßen Scherze, Petr. 64, 3.
-
37 Chios
Chios od. Chius, ī, f. (Χίος), Insel im Ägäischen Meere, der ionischen od. klazomenischen Halbinsel gegenüber, reich gesegnet mit den wichtigsten Naturerzeugnissen, berühmtem Wein, Marmor, Feigen, feiner Erde Jür Kunsttöpferei, j. Khio od. Scio, türk. Saki Andassi (d.i. Mastixinsel), Varr. LL. 9, 67. Cic. Verr. 5, 127. Mela 2, 7, 4 (2. § 101). Hor. ep. 1, 11, 1. – Dav. Chīus, a, um (Χιος), chiisch, von Chios, ficus, Varr.: vinum Chium, Plaut.: monstrum, der Skorpion am Himmel, Avien.: a puero vitam Chiam gessi, habe herrlich u. in Freuden gelebt, Petr. – subst., α) Chia, ae, f. (sc. ficus), die chiische Feige, Col. u. Mart. – β) Chium, ī, n., Chierwein, Hor. carm. 1, 10, 24 u. ö. (s. d. Auslgg. zu d. St.). – γ) Chiī, ōrum, m., die Einw. von Chios, die Chier, Cic. u.a. – / Lucr. 4, 1122 (1130), jetzt Cīa (Κεια), s. Cēa.
-
38 mariscus
mariscus, a, um (mas), von der männlichen und größeren (schlechteren) Sorte, ficus, Cato r. r. 8, 1. Varro bei Non. 550, 31. Sen. suas. 2, 17. Plin. 15, 72: iuncus, Plin. 21, 112. – subst., marisca, ae, f., a) = marisca ficus (s. vorher), Colum. poët. 10, 415. Mart. 7, 25, 7. Vgl. Gloss. II, 523, 24 ›marisca, κόττανον‹. – b) übtr., die Feigwarze, Iuven. 2, 13.
-
39 Romulus
Rōmulus, ī, m., Sohn der albanischen Fürstentochter Ilia od. Rhea Silvia, Zwillingsbruder des Remus und mit ihm Erbauer Roms, erster König der Römer, Liv. 1, 4 sqq. Cic. de rep. 2, 4 sqq.; de div. 1, 20. Varro LL. 5, 54. Sen. ep. 108, 31. – Dav.: A) Rōmuleus, a, um, a) zu Romulus gehörig, romulisch, des Romulus, ensis, Ov.: manus, Ov.: casa, Petron.: fera, Wölfin, Iuven. – b) römisch, urbs, colles, Rom, Ov.: senatus, Sil. – B) Rōmulus, a, um, a) romulisch, ficus = Ruminalis, Ov. – b) römisch, tellus, Verg.: hasta, Prop. – C) Rōmulāris, e, a) zu Romulus gehörig, ficus, s. 2. Rūmīnālis( unter Rumia). – b) römisch, populus, Sidon. epist. 9, 13. carm. 2. – D) Rōmulidēs, ae, m., der Romulide (männl. Nachkomme des Romulus), Plur. Rōmulidae, ārum und um, poet., v. den Römern, Verg. Aen. 8, 638. Pers. 1, 31: Genet. -ārum, Lucr. 4, 681: Genet. -um, Prud. c. Symm. 1, 6. Rutil. Nam. 1, 68. – adjekt., inter Romulidas et Tyrias manus, Anthol. Lat. 735, 1.
-
40 carica
[st1]1 [-] Carica, ae, f. (s.-ent. ficus): figue de Carie, figue sèche. [st1]2 [-] Carica, ae, f.: Carica (ville d'Ionie).* * *[st1]1 [-] Carica, ae, f. (s.-ent. ficus): figue de Carie, figue sèche. [st1]2 [-] Carica, ae, f.: Carica (ville d'Ionie).* * *Carica, caricae, pen. corr. Plin. Figue seiche, Figue de quaresme.
См. также в других словарях:
Ficus — Pour les articles homonymes, voir Figuier (homonymie) … Wikipédia en Français
Ficus — Saltar a navegación, búsqueda Para otros usos de este término, véase Ficus (desambiguación). ? Ficus … Wikipedia Español
ficus — [ fikys ] n. m. • 1870; mot lat. « figuier » ♦ Plante d appartement (ulmacées) se présentant en Inde comme un arbre de grande taille que l on cultive pour son latex. ⇒ caoutchouc (4o). « Les ficus qui bordent la rue » (Camus). ● ficus nom… … Encyclopédie Universelle
ficus — FÍCUS, ficuşi, s.m. Plantă exotică lemnoasă cu frunzele mari, groase, totdeauna verzi şi strălucitoare, cultivată la noi ca plantă ornamentală de interior (Ficus elastica). – Din lat. ficus. Trimis de LauraGellner, 10.05.2004. Sursa: DEX 98 … … Dicționar Român
ficus — (plural ficus) sustantivo masculino 1. Género Ficus. Subgrupo de plantas arbustivas de la familia de las moráceas, propias de zonas cálidas: La higuera pertenece al género ficus. 2. Planta ornamental de hojas grandes, ovaladas y fuertes: Me han… … Diccionario Salamanca de la Lengua Española
Ficus 4 — (Льорет де Мар,Испания) Категория отеля: Адрес: Can Xanca, 2 5, 17310 Льорет де Мар, Испани … Каталог отелей
ficus — [fī′kəs] n. pl. ficus [ModL < L, fig tree] any of a genus (Ficus) of tropical shrubs, trees, and climbing plants of the mulberry family, with glossy, leathery leaves, including the rubber plant: often grown indoors as an ornamental … English World dictionary
Ficus — Fi cus, n. [L., a fig.] A genus of trees or shrubs, one species of which ({F. Carica}) produces the figs of commerce; the fig tree. [1913 Webster] Note: {Ficus Indica} is the banyan tree; {F. religiosa}, the peepul tree; {F. elastica}, the India… … The Collaborative International Dictionary of English
ficus — c.1400, from L. ficus fig, fig tree (see FIG (Cf. fig)) … Etymology dictionary
Ficus [1] — Ficus (F. L.), Pflanzengattung aus der Familie der Moreae, Polygamie, Diöcie L.; ausgezeichnet durch einen fleischigen, fast ganz geschlossenen Fruchtboden, auf welchem wenige männliche Blüthen mit dreitheiligen Kelchen, häufiger weibliche mit… … Pierer's Universal-Lexikon
Ficus [2] — Ficus (lat.), 1) die Feige; 2) Feigwarze; 3) Feigmaal des Kopfs … Pierer's Universal-Lexikon