-
1 praeconius
praecōnĭus, a, um, adj. [praeco], of or belonging to a praeco or public crier: quaestus, the office or business of a public crier, Cic. Quint. 31, 95.—II.Subst: praecō-nĭum, ĭi, n.A.The office of a public crier:B.facere,
to be a public crier, Cic. Fam. 6, 18, 1:praeconium me ut detis,
make me your auctioneer, Plaut. Men. 5, 9, 93; Suet. Gram. 3.—Transf.1.In gen., a crying out in public; a proclaiming, spreading abroad, publishing (syn. praedicatio):2.tibi praeconium deferam,
Cic. Att. 13, 12, 2; App. M. 6, p. 176, 3:praeconio contendere,
in strength of voice, Suet. Ner. 24:domesticum,
Cic. de Or. 2, 20, 86.— Plur.:praeconia famae,
Ov. H. 17, 207:peragere praeconia casūs,
id. Tr. 5, 1, 9.—In partic., a publishing, celebrating, laudation, commendation (syn.:laudatio, elogium): praeconium alicui tribuere,
Cic. Fam. 5, 12, 7:mandare versibus laborum praeconium,
id. Arch. 9, 20:formae praeconia,
Ov. Am. 3, 12, 9:praeconium facere de Deo,
Lact. 1, 4, 2; 4, 14, 19. -
2 praecō
praecō ōnis, m [prae+VOC-], a crier, herald: citat praeco legatos: praetoris.— A crier, auctioneer: si palam praeco praedicasset, dimidias venire partīs: haec per pracconem vendidit, by auction: fundum subiecit praeconi, L.: Ut praeco, ad merces turbam qui cogit emendas, H.— A publisher, herald, eulogist: virtutis.* * *herald, crier -
3 praecōnius
praecōnius adj. [praeco], of a public crier: quaestus, the business of a public crier.* * *praeconia, praeconium ADJof/concerned with the public crier/his office; of/belonging to an auctioneer; advertising -
4 praecōnium
praecōnium ī, n [neut. of praeconius], the office of a public crier: facere.— A crying out in public, proclaiming, publishing: tibi praeconium deferam: praeconia famae, O.— A celebrating, laudation, commendation: ab Homero Achilli tributum: formae praeconia, O.* * *Ipraise, celebrating; proclamation, publication; office of public crierII -
5 cūriō
cūriō ōnis, m [curia], the priest of a curia: maximus, over all the curiae, L.* * *I(gen.), curionis ADJlean, emaciated; wasted by sorrowIIpriest presiding over a curia; crier/herald -
6 praedicātiō
praedicātiō ōnis, f [1 praedico], a public proclamation, publication by a crier: luctuosa et acerba: tribuni, L.— A praising, praise, commendation: clementia omnium praedicatione decoranda.* * *announcement/statement; public proclaiming; praise/commendation/special mention; publication, public proclamation; prediction/prophecy/soothsaying; preaching -
7 prōclāmātor
prōclāmātor ōris, m [proclamo], a crier, bawler (of a bad advocate; dub.). -
8 vēnālis
vēnālis c, adj. [venum], of selling, to be sold, for sale, purchasable, venal: horti: possessiones: vox, i. e. of a public crier: Otium non gemmis venale, H.: dixisse Urbem venalem et mature perituram, si, etc., S.— Plur m. as subst, young slaves: de venalibus homines electi: Reticulum panis venalīs inter vehas, H.—Capable of being bribed, purchasable, venal: quae ipse semper habuit venalia, fidem, ius iurandum: iuris dictio: multitudo pretio, L.* * *venalis, venale ADJfor sale; (that is) on hire; open to the influence of bribes -
9 curionus
-
10 praeconor
to be a public crier, to herald, proclaim. -
11 preconor
to be a public crier, to herald, proclaim. -
12 auctio
auctĭo, ōnis, f. [augeo].I.An increasing, increase, auxêsis:II.auctio frumenti et tributorum,
Tac. Agr. 19:dierum,
Macr. S. 1, 14: rerum crescentium, Paul. ex Fest. p. 17 Müll.—A sale by increase of bids, a public sale, auction. Auctions were held either in an open place, or in particular rooms or halls, called atria auctionaria (v. auctionarius), or simply atria (Juv. 7, 7). There was a spear (hasta) set up therein, as the legal sign of the sale, like our red flag; the price was called out by a crier (praeco), and the article sold was adjudged to the highest bidder by the magistrate who was present. A money-broker (argentarius) was also present to note down the price and receive the money or security for it;B.v. Smith, Dict. Antiq. (this is the class. signif. of the word): auctionem facere,
Plaut. Men. 5, 9, 91 -94; so id. Poen. 1, 3, 2; 5, 6, 27; id. Stich. 2, 2, 60; Cic. Quinct. 4; id. Att. 12, 3 al.:Dicam auctionis causam, ut animo gaudeant, Ipse egomet quam ob rem auctionem praedicem,
announce, Plaut. Stich. 1, 3, 55; so,auctionis diem obire,
Cic. Att. 13, 14:proscribere,
id. ib. 13, 37;and proponere,
Quint. 6, 3, 99:proferre,
to defer, adjourn, Cic. Att. 13, 13: amplissima praedia ex auctionibus hastae minimo addixit, by the sales of the spear, i. e. by auctions (v. supra), Suet. Caes. 50 (cf.:praebere caput dominā venale sub hastā,
Juv. 3, 33):auctio hereditaria constituta,
Cic. Caecin. 5:auctionis tabula,
id. Agr. 2, 25 (v. auctionalis):auctio fortunae regiae,
Liv. 2, 14:vendere aliquid in auctione,
by auction, Plin. 29, 4, 30, § 96:res in auctione venit,
Gai. 4, 126:ex auctione rem emere,
Dig. 31, 4, 2, § 8:auctionem dimittere,
Quint. 11, 2, 24. —Meton. (abstr. pro concr.), goods to be sold by auction:cum auctionem venderet,
Cic. Quinct. 5, 19 (B. and K.; others, auctione). -
13 Caesari venales
I.Lit.A.In gen.:B.aedes,
Plaut. Most. 3, 2, 67:aedis venalis hasce inscribit litteris,
id. Trin. 1, 2, 131:horti,
Cic. Off. 3, 14, 58:venales ac proscriptae possessiones,
id. Agr. 3, 4, 15:cibus uno asse,
Plin. 19, 4, 19, § 54:ut ne opera quidem pistoria proponi venalia sinerent,
Suet. Tib. 34:essedum,
id. Claud. 16:cibumque coctum venalem proponi vetuit,
Val. Max. 2, 7, 2:vox,
i. e. of a public crier, Cic. Quint. 3, 13:otium non gemmis venale,
Hor. C. 2, 16, 7:postremo dixisse (Jugurtham), Urbem venalem et mature perituram, si emptorem invenerit,
Sall. J. 35, 10:ubi non sit, quo deferri possit venale, non expediat colere (hortos),
Varr. R. R. 1, 16, 3:familia,
i. e. a gang of slaves for sale, Quint. 7, 2, 26.—In partic.: vēnālis, is, m., a young slave offered for sale, Plaut. Aul. 3, 3, 4; id. Rud. 4, 3, 35; id. Trin. 2, 2, 51 al.; Cic. Verr. 2, 5, 56, § 146; Sen. Ben. 4, 13, 3; id. Ep. 80, 8; Hor. S. 1, 1, 47; Plin. 35, 17, 57, § 199; cf. Quint. 8, 2, 8.—Hence, Caesărī vēnāles (or as one word, Caesărĭvēnāles), ium, m., a name given to the inhabitants of Castulo, in Spain, Plin. 3, 3, 4, § 25.—II.Transf., that can be bought by bribes or presents, venal:quae ipse semper habuit venalia, fidem, jus jurandum, veritatem, officium, religionem,
Cic. Verr. 2, 3, 62, § 144:fidem cum proposuisses venalem in provinciā,
id. ib. 2, 2, 32, §78: juris dictio,
id. ib. 2, 2, 48, §119: multitudo pretio,
Liv. 35, 50, 4:amicae ad munus,
Prop. 2, 16 (3, 8), 21:cena,
Mart. 3, 60, 1:animae,
Sil. 15, 500:amici,
Lampr. Alex. Sev. 28. -
14 Caesarivenales
I.Lit.A.In gen.:B.aedes,
Plaut. Most. 3, 2, 67:aedis venalis hasce inscribit litteris,
id. Trin. 1, 2, 131:horti,
Cic. Off. 3, 14, 58:venales ac proscriptae possessiones,
id. Agr. 3, 4, 15:cibus uno asse,
Plin. 19, 4, 19, § 54:ut ne opera quidem pistoria proponi venalia sinerent,
Suet. Tib. 34:essedum,
id. Claud. 16:cibumque coctum venalem proponi vetuit,
Val. Max. 2, 7, 2:vox,
i. e. of a public crier, Cic. Quint. 3, 13:otium non gemmis venale,
Hor. C. 2, 16, 7:postremo dixisse (Jugurtham), Urbem venalem et mature perituram, si emptorem invenerit,
Sall. J. 35, 10:ubi non sit, quo deferri possit venale, non expediat colere (hortos),
Varr. R. R. 1, 16, 3:familia,
i. e. a gang of slaves for sale, Quint. 7, 2, 26.—In partic.: vēnālis, is, m., a young slave offered for sale, Plaut. Aul. 3, 3, 4; id. Rud. 4, 3, 35; id. Trin. 2, 2, 51 al.; Cic. Verr. 2, 5, 56, § 146; Sen. Ben. 4, 13, 3; id. Ep. 80, 8; Hor. S. 1, 1, 47; Plin. 35, 17, 57, § 199; cf. Quint. 8, 2, 8.—Hence, Caesărī vēnāles (or as one word, Caesărĭvēnāles), ium, m., a name given to the inhabitants of Castulo, in Spain, Plin. 3, 3, 4, § 25.—II.Transf., that can be bought by bribes or presents, venal:quae ipse semper habuit venalia, fidem, jus jurandum, veritatem, officium, religionem,
Cic. Verr. 2, 3, 62, § 144:fidem cum proposuisses venalem in provinciā,
id. ib. 2, 2, 32, §78: juris dictio,
id. ib. 2, 2, 48, §119: multitudo pretio,
Liv. 35, 50, 4:amicae ad munus,
Prop. 2, 16 (3, 8), 21:cena,
Mart. 3, 60, 1:animae,
Sil. 15, 500:amici,
Lampr. Alex. Sev. 28. -
15 calator
călātor, ōris, m. [id.; a servant for calling, etc., a crier; hence],I.Lit., a servant, esp. of priests, Suet. Gram. 12; cf. Serv. ad Verg. G. 1, 268; Inscr. Orell. 2431 sqq.; so freq. in inscriptions.—II.In gen., any servant, attendant; cf. Paul. ex Fest. p. 38 and 225 Müll.:egomet mihi comes, calator, equus, agaso, armiger,
Plaut. Merc. 5, 2, 11; id. Ps. 4, 2, 52; id. Rud. 2, 3, 5. -
16 Curio
1.cūrĭo, ōnis, m. [curia].I.The priest of a curia, Varr. L. L. 5, § 83; 6, § 46 Müll.:II.maximus,
he who presided over all the curiæ, Liv. 27, 8, 1; cf. Paul. ex Fest. p. 126, 17 Müll.—Post-Aug., a crier, herald, = praeco, Mart. lib. 2 praef.; Treb. Gall. 12.2.Cūrĭo, ōnis, m., a surname in the gens Scribonia; v. Scribonius; hence, Cū-rĭōnĭānus, a, um, adj., of or pertaining to Curio, Auct. B. Afr. 52 fin.3.cūrĭo, ōnis, m. adj. [cura] (a humorously-formed word, corresp. with curiosus), wasted by sorrow, lean, emaciated:agnus,
Plaut. Aul. 3, 6, 27 sq. (v. the passage in connection); cf. Paul. ex Fest. p. 60, 3 Müll. -
17 curio
1.cūrĭo, ōnis, m. [curia].I.The priest of a curia, Varr. L. L. 5, § 83; 6, § 46 Müll.:II.maximus,
he who presided over all the curiæ, Liv. 27, 8, 1; cf. Paul. ex Fest. p. 126, 17 Müll.—Post-Aug., a crier, herald, = praeco, Mart. lib. 2 praef.; Treb. Gall. 12.2.Cūrĭo, ōnis, m., a surname in the gens Scribonia; v. Scribonius; hence, Cū-rĭōnĭānus, a, um, adj., of or pertaining to Curio, Auct. B. Afr. 52 fin.3.cūrĭo, ōnis, m. adj. [cura] (a humorously-formed word, corresp. with curiosus), wasted by sorrow, lean, emaciated:agnus,
Plaut. Aul. 3, 6, 27 sq. (v. the passage in connection); cf. Paul. ex Fest. p. 60, 3 Müll. -
18 flagito
flāgĭto, āvi, ātum, 1 (archaic inf. pres. pass. flagitarier, Plaut. Men. prol. 48), v. freq. a. [from the root bherag-; Sanscr. bhraj-, to roast; Zend. berja, earnest longing; cf. Gr. phrugô; Lat. frīgĕre, frictum, Fick, Vergl. Wört. p. 141 sq.; cf. Gr. phlegô; Lat. flagrare, etc., Corss. Ausspr. 1, 398; Doed. Syn. 2, p. 143), to demand any thing fiercely or violently, to entreat, solicit a thing; or, with a personal object, to press earnestly, importune, dun a person for any thing (qs. flagranter posco, exigo, rogo; cf. also: postulo, peto, etc.).I.In gen. (class.); constr., aliquid aliquem; aliquid ( aliquem) ab aliquo or aliquem; with ut or absol.; poet. with an objectclause.(α).With acc.:(β).etiam atque etiam insto atque urgeo, insector, posco, atque adeo flagito crimen,
Cic. Planc. 19, 48; cf.:insector, inquam et flagito testes,
id. Font. 1, 1; and:qui reliquos non desideraret solum, sed etiam posceret et flagitaret,
id. Verr. 2, 5, 28, § 71:ut admoneam te, non ut flagitem: metuo ne te forte flagitent: ego autem mandavi, ut rogarent,
id. Fam. 9, 8, 1; cf.:admonitum venimus te, non flagitatum,
id. de Or. 3, 5, 17:consulis auxilium implorare et flagitare,
id. Rab. Perd. 3, 9:ea, quae tempus et necessitas flagitat,
id. Phil. 5, 19 fin. —In pass.:quia illum clamore vidi flagitarier,
called for by the public crier, Plaut. Men. prol. 48;but, si non dabis, clamore magno et multo flagitabere,
you shall be importuned, id. Ps. 1, 5, 143; 4, 7, 46:ne ejus sceleris in te ipsum quaestio flagitaretur,
Cic. Vatin. 11, 26: cum stipendium ab legionibus paene seditione factā flagitaretur, when the legions demanded their pay (the ab different from the foll.), Caes. B. C. 1, 87, 3:populus desiderio Romuli regem flagitare non destitit,
Cic. Rep. 2, 12.—With acc. and ab and abl.:a te cum tua promissa per litteras flagitabam,
Cic. Fam. 3, 11, 4:mercedem gloriae flagitat ab iis, quorum, etc.,
id. Tusc. 1, 15, 34:quid gravitas, quid altitudo animi... quid artes a te flagitent, tu videbis,
id. Fam. 4, 13, 4:id ex omnibus partibus ab eo flagitabatur,
Caes. B. G. 1, 71, 1:unicum miser abs te filium flagitat,
Cic. Verr. 2, 5, 49, § 128:siser et ipsum Tiberius princeps nobilitavit flagitans omnibus annis a Germania,
Plin. 18, 5, 28, § 90.—With two acc.:haec sunt illa, quae me ludens Crassus modo flagitabat,
Cic. de Or. 2, 45, 188; cf. id. Planc. 2, 6:quotidie Caesar Aeduos frumentum flagitare,
Caes. B. G. 1, 16, 1:nec potentem amicum Largiora flagito,
Hor. C. 2, 18, 13.—With ut:(γ).semper flagitavi, ut convocaremur,
Cic. Phil. 5, 11, 30:flagitare senatus institit Cornutum, ut, etc.,
id. Fam. 10, 16, 1:flagitabatur ab his quotidie ut, etc.,
id. Sest. 11, 25.—Absol.:(δ).sed flagitat tabellarius: valebis igitur, etc.,
presses, id. Fam. 15, 18 fin.:causa postulat, non flagitat,
id. Quint. 3, 13.—With inf.:(ε).(stomachus) pernā magis ac magis hillis Flagitat immorsus refici,
Hor. S. 2, 4, 61.—With acc. and inf.:(ζ).a delatoribus revocanda praemia,
Suet. Ner. 44; cf. id. Claud. 13; Plin. 34, 8, 19, § 62; 35, 10, 36, § 65.—With interrog. clause:II.quae sint ea numina flagitat,
Verg. A. 2, 123.—In partic.A.To summon before court, to accuse:B.compertum pecuniam publicam avertisse ut peculatorem flagitari jussit,
Tac. H. 1, 53.—In mal. part., to incite to lewdness (ante- and post-class.):ancillam alienam,
Dig. 47, 1, 2:juvenem,
App. M. 8, p. 215: intercutibus stupris flagitatus, Cato ap. Prisc. p. 719 P.; cf.: inter cutem flagitatos dicebant antiqui mares, qui stuprum passi essent, Paul. ex Fest. p. 110, 23 Müll. -
19 praecia
1.praecĭa, ae, m. [prae-cieo], a public crier or herald who preceded the flamen and bade the artisans leave off their work for a while, in order not to desecrate the solemnities, Paul. ex Fest. p. 224 Müll.; App. M. 11, p. 261, 28 (acc. to conject.;2.codd. plerique).—They were also called praeciamitatores,
Fest. p. 249 Müll. (acc. to Müller, observation on praecia, p. 224, a, praeciamitatores is perhaps corrupted from praeciaminatores, which is formed from praeciaminare, a lengthened form for praeciare, from praecia; but the word was more probably corrupted at an early period from praeclamitatores).praecĭa, v. preciae. -
20 praeco
praeco, ōnis (old dat, PRAECONEI, Inscr. Lat. 202, 2, 34), m., a crier, herald, in a court of justice, in popular assemblies, at auctions, at public spectacles, games, or processions, etc.: exsurge, praeco, fac populo audientiam, Enn. ap. Plaut. Poen. prol. 11 (Trag. v. 32 Vahl.); Cic. Verr. 2, 2, 30, § 76; id. Quint. 3, 11; Varr. L. L. 6, §§II.86 and 87 Müll.: haec per praeconem vendidit,
Cic. N. D. 3, 34, 84:in eopse astas lapide, ut praeco praedicat,
on the auctioneer's block, Plaut. Bacch. 4, 7, 17; cf.:ut praeco, ad merces turbam qui cogit emendas,
Hor. A. P. 419; Cic. Fam. 5, 12, 8; Juv. 6, 439; 8, 95: indictivum funus, ad quod per praeconem evocabantur, Paul. ex Fest. p. 106 Müll.—Transf., a publisher, herald:o fortunate adulescens, qui tuae virtutis Homerum praeconem inveneris!
Cic. Arch. 10, 24.
- 1
- 2
См. также в других словарях:
crier — [ krije ] v. <conjug. : 7> • Xe; lat. pop. °critare, contract. de quiritare « appeler les citoyens au secours » I ♦ V. intr. 1 ♦ Jeter un ou plusieurs cris. ⇒ beugler, brailler, bramer, s égosiller, s époumoner, glapir, gueuler, hurler.… … Encyclopédie Universelle
crier — CRIER. v. n. Jeter un ou plusieurs cris. Ne faites pas crier cet enfant. Laissez le crier. Il crie de toute sa force. Il crioit si fort, que ... Il doit faire à l imparfait et au subjonctif, Nouscrîions, vous crîiez, etc. f♛/b] On dit familièrem … Dictionnaire de l'Académie Française 1798
crier — Crier. v. n. Jetter un ou plusieurs cris. Quand on le bat, il crie. ne faites pas crier cet enfant. laissez le crier. il crie de toute sa force. il crioit si fort que, &c. il crioit comme un perdu, comme un fou, comme un enragé, comme un… … Dictionnaire de l'Académie française
Crier — Cri er (kr? ?r), n. [Cf. F. crieur. See {Cry}.] One who cries; one who makes proclamation. Specifically, an officer who proclaims the orders or directions of a court, or who gives public notice by loud proclamation; as, a town crier. [1913… … The Collaborative International Dictionary of English
crier — early 13c. as a surname; as an officer of the courts, late 13c., agent noun from CRY (Cf. cry); town crier sense is late 14c … Etymology dictionary
crier — [krī′ər] n. 1. a person who cries 2. a) an official who shouts out announcements, as in a court b) TOWN CRIER 3. a person who shouts out announcements about his or her wares; huckster … English World dictionary
crier — index harbinger, informer (a person who provides information) Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 … Law dictionary
crier — CRÍER s.m. v. creier. Trimis de LauraGellner, 13.09.2007. Sursa: DEX 98 … Dicționar Român
crier — (kri é), je criais, nous criions, vous criiez ; que je crie, que nous criions, que vous criiez ; je crierai ; je crierais ; on écrit aussi quelquefois crîrai, crîrais v. n. 1° Faire un ou plusieurs cris. Écoutez, l enfant crie. Le chien battu… … Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré
CRIER — v. n. Jeter un ou plusieurs cris. Ne faites pas crier cet enfant. Laissez le crier. Il crie de toute sa force. Il criait si fort, que... Un chien qui crie parce qu on le bat. On entendait crier les hiboux. Fam., Crier comme un perdu, comme un fou … Dictionnaire de l'Academie Francaise, 7eme edition (1835)
CRIER — v. intr. Jeter un ou plusieurs cris. Ne faites pas crier cet enfant. Laissez le crier. Il crie de toute sa force. Un chien qui crie parce qu’on le bat. On entendait crier les hiboux. Fam., Crier comme un perdu, comme un fou, comme un enragé,… … Dictionnaire de l'Academie Francaise, 8eme edition (1935)