Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

cratera

  • 1 cratera

    crātēra (acc. to Paul. ex Fest. p. 53, 10, and Non. p. 547, 25 sq., sometimes crē-terra; cf. Naev. Trag. Rel. v. 45 Rib.), ae, f., and (mostly poet.) crātēr, ēris, m., = kratêr, Ion. krêtêr, a vessel in which wine was mingled with water, a mixing-vessel or bowl (mostly poet.).
    I.
    Prop.
    (α).
    Cratera, ae, Cic. Verr. 2, 4, 59, § 131 Zumpt N. cr.; id. Fam. 7, 1, 2 Orell. N. cr.; id. Arat. 387; Liv. 5, 25, 10; 5, 28, 2; Curt. 4, 8, 16; Hor. C. 3, 18, 7; id. S. 2, 4, 80; Pers. 2, 52; Hyg. Astr. 2, 30; Inscr. Orell 1541 al.— Abl. plur. crateris, Enn. ap. Censor. p. 2727 P. (Ann. v. 604 Vahl.; al. crateribus).—
    (β).
    Crater, ēris, Ov. M. 8, 669; 12, 236; id. F. 5, 522; Prop. 3 (4), 17, 37 al.— Acc. Gr. cratēra, Verg. A. 3, 525; Ov. M. 5, 82; 8, 679; Juv. 12, 44.— Plur. crateras, Enn. ap. Serv. ad Verg. A. 9, 165; Verg. A. 1, 724; 9, 165.—
    II.
    Meton.
    A.
    A vessel for drawing water, a bucket, water-pail: cratera, Naev. ap. Non. p. 547, 30.—
    B.
    An oil-vessel:

    crater,

    Verg. A. 6, 225; Mart. 12, 32.—
    C.
    A water-basin:

    crater,

    Plin. Ep. 5, 6, 32.—
    D.
    The aperture of a volcanic mountain, the crater:

    crater,

    Lucr. 6, 701; Plin. 3, 8, 14, § 88.—
    E.
    A volcanic opening of the earth:

    crater,

    Plin. 2, 106, 110, § 238; Ov. M. 5, 424.—
    F.
    A bay near Baiæ, Cic. Att. 2, 8, 2.—
    G.
    A constellation, the Bowl.
    (α).
    Cratera, Cic. Arat. 219 (also id. N. D. 2, 44, 114).—
    (β).
    Crater, Ov. F. 2, 266.— Acc. craterem, Vitr. 9, 5, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > cratera

  • 2 crātēra

        crātēra ae, f, κρατήρ, a mixing-vessel, winebowl, punch - bowl: pulcherrimae: vetus, H.: dat Crateram Aeneae, O. — A bay near Baiae.—The Bowl (a constellation).
    * * *
    mixing bowl; depression, volcano crater, basin of fountain; Cup (constellation)

    Latin-English dictionary > crātēra

  • 3 cratera

    I crātēra (crēttera), ae f. C, Naev = crater I II Crātēre (Crēttera) v. l. = Crater III

    Латинско-русский словарь > cratera

  • 4 crater

    crāter, tēris, Akk. Sing. tēra, Akk. Plur. tēras, m. u. latinisierte, in Prosa fast regelm. Form crātēra, ae, f. (κρατήρ), I) ein großes, vertieftes Gefäß, worin die Alten den Wein mit Wasser mischten und daraus, nach unserer Art, in die Gläser schöpften, der Mischkessel, Krater, Enn. fr., Verg. u.a.: Form cratera, Cic. u.a.; vgl. Serv. Verg. Aen. 1, 724. – Nbf. crēterrae, ārum, f., Varro u. Cic. ep. – II) übtr.: 1) ein Schöpfgefäß, der Wassereimer, Naev. b. Non. 547, 30. – 2) das Ölgefäß, Verg. u. Mart. – 3) das Wasserdecken, Bassin, Plin. ep. 5, 6, 23. – 4) eine vulkanische Erdöffnung, der Erdschlund, Abgrund, Ov. u. Plin. – bes. der Kessel, Krater eines feuerspeienden Berges, Lucr. u. Plin. – 5) Crater, ein Meerbusen bei Baiae, Cic. ad Att. 2, 8, 2. – 6) Crater u. Cratera, ein Gestirn, der Becher, Ov. fast. 2, 266. Cic. Arat. 219 (de nat. deor. 2, 114). Vitr. 9, 5 (7), 1.

    lateinisch-deutsches > crater

  • 5 crater

    crāter, tēris, Akk. Sing. tēra, Akk. Plur. tēras, m. u. latinisierte, in Prosa fast regelm. Form crātēra, ae, f. (κρατήρ), I) ein großes, vertieftes Gefäß, worin die Alten den Wein mit Wasser mischten und daraus, nach unserer Art, in die Gläser schöpften, der Mischkessel, Krater, Enn. fr., Verg. u.a.: Form cratera, Cic. u.a.; vgl. Serv. Verg. Aen. 1, 724. – Nbf. crēterrae, ārum, f., Varro u. Cic. ep. – II) übtr.: 1) ein Schöpfgefäß, der Wassereimer, Naev. b. Non. 547, 30. – 2) das Ölgefäß, Verg. u. Mart. – 3) das Wasserdecken, Bassin, Plin. ep. 5, 6, 23. – 4) eine vulkanische Erdöffnung, der Erdschlund, Abgrund, Ov. u. Plin. – bes. der Kessel, Krater eines feuerspeienden Berges, Lucr. u. Plin. – 5) Crater, ein Meerbusen bei Baiae, Cic. ad Att. 2, 8, 2. – 6) Crater u. Cratera, ein Gestirn, der Becher, Ov. fast. 2, 266. Cic. Arat. 219 (de nat. deor. 2, 114). Vitr. 9, 5 (7), 1.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > crater

  • 6 crater

    [st1]1 [-] crātēr, ēris, m.: - [abcl][b]a - cratère (vase dans lequel on mélangeait le vin avec l'eau avant de remplir les coupes). - [abcl]b - vase à mettre l'huile. - [abcl]c - gouffre, fissure volcanique. - [abcl]d - cratère (du volcan). - [abcl]e - bassin d'une fontaine. - [abcl]f - la Coupe (constellation).[/b]    - [gr]gr. κρατήρ, ῆρος (Ion. κρητήρ) -- κεράννυμι: mélanger.    - acc. sing. -era, -erem; acc. plur. -eres, -eras. [st1]2 [-] Crātēr, ēris, m.: golfe voisin de Baïes.
    * * *
    [st1]1 [-] crātēr, ēris, m.: - [abcl][b]a - cratère (vase dans lequel on mélangeait le vin avec l'eau avant de remplir les coupes). - [abcl]b - vase à mettre l'huile. - [abcl]c - gouffre, fissure volcanique. - [abcl]d - cratère (du volcan). - [abcl]e - bassin d'une fontaine. - [abcl]f - la Coupe (constellation).[/b]    - [gr]gr. κρατήρ, ῆρος (Ion. κρητήρ) -- κεράννυμι: mélanger.    - acc. sing. -era, -erem; acc. plur. -eres, -eras. [st1]2 [-] Crātēr, ēris, m.: golfe voisin de Baïes.
    * * *
        Crater, crateris, pen. prod. m. g. in accusatiuo craterem vel cratera. Vnde nominatiuus cratera, craterae. Virgilius. Une coupe ou tasse.
    \
        Argenti crateres. Persius. Tasses d'argent.
    \
        Caelatus crater. Ouid. Gravé.
    \
        Crater impressus signis. Virgil. Gravé, Entaillé.
    \
        Crater auro solidus. Virgil. Massif d'or.
    \
        Magno cratere lacessere aliquem. Valer. Flac. Boire à luy d'une grande tassee de vin.
    \
        Sistitur argento crater. Oui. On met sur la table une tasse d'argent.
    \
        Crater. Ouid. Un plat à mettre la viande sur la table.
    \
        Crater. Plin. iunior. Le bassin d'une fontaine.

    Dictionarium latinogallicum > crater

  • 7 infligo

    inflīgo, ĕre, flixi, flictum - tr. - [st2]1 [-] heurter contre, lancer contre, lancer à, appliquer violemment, frapper de. [st2]2 [-] causer, faire. [st2]3 [-] infliger, imposer (qqch à qqn.)    - securim alicui infligere: frapper qqn de la hache.    - infligere plagam, Cic.: porter un coup.    - infligere cratera alicui, Ov.: lancer un cratère à qqn.    - infligere vulnus alicui, Cic.: faire une blessure à qqn.    - infligere sempiternam alicui turpitudinem, Cic. Pis. 26, 63: imprimer une flétrissure ineffaçable à qqn.    - graviores usuras infligere, Dig.: exiger des intérêts trop élevés.
    * * *
    inflīgo, ĕre, flixi, flictum - tr. - [st2]1 [-] heurter contre, lancer contre, lancer à, appliquer violemment, frapper de. [st2]2 [-] causer, faire. [st2]3 [-] infliger, imposer (qqch à qqn.)    - securim alicui infligere: frapper qqn de la hache.    - infligere plagam, Cic.: porter un coup.    - infligere cratera alicui, Ov.: lancer un cratère à qqn.    - infligere vulnus alicui, Cic.: faire une blessure à qqn.    - infligere sempiternam alicui turpitudinem, Cic. Pis. 26, 63: imprimer une flétrissure ineffaçable à qqn.    - graviores usuras infligere, Dig.: exiger des intérêts trop élevés.
    * * *
        Infligere colaphum, quod et Infringere et Impingere dicitur. Plin. Bailler une telle jouee, qu'on rue la personne à terre.
    \
        Infligere plagam. Cic. Donner ou faire une playe, Navrer.
    \
        Infligere sibi turpitudinem. Cic. Se deshonorer.
    \
        Infligere vulnus. Cic. Faire une playe, Navrer.

    Dictionarium latinogallicum > infligo

  • 8 corono

    cŏrōno, āvi, ātum, 1, v. a. [corona], to furnish with a garland or crown, to crown, wreathe (class., esp. freq. in the poets).
    I.
    Lit., aliquid or aliquem:

    templa,

    Ov. M. 8, 264; cf.:

    postes lauro,

    Quint. 8, 6, 32:

    aras,

    Prop. 3 (4), 10, 19:

    deos fragili myrto,

    Hor. C. 3, 23, 15:

    puppim,

    Ov. F. 4, 335:

    cratera,

    Verg. G. 2, 528 (cf.:

    magnum cratera coronā Induit,

    id. A. 3, 525); so,

    crateras magnos statuunt et vina coronant,

    id. A. 1, 724; 7, 147 Forbig. ad loc. (cf. Nitsch. ad Hom. Od. 1, 419; Buttman, Lexil. 2, p. 100; others, less correctly, render, fill to the brim, comparing kratêras epestepsanto potoio, Hom. Il. 1, 470):

    epulae quas inibant propinqui coronati,

    Cic. Leg. 2, 25, 63.— Mid.:

    hederā coronantur Bacchico ritu,

    Macr. S. 1, 18, 2. —In the Gr. constr.:

    coronatus malobathro Syrio capillos,

    Hor. C. 2, 7, 7:

    eodem anno (459 A. U. C.) coronati primum ob res bello bene gestas ludos Romanos spectaverunt,

    Liv. 10, 47, 3; cf.

    of the crowning of victors (soldiers, poets, pugilists, etc.),

    Hor. Ep. 1, 18, 64; Quint. 10, 1, 66; 11, 2, 11; Plin. 15, 4, 5, § 19 al.;

    so also comoediam de sententiā judicum,

    to award the prize to it, Suet. Claud. 11.—Unusual constr.:

    tunc de oratoribus coronatus,

    i. e. crowned as victor in the contest with the orators, Suet. Dom. 13 (cf.:

    triumphare de aliquo, s. v. triumpho, I. A.).—And in the Gr. manner: quis... Magna coronari contemnat Olympia?

    to be crowned in the Olympic games, Hor. Ep. 1, 1, 50.—To the crowning of captives for sale (cf. corona, I. B.) reference is made in the passage: ut coronatus veniat, Cato ap. Gell. 6 (7), 4, 5.—
    B.
    Trop., to receive as the prize of victory:

    nomine novo coronari,

    Plin. 22, 5, 5, § 10.—
    II.
    Meton., to surround, encompass, enclose something in a circular form, to wreathe:

    cervices collumque,

    Lucr. 2, 802:

    Silva coronat aquas cingens latus omne,

    Ov. M. 5, 388; so id. ib. 9, 335:

    castra suggesta humo (previously praecingit),

    Prop. 4 (5), 4, 8; cf.:

    omnem abitum custode,

    Verg. A. 9, 380; and:

    nemus densā statione,

    Stat. Th. 2, 526:

    solem itineribus (stellarum),

    Vitr. 9, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > corono

  • 9 corono

    corōno, āvī, ātum, āre [ corona ]
    1) увенчивать, украшать венком или венками (гирляндами) (aliquem L, O etc.; templa O; aram Prp; postes lauro Q)
    2) окружать, окаймлять, опоясывать ( silva coronat aquas O); обставлять, оцепить (c. aditum custode V)

    Латинско-русский словарь > corono

  • 10 creter(r)a

    Латинско-русский словарь > creter(r)a

  • 11 creter(r)a

    Латинско-русский словарь > creter(r)a

  • 12 induo

    ind-uo, uī, ūtum, ere [одного корня с exuo ]
    1) надевать (i. alicui vestem; i. sibi torquem C; i. anulum C, O; i. galeam Cs)
    indutus vestem (galeam) L, Csнадевший или на которого надели платье (шлем)
    2) усваивать, принимать ( mores Persarum QC)
    4) придавать, присваивать, давать (alicui nomen C etc.)
    i. alicui speciem latronis L — представить кого-л. разбойником
    vino vetustatem i. PMделать вино старым
    6) одевать, окружать, покрывать, снабжать ( aliquid aliquā re)
    i. se (редко indui) in aliquid (alicui rei и aliquā re) — запутаться, попасться (i. se in laqueum Pl)
    7) затевать, замышлять (seditionem, hostilia T)
    8)
    i. se — бросаться, натыкаться (i. se vallis, hastis L)
    i. se mucrone Vброситься на меч

    Латинско-русский словарь > induo

  • 13 inexplebilis

    in-explēbilis, e
    ненасытный (stomachus Sen; libido C)
    cratēra i. Ap — ненасытный, т. е. вечно пустой кубок

    Латинско-русский словарь > inexplebilis

  • 14 adhaereo

    ad-haereo, haesī, haesum, ēre, an etw. hangen, festhangen, ankleben, I) eig.: m. Dat., saxis, Liv.: iumento, Gell.: ancoris (v. Schiffe), Tac.: manus oneri adhaerentes (durch Frost = angefrorene), Tac.: m. in u. Abl., vincto in corpore, Ov.: absol., qui adhaerent pediculi, leguntur, Col.: adhaerens lingua, angewachsene, Plin. – II) übtr.: a) dem Orte od. der Zeit nach an etwas sich anschließen, anstoßen, angrenzen, modica silva adhaerebat, Tac.: lateri quā pectus adhaeret, Ov.: quae (terra) quia continenti adhaeret, Curt.: paeninsula est Peloponnesus, angustis Isthmi faucibus continenti adhaerens, Liv. – poet. m. Acc., Cratera et Corvus adhaeret, Cic. Arat. 538. – absol., tempus adhaerens, die sich unmittelbar anschließende Zeit, die nächste Folgezeit (ein Teil der gegenwärtigen), Quint. – b) an jmd. od. etw. gleichs. festhangen, wie eine Klette hangen, von jmd. od. etw. nie weichen, α) v. Pers., an einer Pers. (als beständiger Begleiter usw., s. Ruhnken Vell. 1, 9, 6), usque, Plaut.: alci perpetuo comitem, Plin.: uxori semper tuae, Mart.: lateri adhaerere gravem dominum, auf dem Nacken sitze, Liv. – an einem Orte, stativis castris (Dat.), Tac. – an einer Handlung, od. an einem Zustande, fortiter obsidioni, scharf betreiben, Amm.: nulli fortunae adhaerebat animus, sein Sinn hing an keiner Lebensstellung, Liv. – bei Spät. = als Verehrer usw. anhangen, deo, Eccl.: cultui Christiano, Amm. – β) v. Lebl.: pestis adhaerens lateri suo, beständig an ihren Fersen hängende, Liv.: cui Canis cognomen adhaeret, für immer anhaftet, Hor.: invidia altissimis adhaeret, hängt sich an, Vell.: quae (sententia) facilius memoriae tuae adhaerere potuit, Gell. – c) an etw. als Anhängsel angehängt sein, summusque in margine versus adhaesit, war (aus Mangel an Raum) auf dem Rande angehängt (beigeschrieben), Ov. – dah. v. Pers. ein Anhängsel bilden, als Anhängsel teilhaben an etw., te vix... extremum adhaesisse, Cic.: qui etiam minimae parti tantae fortunae adhaeserunt, Curt.

    lateinisch-deutsches > adhaereo

  • 15 argyrocorinthus

    argyrocorinthus, a, um, aus (dem Silber an Glanz ähnlichem) korinthischem Erze gearbeitet, arg. cratera, Corp. inscr. Lat. 6, 327b.

    lateinisch-deutsches > argyrocorinthus

  • 16 corono

    corōno, āvī, ātum, āre (corona), bekränzen, umkränzen, bei Ang. womit? m. Abl., I) eig.: a) übh.: cratera od. vina, den Mischkessel mit Laubgewinden umkränzen, Hor. u. Verg.: templa, Ov.: locum fronde funereā, Verg.: marino rore deos fragilique myrto, Hor.: Terminum diversa pro parte, Ov.: victimas, Plin.: ille qui spinis coronatus est (v. Christus), Augustin. – Oft im Partic. Perf., α) v. lebl. Subjj.: coronatae arae, Prop.: c. canistra, Ov.: c. capilli, Ov.: coronatum solito more caput, Val. Max.: c. frons, Ov.: c. carinae, Prop.: c. puppis, Ov.: c. lintres, Ov.: c. phaselus, Prop.: postes lauro coronati, Quint. – β) v. leb. Wesen: coronati aselli, equi, iuvenci, Prop. u. Ov. – u. (v. Pers.) populus coronatus spectavit, Liv.: sedebat in rostris collega tuus, amictus togā purpureā, in sella aurea, coronatus, Liv.: coronati ad omnia pulvinaria supplicaverunt, Liv.: sequebantur epulae, quas inibant propinqui coronati, Cic.: anus hederā coronatae, Varro LL.: decemviri coronati laureā, Liv.: coronatus laureā coronā, Liv.: coronatus spinis, mit einer Dornenkrone, Lact. – m. Ang. woran? poet. durch Acc., coronatus nitentes malobathro Syrio capillos, Hor. – Passiv medial = sich bekränzen, hederā coronantur Bacchico ritu, Macr. sat. 1, 18, 2. – Partiz. subst., corōnātī, ōrum, m., Leute mit Kränzen (Kronen), volgum autem tam chlamydatos (Leute mit der Chlamys) quam coronatos voco, Sen. de vit. beat. 2, 2. – b) einen Sieger im Wettkampf bekränzen, krönen,victores oleā od. oleastro Olympiae, Plin.: victores lauro Delphis, Plin.: coronari utroque certamine, Quint.: sunt eo modo multi coronati (poëtae), Quint.: coronatus pugil, Quint.: Homerus laudatus et coronatus, Min. Fel. – u. m. Acc. worin? magna coronari Olympia (nach dem griech. στεφανοῦσθαι Ολύμπια μεγάλα), in den großen olymp. Spielen den Kranz (vom wilden Ölbaume) als Sieger erhalten, Hor.: coronatus de oratoribus, aus dem Kreise der Redner, im Wettkampfe mit den Rednern, Suet. Dom. 13, 1. – c. comoediam de sententia iudicum, die K. krönen, der K. den Preis zuerkennen, Suet. Claud. 11, 2: coronari novo nomine, mit einem n. N. als Siegespreis geziert werden, Plin. 22, 10. – c) einen Kriegsgefangenen beim Ausstellen zum Verkauf als Sklaven bekränzen, venire (verkauft werden) coronatum (= sub corona venire, s. 1. corōna), Cato de re mil. fr. 2. – II) übtr., umkränzen = kranzartig umgeben, umschließen (s. Bünem. Lact. inst. 4, 26, 23 u. zu de opif. dei 10, 27), a) v. dem selbst, was umgibt: pluma columbarum cervices collumque coronat, Lucr.: silva coronat aquas cingens latus omne, Ov.: coronant myrteta summum lacum, krönen oben den Rand des Sees, Ov.: solem itineribus (mit ihrer Laufbahn), v. Gestirnen, Vitr.: simplex aetheris dorsum sacratā amoenitate lucis (v. Gestirnen), Apul.: cervicula psittaci circulo mineo velut aureā torqui pari fulgoris circumactu cingitur et coronatur, Apul.: sol circa domum patris eius fulgido ambitu coronatus, Lampr.: papillae parvis orbibus coronata, Lact. – v. Menschen, regem illum mundi coronamus, umgeben (umstehen) im Kreise, Lact. – b) v. Pers., die mit etw. umgeben: c. castra suggestā humo, Prop.: c. omnem abitum custode, umstellen, Verg. – / Parag. Infin. Praes. coronarier, Arnob. 5, 7.

    lateinisch-deutsches > corono

  • 17 fabrico

    fabrico, āvi, ātum, āre (faber), Nbf. zu fabricor, etwas verfertigen, bilden, I) eig.: 1) im engern Sinne, aus harten Stoffen verfertigen, bilden, zimmern, bauen, arma, Hor. u. Vopisc.: cratera, Ov.: naves, Suet. u. Dict.: classem, Aur. Vict.: simulacrum, Val. Max.: alci statuas, Iustin.: fabricetur mihi gladius, Quint.: gladius fabricatus ab eo, Quint.: pocula fago fabricata: Ov.: tela manibus fabricata Cyclopum, Ov.: ad id naves codicariae per hiemem fabricatae, Sall. fr.: fabricati miro opere cuniculi, Vell.: cruces aliter ab aliis fabricatae, Sen.: vasa in hunc usum fabricata, Col. – 2) im weitern Sinne, übh. anfertigen, bereiten, bilden, ilico prandium fabricatur opipare, Apul.: dum verba fabricentur, Quint. – II) übtr.: moras, Sil.: risum, Apul.: mortem sibi manibus, Apul.: philosophia animum format et fabricat, Sen.: poet., Platonem, bilden, unterweisen, Manil. 1, 774.

    lateinisch-deutsches > fabrico

  • 18 induo

    in-duo, duī, dūtum, ere (= ενδύω; Ggstz. exuo), antun, I) eig. = anziehen, anlegen (dagegen amicire = umnehmen, umwerfen), alci tunicam, Cic.: sibi torquem, Cic.: capiti suo personam, Fronto (u. bildl. personam philosophi, Cic.): vestes umeris, Ov.: vestem, Suet.: praetextam, die konsularische Prätexta anlegen (= das Konsulat wirklich verwalten), Plin. pan.: galeas, aufsetzen, Caes.: arma alci, Liv.: capillis induta laurus, Ov.: anulum articulis, Ov., u. bl. anulum, Cic., anstecken: scalas, eine Leiter über den Kopf nehmen, Ov. – im Passiv (gew. im Partiz. Perf.), m. Abl., indui veste, Ter.: socci, quibus indutus esset, Cic.: indutus galeā, Verg.: sancto Caesaris auro, Sil.: indutus duabus quasi personis (Masken, bildl. = Rollen), Cic.: m. Acc., muliebrem amictum induebantur, Heges. 4, 25, 2: ostrinum indutus supparum, Varro fr.: longam indutae virgines vestem, Liv.: pallam inauratam indutus, Cornif. rhet.: indutus chlamydem Tyriam, Ov.: bracas indutus, Tac.: thoracem indutus, Curt.: tunica quam erat induta, Plin. ep.: quidlibet indutus, Hor.: interim nequis quin eius aliquid indutus sies, Plaut. – II) übtr.: A) im allg.: 1) bekleiden = mit etw. umgeben, bedecken, versehen, di induti specie humanā, Cic.: beluae quaedam formā hominum indutae, Cic.: Aegyptus tantis segetibus induebatur, ut etc., Plin. pan.: induere avem, die Gestalt eines Vogels annehmen, Apul.: alci speciem latronis, jmd. als Straßenräuber darstellen, Liv. – homines in vultus ferarum, verwandeln, Verg.: so auch quos scopulis induit, Val. Flacc. – arbor induit se in florem, kleidet sich, hüllt sich in Blüte ein, Verg.: in flore novo pomis se induit arbos, zeigt in der Blüte das Obst, Verg.: cratera coronā, bekränzen, Verg.: vites se induunt uvis, sind umgeben mit usw., voll von usw., Colum.: cum venti se in nubem induerint, sich einhüllten, Cic.: mit Acc., induitur aures aselli, wird versehen mit O., Ov. – 2) gleichs. anziehen, anlegen, a) sich selbst, sich zuteilen, sich aneignen, annehmen (vgl. Bünem. Lact. 2, 16, 3), sibi cognomen, Cic.: illorum sibi nomina, quasi personas aliquas, Lact.: externa vocabula, Lact.: sibi novum ingenium, Liv.: falsam sibi scientiae persuasionem, Quint.: munia ducis, Tac.: mores Persarum, Curt.: imaginem mortis (= somnum), Cic.: proditorem et hostem, die Rolle des V. u. F. übernehmen, Tac.: diversa, verschiedene Gesinnungen annehmen (verschiedenen Parteien angehören), Tac. – u. sich in etw. einlassen, auf etw. eingehen, etw. beginnen, societatem, seditionem, Tac.: hostilia adversus alqm, Tac. – b) einem andern zuteilen, mitteilen, geben, verschaffen, beibringen, verursachen, alci amorem sui, Gell.: vino vetustatem, Plin.: fictam orationem personis, Quint.: eloquentiam pueris, Petron.: maxime positas in affectibus causas propriis personis, Quint. – B) insbes., ind. se in alqd od. se alqā re, sich in etw. verwickeln, in etw. treten, fallen, stürzen, 1) eig.: se in laqueum, Plaut.: se vallis, Caes.: se hastis, Liv. – sese mucrone (al. mucroni), sich in sein Schwert stürzen, Verg. Aen. 10, 682 sg. – 2) übtr., sich mit etw. verflechten, sich in etw. verwickeln, in etw. geraten, se ita rei publicae, ut etc., sich so mit dem St. verflechten usw., Sen. – se in laqueos, Cic.: se in captiones, Cic.: absol., Cic. – ebenso Passiv medial, indui confessione suā, sich in seinem eigenen G. fangen, Cic.: indui in poenas legum, Quint. – / Partiz. Perf. Pass. ungew. induitus, Itala (cod. Fuld.) Ephes. 6, 14. – Partiz. Fut. Akt. induiturus, Tert. adv. Prax. 12 (wo Oehler ohne Not induturus).

    lateinisch-deutsches > induo

  • 19 inexplebilis

    in-explēbilis, e (in u. expleo), I) passiv = unersättlich, a) eig.: stomachus, Sen. ep. 89, 22. – m. Genet., scorpiones cum sitiunt, sunt inexplebiles potus, Plin. 11, 88. – b) übtr.: α) v. Lebl.: populi fauces, Cic.: cupiditas, libido, Cic.: animus, Sen.: desiderium videndi, Val. Max. – m. Genet., inexplebilis honorum Marcii fames, Flor.: epularum foeda et inexpl. libido, Tac.: luporum animi inexplebiles sanguinis, Val. Max.: inexpl. honoris Marii cupiditas, Ampel. – β) v. Pers., m. Genet., vir inexpl. virtutis veraeque laudis, voll unersättlicher Begierde nach Verdienst u. w. R., Liv. 28, 17, 2: ubi colloquia, quorum inexplebilis eram? Sen. ad Helv. 15, 1. – m. ad u. Akk., ad omne lucrum inexplebilis, Apul. apol. 20. – II) aktiv = nicht sättigend, cratera, Apul. flor. 20.

    lateinisch-deutsches > inexplebilis

  • 20 infligo

    īn-flīgo, flīxī, flīctum, ere, I) etwas an etwas schlagen, in terram pedem, Val. Max.: alci securim, Cic.: cratera viro, Ov.: puppis inflicta vadis, Verg. – übtr., cum ex eo, ut a Catulo in Philippum, in eum ipsum aliquid, qui lacessivit, infligitur, auf den Angreifer selbst geschleudert wird, Cic. de or. 2, 255. – II) prägn., durch Schlagenzufügen, a) eig.: alci plagam, vulnus, Cic. – b) übtr., etwas zufügen, antun, alci sempiternam turpitudinem, Cic.: procellam rei publicae, einen Sturm über den St. heraufbeschwören, Val. Max.: damnum, ICt. – dah. auferlegen, alci usuras, ICt.

    lateinisch-deutsches > infligo

См. также в других словарях:

  • Crátera — Saltar a navegación, búsqueda Crátera en el Museo de Zaragoza. S. I a. C. Crátera, palabra que viene del griego κρατηρ. Era una gran vasija de gran capacidad destinada a contener una mezcla de agua …   Wikipedia Español

  • cratera — crátera o cratera sustantivo femenino 1. Área: arqueología Antigua vasija grande y de boca ancha que servía para mezclar el agua y el vino: El equipo de arqueología de la universidad ha encontrado varias cráteras en un yacimiento romano del… …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

  • crátera — o cratera sustantivo femenino 1. Área: arqueología Antigua vasija grande y de boca ancha que servía para mezclar el agua y el vino: El equipo de arqueología de la universidad ha encontrado varias cráteras en un yacimiento romano del sigloI …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

  • crátera — (Del lat. cratēra, y este del gr. κρατήρ). f. Arqueol. En Grecia y Roma, vasija grande y ancha donde se mezclaba el vino con agua antes de servirlo …   Diccionario de la lengua española

  • Craterä — (Myth.), so v.w. Palici …   Pierer's Universal-Lexikon

  • cratera — |é| s. f. 1. Abertura por onde saem as matérias expelidas por um vulcão. 2. Grande taça com duas asas, por onde os antigos serviam o vinho. 3.  [Figurado] Calamidade. 4. Origem de desgraças …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • Crátera — ► sustantivo femenino ARTE, HISTORIA Vasija de boca ancha donde se mezclaba el vino con agua antes de servirlo en copas durante las comidas en Grecia y Roma. TAMBIÉN crátera * * * crátera o, menos frec., cratera (del lat. «cratēra», del gr.… …   Enciclopedia Universal

  • crátera — {{#}}{{LM C10815}}{{〓}} {{[}}crátera{{]}} ‹crá·te·ra› {{《}}▍ s.f.{{》}} {{♂}}En la Antigüedad clásica,{{♀}} vasija grande y ancha en la que se mezclaba el vino con agua antes de servirlo en copas durante las comidas. {{★}}{{\}}ETIMOLOGÍA:{{/}} Del …   Diccionario de uso del español actual con sinónimos y antónimos

  • Crátera de la locura de Heracles — Saltar a navegación, búsqueda Cara A de la crátera …   Wikipedia Español

  • cratera lake — vulkaninis ežeras statusas T sritis ekologija ir aplinkotyra apibrėžtis Ežeras (dažnai terminis) užgesusio ugnikalnio krateryje. atitikmenys: angl. cratera lake; craterlake vok. Kratersee, f; vulkanischer See, m rus. вулканическое озеро, n …   Ekologijos terminų aiškinamasis žodynas

  • crátera — f. Vasija antigua de Grecia y Roma …   Diccionario Castellano

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»