Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

fesso

  • 61 monstro

    mōnstro (archaist. mōstro), āvī, ātum, āre (eig. monestro [wie monstrum eig. monestrum] v. moneo), zeigen, weisen, I) durch Gesten: digito non longe frutices horridos, Apul.: digito indice ad hoc, Hor. (im Passiv monstror digito, die Leute weisen mit dem F. auf mich [als einen berühmten Mann, Dichter usw.], Pers.: u. so monstror digito praetereuntium, Hor.): monstror omni in turba, Mart.: hostibus simul suisque monstrati, mit Stolz gezeigt, Tac.: dah. meton., vetusto nomine et propinquitate monstratus, ein Gegenstand der öffentlichen Aufmerksamkeit, Tac.: alci viam, Enn. fr.: erranti comiter viam, Enn. fr.: brevius iter, Curt.: iter ad parentes tuos, Apul.: leporum secreta cubilia (v. Hunden), Nemes. cyn.: proceram palmam Deli monstrant, Cic.: scio, ubi sit, verum hodie numquam monstrabo, Ter. – II) mit Worten: A) im allg., etw. zeigen, weisen, in etw. unterweisen, etw. lehren, etw. angeben, andeuten, auf etw. hindeuten, hinweisen, etw. an die Hand od. unter den Fuß geben, crimina (Beschuldigungen), Plin. pan.: fesso militi Cremonam, auf Kr. (vertröstend) hinweisen, Tac.: indiciis recentibus abdita rerum, Hor.: illud Democriti salutare praeceptum, quo monstratur tranquillitas, Sen.: monstratus fatis Vespasianus, Tac. – m. Infin., inulas ego primus amaras monstravi incoquere, Hor. sat. 2, 8, 52: eadem illa ratio scrobes fodere monstravit, Plin. 17, 139: arare quoque ac serere frumenta glandem vescentibus monstrarunt, Iustin. 2, 6, 5. – m. folg. Relativ- od. indir. Fragesatz, si scis, monstra quod bibam (gib mir Geduldstränkchen an), qui (damit ich) usw., Plaut.: tu istic si quid librarii mea manu non intellegent, monstrabis, Cic.: res gestae quo scribi possent numero, monstravit Homerus, Hor.: impers., si voles advertere animum, comiter monstrabitur, Enn. fr. – B) insbes.: 1) anzeigen = verordnen, bestimmen, aras, Verg.: piacula, Verg.: ignes, Ov.: alci radicem vel herbam, Hor. – 2) wegen eines Verbrechens anzeigen, angeben, ab amicis monstrari, Tac.: m. alqm ad exitium, Tac. – 3) ratend zeigen, anraten, antreiben, bene, Plaut.: m. Infin., conferre manum pudor iraque monstrat, Verg. Aen. 9, 44: m. ut u. Konj., quotiens monstravi tibi, viro ut morem geras, Plaut. Men. 780. – 4) zeigen, dartun, erweisen, m. Acc. u. Infin., Erasistratus calculos per urinam pelli eo monstrat, Plin. 22, 88: im Passiv m. Nom. u. Infin., qui adversus ea fecisse monstretur, Ulp. dig. 3, 1, 1. § 6: irreligiosi esse monstramini, Arnob. 3, 16. – / Über die altlat. Form mostro s. Brix Plaut. trin. 342.

    lateinisch-deutsches > monstro

  • 62 mos

    mōs, mōris, m. (vgl. μῶμαι, μῶσθαι), der Wille eines Menschen, I) der Eigenwille, Eigensinn, alieno more od. ex more alīus vivere, Ter.: oboediens fuit mori patris, Plaut.: dominae pervincere mores, den Eigensinn, Prop. – morem alcī gerere, den Willen tun, zu Willen sein, willfahren, Cic. u.a.: morem gerere voluntati alcis, Cic. u. Nep.: morem gerere animo, sein Mütchen kühlen, Ter.: sine me in hac re mihi gerere morem, laß mich gewähren, Ter.: adulescentulo morem gestum oportuit, Ter.

    II) der für die Handlungsweise zur Regel gewordene Wille, A) eig., die Sitte, d.i. 1) die Sitte, das Herkommen, die Gewohnheit, der Gebrauch, die Mode, a) übh.: mos antiquus, Cic. u.a.: omnis divinus humanusque mos, Liv.: mos improbus, Plaut.: mores mali, Plaut.: peregrini, Liv. u. Iuven.: mos pravus, Tac., perversus, Cic.: mores prisci, Liv.: mores maiorum, Liv.: mos solitus, Sen.: sollemnis, Liv.: traditus a maioribus mos, Liv.: traditus ab antiquis mos, Hor. u. Liv.: mos vetus, Tac., vetustus, Tac.: mos Romanorum, Macr.: mores vetusti Carthaginiensium, Nep.: mores legesque Lacedaemoniorum, Gell.: mos ritusque sacrorum, Verg.: mos militiae, Dienstvorschrift, Tac.: lavandi mos, das Baden (als Sitte), Augustin. epist. 54, 10. – accommodare suos mores ad ea, Liv.: adumbrare (kopieren) Macedonum morem, Curt.: qui mos cui potius quam consuli magis usurpandus colendusque est (beobachtet und heilig gehalten werden), Plin. pan.: qui gentis mores condiderunt (begründeten), Curt.: constituere (fest ordnen) regni mores, Liv.: pleraque in iure non legibus sed moribus constant, Quint.: corruptis civitatis moribus, Nep.: de more suo decedere, Cic.: deduci ad parentium (Eltern) consuetudinem moremque, Cic.: proxime morem Romanum ordinati, ganz nach röm. Muster, Liv.: eum ultra Romanorum ac mortalium etiam morem curabant, Sall. hist. fr.: esse in more maiorum (v. Gesetzen, Gebräuchen), Cic.: quod in patriis est moribus, nach der Väter Weise, Cic.: quod moris est, Sen.: ut mos est amicorum, Cic.: ut mos fuit Bithyniae regibus, Cic.: ut moris est, Tac.: ut Domitiano moris erat, Tac.: sicuti Pompeio moris erat, Vell. – mos est m. folg. Genet. Gerund., quia mos est ita rogandi, roga, Cic.: u. alci mos est m. folg. Genet. Gerund., quibus peractis morem sibi discedendi fuisse, seien sie allemal auseinander gegangen, Plin. ep. – mos est od. alcis mos est m. folg. Infin., fabam utique ex frugibus referre mos est auspicii causā, Plin.: magorum mos est non humare corpora suorum, Cic.: hic mos erat patrius Academiae, adversari semper omnibus in disputando, Cic.: mos erat civitatis velut publico latrocinio partam praedam dividere, Liv.: quae mos erat praestare defunctis, Sen.: u. alci mos est m. Infin., quibus inter acerrimam saepe pugnam in recentem equum ex fesso transultare mos erat, Liv.: quibus omnia honesta atque inhonesta vendere mos erat, Sall.: virginibus Tyriis mos est gestare pharetram, Verg. – moris est u. alci moris est m. folg. Infin., quod (pomoerium) numquam proferre moris apud antiquos fuit, Sen. de brev. vit. 13, 8: moris quippe tum erat quamquam praesentem (Caesarem) scripto adire, Tac. ann. 4, 39, 1: fuit moris antiqui eos... aut honoribus auf pecuniā ornare, Plin. ep. 3, 21, 3: sciant, quibus moris est inlicita mirari, Tac. Agr. 42: illis moris erat leges, quas ut contrarias prioribus legibus arguebant, aliarum collatione convincere, Plin. ep. 2, 19, 8 (vgl. übh. die Beispielsammlung bei Schwarz Plin. pan. 13, 3 u. 82, 5. Kritz Tac. Germ. 13, 1 u. Tac. Agr. 33, 1 u. 39, 1. Clav. Suet. in v. mos). – mos est m. folg. Acc. u. Infin. Act. od. Pass., mos erat lustrationis sacro peracto decurrere exercitum, Liv. 40, 6, 5: quā (populari oratione) mos est Athenis laudari in contione eos qui sint in proeliis interfecti, Cic. or. 151: in ipso discrimine, quo templa deis immortalibus voveri mos erat, Liv. 10, 42, 7 (u. so Liv. 3, 55, 12; 30, 17, 13; 37, 24, 4): vota, quae in proximum lustrum suscipi mos est, Suet. Aug. 97, 1. – moris est mit Acc. u. Infin. Act. u. Pass., quem semper illi astare moris fuit, *Vell. 2, 40, 3 H.: intra illud tempus, quo elugere virum moris est, Edict. praet. bei Iulian. dig. 3, 2, 1 u. Frgm. Vat. § 320: moris est advocationibus quoque praesides interdicere, Ulp. dig. 48, 19, 9 pr.: moris est ab imperatore ducturo triumphum consules invitari ad cenam, Val. Max. 2, 8, 6. – mos est od. moris est m. folg. ut u. Konj., mos est hominum, ut nolint eundem pluribus rebus excellere, Cic.: negavit moris esse Graecorum, ut in convivio virorum accumberent mulieres, Cic. – moris est m. folg. ne u. Konj., moris erat apud antiquos, ne quis adederet possessiones suas, Schol. Iuven. 1, 95. – fecerat sibi morem (er hatte die S. angenommen) cum tyranno inter paucos ordines circumeundi, Liv.: habebat hoc moris (er hatte es so an der Gewohnheit), quotiens intrasset fidelior amicus, Plin. ep. 1, 12, 7: inducere hoc in mores nostros, Cic.: inducere hunc morem novorum iudiciorum in rem publicam, Cic.: primus hunc morem audiendi induxit Largus Licinius, Plin. ep.: imitari devictarum gentium mores, Curt.: inferre peregrinos mores, Iuven.: quarum (civitatum) mores lapsi ad mollitias pariter sunt immutati cum cantibus, Cic.: hunc morem labefactare conatus, Liv.: si rationum referendarum ius vetus et mos antiquus maneret, Cic.: mutare veterem et quasi avitum gentibus morem novā imperii cupiditate, Iustin.: legi moribusque parendum est, Cic.: alcis aedilitas maxime prosternit mores, Plin.: pervertere vetustos mores Carthaginiensium, Nep.: percrebruerat eā tempestate pravissimus mos, Tac.: quod in morem vetustas vulgi approbatione perduxit, Cic.: mos non placebat m. folg. Acc. u. Infin., Liv. 2, 53, 5: quae in mores recepta sunt, Quint.: disciplinam militarem ad priscos redigere mores, Liv.: reducere intermissum tam diu morem in publicum consulendi, Plin. ep.: post longam intercapedinem reducere morem transvectionis, Suet.: referre antiquum morem, ut etc., Suet.: hunc morem cursus primus Ascanius rettulit, Verg.: et relatus inconditae olim vitae mos, ut omne ius in viribus esset, Sall. fr.: regi neque moribus neque lege aut imperio cuiusquam, Sall.: retinere eum morem, Cic.: in ea epistula non esse solitum morem secutum, Sen.: servare traditum ab antiquis morem, Hor.: morem eum diu servasse, Mela: non inutilem servare morem, Quint.: in quo (iudicio) non mos consuetudoque servata, Cic.: hunc antiquitus morem servare, ut etc., Liv.: solvere traditum a maioribus morem de omnibus senatum consulendi, Liv.: eum morem tenere (festhalten, beobachten), Cic.: hunc morem sacrorum tenere, Verg.: morem suum adhuc tenere (v. Massilia), Mela.: morem traditum (esse) a maioribus, ut etc., Liv.: veterem illam excellentemque prudentiam Graecorum ad nostrum usum moremque transferre, für uns benutzen u. unserer Weise anpassen, Cic.: in Romanos mores transire (Ggstz. intra peregrina exempla manere), Sen.: iam dolor in morem venit meus, schon zur G. ward mein Schm., Ov.: quod iam in morem venerat, ut sine publica auctoritate fieret, Liv. 42, 21, 7: quod tum in morem verterat (als Parenthese), wie das damals schon gewöhnlich war, Tac. – im Abl. od. m. Praepp. zu adverbialen Wendungen, omnium Latine loquentium more, Cic.: more maiorum, Plaut., Cic. u.a.: more institutoque maiorum, Cic.: more hominum, wie gewöhnlich in der Welt, Plaut. u. Ter. (s. Spengel Ter. Andr. 967): more pecorum, Sall. hist. fr.: more pecudum, Curt.: meo, tuo, suo more, Cic.: miro more, Ov.: solito more, Sen. u.a.: usitato more, Cic.: vetusto more, Tac.: vetere apud Germanos more, Tac.: ex od. e more, Verg., Plin. ep., Suet. u.a.: vetere ex more, Tac.: prisco e more, Ov.: ex more Persarum, Nep.: ex aliorum more, Sall.: de more, Verg., Plin. pan. u. Suet.: solito de more, Verg. u. Arnob.: de more rituque priscae religionis, Suet.: contra morem maiorum, Cic. u. Sall.: praeter morem, Ter.: supra morem, Verg.: facinus sine more! Stat. – b) insbes.: α) die Unsitte, das Unwesen, mos partium popularium et factionum, Sall. Iug. 41, 1: omittendus mos hic, quem agitis, Sall. hist. fr. 3, 61, 14 (3, 82, 14): qui mos est in publicum procurrendi et obsidendi vias et viros alienos appellandi? Liv. 34, 2, 9. – β) die (bes. die verderbte) Sitte der Menschen, der Zeit, die (bes. die verderbten) Sitten der Menschen, der Zeit, der (herrschende) Zeitgeist, die Mode, teils m. Genet. saeculi, temporum, wie huius saeculi more, Sen.: saeculi mores, Flor.: mores temporum, Plin. ep. – teils bl. mos, mores, zB. ambitio iam more sancta est, Plaut.: petere honorem pro flagitio more fit, Plaut.: si demutant mores ingenium tuum, Plaut.: mores leges perduxerunt iam in potestatem suam, Plaut.: praesertim cum hi mores tantum iam ad nimiam levitatem et ad ambitionem incubuerint, Cic.: quoniam ita se mores habent, Sall.: ita se habent mores, ut etc., Vell.: novis moribus favere (huldigen), Plin.

    2) die Sitte = das Betragen, Benehmen, die Lebensart, Aufführung, a) übh.: qui istic mos est? Ter. heaut. 562. – gew. Plur. mores, die Sitten, das Wesen, Benehmen, der Wandel (Lebenswandel), das Temperament, der Charakter, praefectus morum, Sittenrichter (zu Karthago), Nep.: praefectura morum, Sittenrichteramt (in Rom), Suet.: morum perversitas alcis, Suet.: imitatio morum alienorum, quae ηθοποιΐα dicitur, Quint. – mores commodi, Cic.: dissoluti, Phaedr. u. Eutr.: mores feri immanisque natura, Cic.: alcis mores integri, iusti, religiosi, timidi, perferentes iniuriarum, Cic.: mores nocentissimi, ganz ruchlose, Quint.: mores perditi, Cic.: mores pessimi, Tac.: mores pudici, severi, Plin.: suavissimi, Cic.: varii, ungleicher Wandel, Tac.: sordidum me et incultis moribus aiunt, ungeschlacht, Sall.: o rem minime aptam meis moribus! Cic.: vir probus et morum veterum, Eutr. – abire in avi mores atque instituta, Liv.: astringere disciplinae severitate alcis mores, Quint.: colligere ex vultibus hominum mores, Petron.: compescere mores rabidos, Ov.: pars una philosophiae, quā mores conformari putantur, Cic.: congruere cum alcis moribus et natura, Cic.: hoc vitā et moribus comprobare, Cic.: conveniunt mores, ihr Wesen (Charakter) stimmt überein, Ter.: describere hominum sermones moresque, Cic.: diutius durant exempla quam mores, Strafexempel als der Wandel eines Menschen, Tac.: repente exuere antiquos mores, Liv.: formare novos collegas in suos mores, Liv.: sui cuique mores fingunt fortunam hominibus, Poët. vet. bei Nep.: suis ea (fortuna) cuique fingitur moribus, Poët. vet. bei Cic.: imitari avi mores disciplinamque, Cic.: induere severos, non modo pudicos mores, Plin.: quae res tam repente mutavit mores tuos? Ter.: pellucent mores ex voce atque actione, Quint.: perdere liberorum suorum mores, Quint.: referre alienos mores ad suos, Nep. – v. Temperament, Character der Tiere, mores (equorum) autem laudantur, qui sunt ex placido concitati et ex concitato mollissimi, Colum.: mores huius pecudis (der Stiere) probabiles habentur, qui sunt propiores placidis quam concitatis, sed non inertes, Colum. – b) bes.: α) gute Sitten, gute Aufführung (guter Lebenswandel), gutes Betragen (vgl. Korte Lucan. 1, 161. Hildebr. Apul. apol. 75. p. 592), mores et vitia, Manil.: periere mores, Sen.: quis (= quibus) neque mos neque cultus erat, ohne (durch Gesetz geregelte) Sitte u. Zucht, Verg.: postquam res eorum civibus moribus (Gesittung) agris aucta, Sall. Cat. 6, 3. – euphem., mores meretricis, gefälliges Betragen = Gefälligkeiten, Gunstbezeigungen, Plaut. most. 286. – β) schlechte Sitten, schlechte Aufführung (schlechter Lebenswandel), schlechtes Betragen, si per mores nostros liceret, Tac. hist. 3, 72.

    B) übtr.: 1) die Art und Weise, Natur, Beschaffenheit, a) übh.: caeli, Verg.: siderum, Verg.: more, ad morem od. in morem, nach Art, wie, mit folg. Genet., Cic., Verg. u. Quint. – b) Die Art, ein Kleid zu tragen, die Tracht, Mode, eodem ornatu et populum vestiri iubet: quem morem vestis exinde gens universa tenet, Iustin. 1, 2, 3.

    2) das Gesetz, die Vorschrift, Regel, mores viris ponere, Verg.: regere populos pacisque imponere morem, Verg. – übtr., v. Lebl., more palaestrae, Hor.: ferrum patitur mores, nimmt Gesetze an, gehorcht, Plin.: sine more furit tempestas, regellos, ohne sich an Gesetze zu binden, unerhört, entsetzlich, Verg.: in morem, regelmäßig, gehörig, Verg.

    lateinisch-deutsches > mos

  • 63 supero

    supero, āvi, ātum, āre (super), I) intr. oben sein; dah. 1) hervorragen, hervorkommen, a) eig.: commodum radiosus ipse (al. sese) superabat ex mari, Plaut.: superant capite et cervicibus altis, Verg. – b) übtr.: α) als milit. t.t. die Oberhand haben, Sieger sein od. bleiben, obsiegen, virtute facile, Caes.: equitatu, Nep.: per biduum equestri proelio, Caes.: navibus, Auct. b. Alex.: non minus consilio quam gladio, Caes.: cum aliis partibus multitudo superaret Latinorum, die L. durch ihr Übergewicht siegten, Liv. – β) in anderen Beziehungen übtr., die Oberhand haben, obsiegen superat sententia Sabini, Caes.: superavit morbus, Plin. ep.: tantum superantibus malis, überwiegend waren, Liv.: totidem formā superante iuvencae, von überwiegender (unvergleichlicher) Schönheit, Verg. – γ) der Zahl nach überlegen sein, superante multitudine, Liv.: u. cum aliis partibus multitudo superaret Romanorum, Liv. – 2) übrig sein, d.i. a) überflüssig-, sehr häufig dasein, reichlich vorhanden sein, partem superare mendosum est, Cic.: de eo, quod ipsis superat, Cic.: divitiae superant, Sall.: cum otium superat, Liv. – b) übrig sein, übrig bleiben, noch vorhanden sein, quid superat? Hor.: si quod superaret pecuniae rettulisses, Cic.: quae Iugurthae superaverant, Sall.: quae humana superant, Sall. fr.: nihil ex raptis superabat, Liv.: aliquot horis die superante, Liv. – bes. (mit u. poet. ohne vitā) = am Leben bleiben od. sein, uter eonim vitā superavit, Caes.: superet coniunxne Crëusa? Verg.: superatne? et vescitur aurā? Verg.: m. Dat., überleben, captae superavimus urbi, Verg. Aen. 2, 643. – c) zuviel sein, quae Iugurthae fesso aut maioribus astricto superaverant, die (auszuführen) dem Jug. zuviel gewesen waren, Sall. Iug. 70, 2. – d) überwallen, victor superans animis, mit überwallendem Mute, Verg. Aen. 5, 473. – II) tr.: 1) über etw. kommen, -gehen, -fahren, -schwimmen, etw. überschreiten, übersteigen, summas ripas fluminis, vom Regenwasser, Caes.: Alpes, Liv.: montes, iuga, fossas, Verg.: regionem, Cic.: retia saltu, überspringen, Ov.: alqd ascensu, ersteigen, Verg. – dah. übtr.: a) übersteigen, überragen, turris superat fontis fastigium, Caes.: superant cacumina nubes, Ov.: alqd mensurā, Ov. – b) übersteigen = übertreffen, ne sumptus fructum superet, Varro r.r. 1, 53. – 2) vor etwas vorbeikommen, a) eig.: promunturium, Liv.: Euboeam, Nep.: insidias, Liv.: Musarum scopulos, Enn. fr. – b) übtr.: α) v. Tönen, über etw. hinausdringen, clamor superat inde castra hostium, Liv. 3, 28, 3. – β) etwas übertreffen, omnes in re, Cic.: alqm doctrinā, Cic.: omnes scelere, Liv.: ut (Piraei portus) ipsam urbem dignitate ae quiperaret, utilitate superaret, Nep. – γ) zuvorkommen, etsi non dubitabam, quin hanc epistulam multi nuntii, fama denique esset ipsa suā celeritate superatura, Cic. ad Q. fr. 1, 1 in. – δ) überwinden, überwältigen, αα) jmd. im Kampfe = besiegen, hostes, Plaut. u. Hirt. b.G.: alcis ductu hostes, Caes.: Mysios, Sall.: Mithridatem, Cic.: exercitus validissimos, Eutr.: clam ferro incautum, Verg.: bello Arvernos et Rutenos, Caes.: Asiam bello, Nep.: hostes proelio, Caes.: eas omnes copias a se uno proelio pulsas ac superatas esse, Caes.: Persas acie e suis esse superatos, Curt.: superati virtute illius, Curt. ββ) – überwinden, überwältigen, über etw. obsiegen, die Oberhand behalten, alqm dolis, Plaut.: alqm donis, besänftigen, Verg.: morbus haud saepe quemquam superat, Sall.: quorum fletu et desperatione superatus (erweicht), Eutr. – lebl. Objj., bes. Zustände, casus omnes, Verg.: haec omnia (näml. Kälte, Stürme usw.), Caes.: vim tempestatis labore et perseverantiā, Caes.: si vera et honesta flagitium superaverit, Sall. fr.: falsa vita moresque mei superant, widerlegen schlagend, Sall.: iniurias fortunae facile veterum philosophorum praeceptis, Cic.

    lateinisch-deutsches > supero

  • 64 transulto

    trānsulto, āre (Intens. v. transilio), hinüberspringen, in recentem equum ex fesso, Liv. 23, 29, 5.

    lateinisch-deutsches > transulto

  • 65 hinübersprengen

    hinübersprengen, zu etc., equo citato vehi ad etc. hinüberspringen, transilire, über etc., alqd od. trans alqd, od. nach etc., in alqd. – saltu traicere od. transgredi alqd od. trans [1338] alqd (mit einem Sprung hinübersetzen). – traicere ad od. in alqd (hinüberschlagen [w. s.], v. Feuer). – von einem müden Pferde auf ein frisches h., in equum recentem ex fesso transultare.

    deutsch-lateinisches > hinübersprengen

  • 66 springen

    springen, I) brechen, reißen: a) = Risse bekommen: rimam facere; rimas agere; rimas fieri pati. – b) = zerspringen, w. s. – eine Ader springt, os venae adaperitur od. patefit. – II) sich schnell bewegen, a) sich ergießen etc., vom Wasser: salire. – prosilire. profluere (hervorspringen, hervorfließen). – emicare (blitzend hervorspringen). – aus etwas sp., effluere od. profluere, emicare ex alqa re: in die Höhe sp., in altum expelli: in etwas sp., influere in alqd: aus der Höhe in etwas sp., ex edito desiilentem suscipi alqā re. – b) sich schnell u. hüpfend bewegen, von Menschen u. Tieren u. vom Ball etc.: salire (auch v. Vögeln). – saltuatim od. subsultim currere (in Sprüngen od. in kleinen Sprüngen laufen). – saliendo se exercere (sich im Springen üben) – in die Höhe sp., exsilire (übh. aufspringen); exsultare (hoch aufspringen, vom Ball [pila cum cecĭdit exsultat]; von Menschen vor Freude); gaudio exsilire od. exsultare (vor Freude): auf od. in etw. sp., insilire in alqd: von einem müden Pferde auf ein frisches sp., ex fesso in recentem equum transultare: über etwas sp., transilire alqd; super alqd salire: von etwas sp., desilire ex etc. (z.B. ex equo): aus etwas sp., prosilire ex etc. (z.B. ex lecto): gesprungen kommen, accurrere. – c) übtr., v. Abstr.: jmdm. in die Augen sp., alci apertum esse. – leicht in die Augen sp., facile apparere: es springt jedermann in die Augen, nemo non videt.

    deutsch-lateinisches > springen

  • 67 transulto

    transulto (transsulto), āre - intr. - sauter (d'un cheval sur un autre).
    * * *
    transulto (transsulto), āre - intr. - sauter (d'un cheval sur un autre).
    * * *
        Transulto, transultas, transultare, Ex trans et salio compositum. Plaut. Saillir, ou Saulter oultre.
    \
        In recentem equum ex fesso transultare. Liu. Saulter de dessus un cheval lassé sur un autre cheval frais et reposé.

    Dictionarium latinogallicum > transulto

  • 68 болван

    scemo м., imbecille м.
    * * *
    м. разг. бран.
    imbecille, zuccone
    * * *
    n
    1) gener. allocco, babbeo, baccalà, baggiano, barbagianni, beota, bietolone, calandrino, carciofo, cetriolo, citrullo, credulone, cretino, deficiente, fesso, gonzo, grullo, idiota, imbecille, insipiente, macaco, merlo, minus habens, oca, pecorone, rapa, scemo, scimunito, sempliciotto, sprovveduto, stolido, stolto, stupido, tonto, ignorante, burino, zoticone, cafone, screanzato, zotico, tanghero, bestione, buffone, bocco, capocchio, pezzo di bue, testa di rapa, zucca senza sale
    2) colloq. sfigato, piccione, animalaccio, baccello, corbellone, maccherone, zuccone
    3) obs. durone
    4) liter. caprone, bamboccio, ciocco, papero
    5) rude.expr. ignorante come una capra, pipa
    6) simpl. mammalucco
    7) vituper. asino

    Universale dizionario russo-italiano > болван

  • 69 глупец

    stupido м., imbecille м.
    * * *
    м.
    sciocco, stupido, semplicione, stolto

    назвать кого-л. глупцом — dar dello stupido a qd

    * * *
    n
    1) gener. allocco, asino, babbeo, baccalà, baccello, baggiano, barbagianni, beota, bietolone, calandrino, carciofo, cetriolo, citrullo, credulone, cretino, deficiente, fesso, grullo, idiota, imbecille, insipiente, macaco, mammalucco, merlo, minus habens, oca, papero, pecorone, rapa, scimunito, sempliciotto, sprovveduto, tonto, zuccone, buffone, locco, scempio, sciocco, stolido, stolto, strullo, stupido, baccellone, fregnone, gonzo, scemo, tre volte buono, zucca senza sale
    2) colloq. tondone
    3) obs. bozzone

    Universale dizionario russo-italiano > глупец

  • 70 груб

    adj
    gener. appioppare, bordello, fesso, fregata, deretano, smoccolare, 3 fregatura (jjh), amasio, buaccio, coglionare, coglione, coglioneria, minchionaggine, mostaccio, panza, ridere squacqueratamente, sfottere, vaccata, versiera

    Universale dizionario russo-italiano > груб

  • 71 звучать надтреснуто

    Universale dizionario russo-italiano > звучать надтреснуто

  • 72 найти

    I
    ( обнаружить) trovare, reperire, rinvenire
    ••
    II
    1) ( натолкнуться) urtare contro, imbattersi
    ••
    2) ( надвинуться) velare, coprire
    3) ( овладеть) invadere
    ••
    * * *
    I сов. В

    найти́ монету на дороге — trovare una moneta per strada

    найти́ потерянную вещь — rinvenire / (ri)trovare un oggetto smarrito

    найти́ гриб — trovare un fungo

    найти́ верное решение — trovare la giusta soluzione

    2) (придумать, обеспечить) trovare vt, scoprire vt, inventare vt

    найти́ новый способ — scoprire / trovare / escogitare un nuovo metodo / procedimento

    надо найти́ что-нибудь поесть — bisogna rimediare qc da mangiare

    3) (застать, обнаружить) trovare vt

    возвратившись, он нашёл у себя старого друга — tornato, trovò in casa un vecchio amico

    найти́ кого-л. в тяжёлом состоянии — trovare qd in grave stato

    4) ( испытать) trovare vt, incontrare vt

    найти́ утешение в занятиях — trovare consolazione in studi

    найти́ удовольствие в беседах с кем-л. — trovare piacere nelle coversazioni con qd

    5) ( прийти к заключению) trovare vt, considerare vt, convincersi ( di qc), stabilire vt

    найти́, что собеседник прав — trovare che l'interlocutore ha ragione

    врач нашёл, что пациент здоров — il medico trovo che il paziente era sano

    6) ( достать) trovare vt

    найти́ сумму денег — trovare / procurarsi una somma di denaro

    7) разг. (нашёл, нашла, нашли)
    а) ирон. с относ. мест. или мест. нар.

    нашёл чем хвастаться! — sono cose da vantarsi, queste?!

    нашли куда ходить! — bravi, avete trovato un bel posto per andarci!

    нашёл дурака! — mi prendi per uno stupido!; qui nessuno e fesso!

    нашёл друга, тоже мне! — un bell'amico ti sei trovato!

    ••

    найти́ себя — ritrovarsi, realizzarsi; ritrovare se stesso

    II сов.
    1) на + В ( натолкнуться) cozzare / dare contro qc, qd, urtare in / contro qc, qd, finire addosso a qd, qc

    найти́ на мель — arenare vi (a, e)

    2) ( надвинуться) coprire vt, velare vt, far velo, gettare un'ombra ( su qc)

    туча нашла на солнце — la nube coprì / velò il sole

    3) перен. на кого-что ( охватить - о чувстве) essere preso ( da qc), essere preda ( di qc), essere in preda ( a qc)

    на него нашло... разг. — venne preso / assalito da...; lo colse...

    4) разг. ( сойтись с разных сторон) radunarsi, accorrere vi (e), sopravvenire vi (e)
    * * *
    v
    1) fin. procurare
    2) sicil. asciari

    Universale dizionario russo-italiano > найти

  • 73 одурачивать

    * * *
    несов. В разг.
    fare fesso (qd); fargliela ( a qd); bidonare vt жарг. ( околпачить)
    * * *
    v
    1) gener. raggirare
    2) colloq. ravviluppare
    3) rude.expr. minchionare

    Universale dizionario russo-italiano > одурачивать

  • 74 олух

    citrullo м., babbeo м.
    * * *
    м. разг.
    babbeo, citrullo, scimunito
    ••

    о́лух царя небесного — mammalucco; bestia f, babbeo

    * * *
    n
    1) gener. citrullo, babbeo, allocco, asino, baccalà, baccello, baggiano, barbagianni, beota, bietolone, calandrino, carciofo, cetriolo, credulone, cretino, deficiente, fesso, gonzo, grullo, idiota, imbecille, insipiente, macaco, mammalucco, merlo, minus habens, oca, papero, pecorone, rapa, scemo, scimunito, sempliciotto, sprovveduto, stolido, stolto, stupido, tonto, zuccone, babbabigi, babbagigi, coglione
    2) vituper. rapone

    Universale dizionario russo-italiano > олух

  • 75 остолоп

    imbecille м., cretino м.
    * * *
    м. прост. бран.
    grullo, coglione
    * * *
    n
    1) gener. babbeo, babbabigi, babbagigi, fesso, giucco, testa di cavolo, testa di rapa
    2) colloq. zuccone
    3) liter. beota, ghiozzo
    4) simpl. mammalucco
    5) vituper. rapone

    Universale dizionario russo-italiano > остолоп

  • 76 пройти через приотворённую дверь

    Universale dizionario russo-italiano > пройти через приотворённую дверь

  • 77 простофиля

    м., ж. разг.
    minchione m, babbeo m, semplicione m, zuccone m
    * * *
    n
    1) gener. allocco, asino, babbeo, baccalà, baccello, baggiano, barbagianni, beota, bietolone, carciofo, cetriolo, citrullo, credulone, cretino, deficiente, fesso, idiota, imbecille, insipiente, macaco, mammalucco, merlo, minus habens, oca, pecorone, rapa, scemo, scimunito, sprovveduto, stolido, stolto, stupido, zuccone, babbaccio, gaglioffo, gonzo, grullo, scempiato, tonto, babbabigi, babbagigi, baccellone, bertoldo, paccheo, scempio, sempliciotto, testa di rapa, tre volte buono, uomo tre volte buono, zucchettone
    2) colloq. piccione, broccolo, calandrino, gabbiano, merlotto, tondone, fantoccio, giuggiolone, micco
    4) liter. lasagnone, papero, ghiozzo, tordo

    Universale dizionario russo-italiano > простофиля

  • 78 расколотый

    adj
    gener. spaccato, fesso, scisso

    Universale dizionario russo-italiano > расколотый

  • 79 расщелина

    ж.
    1) ( узкое ущелье) crepaccio m, burrone m
    2) (щель, трещина) fessura, crepa, fenditura
    * * *
    n
    gener. fenditura, comba, crepaccio (в ледниках), fesso, spaccatura, spacco

    Universale dizionario russo-italiano > расщелина

  • 80 рыжий

    1.
    rosso, color rame
    2.
    2) ( клоун) buffone м., clown м.
    ••

    что я - рыжий? — forse sono un fesso, io?

    * * *
    1) прил. rossiccio, fulvo, biondo rame; sauro ( о лошади)
    2) прил. ( выцветший) (che mostra il) rossiccio
    3) м. разг. il rosso
    4) ( в цирке) clown
    * * *
    adj
    gener. rosso (о волосах, шерсти), fulvo

    Universale dizionario russo-italiano > рыжий

См. также в других словарях:

  • fesso (1) — {{hw}}{{fesso (1)}{{/hw}}part. pass.  di fendere ; anche agg. Incrinato, spaccato | Suono –f, quello sordo prodotto da oggetti cavi le cui pareti sono incrinate | Voce fessa, sgradevole e stridula. fesso (2) {{hw}}{{fesso (2)}{{/hw}}agg. ; anche… …   Enciclopedia di italiano

  • fesso — 1fés·so agg., s.m. AU che, chi si comporta da sciocco; imbecille, tonto: sei proprio un fesso!; sono stato fesso a fidarmi di lui; fare il fesso, comportarsi da stupido; fingersi ingenuo: non fare il fesso, mi hai capito assai bene; passare per… …   Dizionario italiano

  • fesso — fesso1 / fes:o/ agg. [part. pass. di fendere ; lat. fĭssus, part. pass. di findĕre ]. 1. (non com.) [che presenta crepe o spaccature: brocca f. ] ▶◀ crepato, fagliato, incrinato, screpolato, spaccato. ↑ rotto. 2. (estens.) a. [di suono poco… …   Enciclopedia Italiana

  • fesso — professo …   Dictionnaire des rimes

  • fesso — fesso1 pl.m. fessi fesso1 sing.f. fessa fesso1 pl.f. fesse fesso2 pl.m. fessi fesso2 sing.f. fessa fesso2 pl.f. fesse fesso3 pl.m. fessi fesso3 sing.f. fessa …   Dizionario dei sinonimi e contrari

  • fesso — fe/sso (1) A part. pass. di fendere; anche agg. incrinato, screpolato, rotto, spaccato CONTR. intatto, integro B s. m. (raro, tosc.) crepa, fessura. fe/sso (2) agg.; anche s. m. (pop.) sciocco, balordo, tonto, imbecill …   Sinonimi e Contrari. Terza edizione

  • fess — fesso, babbeo, sciocco …   Dizionario Materano

  • Barbaggio — 42° 41′ 26″ N 9° 22′ 42″ E / 42.6905555556, 9.37833333333 …   Wikipédia en Français

  • cretino — [dal franco provenz. crétin, propr. cristiano , adoperato prima col senso di povero cristiano, poveraccio , poi con valore spreg.]. ■ agg. [che rivela scarsa intelligenza, anche come allocutivo ingiurioso: comportarsi da cretini ; che risposta… …   Enciclopedia Italiana

  • imbecille — [dal lat. imbecillis debole fisicamente o mentalmente ]. ■ agg. [che si mostra poco assennato o si comporta scioccamente] ▶◀ cretino, deficiente, (pop.) fesso, idiota, mentecatto, scemo, sciocco, stolto, stupido. ◀▶ acuto, intelligente,… …   Enciclopedia Italiana

  • scemo — / ʃemo/ [der. di scemare, propr. part. pass. senza suff.]. ■ agg. 1. a. (non com.) [non pieno, non intero: il fiasco è un po s. ; la luna è già s. ; arco s. ]. b. (ant., lett.) [che manca di qualcosa, con la prep. di : lunga vita Vivrò s. di… …   Enciclopedia Italiana

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»