dzwonki

См. также в других словарях:

• dzwonek — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż IIa, D. dzwoneknka {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} mały dzwon (metalowy, ceramiczny, szklany itp.) : {{/stl 7}}{{stl 10}}Na straganie zawieszone były dzwonki. Dzwonki przypięte do sań… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• dzwonek — m III, D. dzwoneknka, N. dzwoneknkiem; lm M. dzwoneknki 1. «mały dzwon; przyrząd, urządzenie sygnalizacyjne» Dzwonek alarmowy, sygnałowy. Dzwonek elektryczny. Pociągnąć, szarpnąć za dzwonek. Nacisnąć dzwonek. Dzwonek brzęczy, dzwoni, dźwięczy. ∆… …   Słownik języka polskiego

• Enseigne (carte à jouer) — les quatre enseignes du jeu de carte français. Dans le domaine des jeux de cartes, l enseigne, désigne la marque de reconnaissance des quatre séries. L enseigne est plus communément appelée couleur, notamment dans certains jeux de cartes. Elles… …   Wikipédia en Français

• wszystko — 1. Już po wszystkim «wyrażenie używane bezpośrednio po zakończeniu czegoś, czego nie da się odwrócić»: W nagłą ciszę wtargnęły dzwonki. Czemu nie strzelają? Już po wszystkim. Atak odparty. R. Bratny, Kolumbowie. 2. Ktoś do wszystkiego «ktoś, komu …   Słownik frazeologiczny

• brzęczeć — ndk VIIb, brzęczećczę, brzęczećczysz, brzęcz, brzęczećczał, brzęczećczeli «wydawać, wytwarzać brzęk; brzmieć» Brzęczą dzwonki (uprzęży), szyby w oknach. Mucha, pszczoła brzęczy. ◊ Brzęcząca moneta, gotówka «pieniądze, często w złocie lub srebrze …   Słownik języka polskiego

• chiński — chińskiscy przym. od Chiny Chińska herbata, porcelana. Chiński jedwab. Język chiński. Pismo chińskie. Mędrcy chińscy. ∆ Chińskie cienie «teatr cieni, jeden z rodzajów klasycznego teatru chińskiego; sylwetki rzucane na podświetlony ekran przez… …   Słownik języka polskiego

• dzyń — zwykle powtórzone «wyraz naśladujący dźwięk wydawany przez dzwonek lub dzwonki» Dzyń, dzyń! …   Słownik języka polskiego

• janczar — m IV 1. DB. a, Ms. janczararze; lm M. janczararzy a. owie, DB. ów «żołnierz dawnej regularnej, doborowej piechoty tureckiej, tworzonej początkowo z chrześcijańskich brańców zmuszonych do przyjęcia islamu i poddanych sułtana pochodzenia… …   Słownik języka polskiego

• kołatać — ndk IX, kołataćaczę (kołataćacę), kołataćaczesz (kołataćacesz), kołataćacz, kołataćał, rzad. I, kołataćam, kołataćasz, kołataćają, kołataćaj «uderzając w coś, powodować głuchy odgłos; stukać, łomotać» Kołatać do drzwi. Kołatać chodakami o podłogę …   Słownik języka polskiego

• młoteczek — m III, D. młoteczekczka, N. młoteczekczkiem; lm M. młoteczekczki 1. «mały młotek narzędzie ręczne» Przybijać gwoździk młoteczkiem. 2. «mały młotek część mechanizmu (np. kowarki)» 3. anat. «jedna z trzech drobnych kosteczek ucha środkowego… …   Słownik języka polskiego

• poprzyczepiać — dk I, poprzyczepiaćam, poprzyczepiaćasz, poprzyczepiaćają, poprzyczepiaćaj, poprzyczepiaćał, poprzyczepiaćany «przyczepić coś w wielu miejscach; przyczepić wiele czegoś, jedno po drugim» Poprzyczepiać falbanki do sukni. Poprzyczepiać dzwonki do… …   Słownik języka polskiego