Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

dēclāmitō

  • 1 dēclāmitō

        dēclāmitō āvī, ātus, āre, freq.    [declamo], to practise declamation, declaim: cum Pisone: causas, to plead for practice.—To talk violently, bluster: de aliquo.
    * * *
    declamitare, declamitavi, declamitatus V
    declaim (oratoric exercise) continually/habitually; practice rhetoric; bluster

    Latin-English dictionary > dēclāmitō

  • 2 declamito

    dēclāmĭto, āvi, ātum, 1, v., freq. n. and a. [declamo], to practise rhetorical delivery or declamation, to declaim (good prose; most frequent in Cic.).
    I.
    In a good sense.
    (α).
    Absol.:

    commentabar declamitans (sic enim nunc loquuntur), saepe cum M. Pisone et cum Q. Pompeio aut cum aliquo cotidie,

    Cic. Brut. 90, 310; so id. de Or. 1, 59, 251; id. Fam. 16, 21, 5; Quint. 12, 11, 15.—
    * (β).
    With acc.:

    causas,

    to plead for the sake of practise, Cic. Tusc. 1, 4, 7.—
    II.
    In a bad sense, to talk violently, to bluster:

    de aliquo,

    Cic. Phil. 5, 7, 19; cf. id. ib. 2, 17.

    Lewis & Short latin dictionary > declamito

  • 3 declamo

    dē-clāmo, āvi, ātum, 1, v. n. and a. — Rhetor. t. t., to exercise one's self in rhetorical delivery, to practise speaking, to declaim. For syn. cf.: dictito, concionor, pronuntio, palam dico, praedico, recito, declamito. (Class., most freq. in Cic. and Quint.)
    I.
    In a good sense.
    (α).
    Neutr.:

    ad fluctum aiunt declamare solitum Demosthenem, ut fremitum assuesceret voce vincere,

    Cic. Fin. 5, 2, 5; id. fragm. ap. Quint. 6, 3, 73: dum tu declamas Romae, * Hor. Ep. 1, 2, 2:

    declamare doces?

    Juv. 7, 150:

    haec est sedes orationis, hic laus omnis declamantium,

    Quint. 9, 4, 62 (al. declamat) et saep.— Pass. impers.:

    in eo, quomodo declametur, positum est etiam, quomodo agatur,

    Quint. 9, 2, 81.—
    (β).
    Act. (rare; not in Cic.; cf., on the contrary, declamito, no. I. b):

    suasorias,

    Quint. 3, 8, 61.—
    B.
    Poet., in gen., to speak oratorically, to declaim:

    quis nisi mentis inops tenerae declamet amicae?

    Ov. A. A. 1, 465.—
    II.
    In a bad sense, to speak as an orator with violence, to declaim, to bluster, bawl:

    ille insanus, qui pro isto vehementissime contra me declamasset,

    Cic. Verr. 2, 4, 66 fin.;

    so in quemvis,

    id. Fam. 3, 11, 2:

    aliquid ex alia oratione declamare,

    id. Rosc. Am. 29 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > declamo

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»