-
1 dissonare
dissonare (-uòno) vi (a) 1) mus быть несозвучным, диссонировать 2) (da qc) не соответствовать (+ D); расходиться (с + S) -
2 dissonare
dissonare (-uòno) vi (a) 1) mus быть несозвучным, диссонировать 2) ( da qc) не соответствовать (+ D); расходиться (с + S) -
3 dissonare
dissonare v.intr. ( dissuòno, dissoniàmo; aus. avere) 1. ( Mus) dissoner. 2. ( fig) ( discordare) ne pas être d'accord, être en désaccord. -
4 dissonare
dissonare v. intr.1 (mus.) to be out of tune, to jar -
5 dissonare
(- uono) vi (a)1) муз. быть несозвучным, диссонировать2) ( da qc) не соответствовать; расходиться•Syn:Ant: -
6 dissonare
гл.общ. быть несозвучным, (+D) (da q.c.) не соответствовать, диссонировать, расходиться (с) -
7 concordare
1. (- ordo); vt1) согласовывать; договариватьсяconcordare il prezzo — договориться о цене3) грам. согласовывать, делать согласование2. (- ordo); vi (a)1) соответствовать, совпадатьciò non concorda coi fatti — это не соответствует фактам / не согласуется с фактамиtutti concordano nel riconoscerlo — все это единодушно признают, все мнения сходятся на этом•Syn:Ant: -
8 consono
cōn-sono, sonuī, āre, zusammentönen od. -schallen, im Einklang ertönen, erschallen, I) eig.: a) v. leb. Wesen: apes consonant vehementer, Varr. r. r. 3, 16, 30: consonuere cornicines funebri strepitu, die Hornisten stimmten einen Trauermarsch an, Petr. 78, 6. – b) v. lebl. Subjj.: α) v. musikal. Instrum. u. menschlichen Lauten, cum ex pulpito omne tibiarum genus organorumque consonuit (mit einem Male einstimmt, a tempo einfällt), fit concentus ex dissonis, Sen.: doces me, quo modo inter se acutae ac graves voces consonent, Sen.: consonante clamore (mit einstimmigem G.) nominatim Quinctium orare, ut etc., Liv. – dah. als rhet. t. t., v. der Rede = im Einklang stehen, initia et clausulae inter se consonant, Quint.: u. v. Worten = gleich ablauten, extremis syllabis, Quint. – β) von Örtl., widerhallen, tubae utrimque contra canunt; consonat terra, Plaut.: consonantes loci, quos appellant συνηχοῦντας, Vitr. – m. Abl. (von), consonuisse ululatibus theatrum, Tac.: plausu fremituque virûm... consonat omne nemus, Verg. – II) übtr., im Einklang, stehen, harmonieren, übereinstimmen, stimmen (Ggstz. dissonare), numeri universitas (Hauptsumme) consonat, Augustin. – m. Dat. (mit) od. mit cum u. Abl., ut omnis oratio moribus consonet, Ps. Cic. in Sall.: hoc enim contractui bonae fidei consonat, ICt.: aequalitas ac tenor vitae per omnia consonans sibi, Sen.: fac potius quo modo animus secum meus consonet nec consilia mea discrepent, Sen. – m. in u. Abl. Gerund., sibi in faciendis ac non faciendis, Quint. 2, 20, 5.
-
9 dissono
dis-sono, sonuī, sonitum, āre, I) verworren tönen, loci dissonantes (griech. κατηχοῦντες, Ggstz. consonantes, griech. συνηχοῦντες), Vitr. 5, 8, 1. – II) übtr., nicht übereinstimmen, abweichen, einer Sache nicht entsprechen, sich mit etw. nicht vertragen (Ggstz. consonare, respondere), an universa, quae maiores nostri prodiderunt, huius temporis culturae respondeant, an aliquā dissonent, Col. 1, 1, 3: in quantum mores populorum dissonant, habitus quoque discrepantissimus, Solin. 52, 19: a veritate, Amm. 22, 15, 6: plurima praeceptis historiae dissonantia, Amm. 26, 1, 1. – v. Pers., quā ratione euangelistae de numero dissonare videantur, Ambros. in Luc. 6. § 44. – / Perf. dissonavi, Itala (Verc.) exod. 24, 11 (?).
-
10 Mißton
Mißton, vox absona (übel klingender Ton), – vox dissona (unharmonischer Ton). – Mißtöne singen, spielen, absonum, dissonum quiddam canere: in etw. keinen M. bemerken, in alqa re nihil absonum deprehendere. – mißtönen, absonum esse (übel klingen). – dissonare. discrepare (nicht harmonieren). – mißtönend, absonus (vom rechten Tone abweichend, übel klingend). – dissonus (mit den Tönen, Stimm en nicht übereinstimmend, unharmonisch).
-
11 dissono
dissono, āre, sonui - intr. - [st2]1 [-] rendre un son faux. [st2]2 [-] différer (de qqch, ab aliquâ re).* * *dissono, āre, sonui - intr. - [st2]1 [-] rendre un son faux. [st2]2 [-] différer (de qqch, ab aliquâ re).* * *Dissono, dissonas, pen. corr. dissonui, dissonitum, pen. corr. dissonare. Colum. Desaccorder, Estre different. -
12 быть несозвучным
vgener. dissonare -
13 диссонировать
v1) gener. stridere, dissonare, fare stonatura2) mus. discordare, scordare -
14 не соответствовать
prepos.gener. dissentire (+D), (da q.c.) dissonare (+D), discordare, fallire (+D), non essere in carattere -
15 расходиться
см. разойтись* * *I расход`итьсясов. разг.1) ( втянуться в ходьбу) avezzarsi a camminare2) перен. ( дойти до крайней степени) sfrenarsi; darsi / abbandonarsi (alla collera, all'allegria, ecc)3) тж. перен. (о линиях, лучах) divergere vi (e); discordare vi (a), dissentire vi (a), contrastare vi (a)4) перен.II расх`одитьсянесов.см. разойтись* * *v1) gener. discostare (c+I), incrociarsi, scordare (во мнениях), separarsi (о супругах), sfollare (о толпе), sfollare, dinodarsi (в месте соединения), discrepare (во мнениях и т.п.), disgustarsi, dissentire (c+I; во мнениях и т.п.), dissonare (ñ), divergere, dividersi, lasciarsi, sciogliersi, scompagnarsi, separarsi2) liter. disarmonizzare (во мнениях, взглядах и т.п.), divergere (во мнениях и т.п.) -
16 consono
cōn-sono, sonuī, āre, zusammentönen od. -schallen, im Einklang ertönen, erschallen, I) eig.: a) v. leb. Wesen: apes consonant vehementer, Varr. r. r. 3, 16, 30: consonuere cornicines funebri strepitu, die Hornisten stimmten einen Trauermarsch an, Petr. 78, 6. – b) v. lebl. Subjj.: α) v. musikal. Instrum. u. menschlichen Lauten, cum ex pulpito omne tibiarum genus organorumque consonuit (mit einem Male einstimmt, a tempo einfällt), fit concentus ex dissonis, Sen.: doces me, quo modo inter se acutae ac graves voces consonent, Sen.: consonante clamore (mit einstimmigem G.) nominatim Quinctium orare, ut etc., Liv. – dah. als rhet. t. t., v. der Rede = im Einklang stehen, initia et clausulae inter se consonant, Quint.: u. v. Worten = gleich ablauten, extremis syllabis, Quint. – β) von Örtl., widerhallen, tubae utrimque contra canunt; consonat terra, Plaut.: consonantes loci, quos appellant συνηχοῦντας, Vitr. – m. Abl. (von), consonuisse ululatibus theatrum, Tac.: plausu fremituque virûm... consonat omne nemus, Verg. – II) übtr., im Einklang, stehen, harmonieren, übereinstimmen, stimmen (Ggstz. dissonare), numeri universitas (Hauptsumme) consonat, Augustin. – m. Dat. (mit) od. mit cum u. Abl., ut omnis oratio moribus consonet, Ps. Cic. in Sall.: hoc enim contractui bonae fidei consonat, ICt.: aequalitas ac tenor vitae per omnia consonans————sibi, Sen.: fac potius quo modo animus secum meus consonet nec consilia mea discrepent, Sen. – m. in u. Abl. Gerund., sibi in faciendis ac non faciendis, Quint. 2, 20, 5. -
17 dissono
dis-sono, sonuī, sonitum, āre, I) verworren tönen, loci dissonantes (griech. κατηχοῦντες, Ggstz. consonantes, griech. συνηχοῦντες), Vitr. 5, 8, 1. – II) übtr., nicht übereinstimmen, abweichen, einer Sache nicht entsprechen, sich mit etw. nicht vertragen (Ggstz. consonare, respondere), an universa, quae maiores nostri prodiderunt, huius temporis culturae respondeant, an aliquā dissonent, Col. 1, 1, 3: in quantum mores populorum dissonant, habitus quoque discrepantissimus, Solin. 52, 19: a veritate, Amm. 22, 15, 6: plurima praeceptis historiae dissonantia, Amm. 26, 1, 1. – v. Pers., quā ratione euangelistae de numero dissonare videantur, Ambros. in Luc. 6. § 44. – ⇒ Perf. dissonavi, Itala (Verc.) exod. 24, 11 (?). -
18 discord
['dɪskɔːd]1) discordia f., dissenso m.2) mus. dissonanza f.* * *['disko:d]1) (disagreement or quarrelling.) disaccordo, discordia2) (in music, a group of notes played together which give a jarring sound.) dissonanza•* * *discord /ˈdɪskɔ:d/n. [uc]1 discordia; disaccordo: The meeting ended in discord, l'incontro si è concluso nel disaccordo; discord between the family members, discordia tra i membri della famiglia; (fig.) the apple of discord, il pomo della discordia2 (mus.) dissonanza.(to) discord /dɪsˈkɔ:d/v. i.1 ( di persone) discordare; essere in disaccordo; ( di opinioni) divergere: Their views discord with those of the majority, le loro opinioni divergono da quelle della maggioranza3 (mus.) dissonare.* * *['dɪskɔːd]1) discordia f., dissenso m.2) mus. dissonanza f. -
19 dissoner
v.intr. (lat. dissonare) муз. не звуча добре, дисонирам. Ќ Ant. accorder(s').
См. также в других словарях:
dissonare — v. intr. [dal lat. dissonare ] (io dissuòno, ecc.; aus. avere ), non com. 1. (mus.) [produrre dissonanza] ▶◀ discordare. ◀▶ concordare, consonare. 2. (fig.) [essere in disaccordo, anche con la prep. da : la tua opinione dissona dalla mia ] ▶◀ e… … Enciclopedia Italiana
dissonare — dis·so·nà·re v.intr. (io dissuòno; avere) TS mus. produrre dissonanza | BU fig., discordare {{line}} {{/line}} DATA: sec. XIV. ETIMO: dal lat. dissŏnāre, v. anche sonare … Dizionario italiano
dissonare — {{hw}}{{dissonare}}{{/hw}}v. intr. (io dissuono ; la o dittonga in uo solo se tonica ; aus. avere ) 1 (mus.) Produrre dissonanza. 2 (fig.) Essere discordante … Enciclopedia di italiano
dissonare — v. intr. 1. (lett., mus.) stonare CONTR. intonarsi, armonizzare 2. (fig.) divergere, discordare, contrastare, non corrispondere CONTR. accordarsi, concordare, corrispondere … Sinonimi e Contrari. Terza edizione
dissoner — [ disɔne ] v. intr. <conjug. : 1> • 1355, rare av. XVIIIe; lat. dissonare ♦ Faire dissonance. ♢ Fig. et littér. Couleur qui dissone avec une autre. ⇒ jurer. ⊗ CONTR. Accorder (s ), harmoniser (s ). ● dissoner verbe intransitif ( … Encyclopédie Universelle
disonar — (Del lat. dissonare.) ► verbo intransitivo 1 MÚSICA Producir un sonido inarmónico, faltando a la armonía: ■ el viejo órgano disonaba y sus notas retumbaban en la basílica. SE CONJUGA COMO contar 2 Estar una cosa en desacuerdo o desarmonía notable … Enciclopedia Universal
Dissonanz — Kakophonie; Disharmonie; Misston; Kakofonie; Missklang * * * Dis|so|nanz [dɪso nants̮], die; , en: 1. Missklang: ein Musikstück voller unerträglicher Dissonanzen. 2. Differenzen, Unstimmigkeiten: zwischen den beiden gibt es häufiger Dissonanzen.… … Universal-Lexikon
Miß- — Míß , eine alte Partikel, welche nur noch in der Zusammensetzung mit verschiedenen Nennwörtern, am häufigsten aber mit Zeitwörtern üblich ist, wo sie verschiedene Bedeutungen hat. Sie bezeichnet daselbst, 1. Eine Verschiedenheit, eine… … Grammatisch-kritisches Wörterbuch der Hochdeutschen Mundart
dissonance — [ disɔnɑ̃s ] n. f. • 1320, repris 1450; bas lat. dissonantia 1 ♦ Mus. Intervalle qui appelle une résolution, par un accord harmonique; les notes responsables d un tel effet. Les intervalles de seconde, de septième et tous les intervalles… … Encyclopédie Universelle
dissonant — dis|so|nạnt 〈Adj.; Mus.〉 Ggs konsonant 1. misstönend, nicht zusammenklingend 2. nach Auflösung verlangend [→ dissonieren] * * * dis|so|nạnt <Adj.> [zu lat. dissonans (Gen.: dissonantis), 1. Part. von: dissonare, ↑ dissonieren]: 1. (Musik) … Universal-Lexikon
Dissonant — Dis so*nant, a. [L. dissonans, antis, p. pr. of dissonare to disagree in sound, be discordant; dis + sonare to sound: cf. F. dissonant. See {Sonant}.] 1. Sounding harshly; discordant; unharmonious. [1913 Webster] With clamor of voices dissonant… … The Collaborative International Dictionary of English