fastidiens

    Fastidientis stomachi esse. Senec. Avoir un estomach delicat et desgousté, qui ne trouve rien bon, qui refuse toute viande.

1) испытывать отвращение, чувствовать антипатию (f. aliquam rem и aliquem H, VP, QC, реже alicujus rei и alicujus Pl, LM)

2) с презрением отвергать, отклонять ( preces alicujus L)

3) быть недовольным, негодовать, досадовать, капризничать ( in aliquā re C)

4) важничать, чваниться ( gloriosus fastīdit Pl)

rē-spŭo, ŭi, 3, v. a., to spit back or out; to discharge by spitting; to cast out, cast off, eject, expel, etc. (class.; esp. freq. in the trop. signif.).

Lit.:

quin etiam gustatus, quam cito id, quod valde dulce est, aspernatur ac respuit,

Cic. de Or. 3, 25, 99:

quas natura respuerit,

id. N. D. 2, 9, 24:

lumen per cornum transit, at imber respuitur,

Lucr. 2, 389; cf. Quint. 1, 2, 28:

liquorem ab se,

Vitr. 7, 4; cf.:

ferrum ab se (opp. resorbere),

Lucr. 6, 1054; 2, 197; cf. Plin. 2, 103, 106, § 231; Pall. 1, 33, 2:

frenos cum sanguine (equus),

Stat. Th. 8, 544:

invisum cadaver (humus),

Ov. Ib. 170:

oleas albas propter amaritudinem respuit palatum,

Varr. R. R. 1, 66:

respuit aqua limum,

Pall. 1, 33, 2:

tantum interest repercussum illum (aëra) respuat an excipiat,

Plin. 33, 9, 45, § 128:

respuens securis materia,

id. 17, 10, 14, § 72; cf.:

tela omnia,

Luc. 3, 484.—

Trop., to reject, repel, refuse; to dislike, disapprove, not accept (syn.:

reprobo, reicio, repudio): quae nisi respuis ex animo longeque remittis,

Lucr. 6, 68:

cum id dicat, quod omnium mentes aspernentur ac respuant,

Cic. Fat. 20, 47; cf. id. Att. 13, 38 fin.:

ratio juris respuat hanc defensionem et pro nihilo putet,

id. Caecin. 19, 56; Liv. 42, 14:

haec aetas omne quod fieri non potest respuit,

Cic. Rep. 2, 10, 19:

quos et praesens et postera respuit aetas,

Hor. Ep. 2, 1, 42:

orationem,

Cic. Mur. 35, 74 fin.:

quo judex dicto moveatur quid respuat,

Quint. 6, 4, 19:

non respuit Caesar condicionem,

Caes. B. G. 1, 42:

Caesaris interdicta respuuntur,

are spurned, Cic. Att. 7, 26, 1; cf. Liv. 2, 41 fin.:

quod respuunt (aures) immutandum est,

Cic. Part. Or. 5, 15; Quint. 11, 1, 61; Tac. Or. 9; cf.:

nemo civis est, qui vos non oculis fugiat, auribus respuat, animo aspernetur,

Cic. Pis. 20, 45:

sunt enim qui respuant (consolationem), sed refert quo modo adhibeatur,

id. Tusc. 3, 33, 79.— Absol.:

quis te tum audiret illorum? respuerent aures,

Cic. Planc. 18, 44; Quint. 11, 1, 61; cf.:

calcitrat, respuit,

Cic. Cael. 15, 36.—

Part. pres. with gen.:

communium vocum respuens nimis ac fastidiens,

Gell. 6, 15, 2.