-
1 delatio
delātĭo, ōnis, f. dénonciation, accusation, délation. - delationem nominis postulare in aliquem, Cic.: demander l’autorisation de déférer qqn en justice. - delationem factitare, Tac.: faire le métier de délateur.* * *delātĭo, ōnis, f. dénonciation, accusation, délation. - delationem nominis postulare in aliquem, Cic.: demander l’autorisation de déférer qqn en justice. - delationem factitare, Tac.: faire le métier de délateur.* * *Delatio, Verbale, Actus ipse deferendi aliquem: vt Delatio nominis. Cic. Denonciation faicte à la justice, ou au magistrat, Delation, Emputement, Encusement, Accusation.\Factitare delationes. Tacit. Faire mestier d'emputer et encuser à justice, ou au magistrat, Estre delateur. -
2 dēlātiō
dēlātiō ōnis, f [de + TAL-], an accusation, denunciation: nominis, an indictment: ne haec mihi delatio detur: socius delationis, Ta.* * *accusation/denunciation; laying charge; indicting; informing; offering an oath -
3 delatio
dēlatio, ōnis f. [ defero ]1) донесение ( exploratorum Amm)2) юр. обвинительное сообщение, обвинениеdelationem (или delationis partes T) dare alicui C — предоставить кому-л. роль обвинителяdelationem nominis postulare in aliquem C — просить разрешения привлечь кого-л. к судебной ответственности3) ( в эпоху империи) донос T, PJ -
4 delatio
dēlātio, ōnis, f. (defero), die Angabe, a) übh.: doctus exploratorum delatione recens captorum, Amm. 16, 11, 9. – b) als publiz. t. t., das Angeben, die Denunziation, delationem nominis postulare, Cic.: inter postulationem et nominis delationem uxor a Dolabella discessit, Cic.: qui sibi delationem nominis et capitis periculum ostentaret, Cic.: dimittere (fallen lassen) eius causae delationem, Tac. – absol., socius delationis, Tac.: dare alci delationem, Cic., od. delationis partes, Tac.: delationem subire, Tac.: Plur., passim delationes, Tac.: crebris apud Neronem delationibus famosi, Tac.: delationes factitare, Tac.: fugerent vastatas delationibus terras, Plin. pan.
-
5 delatio
dēlātio, ōnis, f. (defero), die Angabe, a) übh.: doctus exploratorum delatione recens captorum, Amm. 16, 11, 9. – b) als publiz. t. t., das Angeben, die Denunziation, delationem nominis postulare, Cic.: inter postulationem et nominis delationem uxor a Dolabella discessit, Cic.: qui sibi delationem nominis et capitis periculum ostentaret, Cic.: dimittere (fallen lassen) eius causae delationem, Tac. – absol., socius delationis, Tac.: dare alci delationem, Cic., od. delationis partes, Tac.: delationem subire, Tac.: Plur., passim delationes, Tac.: crebris apud Neronem delationibus famosi, Tac.: delationes factitare, Tac.: fugerent vastatas delationibus terras, Plin. pan. -
6 delatio
dēlātĭo, ōnis, f. [defero, no. II. B. 2. b.], an accusation, denunciation:nominis,
Cic. Div. in Caecil. 20, 64; id. ib. 3, 7; id. Cluent. 8, 25.— Absol.:cuicumque vos delationem dedissetis,
Cic. Div. in Caecil. 15, 49; Tac. A. 4, 66; Curt. 6, 8, 13; in plural, Tac. H. 2, 10; 2, 84; Plin. Pan. 34, 5; 45, 2 et saep. -
7 delatio
delator, delatorius си. deferre s. 2 и 3.Латинско-русский словарь к источникам римского права > delatio
-
8 Донос
- delatio; indicium; -
9 deferre
1) относить куда заносить, in oppidum, in civitatem def. aliquid (1. 12 § 1 D. 7, 8. 1. 2 D. 50, 11); (1. 5 § 4. 1. 9 § 1 D. 10, 4. 1. 9 § 1. 3 D, 39, 2); (1. 3 C. 4, 33). 2) предлагать, предоставлять, def. alicui facultatem, privilegium (1. 1 C. 9, 9), optionem (1. 79 D. 36, 1), conditionem (см. cond. s. 3), iurisdictionem (1. 6 D. 2, 1), restitutionis auxilium (1. 26 § 9 D. 4, 6): defertur alicui honor (1. 10. 11. pr. D. 50, 4);onus alicui delatum (1. 2 C. 10, 60);
actio alicui delata (1. 64 § 6 D. 24, 3);
iusiurandum deferre alicui, предлагать кому исполнение присяги, delatio iurisiurandi, предложение присяги (1. 3. 5 § 3. 4. 1. 6. 7. 9 § 3 -7. 1. 16-20. 34. 37. D. 12, 2);
bon. possessio defertur alicui (1. 2 § 4 D. 37, 11. 1. 2. § 1. 1. 19 pr. D. 38, 2. 1. 227 pr. D. 50, 16);
quibus bon. possessionem detulit Praetor (1. 1 pr. D. 38, 9);
si lex deferat bon. possessionem (1. un. § 2 D. 38, 14);
hereditas defertur, открывается наследетво, т. е. кто-ниб. получает право на наследетво (1. 151 D. 50, 16); (1. 2 рг. D. 10, 2); (1. 35 pr. D. 29, 2. 1. 9 D. 38, 16);
successio defertur alicui, наследство переходит к кому-нб. (1. 91 D. 50, 17);
intestati iure deferri bona (1. 42 § 1 D. 38, 2); (1. 2 D. 49, 17); (1. 8 D. 35, 3. 1. 6 § 3 D. 36, 1. 1. 1 pr. D. 38, 9); (1. 1 pr. D. 38, 3); 1). 2 § 1 D. 10, 2);
deferri касается и отдельных предметов открывшагося наеледства, напр. fundus iure hereditario delatus (1. 37 D. 18, 1), то же назначенных отказов, напр. legatum servo delatum dominus potest repudiare (1. 7 D. 30), или назначения опеки (1. 7 pr. D. 4, 5. cf. 1. 1 pr. 1. 3 pr. 1. 6 D. 26, 4);
tutela ex testamento delata (1. 45 pr. D. 27. 1);
cura delata (1. 41 pr. eod.). - 3) oбъявлять, а) имущество для оценки (1. 4 pr. § 5- 7 D. 50, 15. 1. 7. 8 C. 8, 54);
b) (потеп s. aliquem) def., обвинять кого в преступлении (1. 10 D. 37, 14. 1. 3 D. 48, 2. 1. 7. § 2 D. 48, 4. 1. 15 § 4 D. 48, 5. 1. 5 § 11 D. 25, 3); такой смыслиыеют выражения causam alicuius def., напр. milites, qui causas alienas deferre под posssunt (1. 13. D. 48, 2); также crimen def. (1. 27 § 7 D. 48, 5): delatio criminum, донос о преступлении (1. 30 C. 9, 9);
delator criminis, обвинитель (1. 20 C. 9, 1);
c) deferre, delatio, особ. доносить о конфискациях, causam def. fisco, ad aerarium (1. 21 D. 48, 2. 1. 13 pr. 1. 42 § 1 D. 49, 14); (1. 18 § 8 eod.);
rem def. (1. 18 § 9 eod.); (1. 16. 18 pr. § 1 seq. eod.);
deferre se nemo cogitur, quod thesaurum invenerit (1. 3 § 11 eod.); (1. 15 § 3 eod.); (1. 5 § 20 D. 34, 9. cf. 1. 16 D. 49, 14);
delationes fiscales (1. 25 eod.);
delator, доносчик, указатель таких преступлений, которые влекли за собой конфискацию имущества (1. 22 § 3. 1. 4. 16. 18 § 5. 1. 23. 24. 44 eod.);
vacantium bonorum delator (1. 10 pr. D. 44, 3);
delatorius, касающийся доносчика, ему свойственный, delat. curiositas (l. 6 D. 22, 6).
Латинско-русский словарь к источникам римского права > deferre
-
10 Anklage
Anklage, I) eig.: accusatio (die Anklage als Zur-Last-Legen einer Schuld, eines Verbrechens, die Anklage in Kriminalsachen, die peinliche A., Ggstz. defensio). – delatio nominis, im Zshg. bl. delatio (die Angabe des Namens eines Beklagten beim Prätor, um ihn in den Anklagestand zu versetzen). – crimen (die Anklage als Gegenstand richterlicher Entscheidung). – criminatio (die Anklage als Anschuldigung, bes. unbegründete). – jmd. unter A. stellen, eine A. gegen jmd. anstellen, s. anklagen: eine A. einleiten, accusationem instituere od. instruere od. adornare. – II) meton. – Anklageschrift, w. s.
-
11 anbringen
anbringen, I) eig., an od. in einem Orte einen schicklichen Platz geben: a) übh.: inserere (einfügen). – intexere (gleichs. einweben, einflechten). – illigare (gleichs. anbinden, durch ein Bindemittel anfügen). – includere (gleichs. einschließen). – disponere (an verschiedenen Punkten aufstellen). – adhibere (in Anwendung bringen). – distinguere alqd alqā re (die Einheit eines Ggstds. durch einen hier u. da angebrachten Schmuck etc. unterbrechen). – ein neben dem Hause angebrachter Garten, hortus domui applicitus: ein neben dem Hause angebrachtes Thea ter. theatrum coniunctum domui: am Wege angebrachte Baume, arbores itineri appositae: ein unten am Hügel angebautes Haus, aedes colli subiectae. – wie viele Scherze pflegen in Briefen angebracht zu sein, quam mul ta ioca solent esse in epistulis: ein gut angebrachter Scherz, opportunus iocus. – wobei anzubringen sein, sich a. lassen, locum habere in [95] alqa re: nicht, alci rei nihil loci est in alqa re. – b) insbes., einer Pers. beibringen, z. B. einen Hieb, Stoß, Stich, ictum (vulnus) inferre, plagam infligere, bei jmd., alci. – einen Stoß (Hieb) so a., daß er nicht pariert werden kann, petitionem ita conicere, ut vitari non possit. – II) übtr.: a) an den Mann bringen, unterbringen: α) lebl. Objj.: perferre (an die Adresse bringen, epistulam, mandata). – collocare (auf Zinsen anteqen, z. B. pecunias magno fenore). – vendere (verkaufen, z. B. omnes merces). – β) Pers.: jmd. a., *alci prospicere munus (ein Amt verschaffen); alci prospicere uxorem (eine Gattin verschaffen). – b) mündlich od. schriftlich bei jmd. vorbringen; z. B. seinen Glückwunsch a., gratulatione fungi; gegenseitig, mutuā gratulatione fungi. – eine Bitte bei jmd. a., precibus alqm aggredi: schriftlich bei jmd. die Bitte a., daß er etc., per litteras precibus ab alqo petere, ut etc. – eine Klage gegen jmd. (vor Gericht) a., nomen alcis deferre ad iudicem; alqm reum facere apud iudices: seine Sache vor Gericht a., causam suam deferre ad iudicem. – Anbringen, das, - ung, die, venditio (Verkauf). – collocatio filiae (Verheiratung der Tochter). – delatio (Anzeige vor Gericht).
-
12 Angabe
Angabe, indicium (Anzeige, sowohl übh. als insbes. vor Gericht). – delatio (Anzeige = Denunziation). – libellus de alqo datus (die Denunziation als Schrift). – professio (das öffentliche Sich-Bekennen zu etw., z. B. einer Ware beim Zollamt: bes. mit u. ohne den Zus. bonorum, Angabe des Vermögens, od. nominis, A. des Namens, bes. vor dem Prätor). – auctoritas (Angabe eines Schriftstellers als Willensmeinung, Ausspruch). – dicta,n. pl. (das Ausgesagte, die Aussagen, z. B. transfugarum). – sententia (der einzelne Gedanke, Satz). – nach A. des Livius, ut Livius commemorat, dicit, ait, ostendit, narrat (narravit), scribit (scripsit): si Livium auctorem sequamur (wenn wir dem L. als Gewährsmann folgen). – mit genauer A. der Zahl, exsequendo subtiliter numerum. – zu geringe A. des Vermögens, census extenuatus. – eine A. über etwas machen, alqd edere (z. B. consilia hostium); dicere, narrare, exponere de alqa re (eine kurze, sehr kurze, breviter, brevissime). – Ost muß für »Angabe« im Latein. »der Angebende« stehen, z. B. die Verschiedenheit der Angaben, diversitas auctorum od. tradentium: den Angaben der meisten folgen, auctores plurimos sequi: nach jmds. A., alqo auctore. – »diese Angabe, welche Angabe«. im Zshg. oft bl. id oder quod (z. B. und diese A. wurde um so mehr verworfen, weil etc., eoque magis id eiectum est, quod etc., s. Cic. ad Att. 2, 24, 2: diese ganze A. wurde lächerlich gefunden, quod totum irrisum est, ibid: bei dieser A., in quo (s. Cic. Brut. 73).
-
13 Angeber
Angeber, I) der Anzeiger: index (sowohl übh. als insbes. vor Gericht). – auctor (der Angeber als Gewährsmann). – accusator (der Ankläger vor Gericht und zwar auf offenem Wege). – delator (Ankläger, bes. heimlicher). – calumniator (verleumderischer A.). – durch Angeber, per indicium: den A. machen, rem deferre ad iudicem (in einem einzelnen Fall); delationes factitare od. accusationes exercere (die Angeberei als Handwerk betreiben). – II) der Urheber: auctor. – inventor (der Erfinder). – A. eines Bubenstücks, architectus sceleris. Angeberei, delatio. – A. treiben, s. Angeber (den Angeber machen). – Angeberlohn, indicium (z. B. alci dare).
-
14 Anzeige
Anzeige, indicium. – significatio (Kundgebung, Andeutung, Äußerung; beide die Handlung des Anzeigens u. das Angezeigte). – denuntiatio (das Anmelden, Wissenlassen, bes. einer unangenehmen Sache, z. B. calamitatis, belli). – professio (freiwillige Angabe, z. B. des Vermögens etc.). – delatio (Angabe bei der Obrigkeit). – proditio (Verrat). – nuntius (die angezeigte Nachricht). – Ist es = Anzeichen, s. d. – schriftliche A., significatio litterarum: als Schrift, libellus (z. B. anonyme, sine auctore propositus): die schriftl. A. von etw., libellus alcis rei index (z. B. insidiarum); libellus continens alqd (z. B. coniuratorum nomina). – eine Tafel aushängen mit der A., daß man etw. verkaufen wolle, proscribere tabulam se venditurum esse alqd. – A. machen, indicium facere (im allg., absol. od. von etw., alcis rei); indicare de alqa re, bei jmd., alci (entdeckend, z. B. de coniuratione); indicium deferre, von etw., alcis rei, bei jmd., ad alqm (entdeckend, z. B. von einer Verschwörung beim Prätor, coniurationis ad praetorem); indicium profiteri (absol., sich. zu Mitteilungen in bezug auf ein begangenes Verbrechen verstehen): sich zur A. erbieten, indicium offerre: etw. zur A. bringen, s. anzeigen.
-
15 Denunziant
Denunziant, s. Angeber no. I. – Denunziation, indicium (Anzeige übh.). – delatio (Anzeige bei der Obrigkeit). – proditio (Verrat). – schriftliche D., D. als Schrift, über jmd., libellus de alqo datus: über etw., libellus alcis rei index (z.B. insidiarum); libellus continens alqd (z.B. coniuratorum nomina).
-
16 Ohrenarzt
Ohrenarzt, medicus auricularius. – Ohrenbläser, delator (Angeber). – Ohrenbläserei, delatio (Angeberei). – auscultatio (das Aufhorchen auf Geheimnisse, die Ohrenbläserei in bezug auf den Anhörenden). – Ohrenbrausen, sonitus aurium; stridores aurium. – ich habe O., aures mihi sonant. – Ohrenkitzel, Ohrenschmaus, aurium voluptas (das Vergnügen). – aurium oblectamentum (das, was das Vergnügen gewährt). – des O. wegen, ut oblectamento aurium perfruar (um einen O. zu haben): einen O. berei ten, aures permulcere (absol., von Tönen etc.; od. mit etw., alqā re, z.B. pravis voluptatibus, von der Rede c.): als od. zum O, animi et aurium causā: delectationis atque aurium causā: sich einen O. bereiten, auribus oblectationem parĕre; mit etwas, aures delectare alqā re (z.B. vocum sono): einen O. haben, aurium [1832] oblectamento perfrui. – Ohrenschmuck, s. Ohrgehänge.
-
17 Verräterei
Verräterei, proditio. – delatio (Angeberei). – perfidia (Treulosigkeit).
-
18 inferre
1) вносить, res inf. in fundum pignoris nomine (1. 1 § 1 D. 43, 33);pignori res illata (1. 1 § 5 D. 43, 32. 1. 11 § 5 D. 13, 7. 1. 4 pr. 1. 7 § 1 D. 20, 2. 1. 11 § 2 D. 20, 4. 1. 5 D. 4, 65);
mortuum, ossa mortui (in locum aliquem, in sepulcrum) inferre, хоронить: interdictum de mortuo inferendo (tit. D. 11 8. cf. 1. 6 § 4 D. 1, 8. 1. 17 pr. D. 7, 1. 1. 6 § 6 D. 10, 3. 1. 2 § 1. 2. 1. 4. 6 pr. 1. 10. 11. 43 pr. D. 11, 7. 1. 39 D. 17, 2. 1. 20 § 3 D. 29, 2. l. 3 § 3 D. 47, 12);
illatio, похороны: ill. quae sepulturae causa fit;
ill. testatoris (1. 2 § 3. 1. 4 D. 11, 7);
2) вносить, ставить в счет, записывать (1. 38 D. 3, 5. 1. 22 § 8 D. 33, 2. 1. 12 D. 34, 3. 1. 40 pr. D. 40, 7). 3) уплачивать, fisсо, aerario (s. in aerarium) inf. pecuniam, solidos, poenam (1. 3 § 5 D. 47, 12. 1. 15 § 6. 1. 36, D. 49, 14);pedem finibus inferre, вступать в чужие пределы (1. 18 § 2 D. 41, 2).
inf. vectigal (1. 7 § 1 D. 39, 4. 1. 8 C. 10, 47. 1. 17 § 4 D. 22, 1. l. 11 pr. eod.);
inf. pensiones (1. 58 pr. D. 7, 1);
annua (1. 21 § 5 D. 33, 1);
summam dotis (1. 12 D. 33, 4. 1. 78 § 14 D. 36, 1);
pretium (1. 34 § 1 D. 31. 1. 9 § 2 D. 41, 1);
aestimationem (1. 14 § 2 D. 32. 1. 101 pr. D. 46, 3);
illatio, внесение подати (1. 2 C. 11, 61. 1. 2 C. Th. 6, 22. 1. 13 C. Th. 8, 5. 1. 2 C. Th. 11, 1. 1. 1 C. Th. 11, 19);
4) наносить, причинять, in corpus inf. iniuriam (1. 1 § 2 D. 47, 10);ill. capitalis, платить подушное (1. 23 pr. C. 11, 47).
vilnus inf. alicui (1. 7 § 8 eod);
manus inf. (1. 1 § 1 eod. 1. 3 pr. § 3. 5. 6 D. 48, 21. 1. 74 D. 50, 17);
damnum (1. 41 D. 21. 1. 1. 24 pr. D. 39, 2);
vim, metum (1. 3 § 1. 1. 8 pr. 1. 14 § 5. 12. 1. 21 pr. D. 4, 2. 1. 45 § 4 D. 9, 2. 1. 8 D. 48, 8. 1. 1 § 4 eod. 1. 29 § 9 D. 48, 5);
5) иск предъявлять, иногда обвинять, inf. actionem (1. 52 § 1 D. 15, 1. 1. 39 pr. D. 26, 7. 1. 77 § 14 D. 31. 1. 24 § 3 D. 40, 12. 1. 28 D 44, 7. 1. 44 § 1 D. 5. 1. 1. 4 pr. D. 35, 3. 1. 10 D. 44, 1. 1. 39 § 3 D. 40, 12. 1. 2 D. 40, 15. 1 10 C. 2. 4. 1. 76 § 9 D. 31. 1. 12 D. 48, 10. 1. 1 § 9. 10 D. 48, 16. 1. 11. 18 C. 9, 9);illatio stupri (Paul. V. 4 § 1).
6) возлагать на кого что, inf. necessitatem (1. 55 § 2 D. 36, 1). 7) предлагать: inf. iusiurandum (1. 28 § 10 D. 12, 2. 1. 25 § 3 D. 22, 3. 1. 1. 11 C. 4, 1);calumniam (1. 14 D. 48, 1).
illatio sacramenti = delatio (1. 26 § 1 C. 4, 32).
Латинско-русский словарь к источникам римского права > inferre
-
19 délation
f. (lat. delatio) донос, издайничество. -
20 Заявление
- verbum; indicium; significatio; delatio;
- 1
- 2
См. также в других словарях:
delatio — index denunciation Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 … Law dictionary
Delatio nominis — • Delatio nominis, представление уголовного обвинения, когда были quaestiones perpetuae. см. Iudicium, Судопроизводство, II, 27 … Реальный словарь классических древностей
delatio — /daleysh(iy)ow/ In the civil law, an accusation or information … Black's law dictionary
delatio — /daleysh(iy)ow/ In the civil law, an accusation or information … Black's law dictionary
delatio — An accusation; a charge of crime … Ballentine's law dictionary
Nominis delatio — • Nominis delatio и receptio, см. Iudicium, Судопроизводство, II … Реальный словарь классических древностей
délation — [ delasjɔ̃ ] n. f. • 1549; lat. delatio; cf. délateur ♦ Dénonciation inspirée par des motifs méprisables. ⇒ calomnie, dénonciation, médisance. Faire une délation. ⇒ dénoncer, trahir, vendre. Développer « comme font toutes les dictatures, un… … Encyclopédie Universelle
delaţiune — DELAŢIÚNE, delaţiuni, s.f. Denunţare, denunţ; pâră. [pr.: ţi u] – Din fr. délation, lat. delatio, onis. Trimis de laurap, 13.08.2004. Sursa: DEX 98 DELAŢIÚNE s. v. denunţ, denunţare. Trimis de siveco, 13.09.2007. Sursa: Sinonime delaţiúne s … Dicționar Român
СУДОПРОИЗВОДСТВО — • Iudicium, процесс. a) Аттическое (ср. Meier Schömann, der attische Process, 1824, вновь изд. Липсиусом, 1883; E. Platner, Beiträge zur Kenntniss des attischen Rechts, 1820 и der Process und die Klagen bei den Attikern, 1824 … Реальный словарь классических древностей
Archaeology of the Cross and Crucifix — Archæology of the Cross and Crucifix † Catholic Encyclopedia ► Archæology of the Cross and Crucifix I. PRIMITIVE CRUCIFORM SIGNS The sign of the cross, represented in its simplest form by a crossing of two lines at right angles,… … Catholic encyclopedia
delación — (Del lat. delatio, onis, denuncia.) ► sustantivo femenino 1 Acción de delatar o comunicar voluntariamente a la autoridad un delito y su autor. SINÓNIMO acusación denuncia 2 Aviso confidencial que se da a la autoridad sobre un hecho delictivo: ■… … Enciclopedia Universal