-
1 conclamo
conclamo, āre, āvi, ātum intr. et tr. [st2]1 [-] crier ensemble, proclamer. [st2]2 [-] crier avec force, s'écrier. [st2]3 [-] appeler (plusieurs personnes), convoquer, invoquer. [st2]4 [-] donner un signal, faire une proclamation (t. militaire). [st2]5 [-] appeler trois fois un mort avant de le brûler, pleurer. - conclamare ad arma: crier aux armes. - conclamare vasa: donner le signal de plier bagage. - conclamari jussit: il fit donner le signal de décamper. - conclamare + prop. inf.: proclamer que. - conclamare + ut: demander à grands cris que. - conclamare suos: crier le nom des siens qui viennent de mourir, dire aux siens le dernier adieu.* * *conclamo, āre, āvi, ātum intr. et tr. [st2]1 [-] crier ensemble, proclamer. [st2]2 [-] crier avec force, s'écrier. [st2]3 [-] appeler (plusieurs personnes), convoquer, invoquer. [st2]4 [-] donner un signal, faire une proclamation (t. militaire). [st2]5 [-] appeler trois fois un mort avant de le brûler, pleurer. - conclamare ad arma: crier aux armes. - conclamare vasa: donner le signal de plier bagage. - conclamari jussit: il fit donner le signal de décamper. - conclamare + prop. inf.: proclamer que. - conclamare + ut: demander à grands cris que. - conclamare suos: crier le nom des siens qui viennent de mourir, dire aux siens le dernier adieu.* * *Conclamo, conclamas, pen. prod. conclamare. Cic. Crier ensemble.\Conclamare ad arma. Liu. Quand tout le monde crie à l'arme, Crier à l'arme.\Socios conclamare. Ouid. Hucher, Appeler à haulte voix.\Conclamare, pro Clamare. Caesar, Conclamauit quid ad se venirent. S'escria. -
2 conclamo
conclamo conclamo, avi, atum, are вопить, восклицать -
3 conclamo
conclamo conclamo, avi, atum, are кричать громко -
4 conclamo
I.(Con subject.) To call or cry out together or in a body (hence often joined with omnes, universi, pariter, omnes pariter, Liv. 34, 61, 8; Curt. 5, 13, 5; 8, 11, 22; 10, 17, 3), to shout, esp. in approbation or assent (class. in prose and poetry).A.In gen., with acc. and inf.:B.cum vos universi, unā mente atque voce, iterum a me conservatam esse rem publicam conclamastis,
Cic. Phil. 6, 1, 2; Caes. B. G. 3, 18; id. B. C. 1, 7; Tac. A. 1, 8;ducendum ad sedes simulacrum... conclamant,
Verg. A. 2, 233 al. —With acc.:quod Mithridates se velle dixit, id sutores et zonarii conclamarunt,
Cic. Fl. 7, 17:victoriam suo more,
Caes. B. G. 5, 37:laetum paeana,
Verg. A. 10, 738 al. —With ut:tum suo more conclamaverunt, uti, etc.,
Caes. B. G. 5, 26 fin. —So with simple subj.:conclamantibus omnibus, imperaret quod vellet,
Caes. B. C. 3, 6; cf.:igitur, conclamant, duceret quo videretur,
Curt. 4, 1, 29.— Absol.:conclamat vir paterque,
Liv. 1, 58, 12:ad quorum casum, cum conclamasset gaudio exercitus,
id. 1, 25, 6; Tac. A. 3, 74.— Poet.:planctu conclamat uterque Isthmos,
Stat. Th. 6, 13.—In partic.1.Conclamare ad arma, milit. t. t., to call to arms, to give the signal for an attack, Liv. 3, 50, 11; 7, 12, 3; 10, 32, 9; 41, 26, 2 al.—2.Conclamare vasa, to give the signal, before breaking up, for packing, i. e. to give the order for decamping (ellipt. for conclamare, ut vasa colligantur), Caes. B. C. 1, 66. In the same sense without vasa, id. ib. 1, 67, and id. ib. 3, 75.—II.To call together, to call to one's help (very rare):III.socios,
Ov. M. 13, 73:duros agrestes,
Verg. A. 7, 504. —(Con intens.) Of a single person, to call or cry out loudly or violently, to shout, exclaim (class.).A.In gen.:B.ubi abit, conclamo: Heus quid agis tu, etc.?
Plaut. Mil. 2, 2, 22; id. Men. 5, 9, 94:Italiam primus conclamat Achates,
Verg. A. 3, 523:hei mihi! conclamat,
Ov. M. 6, 227; 7, 843:capta castra conclamavit,
Tac. H. 3, 29 fin.:Ariovistus conclamavit, quid ad se venirent, etc.,
Caes. B. G. 1, 47 fin.:deos omnes,
to call upon, invoke, Sen. Oedip. 974:saxa querelis,
to fill with cries, Mart. 9, 46, 5.— Absol.:conclamat virgo,
cries out, Ov. M. 4, 691; 10, 385; Quint. 2, 2, 12 al.—Esp., with aliquem (mortuum), t. t. in the lang. of religion; of the dead, to call repeatedly by name, and lament him seven (acc. to others, eight) days, until his burial (cf. Serv. ad Verg. A. 6, 218; Schol. Luc. 2, 23;b.Dict. Antiq. p. 459, a.): ut ex maestis paulo ante domibus, quae conclamaverant suos, procurreretur in vias,
Liv. 4, 40, 3:cum corpora nondum conclamata jacent,
Luc. 2, 23:post conclamata imperatoris suprema,
i. e. after this cry, Amm. 30, 10, 1:partem conclamare tori,
Stat. S. 2, 6, 5.—In gen., to bewail, complain; cf.:c.videris immensis conclamata querelis Saxa,
Mart. 9, 45, 5.—Prov.:A. B.jam conclamatum est,
it is all over, all is lost, Ter. Eun. 2, 3, 57 Don.—Hence,conclāmā-tus, a, um, P. a. (post-class.).A.Published abroad by crying out, i. e. known, celebrated:B.conclamatissimus primipilaris,
Sid. Ep. 6, 1:conclamatissimae declamationes,
id. ib. 8, 3.—(Acc. to III. B.) Lamentable, unfortunate:res,
Serv. ad Verg. A. 2, 233:frigus,
Macr. S. 7, 5, 26. -
5 conclamo
con-clāmo, āvī, ātum, āre1) вместе кричать, громко провозглашать ( victoriam Cs)2) издавать возглас одобрения, одобрять криком ( aliquid C); издавать боевой клич QC; оглашать ( aliquid querelis M)c. ad arma Cs — призывать к оружию (приказать приготовиться к бою)c. vasa Cs — отдать приказ о подготовке к выступлению3) восклицать, громко кричать (Italiam! V; latrones! Ap; incendium! Sen)4) сзывать, призывать (на помощь) (socios O; duros agrestes V)5) оплакиватьc. aliquem (mortuum) L, Ap etc. — плакать по ком-л. (называя его по имени) -
6 conclamo
con-clāmo, āvī, ātum, āre, I) aufschreien, ausrufen, laut rufen, laut verkünden, gew. v. mehreren, conclamatur ad arma, es wird zu den W. gerufen = der Befehl gegeben, sich kampfbereit zu machen (milit. t. t.), Caes. u. Liv. – m. Acc., Italiam primus conclamat Achates, Italien! ruft zuerst Ach. aus, Verg.: c. latrones, Räuber! Räuber! rufen, Apul.: c. incendium, Feuer! Feuer! rufen, Feuerlärm schlagen, Sen.: ebenso c. ignem, Apul.: c. vasa, das Heergerät ausrufen = den Befehl geben, das H. einzupacken, sich marschfertig zu halten (milit. t. t.), Caes.: so auch absol., conclamari iussit, Caes. – m. Acc. u. Infin. = laut ausrufen, laut verkünden, laut bezeugen, conclamant omnes occasionem negotii bene gerendi amittendam non esse, Caes.: cum vos universi unā mente atque voce iterum a me conservatam esse rem publicam conclamastis, Cic.: manu ac voce capta castra (esse) conclamavit, Tac.: u. im Pass., ergo nunc iam vis conclamari auctionem fore, Plaut. – m. folg. ut u. Konj. od. m. bl. Konj. = laut auffordern, laut fordern, conclamaverunt, uti aliqui ex nostris ad colloquium prodiret, Caes. b. G. 5, 26, 4: id modo a multitudine conclamatum est, ut L. Valerium et M. Horatium ad se mitterent, Liv. 3, 50, 16: conclamantibus omnibus imperaret, quod vellet, Caes. b. c. 3, 6, 2: itaque conclamant, duceret, quo videretur, Curt. 4, 1 (5), 29. – m. folg. indir. Fragesatz, conclamavit, quid ad se venirent, Caes. – m. folg. direkter Rede, ubi abit, eonclamo: Heus quid agis etc.? Plaut.: Gaio feliciter! conclamavit, Petr. – So nun bes.: a) v. freudigen Ausruf, Zuruf, ad quorum casum cum conclamasset gaudio Albanus exercitus, vor Freude aufgeschrien, ein Freudengeschrei erhoben hatte, Liv.: conclamat omnis multitudo, Caes. – m. Acc. = laut rufen, c. victoriam, Sieg! Sieg! rufen, Caes.: laetum paeana, Siegesjubel anstimmen, Verg. – od. = unter Geschrei genehmigen, quod Mithridates se velle dixit, id sutores et zonarii conclamaverunt, Cic. – b) v. Kriegsgeschrei, dato signo ut universi conclamarent, Curt. – c) v. Klagegeschrei, conclamat vir paterque, Liv. – m. folg. direkter Rede, hei mihi! conclamat, Ov. – m. Acc., c. alqm, jmd. an der Bahre od. übh. als tot bejammern, -beklagen, α) an der Bahre (vgl. Thiel Verg. Aen. 4, 674. Jahn Ov. trist. 3, 3, 43. Beckers Gallus Bd. 3. S. 349 f. [Aufl. 3.], c. partem tori, Stat: corpora conclamata, Lucan. u. Apul.: c. suprema cum gemitu, die letzte Ehre durch Totenklage erweisen, Amm.: u. so post conclamata suprema, nach Erweisung der letzten Ehre durch Totenklage, Ps. Quint. decl. – β) übh. (einen in der Schlacht gefallen od. in der Fremde gestorben Geglaubten) als tot bejammern, den Verlust jmds. beklagen, c. suos, Liv. 4, 40, 3: domi tuae iam defletus et conclamatus es, Apul. met. 1, 6; vgl. 2, 27. – u. c. alqd, etw. als verloren laut beklagen, verloren geben, salutarem quendam genium affulsisse conclamatis negotiis, Amm. 15, 8, 21: rerum acerbitates iam conclamatas et perditas, Amm. 20, 8, 17: u. solitis fletibus c. m. folg. Akk. u. Infin., Amm. 19, 1, 11. – u. sprichw., conclamatum est, es ist aus, es ist alles verloren, Ter. eun. 348: u. so actum et conclamatum est ni caverit Graecia, Amm. 18, 6, 18. – II) mehrere zusammenrufen, c. socios, Ov. met. 13, 73: duros agrestes, Verg. Aen. 7, 504. – III) berufen, beschreien = anschreien, immensis conclamata querelis saxa senis, der von unendlichen Klagen des Greises umjammerte Fels, Mart. 9, 45, 5.
-
7 conclamo
con-clāmo, āvī, ātum, āre, I) aufschreien, ausrufen, laut rufen, laut verkünden, gew. v. mehreren, conclamatur ad arma, es wird zu den W. gerufen = der Befehl gegeben, sich kampfbereit zu machen (milit. t. t.), Caes. u. Liv. – m. Acc., Italiam primus conclamat Achates, Italien! ruft zuerst Ach. aus, Verg.: c. latrones, Räuber! Räuber! rufen, Apul.: c. incendium, Feuer! Feuer! rufen, Feuerlärm schlagen, Sen.: ebenso c. ignem, Apul.: c. vasa, das Heergerät ausrufen = den Befehl geben, das H. einzupacken, sich marschfertig zu halten (milit. t. t.), Caes.: so auch absol., conclamari iussit, Caes. – m. Acc. u. Infin. = laut ausrufen, laut verkünden, laut bezeugen, conclamant omnes occasionem negotii bene gerendi amittendam non esse, Caes.: cum vos universi unā mente atque voce iterum a me conservatam esse rem publicam conclamastis, Cic.: manu ac voce capta castra (esse) conclamavit, Tac.: u. im Pass., ergo nunc iam vis conclamari auctionem fore, Plaut. – m. folg. ut u. Konj. od. m. bl. Konj. = laut auffordern, laut fordern, conclamaverunt, uti aliqui ex nostris ad colloquium prodiret, Caes. b. G. 5, 26, 4: id modo a multitudine conclamatum est, ut L. Valerium et M. Horatium ad se mitterent, Liv. 3, 50, 16: conclamantibus omnibus imperaret, quod vellet, Caes. b. c. 3, 6, 2: itaque conclamant, duceret, quo videretur, Curt. 4,————1 (5), 29. – m. folg. indir. Fragesatz, conclamavit, quid ad se venirent, Caes. – m. folg. direkter Rede, ubi abit, eonclamo: Heus quid agis etc.? Plaut.: Gaio feliciter! conclamavit, Petr. – So nun bes.: a) v. freudigen Ausruf, Zuruf, ad quorum casum cum conclamasset gaudio Albanus exercitus, vor Freude aufgeschrien, ein Freudengeschrei erhoben hatte, Liv.: conclamat omnis multitudo, Caes. – m. Acc. = laut rufen, c. victoriam, Sieg! Sieg! rufen, Caes.: laetum paeana, Siegesjubel anstimmen, Verg. – od. = unter Geschrei genehmigen, quod Mithridates se velle dixit, id sutores et zonarii conclamaverunt, Cic. – b) v. Kriegsgeschrei, dato signo ut universi conclamarent, Curt. – c) v. Klagegeschrei, conclamat vir paterque, Liv. – m. folg. direkter Rede, hei mihi! conclamat, Ov. – m. Acc., c. alqm, jmd. an der Bahre od. übh. als tot bejammern, -beklagen, α) an der Bahre (vgl. Thiel Verg. Aen. 4, 674. Jahn Ov. trist. 3, 3, 43. Beckers Gallus Bd. 3. S. 349 f. [Aufl. 3.], c. partem tori, Stat: corpora conclamata, Lucan. u. Apul.: c. suprema cum gemitu, die letzte Ehre durch Totenklage erweisen, Amm.: u. so post conclamata suprema, nach Erweisung der letzten Ehre durch Totenklage, Ps. Quint. decl. – β) übh. (einen in der Schlacht gefallen od. in der Fremde gestorben Geglaubten) als tot bejammern, den Verlust jmds. beklagen, c. suos, Liv. 4, 40, 3: domi tuae iam defletus et conclamatus————es, Apul. met. 1, 6; vgl. 2, 27. – u. c. alqd, etw. als verloren laut beklagen, verloren geben, salutarem quendam genium affulsisse conclamatis negotiis, Amm. 15, 8, 21: rerum acerbitates iam conclamatas et perditas, Amm. 20, 8, 17: u. solitis fletibus c. m. folg. Akk. u. Infin., Amm. 19, 1, 11. – u. sprichw., conclamatum est, es ist aus, es ist alles verloren, Ter. eun. 348: u. so actum et conclamatum est ni caverit Graecia, Amm. 18, 6, 18. – II) mehrere zusammenrufen, c. socios, Ov. met. 13, 73: duros agrestes, Verg. Aen. 7, 504. – III) berufen, beschreien = anschreien, immensis conclamata querelis saxa senis, der von unendlichen Klagen des Greises umjammerte Fels, Mart. 9, 45, 5.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > conclamo
-
8 conclamo
conclamare, conclamavi, conclamatus Vcry/shout aloud/out; make resound w/shouts; give a signal; summon; bewail/mourn -
9 conclamatio
conclāmātio, ōnis f. [ conclamo ]общий крик, клич, единодушный возглас Cs, T, Sen -
10 conclamatus
1. conclamātus, a, umpart. pf. к conclamo2. adj.1) прославленный, знаменитый ( primipilaris conclamalissimus Sid)2) имеющий дурную славу, гибельный ( frigus Macr) -
11 conclamito
conclāmito, —, —, āre [intens. к conclamo ]громко кричать, вопить Pl -
12 conclamatio
conclāmātio, ōnis, f. (conclamo), das laute Rufen, -Geschrei (bes. mehrerer), u. zwar sowohl Freudengeschrei, Caes., als Klage- u. Angstgeschrei, Sen. u. (auch im Plur.) Tac.
-
13 conclamatus
conclāmātus, a, um, PAdi. (v. conclamo), I) beschrien = bekannt, conclamatissimus, Sidon. ep. 6, 1 u.a. – bes. als verderblich beschrien, verderblich, herbae conclamati frigoris, Macr. sat. 7, 5. § 26. – II) beklagenswert, res, Serv. Verg. Aen. 2, 233.
-
14 conclamito
conclāmito, āre (Intens. v. conclamo), heftig-, laut rufen, schreien, conclamitare (Infin. hist.) pater totā urbe, Plaut. merc. 47.
-
15 conclamatio
conclāmātio, ōnis, f. (conclamo), das laute Rufen, - Geschrei (bes. mehrerer), u. zwar sowohl Freudengeschrei, Caes., als Klage- u. Angstgeschrei, Sen. u. (auch im Plur.) Tac.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > conclamatio
-
16 conclamatus
conclāmātus, a, um, PAdi. (v. conclamo), I) beschrien = bekannt, conclamatissimus, Sidon. ep. 6, 1 u.a. – bes. als verderblich beschrien, verderblich, herbae conclamati frigoris, Macr. sat. 7, 5. § 26. – II) beklagenswert, res, Serv. Verg. Aen. 2, 233.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > conclamatus
-
17 conclamito
conclāmito, āre (Intens. v. conclamo), heftig-, laut rufen, schreien, conclamitare (Infin. hist.) pater totā urbe, Plaut. merc. 47.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > conclamito
-
18 conclāmātiō
conclāmātiō ōnis, f [conclamo], a loud shout, acclamation: exercitūs, Cs.— Plur, outcries, Ta.* * *shouting/crying together (usu. grief); acclamation; loud shouting, shout (L+S) -
19 conclamans
conclāmans, ntis, P. and P. a. of conclamo. [p. 402] -
20 conclamatio
conclāmātĭo, ōnis, f. [conclamo], a loud shouting or calling of many persons together, a shout (rare;not in Cic.): universi exercitūs,
Caes. B. C. 2, 26:tot milium sub gladio gementium,
Sen. Clem. 1, 12, 2; in plur., Tac. A. 3, 2; id. H. 4, 1.
- 1
- 2
См. также в других словарях:
conclamare — {{hw}}{{conclamare}}{{/hw}}v. tr. (io conclamo ) (lett.) Gridare insieme, a gran voce | Proclamare … Enciclopedia di italiano
ԽՐԱԽՈՒՍԵՄ — (եցի.) NBH 1 0991 Chronological Sequence: Unknown date, Early classical, 7c, 10c, 12c, 13c չ. ἁναβοάω, ἑπικαλέω reclamo, exclamo, conclamo. Խրախոյս բառնալ. խիզախել. գոչել. վերագոչել. կարդալ. *Խրախուսցին իբրեւ զայր մի: Անդ խրախուսեաց այր անօրէն:… … հայերեն բառարան (Armenian dictionary)