Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

contumax

  • 1 contumāx

        contumāx ācis, adj. with comp.    [com-+ 1 TEM-], insolent, unyielding, obstinate, stiff-necked: quis contumacior?: animus, Ta.: voltus, Cu.: lima, Ph.
    * * *
    contumacis (gen.), contumacior -or -us, contumacissimus -a -um ADJ
    proud/unyielding/stubborn/defiant; (usu. bad); insolent/stiff-necked/obstinate; willfully disobedient to decree/summons; not yielding, immovable (things)

    Latin-English dictionary > contumāx

  • 2 contumax

    con-tŭmax, ācis, adj. [from the root tem, whence also temno; cf. contemno, and contumelia], insolent, unyielding, obstinate, stiff-necked, stubborn, contumacious.
    I.
    Prop.
    A.
    In gen. (freq. and in good prose):

    quis contum acior? quis inhumanior? quis superbior?

    Cic. Verr. 2, 2, 78, § 192:

    Sara in me contumax,

    id. Att. 15, 15, 2; cf.:

    adversus plebem,

    Suet. Tib. 2; and:

    populus regibus suis,

    Sen. Thyest. 644:

    reus (together with arrogans, securus),

    Quint. 6, 1, 14; cf.

    animus (with arrogantia oris),

    Tac. A. 5, 3:

    contumaces et mconsultae voces,

    id. ib. 4, 60:

    preces,

    id. ib. 2, 57:

    voltus,

    Curt. 4, 6, 24:

    epistula,

    Suet. Claud. 35: filii, Cod. Th. 8, 14, 1.—Rarely in a good sense, unyielding, firm, steadfast:

    contumax etiam adversus tormenta servorum fides,

    Tac. H. 1, 3 (cf. contumacia).— Poet.:

    Hispanis ego contumax capillis,

    Mart. 10, 65.— Comp., v. supra.— Sup.:

    Fortuna contumacissimum quemque aggreditur,

    Sen. Prov. 3, 4; id. Ep. 83, 21.—
    B.
    Esp., jurid. t. t., that refuses to appear in a court of justice in obedience to a lawful summons:

    contumax est, qui... litteris evocatus, praesentiam, sui facere contemnet,

    Dig. 42, 1, 53, § 1 sqq.; cf. contumacia, I. B.—
    II.
    Transf., of animals:

    boves,

    Col. 6, 2, 10:

    gallina ad concubitum,

    id. 8, 2, 8.—Of inanimate things, not yielding, furnishing opposition:

    lima,

    Phaedr. 4, 7, 5:

    cardamum frianti,

    Plin. 12, 13, 29, § 50:

    syllaba,

    not fitting into measure, Mart. 9, 12.—Hence, adv.: contŭmācĭter, obstinately, stubbornly, etc.: contumaciter, arroganter, akoinônêtôs solet ad me scribere, Cic. Att. 6, 1, 7:

    contumaciter urbaneque vexatum,

    id. Q. Fr. 2, 1, 3:

    omnia agere,

    Liv. 2, 58, 7; Quint. 11, 3, 11 et saep.— Comp., Nep. Cim. 2, 5.—In a good sense (cf. contumax and contumacia), firmly, Sen. Ep. 13, 2; Quint. 6, prooem. § 15.—
    b.
    Transf., of inanimate things:

    lapides scalpturae resistunt,

    Plin. 37, 7, 30, § 104; in comp., id. 19, 7, 35, § 117.

    Lewis & Short latin dictionary > contumax

  • 3 contumax

    Dictionnaire juridique, politique, économique et financier > contumax

  • 4 per-contumāx

        per-contumāx ācis, adj.,    very obstinate, utterly contumacious, T.

    Latin-English dictionary > per-contumāx

  • 5 contumacia

    contŭmācĭa, ae, f. [contumax], perseverance in one's purpose or opinion, generally in a bad sense, arrogance, inflexibility, contumacy, obstinacy, stubbornness.
    I.
    Prop.
    A.
    In gen. (in good prose, and very freq.):

    illa tua singularis insolentia, superbia, contumacia,

    Cic. Verr. 2, 4, 41, § 89; so,

    contumacia et adrogantia,

    id. Rosc. Com. 15, 44:

    contumacia et ferocitas,

    Suet. Vit. 2 al.:

    inter abruptam contumaciam et deforme obsequium pergere iter,

    Tac. A. 4, 20 fin.:

    oris oculorumque illa contumacia ac superbia,

    Cic. Verr. 2, 3, 2, § 5:

    adversus principem,

    Tac. H. 4, 3:

    parendi,

    Plin. Pan. 18:

    eadem in vultu,

    Liv. 2, 61, 6; cf. Tac. A. 1, 24 fin.:

    responsi tui,

    Cic. Pis. 31, 78.— Sometimes in a good sense, firmness, constancy, self-confidence (cf. contumax):

    Socrates adhibuit liberam contumaciam,

    Cic. Tusc. 1, 29, 71; so,

    maxima innocentiae,

    Quint. Decl. 2, 5.—
    B.
    Esp., jurid. t. t., an obstinate disobedience to a judicial order, an obstinate refusal to appear in court, contumacy, Traj. ap. Plin. Ep. 10, 57 (65), 2:

    contumacia eorum, qui jus dicenti non temperant, litis damno coërcetur,

    Dig. 42, 1, 53 pr.; cf. contumax, I. B.—
    II.
    Transf., of animals:

    contumacia pervicax boum,

    Col. 6, 2, 11.—Of inanim. things:

    arborum (with fastidium),

    obstinacy in growth, Plin. 16, 32, 58, § 134.

    Lewis & Short latin dictionary > contumacia

  • 6 contumācia

        contumācia ae, f    [contumax], inflexibility, contumacy, obstinacy, stubbornness: illa tua: in voltu, L.: responsi: adversus principem, Ta.— Firmness, constancy: libera.
    * * *
    stubbornness/obstinacy; proud/defiant behavior; disobedience to judicial order

    Latin-English dictionary > contumācia

  • 7 contumāciter

        contumāciter adv. with comp.    [contumax], obstinately, stubbornly: scribere: omnia agere, L.: contumacius se gerere, N.
    * * *
    contumacius, contumacissime ADV
    stubbornly, obstinately; defiantly

    Latin-English dictionary > contumāciter

  • 8 contumaciter

    contŭmācĭter, adv., v. contumax fin.

    Lewis & Short latin dictionary > contumaciter

  • 9 Contumelia

    con-tŭmēlĭa (post-class. access. form contŭmĭa, Mart. Cap. 4, § 424; cf.: contumia contumelia, Gloss. Isid.), ae, f. [from a root tem, whence also temno, contemno, and contumax; cf. Dig. 47, 10, 1], abuse, insult, affront, reproach, invective, contumely (cf.: injuria, hubris; very freq. and class. in sing. and plur.):

    contumelia a contemptu dicta est, quia nemo nisi quem contempsit, tali injuriā notat,

    Sen. Const. 11, 2: patior facile injuriam, si est vacua a contumeliā, Pac. ap. Non. p. 430, 16; cf.

    Caecil. ib.: contumeliam alteri facere,

    Plaut. As. 2, 4, 82; Ter. Phorm. 5, 7 (8), 79; cf. id. Eun. 5, 2, 26:

    contumeliam dicere alicui,

    Plaut. Curc. 4, 1, 17; id. Bacch. 2, 3, 33; Ter. Phorm. 2, 3, 29; Liv. 25, 22, 13:

    contumeliam si dicis, audies,

    Plaut. Ps. 4, 7, 77:

    jacere in aliquem,

    Cic. Sull. 7, 23:

    meretricum perpeti,

    Ter. Eun. 1, 1, 3; cf. Cic. Verr. 2, 3, 41, § 96:

    in se accipere,

    Ter. Eun. 4, 7, 1; cf.:

    tanta contumelia accepta,

    Caes. B. G. 7, 10:

    alicui imponere,

    Sall. C. 48, 9:

    quibus tu privatim injurias plurimas contumeliasque imposuisti,

    Cic. Verr. 2, 4, 9, § 20:

    indignitates contumeliasque perferre,

    Caes. B. G. 2, 14: graves, severe reproaches (opp. libera consilia), Hor. Epod. 11, 26:

    aliquid in suam contumeliam vertere,

    Caes. B. C. 1, 8:

    per contumeliam,

    id. ib. 1, 9; Quint. 4, 1, 11:

    contumeliā perfugae appellari ab aliquo,

    Caes. B. C. 2, 28; cf. Liv. 3, 50, 6 et saep.:

    in contumeliam ignominiamque nostram certare juvat,

    id. 4, 4, 12:

    contumeliae verborum,

    Cic. Phil. 11, 2, 5.—In mal. part., violation, Liv. 8, 28, 2; Auct. Har. Resp. 20, 42.—The expression facere contumeliam is censured by Cic. (Phil. 3, 9, 22) in the words of Antonius: nulla contumelia est, quam facit dignus; but it is not clear on what grounds (whether as an archaism, or because it is used after the analogy of jacturam facere, in the sense of contumelia adfici); v. Quint. 9, 3, 13, and cf. esp. Gronov. Observv. 3, 8, pp. 488-502 (pp. 241-247 Frotsch.).—Personified: Contŭmē-lĭa, like Hubris, Cic. Leg. 2, 11, 28.—
    * II.
    Transf., injury, assault, annoyance, violence, blows, etc. ( = injuria):

    naves totae factae ex robore ad quamvis vim et contumeliam perferendam,

    injury, violence, Caes. B. G. 3, 13; so Phaedr. 1, 2, 21:

    praeberi ora contumeliis,

    to the blows, Tac. H. 3, 31; 3, 85:

    debilitatis suae,

    annoyance, hardship, Plin. Ep. 8, 18, 9; cf. injuria.

    Lewis & Short latin dictionary > Contumelia

  • 10 contumelia

    con-tŭmēlĭa (post-class. access. form contŭmĭa, Mart. Cap. 4, § 424; cf.: contumia contumelia, Gloss. Isid.), ae, f. [from a root tem, whence also temno, contemno, and contumax; cf. Dig. 47, 10, 1], abuse, insult, affront, reproach, invective, contumely (cf.: injuria, hubris; very freq. and class. in sing. and plur.):

    contumelia a contemptu dicta est, quia nemo nisi quem contempsit, tali injuriā notat,

    Sen. Const. 11, 2: patior facile injuriam, si est vacua a contumeliā, Pac. ap. Non. p. 430, 16; cf.

    Caecil. ib.: contumeliam alteri facere,

    Plaut. As. 2, 4, 82; Ter. Phorm. 5, 7 (8), 79; cf. id. Eun. 5, 2, 26:

    contumeliam dicere alicui,

    Plaut. Curc. 4, 1, 17; id. Bacch. 2, 3, 33; Ter. Phorm. 2, 3, 29; Liv. 25, 22, 13:

    contumeliam si dicis, audies,

    Plaut. Ps. 4, 7, 77:

    jacere in aliquem,

    Cic. Sull. 7, 23:

    meretricum perpeti,

    Ter. Eun. 1, 1, 3; cf. Cic. Verr. 2, 3, 41, § 96:

    in se accipere,

    Ter. Eun. 4, 7, 1; cf.:

    tanta contumelia accepta,

    Caes. B. G. 7, 10:

    alicui imponere,

    Sall. C. 48, 9:

    quibus tu privatim injurias plurimas contumeliasque imposuisti,

    Cic. Verr. 2, 4, 9, § 20:

    indignitates contumeliasque perferre,

    Caes. B. G. 2, 14: graves, severe reproaches (opp. libera consilia), Hor. Epod. 11, 26:

    aliquid in suam contumeliam vertere,

    Caes. B. C. 1, 8:

    per contumeliam,

    id. ib. 1, 9; Quint. 4, 1, 11:

    contumeliā perfugae appellari ab aliquo,

    Caes. B. C. 2, 28; cf. Liv. 3, 50, 6 et saep.:

    in contumeliam ignominiamque nostram certare juvat,

    id. 4, 4, 12:

    contumeliae verborum,

    Cic. Phil. 11, 2, 5.—In mal. part., violation, Liv. 8, 28, 2; Auct. Har. Resp. 20, 42.—The expression facere contumeliam is censured by Cic. (Phil. 3, 9, 22) in the words of Antonius: nulla contumelia est, quam facit dignus; but it is not clear on what grounds (whether as an archaism, or because it is used after the analogy of jacturam facere, in the sense of contumelia adfici); v. Quint. 9, 3, 13, and cf. esp. Gronov. Observv. 3, 8, pp. 488-502 (pp. 241-247 Frotsch.).—Personified: Contŭmē-lĭa, like Hubris, Cic. Leg. 2, 11, 28.—
    * II.
    Transf., injury, assault, annoyance, violence, blows, etc. ( = injuria):

    naves totae factae ex robore ad quamvis vim et contumeliam perferendam,

    injury, violence, Caes. B. G. 3, 13; so Phaedr. 1, 2, 21:

    praeberi ora contumeliis,

    to the blows, Tac. H. 3, 31; 3, 85:

    debilitatis suae,

    annoyance, hardship, Plin. Ep. 8, 18, 9; cf. injuria.

    Lewis & Short latin dictionary > contumelia

  • 11 fastidiosus

    fastīdĭōsus, a, um, adj. [fastidium], full of disgust or aversion.
    I. A.
    Lit.:

    vaccae fastidiosae fiunt,

    Varr. R. R. 2, 5, 15:

    aurium sensus fastidiosissimus,

    Auct. Her. 4, 23, 32:

    quod ille fastidiosus est,

    Plaut. Mil. 4, 6, 18. —
    B.
    Trop.:

    quamvis fastidiosus aedilis est,

    Plaut. Rud. 2, 3, 42:

    in superiores contumax, in aequos et pares fastidiosus, in inferiores crudelis, etc.,

    Auct. Her. 4, 40, 52:

    ex hac infinita licentia haec summa cogitur, ut ita fastidiosae, mollesque mentes evadant civium, ut, etc.,

    Cic. Rep. 1, 43 fin.:

    Antonius facilis in causis recipiendis erat, fastidiosior Crassus,

    Cic. Brut. 57, 207.— With gen.:

    C. Memmius perfectus Iitteris, sed Graecis: fastidiosus sane Latinarum,

    id. ib. 70, 247:

    dominus terrae Fastidiosus,

    Hor. C. 3, 1, 37:

    aestimator,

    i. e. that rates altogether too high, Sen. Ben. 1, 11:

    fastidiosissimum mancipium,

    i. e. excessively haughty, proud, Plin. Ep. 8, 6, 14:

    est res difficilis, ardua, fastidiosa,

    id. ib. 6, 17, 5.—
    II.
    Act., that creates disgust, disgusting, loathsome, disagreeable (very rare;

    not in Cic.): fastidiosam desere copiam,

    Hor. C. 3, 29, 9:

    fastidiosā tristis aegrimoniā,

    id. Epod. 17, 73. —Hence, fastīdĭōse, adv., squeamishly, scornfully, disdainfully, fastidiously (freq. in Cic.;

    elsewh. very rare): huic ego jam stomachans fastidiose, Immo ex Sicilia, inquam,

    Cic. Planc. 27, 65:

    spectare,

    id. de Or. 1, 61, 258; cf.:

    diligenter et prope fastidiose judicare,

    id. ib. 1, 26, 118:

    lente ac fastidiose probare,

    id. Att. 2, 1, 1:

    recipior in coetum,

    Phaedr. 3 prol. 23:

    venditare aliquid,

    Petr. 13.— Comp.:

    fastidiosius ad hoc genus sermonis accedere,

    Cic. de Or. 2, 89, 364.

    Lewis & Short latin dictionary > fastidiosus

  • 12 percontumax

    per-contŭmax, ācis, adj., very obstinate, very contumacious, Ter. Hec. 3, 5, 54.

    Lewis & Short latin dictionary > percontumax

  • 13 repugno

    rĕ-pugno, āvi, ātum, 1, v. n., to fight against, oppose; to make resistance, resist, defend one ' s self (class.; syn.: adversor, resisto, renitor).
    I.
    Lit.:

    nostri primo integris viribus fortiter repugnare,

    Caes. B. G. 3, 4;

    so in milit. lang.: repugnantes noctem diemque obsident,

    id. ib. 7, 42; id. B. C. 3, 67 fin.; cic. Verr. 2, 5, 35, § 91; Pompei. ap. Cic. Att. 8, 12, C, §§

    1 and 3: in repugnando telis obruta est,

    Liv. 29, 33; Verg. A. 11, 749:

    oppidanis non repugnantibus,

    Just. 12, 7, 8.—
    II.
    Transf., in gen., to resist, make resistance; to oppose, contend against.
    (α).
    Absol.:

    catuli pantherarum unguibus ac pedibus morsuque repugnant,

    Lucr. 5, 1037; cf.:

    de praedā (volucres),

    id. 5, 1082:

    Catone acerrime repugnante,

    Caes. B. C. 1, 32:

    consules neque concedebant neque valde repugnabant,

    Cic. Fam. 1, 2, 2; cf. id. Ac. 2, 13, 41:

    haec bene dicuntur, nec ego repugno,

    id. Fin. 2, 28, 90:

    adversante et repugnante naturā,

    id. Off. 1, 31, 110; so (with adversari) id. ib. 3, 19, 78; id. de Or. 2, 44, 187;

    with resistere,

    Hirt. B. G. 8, 22 fin.:

    nec ego repugno: sed inter sese ipsa pugnant,

    Cic. Fin. 2, 28, 90.—
    (β).
    With dat.:

    ego omnibus meis opibus... repugnarim et restiterim crudelitati,

    Cic. Rab. Perd. 5, 15:

    fortunae (with obsistere),

    id. Fin. 4, 7, 17:

    fratri tuo (preceded by resistere fratri tuo),

    id. Fam. 5, 2, 10:

    his perturbationibus,

    id. Tusc. 3, 11, 25:

    dictis,

    Ov. M. 2, 103:

    amori,

    id. ib. 10, 319:

    patronis,

    Quint. 6, 1, 38:

    historiae cuidam tamquam vanae,

    id. 1, 8, 20:

    cui in ullā re,

    Plin. Ep. 8, 6, 12; cf.:

    tibi in hoc uno,

    id. ib. 7, 14, 2:

    alicujus voluntati,

    id. ib. 8, 6, 10:

    precibus,

    Sen. Med. 294:

    his omnibus rebus unum repugnabat, quod, etc.,

    one consideration opposed itself, Caes. B. G. 1, 19.—
    (γ).
    Other constructions:

    resistere et repugnare contra veritatem non audet,

    Cic. Rosc. Com. 17, 51:

    circa quae si is, qui instituetur, non repugnaverit, etc.,

    i. e. shows himself not indocile, Quint. 8, prooem. § 5.— Poet., with ne:

    si quis, ne fias nostra, repugnat,

    Ov. H. 20, 121; Col. 7, 10, 7 (al. ut).—With obj.-clause:

    mulier prohibet se concipere atque repugnat,

    and opposes it, Lucr. 4, 1269; 1088:

    amare repugno Illum, quem fieri vix puto posse meum,

    Ov. H. 17, 137; cf. once in pass.:

    et a vobis diversitas defendenda est, sicuti et a nobis repugnanda,

    to be opposed, Tert. adv. Marc. 3, 16 fin.
    B.
    In partic.
    1.
    To oppose with words, advise against, object:

    cum id censuisset Cassius, Brutus repugnaverat,

    Vell. 2, 58, 2.—
    2.
    To hinder, be in the way:

    sed syllaba contumax repugnas,

    Mart. 9, 11, 12:

    repugnat invidia furiosa,

    Vop. Prob. 22.—
    3.
    To oppose from natural incongruity, i. e. to disagree with, be contrary to; of several things compared together, to be contradictory, inconsistent, incompatible, repugnant (so mostly only in Cic.):

    quidquid antecedit quamque rem, id cohaeret cum re necessario: et quicquid repugnat id ejusmodi est, ut cohaerere numquam possit,

    Cic. Top. 12, 53:

    simulatio amicitiae repugnat maxime,

    id. Lael. 25, 92:

    sed haec inter se quam repugnent, plerique non vident,

    id. Tusc. 3, 29, 72; so,

    inter se,

    id. N. D. 1, 12, 30; Quint. 1, 5, 65:

    repugnat recte accipere et invitum reddere,

    Cic. Top. 4, 21; cf.:

    nam illud vehementer repugnat, eundem et beatum esse et multis malis oppressum. Haec quomodo conveniant, non sane intellego,

    id. Fin. 5, 26, 77:

    sensus moresque repugnant,

    Hor. S. 1, 3, 97.— Hence, rĕpugnans, antis, P. a. (acc. to II. B.), contrary, opposed, repugnant; comp.: quo quid repugnantius dici possit, non video, Lact. Ira Dei, 9.— As subst.: rĕpugnantĭa, ĭum, n.; in rhet., contradictions (syn. contraria):

    locus ex repugnantibus,

    Cic. de Or. 2, 40, 170; id. Top. 4, 19; 12, 53; Quint. 5, 8, 5; 5, 10, 2; 5, 11, 31; 6, 3, 66.— Adv.: rĕpugnanter (acc. to repugno, II. A.), unwillingly, with repugnance (very rare):

    aliquid patienter accipere, non repugnanter,

    Cic. Lael. 25, 91; Amm. 20, 8, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > repugno

См. также в других словарях:

  • contumax — [ kɔ̃tymaks ] adj. et n. • 1549; mot lat. « fier, obstiné, rebelle », de cum et tumere « être gonflé (d orgueil, etc.) » ♦ Dr. Se dit de l accusé en état de contumace. ⇒ absent, contumace, défaillant. ● contumace ou contumax adjectif et nom… …   Encyclopédie Universelle

  • contumax — Contumax, Refractarius, Contumax, Peruicax. Un vray contumax, Per detractationem abesse compertus. B. Vraye contumace, Contumacia certa et plena. B. Condamné par defaut et contumaces, Iudicatus reus per desertos dies vadimonij. B. Estre condamné… …   Thresor de la langue françoyse

  • contumax — CONTUMAX. adjectif. Criminel qui ne comparoist point aprés avoir esté cité en justice. Il est contumax. il a esté declaré contumax …   Dictionnaire de l'Académie française

  • contumax — index contumacious, froward, insolent, willful Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • contumax — CONTUMAX. Voyez Contumace …   Dictionnaire de l'Académie Française 1798

  • contumax — (kon tu maks) adj. 1°   Terme de droit criminel. Qui fait défaut. Un accusé contumax. Elle a été déclarée contumax.    Substantivement. •   Quelques jurisconsultes, à la vérité, ont assuré que le contumax ne devait pas être condamné si le crime n …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • CONTUMAX — adj. des deux genres T. de Jurispr. criminelle. Accusé ou prévenu qui est en état de contumace, qui s est soustrait par la fuite aux recherches de la justice, et auquel on fait son procès, sauf à le juger de nouveau s il se représente en temps… …   Dictionnaire de l'Academie Francaise, 7eme edition (1835)

  • contumax — /kontamaeks/ One accused of a crime who refuses to appear and answer to the charge. An outlaw …   Black's law dictionary

  • contumax — /kontamaeks/ One accused of a crime who refuses to appear and answer to the charge. An outlaw …   Black's law dictionary

  • contumax — An outlaw …   Ballentine's law dictionary

  • contumax — …   Useful english dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»