Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

defensio

  • 121 transvorse

    trans-verto, ti, sum, 3, v. a., to turn or direct across or athwart (post-class.).
    I.
    Lit.:

    ut quae defensio fuerat, eadem in accusationem transverteretur,

    should be turned, converted, App. Mag. p. 325, 33: eorum consilia hac atque illac variā cogitatione, to turn over, Firm. Math. 6, 15.—
    II.
    Transf., to turn away, avert:

    inimica,

    Arn. 7, 219:

    fortes meos,

    Tert. Praescr. 37. — Hence, transversus ( - vorsus) or trāver-sus, a, um, P. a., turned across; hence, going or lying across, athwart, crosswise; cross-, transverse, traverse (freq. and class.).
    A.
    Lit.:

    viae,

    cross-streets, Cic. Verr. 2, 4, 53, § 119:

    tramites,

    Liv. 2, 39, 3:

    limites,

    id. 22, 12, 2:

    fossa,

    Caes. B. G. 2, 8:

    fossas viis praeducit,

    id. B. C. 1, 27:

    vallum,

    id. ib. 3, 63:

    tigna,

    id. ib. 2, 9:

    transversosque volare per imbres fulmina cernis,

    Lucr. 2, 213; cf.:

    nubila portabunt venti transversa per auras,

    id. 6, 190:

    Manilium nos vidimus transverso ambulantem foro,

    across the forum, Cic. de Or. 3, 33, 133: taleae ne plus quattuor digitos transversos emineant, four fingers across, four finger-breadths, Cato ap. Plin. 17, 18, 29, § 126; cf.

    prov.: si hercle tu ex isto loco Digitum transversum aut unguem latum excesseris,

    a fingerbreadth, Plaut. Aul. 1, 1, 18; so,

    digitus,

    Cic. Ac. 2, 18, 58 (v. digitus);

    for which, also: discedere a rectā conscientiā traversum unguem,

    id. Att. 13, 20, 4:

    (versibus) incomptis allinet atrum Transverso calamo signum,

    Hor. A. P. 447:

    ut transversus mons sulcetur,

    Col. 2, 4, 10: plurimum refert, concava sint (specula), an elata;

    transversa, an obliqua,

    Plin. 33, 9, 45, § 129. —
    2.
    Neutr. as subst.: transversum, i, a cross direction or position, only with prepp. adv., crosswise, transversely, etc.:

    non prorsus, verum ex transverso cedit, quasi cancer solet,

    obliquely, sideways, Plaut. Ps. 4, 1, 45:

    e transverso vacefit locus,

    Lucr. 6, 1018:

    paeninsula ad formam gladii in transversum porrecta,

    Plin. 4, 12, 26, § 83:

    in transversum positae (arbores),

    id. 16, 42, 81, § 222:

    aratione per transversum iteratā,

    id. 18, 20, 49, § 180; so id. 37, 9, 37, § 118 (al. saepe traversa):

    collectus pluvialis aquae transversum secans,

    intersecting diagonally, Front. Limit. p. 43 Goes.; cf. poet. in plur.:

    (venti) mutati transversa fremunt,

    at right angles to their former direction, Verg. A. 5, 19; so id. E. 3, 8; Val. Fl. 2, 154; Stat. Th. 1, 348.—
    B.
    Trop.:

    transversa incurrit misera fortuna rei publicae,

    crossed, thwarted, Cic. Brut. 97, 331: cum coepit transversos agere felicitas, i. e. to lead aside or astray, Sen. Ep. 8, 3:

    transversum judicem ferre,

    Quint. 10, 1, 110; Plin. 9, 17, 31, § 67; 28, 1, 1, § 1. —
    2.
    Neutr. as subst.: transversum, i, n., only with prepp. adv.:

    ecce autem de transverso L. Caesar, ut veniam ad se, rogat,

    i. e. contrary to expectation, unexpectedly, Cic. Att. 15, 4, 5:

    ecce tibi iste de transverso, Heus, inquit, etc.,

    Auct. Her. 4, 10, 14;

    for which: quod non exspectes, ex transverso fit,

    Petr. 55:

    haec calamitas ex transverso accidit,

    Scrib. Comp. 231.—Hence, advv.
    1.
    transversē ( - vorsē), crosswise, transversely, obliquely:

    transverse describantur horae in columellā,

    Vitr. 9, 9, 7; Cels. 5, 26, 24; Veg. 2, 5, 1.—
    2.
    transversim, transversely, crosswise:

    obliquatis manibus,

    Tert. Bapt. 8.

    Lewis & Short latin dictionary > transvorse

  • 122 universi

    ūnĭversus, a, um ( poet. contr., unvorsum, Lucr. 4, 262; plur. OINVORSEI, S. C. Bacch.), adj. [unus-verto, turned into one, combined into one whole], all together, all taken collectively, whole, entire, collective, general, universal (opp. singuli).
    (α).
    Sing.:

    universa provincia,

    Cic. Verr. 2, 2, 69, § 168:

    terra,

    id. Rep. 1, 17, 26:

    familia,

    id. Caecin. 20, 58:

    mare,

    id. Fin. 2, 34, 112; 4, 2, 3:

    universum mundum complecti,

    id. N. D. 1, 43, 120:

    Gallia,

    Hirt. B. G. 8, 39, 2:

    triduum,

    three days together, Ter. Eun. 2, 1, 18:

    vita,

    Cic. Rosc. Com. 15, 44:

    odium tantum ac tam universum,

    id. Pis. 27, 65:

    confusa atque universa defensio,

    id. Sest. 2, 5:

    universa et propria oratoris vis,

    id. de Or. 1, 15, 64:

    de universā philosophiā,

    id. Tusc. 3, 3, 6:

    bellum,

    Liv. 7, 11, 1:

    dimicatio,

    a general engagement, id. 22, 32, 2; so,

    pugna,

    id. 27, 12, 9.—Strengthened by totus:

    lupus Gregem universum voluit totum avortere,

    Plaut. Trin. 1, 2, 134.—
    (β).
    Plur.:

    de universis generibus rerum dicere,

    Cic. de Or. 2, 17, 71:

    ex iis rebus universis eloquentia constat, quibus in singulis elaborare permagnum est,

    id. ib. 1, 5, 19:

    ut eadem sit utilitas uniuscujusque et universorum,

    id. Off. 3, 6, 26:

    quae (virtus) etiam populos universos tueri soleat,

    id. Lael. 14, 50:

    in illum universi tela coniciunt,

    Caes. B. G. 5, 44; 4, 26; 7, 17:

    qui (Democritus) ita sit ausus ordiri: haec loquor de universis. Nihil excipit, de quo non profiteatur: quid enim esse potest extra universa?

    Cic. Ac. 2, 23, 73.—Strengthened by omnes:

    id genus hominum omnibus Universis est adversum,

    Plaut. Trin. 4, 3, 40:

    talibus dictis universi omnes assensere,

    App. M. 7, p. 189. —
    II.
    Substt.
    A.
    ūnĭversi, ōrum, m., the whole body of citizens, all men together:

    cum crudelitate unius oppressi essent universi,

    Cic. Rep. 3, 31, 43:

    et earum urbium separatim ab universis singulos diligunt (di),

    id. N. D. 2, 66, 165:

    si universi videre optimum et in eo consentire possent, nihil opus esset pluribus,

    id. Rep. 1, 34, 52; Suet. Galb. 10.—
    B.
    ūnĭversum, i, n., the whole world, the universe:

    tum censet imagines divinitate praeditas inesse in universitate rerum: tum principia mentis, quae sunt in eodem universo, deos esse dicit,

    Cic. N. D. 1, 43, 120:

    genitor universi,

    Col. 3, 10, 10.—
    2.
    Adverb.: in universum, as a whole, in general, generally (not in Cic. or Cæs.):

    non nominatim, sed in universum,

    Liv. 9, 26, 8: terra etsi aliquando specie differt, in universum tamen aut silvis horrida aut paludibus foeda, Tac. G. 5; so id. ib. 6; Plin. 6, 17, 19, § 50.—Hence, adv.: ūnĭversē, in general, generally (cf.:

    omnmo, generatim, communiter): singillatim potius quam generatim atque universe loqui,

    Cic. Verr. 2, 5, 55, § 143:

    cetera universe mandavi: illud proprie, ne pateretur prorogari nobis provincias,

    id. Att. 5, 2, 1; App. Dogm. Plat. 3, p. 268.

    Lewis & Short latin dictionary > universi

  • 123 universum

    ūnĭversus, a, um ( poet. contr., unvorsum, Lucr. 4, 262; plur. OINVORSEI, S. C. Bacch.), adj. [unus-verto, turned into one, combined into one whole], all together, all taken collectively, whole, entire, collective, general, universal (opp. singuli).
    (α).
    Sing.:

    universa provincia,

    Cic. Verr. 2, 2, 69, § 168:

    terra,

    id. Rep. 1, 17, 26:

    familia,

    id. Caecin. 20, 58:

    mare,

    id. Fin. 2, 34, 112; 4, 2, 3:

    universum mundum complecti,

    id. N. D. 1, 43, 120:

    Gallia,

    Hirt. B. G. 8, 39, 2:

    triduum,

    three days together, Ter. Eun. 2, 1, 18:

    vita,

    Cic. Rosc. Com. 15, 44:

    odium tantum ac tam universum,

    id. Pis. 27, 65:

    confusa atque universa defensio,

    id. Sest. 2, 5:

    universa et propria oratoris vis,

    id. de Or. 1, 15, 64:

    de universā philosophiā,

    id. Tusc. 3, 3, 6:

    bellum,

    Liv. 7, 11, 1:

    dimicatio,

    a general engagement, id. 22, 32, 2; so,

    pugna,

    id. 27, 12, 9.—Strengthened by totus:

    lupus Gregem universum voluit totum avortere,

    Plaut. Trin. 1, 2, 134.—
    (β).
    Plur.:

    de universis generibus rerum dicere,

    Cic. de Or. 2, 17, 71:

    ex iis rebus universis eloquentia constat, quibus in singulis elaborare permagnum est,

    id. ib. 1, 5, 19:

    ut eadem sit utilitas uniuscujusque et universorum,

    id. Off. 3, 6, 26:

    quae (virtus) etiam populos universos tueri soleat,

    id. Lael. 14, 50:

    in illum universi tela coniciunt,

    Caes. B. G. 5, 44; 4, 26; 7, 17:

    qui (Democritus) ita sit ausus ordiri: haec loquor de universis. Nihil excipit, de quo non profiteatur: quid enim esse potest extra universa?

    Cic. Ac. 2, 23, 73.—Strengthened by omnes:

    id genus hominum omnibus Universis est adversum,

    Plaut. Trin. 4, 3, 40:

    talibus dictis universi omnes assensere,

    App. M. 7, p. 189. —
    II.
    Substt.
    A.
    ūnĭversi, ōrum, m., the whole body of citizens, all men together:

    cum crudelitate unius oppressi essent universi,

    Cic. Rep. 3, 31, 43:

    et earum urbium separatim ab universis singulos diligunt (di),

    id. N. D. 2, 66, 165:

    si universi videre optimum et in eo consentire possent, nihil opus esset pluribus,

    id. Rep. 1, 34, 52; Suet. Galb. 10.—
    B.
    ūnĭversum, i, n., the whole world, the universe:

    tum censet imagines divinitate praeditas inesse in universitate rerum: tum principia mentis, quae sunt in eodem universo, deos esse dicit,

    Cic. N. D. 1, 43, 120:

    genitor universi,

    Col. 3, 10, 10.—
    2.
    Adverb.: in universum, as a whole, in general, generally (not in Cic. or Cæs.):

    non nominatim, sed in universum,

    Liv. 9, 26, 8: terra etsi aliquando specie differt, in universum tamen aut silvis horrida aut paludibus foeda, Tac. G. 5; so id. ib. 6; Plin. 6, 17, 19, § 50.—Hence, adv.: ūnĭversē, in general, generally (cf.:

    omnmo, generatim, communiter): singillatim potius quam generatim atque universe loqui,

    Cic. Verr. 2, 5, 55, § 143:

    cetera universe mandavi: illud proprie, ne pateretur prorogari nobis provincias,

    id. Att. 5, 2, 1; App. Dogm. Plat. 3, p. 268.

    Lewis & Short latin dictionary > universum

  • 124 universus

    ūnĭversus, a, um ( poet. contr., unvorsum, Lucr. 4, 262; plur. OINVORSEI, S. C. Bacch.), adj. [unus-verto, turned into one, combined into one whole], all together, all taken collectively, whole, entire, collective, general, universal (opp. singuli).
    (α).
    Sing.:

    universa provincia,

    Cic. Verr. 2, 2, 69, § 168:

    terra,

    id. Rep. 1, 17, 26:

    familia,

    id. Caecin. 20, 58:

    mare,

    id. Fin. 2, 34, 112; 4, 2, 3:

    universum mundum complecti,

    id. N. D. 1, 43, 120:

    Gallia,

    Hirt. B. G. 8, 39, 2:

    triduum,

    three days together, Ter. Eun. 2, 1, 18:

    vita,

    Cic. Rosc. Com. 15, 44:

    odium tantum ac tam universum,

    id. Pis. 27, 65:

    confusa atque universa defensio,

    id. Sest. 2, 5:

    universa et propria oratoris vis,

    id. de Or. 1, 15, 64:

    de universā philosophiā,

    id. Tusc. 3, 3, 6:

    bellum,

    Liv. 7, 11, 1:

    dimicatio,

    a general engagement, id. 22, 32, 2; so,

    pugna,

    id. 27, 12, 9.—Strengthened by totus:

    lupus Gregem universum voluit totum avortere,

    Plaut. Trin. 1, 2, 134.—
    (β).
    Plur.:

    de universis generibus rerum dicere,

    Cic. de Or. 2, 17, 71:

    ex iis rebus universis eloquentia constat, quibus in singulis elaborare permagnum est,

    id. ib. 1, 5, 19:

    ut eadem sit utilitas uniuscujusque et universorum,

    id. Off. 3, 6, 26:

    quae (virtus) etiam populos universos tueri soleat,

    id. Lael. 14, 50:

    in illum universi tela coniciunt,

    Caes. B. G. 5, 44; 4, 26; 7, 17:

    qui (Democritus) ita sit ausus ordiri: haec loquor de universis. Nihil excipit, de quo non profiteatur: quid enim esse potest extra universa?

    Cic. Ac. 2, 23, 73.—Strengthened by omnes:

    id genus hominum omnibus Universis est adversum,

    Plaut. Trin. 4, 3, 40:

    talibus dictis universi omnes assensere,

    App. M. 7, p. 189. —
    II.
    Substt.
    A.
    ūnĭversi, ōrum, m., the whole body of citizens, all men together:

    cum crudelitate unius oppressi essent universi,

    Cic. Rep. 3, 31, 43:

    et earum urbium separatim ab universis singulos diligunt (di),

    id. N. D. 2, 66, 165:

    si universi videre optimum et in eo consentire possent, nihil opus esset pluribus,

    id. Rep. 1, 34, 52; Suet. Galb. 10.—
    B.
    ūnĭversum, i, n., the whole world, the universe:

    tum censet imagines divinitate praeditas inesse in universitate rerum: tum principia mentis, quae sunt in eodem universo, deos esse dicit,

    Cic. N. D. 1, 43, 120:

    genitor universi,

    Col. 3, 10, 10.—
    2.
    Adverb.: in universum, as a whole, in general, generally (not in Cic. or Cæs.):

    non nominatim, sed in universum,

    Liv. 9, 26, 8: terra etsi aliquando specie differt, in universum tamen aut silvis horrida aut paludibus foeda, Tac. G. 5; so id. ib. 6; Plin. 6, 17, 19, § 50.—Hence, adv.: ūnĭversē, in general, generally (cf.:

    omnmo, generatim, communiter): singillatim potius quam generatim atque universe loqui,

    Cic. Verr. 2, 5, 55, § 143:

    cetera universe mandavi: illud proprie, ne pateretur prorogari nobis provincias,

    id. Att. 5, 2, 1; App. Dogm. Plat. 3, p. 268.

    Lewis & Short latin dictionary > universus

  • 125 voluntas

    vŏluntas, ātis, f. [1. volo], will, freewill, wish, choice, desire, inclination.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.: simul objecta species cujuspiam est, quod bonum videatur, ad id adipiscendum impellit ipsa natura: id cum constanter prudenterque fit, ejusmodi appetitionem Stoici boulêsin appellant, nos appellamus voluntatem:

    eam illi putant in solo esse sapiente, quam sic definiunt: Voluntas est, quae quid cum ratione desiderat: quae autem adversus rationem incitata est vehementius, ea libido est vel cupiditas effrenata, quae in omnibus stultis invenitur,

    Cic. Tusc. 4, 6, 12; id. Rep. 1, 2, 3:

    talis est quaeque res publica, qualis ejus aut natura aut voluntas, qui illam regit,

    id. ib. 1, 31, 47:

    judicium voluntasque multitudinis,

    id. ib. 1, 45, 69:

    mentem voluntatemque suscipere,

    id. Cat. 3, 9, 22:

    quid esset suae voluntatis ostendere,

    Caes. B. C. 3, 109:

    has patitur poenas peccandi sola voluntas,

    Juv. 13, 208:

    sit pro ratione voluntas,

    id. 6, 223.— Plur.:

    ut ejus semper voluntatibus non modo cives assenserint, etc.,

    Cic. Imp. Pomp. 16, 48.—
    2.
    Adverbial phrases.
    a.
    Suā (alicujus) voluntate, or simply voluntate, of one's own will, of one's own accord, willingly, voluntarily (cf.:

    sponte, ultro),

    Ter. Phorm. 5, 3, 2:

    ut verum esset, suā voluntate sapientem descendere, etc.,

    Cic. Rep. 1, 6, 11:

    suā voluntate, nullā vi coactus,

    id. Fin. 2, 20, 65: dictus filius tuos vostrā voluntate, Ter. Heaut. 5, 4, 2:

    tu coactus es tuā voluntate,

    id. And. 4, 1, 33:

    istuc, quod expetis, meā voluntate concedam,

    Cic. Div. in Caecil. 9, 27:

    reditus in patriam voluntate omnium concedi videretur,

    id. Fam. 13, 5, 2.—Alone:

    nisi voluntate ibis, rapiam te domum,

    Plaut. Mil. 2, 5, 40:

    quod jus vos cogit, id voluntate impetret,

    Ter. Ad. 3, 4, 44:

    aequius erat id voluntate fieri,

    Cic. Off. 1, 9, 28:

    aliae civitates voluntate in ditionem venerunt,

    Liv. 29, 38, 1.—
    b.
    Ad voluntatem, de, ex voluntate, according to the will, with the consent, at the desire of any one:

    ad voluntatem loqui,

    at the will of another, Cic. Quint. 30, 93; id. Par. 5, 2, 39:

    vultus et sermo ad aliorum sensum et voluntatem commutandus,

    Q. Cic. Petit. Cons. 11, 42:

    vix tamen sibi de meā voluntate concessum est,

    id. Att. 4, 2, 4:

    illud accidit praeter optatum meum, sed valde ex voluntate,

    id. Pis. 20, 46:

    ex Caesaris voluntate,

    id. Fam. 13, 29, 7; cf.:

    praeter legem et sui voluntatem patris studeat, etc.,

    Ter. And. 5, 3, 9.—
    B.
    In partic.
    1.
    Disposition towards a person or thing, good or bad:

    erratis, si senatum probare ea... putatis, populum autem esse in aliā voluntate,

    Cic. Agr. 1, 9, 27:

    offensā in eum militum voluntate,

    Nep. Dion, 8, 3:

    celans, quā voluntate esset in regem,

    id. Dat. 5, 5:

    legati, qui de ejus voluntate explorarent,

    id. Hann. 2, 2.—And with bona:

    neque bonae voluntatis ullum signum erga nos tyranni habemus,

    Liv. 38, 14, 7:

    quid nunc mihi prodest bona voluntas,

    Sen. Ben. 4, 21, 6; 5, 3, 2; 5, 4, 1; id. Ep. 81, 8: non nudum cum bonā voluntate, sed cum facultatibus accedere ad patriae auxilium, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 8, 2. —
    2.
    More freq. voluntas alone = bona voluntas, good-will, favor, affection (syn. benignitas):

    voluntas erga Caesarem,

    Cic. Q. Fr. 3, 1, 6, § 20; Caes. B. C. 2, 17:

    summa in se (with summum studium),

    id. B. G. 1, 19:

    mutua,

    Cic. Fam. 5, 2, 1:

    aliena a te,

    id. Lig. 2, 6:

    voluntas vestra si ad poëtam accesserit,

    Ter. Phorm. prol. 29:

    singularis voluntas Campanae vicinitatis,

    Cic. Rab. Perd. 3, 8:

    mansisset eadem voluntas in eorum posteris, etc.,

    id. Rep. 1, 41, 64. —
    3.
    A last will, testament:

    defensio testamentorum ac voluntatis mortuorum,

    Cic. de Or. 1, 57, 242; Plin. Ep. 2, 16, 2; 4, 10, 3; 5, 7, 2; Tac. H. 1, 48; Amm. 21, 15, 5; 28, 1, 35; 28, 4, 22;

    called also ultima,

    Dig. 35, 1, 6; cf.:

    per testamentum aut per aliam quamlibet ultimam voluntatem,

    other expression of his will, Just. Inst. 1, 5, 1.—
    4.
    An object, purpose:

    cum sint in dicendo variae voluntates,

    Cic. Brut. 21, 83; cf.:

    quantam voluntatem habent ad hunc opprimendum,

    id. Font. 18, 40 (14, 30).—
    II.
    Transf. (acc. to 1. volo, I. E. 4. b.), of speech, meaning, sense, signification, import (only post-Aug.; esp. freq. in Quint.;

    syn. vis): verbis legum standum sit an voluntate,

    Quint. 7, 10, 6; so (opp. verba) id. 7, 1, 49; 7, 5, 4; cf.:

    quaestio juris omnis aut verborum proprietate aut voluntatis conjectura continetur,

    id. 12, 2, 19; 6, 2, 9:

    verborum vi aut voluntate,

    id. 8, praef. 10:

    legis,

    id. 3, 6, 99:

    nominis,

    id. 7, 10, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > voluntas

См. также в других словарях:

  • defensio — index assertion Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • Defensio — Die Defensio (lat.: Die Verteidigung) ist der in Österreich gebräuchliche Ausdruck für die Verteidigung einer Diplomarbeit für die Erlangung eines Master oder Magistergrades. Die in Deutschland korrekte fachliche Aussprache der Verteidigung einer …   Deutsch Wikipedia

  • Defensio pro Populo Anglicano — is a Latin polemic by John Milton, published in 1651. The full title in English is John Milton an Englishman His Defence of the People of England.[1] It was a piece of propaganda,[2] and made political argument in support of what was at the time… …   Wikipedia

  • Defensio Secunda — Defension Secunda was a 1654 political tract by John Milton, a sequel to his Defensio pro Populo Anglicano. It is a defence of the Parliamentary regime, by then controlled by Oliver Cromwell; and also defense of his own reputation against a… …   Wikipedia

  • defensió — de|fen|si|ó Mot Agut Nom femení …   Diccionari Català-Català

  • defensio — A defense; a prohibition …   Ballentine's law dictionary

  • John Milton — For other people named John Milton, see John Milton (disambiguation). John Milton Portrait of John Milton in National Portrait Gallery, London c. 1629. Unknown artist (detail) Born 9 December 1608(1608 12 09) Bread Street …   Wikipedia

  • John Milton — John Milton …   Wikipedia Español

  • Claudius Salmasius — is the Latin name of Claude Saumaise (April 15, 1588 September 3, 1653), a French classical scholar. Contents 1 Life 2 Works 3 References 4 References …   Wikipedia

  • John Milton — (* 9. Dezember 1608 in London; † 8. November 1674 in Bunhill bei London) war ein englischer Dichter und Staatsphilosoph. Der frühe Aufklärer war einflussreich, aber auch umstritten. Er wurde „von vielen geliebt, von manchen gehasst“, wie es in… …   Deutsch Wikipedia

  • Hermann von Neuenahr der Ältere — Hermann Graf von Neuenahr (Nuenar, a Nvenare, de Nova Aquila[1]) (* 1482[2]; † 2. Oktober 1530 in Augsburg) war ein deutscher humanistischer Theologe, Staatsmann, Naturwissenschaftler und erzbischöflicher Kanzler der alten Universität Köln …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»