-
1 dissonantia
dissonantia, ae, f. (dissono), a) die Dissonanz in der Musik, Boëth. inst. mus. 1, 8 u. ö. – b) übtr., die Disharmonie, Ungleichförmigkeit, Eccl.
-
2 dissonantia
dissonantia, ae, f. (dissono), a) die Dissonanz in der Musik, Boëth. inst. mus. 1, 8 u. ö. – b) übtr., die Disharmonie, Ungleichförmigkeit, Eccl.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > dissonantia
-
3 dissonantia
dissŏnantĭa, ae, f. [id.], dissonance, discrepancy (late Lat.), Claud. Mam. de Stat. An. 2, 21. -
4 dissonantia
ae f.нестройность, диссонанс Boët -
5 dissonantia
dissonance; discrepancy -
6 dissono
dis-sono, sonuī, sonitum, āre, I) verworren tönen, loci dissonantes (griech. κατηχοῦντες, Ggstz. consonantes, griech. συνηχοῦντες), Vitr. 5, 8, 1. – II) übtr., nicht übereinstimmen, abweichen, einer Sache nicht entsprechen, sich mit etw. nicht vertragen (Ggstz. consonare, respondere), an universa, quae maiores nostri prodiderunt, huius temporis culturae respondeant, an aliquā dissonent, Col. 1, 1, 3: in quantum mores populorum dissonant, habitus quoque discrepantissimus, Solin. 52, 19: a veritate, Amm. 22, 15, 6: plurima praeceptis historiae dissonantia, Amm. 26, 1, 1. – v. Pers., quā ratione euangelistae de numero dissonare videantur, Ambros. in Luc. 6. § 44. – / Perf. dissonavi, Itala (Verc.) exod. 24, 11 (?).
-
7 dissono
dis-sono, sonuī, sonitum, āre, I) verworren tönen, loci dissonantes (griech. κατηχοῦντες, Ggstz. consonantes, griech. συνηχοῦντες), Vitr. 5, 8, 1. – II) übtr., nicht übereinstimmen, abweichen, einer Sache nicht entsprechen, sich mit etw. nicht vertragen (Ggstz. consonare, respondere), an universa, quae maiores nostri prodiderunt, huius temporis culturae respondeant, an aliquā dissonent, Col. 1, 1, 3: in quantum mores populorum dissonant, habitus quoque discrepantissimus, Solin. 52, 19: a veritate, Amm. 22, 15, 6: plurima praeceptis historiae dissonantia, Amm. 26, 1, 1. – v. Pers., quā ratione euangelistae de numero dissonare videantur, Ambros. in Luc. 6. § 44. – ⇒ Perf. dissonavi, Itala (Verc.) exod. 24, 11 (?). -
8 dissonans
dissonus, разногласный, dissonantes s. dissonae sententiae (1. 24 pr. D. 40, 1. 1. 38 pr. D. 42, 1), voluntates (1. 3 C. 6, 36). Dissonantia, противоречие (1. 2 § 15 C. 1, 17).Латинско-русский словарь к источникам римского права > dissonans
-
9 dissonance
f. (bas lat. dissonantia) 1. муз. дисонанс; 2. език. неблагозвучие; 3. липса на единство в стила, в мислите; 4. худ. съчетание на цветове, които не си подхождат. Ќ Ant. consonance, euphonie; accord, harmonie.
См. также в других словарях:
dissonantia — dissonance фр. [дисона/нс], англ. [ди/сэнэнс] dissonantia лат. [диссона/нциа] Dissonanz нем. [дисона/нц] dissonanza ит. [диссона/нца] диссонанс, несозвучность … Словарь иностранных музыкальных терминов
dissonance — [ disɔnɑ̃s ] n. f. • 1320, repris 1450; bas lat. dissonantia 1 ♦ Mus. Intervalle qui appelle une résolution, par un accord harmonique; les notes responsables d un tel effet. Les intervalles de seconde, de septième et tous les intervalles… … Encyclopédie Universelle
disonanţă — DISONÁNŢĂ, disonanţe, s.f. (muz.) Lipsă de consonanţă, de armonie între sunete; asociere de sunete de înălţimi diferite. ♦ Asociere nearmonioasă de silabe sau de cuvinte; cacofonie. ♦ p. gener. Lipsă de armonie. – Din fr. dissonance, lat.… … Dicționar Român
ДИССОНАНС — (ново лат. dissonantia, от част. dis, и sonare звучать). Негармоническое, неприятное для слуха сочетание звуков. Словарь иностранных слов, вошедших в состав русского языка. Чудинов А.Н., 1910. ДИССОНАНС [фр. dissonance < лат. dissonans нестройно… … Словарь иностранных слов русского языка
Dissonanz — Kakophonie; Disharmonie; Misston; Kakofonie; Missklang * * * Dis|so|nanz [dɪso nants̮], die; , en: 1. Missklang: ein Musikstück voller unerträglicher Dissonanzen. 2. Differenzen, Unstimmigkeiten: zwischen den beiden gibt es häufiger Dissonanzen.… … Universal-Lexikon
Dissonance — Dis so*nance, n. [L. dissonantia: cf. F. dissonance.] 1. A mingling of discordant sounds; an inharmonious combination of sounds; discord. [1913 Webster] Filled the air with barbarous dissonance. Milton. [1913 Webster] 2. Want of agreement;… … The Collaborative International Dictionary of English
Cacophonie — La Cacophonie (substantif féminin), du grec kakophonia, de kakos ( mauvais ) et phoni ( voix , son ) est une dissonance phonique dans une musique, un texte ou un groupe de mots due à des liaisons difficiles à prononcer, ou à une succession rapide … Wikipédia en Français
Cacophonique — Cacophonie La Cacophonie (substantif féminin), du grec kakophonia, de kakos ( mauvais ) et phoni ( voix , son ) est une dissonance phonique dans un texte ou un groupe de mots due à des liaisons difficiles à prononcer, ou à une succession rapide… … Wikipédia en Français
Диссонанс и консонанс — Коренные сущностные категории музыки как искусства, причем они не нейтрально равноправны (как правое левое), а функционально зависимы: центральной категорией является К. (от лат. consonantia «со звучие», согласное звучание; по смыслу проекция… … Энциклопедия культурологии
ДИССОНАНС — ДИССОНАНС, диссонанса, муж. (лат. dissonantia разноголосица). 1. Негармоничное сочетание музыкальных звуков (муз.). 2. перен. Явление, вносящее разлад во что нибудь, резко отличающееся от всего прочего, противоречащее общему порядку (книжн.). Его … Толковый словарь Ушакова
Консонанс и диссонанс — (фр. consonance, от лат. consonantia созвучие, согласное звучание, и фр. dissonance, от лат. dissonantia нестройность, нестройное звучание) противоположные понятия теории музыки, характеризующие слияние или… … Википедия