-
1 ferventer
ferventer, Adv. (fervens), feurig, hitzig, heftig, de damnatione f. loqui coeptum, man behauptet steif u. fest, er müsse verurteilt werden, Cael. in Cic. ep. 8, 8, 2: laudes tuae f. lucentes, Augustin. conf. 9, 7: Compar., nunc ea debent ferventius exercere, Augustin. serm. 206, 1: eleemosynas ferventius rogemus, ibid. 209, 2: ferventius motu agi. Augustin. de genes. ad litt. 2, 5: Superl., ferventissime concerpitur, man greift ihn aufs bitterste an, Cael. in Cic. ep. 8, 6, 5.
-
2 ferventer
ferventer, Adv. (fervens), feurig, hitzig, heftig, de damnatione f. loqui coeptum, man behauptet steif u. fest, er müsse verurteilt werden, Cael. in Cic. ep. 8, 8, 2: laudes tuae f. lucentes, Augustin. conf. 9, 7: Compar., nunc ea debent ferventius exercere, Augustin. serm. 206, 1: eleemosynas ferventius rogemus, ibid. 209, 2: ferventius motu agi. Augustin. de genes. ad litt. 2, 5: Superl., ferventissime concerpitur, man greift ihn aufs bitterste an, Cael. in Cic. ep. 8, 6, 5.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > ferventer
-
3 ferventer
ferventer, adv., v. ferveo, P. a. fin. -
4 ferventer
-
5 ferventer
hotly, warmly. -
6 ferveo
fervĕo, bŭi, 2, or fervo, vi, 3 (the latter form ante-and post-class., Plaut. Pseud. 3, 2, 51; Lucr. 2, 41 al.; poet. in class. per., e.g. Verg. G. 1, 456; id. A. 8, 677; Prop. 2, 8, 32;I.not in Hor.: si quis antiquos secutus fervĕre brevi media syllaba dicat, deprehendatur vitiose loqui, etc.,
Quint. 1, 6, 7), v. n. [root phru-, to wave, flicker; Sanscr. bhur-, be restless; cf. phrear, Germ. Brunnen, Lat. fretum; v. Fick, Vergl. Wört. p. 140; Curt. Gr. Etym. p. 304], to be boiling hot, to boil, ferment, glow (class.; most freq. in poets.; syn.: calere, aestuare, ebullire, ardescere, ignescere; ardere, flagrare, tepere).Lit.(α).Form ferveo:(β).cum aliqua jam parte mustum excoctum in se fervebit,
Col. 12, 19, 5:quaecumque immundis fervent allata popinis,
steam, smoke, Hor. S. 2, 4, 62:bacas bullire facies: et ubi diu ferbuerint,
Pall. Jan. 19:exemptusque testa, Qua modo ferbuerat Lyaeus,
Stat. S. 4, 5, 16:stomachus domini fervet vino,
Juv. 5, 49.—Form fervo: fervit aqua et fervet: fervit nunc, fervet ad annum, Lucil. ap. Quint. 1, 6, 8: quando (ahenum) fervit, Titin. ap. Non. 503, 5: facite ut ignis fervat, Pomp. ap. Non. 504, 27:(γ).postea ferve bene facito (brassicam): ubi ferverit, in catinum indito,
Cato, R. R. 157, 9:sol fervit,
is hot, Gell. 2, 29, 10.—In an uncertain form;II.ferventem,
Plin. 32, 5, 18, § 51:fervere,
id. 14, 9, 11, § 83.—Poet. transf.1.To boil up, foam, rage:2.omne Excitat (turbo) ingenti sonitu mare, fervĕre cogens,
Lucr. 6, 442:omnia tunc pariter vento nimbisque videbis Ferĕre,
Verg. G. 1, 456.—To be in a ferment, to swarm with numbers; to come forth in great numbers, to swarm forth: fervĕre piratis vastarique omnia circum, Varr. ap. Non. 503, 22:III. (α).Marte Fervĕre Leucaten,
Verg. A. 8, 677; cf.:opere omnis semita fervet... Quosque dabas gemitus, cum litora fervĕre late Prospiceres,
id. ib. 4, 407 sq.:fora litibus omnia fervent,
Mart. 2, 64, 7:forte tuas legiones per loca campi fervere cum videas,
Lucr. 2, 41:fervere classem,
id. 2, 47; Att. ap. Paul. ex Fest. p. 78 Müll. (Trag. v. 483 Rib.):fervent examina putri De bove,
Ov. F. 1, 379; Val. Fl. 6, 588; Sil. 6, 317; 9, 243 al.—Form ferveo:(β).usque eo fervet efferturque avaritia, ut, etc.,
Cic. Quint. 11, 38; cf.:fervet avaritiā miseroque cupidine pectus,
Hor. Ep. 1, 1, 33:et fervent multo linguaque corque mero,
Ov. F. 2, 732:animus tumida fervebat ab ira,
id. M. 2, 602:fervet immensusque ruit profundo Pindarus ore,
rages, Hor. C. 4, 2, 7: fervet opus redolentque thymo fragrantia mella, glows, i. e. is carried on briskly, Verg. G. 4, 169; Lucil. Aetna, 167:inter vos libertorumque cohortem Pugna fervet,
Juv. 5, 29:equus cui plurima palma fervet,
shines, id. 8, 59.— Poet., with inf.: sceptrumque capessere fervet, burns, i. e. eagerly desires, Claud. ap. Ruf. 2, 295:stagna secare,
id. B. Gild. 350.—Form fervo: heu cor irā fervit caecum, amentiā rapior ferorque, Att. ap. Non. 503, 7; cf.:A.cum fervit maxime,
Ter. Ad. 4, 1, 18 (Prisc. p. 866 P.): hoc nunc fervit animus, hoc volo, Afran. ap. Non. 503, 9:domus haec fervit flagiti,
Pomp. ib. 8:se fervere caede Lacaenae,
Val. Fl. 7, 150; cf.:hostem fervere caede novā,
Verg. A. 9, 693.— Pass. impers.: quanta vociferatione fervitur! Afran. ap. Non. 505, 25.— Hence, fervens, entis, P. a., boiling hot, glowing, burning.Lit.:2.foculi,
Plaut. Capt. 4, 2, 67:aqua,
Cic. Verr. 2, 1, 26, § 67; cf.:ferventissima aqua,
Col. 12, 50, 21: ferventes fusili ex argilla glandes, * Caes. B. G. 5, 43, 1:rotae,
swift, Sil. 2, 199; cf. Ov. P. 1, 8, 68:aurum,
shining, Mart. 10, 74, 6:in cinere ferventi leniter decoquere,
Plin. 25, 8, 50, § 90:saxa vapore,
Lucr. 1, 491:cera,
Plin. 11, 37, 45, § 127:dictamnum fervens et acre gustu,
id. 25, 8, 53, § 92:horae diei,
id. 17, 22, 35, § 189:vulnus,
smoking, warm, Ov. M. 4, 120:ferventia caedibus arva,
Sil. 9, 483:(fluvius) Spumeus et fervens,
raging, Ov. M. 3, 571:vultus modesto sanguine,
glowing, blushing, Juv. 10, 300.— Subst.:si ferventia os intus exusserint,
Plin. 30, 4, 9, § 27.—Transf., of sound, hissing:B.(sono) resultante in duris, fervente in umidis,
Plin. 2, 80, 82, § 193.—Trop., hot, heated, inflamed, impetuous:fortis animus et magnus in homine non perfecto nec sapiente ferventior plerumque est,
too ardent and impetuous, Cic. Off. 1, 15, 46: ferventes latrones, violent, furious, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 23, 3:quale fuit Cassi rapido ferventius amni Ingenium,
impetuous, Hor. S. 1, 10, 62:meum Fervens difficili bile tumet jecur,
id. C. 1, 13, 4:fervens ira oculis,
sparkling, Ov. M. 8, 466:mero fervens,
drunken, Juv. 3, 283.— Sup.:in re ferventissima friges,
Auct. Her. 4, 15, 21.— Hence, adv.: ferventer, hotly, warmly: ferventer loqui, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 8, 2; cf.:ferventissime concerpi,
id. ib. 8, 6, 5:ferventius,
Aug. de Genes. ad Lit. 2, 5. -
7 coepio
coepio (arch. coipio), coepī, coeptum, coepere ( die tempora praes. nur in der vorklassischen Periode; die tempora perf. act. u. pass. sehr häufig in allen Perioden), v. tr. u. intr. (v. com u. apio), eig. etw. an mehreren Seiten anfassen, -angreifen; dah. anfangen, beginnen, unternehmen, I) tr.: A) act.: a) tempp. praes., meist m. Acc.: mane coepiam, Caecil. com. 90: neque pugnas neque ego litis coepio, Plaut. Men. 960: ubi nil habeat, alium quaestum coepiat, Plaut. truc. 232: lubido extemplo coeperest convivium, Plaut. Pers. 121: ille quicquid coeperet, Ter. adelph. 397: m. Infin., coepiam seditiosa verba loqui, Cato oratt. fr. inc. 17 (b. Paul. ex Fest. 59, 10). – b) tempp. perf.: coepi, coeperam etc., m. Acc. od. absol., id quod coepi, Plaut.: coepit cum talia vates, folgendermaßen (zu reden) anhob, Verg.: iter, quod coeperunt percurrunt, Curt.: quae coeperamus, Quint.: si quicquam hodie hic turbae coeperis, Ter.: magnis operibus perfectis obsidium coepit per L. Catilinam legatum, Sall. fr.: obsidium coepit per praesidia, Tac.: huiusmodi orationem coepit, Tac.: u. m. Infin. act., c. orare, Nep.: coepi velle (ich habe mich dem Wunsche hingegeben, es am mir das Gelüste an), m. folg. Infin., Cic. ep. 7, 5, 1 u. Spät. (s. Hildebr. Apul. met. 4, 31. p. 292; vgl. Ggstz. coepit nolle quae pepigerat, Apul. flor. 18. p. 30, 7 Kr.): dicere coepi, Cic., u. bl. coepi, Verg., Liv. u.a., ich begann zu reden, ich hob an (vgl. Fabri Sall. Iug. 109, 4): aber ut coepi dicere u. bl. ut coepi, wie gesagt (stehende Formel, um die unterbrochene Rede wieder aufzunehmen), Cic. Rosc. Am. 91 u. ad Att. 13, 28, 2: so auch ut coeperam dicere od. ut dicere coeperam, Petron. 75, 10. Augustin. tract. in Io. 124, 2. Fulg. contin. Virg. p. 149 M.: u. m. ab u. Abl., cum ab iis coeperim (sc. dicere), quae etc., Cels. 3, 2. p. 16, 15 D. – mit Infin. pass., gew. mit solchen, die reflexive Bedeutung haben (vgl. Dietsch Sall. Cat. 51, 40. p. 236 sq.), zB. si quae rapinae fieri (zu geschehen) coeperunt, Cic.: afflictari lamentarique coepisse (sich dem heftigsten Klagen u. Jammern hingeben), Cic.: paupertas probro haberi (zu gelten) coepit, Sall.: fiducia augeri (sich zu mehren) nostris coepit, Sall. fr. – doch auch mit reinem Infin. pass. (s. Nipperd. Quaest. Caes. p. 19), zB. coepit defricari, Cornif. rhet.: Maenius urbanus coepit haberi, Liv. (vgl. Fabri Liv. 21, 58, 10); amphora coepit institui, Hor.: si coepisset audiri, Curt.: corpus ut moveri a Miseno coepit, Suet.: Aeolis ab Aeoliis incoli coepit, Mela. – c) Partiz. Fut. coepturus, m. Acc., zB. Romanos omnibus instructiores rebus coepturos bellum, Liv. 42, 47, 3: nemine opinante, quidnam coepturus esset, Suet. Cal. 46: m. ab u. Abl., nos rite coepturi ab Homero videmur, Quint. 10, 1, 46. – B) pass., nur in den tempp. perf.: coeptus sum, zB. ita cum Syphace Romanis amicitia coepta est, Liv.: Ggstz., coeptum (est) per eos, qui agi volebant; desitum est per hunc, qui decessit, Cic. pro Corn. 1. fr. 37 K. – bes. m. folg. Infin. pass., lapides iaci coepti sunt, Caes.: consuli coepti sumus, Cic.: abici arma ac dedi hostes coepti, Liv.: fuga ex acie duce amisso fieri coepta est, Liv.: postquam armis disceptari coeptum sit de iure publico, Cic.: coeptum est referri de inducendo senatus consulto, Cic.: apud Cadmeam cum Lacedaemoniis pugnari coeptum est, Nep. – selten m. Infin. act., surrexit et de damnatione ferventer loqui est coeptum, Cael. in Cic. ep. 8, 8, 2: cum instructa (erat) acies coeptumque in hostem progredi, Gell. 1, 11, 3. - Partic., coeptum bellum, Sall.: c. opus, Ov.: P. Decii non coeptae modo ante, sed cumulatae novā virtute laudes, Liv.: c. cum Antiocho bellum, Liv. (vgl. Fabri Liv. 24, 48, 13): simulque coeptus dies, Tac.: coeptae in rebus prosperis amicitiae, Fronto: im Abl. absol., coeptā luce, Tac.: nocte coeptā, Tac.: coeptā hieme, Tac. – m. ab u. Abl. (zur Angabe des Ursprungs), herrührend, templum ab Agrippina coeptum, Suet.: limes a Tiberio coeptus, Tac.: horti a Lucullo coepti, Tac. (vgl. Walther Tac. ann. 1, 50 in.). – II) intr. anfangen, beginnen, den Anfang nehmen (vgl. Korte u.a. zu Sall. Iug. 31, 4), sic odium coepit glandis, Lucr.: quoniam coepit Graecorum mentio, Iuven.: ubi silentium coepit, Sall.: ubi dies coepit, Sall.: cum ver coepit, Sen.: quando coepisset febris, Cels. – u. m. Adv. od. m. ab od. ex u. Abl. (zur Angabe des Ursprungs) herrühren, unde ea coeperint, Cels.: a quo iurgium coepit, Quint.: a Tiberio Graccho seditiones graves coepere, Tac.: quibus ex virtute nobilitas coepit, Sall.: proditio coepit e domo Scaevini, Tac.: m. cum u. Abl., artis eius originem cum olympiadum initio coepisse, Plin. 36, 11: pictura aut statuaria, quarum utraque cum Phidia coepit, Plin. 36, 15. – / Eine Perfektform coepivi will A. Spengel (Philol. 32, 366) bei Plaut. Cas. 3, 5, 23 u. 57; cist. 4, 2, 19 u. merc. 533 herstellen. – coëpit bei Lucr. 4, 619 u. so auch öfters bei Plaut.
-
8 coepio
coepio (arch. coipio), coepī, coeptum, coepere ( die tempora praes. nur in der vorklassischen Periode; die tempora perf. act. u. pass. sehr häufig in allen Perioden), v. tr. u. intr. (v. com u. apio), eig. etw. an mehreren Seiten anfassen, -angreifen; dah. anfangen, beginnen, unternehmen, I) tr.: A) act.: a) tempp. praes., meist m. Acc.: mane coepiam, Caecil. com. 90: neque pugnas neque ego litis coepio, Plaut. Men. 960: ubi nil habeat, alium quaestum coepiat, Plaut. truc. 232: lubido extemplo coeperest convivium, Plaut. Pers. 121: ille quicquid coeperet, Ter. adelph. 397: m. Infin., coepiam seditiosa verba loqui, Cato oratt. fr. inc. 17 (b. Paul. ex Fest. 59, 10). – b) tempp. perf.: coepi, coeperam etc., m. Acc. od. absol., id quod coepi, Plaut.: coepit cum talia vates, folgendermaßen (zu reden) anhob, Verg.: iter, quod coeperunt percurrunt, Curt.: quae coeperamus, Quint.: si quicquam hodie hic turbae coeperis, Ter.: magnis operibus perfectis obsidium coepit per L. Catilinam legatum, Sall. fr.: obsidium coepit per praesidia, Tac.: huiusmodi orationem coepit, Tac.: u. m. Infin. act., c. orare, Nep.: coepi velle (ich habe mich dem Wunsche hingegeben, es am mir das Gelüste an), m. folg. Infin., Cic. ep. 7, 5, 1 u. Spät. (s. Hildebr. Apul. met. 4, 31. p. 292; vgl. Ggstz. coepit nolle quae pepigerat, Apul. flor. 18. p. 30, 7 Kr.): dicere coepi, Cic., u. bl.————coepi, Verg., Liv. u.a., ich begann zu reden, ich hob an (vgl. Fabri Sall. Iug. 109, 4): aber ut coepi dicere u. bl. ut coepi, wie gesagt (stehende Formel, um die unterbrochene Rede wieder aufzunehmen), Cic. Rosc. Am. 91 u. ad Att. 13, 28, 2: so auch ut coeperam dicere od. ut dicere coeperam, Petron. 75, 10. Augustin. tract. in Io. 124, 2. Fulg. contin. Virg. p. 149 M.: u. m. ab u. Abl., cum ab iis coeperim (sc. dicere), quae etc., Cels. 3, 2. p. 16, 15 D. – mit Infin. pass., gew. mit solchen, die reflexive Bedeutung haben (vgl. Dietsch Sall. Cat. 51, 40. p. 236 sq.), zB. si quae rapinae fieri (zu geschehen) coeperunt, Cic.: afflictari lamentarique coepisse (sich dem heftigsten Klagen u. Jammern hingeben), Cic.: paupertas probro haberi (zu gelten) coepit, Sall.: fiducia augeri (sich zu mehren) nostris coepit, Sall. fr. – doch auch mit reinem Infin. pass. (s. Nipperd. Quaest. Caes. p. 19), zB. coepit defricari, Cornif. rhet.: Maenius urbanus coepit haberi, Liv. (vgl. Fabri Liv. 21, 58, 10); amphora coepit institui, Hor.: si coepisset audiri, Curt.: corpus ut moveri a Miseno coepit, Suet.: Aeolis ab Aeoliis incoli coepit, Mela. – c) Partiz. Fut. coepturus, m. Acc., zB. Romanos omnibus instructiores rebus coepturos bellum, Liv. 42, 47, 3: nemine opinante, quidnam coepturus esset, Suet. Cal. 46: m. ab u. Abl., nos rite coepturi ab Homero videmur, Quint. 10, 1, 46. – B) pass., nur in den tempp. perf.: coeptus————sum, zB. ita cum Syphace Romanis amicitia coepta est, Liv.: Ggstz., coeptum (est) per eos, qui agi volebant; desitum est per hunc, qui decessit, Cic. pro Corn. 1. fr. 37 K. – bes. m. folg. Infin. pass., lapides iaci coepti sunt, Caes.: consuli coepti sumus, Cic.: abici arma ac dedi hostes coepti, Liv.: fuga ex acie duce amisso fieri coepta est, Liv.: postquam armis disceptari coeptum sit de iure publico, Cic.: coeptum est referri de inducendo senatus consulto, Cic.: apud Cadmeam cum Lacedaemoniis pugnari coeptum est, Nep. – selten m. Infin. act., surrexit et de damnatione ferventer loqui est coeptum, Cael. in Cic. ep. 8, 8, 2: cum instructa (erat) acies coeptumque in hostem progredi, Gell. 1, 11, 3. - Partic., coeptum bellum, Sall.: c. opus, Ov.: P. Decii non coeptae modo ante, sed cumulatae novā virtute laudes, Liv.: c. cum Antiocho bellum, Liv. (vgl. Fabri Liv. 24, 48, 13): simulque coeptus dies, Tac.: coeptae in rebus prosperis amicitiae, Fronto: im Abl. absol., coeptā luce, Tac.: nocte coeptā, Tac.: coeptā hieme, Tac. – m. ab u. Abl. (zur Angabe des Ursprungs), herrührend, templum ab Agrippina coeptum, Suet.: limes a Tiberio coeptus, Tac.: horti a Lucullo coepti, Tac. (vgl. Walther Tac. ann. 1, 50 in.). – II) intr. anfangen, beginnen, den Anfang nehmen (vgl. Korte u.a. zu Sall. Iug. 31, 4), sic odium coepit glandis, Lucr.: quoniam coepit Graecorum mentio, Iuven.: ubi silentium coepit, Sall.: ubi————dies coepit, Sall.: cum ver coepit, Sen.: quando coepisset febris, Cels. – u. m. Adv. od. m. ab od. ex u. Abl. (zur Angabe des Ursprungs) herrühren, unde ea coeperint, Cels.: a quo iurgium coepit, Quint.: a Tiberio Graccho seditiones graves coepere, Tac.: quibus ex virtute nobilitas coepit, Sall.: proditio coepit e domo Scaevini, Tac.: m. cum u. Abl., artis eius originem cum olympiadum initio coepisse, Plin. 36, 11: pictura aut statuaria, quarum utraque cum Phidia coepit, Plin. 36, 15. – ⇒ Eine Perfektform coepivi will A. Spengel (Philol. 32, 366) bei Plaut. Cas. 3, 5, 23 u. 57; cist. 4, 2, 19 u. merc. 533 herstellen. – coëpit bei Lucr. 4, 619 u. so auch öfters bei Plaut. -
9 loquor
lŏquor, cātus (quūtus), lŏqui ( inf. loquier, Naev. ap. Gell. 1, 24, 2), v. dep. n. and a. [Sanscr. lap-, to talk, whisper; Gr. lak-, elakon, laskô], to speak, talk, say (in the lang. of common life, in the tone of conversation; cf. Quint. 9, 4, 10; 11, 3, 45).I.Lit.A.Neutr.:(β).mitte male loqui,
Ter. And. 5, 3, 2:Scipio mihi sane bene et loqui videtur et dicere,
Cic. Brut. 58, 212; id. Or. 32, 113: magistratum legem esse loquentem;legem autem mutum magistratum,
id. Leg. 3, 1, 2:male... vere ac libere,
id. Rosc. Am. 48, 140:cum loquimur terni, nihil flagitii dicimus,
id. Fam. 9, 22, 3:quid tu, Epicure? loquere,
id. Ac. 2, 39, 123:pure et Latine,
id. de Or. 1, 32, 144; id. Fin. 2, 4, 14; 2, 5, 15:aliud esse Latine, aliud grammatice loqui,
Quint. 1, 6, 27:Latine atque emendate,
id. 8, 1, 2:aliā linguā,
Cic. de Or. 2, 14, 61:pro aliquo,
id. Att. 3, 1:apud aliquem,
before any one, id. Fin. 2, 22, 74; so,adversum aliquem,
before any one, Ter. And. 1, 5, 30:secum,
Cic. Off. 3, 1, 1:cum aliquo,
Ov. M. 6, 205:bene de aliquo,
Sen. Contr. 2, 9, 63:secus de aliquo,
Tac. A. 2, 50:male de aliquo,
Vulg. Sirach, 8, 5; Capitol. [p. 1078] Alb. 2:de me male,
Suet. Aug. 51 fin. —With dat.: male loqui alicui, to speak evil of any one:(γ).pergin male loqui, mulier, mihi,
Plaut. Truc. 2, 2, 10; Stat. Th. 12, 26:vento et fluctibus loqui,
to express vain wishes, Luc. 4, 491.—Absol.:B.neque loqui possumus, nisi e syllabis brevibus ac longis,
Quint. 9, 4, 61:ut non loqui et orare, sed fulgurare ac tonare videaris,
id. 2, 16, 19.—Act.1.To speak out, to say, tell, talk about, mention, utter, name:2.loquere tuum mihi nomen,
Plaut. Men. 5, 9, 7; id. Aul. 2, 1, 15:deliramenta,
id. Am. 2, 2, 64:quas tu mulieres quos tu parasitos loquere,
id. Men. 2, 2, 47:si quid tu in illum bene voles loqui, id loqui licebit,
id. Most. 1, 3, 83:adfirmat nihil a se cuiquam de te secus esse dictum,
Cic. Att. 1, 19, 11:horribile est, quae loquantur,
id. ib. 14, 4, 1:pugnantia,
id. Tusc. 1, 7, 13:ne singulas loquar urbes,
mention, Liv. 5, 54, 5:quid turres loquar,
id. 5, 5, 6:quid ego legem loquar?
id. 3, 11, 13:quid loquar marmora, etc.,
Sen. Ep. 90, 25:proelia,
Hor. C. 4, 15, 1:aliquem absentem,
Ov. Tr. 3, 3, 17.—To talk of, speak about, to have ever on one's lips:3.Dolabella merum bellum loquitur,
Cic. Fam. 9, 13, 8:ne semper Curios et Luscinos loquamur,
id. Par. 6, 50:multi etiam Catilinam atque illa portenta loquebantur,
id. Mil. 23, 63:nil nisi classes loquens et exitus,
id. Att. 9, 2, 3:qui de magnis majora loquuntur,
Juv. 4, 17.—Loquuntur, they say, it is said, they talk of, the talk is of:II.hic mera scelera loquuntur,
Cic. Att. 9, 13, 1; id. Verr. 2, 5, 30, § 78:eodem die vulgo loquebantur Antonium mansurum esse Casilini,
id. Att. 16, 10, 1:omnia magna loquens,
Hor. S. 1, 3, 13:dare aliquem famae loquendum,
Mart. 5, 25, 5:Juppiter, hospitibus nam te dare jura loquuntur,
Verg. A. 1, 731: de damnatione ferventer loqui est coeptum, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 8.—Transf.A.To speak, declare, show, indicate or express clearly:B.oculi nimis arguti quemadmodum animo affecti simus, loquuntur,
Cic. Leg. 1, 9, 27:res loquitur ipsa, judices, quae semper valet plurimum,
id. Mil. 20, 53:haec ipsae res loquuntur,
Tert. de Pud. 5:ut fama loquitur,
Vell. 2, 93, 3:cum chartā dextra locuta est,
has written upon it, Ov. H. 18, 20:volucres mea fata loquentur,
Stat. Th. 8, 181; Luc. 6, 617:rescriptum divi Marci sic loquitur, quasi, etc.,
Dig. 2, 14, 10.—Poet., to rustle, murmur:pini loquentes,
Verg. E. 8, 22; Cat. 4, 11: mollia discordi strepitu virgulta loquuntur, Petr. poët. Sat. 120, 73.
См. также в других словарях:
Papal Oath (Traditionalist Catholic) — The Papal Oath is an oath (see text below) that some Traditionalist Catholics say was taken by the popes of the Catholic Church, starting with Pope Saint Agatho, who was elected on 27 June 678. They claim that over 180 popes, down to and… … Wikipedia
GALLUS (S.) — S. GALLUS Helvetiorum Evangelista. Hic clatis in Scotia parentibus natus, Columbani Abbatis discipulus, cum eo in Galliam profectus est, et inde in Germaniam abiit, ubi ad Lindimiacum fluv. in loco, qui Tuconia dicitur, (hodie Tuggen, iuxta… … Hofmann J. Lexicon universale
Mausen — 1. Es will alles mausen, was von Katzen kommt. – Winckler, I, 18. 2. Mause und miaue nicht. Bei Tunnicius (1224): Muse unde mauwe nicht. (Prende lupum tacite, mures venare latenter.) Holl.: Muust wael ende en mauwet niet. (Prov. comm., 157.) Lat … Deutsches Sprichwörter-Lexikon
