-
1 dignor
dignor, ātus sum, ārī (dignus), I) würdigen, für würdig halten, alqm honore, Verg. u. Suet.: alqm non sermone, non visu, Tac.: m. dopp. Acc., alqm filium, für würdig halten, sein Sohn zu heißen (Ggstz. dedignari), Curt.: alqm virum (Gatten), Ov. – m. Infin., Sen. u.a. – II) für anständig halten, wollen, Belieben tragen, in der Kaiserzeit = geruhen, m. Infin., Catull. 64, 407. Verg. Suet. u.a. – / Parag. Infin. dignarier, Sulpic. sat. 64.
-
2 dignor
dignor, ātus sum, ārī (dignus), I) würdigen, für würdig halten, alqm honore, Verg. u. Suet.: alqm non sermone, non visu, Tac.: m. dopp. Acc., alqm filium, für würdig halten, sein Sohn zu heißen (Ggstz. dedignari), Curt.: alqm virum (Gatten), Ov. – m. Infin., Sen. u.a. – II) für anständig halten, wollen, Belieben tragen, in der Kaiserzeit = geruhen, m. Infin., Catull. 64, 407. Verg. Suet. u.a. – ⇒ Parag. Infin. dignarier, Sulpic. sat. 64. -
3 dedignor
dē-dīgnor, ātus sum, ārī, als unwürdig abschlagen, verschmähen, verweigern, ded. maritum, Ov.: honorem (Ggstz. concupiscere), Plin. pan.: honores non ded., Plin. pan.: ded. conubia, Iustin. – mit dopp. Acc., Philippum patrem (als V.), Curt.: Nomades maritos (als G.), Verg.: me nec comitem (als B.) nec amicum (als Fr.), Ov. – m. Infin., sollicitare, Ov.: praedia nostra colere, Col.: venire, Tac.: cibos attingere, Plin. pan.: aegrorum obscena contrectare non ded., Sen. – m. Acc. u. Infin., dedignatus est subolem sui pignoris nuncupari, Arnob. 5, 13. – absol., accendebat dedignantes, Tac. ann. 2, 2.
-
4 dignabilis
dignābilis, e (dignor), wohlwollend, gnädig, Alcim. Av. ep. 10 u. 72.
-
5 dignans
-
6 dignanter
dignanter, Adv. (dignor), gefällig, höflich, gnädig, Vopisc. Tac. 8. § 4. Symm. epist. 5, 63. Ambros. epist. 21, 20. – Superl., Auct. it. Alex. 10 (24)
-
7 dignatio
dignātio, ōnis, f. (dignor), I) aktiv, die Würdigung, Anerkennung des Wertes (Verdienstes) einer Person, die Auszeichnung, Achtung, Gnade, die man jmdm. zollt, Cic. ad Att. 10, 9, 2 M. Vell. 2, 59, 2. Suet. Cal. 24, 3; Galb. 7, 1. Iustin. 28, 4, 10. – II) passiv, die durch Verdienst erregte hohe Meinung, persönliche Achtung, -Hochachtung, Ehre, Gnade, Gunst, die man bei od. von andern genießt, der Rang, die Stellung, die man einnimmt, Sen. contr. 1, 2, 17 u. die Histor. seit Liv. (vgl. Drak. Liv. 2 15, 6. Mützell Curt. 7, 1 [4], 27. Bremi Suet. Cal. 24. Walther Tac. ann. 1, 34. p. 59).
-
8 dedignor
dē-dīgnor, ātus sum, ārī, als unwürdig abschlagen, verschmähen, verweigern, ded. maritum, Ov.: honorem (Ggstz. concupiscere), Plin. pan.: honores non ded., Plin. pan.: ded. conubia, Iustin. – mit dopp. Acc., Philippum patrem (als V.), Curt.: Nomades maritos (als G.), Verg.: me nec comitem (als B.) nec amicum (als Fr.), Ov. – m. Infin., sollicitare, Ov.: praedia nostra colere, Col.: venire, Tac.: cibos attingere, Plin. pan.: aegrorum obscena contrectare non ded., Sen. – m. Acc. u. Infin., dedignatus est subolem sui pignoris nuncupari, Arnob. 5, 13. – absol., accendebat dedignantes, Tac. ann. 2, 2.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > dedignor
-
9 dignabilis
dignābilis, e (dignor), wohlwollend, gnädig, Alcim. Av. ep. 10 u. 72.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > dignabilis
-
10 dignans
-
11 dignanter
dignanter, Adv. (dignor), gefällig, höflich, gnädig, Vopisc. Tac. 8. § 4. Symm. epist. 5, 63. Ambros. epist. 21, 20. – Superl., Auct. it. Alex. 10 (24)Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > dignanter
-
12 dignatio
dignātio, ōnis, f. (dignor), I) aktiv, die Würdigung, Anerkennung des Wertes (Verdienstes) einer Person, die Auszeichnung, Achtung, Gnade, die man jmdm. zollt, Cic. ad Att. 10, 9, 2 M. Vell. 2, 59, 2. Suet. Cal. 24, 3; Galb. 7, 1. Iustin. 28, 4, 10. – II) passiv, die durch Verdienst erregte hohe Meinung, persönliche Achtung, -Hochachtung, Ehre, Gnade, Gunst, die man bei od. von andern genießt, der Rang, die Stellung, die man einnimmt, Sen. contr. 1, 2, 17 u. die Histor. seit Liv. (vgl. Drak. Liv. 2 15, 6. Mützell Curt. 7, 1 [4], 27. Bremi Suet. Cal. 24. Walther Tac. ann. 1, 34. p. 59).Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > dignatio
См. также в других словарях:
daigner — Daigner, Il vient de Dignor, dignaris. Je ne daigne prier et faire la cour aux grammairiens, Je ne les repute pas dignes d estre priez par moy, Non dignor ambire grammaticos, Horat. Ne daigner regarder aucun, Auersari aliquem. Il n y a nul qui… … Thresor de la langue françoyse
L'Orfeo — This article is about the Monteverdi opera. For the German record company, see ORFEO. Claudio Monteverdi … Wikipedia
NUPTIALIS Annulus — apud Hebraeos, nullus primo, postea rarus fuit, ut diserte scribit Leo Mutin ensis Archisynagogus Venetus, de gli Riti Hebraici part. 4. c. 3. Nimirum non in Nuptiis, sed in ipsis Sponsalibus, primus annuli usus. Unde, quod aliqui habent fidei… … Hofmann J. Lexicon universale
ԱՐԺԱՆԱՑՈՒՑԱՆԵՄ — (ցուցի.) NBH 1 0356 Chronological Sequence: Unknown date, 6c, 10c ն. ἁξιόω dignor, dignum existimo Տալ արժանանալ. արժանի առնել կամ կացուցանել կամ համարել. արժանաւորել. եւ Վարձ կամ գին հատանել. ... *Ամենայն որ զինքն արժանացոյց մաքրութեամբն,… … հայերեն բառարան (Armenian dictionary)
ԱՐԺԱՆԱՒՈՐԵՄ — (եցի.) NBH 1 0356 Chronological Sequence: Unknown date, Early classical, 8c, 11c ն. ἁξιόω dignum facio, efficio Արժանաւոր առնել. արժանի կացուցանել. արժանացուցանել. ... *Իւր հանգստեանն արժանաւորեսցէ զամենեսեան. Ագաթ.: *Աղաչէր, զի արժանաւորեսցէ… … հայերեն բառարան (Armenian dictionary)
ԿԱՄԻՄ — (մեցայ, մեա՛ց, մեցեալ, մեցօղ կամ մօղ, մել.) NBH 1 1042 Chronological Sequence: Early classical հ. βούλομαι, θέλω , ἑθέλω volo. իսկ՝ ո՛չ կամիմ, չկամիմ, οὑ θέλω, οὑκ ἑθέλω nolo, non vis. եւ եւս δοκέω , εὑδοκέω complaceo, approbo αἰρέω eligo ἁξιόω… … հայերեն բառարան (Armenian dictionary)
ՉԱՓԱՒՈՐԱԿԻՑ — ( ) NBH 2 0574 Chronological Sequence: Unknown date ՉԱՓԱՒՈՐԱԿԻՑ ԼԻՆԵԼ. Խոնարհիլ՝ զիջանել ի չափ տկարութեան այլոց. ըստ յն. καταξιόω dignor. արժանաւորել, արժան համարել եւ յանձն առնուլ. *Չափաւորակի՛ց լեր եւ այժմ նուաստ եւ անմաքուր շրթանց իմոց:… … հայերեն բառարան (Armenian dictionary)
