Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

dictātŏr

  • 1 dictator

    dictator.

    Latin-English dictionary of medieval > dictator

  • 2 dictator

    dictātŏr, ōris, m. [st2]1 [-] dictateur (un homme qui dispose des pleins pouvoirs, par des voies tout à fait légales, et pour une durée limitée, le tout dans des circonstances exceptionnellement critiques; en cas de danger public, le Sénat chargeait l'un des consuls de choisir un dictateur; celui-ci était nommé pour six mois au plus). [st2]2 [-] le premier magistrat (de plusieurs villes d'Italie). [st2]3 [-] général en chef. [st2]4 [-] écrivain, auteur (celui qui dicte). [st2]5 [-] arbitre.
    * * *
    dictātŏr, ōris, m. [st2]1 [-] dictateur (un homme qui dispose des pleins pouvoirs, par des voies tout à fait légales, et pour une durée limitée, le tout dans des circonstances exceptionnellement critiques; en cas de danger public, le Sénat chargeait l'un des consuls de choisir un dictateur; celui-ci était nommé pour six mois au plus). [st2]2 [-] le premier magistrat (de plusieurs villes d'Italie). [st2]3 [-] général en chef. [st2]4 [-] écrivain, auteur (celui qui dicte). [st2]5 [-] arbitre.
    * * *
        Dictator, pe. pro. huius dictatoris, Is es qui dictat. Dictator. Liu. Dictateur, Le souverain Magistrat anciennement à Romme qui n'estoit point ordinaire, ains estoit seulement creé en temps de necessité, ou de guerre, ou de sedition civile, et ne duroit que six mois.

    Dictionarium latinogallicum > dictator

  • 3 dictātor

        dictātor ōris, m    [dicto].—In Rome, a dictator, chief magistrate with unlimited power (in great emergencies, superseding ordinary magistracies): lex de dictatore lata, Cs.: nomen dictatoris sustulisti: creandi dictatoris mentio, L.—In other cities, a dictator, absolute ruler: Lanuvii: dictatorem Albani Mettium creant, L.
    * * *

    Latin-English dictionary > dictātor

  • 4 dictator

    dictator dictator, oris m диктатор

    Латинско-русский словарь > dictator

  • 5 dictator

    dictātor, ōris, m. (dicto), I) der Befehlshaber, Diktator, a) als höchste Obrigkeit in den latinischen Städten (s. Spart. Hadr. 19, 1), in Lanuvium, Cic. Mil. 27: in Alba, Liv. 1, 23, 4: in Tuskulum, Liv. 3, 18, 2. – b) in Rom, zunächst der früher magister populi gen. Magistrat, Varro LL. 5, 82. Cic. de rep. 1, 63; de legg. 3, 9 u. 10; de fin. 3, 75; später als außerordentliche Obrigkeit, die nur bei dringenden Umständen, wo die Leitung des Staats Einheit erheischte und die Unterordnung aller übrigen Magistrate nötig schien, von einem Konsul oder von einem, der ähnliche Gewalt hatte, ernannt wurde, die höchste uneingeschränkte Gewalt beim Heere und im ganzen Staate besaß, gleichsam beide Konsuln vorstellte und daher 24 Liktoren vor sich hergehen ließ; ferner sich einen Amtsgehilfen, magister equitum gen., ernannte und, wenn die Absicht, in der man ihn ernannt hatte, erreicht war, dieses Amt niederlegte, bis endlich Sulla und Cäsar es lebenslänglich annahmen, pro dictatore esse, Liv.: dictatorem u. alqm dictatorem dicere, Cic., Caes. u. Liv., facere, Cic., creare, legere, Liv. Außerdem wurden auch Diktatoren zur Besorgung einzelner Geschäfte ernannt, wenn die Konsuln auswärts beschäftigt waren, dicere dictatorem comitiorum habendorum causā, clavi figendi causā, ludorum faciendorum causā, feriarum constituendarum causā, instaurandis feriis Latinis, quaestionibus exercendis, legendo senatui, Liv. – dictator als Beiname von Caesar u. Augustus gebraucht, als unumschränkte Herrscher, s. Aur. Vict. de vir. ill. 78, 10 (v. Cäsar); 79, 7 (v. Augustus). Flor. 2, 34, 65 (v. Augustus). – II) übtr., die oberste Behörde in Karthago, der Suffet, Column. rostr. im Corp. inscr. Lat. 1, 195. lin. 10. Cato origg. 4. fr. 12 ( bei Gell. 10, 24, 7). Liv. 23, 13, 8 zw.: Plur., Frontin. 2, 1, 4.

    lateinisch-deutsches > dictator

  • 6 dictator

    dictātor, ōris, m. (dicto), I) der Befehlshaber, Diktator, a) als höchste Obrigkeit in den latinischen Städten (s. Spart. Hadr. 19, 1), in Lanuvium, Cic. Mil. 27: in Alba, Liv. 1, 23, 4: in Tuskulum, Liv. 3, 18, 2. – b) in Rom, zunächst der früher magister populi gen. Magistrat, Varro LL. 5, 82. Cic. de rep. 1, 63; de legg. 3, 9 u. 10; de fin. 3, 75; später als außerordentliche Obrigkeit, die nur bei dringenden Umständen, wo die Leitung des Staats Einheit erheischte und die Unterordnung aller übrigen Magistrate nötig schien, von einem Konsul oder von einem, der ähnliche Gewalt hatte, ernannt wurde, die höchste uneingeschränkte Gewalt beim Heere und im ganzen Staate besaß, gleichsam beide Konsuln vorstellte und daher 24 Liktoren vor sich hergehen ließ; ferner sich einen Amtsgehilfen, magister equitum gen., ernannte und, wenn die Absicht, in der man ihn ernannt hatte, erreicht war, dieses Amt niederlegte, bis endlich Sulla und Cäsar es lebenslänglich annahmen, pro dictatore esse, Liv.: dictatorem u. alqm dictatorem dicere, Cic., Caes. u. Liv., facere, Cic., creare, legere, Liv. Außerdem wurden auch Diktatoren zur Besorgung einzelner Geschäfte ernannt, wenn die Konsuln auswärts beschäftigt waren, dicere dictatorem comitiorum habendorum causā, clavi figendi causā, ludorum faciendorum
    ————
    causā, feriarum constituendarum causā, instaurandis feriis Latinis, quaestionibus exercendis, legendo senatui, Liv. – dictator als Beiname von Caesar u. Augustus gebraucht, als unumschränkte Herrscher, s. Aur. Vict. de vir. ill. 78, 10 (v. Cäsar); 79, 7 (v. Augustus). Flor. 2, 34, 65 (v. Augustus). – II) übtr., die oberste Behörde in Karthago, der Suffet, Column. rostr. im Corp. inscr. Lat. 1, 195. lin. 10. Cato origg. 4. fr. 12 ( bei Gell. 10, 24, 7). Liv. 23, 13, 8 zw.: Plur., Frontin. 2, 1, 4.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > dictator

  • 7 dictator

    dictātor, ōris, m. [dicto, qs. a commander].
    I.
    A dictator, the chief magistrate in several Italian states, elected by the Romans in seasons of emergency for six months, and armed with absolute authority;

    formerly called Magister populi, and also Praetor Maximus,

    Cic. Leg. 3, 3, 9; id. Rep. 1, 40; Liv. 7, 3; Cic. Rep. 2, 32; Liv. 2, 18; Lydus de Magistr. 1, 36-38 et saep.; cf. Mommsen, Hist. Book I. ch. 2; 1, p. 330 N. Y. ed. Anthon's Smith's Antiq. p. 360; Kreuz. Excurs. XII. to Cic. Leg. p. 509.— The chief magistrate of other cities of Italy, Cic. Mil. 10; Liv. 1, 23; Spart. Hadr. 18; Inscr. Orell. 112; 2293; 3786 al.—
    B.
    Transf., of Hannibal, as chief of the Carthaginians, Column. Rostr.; cf. Cato ap. Gell. 10, 24, 7.—
    II.
    Qui dictat, one who dictates, Salv. Ep. 9 med.

    Lewis & Short latin dictionary > dictator

  • 8 dictator

    dictātor, ōris m. [ dicto ]
    1) в Рименоситель временной неограниченной власти, избиравшийся в чрезвычайных случаях (dictatorem dicere C, Cs, L, facere C, legere, creare L); тж. лицо, избиравшееся в случае отсутствия консулов, для выполнения отдельных заданий (d. ludorum faciendorum L)
    2) в некоторых городах Италии (Ланувии, Альбе и др.)высшее должностное лицо C, L

    Латинско-русский словарь > dictator

  • 9 dictator

    1) диктатор, в Риме, избирающийся на время в чрезвычайных случаях (1. 2 § 18. 19 D. 1, 2. 1. 1. pr. D. 1, 11). 2) в городах высшее должностное лицо (1. 1 C. Th. 12, 12). 3) dictator libelli (см. dictare s. 1).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > dictator

  • 10 dictator

    , oris m
      диктатор, в древнем Риме лицо, временно облечённое неограниченной властью ( избирался при чрезвычайных обстоятельствах)

    Dictionary Latin-Russian new > dictator

  • 11 Pandinus dictator

    Animal Names Latin to English > Pandinus dictator

  • 12 magister

    măgister, tri (old orthog., ‡ magester, like ‡ leber, ‡ Menerva, for liber, Minerva, acc. to Quint. 1, 4, 17), m. [a double comparative in form, from magis, and comparative ending -ter; cf.: minister, sinister], a master, chief, head, superior, director, president, leader, commander, conductor, etc.:

    quibus praecipua cura rerum incumbit, et qui magis quam ceteri diligentiam et sollicitudinem rebus, quibus praesunt, debent, hi magistri appellantur,

    Dig. 50, 16, 57.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen., the dictator in the earliest times was called magister populi, the chief of the people:

    in Magistro populi faciendo, qui vulgo dictator appellatur... qui primus Magister a populo creatus est, Paul. ex Fest. s. v. optima lex, p. 198 Müll.: (sapiens) rectius appellabitur rex quam Tarquinius, qui nec se nec suos regere potuit: rectius magister populi (is enim dictator est) quam Sulla, qui trium pestiferorum vitiorum, luxuriae, avaritiae, crudelitatis magister fuit,

    Cic. Fin. 3, 22, 75; cf.

    also below the passage,

    Varr. L. L. 5, § 82 Müll.; Cic. Leg. 3, 3, 9:

    dictator quidem ab eo appellatur, quia dicitur: sed in nostris libris (sc. auguralibus) vides eum magistrum populi appellari,

    id. Rep. 1, 40, 63 Creuz.; cf.

    , with reference to this passage,

    Sen. Ep. 108, 31:

    Larcum moderatorem et magistrum consulibus appositum,

    Liv. 2, 18, 5.—Magister equitum, the chief of the cavalry, appointed by the dictator:

    magister equitum, quod summa potestas hujus in equites et accensos, ut est summa populi dictator, a quo is quoque magister populi appellatus,

    Varr. L. L. 5, § 82 Müll.:

    dictator magistrum equitum dicit L. Tarquitium,

    Liv. 3, 27; 7, 21 fin.;

    23, 11: fumosi equitum magistri,

    in a family tree, Juv. 8, 8.—So, magister peditum (analogous to magister equitum), chief of the infantry, Amm. 21, 12, 16. —The censor is called magister morum, master of morals, Cic. Fam. 3, 13, 2:

    magister sacrorum,

    the chief priest, Liv. 39, 18 fin.; v. Drak. ad loc.; so,

    PVBLICVS SACRORVM (or SACERDOTVM),

    Inscr. Orell. 2351:

    FRATRVM ARVALIVM,

    ib. 2426:

    SALIORVM,

    ib. 2247; 2419:

    LARVM AVGVSTI,

    ib. 1661 et saep.:

    curiae,

    the overseer of a curia, Plaut. Aul. 1, 2, 29: vici, the overseer of a quarter or ward, Suet. Aug. 30:

    chori canentium,

    a head-chorister, leader of a choir, Col. 12, 2:

    officiorum and operarum,

    a superintendent, bailiff, id. 1, 18:

    scripturae and in scripturā,

    a director of a company of farmers-general, Cic. Att. 5, 15, 3; id. Verr. 2, 2, 70, § 169; cf.: P. Terentius operas in portu et scripturā Asiae pro magistro dedit, i. e. has performed the functions of a magister, was vice-director, id. Att. 11, 10, 1:

    quaesivi, qui per eos annos magistri illius societatis fuissent,

    id. Verr. 2, 2, 74, § 182:

    P. Rupilius, qui est magister in ea societate,

    id. Fam. 13, 9, 2:

    maximarum societatum auctor, plurimarum magister,

    id. Planc. 13, 32:

    pecoris,

    a chief herdsman, Varr. R. R. 2, 10; cf. Verg. G. 3, 445:

    elephanti,

    conductor, Sil. 4, 616:

    auctionis,

    the director, superintendent, conductor of an auction, Cic. Quint. 15, 50; cf.:

    is quem putabant magistrum fore, si bona venirent,

    id. Att. 1, 1, 3; 6, 1, 15; an officer charged with distributing money among the people, Plaut. Aul. 2, 2, 3.—Law t. t., an agent or assignee to dispose of a debtor's goods:

    praetor jubet convenire creditores, et ex eo numero magistrum creari, id est eum per quem bona veneant,

    Gai. Inst. 3, 79: convivii, the master or president of a feast, Varr. L. L. 5, § 122 Müll.; App. Mag. p. 336, 11: navis, the master or captain of a ship, Dig. 14, 1, 1; Gai. Inst. 4, 71;

    so without navis,

    Juv. 12, 79:

    gubernatores et magistri navium,

    Liv. 29, 25, 7; 45, 42, 3; the steersman, pilot:

    ipse gubernaclo rector subit, ipse magister,

    Verg. A. 5, 176; 1, 115; 6, 353; Val. Fl. 1, 18; 1, 382; Luc. 2, 696; Sil. 4, 719:

    samnitium,

    i. e. of the gladiators, a fencing-master, Cic. de Or. 3, 23, 86:

    magistri tabernae,

    innkeepers, Paul. Sent. 2, 8, 3.—In inscrr. are found also: fani, horreorum, collegii, memoriae, munerum, Augustalis, admissionum, epistolarum, libellorum, etc.; likewise: a bibliothecā, ab marmoribus, etc.—
    B.
    In partic.
    1.
    A teacher, instructor, Cic. Phil. 2, 4, 8:

    pueri apud magistros exercentur,

    id. de Or. 1, 57, 244:

    artium lberalium magistri,

    id. Inv. 1, 25, 35; cf.:

    virtutis magistri,

    id. Mur. 31, 65; id. N. D. 1, 26, 72:

    rarum ac memorabile magni Gutturis exemplum conducendusque magister,

    Juv. 2, 114.— Transf., of inanim. things:

    magister mihi exercitor animus nunc est,

    Plaut. Trin. 2, 1, 4; id. Curc. 2, 2, 8:

    stilus optimus dicendi effector ac magister,

    Cic. de Or. 1, 33, 150; Pers. prol. 10:

    timor, non diuturnus magister officii,

    Cic. Phil. 2, 36, 90.—
    2.
    An educator of children, a tutor, pedagogue:

    senes me filiis relinquunt quasi magistrum,

    Ter. Phorm. 1, 2, 21:

    docendis publice juvenibus magister,

    Gell. 19, 9, 2. —
    3.
    A master, owner, keeper:

    trepidumque magistrum In cavea magno fremitu leo tollet alumnus,

    Juv. 14, 246.—
    4.
    A master of his art, professor:

    a tonsore magistro Pecteris,

    Juv. 6, 26.—
    II.
    Trop., an adviser, instigator, author of any thing (very rare):

    si quis magistrum cepit ad eam rem improbum,

    Ter. And. 1, 2, 21:

    magister ad despoliandum Dianae templum,

    Cic. Verr. 2, 3, 21, § 54.—As adj.:

    rituque magistro Plurima Niliacis tradant mendacia biblis,

    Sedul. 1, 15.

    Lewis & Short latin dictionary > magister

  • 13 dictātōrius

        dictātōrius adj.    [dictator], of a dictator, dictatorial: stilus: maiestas, L.: iuvenis, i. e. the son of the dictator, L.
    * * *
    dictatoria, dictatorium ADJ
    of a dictator; dictatorial

    Latin-English dictionary > dictātōrius

  • 14 dictatorius

    dictātōrĭus, a, um, adj. [dictator], of or belonging to a dictator; dictatorial:

    gladius,

    Cic. Clu. 44, 123:

    majestas,

    Liv. 4, 14; 8, 30:

    fulmen,

    id. 6, 39:

    invidia,

    id. 22, 26; cf.

    animadversio,

    Vell. 2, 68 fin.:

    juvenis,

    i. e. the son of the dictator, Liv. 7, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > dictatorius

  • 15 Sulla

    Sulla (less correctly Sylla), ae, m., a surname in the gens Cornelia. So, esp.,
    I.
    L. Cornelius Sulla Felix, the celebrated Roman dictator, Cic. Div. 1, 33, 72; Sall. J. 100, 2; Flor. 3, 21, 5; Vell. 2, 17, 1.—Hence, Sullānus, a, um, adj., of or belonging to Sulla:

    tempus,

    Cic. Par. 6, 2, 46:

    ager,

    id. Agr. 2, 26, 70:

    assignationes,

    id. ib. 3, 1, 3:

    proscriptio,

    Sen. Ira, 2, 34, 3:

    saeculum,

    id. ib. 1, 20, 4:

    partes,

    Nep. Att. 2:

    tempora,

    Plin. 9, 35, 59, § 123. — Subst.: Sullāni, ōrum, m., partisans of Sulla, Cic. Agr. 3, 2, 7.—
    II.
    L. Cornelius Sulla Faustus, usually called Faustus Sulla, a son of the dictator, Cic. Clu. 34, 94; id. Agr. 1, 4, 12; id. Att. 8, 3, 7 al.—
    III.
    P. Cornelius Sulla, a relation of the dictator, accused of ambitus, and defended by Cicero in an oration still extant.
    IV.
    Publius and Servius Sulla, conspirators with Catiline, Sall. C. 17, 3; cf. Cic. Sull. 2, 4.—
    V.

    Lewis & Short latin dictionary > Sulla

  • 16 Sullani

    Sulla (less correctly Sylla), ae, m., a surname in the gens Cornelia. So, esp.,
    I.
    L. Cornelius Sulla Felix, the celebrated Roman dictator, Cic. Div. 1, 33, 72; Sall. J. 100, 2; Flor. 3, 21, 5; Vell. 2, 17, 1.—Hence, Sullānus, a, um, adj., of or belonging to Sulla:

    tempus,

    Cic. Par. 6, 2, 46:

    ager,

    id. Agr. 2, 26, 70:

    assignationes,

    id. ib. 3, 1, 3:

    proscriptio,

    Sen. Ira, 2, 34, 3:

    saeculum,

    id. ib. 1, 20, 4:

    partes,

    Nep. Att. 2:

    tempora,

    Plin. 9, 35, 59, § 123. — Subst.: Sullāni, ōrum, m., partisans of Sulla, Cic. Agr. 3, 2, 7.—
    II.
    L. Cornelius Sulla Faustus, usually called Faustus Sulla, a son of the dictator, Cic. Clu. 34, 94; id. Agr. 1, 4, 12; id. Att. 8, 3, 7 al.—
    III.
    P. Cornelius Sulla, a relation of the dictator, accused of ambitus, and defended by Cicero in an oration still extant.
    IV.
    Publius and Servius Sulla, conspirators with Catiline, Sall. C. 17, 3; cf. Cic. Sull. 2, 4.—
    V.

    Lewis & Short latin dictionary > Sullani

  • 17 Sullanus

    Sulla (less correctly Sylla), ae, m., a surname in the gens Cornelia. So, esp.,
    I.
    L. Cornelius Sulla Felix, the celebrated Roman dictator, Cic. Div. 1, 33, 72; Sall. J. 100, 2; Flor. 3, 21, 5; Vell. 2, 17, 1.—Hence, Sullānus, a, um, adj., of or belonging to Sulla:

    tempus,

    Cic. Par. 6, 2, 46:

    ager,

    id. Agr. 2, 26, 70:

    assignationes,

    id. ib. 3, 1, 3:

    proscriptio,

    Sen. Ira, 2, 34, 3:

    saeculum,

    id. ib. 1, 20, 4:

    partes,

    Nep. Att. 2:

    tempora,

    Plin. 9, 35, 59, § 123. — Subst.: Sullāni, ōrum, m., partisans of Sulla, Cic. Agr. 3, 2, 7.—
    II.
    L. Cornelius Sulla Faustus, usually called Faustus Sulla, a son of the dictator, Cic. Clu. 34, 94; id. Agr. 1, 4, 12; id. Att. 8, 3, 7 al.—
    III.
    P. Cornelius Sulla, a relation of the dictator, accused of ambitus, and defended by Cicero in an oration still extant.
    IV.
    Publius and Servius Sulla, conspirators with Catiline, Sall. C. 17, 3; cf. Cic. Sull. 2, 4.—
    V.

    Lewis & Short latin dictionary > Sullanus

  • 18 discrepo

    discrĕpo, āre, crĕpāvi (crĕpŭi) - intr. -    - parf. discrepavi Cic. de Or. 3, 119; discrepui Hor. P. 219 --- discripaturus Optat. Don. 4, 2. [st1]1 [-] rendre un son différent, ne pas être d’accord, être discordant.    - in fidibus quamvis paulum discrepent, tamen id a sciente animadverti solet, Cic. Off. 1, 145: dans le jeu de la lyre la moindre discordance est sentie par les hommes de l'art. [st1]2 [-] ne pas s'accorder, être différent de, différer de.    - in aliqua re (de aliqua re) discrepare: différer en qqch.    - cum aliqua re (ab aliqua re) discrepare: différer de qqch.    - sibi discrepare: être en désaccord avec soi-même.    - causa latendi discrepat, Ov. F. 6, 572: le motif qui les fait se cacher est incertain.    - ut haec duo verbo inter se discrepare, re unum sonare videantur, Cic. Off. 3, 83: de façon que, on le voit, ces deux choses, opposées de nom, en réalité ont le même sens.    - oratio verbis discrepans, sententiis congruens, Cic. Leg. 1, 30: la parole, qui diffère dans l'expression, s'accorde dans les pensées.    - res discrepans opinionibus, Vell. 1: fait sur lequel les opinions sont partagées.    - impers. - discrepat: on ne s'accorde pas, il y a dissentiment.    - veneno quidem occisum convenit; ubi autem et per quem dato, discrepat, Suet. Claud. 44: il mourut empoisonné, tout le monde en convient, mais où et par qui le poison a été donné, il y a désaccord là-dessus.    - discrepat inter scriptores rerum, Liv. 38, 56: il y a désaccord entre les historiens.    - discrepat de latore, Liv. 3, 31, 8: on ne s'accorde pas sur l'auteur (de ces lois).    - non discrepat quin + subj.: il n'est pas contesté que (on s'accorde à dire que).    - nec discrepat, quin dictator eo anno A. Cornelius fuerit, Liv. 8: et il n'est pas contesté qu'A. Cornélius fut dictateur cette année-là.
    * * *
    discrĕpo, āre, crĕpāvi (crĕpŭi) - intr. -    - parf. discrepavi Cic. de Or. 3, 119; discrepui Hor. P. 219 --- discripaturus Optat. Don. 4, 2. [st1]1 [-] rendre un son différent, ne pas être d’accord, être discordant.    - in fidibus quamvis paulum discrepent, tamen id a sciente animadverti solet, Cic. Off. 1, 145: dans le jeu de la lyre la moindre discordance est sentie par les hommes de l'art. [st1]2 [-] ne pas s'accorder, être différent de, différer de.    - in aliqua re (de aliqua re) discrepare: différer en qqch.    - cum aliqua re (ab aliqua re) discrepare: différer de qqch.    - sibi discrepare: être en désaccord avec soi-même.    - causa latendi discrepat, Ov. F. 6, 572: le motif qui les fait se cacher est incertain.    - ut haec duo verbo inter se discrepare, re unum sonare videantur, Cic. Off. 3, 83: de façon que, on le voit, ces deux choses, opposées de nom, en réalité ont le même sens.    - oratio verbis discrepans, sententiis congruens, Cic. Leg. 1, 30: la parole, qui diffère dans l'expression, s'accorde dans les pensées.    - res discrepans opinionibus, Vell. 1: fait sur lequel les opinions sont partagées.    - impers. - discrepat: on ne s'accorde pas, il y a dissentiment.    - veneno quidem occisum convenit; ubi autem et per quem dato, discrepat, Suet. Claud. 44: il mourut empoisonné, tout le monde en convient, mais où et par qui le poison a été donné, il y a désaccord là-dessus.    - discrepat inter scriptores rerum, Liv. 38, 56: il y a désaccord entre les historiens.    - discrepat de latore, Liv. 3, 31, 8: on ne s'accorde pas sur l'auteur (de ces lois).    - non discrepat quin + subj.: il n'est pas contesté que (on s'accorde à dire que).    - nec discrepat, quin dictator eo anno A. Cornelius fuerit, Liv. 8: et il n'est pas contesté qu'A. Cornélius fut dictateur cette année-là.
    * * *
        Discrepo, discrepas, pen. corr. discrepui et discrepaui, discrepitum, discrepare. Cic. Sonner diversement, Faire divers sons.
    \
        Discrepare, per translationem. Cic. Desaccorder, Discorder, Estre different, Ne resembler point, Disconvenir.
    \
        A consiliis alicuius discrepare. Plancus Ciceroni. Ne point estre de l'advis d'aucun.
    \
        A meis rationibus discrepant tuae. Cic. Tes affaires sont autres que les miens, Ne resemblent pas aux miens.
    \
        Discrepant facta cum dictis. Cic. Les faicts et les parolles ne conviennent pas, Ne s'accordent ou resemblent point, Les faicts ne s'accordent point avec les parolles, Quand on dit d'un, et on fait d'autre.
    \
        Medium primo medio discrepat vltimum. Horat. Le milieu n'accorde point avec le commencement, et la fin n'accorde point avec le milieu.
    \
        Discrepare in re aliqua. Cic. Estre discordant en quelque chose.
    \
        Discrepat inter authores. Liu. Les autheurs ne s'accordent point, Ne sont point d'accord.
    \
        Inter se videntur duae leges, aut plures discrepare. Cic. Estre contraires et repugnantes l'une à l'autre.
    \
        Sibi discrepare. Cic. N'accorder point avec soymesme.

    Dictionarium latinogallicum > discrepo

  • 19 prope

    [st1]1 [-] prŏpĕ, adv.: - [abcl][b]a - près, dans le voisinage; près (temps). - [abcl]b - presque, à peu près, un peu plus.[/b]    - compar. propius, sup. proxime.    - prope est spelunca quaedam, Cic.: dans le voisinage, il y a une caverne.    - prope alicubi esse, Cic. Fam. 9, 7, 1: être quelque part à proximité.    - prope a Sicilia, Cic. Verr. 5, 6: près de la Sicile. --- cf. Cic. Verr.2, 6 ; Pis. 26.    - propius a terra, Cic. Nat. 2, 52: plus près de la terre.    - prope intueri: regarder de près.    - [temps]: Ter. Ad. 307.    - prope est quando, Plaut. Men. 985; prope adest quom Ter. And. 152: le moment est proche où.    - prope adest ut... Plaut. Aul. 276: le moment est proche où.    - prope cecidi: j’ai failli tomber, un peu plus je serais tombé.    - prope mortuus est: il faillit mourir, un peu plus il serait mort.    - prope factum est ut: il s’en fallut de peu que.    - prope fuit ut dictator crearetur: peu s’en fallut qu’il ne fût nommé dictateur. [st1]2 [-] prŏpĕ, prép. + acc.: près de; vers, à l'approche de.    - prope oppidum: près de la ville.    - prope oppidum, Caes. BG. 7, 36: près de la ville.    - prope me, Cic. Fam. 7, 23, 4: près de moi.    - prope metum res fuerat, Liv. 1, 25, 13: on avait été tout près de la crainte.    - prope seditionem ventum est, Tac. H. 3, 21: on fut à deux doigts d'une révolte.    - prope lucem: à l'approche du jour.    - prope Idus: vers les Ides.
    * * *
    [st1]1 [-] prŏpĕ, adv.: - [abcl][b]a - près, dans le voisinage; près (temps). - [abcl]b - presque, à peu près, un peu plus.[/b]    - compar. propius, sup. proxime.    - prope est spelunca quaedam, Cic.: dans le voisinage, il y a une caverne.    - prope alicubi esse, Cic. Fam. 9, 7, 1: être quelque part à proximité.    - prope a Sicilia, Cic. Verr. 5, 6: près de la Sicile. --- cf. Cic. Verr.2, 6 ; Pis. 26.    - propius a terra, Cic. Nat. 2, 52: plus près de la terre.    - prope intueri: regarder de près.    - [temps]: Ter. Ad. 307.    - prope est quando, Plaut. Men. 985; prope adest quom Ter. And. 152: le moment est proche où.    - prope adest ut... Plaut. Aul. 276: le moment est proche où.    - prope cecidi: j’ai failli tomber, un peu plus je serais tombé.    - prope mortuus est: il faillit mourir, un peu plus il serait mort.    - prope factum est ut: il s’en fallut de peu que.    - prope fuit ut dictator crearetur: peu s’en fallut qu’il ne fût nommé dictateur. [st1]2 [-] prŏpĕ, prép. + acc.: près de; vers, à l'approche de.    - prope oppidum: près de la ville.    - prope oppidum, Caes. BG. 7, 36: près de la ville.    - prope me, Cic. Fam. 7, 23, 4: près de moi.    - prope metum res fuerat, Liv. 1, 25, 13: on avait été tout près de la crainte.    - prope seditionem ventum est, Tac. H. 3, 21: on fut à deux doigts d'une révolte.    - prope lucem: à l'approche du jour.    - prope Idus: vers les Ides.
    * * *
        Prope, Praepositio, accusatiuo casui seruiens. Curtius. Pres, Aupres.
    \
        Prope metum res fuerat. Liu. Peu s'en fallut qu'on n'eust grand peur.
    \
        Prope seditionem ventum. Tacit. Il ne s'en fallut gueres, qu'il ne s'esmeust une sedition, On veint quasi jusques à, etc.
    \
        Bellum tam prope a Sicilia, tamen in Sicilia non fuit. Ci. Si pres de, etc.
    \
        Prope ab domo. Cic. Pres de la maison.
    \
        Prope, sine casu, Est aduerbium. Plautus, Nemo audet prope accedere. Approcher pres.
    \
        Probrum atque partitudo prope adest vt fiat palam. Plautus. Le temps s'approche que, etc.
    \
        Decimus mensis aduentat prope. Plaut. Le dixieme mois s'approche fort.
    \
        Prope intueri, et Procul spectare, contraria. Cic. De pres.
    \
        Prope est quando herus qui quod faciam, pretium exoluet mihi. Plautus. De brief le temps s'approche que, etc.
    \
        Prope. Plaut. Presque, Quasi.
    \
        Quorum honoribus agri, prope dicam ipsi montes fauerunt. Cic. Peu s'en fault que je ne die.
    \
        Prope est factum, vt iniussu Praetoris signis conuulsis in aciem exirent. Liu. Il ne s'en est guere fallu que, etc.

    Dictionarium latinogallicum > prope

  • 20 trepidus

    trepidus, a, um [st2]1 [-] agité, qui se démène. [st2]2 [-] affolé, affolant.    - in re trepida (in trepidis rebus): dans une situation critique.    - precatus deos immortales Cincinnatus ne senectus sua in tam trepidis rebus damno rei publicae esset, dictator a consule dicitur, Liv. 4, 13: après avoir prié les dieux immortels que son grand âge ne portât pas préjudice à l'Etat dans une situation aussi critique, Cincinnatus fut nommé dictateur par le consul.    - senatus, ut in trepidis rebus, dictatorem dici Mam. Aemilium jussit, Liv. 4, 17: le sénat, comme il convient dans une situation critique, ordonna de nommer dictateur Mam. Aemilius.
    * * *
    trepidus, a, um [st2]1 [-] agité, qui se démène. [st2]2 [-] affolé, affolant.    - in re trepida (in trepidis rebus): dans une situation critique.    - precatus deos immortales Cincinnatus ne senectus sua in tam trepidis rebus damno rei publicae esset, dictator a consule dicitur, Liv. 4, 13: après avoir prié les dieux immortels que son grand âge ne portât pas préjudice à l'Etat dans une situation aussi critique, Cincinnatus fut nommé dictateur par le consul.    - senatus, ut in trepidis rebus, dictatorem dici Mam. Aemilium jussit, Liv. 4, 17: le sénat, comme il convient dans une situation critique, ordonna de nommer dictateur Mam. Aemilius.
    * * *
        Trepidus, pen. cor. Adiectiuum. Liu. Qui est esbahi et estonné, Tremblant de peur.
    \
        Trepida res. Liu. Doubteuse, et esbahissante, et espovantante.
    \
        Trepidi rerum suarum. Virgil. Qui sont en grande doubte de leurs affaires. Sic loquitur et Liuius.
    \
        Trepidus. Virgil. Soubdain et hastif.
    \
        Noctes trepidae. Stat. Esquelles on ha grand peur.
    \
        Nubes trepidae. Stat. Qui s'enfuyent quand le soleil se veult monstrer.

    Dictionarium latinogallicum > trepidus

См. также в других словарях:

  • DICTATOR — summus Magistratus, apud rom. A Consulibus, periclitante Rep. nominatus. Primus F. Lartius Flavus Consul, A. C. 256. qui seditionem sedaverat: Adiunxit sibi Spurium Cassium, Equitum Magistrum, qui iussa exsequeretur. Dignitas semestris tantum,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • dictator — DICTATÓR, dictatori, s.m. 1. (În Roma antică) Conducător al armatei cu puteri politice nelimitate, ales de senat, în vreme de război, de răscoale etc., pe o perioadă de şase luni. 2. Conducător de stat care dispune de puteri politice nelimitate.… …   Dicționar Român

  • dictator — late 14c., from L. dictator, agent noun from dictare (see DICTATE (Cf. dictate) (v.)). Transf. sense of one who has absolute power or authority in any sphere is from c.1600. In Latin use, a dictator was a judge in the Roman republic temporarily… …   Etymology dictionary

  • Dictator — Dic*ta tor, n. [L.] 1. One who dictates; one who prescribes rules and maxims authoritatively for the direction of others. Locke. [1913 Webster] 2. One invested with absolute authority; especially, a magistrate created in times of exigence and… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Dictator — bezeichnet: das Amt des römischen Diktators einen Mörser des Amerikanischen Bürgerkrieges, siehe Dictator (Geschütz) Diese Seite ist eine Begriffsklärung zur Unterscheidung mehrerer mit demselben Wort bezeichneter Begriff …   Deutsch Wikipedia

  • Dictātor — (röm. Ant.), 1) D. latīnus, der Vorstand des Latinischen Bundes nach der Zerstörung von Alba Longa, dessen König vorher die Bundesangelegenheiten geleitet hatte; ungewiß ist, ob der D. von Alba Longa immer das Bundeshaupt war, od. ob er mit den D …   Pierer's Universal-Lexikon

  • dictator — [dik′tāt΄ər, dik tāt′ər] n. [ME dictatour < L dictator: see DICTATE] 1. in ancient Rome, a magistrate with supreme authority, appointed in times of emergency 2. a ruler with absolute power and authority, esp. one who exercises it tyrannically… …   English World dictionary

  • Dictator — Dictator, in der alten röm. Republik ein von dem Senate, später von den Consuln nach erfolgter Bevollmächtigung durch die Volksversammlung ernanntes Oberhaupt des Staates mit unbeschränkter monarchischer Gewalt, Unverantwortlichkeit, aber mit… …   Herders Conversations-Lexikon

  • dictator — noun absolute leader, absolute ruler, autarch, autocrat, autocratic master, despot, despotic commander, despotic master, dictatorial mogul, disciplinarian, imperious commandant, inquisitor, martinet, oppressive taskmaster, oppressor, repressive… …   Law dictionary

  • Dictator — Dictator,   römisches Amt, Diktator …   Universal-Lexikon

  • dictator — [n] absolute ruler absolutist, adviser, authoritarian, autocrat, boss, chief, commander, despot, disciplinarian, fascist, Hitler*, leader, magnate, mogul, oligarch, oppressor, ringleader, slavedriver, totalitarian, tycoon, tyrant, usurper;… …   New thesaurus

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»