-
1 diffido
diffīdo, ĕre, fīsus sum (semi-déponent) - intr. avec dat. qqf. avec abl. - ne pas croire à, ne pas avoir confiance en, avoir perdu toute confiance, désespérer. - diffidere sibi, Sall.: ne pas compter sur soi, se défier de soi. - diffidere suae saluti, Caes.: désespérer de son salut. - diffidere occasione, Suet.: se défier des circonstances. - invenire se posse diffisi sunt, Cic. Ac. 2, 3: ils ont désespéré de pouvoir trouver.* * *diffīdo, ĕre, fīsus sum (semi-déponent) - intr. avec dat. qqf. avec abl. - ne pas croire à, ne pas avoir confiance en, avoir perdu toute confiance, désespérer. - diffidere sibi, Sall.: ne pas compter sur soi, se défier de soi. - diffidere suae saluti, Caes.: désespérer de son salut. - diffidere occasione, Suet.: se défier des circonstances. - invenire se posse diffisi sunt, Cic. Ac. 2, 3: ils ont désespéré de pouvoir trouver.* * *Diffido, diffidis, pen. prod. diffisus sum vel fui, diffisum, diffidere. Se deffier, Se meffier.\Iacere et diffidere. Cice. Avoir perdu toute fiance et esperance. -
2 diffīdo
diffīdo fīsus sum, ere [dis- + fido], to distrust, be diffident, be distrustful, despair: iacet, diffidit: sui, S.: sibi aliquā ratione: eius fidei: suis rebus, Cs.: exercitui, S.: summae rei, Cs.: armis, V.: cur M. Valerio non diffideretur, L.: me posse (tutum esse): Caesarem fidem servaturum, Cs.* * *diffidere, diffisus sum V SEMIDEPdistrust; despair; (w/DAT) lack confidence (in), despair (of) -
3 diffido
dif-fīdo, fīsus sum, ere (dis u. fido), einer Person od. Sache nicht recht trauen, mißtrauen, gegen sie mißtrauisch sein, an dem Erfolge einer Bemühung zweifeln, an etw. verzweifeln (Ggstz. confido), mit Dat., veteri exercitui, Sall.: sibi, Cic. u. Plin. ep.: sibi patriaeque, Sall.: ei loco, Caes.: voluntati alcis, Cic. u. Caes.: vitae, Sall.: saluti (an der Rettung), Caes.: suis rebus (an seiner Lage), Caes. u. Curt.: virtuti militum, Sall.: viribus suis, Liv.: huic sententiae, Cic.: unpers., cur M. Valerio non diffideretur, Liv. – m. Abl. (auf Grund einer Sache), cum ingenio eius, tum occasione, Suet. Caes. 3. – m. de (in betreff) u. Abl., de belli eventu, Eutr. 3, 18. – m. folg. Acc. u. Infin., rem posse confici diffido, Cic.: septimo die diffidens de numero dierum Caesarem fidem servaturum, Caes.: quem manu superari posse diffidebant, Nep. – mit ne u. Konj., Lucr. 5, 978. – absol., iacet, diffidit, abiecit hastas, Cic.: valde diffidere boni coeperunt, da sank der Mut der G. gewaltig, Cic.
-
4 diffido
dif-fīdo, fīsus sum, ere (dis u. fido), einer Person od. Sache nicht recht trauen, mißtrauen, gegen sie mißtrauisch sein, an dem Erfolge einer Bemühung zweifeln, an etw. verzweifeln (Ggstz. confido), mit Dat., veteri exercitui, Sall.: sibi, Cic. u. Plin. ep.: sibi patriaeque, Sall.: ei loco, Caes.: voluntati alcis, Cic. u. Caes.: vitae, Sall.: saluti (an der Rettung), Caes.: suis rebus (an seiner Lage), Caes. u. Curt.: virtuti militum, Sall.: viribus suis, Liv.: huic sententiae, Cic.: unpers., cur M. Valerio non diffideretur, Liv. – m. Abl. (auf Grund einer Sache), cum ingenio eius, tum occasione, Suet. Caes. 3. – m. de (in betreff) u. Abl., de belli eventu, Eutr. 3, 18. – m. folg. Acc. u. Infin., rem posse confici diffido, Cic.: septimo die diffidens de numero dierum Caesarem fidem servaturum, Caes.: quem manu superari posse diffidebant, Nep. – mit ne u. Konj., Lucr. 5, 978. – absol., iacet, diffidit, abiecit hastas, Cic.: valde diffidere boni coeperunt, da sank der Mut der G. gewaltig, Cic. -
5 diffido
dif-fīdo, fīsus (post-class. perf. diffidi), 3, v. n., to distrust; to be diffident or distrustful, to despair (freq. and class.).(α).With dat. (so most freq.):(β).eum potius (corrupisse), qui sibi aliqua ratione diffideret, quam eum, qui omni ratione confideret,
Cic. Clu. 23, 63:sibi,
Plaut. Rud. prol. 82; Cic. Prov. Cons. 16, 38:memoriae alicujus,
id. Part. Or. 17, 59:sibi patriaeque,
Sall. C. 31, 3:suis rebus,
Caes. B. G. 5, 41, 5:veteri exercitui,
Sall. J. 52, 6; 32, 5; 46, 1;75, 1: suae atque omnium saluti,
Caes. B. G. 6, 38, 2:summae rei,
id. B. C. 3, 94 fin.:perpetuitati bonorum,
Cic. Fin. 2, 27, 86:ingenio meo,
id. Mur. 30, 63:huic sententiae,
id. Tusc. 5, 1, 3: prudentiae tuae, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 6:rei publicae,
Cic. Fam. 5, 13, 3:illis (viris),
Ov. H. 10, 97:caelestibus monitis,
id. M. 1, 397 et saep.— Pass. impers.:cur M. Valerio non diffideretur,
Liv. 24, 8; so Tac. A. 15, 4.—With a dependent clause:* (γ).antiquissimi invenire se posse, quod cuperent, diffisi sint,
Cic. Ac. 2, 3; id. Quint. 24, 77; id. Or. 1, 3; 28, 97; Caes. B. G. 6, 36; Quint. 10, 1, 126 al.; cf.:quos diffidas sanos facere, facies,
Cato R. R. 157, 13:quem manu superare posse diffiderent,
Nep. Alcib. 10, 4.—With ne:(δ).ne terras aeterna teneret,
Lucr. 5, 980.—Rarely with abl. (after the analogy of fido and confido):(ε).diffisus occasione,
Suet. Caes. 3 Burm. and Oud.; so,paucitate suorum,
Front. Strat. 1, 8, 5 Oud.:paucitate cohortium (al. paucitati),
Tac. H. 2, 23:potestate,
Lact. 5, 20 (also Caes. B. C. 1, 12, 2, several good MSS. have voluntate; and id. ib. 3, 97, 2: eo loco, v. Oud. on the former pass.).—Absol.:(facis) ex confidente actutum diffidentem denuo,
Plaut. Merc. 5, 2, 15:jacet, diffidit, abjecit hastas,
Cic. Mur. 21, 45:ita graviter aeger, ut omnes medici diffiderent. id, Div. 1, 25, 53: de Othone, diffido,
id. Att. 12, 43, 2 al. —Hence, diffīdens, entis, P. a., without self-confidence, diffident, anxious, Suet. Claud. 35; id. Tib. 65. — Adv.: diffīdenter, without self-confidence, diffidently (very rare): timide et diffidenter attingere aliquid, * Cic. Clu. 1, 1:agere,
Liv. 32, 21, 8:incedere,
Amm. 26, 7, 13.— Comp.:timidius ac diffidentius bella ingredi,
Just. 38, 7, 4. -
6 diffido
dif-fīdo, fisus sum, ere semidepon.не доверять, не верить ( huic sententiae C); не надеяться, не рассчитывать (alicui rei C etc. или aliquā re Su; viribus suis L); сомневаться, отчаиваться ( de belli eventu Eutr)valde d. coeperunt C — они пали духом -
7 diffido
, diffisus sum, diffidere 3не доверять -
8 sub-diffīdō
sub-diffīdō —, —, ere, to be distrustful. -
9 diffidare
diffidare v. ( diffìdo) I. intr. (aus. avere) se méfier (di de), se défier (di de), ne pas avoir confiance (di en): diffido delle sue promesse je me méfie de ses promesses; diffidare di tutti se méfier de tout le monde. II. tr. sommer (a de), défendre à (da de): diffidare qcu. dal fare qcs. défendre à qqn de faire qqch.; il tribunale lo diffidò a lasciare la città le tribunal le somma de quitter la ville. -
10 diffidens
-
11 diffisus
-
12 diffidentia
diffīdentĭa, ae, f. [diffido], want of confidence, mistrust, distrust, diffidence (class.).—Without gen.:II.fidentiae contrarium est diffidentia,
Cic. Inv. 2, 54, 165; cf. id. Tusc. 4, 37, 80; so Quint. 5, 7, 1; 8 prooem. § 27; 9, 2, 72; Ov. R. Am. 543 al.— With gen.:diffidentiam rei simulare,
Sall. J. 60, 5:memoriae,
Quint. 11, 3, 142:causae,
Plin. Ep. 5, 1, 7:praesentium,
Tac. H. 1, 72:copiarum,
Suet. Oth. 9 al. —With a dependent clause (cf. diffido, no. b:non tam diffidentiā, futurum quae imperavisset, quam, etc.,
Sall. J. 100, 4.—Want of faith, disobedience (eccl. Lat.):ira Dei in filios diffidentiae,
Vulg. Ephes. 5, 6. -
13 diffidens
-
14 diffidenter
diffīdenter [ diffido ]недоверчиво, тж. неуверенно, боязливо C, L etc. -
15 diffidentia
diffīdentia, ae f. [ diffido ]недоверчивость, недоверие C etc.; неуверенность Sl, PJ, Su etc. -
16 diffisus
diffīsus, a, um part. pf. к diffido -
17 subdiffido
sub-diffīdo, diffīsus sum, diffīdere semidepon.не совсем доверять, не вполне верить C -
18 diffidens
diffīdēns, entis, PAdi. (v. diffido), mißtrauisch (Ggstz. confidens), Plaut., Sall. u.a.
-
19 diffidentia
diffīdentia, ae, f. (diffido), der Mangel an Vertrauen auf die eigenen Kräfte, auf den Erfolg usw., das Mißtrauen, der Mangel an Selbstvertrauen (Ggstz. confidentia), Cic.: d. copiarum, in usw., Suet.: rei (in od. auf Erfolg), Sall.: vigilias ipse circumire, non tam diffidentiā (aus M.) futura, quae imperavisset, quam uti etc., Sall.
-
20 subdiffido
sub-diffīdo, ere, einigermaßen mißtrauisch sein, nicht recht trauen, Cic. ad Att. 15, 20, 2.
- 1
- 2
См. также в других словарях:
Giuseppe Morabito — (Africo, August 15, 1934), nicknamed u tiradrittu ( shootstraight ), is a historical Ndrangheta boss from Africo in the Locride (Calabria). He was a fugitive since 1992 and included in the list of most wanted fugitives in Italy until his arrest… … Wikipedia
Semideponens — (v. lat. deponere = ab bzw. niederlegen) ist ein Terminus aus der lateinischen Sprachwissenschaft. Bei Semideponentien sind die beiden Verbalstämme den Diathesen unterschiedlich zugeordnet, d.h. sie haben entweder einen aktivischen Präsensstamm… … Deutsch Wikipedia
ԱՆՀԱՒԱՏ — (ի, ից.) NBH 1 0184 Chronological Sequence: Unknown date, Early classical, 5c, 7c, 11c, 12c, 13c, 14c ա.գ. ἅπιστος infidelis, infidus, perfidus Որ չունի զճշմարիտ եւ զսուրբ հաւատս. այլակրօն. հեթանոս. կռապաշտ. այլազգի. ոչ խոստովանօղ զՔրիստոս… … հայերեն բառարան (Armenian dictionary)
ԵՐԿՄՏԵՄ — (եցի.) NBH 1 0694 Chronological Sequence: Early classical, 6c, 8c չ. διστάζω, διακρίνω, ὐποστέλλω , ἁμφισβητέω dubito, haesito, ambigo, diffido Յերկմիտս լինել. երկբայիլ. յերկուանալ. խիթալ. թերահաւատել. զանգիտել. խորշիլ. տարակուսիլ, կասկածիլ,… … հայերեն բառարան (Armenian dictionary)
ԹԵՐԱՀԱՒԱՏԱՄ — (ացի.) NBH 1 0806 Chronological Sequence: Unknown date, Early classical, 6c, 10c, 11c, 12c, 13c չ. ԹԵՐԱՀԱՒԱՏԱՄ ԹԵՐԱՀԱՒԱՏԵՄ ԹԵՐԱՀԱՒԱՏԻՄ. ἁπιστέω non credo, diffido Առ յետինս գրի առաւել՝ Թերեհաւատել. Թերահաւատ լինել. անհաւատանալ. չհաւատալ. եւ… … հայերեն բառարան (Armenian dictionary)