driven

(-s, -ar, and -ir), m. whale; skera hval, to flense a whale.

* * *

m., pl. hvalar, Sks. 180 B; hvala, acc. pl., K. Þ. K. 138; hvalana, Grág. ii. 387; hvala alla, 359; mod. hvalir: [A. S. hwœl; Germ. wall-fisch; Dan. hval]:— a whale, Hým. 21, Rb. 1812. 17, Grág. i. 159, ii. 337: as to the right to claim whales as jetsum, see the law in Grág. and Jb., the Reka-bálkr and the Sagas passim, e. g. Grett. ch. 14,Eb. ch. 57, Háv. ch. 3, Fbr. ch. 9:—there was always a great stir when a whale was driven ashore, flýgr fiskisaga ferr hvalsaga; í hvals líki, Fms. xi. 182, Fas. ii. 131; hvals auki, amber, old Dan. hvals-öky, Sks.; hvals hauss, a whale’s head; hvals ván, expectation of a whale being drifted ashore, Vm. 174; hvals verð, a whale’s value, Grág. ii. 373; hvala blástr, the blowing of a whale; hvala-kváma, arrival of shoals of whales, Eg. 135; hvala-kyn, a species of whale, Sks. 121; in Edda (Gl.) and in Sks. l. c. no less than twenty-five kinds of whales are enumerated and described; hvala-skúfr, whale guts, a nickname, Landn.; hvala-vetr, a winter when many whales were caught, Ann. 1375: in local names, Hvals-á, Hvals-nes, Hval-fjörðr, Hvals-eyrr, Landn. etc.

COMPDS: hvalambr, hvalfiskr, hvalfjara, hvalfjós, hvalflutningr, hvalflystri, hvalfundr, hvalföng, hvalgrafir, hvalgæði, hvalgögn, hvaljárn, hvalkaup, hvalkálfr, hvalklippa, hvalkváma, hvallátr, hvalmagi, hvalmál, hvalreið, hvalreki, hvalrekstr, hvalrétti, hvalréttr, hvalrif, hvalró, hvalsaga, hvalskipti, hvalskíð, hvalskurðr, hvalskyti, hvaltaka, hvaltíund, hvalvágr, hvalván, hvalfrón.

f. a whale expected to be driven ashore, Vm. 174. In poetry the sea is called

a. white (hvítt silfr); h. á hár, white-haired.

* * *

adj. [Ulf. hweits = λευκός; A. S. hwít; Engl. white; Hel. huît; O. H. G. hwîz; Germ. weiss; Swed. hvit; Dan. hvid]:—white; hvít skinn, white fur, 4. 24; h. motr, a white cap, Ld. 188; h. skjöldr, a white shield, Fms. x. 347; hit hvíta feldarins, Fbr. 148; hvítt blóm, white blossom, 4. 24; hvítt hold, white flesh (skin), id.; hvít hönd, a white band, Hallfred; h. háls, a white neck, of a lady, Rm.; h. hestr, a white horse, Fms. ix. 527; hvítr á har, white-haired, vi. 130; h. maðr ( fair of hue) ok vænn í andliti, x. 420; hvítan mann ok huglausan, Ld. 232; hvít mörk, white money, of pure silver, opp. to grátt ( grey) silver, B. K. 95; hvítr matr, white meat, i. e. milk, curds, and the like, opp. to flesh, in the eccl. law, K. Þ. K. 126; hvítr dögurðr, a white day meal, Sighvat; hvíta-matr, id, K. Þ. K. 102; mjall-hvítr, fann-h., snjó-h., drift-h., white as driven snow; al-h., white allover.

B. Eccl. use of the word white:

I. at the introduction of Christianity, neophytes in the week after their baptism used to wear white garments, called hvíta-váðir, f. pl. white weeds, as a symbol of baptism cleansing from sin and being a new birth; a neophyte was called hvít-váðungr, m. a ‘ white-weedling,’ one dressed in white weeds, Niðrst. 111: the Sagas contain many touching episodes of neophytes, esp. such as were baptized in old age, and died whilst in the white weeds; þat er sögn flestra manna at Kjartan hafi þann dag görzt handgenginn Ólafi konungi er hann var færðr ór hvíta-váðum ok þeir Bolli báðir, Ld. ch. 40; síðan hafði konungr þá í boði sínu ok veitti þeim ena virðuligustu veizlu meðan þeir vóru í hvítaváðum, ok lét kenna þeim heilög fræði, Fms. i. 230; Glúmr (Víga-Glúm) var biskupaðr í banasótt af Kol biskupi ok andaðisk í hvítaváðum, Glúm. 397; Bárðr tók sótt litlu síðar enn hann var skírðr ok andaðisk í hvítaváðum, Fms. ii. 153; Ólafr á Haukagili var skírðr ok andaðisk í hvítaváðum, Fs. (Vd.) 77; var Tóki síðan skírðr af hirðbiskupi Ólafs konungs, ok andaðisk í hvítaváðum, Fb. ii. 138; síðan andaðisk Gestr í hvítaváðum, Bárð. (sub fin.) Sweden, but above all Gothland, remained in great part heathen throughout the whole of the 11th century, after the neighbouring countries Denmark and Norway had become Christian, and so we find in Sweden Runic stones referring to Swedes who had died in the white weeds, some abroad and some at home; sem varð dauðr íhvítaváðum í Danmörku, Baut. 435; hann varð dauðr í Danmörku í hvítaváðum, 610; þeir dó í hvítaváðum, 68; sem dó í hvítaváðum, 271; hann varð dauðr í hvítaváðum, 223, 497. Churches when consecrated used to be dressed out with white; var Kjartan at Borg grafinn, þá var kirkja nyvígð ok í hvítaváðum, Ld. 230.

II. the white garments gave rise to new words and phrases amongst the first generation of northern Christians:

1. Hvíta-Kristr, m. ‘ White-Christ,’ was the favourite name of Christ; hafa láti mik heitan Hvíta-Kristr at viti eld, ef…, Sighvat; another poet (Edda 91) uses the word; and in prose, dugi þú mér, Hvíta-Kristr, help thou me, White-Christ! Fs. 101; ok þeir er þann sið hafa taka nafn af þeim Guði er þeir trúa á, ok kallaðr er Hvíta-Kristr ok því heita þeir Kristnir, mér er ok sagt at H. sé svá miskunsamr, at …, Fms. i. 295; en ef ek skal á guð nacquat trúa, hvat er mér þá verra at ek trúa á Hvíta-Krist en á annat guð? Ó. H. 204; Arnljótr svarar, heyrt hefi ek getið Hvíta-Krists, en ekki er mér kunnigt um athöfn hans eða hvar hann ræðr fyrir, 211; en þó trúi ek á Hvíta-Krist, Fb. ii. 137.

2. the great festivals, Yule (see Ld. ch. 40), Easter and Pentecost, but especially the two latter, were the great seasons for christening; in the Roman Catholic church especially Easter, whence in Roman usage the first Sunday after Easter was called Dominica in Albis; but in the northern churches, perhaps owing to the cold weather at Easter time, Pentecost, as the birthday of the church, seems to have been specially appointed for christening and for ordination, see Hungrv. ch. 2, Thom. 318; hence the following week was termed the Holy Week (Helga Vika). Hence; Pentecost derived its name from the white garments, and was called Hvíta-dagar, the White days, i. e. Whitsun-week; frá Páskadegi inum fýrsta skulu vera vikur sjau til Drottins-dags í Hvítadögum; Drottinsdag í Hvítadögum skulu vér halda sem hinn fyrsta Páskadag, K. Þ. K. 102; þváttdag fyrir Hvítadaga = Saturday next before Whitsunday, 126, 128; Páskadag inn fyrsta ok Uppstigningar-dag ok Drottinsdag í Hvítadögum, 112; þá Imbrudaga er um Hvítadaga verða, 120; vóru afteknir tveir dagar í Hvítadögum, Bs. i. 420; um várit á Hvítadögum, Orkn. 438: Hvítadaga-vika, u, f. White-day week = Whitsun-week, K. Þ. K. 126: in sing., þeir kómu at Hvítadegi (= Whitsunday) til Björgynjar, Fms. x. 63, v. 1.: Hvítadaga-helgi, f. the White-day feast, Whitsuntide, Fms. viii. 373, xi. 339, Sturl. iii. 206: Hvítadaga-hríð, a snow storm during the White days, Ann. 1330: Hvít-Drottins-dagr, m. the White Lord’s day, i. e. Whitsunday, the northern Dominica in Albis, Rb. 484, Fms. vii. 156, Bs. i. 62, where it refers to the 20th of May, 1056, on which day Isleif the first bishop of Iceland was consecrated. The name that at last prevailed was Hvíta-sunna, u, f. Whitsun, i. e. White-sun, D. N. ii. 263, 403: Hvítasunni-dagr, m. Whitsuday, Fb. ii. 546, Fms. viii. 63, v. l.: Hvítasunnudags-vika, u, f. Whitsun-week, Fb. ii. 546; Páskaviku, ok Hvítasunnudagsviku, ok þrjár vikur fyrir Jónsvöku, ok svá fyrir Michials-messu, N. G. L. i. 150; hvítasunnudagshátíð, Thom. 318. As the English was the mother-church of that of Norway and Iceland, the Icelandic eccl. phrases are derived from the English language. See Bingham’s Origg. s. vv. White Garments, and Dominica in Albis, where however no reference is given to Icel. writers. In modern Denmark and Norway the old name has been displaced by Pindse, i. e. Pfingsten, derived from the Greek word, whereas in Icel., as in Engl., only the name Hvítasunna is known, ☞ In Denmark the people make a practice of thronging to the woods on Whitsun morning to see the rising of the sun, and returning with green branches in their hands, the trees being just in bud at that season.

C. COMPDS: hvítabjörn, hvítadagar, hvítagnípa, hvítalogn, hvítamatr, Hvítasunna, hvítaváðir, hvítavalr, hvítarmr, hvítbránn, hvítbrúnn, hvítdreki, Hvítdrottinsdagr, hvítfaldaðr, hvítfjaðraðr, hvítflekkóttr, hvítfyrsa, hvítfyssi, hvíthaddaðr, hvíthárr, hvítjarpr, hvítklæddr, hvítmelingar, hvítröndóttr, hvítskeggjaðr, hvítskinn, hvítváðungr.

II. as pr. names, Hvítr, Engl. White, Dan. Hvid, Landn.; esp. as a surname, Hvíti, the White, Óláfr Hvíti, Þorsteinn Hvíti, Landn.: Hvít-beinn, m. White-hone, a nickname, Landn.; as also Hvíta-skáld, Hvíta-ský, Hvíta-leðr, Hvíta-kollr, Landn.: in local names, Hvíta-býr, Whitby; Hvíta-nes, Hvíta-dalr, Landn.; Hvít-á, the White-water, a name of several Icel. rivers flowing from glaciers, Hvítár-vellir, Hvítár-síða, Landn.; Hvítramanna-land, White-men’s-land, old name of the southern part of the present United States, Landn.

n. a choice piece of timber, in jetsum the best log of wood driven ashore; kirkja á kjörtré af Kirkjubóli, Vm. 75.

* * *

(kný, knýða or knúða, knúinn), v.

1) to knock; hann knúði hurðina, he knocked at the door;

2) to press, drive onward (þeir knúðu fast árar með stórum bakföllum); to push, urge on (hann gat varla fylgt henni, svá knúði hón fast reiðina);

3) refl. to struggle on, press on; því harðara er Þórr knúðist at fanginu, því fastara stóð hón, the more Thor exerted himself, the firmer she stood.

* * *

pres. knýr, pl. knýjum; pret. knýði and knúði; part. pass. knúinn: [Scot. know, knusc, = to press down with the fists and knees; Swed. knoga; Dan. knuge]:—to knock, press; tvær kistur fullar af gulli, svá at eigi máttu tveir menn meira k. (carry?), Fms. xi. 24; knýið á, ok mun fyrir yðr upp lokið verða, Matth. vii. 7; hann knúði hurðina, he knocked at the door, Fms. vi. 122; knýr hausmagi hurð, bróðir, ok knýr heldr fast, Grett. 154; eptir þat knýja þeir þar á ofan stórt grjót, Fas. ii. 508:—to press, knýr hann þá þar til er þeir segja, Bs. ii. 227; páfinn knýr hann at eiðstafnum, 52; þeir knúðu fast árar með stórum bakföllum, Fas. i. 214; hann staðfestisk fyrir hellis-dyrum, knýði fast ok kallaði, Barl. 199; kný hann fast ok mæl þetta, … ok í því er Einarr var knúinn, Fms. vi. 280.

2. esp. in poetry, to press on, urge onwards; hann gat varia fylgt henni, svá knúði hón fast reiðina, Ld. 138; knyja merki, vexilla proferre, Fms. vi. 87 (in a verse); knýja vé, id., Orkn.; skúr knýði snekkju brand frá landi, Fms. vi. 134; sverðálfr knýði lagar stóð sunnan, Ht.; þeir knýðu blá borð, Sighvat; ormr knýr unnir, Vsp. 50; Ólafr knýr Vísund (the ship) norðan, Ó. H. (in a verse); knýja bardaga = bellum gerere, Lex. Poët.; kappar knúðu hildi, Fas. ii. 276 (in a verse); knýja flótta, to press on the flying, Fms. x. 424 (, in a verse); haus knýr hjarðar vísi, Eb. (in a verse).

II. reflex. to struggle on, press on; því harðara er Þórr knúðisk at fanginu, Edda 33; knýjask þeir at víginu, Bret.; hann laust fjötrinum í jörðina ok knúðisk fast at, spyrnir við, braut fjöturinn, Edda i. 108; knýjask þeir fast, ok verðr brak mikit um þá, Grett. 107; knúðusk Baglar þá á eptir, Fb. ii. 659; ok með þessari ætlan knúðisk fram alþýðan, Fms. xi. 269; lendir menn eggjuðu lið sitt, ok knúðusk til framgöngu, Ó. H. 216.

2. part. knúinn, hard driven, hard pressed; til knúinn af þessi nauðsyn, Stj. 450; til knúinn af Guðs hálfu, Bs. ii. 38, freq. in prose.

part. driven off the land, exiled, Bret. 28, Flóv. 24.

f. a public fold for gathering and dividing sheep when driven in from the pastures, Grág. i. 417, Jb. 292.

adj. white as driven snow, Alm. 7, freq. in mod. usage.

1) a thing drifted ashore (hverr maðr á reka fyrir landi sínu);

2) prosecution (of a suit for manslaughter, etc.); gøra mikinn reka at e-u, to follow up, prosecute with energy.

* * *

a, m., originally vreki, [cp. Goth. wrakja; A. S. wraca; Engl. sea-wrack, etc.]:—jetsum, a thing drifted ashore, see rek above; hverr maðr á reka fyrir landi sinn, viðar ok hvala ok sela, fiska ok fugla ok þara, Grág. ii. 352; kaupa reka af landi annars manns, 358, Fs. 174, 176, passim. In Icel., washed by the Polar stream and the Gulf stream, the right of jetsum in dead whales and drift-timber formed an important part of the public law; numerous passages in the Laws, Sagas, and Deeds bear witness to this, or relate to disputes about whales drifted ashore, e. g. Rd. ch. 8, Eb. ch. 57, Glúm. ch. 37, Grett. ch. 14, Háv. ch. 3.

2. in compds: reka-gögn, ‘wreck-gain,’ returns from jetsum, Dipl. iii. 3; reka-hvalr, Grág. ii. 358, 366. 381; reka-bútr, -drumbr, -tré, -viðr, a drift-log, tree, Fb. i. 213, Háv. 40, K. Þ. K. 84, Bs. i. 674, Eg. 135, Grág. ii. 211; reka-partr, a share in a jetsum, Dipl. ii. 9; reka-mark, a landmark of a reki, Grág. ii. 355, Jb. 316, 321, 322; reka-maðr, a ‘drift-man,’ lord of the manor, owner of jetsum (as owner or purchaser), Grág. ii. 359, Jb. 317; reka-strönd, a ‘wreck-strand,’ where whales or trees are driven ashore, Ld. 96, K. Þ. K. 82, Js. 49; reka-búi, a neighbour or juror in a case of jetsum; ok skulu rekabúar virða hval, Grág. ii. 371; reka-fjara = reka-strönd, 357, Jb. 316; reka-bálkr and reka-þáttr, the section in law referring to jetsum, Grág. ii. 352, Jb. 313, sqq.

II. persecution; var eigi svá mikill reki at görr um vígit sem ván mundi þykkja um svá göfgan mann, Eb. 194; Eiðr var þá mjök gamlaðr, varð af því at þessu görr engi reki, Ld. 250; þeir görðu mikinn reka at þeim verkum er þar vóru gör, Fbr. 59 new Ed.

III. in compds, as eyrend-reki, a messenger; land-reki, a king:—a driver, drover, in sauð-reki, hjarð-reki, naut-rcki, lest-reki, q. v.

1) public fold (þat var um haustit, er sauðir vóru í rétt reknir);

2) esp. pl. the general sheep-gathering in autumn (þann dag skulu vera réttir í Þórarinsdal).

1) just, exactly, precisely;

2) straight (þeir stefndu r. á þá);

3) rightly, correctly (lýsa e-u r.).

* * *

f. (réttr, m., Bs. i. 415; cp. lögréttu, afréttu, acc. pl.):— a public fold in Icel. into which the flocks are driven in the autumn from the common mountain pastures and distributed to the owners according to the marks on the ears; the word is no doubt derived from rétta, réttr, to adjust. Germ. richten; for the sheep pen is a kind of ‘court of adjustment;’ and every district has its own ‘rétt’ at a fixed place near the mountain pastures. This meeting takes place at the middle or end of September all over the country, and this season is called Réttir. For descriptions see the Laws and the Sagas, Grág. (Kb.) ch. 13, 14. Landbr. þ. (Sb.) ch. 36–44, Eb. ch. 25, Sd. ch. 15, 17, Bjarn. 59 sqq., Gullþ. ch. 14, 16, Bs. i. 415, cp. Glúm. ch. 17, Fms. vii. 218; and for mod. description see Pilar og Stúlka (1867) 15–22. The assemblage at the rétt is a kind of county fair with athletic and other sports; eigi skolu Réttir fyrr vera en fjórar vikur lifa sumars, Grág. ii. 309; Réttir byrja, Icel. Almanack (Sept. 8, 1871); lög-rétt, Sd. 149; af-rétt or af-réttr, q. v.; réttar-garðr. Gullþ. 63, Sd. 149, Eb. 106; rétta-menn, the men assembled at a rétt, Sd. 156, Bjarn. 64 (Ed. friðmenn erroneous); rétta-víg, a fight at a rétt, Ann. 1162; þau misseri börðusk þeir at réttinum (thus masc.) suðr í Flóa, Bs. i. 415.

(rýk; rauk, rukum; rokinn), v.

1) to reek, emit smoke or steam (hvat rýkr á diskinum fyrir þér?); impers., rýkr af e-m, reek rises from one (ambáttin reri í burt alsveitt af mœði, ok rauk af henni);

2) to be driven, drifted like smoke (mjöll, sjór rýkr);

3) fig. to fly, go flying; sverðið rauk ór hendi honum, the sword flew out of his hand.

* * *

pres. rýk; pret. rauk, raukt, rauk, pl. ruku; subj. ryki; part. rokinn: [A. S. reôcan; Engl. reek; Germ. riechen; Dan. ryge, etc.]:—to reek, smoke, emit smoke or steam, Fms. xi. 36; þann seyði er betr væri at eigi ryki, Ld. 208, Fms. vi. 105; rjúka mun um hauka vára, Fas. ii. 43; var stofan lítt rokin, i. e. there was steam (smoke) in the room, Grett. 170 new Ed.; hann varp af sér klæðum mæðiliga, ok rauk af honum, it reeked off him, Fms. vi. 226; hús stendr þar ok rýkr þar upp af, ok mun þar fé inni, Lv. 47; ambáttin var alsveitt af mæði ok rauk af henni, Gísl. 51; hvat rýkr á diskinum fyrir yðr? Fms. vii. 160; rjúkandi ofns-eldr, Stj. 112; hann laust á ok rauk ór eldr, Korm. 84:—of dust, svá sýndisk sem dusk ryki ór bjálbanum, Ó. H. 218, O. H. L. 39; mjöllin var laus, ok rauk hón, Fb. i. 579:—of the spray of sea-water, þótt stormr þjóti en sjnr rjúki, Bs. ii. 116 (cp. rok), það rýkr: hann tók sinni hendi hvern sveininn, ok slær niðr við steininum, svá at rýkr ( was splashed) heilinn um, Finnb. 292.

II. metaph. to fly with violence and suddenly, Dan. ryge; sverðit rauk ór hendi honum, the sword flew out of his hand. Fms. xi. 153; hann rauk ofan fyrir bjargit, Fb. iii. 410; rauk Áskell ofan af viðunni, Fms. viii. 388, v. l.; hann rauk öfugr út á dyrnar, Grett. 114; ruku þeir ofan fyrir bjargit, 101; r. um koll, to be overthrown, etc.

(-ar, -ir), m.

1) cutting;

2) slaughtering (sauðir ætlaðir til skurðar);

3) flensing of a whale;

4) ditch, channel (s. svá breiðr ok djúpr, at þar mátti vel skipum halda); grafa skurð, to dig a ditch;

5) carving, of art (silfri var rennt í skurðina).

* * *

m., gen. skurðar, pl. skurðir, [skera], a scoring, cutting, carving; skurð ok skipti á hvalnum, Grett. 88 A; hón (the church) á skurð ( has a share of whales driven ashore) um öll þing sín … ok skurð í öllum þeim rekum, er…, Ám. 3, Pm. 133; manns-hlut í flutningu ok fullan skurð, Ám. 33; kirkja á skurð fullan milli Ormsár ok Tungu-reka af hverjum hval sem kemr, Pm. 69: of cutting peat, skurðr torfs, Dipl. iii. 6; göra skurði um torfvöllu, iv. 12: a cut, wound, skera sig djúpan skurð, þver-s.: fé til skurðar, cattle for slaughtering, Fms. vii. 218, viii. 60; skurðar-fé, sheep fit for slaughter.

2. carving (of art); silfri var rennt í skurðina, Fær. 102; stafnar útskornir ok víða í skurðina silfri smellt, Fas. iii. 426; gull-görvar með inum fegrstu skurðum, Str. 4; villa skurða, idolatry, worship of carven idols, 655 ix. B. 2; skurðar gluggr, a carved window, Str. 70.

3. a ditch, channel, Fas. iii. 449; þessi skurðr svá breiðr ok djúpr at þar mátti vel skipum halda, Fms. v. 167: hence the metaph., hvat sem gengr í skurðinn, cost it what it may; Gísli kvaðsk þó aldrei mundu Kolbeini eið sverja hvat sem í skurðinn gengi, Sturl. iii. 3 (the metaphor from filling up a ditch or perhaps from enamelling, cp. renna í skurðina, above).

COMPDS: skurðarmaðr, skurðarskírn, skurðaröl.

(-jar or -s, -ir or -ar), m. lamb’s fold (sem lamb ór stekk).

* * *

m., gen. stekkjar, pl. stekkir, a fold in which lambs in spring are weaned during the night before being taken from the ewes and driven to the mountain pastures; which season in Icel. is called stekk-tíð, f., Edda 103; eggtíð eða stekktíð, Icel. Almanack, 1872. May 27; merkja lamb í stekk, Grág. i. 415; taka lamb ór stekk, Ld. 170; lamb skal marka ór stekk hvert vár ok skal Pétr ábyrgjask ok gefa um haust er aptr kemr, D. I. i. 201; göra upp stekka, Sturl. i. 27; stekkjanna, 28; skal gefa lamb ór stekk, ok gefa um haustið ef aptr kemr, Vm. 169; hafði faðir minn stekk fyrir neðan langa-garðinn fyrir útan ána, Dipl, v. 25. stekkjar-lamb or stekk-lamb, n. a lamb from the stekkr.

(að), v.

1) to drive piles into; Ólafr konungr lét s. ána uppi, he blocked the river by means of piles;

2) to measure with a yard-measure (s. lérept vaðmál).

1) stick;

2) candlestick (= kertastika);

3) yard, yard-measure, equal to two Icelandic ells (menn skyldi hafa stikur, þær er væri tveggja alna at lengd).

* * *

að, [A. S. stician], to drive piles (stik), Hkr. i. 92 (see stik); hann lét stika ána Temps, Bret.; stikaðr var út óssinn, sem vandi er á í Austrvegum ( as is the custom in the Baltic) at stika fyrir úfriði, O. H. L. 12; svá er sagt at Ólafr konungr lét stika ána uppi, ok stór vötn er nær lágu. 52; hann skyldi ok láta stika þjóðleið … svá at eigi væri þar skipum fært, Fb. ii. 72; stika hvert grunn, Edda (Ht.): stakes driven in between high and low water-mark for whale or salmon catching, s. fyrir hval, N. G. L. i. 61; s. laxa-fiski, D. N. v. 531.

II. to measure with a yard-measure; stika lérept, Fms. vi. 348; s. vaðmál, Ölk. 36; s. niðr hundrað vöru, Bs. i. 849; þar fyrir skaltú s. þér ór fatabúri þrjátigir álnir lérepts, 876.

u, f. a stick; hvárki steinn né stika, Stj. 531; eldiviðar-stikum, sticks for fuel, 264.

2. a yard, yard measure (equal to two ells); með stikum þeim er jamnlangar eru tíu, sem kvarði tvítögr sá er merktr er á kirkju-vegg á Þingvelli, Grág. i. 497; met, mæli-keröld ok stikur, Gþl. 522; hafa ranga stiku, Jb. 375: greiða vaðmál eigi skemra saman en stiku, Vm. 16; stiku-breiðr, yard-broad, Grág. i. 498; stiku-blígr, a nickname, Landn.: compds, kerti-stika, a candlestick; reglu-s., a ruler. ☞ The old stika seems to have answered to the Engl. yard; gaf þá þat ráð til Páll biskup, at menn skyldi hafa stikur, þær er væri tveggja álna at lengd, Bs. i. 135 (Páls S. ch. 9).

(gen. sævar), m. sea (øxn gengu upp ór sænum), (varð sjárinn ókyrr mjök; róa út á sjá), = sjár, sjór.

(-sæ, -sætt), a. seen (auðsær, einsætt).

* * *

m., there are three forms, sær, sjór, sjár (cp. snær, slær, etc.); in old writers sær is commonest, sjór in mod., sjár is the most rare: the v (also written f) appears in gen. sævar, sjóvar, sjávar; dat. sævi, sjóvi, sjávi; acc. sæ, sjó, sjá; the dat. sing. was then shortened into sæ, sjó, sjá, which forms prevail in prose: in mod. usage the v has also been dropped between two vowels, sjóar for sjóvar, pl. sjóir for sjóvir, dat. sjóum: a gen. sjós is only used in special phrases, and is borrowed from the Danish: [Ulf. saiws and mari-saiws = λίμνη, Luke v. 12; A. S. sæ; Engl. sea; O. H. G. seô; Germ. see; Dan. sö; Swed. sjö.]

A. The sea, never used, like Germ. see, of a lake; himin, jörð ok sjá, Fms. i. 304; á sjá ok landi, 31; ef sjár kastar á land, Grág. ii. 388; þar sem sær mætisk ok græn torfa, N. G. L. i. 13; sær eða vötn, Grág. ii. 275; sær ok vindar, Eluc. 10; særinn féll á land, Fms. xi. 6 (and sjórinn, id.); upp ór sæ (dat.), 7; sænum, 6, 7 (four times); and sjónum, 6 (once); í sæinn, 6, 7 (thrice); sjóinn, id. (once); á sæinn út, Hkr. i. 229; út til sævar, ii. 106, Ó. H. 69; þar er vatni náir, eða sjá ( sea-water) ef eigi nær vatni, K. Þ. K. 5 new Ed.; sjár kolblár, Nj. 42; sjór kolblár, 19; á hverngi veg er sjór blendr saman fé manna, Grág. ii. 389; sá þeir skína ljós á sjóinn, Fms. i. 228; vestr með sjó, Landn. 36; sjór í miðjum hlíðum, 25, v. l.; Danavirki var gört … um þvert landit millum sjóva, Fms. xi. 28; sjór enn rauði, the Red Sea, 655 viii. 2; hann bað þrælinn færa sér í dælu-keri þat er hann kallaði sjó …, Ekki þykki mér þetta sjór, Landn. 251; bar sjóinn í seglit (the sea, waves), Fms. ix. 320; hón hjó fram öxinni á sjóinn …, varð af brestr mikill ok blóðugr allr sjórinn, Lv. 68, 69: the phrase, kasta á sæ, to cast into the sea, throw away, Ó. H. 38 (see glær); því kalla menn á sæ kastað er maðr lætr eigu sína, ok tekr ekki í mót, Ld. 128: storm mikinn ok stóran sjá, a high sea, Fms. vii. 51: sigla suðr um sjá (= sail through the Straits of Dover southward), Nj. 281.

COMPDS:

α. sævar-: sævar-bakki, a, m. the sea-beach, Sturl. ii. 31 C. sævar-borg, f. a castle on the sea-side, = sæborg, Fms. xi. 74. sævar-djúp, n. the depth of the sea, the deep sea, Mar. sævar-fall, n. tides, Rb. 6, 90. sævar-floti, a, m. a float, raft of timber, N. G. L. i. 423. sævar-gangr, m. the swell of the sea, the sea running high, Edda 41. sævar-hamrar, m. pl. sea-crags, Orkn. 310 (sjávar-hamrar, Fbr. 155). sævar-strönd, f. the sea-strand, 655 xii. 3. sævar-urð, f. piles of rocks on the sea-shore, Orkn. 114.

β. sjávar-: sjávar-brekka, u, f. a shelving shore, Bs. i. 669. sjávar-djúp = sævar-djúp, Nj. 279. sjávar-gata, u, f. the way from the sea to a bouse; eigi er löng s. til Borgar, B. is not far from the coast, Band. 28 new Ed. sjávar-hamrar = sævarhamrar, Nj. 182, Fbr. 155. sjávar-háski, a, m. danger, distress at sea, Fms. x. 135. sjávar-hella, u, f. a flat rock projecting into the sea, Landn. 326 (Append.) sjávar-höll, f. a king’s hall on the sea-side, Fms. x. 20. sjávar-lopt, n. a house built aloft in the sea, Fms. vi. 162. sjávar-ríki, n. the kingdom of the sea, Bret. 6, Edda (pref.) sjávar-stjarna, u, f. the star of the sea, i. e. the Virgin Mary, ‘stella maris’, Mar. sjávar-stormr, m. a sea-storm, MS. 415. 9. sjávar-strönd, f. = sævarströnd, Edda i. 50.

γ. sjóvar-, often spelt sjófar-, mod. sjóar-: sjóvar-afli, a, m. sea-fishery, produce from the sea, Grett. 88 A; svipull sjóar afli, a saying, Hallgr. sjóvar-bakki, a, m. = sævarbakki, Fms. vii. 145. sjóvar-bryggja, u, f. a landing bridge, Fms. vi. 5. sjóvar-djúp, n. = sævardjúp, Str. 288. sjóvar-fall (sjóar-fall) = sævarfall, Rb. 438, Jb. 338. sjóvar-floti = sævar-floti, K. Á. 178. sjóvar-gangr (sjóar-gangr) = sævargangr, Bær. 5, Fms. xi. 6, Edda (pref.) sjóvar-háski = sjávarháski, Fas. ii. 112, Bs. i. 326, Stj. 27. sjóvar-hringr, m. the circle of the ocean, girding the earth, Rb. 466. sjóvar-lögr, m. sea-water, Stj. 242. sjóvar-ólga, u, f. the swell of the sea, Fas. ii. 378. sjóvar-sandr, m. sea-sand, Stj. sjóvar-skafl, m. (see skafl), Fas. ii. 76. sjóvar-skrimsl, n. a sea-monster, Sks. 86. sjóvar-stormr, m. = sjávarstormr, Stj. 287, Al. 99. sjóvar-straumr, m. a sea-current, Fs. 142. sjóvar-strönd (sjóar-strönd), = sævar-strönd, N. G. L. i. 345, Fms. x. 233, Stj. 288. sjóvar-sýn, f. an outlook at sea; þvíat eins at allgóð sé s., in bright weather only, Landn. 25 (v. l.), Stj. 288. sjóvar-urð, f. = sævarurð. sjóvar-vatn, n. sea-water, Stj. 287.

δ. sjóar-, passim in mod. usage.

B. PROPER COMPDS:

I. in pr. names, Sæ-björn, Sæ-mundr, Sæ-unn ( Sæ-uðr), Sæ-hildr; contr. in Sjólfr, qs. Sæ-úlfr, Landn.

II. sæ-borg, f. a sea-side town, Clem. 24, Fms. xi. 75; a sea-castle, sæborgir Birkibeina, i. e. their ships, ix. 221. sæ-brattr, adj. ‘sea-brent,’ steep towards the sea, Ísl. ii. 73, Bret. 90. sæ-bygð, f. a coast-land, Fms. iv. 116. sæ-byggjar, m. pl. coast-dwellers, Fms. viii. 404. sæ-dauðr, adj. dead at sea, drowned, Sdm. sæ-farar, f. pl. sea-faring; á hann (Njörð) skal heita til sæfara ok veiða, Edda; kenna menn til víga eðr sæfara, id.: hann hét á Þor til sjófara ok harðræða, Landn. 206. sæ-fari, a, m. a sea-farer: as adjective = sæhafi, Landn. 129, v. l.: for the sæfa in Orkn. 406 (v. l.). Grett. 88 A, read sæfara (sæa). sæ-fiskr, m. a sea-fish, Karl. 476. sæ-færr, adj. sea-worthy, Fms. iv. 246, Landn. 107: of weather, fit for sea-faring, veðr hvasst ok eigi sæfært, Eg. 482; hvern dag er sjófært var, Gísl. 47. sæ-föng, n. pl. stores from the sea; úáran, biluðu mönnum sáð ok sæföng, Bs. i. 137. sæ-garpr, m. a great sea-champion, Fb. iii. 446, Bárð. 169. sæ-hafi or sæ-hafa, adj. sea-tossed, driven out of one’s course; in the phrase, verða s., hann var s. til Hvítramanna-lands, Landn. 129, Bs. i. 675, Orkn. 406, Grág. i. 93, 217, ii. 410; kemr á andviðri ok verða þeir sæhafa at dalnum, Fbr. 68 (new Ed. 36 l. c. line 15 has wrongly ‘sækja’), Grett. 17 new Ed. Sæ-hrimnir, m. the name of the mythical boar whose flesh the heroes in Walhalla feed on, Gm., Edda. sæ-karl, m. a sea-carle, raftsman, Skálda 163. sæ-konungr, m., q. v. sæ-kykvendi, m. a sea-beast, Ver. 2, Skálda 170, Rb. 104. sæ-kyrra, u, f. a sea-calm, smooth sea, Orkn. 164. sæ-lið, n. service at sea, Ld. 142. sæ-lægja, u, f. a mist on the sea; þoka ok sælægjur, Orkn. 358. sæ-lægr, adj. lying on the sea, an epithet of a sea-mist; s. mjörkvi, Fms. vi. 261, viii. 178 (spelt sjálægr). sæ-naut, n. a sea-cow (fabulous); þjórr, ok var sænauta litr á hornunum, Vápn. 21, see Ísl. Þjóðs. i. 134. 135. sæ-nár, m., Grág. ii. 131, see nár. sæ-sjúkr, adj. sea-sick, Fb. iii. 427. sæ-tré, n. pl., poët. sea-trees, i. e. ships; hér eru vit Sigurðr á sætrjám, Skv. 2. 17; hann lá úti á sætrjám vetr ok varmt sumar, Fas. ii. 242. ☞ For the compds in sjá- and sjó- see pp. 534, 535.

a. indecl. driven back (by stress of weather).

a. white as driven snow.

a. tossed or driven about on the sea.

pp. tossed or driven about on the sea.

a. fled from the land; landflæmdr, pp. driven out of the land, exiled.