Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

duovir

  • 1 duovir

    duovir, s. duûmvir.

    lateinisch-deutsches > duovir

  • 2 duovir

    duovir, s. duumvir.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > duovir

  • 3 duovir

    dŭŏvir, vĭri, and usu. plur. dŭŏvĭri (less correctly dŭumvĭri, Zumpt, Gram. § 124; Krebs, Antibarb. p. 391; in MSS. and Inscr. usu. II. vir, II. viri;

    but, DVOVIRES,

    Inscr. Orell. 3808:

    DVOVIRI,

    ib. 3886, v. infra), ōrum, m. [du + vir], a Roman board or court consisting of two persons.
    I.
    Perduellionis, an extraordinary criminal court, the duumviri, anciently selected by the kings or the people for each case as it arose;

    so in the trial of Horatius,

    Liv. 1, 26;

    of M. Manlius,

    id. 6, 20;

    of C. Rabirius,

    Cic. Rab. Perd. 4, 12; v. Mommsen, Hist. 1, 204.—
    II.
    Sacrorum, the keepers of the Sibylline books, Liv. 3, 10, 7; 5, 13, 6; cf. Dion. Hal. 4, 62 (afterwards decemviri and quindecimviri were elected for this purpose; cf. Liv. 22, 10, 9; Lact. 1, 6, 13); v. Mommsen, Hist. 1, 240.—
    III.
    Navales, an extraordinary board created for the purpose of equipping fleets, Liv. 9, 30, 4; id. 40, 18, 8; id. 41, 1, 2 sq.; v. Mommsen, Hist. 1, 531; 4, 136. —
    IV.
    Ad aedem faciendam (dedicandam, locandam), the duumviri for building or dedicating a temple, Liv. 7, 28, 5; id. 22, 33, 8.—In the sing.:

    duumvir,

    Liv. 2, 42, 5; id. 35, 41, 8; 40, 34, 5 sq.—
    V.
    The highest board of magistrates in the municipia and colonies, Cic. Agr. 2, 34, 93; Caes. B. C. 1, 23; id. ib. 1, 30; Inscr. Orell. 2540:

    QVINQVENNALES,

    ib. 3882 sq.:

    IVRI DICVNDO,

    ib. 3805 sq. —In the sing.:

    DVOVIR,

    ib. 3813 sq.; 4982; also ib. 3886 (Momms. 1956).—
    VI.
    VIIS EXTRA URBEM PURGANDIS, officers who had the charge of the streets of the suburbs of Rome, Tab. Heracl. 1, 50 ed. Göttling.

    Lewis & Short latin dictionary > duovir

  • 4 duovir

    ī m. v. l. = duumvir

    Латинско-русский словарь > duovir

  • 5 duovir

    two man board (pl.) to equip fleet/build temple; extraordinary criminal court

    Latin-English dictionary > duovir

  • 6 duumvir

    (duovir L), virī m. [ duo + vir ]
    дуумвир, член комиссии двух; обычно pl.
    1)
    duumviri perduellionis (capitales) C, L, Su — два следователя, назначавшиеся для расследования дела о государственной измене
    2)
    duumviri sacrorum (sacris faciundis) L — дуумвиры, которые имели надзор за сивиллиными книгами ( позднее их было 10 decemviri — и даже 15 — quindecimviri)
    3)
    duumviri aedis faciendae (locandae, dedicandae) L — дуумвиры, ведавшие сооружением храма
    4)
    duumviri navales L — дуумвиры, ведавшие сооружением и оснащением военных кораблей и командовавшие ими
    5)

    Латинско-русский словарь > duumvir

  • 7 duoviri

    dŭŏvir, vĭri, and usu. plur. dŭŏvĭri (less correctly dŭumvĭri, Zumpt, Gram. § 124; Krebs, Antibarb. p. 391; in MSS. and Inscr. usu. II. vir, II. viri;

    but, DVOVIRES,

    Inscr. Orell. 3808:

    DVOVIRI,

    ib. 3886, v. infra), ōrum, m. [du + vir], a Roman board or court consisting of two persons.
    I.
    Perduellionis, an extraordinary criminal court, the duumviri, anciently selected by the kings or the people for each case as it arose;

    so in the trial of Horatius,

    Liv. 1, 26;

    of M. Manlius,

    id. 6, 20;

    of C. Rabirius,

    Cic. Rab. Perd. 4, 12; v. Mommsen, Hist. 1, 204.—
    II.
    Sacrorum, the keepers of the Sibylline books, Liv. 3, 10, 7; 5, 13, 6; cf. Dion. Hal. 4, 62 (afterwards decemviri and quindecimviri were elected for this purpose; cf. Liv. 22, 10, 9; Lact. 1, 6, 13); v. Mommsen, Hist. 1, 240.—
    III.
    Navales, an extraordinary board created for the purpose of equipping fleets, Liv. 9, 30, 4; id. 40, 18, 8; id. 41, 1, 2 sq.; v. Mommsen, Hist. 1, 531; 4, 136. —
    IV.
    Ad aedem faciendam (dedicandam, locandam), the duumviri for building or dedicating a temple, Liv. 7, 28, 5; id. 22, 33, 8.—In the sing.:

    duumvir,

    Liv. 2, 42, 5; id. 35, 41, 8; 40, 34, 5 sq.—
    V.
    The highest board of magistrates in the municipia and colonies, Cic. Agr. 2, 34, 93; Caes. B. C. 1, 23; id. ib. 1, 30; Inscr. Orell. 2540:

    QVINQVENNALES,

    ib. 3882 sq.:

    IVRI DICVNDO,

    ib. 3805 sq. —In the sing.:

    DVOVIR,

    ib. 3813 sq.; 4982; also ib. 3886 (Momms. 1956).—
    VI.
    VIIS EXTRA URBEM PURGANDIS, officers who had the charge of the streets of the suburbs of Rome, Tab. Heracl. 1, 50 ed. Göttling.

    Lewis & Short latin dictionary > duoviri

  • 8 duûmvir

    duûmvir u. duovir, virī, m., gew. im Plur. duovirī (duumvirī), ōrum, m. (in den besten Hdschrn. u. in Inschr. gew. II vir, II viri [ausgeschrieben duovir, Corp. inscr. Lat. 10, 1215: duomvir, Corp. inscr. Lat. 1, 1107: duumvir, Liv. 2, 42, 5; 6, 5, 8 u.ö. Spart. Hadr. 19, 1. Prisc. de accent. § 24; vgl. Osann ad Pompon. de orig. iur. not. p. 50. not. *]: Plur. heteroklit. duovires, Corp. inscr. Lat. 10, 6517), die Zweiherren, Duovirn, eine aus zwei Personen bestehende Behörde, Kommission, I) in Rom: duumviri perduellionis (od. qui de perduellione anquirant, creati), zwei Untersuchungsrichter (quaesitores) in Sachen der perduellio, in alter Zeit vom Könige, später vom Volke durch die Konsuln gewählt, Liv. 1, 26, 5 sqq.; 6, 20, 12, anders im Prozeß des C. Rabirius, Cic. Rab. perd. 4, 12. Vgl. Mommsen, Röm. Staatsr. 23, 318 ff.; Strafrecht S. 155 u. 587 ff. – B) duumviri sacrorum od. sacris faciundis, die die Aufsicht über die sibyllinischen Bücher sührende Behörde, Liv. 3, 10, 7; 5, 13, 6, später aus zehn Personen (decemviri sacrorum, Liv. 22, 10, 9), seit Sulla aus fünfzehn (quindecimviri, Lact. 1, 6, 13) bestehend. – C) duumviri aedi faciendae od. locandae od. dedicandae, eine in den Tribut-Komitien erwählte Kommission, um sowohl die Verakkordierung eines Tempelbaues als die Dedikation eines Heiligtums zu besorgen, Liv. 7, 28, 5; 22, 33, 8: im Sing., Liv. 2, 42, 5; 35, 41, 8; 40, 34, 5 sq. – D) duumviri navales, eine in den Tribut-Komitien gewählte Behörde, die nicht nur mit der Einrichtung und Ausrüstung der in einem einzelnen Fall zum Dienst bestimmten Kriegsschiffe, sondern auch mit der Führung derselben beauftragt wurde, Liv. 9, 30, 4; 40, 18, 8; 41, 1, 3: Sing. duumvir navalis, Liv. 40, 42, 8; 41, 1, 2. – II) in den röm. Munizipien u. Kolonien: duumviri od. duoviri (iuri dicundo), (in u. außer Italien) die beiden höchsten Magistratspersonen (mit den alten röm. Konsuln zu vergleichen u. wie diese meist nur auf ein Jahr aus dem Munizipal-Senate [decuriones] gewählt), die die Oberaufficht über die ganze städtische Verwaltung hatten, Präsidenten des Senates und oberste Stadtrichter waren, Cic. de lege agr. 2, 93 (II viri). Caes. b.c. 1, 30, 1: Sing. duovir, Corp. inscr. Lat. 10, 1268 u. 3865. Vgl. W. Liebenam Städtewesen S. 308 ff: dieselben stellten jedes fünfte Jahr die Bürgerlisten auf, dh. duoviri quinquennales gen., oft in Inschr., zB. Corp. inscr. Lat. 9, 3307 u. 10, 6074. (Apul. met. 10, 18 quinquennali magistratui fuerat destinatus.)

    lateinisch-deutsches > duûmvir

  • 9 duûmvir

    duûmvir u. duovir, virī, m., gew. im Plur. duovirī (duumvirī), ōrum, m. (in den besten Hdschrn. u. in Inschr. gew. II vir, II viri [ausgeschrieben duovir, Corp. inscr. Lat. 10, 1215: duomvir, Corp. inscr. Lat. 1, 1107: duumvir, Liv. 2, 42, 5; 6, 5, 8 u.ö. Spart. Hadr. 19, 1. Prisc. de accent. § 24; vgl. Osann ad Pompon. de orig. iur. not. p. 50. not. *]: Plur. heteroklit. duovires, Corp. inscr. Lat. 10, 6517), die Zweiherren, Duovirn, eine aus zwei Personen bestehende Behörde, Kommission, I) in Rom: duumviri perduellionis (od. qui de perduellione anquirant, creati), zwei Untersuchungsrichter (quaesitores) in Sachen der perduellio, in alter Zeit vom Könige, später vom Volke durch die Konsuln gewählt, Liv. 1, 26, 5 sqq.; 6, 20, 12, anders im Prozeß des C. Rabirius, Cic. Rab. perd. 4, 12. Vgl. Mommsen, Röm. Staatsr. 23, 318 ff.; Strafrecht S. 155 u. 587 ff. – B) duumviri sacrorum od. sacris faciundis, die die Aufsicht über die sibyllinischen Bücher sührende Behörde, Liv. 3, 10, 7; 5, 13, 6, später aus zehn Personen (decemviri sacrorum, Liv. 22, 10, 9), seit Sulla aus fünfzehn (quindecimviri, Lact. 1, 6, 13) bestehend. – C) duumviri aedi faciendae od. locandae od. dedicandae, eine in den Tribut-Komitien erwählte Kommission, um sowohl die Verakkordierung eines Tempelbaues als die Dedikation eines Heiligtums zu besorgen, Liv. 7,
    ————
    28, 5; 22, 33, 8: im Sing., Liv. 2, 42, 5; 35, 41, 8; 40, 34, 5 sq. – D) duumviri navales, eine in den Tribut-Komitien gewählte Behörde, die nicht nur mit der Einrichtung und Ausrüstung der in einem einzelnen Fall zum Dienst bestimmten Kriegsschiffe, sondern auch mit der Führung derselben beauftragt wurde, Liv. 9, 30, 4; 40, 18, 8; 41, 1, 3: Sing. duumvir navalis, Liv. 40, 42, 8; 41, 1, 2. – II) in den röm. Munizipien u. Kolonien: duumviri od. duoviri (iuri dicundo), (in u. außer Italien) die beiden höchsten Magistratspersonen (mit den alten röm. Konsuln zu vergleichen u. wie diese meist nur auf ein Jahr aus dem Munizipal-Senate [decuriones] gewählt), die die Oberaufficht über die ganze städtische Verwaltung hatten, Präsidenten des Senates und oberste Stadtrichter waren, Cic. de lege agr. 2, 93 (II viri). Caes. b.c. 1, 30, 1: Sing. duovir, Corp. inscr. Lat. 10, 1268 u. 3865. Vgl. W. Liebenam Städtewesen S. 308 ff: dieselben stellten jedes fünfte Jahr die Bürgerlisten auf, dh. duoviri quinquennales gen., oft in Inschr., zB. Corp. inscr. Lat. 9, 3307 u. 10, 6074. (Apul. met. 10, 18 quinquennali magistratui fuerat destinatus.)

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > duûmvir

  • 10 duumviralis

    duumvirālis, is, m. (duumvir), zu den Duumvirn gehörig, der Duumvirn, potestas, Corp. inscr. Lat. 14, 3955: ornamenta, Corp. inscr. Lat. 13, 1921. – subst., ein gewesener Duumvir, Ulp. dig. 50, 3, 1. Apul. apol. 24. Corp. inscr. Lat. 8, 826 u. 10, 1132: andere Form duoviralis (v. duovir), Corp. inscr. Lat. 1, 577. col. 3. lin. 8.

    lateinisch-deutsches > duumviralis

  • 11 munio [1]

    1. mūnio (archaist. moenio), īvī, u. iī, ītum, īre (moene, moenia), I) mauern, schanzen, Mauern od. Schanzen aufführen, undique, quod idoneum ad muniendum putarent, congererent, Nep.: milites, qui muniendi gratiā vallum petierant, Auct. b. Afr.: utrimque summā vi muniunt et pugnant, Liv.: munientibus coria velaque iussit obtendi, Curt. – II) prägn., A) mauern, mauernd aufbauen, magna munit moenia, Plaut. mil. 228: duovir urbis moeniundae, Corp. inscr. Lat. 10, 4876: mun. oppida, feste Städte gründen, Hor. sat. 1, 3, 105: Albam longam, als feste Stadt gründen, Verg. Aen. 1, 271. – B) etwas mit einer Mauer, einem Bollwerke, einer Schanze befestigen, verwahren, verschanzen, in Verteidigungszustand setzen, 1) eig. u. übtr.: a) eig.: arcem, Nep.: palatium, Nep.: castra, mit Wall, Graben u. Palisaden umgeben, Caes.: montem, Caes.: partem muri egregie munitam habebant, Liv. – m. Abl., locum muro, Caes.: castra vallo fossāque, Caes.: omnia maceriā muniuntur, Plin. ep. – b) übtr., übh. verwahren, decken, bedecken, schützen, Alpibus Italiam munierat natura, wie mit einem Bollwerk versehen, Cic.: domum praesidiis, Cic.: se ligneis moenibus, Nep. – munito agmine incedere, gedecktem, Sall. – hortum ab incursu hominum, Colum.: quae (herbescens viriditas) contra avium minorum morsus munitur vallo aristarum, Cic.: hieme quaternis tunicis et tibialibus muniebatur, verwahrte, bedeckte sich, Suet. – 2) bildl., verwahren, in Verteidigungsstand, in Sicherheit setzen, sicherstellen, decken, hunc locum munio, sichere mich von dieser Seite, Cic.: m. imperium, Nep.: multorum se benevolentiā tueri et munire, Cic.: munio me ad haec tempora, Cic.: m. se contra perfidiam, Cic.: muniri adversus fraudes, Plin.: munire latus a domesticis hostibus, Curt. – suam meretriculis muniendis rem cogere, zur Versorgung von Buhldirnen, Plaut. – C) einen Weg usw. durch Auffüllen, Dämme usw. gangbar machen, bahnen, anlegen, bauen, viam, Cic. u.a.: itinera, Nep.: rupem, Liv. – ohne (aus dem Zshg. zu ergänzendes) Obj., muniendo fessi homines, Liv. – im Bilde, munire alci viam accusandi, sibi viam ad stuprum, Cic.: munita ad consulatum via, Cic.: u. so ut ad hoc nefarium facinus accederet, aditum sibi aliis sceleribus ante munivit, Cic. – / Synkop. Imperf. munibat, Ps. Verg. moret. 61. Epit. Illiad. 228: munibant, Apul. de mund. 26: Fut. munibis, Veget. mul. 1, 10, 5 ed. vulg. (Schneider munies).

    lateinisch-deutsches > munio [1]

  • 12 produovir

    prō-duovir (abgek. pro II vir), virī, m., der Stellvertreter des Duovirs, Corp. inscr. Lat. 5, 7914.

    lateinisch-deutsches > produovir

  • 13 duumviralis

    duumvirālis, is, m. (duumvir), zu den Duumvirn gehörig, der Duumvirn, potestas, Corp. inscr. Lat. 14, 3955: ornamenta, Corp. inscr. Lat. 13, 1921. – subst., ein gewesener Duumvir, Ulp. dig. 50, 3, 1. Apul. apol. 24. Corp. inscr. Lat. 8, 826 u. 10, 1132: andere Form duoviralis (v. duovir), Corp. inscr. Lat. 1, 577. col. 3. lin. 8.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > duumviralis

  • 14 munio

    1. mūnio (archaist. moenio), īvī, u. iī, ītum, īre (moene, moenia), I) mauern, schanzen, Mauern od. Schanzen aufführen, undique, quod idoneum ad muniendum putarent, congererent, Nep.: milites, qui muniendi gratiā vallum petierant, Auct. b. Afr.: utrimque summā vi muniunt et pugnant, Liv.: munientibus coria velaque iussit obtendi, Curt. – II) prägn., A) mauern, mauernd aufbauen, magna munit moenia, Plaut. mil. 228: duovir urbis moeniundae, Corp. inscr. Lat. 10, 4876: mun. oppida, feste Städte gründen, Hor. sat. 1, 3, 105: Albam longam, als feste Stadt gründen, Verg. Aen. 1, 271. – B) etwas mit einer Mauer, einem Bollwerke, einer Schanze befestigen, verwahren, verschanzen, in Verteidigungszustand setzen, 1) eig. u. übtr.: a) eig.: arcem, Nep.: palatium, Nep.: castra, mit Wall, Graben u. Palisaden umgeben, Caes.: montem, Caes.: partem muri egregie munitam habebant, Liv. – m. Abl., locum muro, Caes.: castra vallo fossāque, Caes.: omnia maceriā muniuntur, Plin. ep. – b) übtr., übh. verwahren, decken, bedecken, schützen, Alpibus Italiam munierat natura, wie mit einem Bollwerk versehen, Cic.: domum praesidiis, Cic.: se ligneis moenibus, Nep. – munito agmine incedere, gedecktem, Sall. – hortum ab incursu hominum, Colum.: quae (herbescens viriditas) contra avium minorum morsus munitur vallo
    ————
    aristarum, Cic.: hieme quaternis tunicis et tibialibus muniebatur, verwahrte, bedeckte sich, Suet. – 2) bildl., verwahren, in Verteidigungsstand, in Sicherheit setzen, sicherstellen, decken, hunc locum munio, sichere mich von dieser Seite, Cic.: m. imperium, Nep.: multorum se benevolentiā tueri et munire, Cic.: munio me ad haec tempora, Cic.: m. se contra perfidiam, Cic.: muniri adversus fraudes, Plin.: munire latus a domesticis hostibus, Curt. – suam meretriculis muniendis rem cogere, zur Versorgung von Buhldirnen, Plaut. – C) einen Weg usw. durch Auffüllen, Dämme usw. gangbar machen, bahnen, anlegen, bauen, viam, Cic. u.a.: itinera, Nep.: rupem, Liv. – ohne (aus dem Zshg. zu ergänzendes) Obj., muniendo fessi homines, Liv. – im Bilde, munire alci viam accusandi, sibi viam ad stuprum, Cic.: munita ad consulatum via, Cic.: u. so ut ad hoc nefarium facinus accederet, aditum sibi aliis sceleribus ante munivit, Cic. – Synkop. Imperf. munibat, Ps. Verg. moret. 61. Epit. Illiad. 228: munibant, Apul. de mund. 26: Fut. munibis, Veget. mul. 1, 10, 5 ed. vulg. (Schneider munies).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > munio

  • 15 produovir

    prō-duovir (abgek. pro II vir), virī, m., der Stellvertreter des Duovirs, Corp. inscr. Lat. 5, 7914.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > produovir

  • 16 duūmvir, duūmvirātus, duūmvirī

       duūmvir, duūmvirātus, duūmvirī    see duovir-.

    Latin-English dictionary > duūmvir, duūmvirātus, duūmvirī

  • 17 duumviri

    1.
    dŭumvĭri, v. duovir.
    2.
    dŭumvĭri, v. duumvir.

    Lewis & Short latin dictionary > duumviri

  • 18 munio

    1.
    mūnĭo (old form moenio, v. below), īvi or ĭi, ītum, 4 ( fut. munibis for munies, Veg. Vet. 1, 10, 5), v. a. [moenia, lit. to wall; hence], to build a wall around, to defend with a wall, to fortify, defend, protect, secure, put in a state of defence (class.).
    I.
    Lit.:

    arcem ad urbem obsidendam,

    Nep. Tim. 3, 3:

    palatium,

    Liv. 1, 7:

    locum,

    Caes. B. G. 1, 24, 3.—With abl.:

    Alpibus Italiam munierat ante natura,

    Cic. Prov. Cons. 14, 34:

    domum praesidiis,

    id. Cat. 1, 4, 10:

    castra vallo fossāque,

    with palisades and a trench, Caes. B. G. 2, 5:

    locum muro,

    id. ib. 29.—With a homogeneous object, prov.:

    magna moenis moenia,

    you are undertaking a great thing, Plaut. Mil. 2, 2, 73:

    duovir urbis moeniendae,

    Inscr. Orell. 7142.— Absol.: quod idoneum ad muniendum putarent, for fortifying, i. e. for use in the fortifications, Nep. Them. 6, 21; Hirt. B. G. 8, 31. —Also, to surround, guard, for the protection of other things: ignem ita munire ut non evagaretur, Mos. et Rom. Leg. Coll. 12, 7, 7.—
    B.
    Transf.
    1.
    In gen., to defend, guard, secure, protect, shelter:

    Pergamum divinā moenitum manu,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 2:

    hortum ab incursu hominum,

    Col. 11, 3, 2:

    spica contra avium morsūs munitur vallo aristarum,

    Cic. Sen. 15, 51:

    hieme quaternis tunicis et tibialibus muniebatur,

    he defended, protected, covered himself, Suet. Aug. 82. —
    2.
    To make a road, etc., i. e. to make passable by opening, repairing, or paving it:

    quasi Appius Caecus viam munierit,

    Cic. Mil. 7, 17:

    rupem,

    Liv. 21, 37:

    itinera,

    Nep. Hann. 3, 4:

    TEMPE MVNIVIT,

    Inscr. Orell. 587. —
    II.
    Trop.
    A.
    To guard, secure, strengthen, support (cf.:

    fulcio, sustineo): meretriculis Muniendis rem cogere,

    to maintain, support, Plaut. Truc. 2, 2, 54 (dub.; Speng. moenerandis; v. munero).— Am strengthening myself:

    munio me ad haec tempora,

    Cic. Fam. 9, 18, 2:

    imperium,

    to secure, Nep. Reg. 2, 2:

    muniri adversus fraudes,

    to secure one's self, Plin. 37, 13, 76, § 198 (dub. moneri, Jahn):

    se contra ruborem,

    Tac. Agr. 45:

    se multorum benevolentiā,

    Cic. Fin. 2, 26, 84:

    se contra perfidiam,

    id. Fam. 4, 14, 3:

    aliquid auctoritate,

    Vell. 2, 127, 2:

    domum terrore,

    Plin. Pan. 48, 3.—
    B.
    Munire viam, to make or open a way:

    haec omnia tibi accusandi viam muniebant,

    prepared the way for your accusation, Cic. Mur. 23, 48:

    sibi viam ad stuprum,

    id. Verr. 2, 1, 25, § 64.—Hence, mūnītus, a, um, P. a., defended, fortified, protected, secured, safe (class.):

    nullius pudicitia munita contra tuam cupiditatem et audaciam posset esse,

    Cic. Verr. 2, 5, 15, § 39.— Neutr. plur. munita as subst.: munita viāi, fortification or breastwork of the mouth (cf. Homer. herkos odontôn), the lips, Lucr. 3, 498.— Comp.:

    se munitiorem ad custodiendam vitam suam fore,

    Cic. Q. Fr. 2, 3, 3.— Sup.:

    munitissima castra,

    Caes. B. G. 4, 55.— Adv.: mūnītē, securely, safely (ante-class.):

    munitius,

    Varr. L. L. 5, § 141. Müll.
    2.
    munĭo, ōnis, a false reading for nomionem, v. Orell. and Klotz, ad h. l.; Cic. de Or. 1, 59, 251.

    Lewis & Short latin dictionary > munio

См. также в других словарях:

  • Duovir — Ein Duumvir oder Duovir war Bestandteil eines, wie der Name es schon nahelegt, Zweimänneramtes. Verschiedene Formen dieser Ämter sind im Verlauf der römischen Geschichte überliefert. Am bekanntesten und verbreitetsten war das Duumvirat als… …   Deutsch Wikipedia

  • DUOVIR — duoviri, duoviris, duoviro …   Abbreviations in Latin Inscriptions

  • Caius Cartilius Poplicola — Gaius Cartilius Poplicola war Mitglied einer einflussreichen Familie des 1. Jahrhunderts v. Chr. in Ostia. Der Ursprung seiner Familie ist nicht ganz sicher, doch ist der Name Cartilius selten und vielleicht etruskischen Ursprungs. Tatsächlich… …   Deutsch Wikipedia

  • Juba II — ( Iuba in Latin; Ιóβας (Ιóβα) or Ιουβας in Greek)Roller, Duane W. (2003) The World of Juba II and Kleopatra Selene Routledge (UK) . p. 1 3. ISBN 0 415 30596 9.] or Juba II of Numidia (reigned 25 BC 23 AD) was a king of Numidia and then later… …   Wikipedia

  • Gaius Cartilius Poplicola — Reste des Grabmals des Gaius Cartilius Poplicola in Ostia Gaius Cartilius Poplicola war Mitglied einer einflussreichen Familie des 1. Jahrhunderts v. Chr. in Ostia. Der Ursprung seiner Familie ist nicht ganz sicher, doch ist der Name Cartilius… …   Deutsch Wikipedia

  • Ostia antica — Straße in Ostia Antica Ostia Antica war einst als Ostia die ursprüngliche Hafenstadt des antiken Rom und möglicherweise dessen erste Kolonie. Die Ruinen der Stadt liegen ca. 23 km südwestlich von Rom an der Mündung des Tibers. Der Name Ostia… …   Deutsch Wikipedia

  • Juba II — (en latín Iuba, en griego Ιóβας (Ιóβα) o Ιουβας) (52 ó 50 a. C. 23 d. C.), fue rey de Numidia y posteriormente de Mauritania. Su primera esposa fue Cleopatra Selene (II), la última descendiente de la Dinastía …   Wikipedia Español

  • AREA — I. AREA Minervae epitheton, i. e. fortis et strenua, cui apud Plataenses, ex Marathoniae pugnae manubiis, templum aedificabatur. II. AREA apud. A. Gellium l. 4. c. 5. Spatium est ante Deorum aedes, quod in privatorum aedificiis vestibulum… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Verminus — In Roman mythology, Verminus was the Roman god who protected cattle from disease. The god may have been inherited from the Indigetes, whom the Romans conquered in 218 BC. An altar dedicated by consul (or duovir) Aulus Postumius Albinus in 151 BC… …   Wikipedia

  • Bruttius — was a Roman nomen. * Bruttius Sura, general in the time of Sulla * Quintus Bruttius Balbus, a candidate for duovir of Pompeii, mentioned in political graffiti (from [http://www.cis.vt.edu/fac/thb/1124/wallsofpompeii.html Walls of Pompeii] ) *… …   Wikipedia

  • Cipla — Limited Type Public Traded as BSE: 500087 NSE:  …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»