Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

conglobo

  • 1 conglobo

    conglobo, āre, āvi, ātum - tr. - amasser, entasser en rond, mettre en boule; rassembler, attrouper, grouper, réunir, former un groupe compact.    - conglobare in aliquem locum (qqf. in aliquo loco): rassembler dans un lieu.    - conglobata figura, Cic. Ac. 2, 37, 118: figure sphérique.    - conglobari: se mettre en boule, se ramasser, se rassembler.    - definitiones conglobatae, Cic. Part. Or. 16, 55: définitions accumulées.    - catervim, uti quosque fors conglobaverat, concurrunt, Sall. J. 97, 4: ils accourent par pelotons, comme le hasard les avait rassemblés.    - corpuscula complexa inter se conque globata, Lucr. 2, 154 (avec tmèse): atomes adhérents et agglomérés.
    * * *
    conglobo, āre, āvi, ātum - tr. - amasser, entasser en rond, mettre en boule; rassembler, attrouper, grouper, réunir, former un groupe compact.    - conglobare in aliquem locum (qqf. in aliquo loco): rassembler dans un lieu.    - conglobata figura, Cic. Ac. 2, 37, 118: figure sphérique.    - conglobari: se mettre en boule, se ramasser, se rassembler.    - definitiones conglobatae, Cic. Part. Or. 16, 55: définitions accumulées.    - catervim, uti quosque fors conglobaverat, concurrunt, Sall. J. 97, 4: ils accourent par pelotons, comme le hasard les avait rassemblés.    - corpuscula complexa inter se conque globata, Lucr. 2, 154 (avec tmèse): atomes adhérents et agglomérés.
    * * *
        Conglobo, conglobas, pen. corr. conglobare. Liu. Amasser, Entasser en rond.
    \
        Hastati legionis vndecimae conglobant sese. Liu. Se serrent.

    Dictionarium latinogallicum > conglobo

  • 2 conglobo

    conglobo conglobo, avi, atum, are собирать

    Латинско-русский словарь > conglobo

  • 3 conglobo

    con-globo, āvī, ātum, āre
    1) сжимать в ком, скатывать, делать круглым (шарообразным) (terra in sese conglobata C; conglobatus homo in semet PM)
    2)
    а) собирать в одно место, сбивать в кучу (in unum spatium L)
    б) med.-pass. conglobari собираться толпами, толпиться (in aliquem locum L и in aliquo loco T; conglobati milites in unum locum L; conglobata multitude T)

    Латинско-русский словарь > conglobo

  • 4 conglobo

    con-globo, āvī, ātum, āre (con u. globus), zusammenballen, zusammenknäueln, kugelförmig abschließen od. abrunden, a) im engern Sinne: mare, cum supra terram sit, medium tamen terrae locum expetens conglobatur, Cic.: rursum in crassam nubium speciem conglobantur (spiritus), Apul. – meist im Partiz. Perf., corpuscula (vaporis) inter se conglobata, Lucr.: apes ut uvae conglobatae, Varr.: astra nixu suo conglobata, Cic.: terra solida et globosa et undique ipsa in sese nutibus suis conglobata, Cic.: conglobatus homo in semet, Plin.: u. figura conglobata, Cic. – b) im weitern Sinne: α) eine Masse leb. Wesen zusammenrotten, in eine Rotte-, in einen Trupp (Klumpen) –, in eine Masse zusammendrängen, zusammenscharen, zusammenhäufen, gew. refl. se conglobare u. Passiv conglobari medial, sich zusammenrotten, sich zusammendrängen, sich zusammenscharen (Ggstz. oft dissipari), u. Partiz. conglobatus, zusammengerottet, -gedrängt, -geschart (Ggstz. oft dissipatus), auch m. Ang. wohin? durch in u. Akk. od. durch bl. Acc. loc. (s. Korte Sall. Iug. 97, 4. Drak. Liv. 5, 41, 6), non acie neque ullo more proelii, sed catervatim, utique quosque fors conglobaverat, in nostros incurrunt, Sall.: fors conglobabat et animus suus cuique ante aut post pugnandi ordinem dabat, Liv. – multis itineribus dissipati cum se in unum conglobassent, Vescia urbs eis receptaculum fuit, Liv.: neque se conglobandi et coëundi in unum datur spatium, Liv.: conglobatur promiscua multitudo, Tac. – conglobata inter se pars contionis, Tac.: conglobatae beluae (Elefanten), Liv.: multitudo in unum metu conglobata, Liv.: pulsi et fugā conglobati, Liv.: ducentos equites circa se conglobatos divisosque turmatim in tres partes erumpere iubet, Liv. – u. in ultimam castrorum partem conglobantur, Liv.: in forum ac propinqua foro loca conglobati, Liv.: eos ex variis causis fortuna similis conglobaverat Agathyrnam, Liv. – selten m. Ang. wo? durch Adv. od. durch in u. Abl., ibi proditores conglobati, Liv. 25, 15. § 15: templum, in quo se miles conglobaverat, in dem die (schon darin befindlichen) S. sich usw., Tac. ann. 14, 32. – u. m. Ang. wozu? durch in u. Akk., in testudinem conglobati, Tac. ann. 13, 39. – β) übtr., etw. massenweise vorbringen, häufen, maxime definitiones valent conglobatae, Cic. part. or. 55.

    lateinisch-deutsches > conglobo

  • 5 conglobo

    con-globo, āvī, ātum, āre (con u. globus), zusammenballen, zusammenknäueln, kugelförmig abschließen od. abrunden, a) im engern Sinne: mare, cum supra terram sit, medium tamen terrae locum expetens conglobatur, Cic.: rursum in crassam nubium speciem conglobantur (spiritus), Apul. – meist im Partiz. Perf., corpuscula (vaporis) inter se conglobata, Lucr.: apes ut uvae conglobatae, Varr.: astra nixu suo conglobata, Cic.: terra solida et globosa et undique ipsa in sese nutibus suis conglobata, Cic.: conglobatus homo in semet, Plin.: u. figura conglobata, Cic. – b) im weitern Sinne: α) eine Masse leb. Wesen zusammenrotten, in eine Rotte-, in einen Trupp (Klumpen) –, in eine Masse zusammendrängen, zusammenscharen, zusammenhäufen, gew. refl. se conglobare u. Passiv conglobari medial, sich zusammenrotten, sich zusammendrängen, sich zusammenscharen (Ggstz. oft dissipari), u. Partiz. conglobatus, zusammengerottet, -gedrängt, -geschart (Ggstz. oft dissipatus), auch m. Ang. wohin? durch in u. Akk. od. durch bl. Acc. loc. (s. Korte Sall. Iug. 97, 4. Drak. Liv. 5, 41, 6), non acie neque ullo more proelii, sed catervatim, utique quosque fors conglobaverat, in nostros incurrunt, Sall.: fors conglobabat et animus suus cuique ante aut post pugnandi ordinem dabat, Liv. – multis itineribus dissipati cum se in
    ————
    unum conglobassent, Vescia urbs eis receptaculum fuit, Liv.: neque se conglobandi et coëundi in unum datur spatium, Liv.: conglobatur promiscua multitudo, Tac. – conglobata inter se pars contionis, Tac.: conglobatae beluae (Elefanten), Liv.: multitudo in unum metu conglobata, Liv.: pulsi et fugā conglobati, Liv.: ducentos equites circa se conglobatos divisosque turmatim in tres partes erumpere iubet, Liv. – u. in ultimam castrorum partem conglobantur, Liv.: in forum ac propinqua foro loca conglobati, Liv.: eos ex variis causis fortuna similis conglobaverat Agathyrnam, Liv. – selten m. Ang. wo? durch Adv. od. durch in u. Abl., ibi proditores conglobati, Liv. 25, 15. § 15: templum, in quo se miles conglobaverat, in dem die (schon darin befindlichen) S. sich usw., Tac. ann. 14, 32. – u. m. Ang. wozu? durch in u. Akk., in testudinem conglobati, Tac. ann. 13, 39. – β) übtr., etw. massenweise vorbringen, häufen, maxime definitiones valent conglobatae, Cic. part. or. 55.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > conglobo

  • 6 conglobo

    conglobare, conglobavi, conglobatus V
    form/make into a ball; roll up; accumulate; crowd/press/mass together; clot

    Latin-English dictionary > conglobo

  • 7 conglobo

    con-glŏbo, āvi, ātum, 1, v a., to gather into a ball, to make spherical, to conglobate (in good prose).
    I.
    Prop., constr. usu. absol., or with in and acc.; rarely with in and abl.:

    mare medium locum expetens conglobatur undique aequabiliter,

    Cic. N. D. 2, 45, 116:

    hic (prester) rate funditur, illud (fulmen) conglobatur impetu,

    Plin. 2, 49, 50, § 134; App. de Mundo, p. 62, 2.— More freq. in part. perf.:

    terra ipsa in sese nutibus suis conglobata,

    Cic. N. D. 2. 39, 98; so,

    astra nisu suo,

    id. ib. 2, 46, 117:

    figura,

    id. Ac. 2, 37, 118:

    sanguis,

    Plin. 23, 2, 28, § 59:

    homo in semet,

    id. 10, 64, 84, § 183.—And in tmesis: corpuscula complexa inter se conque globata, * Lucr. 2, 154.—Hence,
    B.
    In gen., to press together in a mass, to crowd together:

    apes, ut uvae, aliae ex aliis pendent conglobatae,

    Varr. R. R. 3, 16, 29:

    conglobato corpore in pilae modum,

    Plin. 9, 46, 70, § 153:

    homo in semet conglobatus,

    id. 10, 64, 84, § 183.—

    Freq., in the historians, of the collecting or crowding together of soldiers: uti quosque fors conglobaverat,

    Sall. J. 97, 4; so,

    eos Agathyrnam,

    Liv. 26, 40, 17:

    se in unum,

    id. 8, 11, 5; cf. id. 9, 23, 16:

    in ultimam castrorum partem,

    id. 10, 5, 9:

    in forum,

    id. 5, 41, 6:

    templum in quo se miles conglobaverat,

    Tac. A. 14, 32:

    pulsi ac fugā conglobati,

    Liv. 44, 31, 9; 25, 15, 15.— Absol.:

    fors conglobabat (sc. milites),

    Liv. 22, 5, 7. —Also of the elephant:

    conglobatae beluae,

    Liv. 27, 14, 8.—
    * II.
    Trop.:

    definitiones conglobatae,

    heaped together, accumulated, Cic. Part. Or. 16, 55.

    Lewis & Short latin dictionary > conglobo

  • 8 conglobo

    , conglobavi, conglobatum, conglobare 1
      собирать: pass. собираться толпами, толпиться

    Dictionary Latin-Russian new > conglobo

  • 9 conglobatus

    conglobātus, a, um part. passé de conglobo.
    * * *
    conglobātus, a, um part. passé de conglobo.
    * * *
        Conglobatus, pen. prod. Participium: vt Conglobatum corpus in pilae modum. Plin. Amassé, Assemblé.
    \
        Conglobatum sanguinem discutere. Plin. Qui est figé et caillé.

    Dictionarium latinogallicum > conglobatus

  • 10 conglobatio

    conglobātio, ōnis f. [ conglobo ]
    1) сжимание, скатывание (в шар), образование круглой массы (ignium, nubium Sen)
    2) скопление, стечение ( militum T)

    Латинско-русский словарь > conglobatio

  • 11 conglobatim

    conglobātim, Adv. (conglobo), massenhaft, Augustin. conf. 7, 7, 11.

    lateinisch-deutsches > conglobatim

  • 12 conglobatio

    conglobātio, ōnis, f. (conglobo), I) das Zusammenballen, c. ignium, Sen. nat. qu. 1, 15, 4: c. illa (nubium), ibid. 5, 12, 5: congregatio et c. minutissimarum guttarum, Augustin. gen. ad lit. 2, 4, 7: ex flamma surgens tenebrosa c., Cassiod. in psalm. 67, 3: ex anterioribus medicamentis facta c., Cael. Aur. chron. 4, 3, 42. – II) die Zusammenrottung, fortuita (militum), Tac. Germ. 7.

    lateinisch-deutsches > conglobatio

  • 13 sanguis

    sanguĭs, ĭnis, m.    - forme sanguen, n.: Enn. Tr. 46 ; 228 ; An. 117 ; Cato, frg. 19, 11; 65, 5; Lucr. 1. 837 ; 853 ; 860 II sanguīs chez Lucrèce passim II gén. sanguis Chron. 2, 11, 128 ; P.-Nol. 21, 376. [st1]1 [-] sang.    - Cic. Nat. 2, 138 ; Quir. 14 ; etc..    - sanguinem (alicujus) haurire, Cic. Sest. 54 ; Liv. 26. 13, 14, etc.: faire couler, répandre le sang [de qqn] jusqu'à épuisement.    - hauriendus aut dandus est sanguis, Liv. 7, 24, 4: il faut faire couler tout leur sang ou donner le nôtre.    - sanguinem sistere, Plin. 20, 59 ; cohibere Plin. 22, 147: supprimere Cels. 2, 10: arrêter (étancher) le sang.    - sanguinem mittere, Cic. Att. 6, 1, 2: pratiquer une saignée.    - sanguinem mittere (detrahere, extrahere): saigner (qqn).    - fig. missus est sanguis invidiae sine dolore, Cic. Att. 1, 16, 11: j'ai fait un sacrifice aux envieux sans qu'il m'en coûte.    - gustare civilem sanguinem vel potius exsorbere, Cic. Phil. 2, 71: goûter du sang des citoyens, mieux, s'en abreuver.    - odio civilis sanguinis, Cic. Fam, 15, 15, 1: par haine de verser le sang... = par haine de la guerre civile].    - sanguine barbarorum modico, Tac.: les barbares ayant perdu peu de sang.    - usque ad sanguinem incitari, Cic.: s'exalter jusqu'au meurtre.    - fraterni sanguinis insons, Ov.: innocent de la mort de son frère. [st1]2 [-] force vitale, vigueur, sang, vie.    - toto sanguine nixus, Stat.: en déployant toute sa vigueur.    - [en parl. de l'Etat] Cic. Att. 4, 18, 2 ; Sest. 78.    - [en parl. de l'éloquence ou de l'orateur] Cic. Br. 36 ; 283 ; Or. 76.    - [en parl. du trésor public] Cic. Verr. 3, 83 ; Att. 6, 1, 2.    - detrahere aliquid de sanguine aerarii, Cic.: sucer le sang du Trésor. [st1]3 [-] origine, descendance race, parenté.    - sanguine conjuncti, Cic. Inv. 2, 161: unis par les liens du sang.    - paternus, maternus sanguis, Cic. Amer. 66: le sang paternel, maternel.    - ne societur sanguis, Liv. 4, 4, 6: pour que les sangs ne se mêlent pas.    - sanguis obscurus, Stat.: naissance obscure.    - vos o Pompilius sanguis, Hor.: ô vous, descendants de Numa.    - saevire in suum sanguinem, Liv.: faire des victimes au sein de sa famille. [st1]4 [-] rejeton, descendant.    - Virg. En. 6, 836 ; Hor. O. 4, 2, 14, etc ; Liv. 7, 4, 3 ; 40, 5. 1. [st1]5 [-] suc (des végétaux), sève, liqueur.    - Plin. 14, 58; Stat. Th. 1, 329.    - sanguis Baccheus, Stat.: liqueur de Bacchus (= le vin).
    * * *
    sanguĭs, ĭnis, m.    - forme sanguen, n.: Enn. Tr. 46 ; 228 ; An. 117 ; Cato, frg. 19, 11; 65, 5; Lucr. 1. 837 ; 853 ; 860 II sanguīs chez Lucrèce passim II gén. sanguis Chron. 2, 11, 128 ; P.-Nol. 21, 376. [st1]1 [-] sang.    - Cic. Nat. 2, 138 ; Quir. 14 ; etc..    - sanguinem (alicujus) haurire, Cic. Sest. 54 ; Liv. 26. 13, 14, etc.: faire couler, répandre le sang [de qqn] jusqu'à épuisement.    - hauriendus aut dandus est sanguis, Liv. 7, 24, 4: il faut faire couler tout leur sang ou donner le nôtre.    - sanguinem sistere, Plin. 20, 59 ; cohibere Plin. 22, 147: supprimere Cels. 2, 10: arrêter (étancher) le sang.    - sanguinem mittere, Cic. Att. 6, 1, 2: pratiquer une saignée.    - sanguinem mittere (detrahere, extrahere): saigner (qqn).    - fig. missus est sanguis invidiae sine dolore, Cic. Att. 1, 16, 11: j'ai fait un sacrifice aux envieux sans qu'il m'en coûte.    - gustare civilem sanguinem vel potius exsorbere, Cic. Phil. 2, 71: goûter du sang des citoyens, mieux, s'en abreuver.    - odio civilis sanguinis, Cic. Fam, 15, 15, 1: par haine de verser le sang... = par haine de la guerre civile].    - sanguine barbarorum modico, Tac.: les barbares ayant perdu peu de sang.    - usque ad sanguinem incitari, Cic.: s'exalter jusqu'au meurtre.    - fraterni sanguinis insons, Ov.: innocent de la mort de son frère. [st1]2 [-] force vitale, vigueur, sang, vie.    - toto sanguine nixus, Stat.: en déployant toute sa vigueur.    - [en parl. de l'Etat] Cic. Att. 4, 18, 2 ; Sest. 78.    - [en parl. de l'éloquence ou de l'orateur] Cic. Br. 36 ; 283 ; Or. 76.    - [en parl. du trésor public] Cic. Verr. 3, 83 ; Att. 6, 1, 2.    - detrahere aliquid de sanguine aerarii, Cic.: sucer le sang du Trésor. [st1]3 [-] origine, descendance race, parenté.    - sanguine conjuncti, Cic. Inv. 2, 161: unis par les liens du sang.    - paternus, maternus sanguis, Cic. Amer. 66: le sang paternel, maternel.    - ne societur sanguis, Liv. 4, 4, 6: pour que les sangs ne se mêlent pas.    - sanguis obscurus, Stat.: naissance obscure.    - vos o Pompilius sanguis, Hor.: ô vous, descendants de Numa.    - saevire in suum sanguinem, Liv.: faire des victimes au sein de sa famille. [st1]4 [-] rejeton, descendant.    - Virg. En. 6, 836 ; Hor. O. 4, 2, 14, etc ; Liv. 7, 4, 3 ; 40, 5. 1. [st1]5 [-] suc (des végétaux), sève, liqueur.    - Plin. 14, 58; Stat. Th. 1, 329.    - sanguis Baccheus, Stat.: liqueur de Bacchus (= le vin).
    * * *
        Sanguis, m. g. quod et Sanguen, neut. gen. dixerunt veteres, vnde sanguinis facit in genitiuo, pen. corr. Cic. Sang.
    \
        Detractio sanguinis, et Sanguinis missio. Cels. Saignee.
    \
        Profusionem sanguinis auertere. Cels. Divertir.
    \
        Sanguis aerarii, per translationem. Cicero. L'argent du thresor de la ville.
    \
        Plenus sanguinis homo. Plaut. Qui ne demande qu'à tuer.
    \
        Conglobatus, Vide CONGLOBO. Sang figé et caillé.
    \
        Integer. Virgil. Qui n'est point corrompu.
    \
        Coit sanguis. Plinius. Il se caille.
    \
        Poenas dare sanguine. Virgil. Estre tué.
    \
        Dare sanguinem inuidiae. Liu. Mettre sa vie à la volunté et merci de ses envieux.
    \
        Alternum dare sanguinem. Seneca. Quand deux s'entretuent, S'entretuer.
    \
        Duratur sanguis. Quintil. Se caille, S'endurcit, Se fige.
    \
        Emittere sanguinem. Cels. Saigner aucun.
    \
        Plus sanguinis in ipsa dimicatione factum. Liu. On tua plus de gents, Il y eut plus grande effusion de sang.
    \
        Fundere sanguinem de Rege. Curt. Espandre son sang, et se faire tuer pour soustenir la querelle de son Roy.
    \
        Sanguis reliquit corpus. Ouid. C'est quand on se sangmesle.
    \
        Sistere sanguinem. Plin. Arrester le sang, Estancher.
    \
        Amisimus omnem succum et sanguinem. Cicero. La vigueur et la force.
    \
        Sanguis. Virgil. Generation.
    \
        Author sanguinis. Virgil. Le premier et commencement d'une race et lignee.
    \
        Degener sanguinis. Stat. Qui forligne, Forlignant, Qui ne fait pas comme ceulx de sa parenté et de son sang.
    \
        Claro sanguine genitus. Seneca. De noble sang et lignee.
    \
        Sanguis regius. Horat. Sang royal.
    \
        Chari sanguinis vincula. Propert. Consanguinité.
    \
        Gradu sanguinis propior. Ouid. Plus prochain parent.
    \
        Nomina sanguinis. Ouid. Les noms de consanguinité.
    \
        Cohaerere sanguine alicui. Quintil. Estre son parent, Estre de son sang.

    Dictionarium latinogallicum > sanguis

  • 14 conglobatim

    conglobātim, Adv. (conglobo), massenhaft, Augustin. conf. 7, 7, 11.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > conglobatim

  • 15 conglobatio

    conglobātio, ōnis, f. (conglobo), I) das Zusammenballen, c. ignium, Sen. nat. qu. 1, 15, 4: c. illa (nubium), ibid. 5, 12, 5: congregatio et c. minutissimarum guttarum, Augustin. gen. ad lit. 2, 4, 7: ex flamma surgens tenebrosa c., Cassiod. in psalm. 67, 3: ex anterioribus medicamentis facta c., Cael. Aur. chron. 4, 3, 42. – II) die Zusammenrottung, fortuita (militum), Tac. Germ. 7.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > conglobatio

  • 16 conglobātiō

        conglobātiō ōnis, f    [conglobo], a crowding together: fortuita (militum), Ta.
    * * *
    accumulation; massing together (things); crowding/gathering together (people)

    Latin-English dictionary > conglobātiō

  • 17 conglobatim

    conglŏbātim, adv. [conglobo], in heaps, in a mass (late Lat.), Aug. Conf. 7, 7 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > conglobatim

См. также в других словарях:

  • conglobare — con·glo·bà·re v.tr. (io conglòbo, cònglobo) 1. CO ammassare; riunire più cose in un insieme eterogeneo 2. TS ammin. riunificare, sommare, spec. riferito a diverse componenti retributive {{line}} {{/line}} DATA: 1596. ETIMO: dal lat. conglŏbāre… …   Dizionario italiano

  • conglobarsi — con·glo·bàr·si v.pronom.intr. (io mi conglòbo, cònglobo) CO di più cose, riunirsi, raccogliersi insieme …   Dizionario italiano

  • conglobare — {{hw}}{{conglobare}}{{/hw}}v. tr.  (io conglobo  o conglobo ) Riunire, raccogliere in un complesso unitario, più persone o cose, spec. eterogenee; SIN. Conglomerare …   Enciclopedia di italiano

  • conglobare — v. tr. [dal lat. conglŏbare, der. di globus globo, sfera, ammasso , col pref. con  ] (io conglòbo, alla lat. cònglobo, ecc.). [mettere insieme in modo da fare un tutto unico: c. nello stipendio le varie indennità ] ▶◀ accorpare, conglomerare,… …   Enciclopedia Italiana

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»