edykt

См. также в других словарях:

• edykt — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż I, D. u, Mc. edyktkcie {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} w starożytnym Rzymie: rozporządzenie wydawane przez niektórych urzędników (głównie pretora), później również przez cesarza {{/stl …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• edykt — m IV, D. u, Ms. edyktkcie; lm M. y «akt prawodawczy, obwieszczenie, rozporządzenie zwierzchniej władzy, zwłaszcza cesarskiej, królewskiej» Ogłosić, wydać edykt. ‹łac.› …   Słownik języka polskiego

• oxydoréducteur — oxydoréduction [ ɔksidoredyksjɔ̃ ] n. f. • déb. XXe; de oxyd(ation) et réduction ♦ Chim., phys. Transfert chimique d électrons d un composé, le donneur, qui est oxydé, vers un autre, l accepteur, qui est réduit. Potentiel d oxydoréduction. Adj.… …   Encyclopédie Universelle

• réductase — [ redyktaz ] n. f. • 1902; de réduct(ion) et ase ♦ Biochim. Enzyme qui active un processus organique d oxydoréduction. réductase [ʀedyktɑz] n. f. ÉTYM. 1902; du rad. de réducteur, réduction, et suff. ase. ❖ ♦ Biochim. E …   Encyclopédie Universelle

• réducteur — réducteur, trice [ redyktɶr, tris ] adj. et n. m. • XVIe « celui qui réduit une fracture »; lat. reductor, de reducere 1 ♦ (1835) Chim. Qui est susceptible de fournir des électrons (en enlevant l oxygène). ⇒ réduction. N. m. Substance capable de… …   Encyclopédie Universelle

• réductone — ● réductone nom féminin Substance fortement réductrice qui se forme lorsqu on chauffe des sucres en milieu alcalin (brasserie, colorants alimentaires). réductone [ʀedyktɔn] n. f. ÉTYM. XXe; de réduct(eur). ❖ ♦ Chim. Substance chimique réductrice… …   Encyclopédie Universelle

• viscoréducteur — [viskoʀedyktœʀ] n. m. ÉTYM. V. 1970; de viscoréduction. ❖ ♦ Techn. Installation pour la viscoréduction …   Encyclopédie Universelle

• cezarowy — cezarowywi przym. od cezar Edykt cezarowy …   Słownik języka polskiego

• sankcja — ż I, DCMs. sankcjacji; lm D. sankcjacji (sankcjacyj) 1. praw. «konsekwencje prawne (np. kara pozbawienia wolności, odszkodowanie), jakie powinny być zastosowane przez organy państwowe wobec osób, których zachowanie nie było zgodne z obowiązującą… …   Słownik języka polskiego

• uwłaszczenie — n I 1. rzecz. od uwłaszczyć. 2. hist. «nadanie chłopom na własność ziemi uprzednio przez nich użytkowanej, wraz ze zniesieniem feudalnych obciążeń na rzecz panów (w Polsce w zaborze pruskim przeprowadzone w 1811 r., w Galicji w 1848 r., w… …   Słownik języka polskiego

• uwłaszczeniowy — przym. od uwłaszczenie Ustawa, reforma uwłaszczeniowa. Edykt uwłaszczeniowy …   Słownik języka polskiego