dopełniacz

См. также в других словарях:

• dopełniacz — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż III, D. a; lm D. y {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 8}}jęz. {{/stl 8}}{{stl 7}} przypadek deklinacji polskiej, odpowiadający na pytania: {{/stl 7}}{{stl 8}}kogo? czego? czyj? {{/stl… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• dopełniacz — m II, D. a; lm M. e, D. y 1. jęz. «drugi przypadek w deklinacji» 2. biol. «ciało odpornościowe zawarte w świeżej surowicy krwi, przyczyniające się do rozpuszczania bakterii i wirusów; komplement, aleksyna» 3. chem. «składnik preparatu… …   Słownik języka polskiego

• cząstkowy — «dotyczący tylko części czegoś; niecałkowity, niezupełny» Cząstkowa prawda. ∆ jęz. Dopełniacz cząstkowy «dopełniacz oznaczający, że dopełnienie tylko w pewnej swej części łączy się z czynnością wyrażoną w czasowniku, np. nakrajać chleba» ∆ mat.… …   Słownik języka polskiego

• podmiotowy — 1. jęz. «dotyczący podmiotu jako części zdania; mający jego cechy» ∆ Dopełniacz podmiotowy «dopełniacz oznaczający podmiot, czyli sprawcę czynności albo nosiciela cechy wyrażonej przez rzeczownik określony, np. praca człowieka, błękit nieba» ∆… …   Słownik języka polskiego

• Polnische Sprache — Polnisch (język polski) Gesprochen in Polen, als Minderheitensprache: Litauen, Tschechien, Ukraine, Weißrussland, Deutschland, Großbritannien, Frankreich, USA, Kanada, Brasilien, Argentinien, Australien, Irland, Israel …   Deutsch Wikipedia

• Польский язык — Самоназвание: język polski, polszczyzna Страны: Польша, США …   Википедия

• Polnische Grammatik — Dieser Artikel beschreibt die Grammatik der polnischen Sprache unter Einbeziehung einiger sprachgeschichtlicher Anmerkungen und dialektaler Besonderheiten. Das Polnische als westslawische Sprache hat in der Deklination wie die meisten anderen… …   Deutsch Wikipedia

• aleksyna — ż IV, CMs. aleksynanie; lm D. aleksynayn → dopełniacz w zn. 2 ‹z gr.› …   Słownik języka polskiego

• dopełniaczowy — przym. od dopełniacz (zwykle w zn. 1) Przydawka dopełniaczowa …   Słownik języka polskiego

• genetiwus — m IV, D. genetiwuswu, Ms. genetiwuswie; lm M. genetiwuswy jęz. «dopełniacz» ‹łac.› …   Słownik języka polskiego

• komplement — I m IV, D. u, Ms. komplementncie; lm M. y «uprzejma, często przesadna pochwała; pochlebstwo» Zdawkowy komplement. Powiedzieć komuś komplement. Prawić damom komplementy. ‹fr.› II m IV, D. u, Ms. komplementncie; lm M. y → dopełniacz w zn. 2 …   Słownik języka polskiego