czyj

См. также в других словарях:

• czyj — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. IIa, lm M. mos czyi, nmos czyje {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} używany w pytaniach zawiera skierowaną do rozmówcy prośbę o wskazanie właściciela danej rzeczy lub osoby, z którą ma… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• czyj — + czyja, czyje, czyi, odm. jak przym. 1. «zaimek pytajny lub względny zawierający treść dzierżawczą» a) «używany w pytaniach» Czyj to głos? Czyja to sprawka? Czyje to dziecko? b) «używany w pytaniach zależnych rozwijających jeden z członów zdania …   Słownik języka polskiego

• czyjkolwiek — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. IIa, czyj – odm, – kolwiek ndm, lm M. mos czyjkolwiek, nmos czyjekolwiek {{/stl 8}}{{stl 7}} należący do kogoś, czegoś lub pochodzący od kogoś, czegoś bliżej nieokreślonego, czego wskazanie jest dla mówiącego… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• Polnische Grammatik — Dieser Artikel beschreibt die Grammatik der polnischen Sprache unter Einbeziehung einiger sprachgeschichtlicher Anmerkungen und dialektaler Besonderheiten. Das Polnische als westslawische Sprache hat in der Deklination wie die meisten anderen… …   Deutsch Wikipedia

• czyjże — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. IIa – czyj – odm, – że ndm, nmos czyiż, mos czyjeż {{/stl 8}}{{stl 7}} z większym naciskiem to samo co czyj : {{/stl 7}}{{stl 10}}Czyjeż to dziecko tak płacze? {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• brać — I ndk IX, biorę, bierzesz, bierz, brał, brany 1. «ujmować, chwytać, obejmować ręką, oburącz (także narządem chwytnym, np. u zwierząt, albo narzędziem); przystosowywać do niesienia, trzymania» Brać co palcami, ręką, zębami, łyżką, widelcem, łopatą …   Słownik języka polskiego

• deprecjonować — ndk IV, deprecjonowaćnuję, deprecjonowaćnujesz, deprecjonowaćnuj, deprecjonowaćował, deprecjonowaćowany «powodować deprecjację, obniżać wartość, przedstawiać w gorszym świetle» Deprecjonować czyj dorobek naukowy, czyje zasługi. deprecjonować się… …   Słownik języka polskiego

• przymiotnikowy — «mający charakter przymiotnika, właściwy przymiotnikowi; utworzony od przymiotnika» Końcówki przymiotnikowe, np. ski, cki. ∆ jęz. Deklinacja, odmiana przymiotnikowa «deklinacja, odmiana o innych końcówkach niż deklinacja rzeczowników, mająca… …   Słownik języka polskiego

• zaimek — m III, D. zaimekmka, N. zaimekmkiem; lm M. zaimekmki «część mowy, której funkcja znaczeniowa polega na wskazywaniu na przedmioty i ich właściwości w sytuacji mówienia lub w obrębie tekstu, spełniająca funkcje składniowe tych wyrazów, które ona… …   Słownik języka polskiego

• czyjś — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. IIa – czyj – odm. – ś ndm, lm M. mos czyiś, nmos czyjeś {{/stl 8}}{{stl 7}} należący do kogoś, czegoś bliżej nieokreślonego lub pochodzący od kogoś, czegoś bliżej nieokreślonego : {{/stl 7}}{{stl 10}}Przez pomyłkę wziął …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• dopełniacz — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż III, D. a; lm D. y {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 8}}jęz. {{/stl 8}}{{stl 7}} przypadek deklinacji polskiej, odpowiadający na pytania: {{/stl 7}}{{stl 8}}kogo? czego? czyj? {{/stl… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień