Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

dēsĭpĭens

  • 1 dēsipiēns

        dēsipiēns entis, adj.    [P. of desipio], foolish, silly: adrogentia: ita desipiens, qui, etc.
    * * *
    (gen.), desipientis ADJ
    stupid, witless, lacking intelligence; foolish, silly (L+S)

    Latin-English dictionary > dēsipiēns

  • 2 desipiens

    dēsipiēns, entis adj. [ desipio ]
    безрассудный, безумный ( arrogantia C)

    Латинско-русский словарь > desipiens

  • 3 desipiens

    dēsipiēns, entis, PAdi. (desipio), unsinnig (Ggstz. sapiens), Cic. de div. 2, 51 u.a.

    lateinisch-deutsches > desipiens

  • 4 desipiens

    dēsipiēns, entis, PAdi. (desipio), unsinnig (Ggstz. sapiens), Cic. de div. 2, 51 u.a.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > desipiens

  • 5 desipiens

    dē-sĭpĭo, ĕre ( perf. desipui, Lact. 2, 4, 4), v. a. and n. [sapio].
    * I.
    Act., to render insipid (late Lat. and rare), Tert. Pudic. 13. —
    II.
    Neutr., to be void of understanding, to be silly, foolish; to act foolishly (class.):

    summos viros desipere, delirare, dementes esse,

    Cic. N. D. 1, 34, 94:

    licet me desipere dicatis,

    id. Planc. 37; id. Verr. 2, 5, 46; id. Div. 2, 23, 51; Hor. S. 2, 3, 47; id. Ep. 1, 20, 9 al.:

    dulce est desipere in loco,

    to indulge in trifling, Hor. Od. 4, 12, 28.—With gen.:

    desipiebam mentis, cum, etc.,

    Plaut. Ep. 1, 2, 35:

    quippe mortale aeterno jungere desipere est,

    Lucr. 3, 802; cf. id. 5, 165 and 1043.—Of a person in a fever, etc., to be delirious, to rave:

    intra verba,

    Cels. 3, 18 init. —Hence, dēsĭpĭens, entis, P. a., foolish, silly:

    desipientis arrogantiae est,

    Cic. N. D. 2, 6, 16: estne quisquam ita desipiens, qui, etc. id. Div. 2, 23, 51.

    Lewis & Short latin dictionary > desipiens

  • 6 desipio

    dēsipĭo, ĕre, sipui [de + sapio] [st2]1 - tr. - ôter le goût, rendre insipide. [st2]2 - intr. - avoir perdu la raison, extravaguer. [st2]3 [-] Cels. avoir le délire.    - senex dicitur judicibus quaesisse (quaesivisse) num illud carmen desipientis videretur, Cic. CM. 7, 22: on dit que le vieillard demanda aux juges si ce poème leur semblait celui d'un fou.    - desipiebam mentis, Plaut.: j'avais perdu la raison.    - desipiens arrogantia, Cic.: orgueil qui va jusqu'à l'extravagance.    - desipere + inf. Lucr.: c'est folie de.
    * * *
    dēsipĭo, ĕre, sipui [de + sapio] [st2]1 - tr. - ôter le goût, rendre insipide. [st2]2 - intr. - avoir perdu la raison, extravaguer. [st2]3 [-] Cels. avoir le délire.    - senex dicitur judicibus quaesisse (quaesivisse) num illud carmen desipientis videretur, Cic. CM. 7, 22: on dit que le vieillard demanda aux juges si ce poème leur semblait celui d'un fou.    - desipiebam mentis, Plaut.: j'avais perdu la raison.    - desipiens arrogantia, Cic.: orgueil qui va jusqu'à l'extravagance.    - desipere + inf. Lucr.: c'est folie de.
    * * *
        Desipio, desipis, pen. corr. desipui vel desipiui, desipere. Cic. Defaillir de sens, et radoter.
    \
        Senectute desipere. Cic. Radoter de vieillesse.
    \
        Desipere intra verba. Cels. Ne se monstrer fol sinon en parolles.
    \
        Dulce est desipere in loco. Horat. Contrefaire le fol en temps et heure.

    Dictionarium latinogallicum > desipio

  • 7 desipio

    dē-sĭpĭo, ĕre ( perf. desipui, Lact. 2, 4, 4), v. a. and n. [sapio].
    * I.
    Act., to render insipid (late Lat. and rare), Tert. Pudic. 13. —
    II.
    Neutr., to be void of understanding, to be silly, foolish; to act foolishly (class.):

    summos viros desipere, delirare, dementes esse,

    Cic. N. D. 1, 34, 94:

    licet me desipere dicatis,

    id. Planc. 37; id. Verr. 2, 5, 46; id. Div. 2, 23, 51; Hor. S. 2, 3, 47; id. Ep. 1, 20, 9 al.:

    dulce est desipere in loco,

    to indulge in trifling, Hor. Od. 4, 12, 28.—With gen.:

    desipiebam mentis, cum, etc.,

    Plaut. Ep. 1, 2, 35:

    quippe mortale aeterno jungere desipere est,

    Lucr. 3, 802; cf. id. 5, 165 and 1043.—Of a person in a fever, etc., to be delirious, to rave:

    intra verba,

    Cels. 3, 18 init. —Hence, dēsĭpĭens, entis, P. a., foolish, silly:

    desipientis arrogantiae est,

    Cic. N. D. 2, 6, 16: estne quisquam ita desipiens, qui, etc. id. Div. 2, 23, 51.

    Lewis & Short latin dictionary > desipio

  • 8 Fatua

    1.
    fătŭus, a, um, adj. [root fa, cf. for; properly, garrulous], foolish, silly, simple (class.; syn.: stultus, stolidus, insipiens, desipiens, stupidus, hebes, ineptus, insulsus, absurdus).
    I.
    Adj.: ego me ipsum stultum existimo, fatuum esse non opinor, Afran. ap. Isid. Orig. 10, 246:

    stulti, stolidi. fatui, fungi, bardi, blenni, buccones,

    Plaut. Bacch. 5, 1, 2:

    fatuus est, insulsus,

    Ter. Eun. 5, 9, 49:

    non modo nequam et improbus, sed etiam fatuus et amens es,

    Cic. Deiot. 7, 21:

    monitor,

    id. de Or. 2, 24, 99: homo, Poët. ap. Cic. de Or. 2, 67, 274:

    puer,

    Cic. Att. 6, 6, 3:

    nisi plane fatui sint,

    id. Fin. 2, 22, 70:

    mores,

    Plaut. Trin. 2, 2, 18.—
    B.
    Poet. transf.
    1.
    Insipid, tasteless, of food: ut sapiant fatuae, fabrorum prandia, betae, Mart. 13, 13.—
    2.
    Awkward, clumsy, unwieldy:

    illa bipennem Insulsam et fatuam dextra tenebat,

    Juv. 6, 658.—
    II.
    Subst.: fătŭus, i, m., and fătŭa, ae, f., a fool, simpleton, a jester, buffoon.
    A.
    In gen., one who acts foolishly:

    paene ecfregisti, fatue, foribus cardines,

    Plaut. Am. 4, 2, 6; Cat. 83, 2; Juv. 9, 8.—
    B.
    Esp., kept by Romans of rank for their amusement:

    Harpasten, uxoris meae fatuam, scis hereditarium onus in domo mea remansisse... si quando fatuo delectari volo, me rideo,

    Sen. Ep. 50, 2; Lampr. Comm. 4, 3.—Hence, fătŭe, adv., foolishly, absurdly:

    plerumque studio loquendi fatue modo accedendum,

    Quint. 6, 4, 8 dub. (Spald. and Zumpt, fatui); Tert. adv. Herm. 10; id. de Pat. 6. —Hence,
    2.
    Fātŭus, i. m., another name for the prophesying Faunus; also called Fātŭ-ellus; while his sister, Fauna, who prophesied to females, was also called Fātŭa and Fātŭella, Lact. 1, 22, 9; Arn. 5, 18; Macr. S. 1, 12; Mart. Cap. 2, § 167; Just. 43, 1; Plin. 27, 12, 83, § 117 (dub.; Jan. fatuos).

    Lewis & Short latin dictionary > Fatua

  • 9 Fatuella

    1.
    fătŭus, a, um, adj. [root fa, cf. for; properly, garrulous], foolish, silly, simple (class.; syn.: stultus, stolidus, insipiens, desipiens, stupidus, hebes, ineptus, insulsus, absurdus).
    I.
    Adj.: ego me ipsum stultum existimo, fatuum esse non opinor, Afran. ap. Isid. Orig. 10, 246:

    stulti, stolidi. fatui, fungi, bardi, blenni, buccones,

    Plaut. Bacch. 5, 1, 2:

    fatuus est, insulsus,

    Ter. Eun. 5, 9, 49:

    non modo nequam et improbus, sed etiam fatuus et amens es,

    Cic. Deiot. 7, 21:

    monitor,

    id. de Or. 2, 24, 99: homo, Poët. ap. Cic. de Or. 2, 67, 274:

    puer,

    Cic. Att. 6, 6, 3:

    nisi plane fatui sint,

    id. Fin. 2, 22, 70:

    mores,

    Plaut. Trin. 2, 2, 18.—
    B.
    Poet. transf.
    1.
    Insipid, tasteless, of food: ut sapiant fatuae, fabrorum prandia, betae, Mart. 13, 13.—
    2.
    Awkward, clumsy, unwieldy:

    illa bipennem Insulsam et fatuam dextra tenebat,

    Juv. 6, 658.—
    II.
    Subst.: fătŭus, i, m., and fătŭa, ae, f., a fool, simpleton, a jester, buffoon.
    A.
    In gen., one who acts foolishly:

    paene ecfregisti, fatue, foribus cardines,

    Plaut. Am. 4, 2, 6; Cat. 83, 2; Juv. 9, 8.—
    B.
    Esp., kept by Romans of rank for their amusement:

    Harpasten, uxoris meae fatuam, scis hereditarium onus in domo mea remansisse... si quando fatuo delectari volo, me rideo,

    Sen. Ep. 50, 2; Lampr. Comm. 4, 3.—Hence, fătŭe, adv., foolishly, absurdly:

    plerumque studio loquendi fatue modo accedendum,

    Quint. 6, 4, 8 dub. (Spald. and Zumpt, fatui); Tert. adv. Herm. 10; id. de Pat. 6. —Hence,
    2.
    Fātŭus, i. m., another name for the prophesying Faunus; also called Fātŭ-ellus; while his sister, Fauna, who prophesied to females, was also called Fātŭa and Fātŭella, Lact. 1, 22, 9; Arn. 5, 18; Macr. S. 1, 12; Mart. Cap. 2, § 167; Just. 43, 1; Plin. 27, 12, 83, § 117 (dub.; Jan. fatuos).

    Lewis & Short latin dictionary > Fatuella

  • 10 Fatuus

    1.
    fătŭus, a, um, adj. [root fa, cf. for; properly, garrulous], foolish, silly, simple (class.; syn.: stultus, stolidus, insipiens, desipiens, stupidus, hebes, ineptus, insulsus, absurdus).
    I.
    Adj.: ego me ipsum stultum existimo, fatuum esse non opinor, Afran. ap. Isid. Orig. 10, 246:

    stulti, stolidi. fatui, fungi, bardi, blenni, buccones,

    Plaut. Bacch. 5, 1, 2:

    fatuus est, insulsus,

    Ter. Eun. 5, 9, 49:

    non modo nequam et improbus, sed etiam fatuus et amens es,

    Cic. Deiot. 7, 21:

    monitor,

    id. de Or. 2, 24, 99: homo, Poët. ap. Cic. de Or. 2, 67, 274:

    puer,

    Cic. Att. 6, 6, 3:

    nisi plane fatui sint,

    id. Fin. 2, 22, 70:

    mores,

    Plaut. Trin. 2, 2, 18.—
    B.
    Poet. transf.
    1.
    Insipid, tasteless, of food: ut sapiant fatuae, fabrorum prandia, betae, Mart. 13, 13.—
    2.
    Awkward, clumsy, unwieldy:

    illa bipennem Insulsam et fatuam dextra tenebat,

    Juv. 6, 658.—
    II.
    Subst.: fătŭus, i, m., and fătŭa, ae, f., a fool, simpleton, a jester, buffoon.
    A.
    In gen., one who acts foolishly:

    paene ecfregisti, fatue, foribus cardines,

    Plaut. Am. 4, 2, 6; Cat. 83, 2; Juv. 9, 8.—
    B.
    Esp., kept by Romans of rank for their amusement:

    Harpasten, uxoris meae fatuam, scis hereditarium onus in domo mea remansisse... si quando fatuo delectari volo, me rideo,

    Sen. Ep. 50, 2; Lampr. Comm. 4, 3.—Hence, fătŭe, adv., foolishly, absurdly:

    plerumque studio loquendi fatue modo accedendum,

    Quint. 6, 4, 8 dub. (Spald. and Zumpt, fatui); Tert. adv. Herm. 10; id. de Pat. 6. —Hence,
    2.
    Fātŭus, i. m., another name for the prophesying Faunus; also called Fātŭ-ellus; while his sister, Fauna, who prophesied to females, was also called Fātŭa and Fātŭella, Lact. 1, 22, 9; Arn. 5, 18; Macr. S. 1, 12; Mart. Cap. 2, § 167; Just. 43, 1; Plin. 27, 12, 83, § 117 (dub.; Jan. fatuos).

    Lewis & Short latin dictionary > Fatuus

  • 11 fatuus

    1.
    fătŭus, a, um, adj. [root fa, cf. for; properly, garrulous], foolish, silly, simple (class.; syn.: stultus, stolidus, insipiens, desipiens, stupidus, hebes, ineptus, insulsus, absurdus).
    I.
    Adj.: ego me ipsum stultum existimo, fatuum esse non opinor, Afran. ap. Isid. Orig. 10, 246:

    stulti, stolidi. fatui, fungi, bardi, blenni, buccones,

    Plaut. Bacch. 5, 1, 2:

    fatuus est, insulsus,

    Ter. Eun. 5, 9, 49:

    non modo nequam et improbus, sed etiam fatuus et amens es,

    Cic. Deiot. 7, 21:

    monitor,

    id. de Or. 2, 24, 99: homo, Poët. ap. Cic. de Or. 2, 67, 274:

    puer,

    Cic. Att. 6, 6, 3:

    nisi plane fatui sint,

    id. Fin. 2, 22, 70:

    mores,

    Plaut. Trin. 2, 2, 18.—
    B.
    Poet. transf.
    1.
    Insipid, tasteless, of food: ut sapiant fatuae, fabrorum prandia, betae, Mart. 13, 13.—
    2.
    Awkward, clumsy, unwieldy:

    illa bipennem Insulsam et fatuam dextra tenebat,

    Juv. 6, 658.—
    II.
    Subst.: fătŭus, i, m., and fătŭa, ae, f., a fool, simpleton, a jester, buffoon.
    A.
    In gen., one who acts foolishly:

    paene ecfregisti, fatue, foribus cardines,

    Plaut. Am. 4, 2, 6; Cat. 83, 2; Juv. 9, 8.—
    B.
    Esp., kept by Romans of rank for their amusement:

    Harpasten, uxoris meae fatuam, scis hereditarium onus in domo mea remansisse... si quando fatuo delectari volo, me rideo,

    Sen. Ep. 50, 2; Lampr. Comm. 4, 3.—Hence, fătŭe, adv., foolishly, absurdly:

    plerumque studio loquendi fatue modo accedendum,

    Quint. 6, 4, 8 dub. (Spald. and Zumpt, fatui); Tert. adv. Herm. 10; id. de Pat. 6. —Hence,
    2.
    Fātŭus, i. m., another name for the prophesying Faunus; also called Fātŭ-ellus; while his sister, Fauna, who prophesied to females, was also called Fātŭa and Fātŭella, Lact. 1, 22, 9; Arn. 5, 18; Macr. S. 1, 12; Mart. Cap. 2, § 167; Just. 43, 1; Plin. 27, 12, 83, § 117 (dub.; Jan. fatuos).

    Lewis & Short latin dictionary > fatuus

  • 12 homunculus

    hŏmuncŭlus, i, m. dim. [homo], a little or weakly man, a manikin:

    hui, Homunculi quanti estis!

    Plaut. Rud. 1, 2, 66; id. Capt. prol. 51; cf. id. Trin. 2, 4, 90: hem! nos homunculi indignamur, si quis, etc., Sulpic. ap. Cic. Fam. 4, 5, 4:

    neque tam desipiens fuisset, ut homunculis similem deum fingeret,

    Cic. N. D. 1, 44, 123:

    ut homunculus unus e multis, etc.,

    id. Tusc. 1, 9, 17; cf.:

    humilis homunculus,

    id. ib. 5, 23, 64; App. M. 9, p. 222.

    Lewis & Short latin dictionary > homunculus

См. также в других словарях:

  • Desipient — De*sip i*ent, a. [L. desipiens, p. pr. of desipere to be foolish; de + sapere to be wise.] Foolish; silly; trifling. [R.] [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • desipiente — (del lat. «desipĭens, entis», part. pres. de «desipĕre», haber perdido el juicio; ant.) adj. Ignorante …   Enciclopedia Universal

  • TANTALUS — I. TANTALUS Iovis et Nymphae Plotae filiteste Eusebiô, l. 2. Praep. Euang. cum tamen Io. Diaconus et Didymus Iovis et Plutus Nymphae filium fuisse arbitrantur: quem Tzetzes hist. 10. chil. 5. praedictâ quidem matre genitum, ac patre Imolo Lydiae… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • desipienza — de·si·pièn·za s.f. BU insipienza, mancanza di senno {{line}} {{/line}} DATA: 1860. ETIMO: dal lat. desipientĭa(m), der. di desipiens, entis desipiente …   Dizionario italiano

  • ԱՊԱՌՈՒՄ — ( ) NBH 1 0273 Chronological Sequence: 6c, 10c, 11c, 12c ա. Որպէս թէ կա՛մ անառ յումեքէ, Չառօղ զխրատ. անողոքելի. անամոքելի. անհամբոյր. խիստ. վայրագ. կամ մանաւանդ՝ ʼի հյ. ապ, եւ ʼի թ. առ. այսինքն ամօթ. որպէս թ. առսըզ. յորմէ եւ Անառակ. այսինքն… …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • ԽԵԼԱԳԱՐ — (ի, աց.) NBH 1 0937 Chronological Sequence: 5c, 10c, 11c, 12c, 13c ա. παραφρώνουν desipiens ἑπίληπτος laborans epilepsia, sive morbo comitiali; correptus a daemone . Ոյր խելքն կամ ուղեղն է խանգարեալ. խելացնոր. խելայեղ. գլխագար. վերնոտ կամ այսահար …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • radoter — Radoter, Delirare, Desipere. Veillard qui radote, Delirans senex, Desipiens. Radotant, Delirans …   Thresor de la langue françoyse

  • desipient — pēənt adjective Etymology: Latin desipient , desipiens, present past. of desipere to be foolish, from de + sipere (from sapere to have taste, be wise) more at sage : indulging in desipience and smiled to see desipient Horace play Timothy Dwight …   Useful english dictionary

  • мескаль — (исп. mezcal, от ацтекского mexcalli), 1) низкорослый кактус без шипов и колючек (Chaetoptelea mexicana), сок которого используют в Мексике как тонизирующее средство, а также против спазм и судорог. 2) Бесцветный алкогольный напиток (см. также… …   Энциклопедический справочник «Латинская Америка»

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»