Перевод: с латинского на немецкий

с немецкого на латинский

dē-canto

  • 1 canto

    canto, āvī, ātum, āre (Intens. v. cano), helle Töne von sich geben, hell tönen, I) intr.: A) mit der Stimme: 1) v. Menschen, singen, Cato fr., Cic. u.a.: cantare, sibilare (pfeifen), Lampr.: ad chordarum sonum, Nep.: inde ad manum cantari histrionibus coeptum, zu dem Gebärdenspiel des Histrio, Liv. 7, 2, 10: in scaenam saltandi cantandive causā prodire, Macer dig. 48, 5, 24 pr.: in caelo cantatur et psallitur, Arnob. 3, 21. – Sprichw., s. surdus. -In der Rhetor., vom fehlerhaften singenden Vortrag des Redners, Caes. bei Quint. 1, 8, 2: vitium cantandi, die Unsitte des Singens, Quint. 11, 3, 57. – 2) von Vögeln, singen, cantantes aves, Prop. 4, 9, 30. – od. v. Hahne, krähen, Plaut. mil. 690. Cic. de div. 2, 57. Suet. fr. 161. p. 252 R. Vulg. Matth. 26, 34 u. ö. – B) musikalisch ertönen, sich hören lassen, 1) von Menschen, spielen, blasen, fidibus, Plaut.: tibiis, Nep.: calamo, Sen.: structis avenis, Ov.: sterili avenā, Auct. carm. ad Pis.: lituo, tubā, Gell. – 2) übtr., v. Instrumente selbst, ertönen, bucina cantat, Prop. 4, 10, 30: tibia cantat, Ov. fast. 6, 660. – C) die Zauberformel-, den Zauberspruch hersagen, Cato r. r. 160, 1. Verg. ecl. 8, 71. – II) tr.: A) singen, spielen, dichten, 1) mit homogenen Objekten: neniam, Varr. fr.: hymnos, Eccl.: carmina, Hor.: versum, Gell.: rustica verba, Tibull.: hymen cantatus, Ov.: non est cantandum, es bedarf keiner Dichtung, Iuven. 4, 35: prägn., doctum Catullum, die Lieder Katulls, Hor. sat. 1, 10, 19. – 2) singen, besingen, singend verherrlichen, im Liede preisen, deum, Tibull.: absentem amicam, Hor.: convivia, Hor.: recentes victorias, Flor.: cantari dignus, Verg.: per totum cantabimur orbem, Ov. – Dah. auch a) übh. preisen, häufig u. mit Vorliebe im Munde führen, nam ut scis, iam pridem istum canto Caesarem, mein Held ist schon lange dein C., Cic.: cantat et apponit: ›Meus est amor huic similis‹, Hor.: totā cantabitur urbe, er soll in aller Leute Mund kommen, Hor.: quae me iuvene ubique cantari (abgedroschen zu werden) solebant, Quint. – b) v. Dichter, Deklamator od. Schauspieler = gesangartig, im Rezitativton etw. vortragen, rezitieren, sprechen, im üblen Sinne herleiern (vgl. Heinrich Iuven. 1, 3 sq. u. 7, 153), togatas (fabulas), elegos, Iuven.: eadem versibus iisdem, Iuven.: epinicia, Suet.: fabulam, Nioben, Suet. – B) etwas anzeigen, verkünden, zu erkennen geben, vera cantas. Ph. Vana vellem, Plaut. most. 980: v. Lebl., sed metuo ne idem cantent (tabellae), quod priores, Plaut. Bacch. 985: urna haec litteratast; eapse cantat quoia sit, Plaut. rud. 478. – dah. wie unser predigen, vorpredigen = etw. einschärfen, haec dies noctes canto, ut caveas, Plaut. trin. 287: harum mores cantabat mihi, Ter. heaut. 260: testas patinas pistillos mihi cantant, Nov. com. 28. – C) eine Zauberformel hersagen, Cato r. r. 160. Verg. ecl. 8, 71: hoc ter novies, Varr. r. r. 1, 2, 27: carmen, Ov. fast. 14, 369. – dah. prägn., a) etwas zaubern, herzaubern, durch Zauberei verschaffen, chelydris soporem, Sil. 8, 496. – od. durch Zauberformeln hervorrufen, umbram, Lucan. 6, 767. – b) bezaubern, besprechen, durch Zauberei bannen u. dgl., cantatae herbae, Ov.: cantata luna, Prop.: cantatus puer, Apul.

    lateinisch-deutsches > canto

  • 2 canto

    canto, āvī, ātum, āre (Intens. v. cano), helle Töne von sich geben, hell tönen, I) intr.: A) mit der Stimme: 1) v. Menschen, singen, Cato fr., Cic. u.a.: cantare, sibilare (pfeifen), Lampr.: ad chordarum sonum, Nep.: inde ad manum cantari histrionibus coeptum, zu dem Gebärdenspiel des Histrio, Liv. 7, 2, 10: in scaenam saltandi cantandive causā prodire, Macer dig. 48, 5, 24 pr.: in caelo cantatur et psallitur, Arnob. 3, 21. – Sprichw., s. surdus. -In der Rhetor., vom fehlerhaften singenden Vortrag des Redners, Caes. bei Quint. 1, 8, 2: vitium cantandi, die Unsitte des Singens, Quint. 11, 3, 57. – 2) von Vögeln, singen, cantantes aves, Prop. 4, 9, 30. – od. v. Hahne, krähen, Plaut. mil. 690. Cic. de div. 2, 57. Suet. fr. 161. p. 252 R. Vulg. Matth. 26, 34 u. ö. – B) musikalisch ertönen, sich hören lassen, 1) von Menschen, spielen, blasen, fidibus, Plaut.: tibiis, Nep.: calamo, Sen.: structis avenis, Ov.: sterili avenā, Auct. carm. ad Pis.: lituo, tubā, Gell. – 2) übtr., v. Instrumente selbst, ertönen, bucina cantat, Prop. 4, 10, 30: tibia cantat, Ov. fast. 6, 660. – C) die Zauberformel-, den Zauberspruch hersagen, Cato r. r. 160, 1. Verg. ecl. 8, 71. – II) tr.: A) singen, spielen, dichten, 1) mit homogenen Objekten: neniam, Varr. fr.: hymnos, Eccl.: carmina, Hor.: versum, Gell.: rustica verba, Tibull.: hymen cantatus, Ov.: non est cantand-
    ————
    um, es bedarf keiner Dichtung, Iuven. 4, 35: prägn., doctum Catullum, die Lieder Katulls, Hor. sat. 1, 10, 19. – 2) singen, besingen, singend verherrlichen, im Liede preisen, deum, Tibull.: absentem amicam, Hor.: convivia, Hor.: recentes victorias, Flor.: cantari dignus, Verg.: per totum cantabimur orbem, Ov. – Dah. auch a) übh. preisen, häufig u. mit Vorliebe im Munde führen, nam ut scis, iam pridem istum canto Caesarem, mein Held ist schon lange dein C., Cic.: cantat et apponit: ›Meus est amor huic similis‹, Hor.: totā cantabitur urbe, er soll in aller Leute Mund kommen, Hor.: quae me iuvene ubique cantari (abgedroschen zu werden) solebant, Quint. – b) v. Dichter, Deklamator od. Schauspieler = gesangartig, im Rezitativton etw. vortragen, rezitieren, sprechen, im üblen Sinne herleiern (vgl. Heinrich Iuven. 1, 3 sq. u. 7, 153), togatas (fabulas), elegos, Iuven.: eadem versibus iisdem, Iuven.: epinicia, Suet.: fabulam, Nioben, Suet. – B) etwas anzeigen, verkünden, zu erkennen geben, vera cantas. Ph. Vana vellem, Plaut. most. 980: v. Lebl., sed metuo ne idem cantent (tabellae), quod priores, Plaut. Bacch. 985: urna haec litteratast; eapse cantat quoia sit, Plaut. rud. 478. – dah. wie unser predigen, vorpredigen = etw. einschärfen, haec dies noctes canto, ut caveas, Plaut. trin. 287: harum mores cantabat mihi, Ter. heaut. 260: testas patinas pistillos mihi cantant, Nov. com.
    ————
    28. – C) eine Zauberformel hersagen, Cato r. r. 160. Verg. ecl. 8, 71: hoc ter novies, Varr. r. r. 1, 2, 27: carmen, Ov. fast. 14, 369. – dah. prägn., a) etwas zaubern, herzaubern, durch Zauberei verschaffen, chelydris soporem, Sil. 8, 496. – od. durch Zauberformeln hervorrufen, umbram, Lucan. 6, 767. – b) bezaubern, besprechen, durch Zauberei bannen u. dgl., cantatae herbae, Ov.: cantata luna, Prop.: cantatus puer, Apul.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > canto

  • 3 excanto

    ex-canto, āvī, ātum, āre, a) heraus-, hervorzaubern, clausas puellas, Prop. 3, 3, 49: Aemilio prae canto atque exigo et excanto, Lucil. 63. – b) herabzaubern, sidera excantata voce Thessalā, Hor. epod. 5, 45; vgl. Lucan. 6, 457; 9, 930. – c) heraufzaubern, Lethaeos deos, Lucan. 6, 683. – d) weg-, fortzaubern, alqm cantando ex ara (vom A. weg), Varro sat. Men. 151: fruges, von einem fremden Felde weg-, auf das seinige zaubern, XII tabb. 8. fr. 7 (bei Sen. nat. qu. 4, 7, 2 u. bei Plin. 28, 18), wo archaist. excantassit (= excantaverit): mortis metus excantatus effugit, Augustin. solil. 2, 14, 26 extr.

    lateinisch-deutsches > excanto

  • 4 excanto

    ex-canto, āvī, ātum, āre, a) heraus-, hervorzaubern, clausas puellas, Prop. 3, 3, 49: Aemilio prae canto atque exigo et excanto, Lucil. 63. – b) herabzaubern, sidera excantata voce Thessalā, Hor. epod. 5, 45; vgl. Lucan. 6, 457; 9, 930. – c) heraufzaubern, Lethaeos deos, Lucan. 6, 683. – d) weg-, fortzaubern, alqm cantando ex ara (vom A. weg), Varro sat. Men. 151: fruges, von einem fremden Felde weg-, auf das seinige zaubern, XII tabb. 8. fr. 7 (bei Sen. nat. qu. 4, 7, 2 u. bei Plin. 28, 18), wo archaist. excantassit (= excantaverit): mortis metus excantatus effugit, Augustin. solil. 2, 14, 26 extr.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > excanto

  • 5 accanto

    accanto (ad-canto), āre, bei od. neben etwas singen, tumulis, Stat. silv. 4, 4, 55.

    lateinisch-deutsches > accanto

  • 6 antecantamentum

    ante-cantāmentum, ī, n. (ante u. canto), der Vorgesang, Apul. met. 11, 9.

    lateinisch-deutsches > antecantamentum

  • 7 antecantativus

    ante-cantātīvus, a, um (ante u. canto) = προῳδικός, zum Vorhersingen eingerichtet (Ggstz. postcantativus, επῳδικός), carmina, Mar. Victor. art. gr. 1, 15, 9 u. 10. p. 57, 18 u. 20 K.

    lateinisch-deutsches > antecantativus

  • 8 cantabilis

    cantābilis, e (canto), des Besingens wert, preisenswert, Eccl.

    lateinisch-deutsches > cantabilis

  • 9 cantabundus

    cantābundus, a, um (canto), sich im Gesange ergehend, singend, Petr. 62, 4.

    lateinisch-deutsches > cantabundus

  • 10 cantamen

    cantāmen, minis, n. (canto), die Zauberformel, der Zauberspruch, Prop. 4, 4, 51. Apul. met. 2, 1; apol. 40: c. magicum, Prud. c. Symm. 2, 176.

    lateinisch-deutsches > cantamen

  • 11 cantatio

    cantātio, ōnis, f. (canto), I) der Gesang, das Lied, Varr. LL. 6, 75. Vulg. psalm. 70, 6. Augustin. epist. 26, 6. Prisc. part. XII vers. Aen. 1, 31. p. 467, 5 K. Apul. met. 2, 25. – II) die Zauberformel, der Zauberspruch, Plur., Firm. math. 3, 5, 22 Kr. u. Sk.

    lateinisch-deutsches > cantatio

  • 12 cantator

    cantātor, ōris, m. (canto), der Sänger, Tonkünstler, Varr. LL. 8, 57. Mart. 13, 77: vetus et nobilis Arion cantator fidibus (= fidicen) fuit, Gell. 16, 19, 2. Vgl. Gloss. ›cantator ὑμνητής‹; u. ›cantatores τραγῳδηταί‹.

    lateinisch-deutsches > cantator

  • 13 cantatus

    cantātus, ūs, m (canto), der Gesang, Prisc. part. XII vers. Aen. 1, 31. p. 467, 5 K.

    lateinisch-deutsches > cantatus

  • 14 cantito

    cantito, āvī, āre (Frequent. v. canto, s. Varr. LL. 6, 75), I) intr.: immer u. immer singen, zu singen pflegen, cum alqo, Ter. adelph. 750: exsequias, bei der Leichenfeier, Afran. com. 2181: v. Vögeln, dulce (Adv.), Apul. met. 6, 6. – II) tr. A) gewöhnlich singen, carmina in epulis, Cic. Brut. 75: Nauplia mala bene, Suet. Ner. 39, 3: cur ergo ludi scaenici,ubi haec dictantur, actitantur, cantitantur, Augustin. de civ. dei 4, 26 in. – B) immer u. immer besingen, zu besingen pflegen, fort u. fort im Liede preisen, laudes tritas, *Varr. de vit. p. R. 4, 12 K.: fortia virorum illustrium facta heroicis composita versibus cum dulcibus lyrae modulis, Amm. 15, 9, 8: tales (inferni iudices), quales poëtarum vestrorum carminibus cantitantur, Augustin. de civ. dei 1, 19, 2.

    lateinisch-deutsches > cantito

  • 15 cantula

    cantula, ae, f. (canto, cantilo), Name eines unbekannten Vogels, Plin. Val. 5, 25.

    lateinisch-deutsches > cantula

  • 16 decanto

    dē-canto, āvī, ātum, āre, absingen, I) v. tr.: A) = hersingen, 1) im allg.: miserabiles elegos, Hor.: "Ἅλωσιν Ilii in illo suo scaenico habitu, Suet.: Oreadas (v. der Echo), Nemes.: tribus, aufrufen, Lucan.: statim compositiones decantantur, werden vorgepredigt, hergeplappert, Plin. – 2) verächtl., ableiern, abdreschen = bis zum Überdrusse vorbringen, augurium, Cic.: causas, Cic.: haec decantata erat fabula, Cic. – m. Dat., nec mihi opus est Graeco aliquo doctore, qui mihi pervulgata praecepta decantet, Cic. – m. in u. Abl., decantatae in omnibus scholis fabulae istae sunt, Sen. – m. de u. Abl., isdem de rebus semper quasi dictata decantare, über dieselben Sachen immer die alte Leier singen, Cic. – B) beschreien, bezaubern, gewöhnlich m. Abl., nullo decantatus carmine, Apul. met. 3, 22 in.: his verbis et amplexibus mollibus decantatus maritus, ibid. 5, 13: ohne Abl., decantatis spirantibus fibris, ibid. 3, 18. – II) v. intr.: 1) absingen = mit dem Gesange aufhören, sed iam decantaverant fortasse, vielleicht waren sie mit ihrem Trauerliede schon am Ende, Cic. Tusc. 3, 53. – 2) abblasen = ein Tonstück vortragen, Appius Claudius epulandi decantandique ius tibicinibus in publico ademit, Aur. Vict. de vir. ill. 34, 1.

    lateinisch-deutsches > decanto

  • 17 incanto

    in-canto, āvī, ātum, āre, I) intr. wo singen, sepiculae (= in sepicula), Apul. met. 8, 20. – II) tr.: A) eine Zauberformel gegen jmd. hersagen, hermurmeln, hersingen, carmen malum, XII tabb. tab. V III, 26 bei Plin. 28, 17 (wo archaist. incantassit = incantaverit). – B) übtr.: 1) durch Zaubersprüche weihen, vincula (Liebesknoten), Hor. sat. 1, 8, 49. – 2) bezaubern, quod mihi emolumentum fuerit incantandi (sc. illam)? Apul.: incantata mulier, Apul.

    lateinisch-deutsches > incanto

  • 18 occanto

    occanto, ātus, āre (ob u. canto), bezaubern, alqm, Paul. sent. 5, 23. § 15: mulier occantata, Apul. apol. 84.

    lateinisch-deutsches > occanto

  • 19 occento

    occento, āvī, āre (ob u. canto), entgegensingen, I) jmd. od. etwas ansingen, jmdm. ein Ständchen bringen, a) im guten Sinne: senem, dem Gr. ein Liedchen vorsingen, Plaut. Stich. 572: absol., Plaut. Curc. 145. – b) im üblen Sinne, auf öffentlicher Straße-, vor der Tür ein Spottlied auf jmd. anstimmen, absol., XII tabb. 8. fr. 1 ed. Schoell (b. Cic. de rep. 4, 12); vgl. Fest. 181 (a), 12. – mit Acc. des Ortes, ostium (vor der T.), Plaut. merc. 408 u. Pers. 569. – II) vor dem Hause ein Lied anstimmen, hymenaeum, Plaut. Cas. 806 Sch.: funebria, von einem Unglück verkündenden Vogel, Amm. 30, 5, 16. – / Archaist. occentassint = occentaverint, Fest. 181 (a), 12. – arch. Infin. Fut. ex. occentassere, Fragm. Bob. (VII) 544, 29.

    lateinisch-deutsches > occento

  • 20 postcantativus

    postcantātīvus, a, um (post u. canto) = επῳδικός, zum Nachsingen geeignet (Ggstz. antecantativus, προῳδικός), carmen, Mar. Victorin. 1, 15. § 9 u. 10. p. 57, 18 u. 22 K.

    lateinisch-deutsches > postcantativus

См. также в других словарях:

  • canto — sustantivo masculino 1. Conjunto de sonidos emitidos por las personas con intención de formar una melodía: el canto de los segadores, el canto de los niños. El canto es propio de muchas personas cuando están trabajando. canto gregoriano Canto… …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

  • Canto gregoriano — Saltar a navegación, búsqueda El Intróito Gaudeamus omnes en neumas de siglo XIV (Graduale Aboense) La denominación canto gregoriano (también conocido como canto llano) procede de atribuirsele su origen al Papa San Gregorio Magno, siendo una… …   Wikipedia Español

  • Canto mozárabe — Saltar a navegación, búsqueda Se conoce como canto mozárabe (aunque una denominación más precisa sería visigótico o hispánico) a la expresión musical asociada a la liturgia hispánica, propia de la Iglesia visigoda española y que pervive hasta… …   Wikipedia Español

  • Canto ambrosiano — Saltar a navegación, búsqueda San Ambrosio, detalle de mosaico (Iglesia de San Ambrosio, Milán) Se denomina canto ambrosiano, o canto milanés, a un tipo de canto que se desarrolló en la zona de la actual Milán (Italia) en torno al siglo IV. Su… …   Wikipedia Español

  • Canto lírico — Saltar a navegación, búsqueda El término canto lírico subsuma las técnicas en las cuales se canta el repertorio vocal de la música clásica europea. El término deriva del instrumento lira (gr: λύρα), un arpa de siete cuerdas que servía para… …   Wikipedia Español

  • Canto de las ballenas — Saltar a navegación, búsqueda Las ballenas yubartas son bien conocidas por su canto. El canto de las ballenas es la colección de sonidos que emiten las ballenas para comunicarse.Por ejemplo, si la palabra canto se emplea en particular para… …   Wikipedia Español

  • Canto de la Sibila — Saltar a navegación, búsqueda El Canto de la Sibila (el Cant de la Sibil·la en mallorquín) es un drama litúrgico y un canto gregoriano que se interpreta en las iglesias de Mallorca (entre las cuales destaca la Catedral de Palma), en la ciudad… …   Wikipedia Español

  • Canto difónico — Saltar a navegación, búsqueda El Canto difónico o Canto de armónicos, también conocido como Canto de la garganta, es una técnica vocal ampliamente extendida en la geografía de las músicas tradicionales, especialmente en el área de Asia Central.… …   Wikipedia Español

  • Canto General — Saltar a navegación, búsqueda Canto General es el décimo poemario de Pablo Neruda, publicado por primera vez en México, en los Talleres Gráficos de la Nación, en 1950, y que empezó a componer en 1938. La edición original incluyó ilustraciones de… …   Wikipedia Español

  • Canto a lo Poeta — Saltar a navegación, búsqueda Se denomina Canto a lo Poeta a una antigua tradición musical y literaria chilena, enmarcada dentro de la Poesía Popular y que se encuentra plenamente vigente. Contenido 1 Generalidades 2 Formas poéticas 3 El Canto a… …   Wikipedia Español

  • Canto trabajado — Saltar a navegación, búsqueda Un canto trabajado es, en arqueología, cualquier trozo de piedra (bloque, placa de piedra, lasca, guijarro, etc.[1] ) que haya sido manipulado por el ser humano. Un canto pudo ser trabajado y, de hecho, ocurrió, de… …   Wikipedia Español

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»