Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

dēpĕcūlātus

  • 1 depeculatus

    dēpĕcūlātus, ūs, m. (depeculor], a plundering: depeculatus a pecore dicitur. Qui enim populum fraudat, peculatus poena tenetur, Paul. ex Fest. p. 75, 11 Müll.: depeculatu (dat.) me meis esse habitum, Plaut. Ep. 3, 4, 83 Jacob. (dub. al. depeculatum).

    Lewis & Short latin dictionary > depeculatus

  • 2 depeculor

    dē-pĕcūlor, ātus (and old Act. fut. infin. depeculassere, Lucil. ap. Non. 97, 9; cf. Neue, Form. 2, 421, and v. infra), 1, v. dep. a. [peculium], to despoil, pillage, rifle, plunder, embezzle (very rare).
    I.
    Prop.:

    Apollonium omni argento spoliasti ac depeculatus es,

    Cic. Verr. 2, 4, 17.—
    II.
    Trop.:

    laudem honoremque alicujus,

    i. e. to detract from, diminish, Cic. Verr. 2, 4, 36.
    In pass.
    signif.: ubi senatus intellexit populum depeculari (aposulousthai), Cael. ap. Prisc. p. 793 P.:

    me impune irrisum esse habitum, depeculatum eis,

    Plaut. Ep. 3, 4, 83 (dub. v. depeculatus).

    Lewis & Short latin dictionary > depeculor

  • 3 dēpecūlor

        dēpecūlor ātus, ārī    [cf. peculium], to despoil, plunder, strip: delubra: Apollonium argento.— To embezzle, acquire by fraud: laudem familiae.
    * * *
    depeculari, depeculatus sum V DEP
    defraud/embezzle, deprive by fraud; steal/rob/plunder/despoil/rifle; diminish

    Latin-English dictionary > dēpecūlor

  • 4 depeculo

    depeculare, depeculavi, depeculatus V TRANS
    defraud/embezzle, deprive by fraud; steal/rob/plunder/despoil/rifle; diminish

    Latin-English dictionary > depeculo

  • 5 spolio

    spŏlĭo, āvi, ātum, 1, v. a. [spolium], to strip, to deprive of covering, rob of clothing.
    I.
    In gen. (rare but class.; syn. exuo): Phalarim vestitu spoliare, Cic. Off. 3, 6, 29:

    consules spoliari hominem et virgas expediri jubent,

    Liv. 2, 55 Drak.; cf. Cic. Verr. 2, 4, 40, § 86:

    Papirius spoliari magistrum equitum ac virgas et secures expediri jussit,

    Liv. 8, 32; cf.

    also,

    Val. Max. 2, 7, 8:

    corpus caesi hostis,

    Liv. 7, 26:

    cadaver,

    Luc. 7, 627:

    Gallum caesum torque,

    Liv. 6, 42:

    corpus jacentis uno torque,

    id. 7, 10:

    jacentem veste,

    Nep. Thras. 2, 6:

    folliculos leguminum,

    to strip off, Petr. 135.—
    II.
    Pregn., to rob, plunder, pillage, spoil; to deprive, despoil; usually: aliquem (aliquid) aliquā re, to deprive or rob one of something (the predominant signif. of the word; syn. praedor).
    (α).
    With acc.:

    Chrysalus me miserum spoliavit,

    Plaut. Bacch. 5, 1, 8:

    meos perduelles,

    id. Ps. 2, 1, 8:

    spoliatis effossisque domibus,

    Caes. B. C. 3, 42 fin.:

    fana sociorum,

    Cic. Sull. 25, 71:

    delubra,

    Sall. C. 11, 6:

    templa,

    Luc. 3, 167; 5, 305:

    pars spoliant aras,

    Verg. A. 5, 661:

    deos,

    Luc. 1, 379; Quint. 6, 1, 3:

    spoliare et nudare monumenta antiquissima,

    Cic. Verr. 1, 5, 14:

    pudicitiam,

    id. Cael. 18, 42:

    dignitatem,

    id. ib. 2, 3:

    spoliata fortuna,

    id. Pis. 16, 38.—
    (β).
    Aliquem (aliquid) aliquā re:

    spoliatur lumine terra,

    Lucr. 4, 377:

    caput,

    i. e. of hair, Petr. 108:

    spoliari fortunis,

    Cic. Planc. 9, 22:

    Apollonium omni argento spoliasti ac depeculatus es,

    id. Verr. 2, 4, 17, § 37:

    ut Gallia omni nobilitate spoliaretur,

    Caes. B. G. 5, 6:

    provinciam vetere exercitu,

    Liv. 40, 35:

    spoliata armis navis,

    Verg. A. 6, 353:

    magistro,

    id. ib. 5, 224:

    corpus spoliatum lumine,

    id. ib. 12, 935:

    Scylla sociis spoliavit Ulixen,

    Ov. M. 14, 71:

    penetralia donis,

    id. ib. 12, 246;

    11, 514: te spoliare pudicā Conjuge,

    id. P. 4, 11, 8:

    ea philosophia, quae spoliat nos judicio, privat approbatione, omnibus orbat sensibus,

    Cic. Ac. 2, 19, 61:

    regem regno,

    id. Rep. 1, 42, 65:

    aliquem dignitate,

    id. Mur. 41, 88; Caes. B. G. 7, 66:

    probatum hominem famā,

    Cic. Off. 3, 19, 77:

    aliquem ornamento quodam,

    id. de Or. 2, 33, 144:

    aliquem vitā,

    Verg. A. 6, 168:

    spoliare atque orbare forum voce eruditā,

    Cic. Brut. 2, 6 et saep.:

    juris civilis scientiam, ornatu suo spoliare atque denudare,

    Cic. de Or. 1, 55, 235.—
    * (γ).
    In a Greek construction:

    hiems spoliata capillos,

    stripped of his locks, Ov. M. 15, 213.—
    (δ).
    Absol.:

    si spoliorum causā vis hominem occidere, spoliasti,

    Cic. Rosc. Am. 50, 145.—Hence, * spŏlĭātus, a, um, P. a., plundered, despoiled:

    nihil illo regno spoliatius,

    more impoverished, Cic. Att. 6, 1, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > spolio

См. также в других словарях:

  • Depeculation — De*pec u*la tion, n. [L. depeculari, p. p. depeculatus, to rob. See {Peculate}.] A robbing or embezzlement. [Obs.] [1913 Webster] Depeculation of the public treasure. Hobbes. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»