-
1 coitus
coitus, ūs, m. (coëo), das Zusammengehen, -kommen, I) im allg.: a) das Zusammentreffen eines Gestirns mit einem andern, hoc manufestum fit non illarum (stellarum mobilium) coitu fieri cometen, Sen. nat. qu. 7, 12, 2. – dah. auch der Vorübergang eines Gestirns vor einem andern, lunae (des M. vor der Sonne), Plin. 2, 46 u. 16, 190. – b) als mediz. t. t., das Sich-Ansammeln, die Ansammlung von Flüssigkeiten im Körper, puris, Cels.: materiae, Cels.: sordium in auribus, Cels.: umoris coitionem emollire (zerteilen), Cels. – II) prägn., das Zusammentreten = das Sich-Vereinigen, die Vereinigung, a) leb. Wesen, die fleischliche Vermischung, das eheliche Beiwohnen, die Begattung, coitus novi, Ov.: coitus primi, Cels.: ante coitum feminae (mit einem W.), Cels.: ad unum coitum mulier concepit, Vulg.: clandestinos coitus obire, Apul.: coitum patrare, vollziehen, Anthol. Lat. 358, 5 R.: Venerem quam coitum dicere magis decet, Quint. – übtr., die Befruchtung der Pflanzen durch Samen, Plin. 13, 35 u. 17, 11: die Verbindung durch Pfropfen, Plin. 17, 103. – b) lebl. Ggstde.: α) als gramm. t. t., die Verschmelzung von Silben u. Wörtern, syllabarum, Quint. 9, 4, 59: ex his, quibus dixi, vocibus quasi per quendam coitum et copulam nomen indutiarum conexum est, Gell. 1, 25, 16. – β) als mediz. t. t., die Vereinigung, das Sich- Schließen, ut recens coitus eius (venae) resolvatur, Cels. 2, 10. p. 55, 7 D.
-
2 coitus
coitus, ūs, m. (coëo), das Zusammengehen, -kommen, I) im allg.: a) das Zusammentreffen eines Gestirns mit einem andern, hoc manufestum fit non illarum (stellarum mobilium) coitu fieri cometen, Sen. nat. qu. 7, 12, 2. – dah. auch der Vorübergang eines Gestirns vor einem andern, lunae (des M. vor der Sonne), Plin. 2, 46 u. 16, 190. – b) als mediz. t. t., das Sich-Ansammeln, die Ansammlung von Flüssigkeiten im Körper, puris, Cels.: materiae, Cels.: sordium in auribus, Cels.: umoris coitionem emollire (zerteilen), Cels. – II) prägn., das Zusammentreten = das Sich-Vereinigen, die Vereinigung, a) leb. Wesen, die fleischliche Vermischung, das eheliche Beiwohnen, die Begattung, coitus novi, Ov.: coitus primi, Cels.: ante coitum feminae (mit einem W.), Cels.: ad unum coitum mulier concepit, Vulg.: clandestinos coitus obire, Apul.: coitum patrare, vollziehen, Anthol. Lat. 358, 5 R.: Venerem quam coitum dicere magis decet, Quint. – übtr., die Befruchtung der Pflanzen durch Samen, Plin. 13, 35 u. 17, 11: die Verbindung durch Pfropfen, Plin. 17, 103. – b) lebl. Ggstde.: α) als gramm. t. t., die Verschmelzung von Silben u. Wörtern, syllabarum, Quint. 9, 4, 59: ex his, quibus dixi, vocibus quasi per quendam coitum et copulam nomen indutiarum conexum est, Gell. 1, 25, 16. – β) als mediz. t. t., die Vereinigung, das Sich-————Schließen, ut recens coitus eius (venae) resolvatur, Cels. 2, 10. p. 55, 7 D. -
3 coitus
coitus ūs, m [com- + 1 I-], sexual union, O.* * *meeting/encounter, gathering; conjunction (planets); meeting place; coalescence; union, sexual intercourse; fertilization; gathering/collection (fluid/pus) -
4 coitus
[st1]1 [-] cŏĭtus, a, um: part. passé de coeo. [st1]2 [-] cŏĭtŭs, ūs, m.: - [abcl][b]a - action de se joindre, de se réunir, réunion, rapprochement. - [abcl]b - union charnelle, accouplement. - [abcl]c - greffe, ente. - [abcl]d - fécondation des plantes.[/b] - coitus venae, Cels.: cicatrice de la veine. - coitus inutilis materiae, Cels.: amas d'une matière nuisible. - coitus syllabarum, Quint. 9, 4, 59: contraction de syllabes. - luna in coitu solis, Plin.: la lune en conjonction avec le soleil, la nouvelle lune.* * *[st1]1 [-] cŏĭtus, a, um: part. passé de coeo. [st1]2 [-] cŏĭtŭs, ūs, m.: - [abcl][b]a - action de se joindre, de se réunir, réunion, rapprochement. - [abcl]b - union charnelle, accouplement. - [abcl]c - greffe, ente. - [abcl]d - fécondation des plantes.[/b] - coitus venae, Cels.: cicatrice de la veine. - coitus inutilis materiae, Cels.: amas d'une matière nuisible. - coitus syllabarum, Quint. 9, 4, 59: contraction de syllabes. - luna in coitu solis, Plin.: la lune en conjonction avec le soleil, la nouvelle lune.* * *Coitus, huius coitus, pen. corr. Substantiuum. Plin. Compaignie charnelle avec une femme.\Coitus humoris. Cels. Assemblee d'humeur. -
5 coitus
1.cŏĭtus, a, um, Part., from coëo.2.cŏĭtus, and another orthography coetus (only distinguished in signif. by use; v. infra), ūs (dat. coetu, Cat. 64, 385; 66, 37), m. [coëo].I.In gen.A.Abstr., a coming or meeting together, an assembling:B.eos auspicio meo atque ductu primo coetu vicimus,
Plaut. Am. 2, 2, 25.— Hence,Concr., an assemblage, crowd, company; in this signif. coetus alone is used:II.quae (opiniones) in senatu, quae in omni coetu concilioque profitendae sint,
Cic. Fin. 2, 24, 77; 2, 4, 11; id. Rep. 6, 13, 13:ad divinum animorum concilium coetumque proficisci,
id. Sen. 23, 84; id. de Or. 1, 8, 30; id. Verr. 2, 5, 72, § 186; Liv. 3, 38, 11; 27, 35, 3; Quint. 2, 15, 18; 2, 9, 2; 8, 4, 8; Cat. 46, 8; 64, 407; Verg. A. 5, 43; Ov. M. 3, 403; 11, 766; 15, 66:in domum Pisonis,
Tac. A. 4, 41; id. H. 4, 45.—Esp.A. (α).Coetus, Lucr. 1, 1016; 1, 1047; 2, 919; 2, 1003;(β).5, 429: ceterum amnium coctus maritimis similes fluctus movet,
Curt. 9, 4, 9:stellarum coetus et discessiones,
Gell. 14, 1, 14.—Coitus:B.ut recens coitus venae resolvatur,
Cels. 2, 10 fin.:umoris,
id. 5, 18, 31:sordium in auribus,
id. 6, 7, 7:syllabarum,
Quint. 9, 4, 59:vocum,
Gell. 1, 25, 16: osculi, Poët. ap. Gell. 19, 11, 4:luna morata in coitu solis biduo (i. e. at new moon),
Plin. 2, 9, 6, § 44. —Sexual intercourse, coition (not in Cic.);2.in this signif. only coitus is used.— Of men,
Ov. M. 7, 709; Suet. Calig. 25; cf. Quint. 8, 6, 24; Gai Inst. 1, 64; 1, 87.—Of animals, Col. 6, 24, 3; 6, 23, 3 (Cod. Polit. coetus); Cels. 2, 1 fin. al.—Transf., of plants:palmarum,
Plin. 13, 4, 7, § 35.— Also of ingrafting, Plin. 17, 14, 24, § 103. -
6 coitus
I a, um part. pf. к coeo II coitus, ūs m.1) соединение ( stellarum Sen)2) скопление (puris, sordium CC)3) затягивание, рубцевание, тж. рубец ( venae CC)4) грам. стяжение ( syllabarum Q)5) половая связь, соитие (clandestini coitūs Ap; c. feminae CC)6) бот. оплодотворение, опыление PM7) с.-х. прививка PM -
7 coitus
половое совокупление (Gai 1, 88 § 12 J. 1, 10. 1. 5 C. 5, 1).Латинско-русский словарь к источникам римского права > coitus
-
8 coitus interruptus
Loc. lat. que significa literalmente 'coito interrumpido'. Se usa, como locución nominal masculina, para designar el método anticonceptivo que consiste en interrumpir el coito antes de la eyaculación: "Freud interpretó la angustia como una consecuencia de la insatisfacción de la libido, producida por prácticas como el coitus interruptus" (Saiz Ansiedad [Esp. 1993]). Es invariable en plural: los coitus interruptus. [RAE: Diccionario panhispánico de dudas. Madrid: Santillana, 2005, p. 142] -
9 coetus
coetus, ūs, m. (st. coitus v. coëo), I) = σύνοδος, συμβολή, das Zusammenkommen, Zusammentreffen, die Zusammenkunft, primo coetu, Plaut. Amph. 657: omne genus motus et coetus, Lucr. 1, 1026 (vgl. 1, 1017 u. ö.): in coetu osculi, Poët. b. Gell. 19, 11. v. 12: amnium coetus, Curt. 9, 4 (15), 9. – insbes., a) ( wie σύνοδος) als astron. t. t., stellarum et discessiones et coetus, Gell. 14, 1, 8: aut coetus stellarum aut circuitus aut transitus, Gell. 14, 1, 14: ne omni quidem coetu, hoc est omni novā lunā solis obscuratio intervenit, Chalcid. Tim. 87 extr. – b) = concubitus, die Begattung, Iovis et Cereris, Arnob. 5, 43: Plur., Enn. fr. 110 R. (333 M.). Arnob. 4, 22 in. Auson. epigr. 107, 5. p. 224 Schenkl: feminarum coetus, Col. 6, 23, 3 cod. P (al. coitus). – II) meton., die Zusammenkunft = die Versammlung, der sich versammelnde od. versammelte Kreis, im übeln Sinne = die Zusammenrottung, der Auflauf, coetus nocturni, Liv.: multitudinis, Cic.: hominum, Cic.: coetus quodam modo hominum deorumque, Liv.: coetus matronarum, Cic.: ludorum, Cic.: coetum od. coetus celebrare, sich zahlreich versammeln, Verg. u. Cic. poët.: coetum concursumque facere, Sen. rhet.: novos coetus recensionis causā movere, Suet.: assiduos in domum coetus arcere, sein Haus für die Gesellschaft, die sich da beständig einfand, verschließen, Tac.: fastidiose tamen in coetum recipior, nur mit Widerwillen erkennt man mich an, Phaedr. – / Genet. coeti, Corp. inscr. Lat. 6, 9005: Dat. coetu, Catull. 64, 385 u. 66, 37. Apul. met. 6, 23 u. 11, 17. Amm. 26, 7, 1: Dat. coetui, Apul. met. 4, 17 u. 9, 12. Augustin. gen. ad litt. 5, 19.
-
10 materia
mātĕrĭa, ae, (mātĕrĭēs, ēi), f. - gén. sing. arch. materiai. [st1]1 [-] matière, ce dont une chose est composée; substance alimentaire, nourriture. - materia rerum, Cic.: la matière, le principe des choses. - sua de materie grandescere, Lucr.: se développer par ses éléments propres. - materia imbecillissima, Cels.: nourriture très peu substantielle. - ne coitus inutilis materiae fiat, Cels. 3: afin de prévenir l'amas d'une matière nuisible (= l'amas de pus). [st1]2 [-] matériaux, bois de construction, bois (en général), branche, souche, tronc. - materia caesa, Caes.: bois coupé. - ex levi materia: de bois léger. [st1]3 [-] matière, objet, thème, sujet. - materia ad jocandum, Cic.: matière à plaisanterie. - materia sermonum, Cic.: sujet d'entretiens. - materies crescit mihi, Cic. Att. 2, 12, 3: mon sujet s'étend (sous ma plume). [st1]4 [-] occasion, cause, sujet, prétexte. - materiam excitandi belli quaerebat, Liv. 1, 22: il cherchait l'occasion de rallumer la guerre. - angebatur ferox Tullia nihil materiae in viro neque ad cupiditatem neque ad audaciam esse, Liv. 1, 46: la fière Tullia souffrait à l'idée que, chez son mari, il n'y avait rien pour stimuler l'ambition et l'audace. [st1]5 [-] caractère, ressource de l'esprit, manière d'être, humeur. - non sum materia digna perire tua, Ov. H. 4, 86: je ne mérite pas de mourir victime de ta dureté.* * *mātĕrĭa, ae, (mātĕrĭēs, ēi), f. - gén. sing. arch. materiai. [st1]1 [-] matière, ce dont une chose est composée; substance alimentaire, nourriture. - materia rerum, Cic.: la matière, le principe des choses. - sua de materie grandescere, Lucr.: se développer par ses éléments propres. - materia imbecillissima, Cels.: nourriture très peu substantielle. - ne coitus inutilis materiae fiat, Cels. 3: afin de prévenir l'amas d'une matière nuisible (= l'amas de pus). [st1]2 [-] matériaux, bois de construction, bois (en général), branche, souche, tronc. - materia caesa, Caes.: bois coupé. - ex levi materia: de bois léger. [st1]3 [-] matière, objet, thème, sujet. - materia ad jocandum, Cic.: matière à plaisanterie. - materia sermonum, Cic.: sujet d'entretiens. - materies crescit mihi, Cic. Att. 2, 12, 3: mon sujet s'étend (sous ma plume). [st1]4 [-] occasion, cause, sujet, prétexte. - materiam excitandi belli quaerebat, Liv. 1, 22: il cherchait l'occasion de rallumer la guerre. - angebatur ferox Tullia nihil materiae in viro neque ad cupiditatem neque ad audaciam esse, Liv. 1, 46: la fière Tullia souffrait à l'idée que, chez son mari, il n'y avait rien pour stimuler l'ambition et l'audace. [st1]5 [-] caractère, ressource de l'esprit, manière d'être, humeur. - non sum materia digna perire tua, Ov. H. 4, 86: je ne mérite pas de mourir victime de ta dureté.* * *Materia, materiae: vel Materies, materiei, foe. gen. Quint. Toute sorte de matiere de quoy on fait quelque chose, Estoffe.\Materiae etiam appellatione, ligna omnia comprehenduntur. Liu. Du marrein, ou marrien, Bois à bastir, ou faire quelque ouvrage.\Materies. Colum. Le bois qui est soubz l'escorce.\Mortales materiae. Tacit. Perissables, Subjectes à corruption, Qui ne dureront pas tousjours.\Praebuit iuueni materiem adipiscendi fauoris. Tacit. Occasion, Matiere.\Materia benefaciendi. Plin. iunior. Occasion, Matiere.\Materia. Colum. Les tendrons qui naissent és vignes chascun an, Le jeune bois de la vigne. -
11 coetus
coetus, ūs, m. (st. coitus v. coëo), I) = σύνοδος, συμβολή, das Zusammenkommen, Zusammentreffen, die Zusammenkunft, primo coetu, Plaut. Amph. 657: omne genus motus et coetus, Lucr. 1, 1026 (vgl. 1, 1017 u. ö.): in coetu osculi, Poët. b. Gell. 19, 11. v. 12: amnium coetus, Curt. 9, 4 (15), 9. – insbes., a) ( wie σύνοδος) als astron. t. t., stellarum et discessiones et coetus, Gell. 14, 1, 8: aut coetus stellarum aut circuitus aut transitus, Gell. 14, 1, 14: ne omni quidem coetu, hoc est omni novā lunā solis obscuratio intervenit, Chalcid. Tim. 87 extr. – b) = concubitus, die Begattung, Iovis et Cereris, Arnob. 5, 43: Plur., Enn. fr. 110 R. (333 M.). Arnob. 4, 22 in. Auson. epigr. 107, 5. p. 224 Schenkl: feminarum coetus, Col. 6, 23, 3 cod. P (al. coitus). – II) meton., die Zusammenkunft = die Versammlung, der sich versammelnde od. versammelte Kreis, im übeln Sinne = die Zusammenrottung, der Auflauf, coetus nocturni, Liv.: multitudinis, Cic.: hominum, Cic.: coetus quodam modo hominum deorumque, Liv.: coetus matronarum, Cic.: ludorum, Cic.: coetum od. coetus celebrare, sich zahlreich versammeln, Verg. u. Cic. poët.: coetum concursumque facere, Sen. rhet.: novos coetus recensionis causā movere, Suet.: assiduos in domum coetus arcere, sein Haus für die Gesellschaft, die sich da beständig einfand, verschließen, Tac.: fa-————stidiose tamen in coetum recipior, nur mit Widerwillen erkennt man mich an, Phaedr. – ⇒ Genet. coeti, Corp. inscr. Lat. 6, 9005: Dat. coetu, Catull. 64, 385 u. 66, 37. Apul. met. 6, 23 u. 11, 17. Amm. 26, 7, 1: Dat. coetui, Apul. met. 4, 17 u. 9, 12. Augustin. gen. ad litt. 5, 19. -
12 coetus
ūs m. [из coĭtus от coëo\]1) собрание, сходка (hominum, matronarum C)c. cycnorum V — стая лебедей2) соединение, связь, сочетание ( stellarum AG); слияние ( amnium QC) -
13 adulter
adulter, erī, m., adultera, ae, f. (bei august. Dichtern u. in nachaug. Prosa auch adj. adulter, Rückbildung aus adultero), era, erum, I) Subst.: 1) der Ehebrecher, die Ehebrecherin, masc., sororis adulter, Cic.: filiae et neptis, Tac.: in nepti Augusti, Tac. ann. 3, 24: Dardanius adulter, v. Paris, Verg.: fem., Lacaena adultera, v. der Helena, Hor.: arte adulterae, Tac.: adulterum cum adultera deprehendere, Sen. rhet. – v. Tieren, m. b. Stat. silv. 4, 5, 18. Claud. cons. Mall. Theod. 302. Grat. cyn. 164: f. b. Plin. 8, 43. – bei Dichtern = der Buhle, Liebhaber, übh., Hor. u. Ov.: nominis adulter, der mit dem Namen buhlt, d.h. sich fälschlich genossener Gunst rühmt, Ov. – 2) = adulterator, der Verfälscher, monetae, solidorum, Falschmünzer, Cod. Iust. – II) Adj.: 1) ehebrecherisch, od. übh. buhlerisch, verbuhlt, coniunx, virgo, Ov.: coitus (Plur.), Solin.: nox, Tert.: crines, nach Buhler Art geschmückt. Hor.: adultera mens est, sinnt nur auf Buhlerei, Ov. – 2) verfälscht, nachgemacht, falsch, unecht, clavis, Nachschlüssel (mit dem Nbbgr.: der zur Buhle führt), Ov.: minium, Plin.: nummus nequam vel adulter, Apul.
-
14 aviditas
aviditās, ātis, f. (avidus), die instinktartige, hastige, ungeduldige Begierde, das ungeduldige, heftige, gierige Verlangen, die Hast, Gier, Sucht I) im allg., m. subj. Genet., av. animi (deiner Wünsche), Curt. 7, 8 (31), 12. – m. obj. Genet., cibi, pecuniae, Cic.: praedae, Liv.: fluminis, das gierige Trinken aus dem Fl., Tac.: sermonis, Cic.: gloriae, Cic.: possidendi, Augustin.: legendi, Cic.: imperandi, Tac.: navandae operae, Tac. – m. ad u. Akk., ad coitus, Plin. 17, 134: ad cibos, Plin. 20, 173. – Plur. aviditates, die Begierden, Gelüste, Lüsternheit, bestiolarum, Plin. 11, 15. – II) insbes.: a) = φιλαργυρία (Gloss.), die Habsucht, Geldgier, inhaeret (amori) aviditas, desidia, iniuria, Plaut.: huius mendicitas aviditati coniuncta in fortunas nostras imminebat, Cic.: m. subj. Genet., ingenii humani, Cic.: hostium, Tac. – b) die Eßbegierde, der Appetit, av. nimia, Cels.: av. ieiuna, Heißhunger, Plin.: aviditatem excitare, incitare, facere, Plin.: aviditatem inhibere, Plin. – c) der Geschlechtstrieb, Plur. aviditates, die Gelüste, Brunst, feminarum, Plin. 20, 227.
-
15 incestuosus
incestuōsus, a, um (2. incestus), unkeusch, blutschänderisch, coitus, Gregor. epist. 14, 17: m. plur. subst., ibid.
-
16 septuageni
septuāgēnī, ae, a (septuaginta), I) siebzig, bei Einteilungen, je (jeder, jedem) siebzig, imae (pyramides) latae pedum quinûm septuagenûm, Plin. 36, 92: fistula septuagenûm quinûm, eine fünfundsiebziger Röhre (= eine Röhre aus einer 75zölligen Platte), Frontin. aqu. 57: septuagenarum librarum compensatione, Cod. Theod. 14, 4, 4. § 1. – II) siebzig zusammen, -auf einmal, septuagies septuageni (pedes) fiunt, Colum. 5, 2, 7. – / Sing. septuāgenus, a, um, je siebzigst, coitus, Plin. 26, 99.
-
17 luna
[st1]1 [-] lūna, ae, f.: - [abcl][b]a - lune. - [abcl]b - Ov. Plin. mois. - [abcl]c - Prop. Stat. nuit. - [abcl]d - Sid. gorge, gosier. - [abcl]e - Juv. (luna = lunula) lunule (petit croissant d'or qui ornait la chaussure des sénateurs).[/b] - defectio lunae: éclipse de lune. - extrema luna: la lune à son dernier quartier. - lunae dies, Inscr.: le jour de la lune, lundi. [st1]2 [-] Lūna, ae, f.: Luna (ville d'Etrurie).* * *[st1]1 [-] lūna, ae, f.: - [abcl][b]a - lune. - [abcl]b - Ov. Plin. mois. - [abcl]c - Prop. Stat. nuit. - [abcl]d - Sid. gorge, gosier. - [abcl]e - Juv. (luna = lunula) lunule (petit croissant d'or qui ornait la chaussure des sénateurs).[/b] - defectio lunae: éclipse de lune. - extrema luna: la lune à son dernier quartier. - lunae dies, Inscr.: le jour de la lune, lundi. [st1]2 [-] Lūna, ae, f.: Luna (ville d'Etrurie).* * *Luna, lunae. Cic. La lune.\Coitus lunae. Plin. La conjonction de la lune.\Labores lunae. Virgil. Eclipse de lune.\Intermenstrua luna. Plin. La conjonction de la lune avec le soleil, quand on ne veoit point de lune.\Pernox luna. Plin. Qui luist toute la nuict.\Semiformis. Columel. A demi pleine.\Tacitae per amica silentia lunae. Virg. Quand la lune ne luit point.\Decrescens luna. Varro. Le decours de la lune.\Luna implet orbem. Ouid. Quand elle est pleine.\Luna quater latuit, toto quater orbe recreuit. Ouid. Il y a quatre mois.\Lucet luce aliena luna. Cic. Luit de la lumiere qu'elle recoit d'ailleurs, c'est à scavoir du soleil.\Silens luna. Plin. La conjonction de la lune, Quand la lune ne luit point. -
18 adulter
adulter, erī, m., adultera, ae, f. (bei august. Dichtern u. in nachaug. Prosa auch adj. adulter, Rückbildung aus adultero), era, erum, I) Subst.: 1) der Ehebrecher, die Ehebrecherin, masc., sororis adulter, Cic.: filiae et neptis, Tac.: in nepti Augusti, Tac. ann. 3, 24: Dardanius adulter, v. Paris, Verg.: fem., Lacaena adultera, v. der Helena, Hor.: arte adulterae, Tac.: adulterum cum adultera deprehendere, Sen. rhet. – v. Tieren, m. b. Stat. silv. 4, 5, 18. Claud. cons. Mall. Theod. 302. Grat. cyn. 164: f. b. Plin. 8, 43. – bei Dichtern = der Buhle, Liebhaber, übh., Hor. u. Ov.: nominis adulter, der mit dem Namen buhlt, d.h. sich fälschlich genossener Gunst rühmt, Ov. – 2) = adulterator, der Verfälscher, monetae, solidorum, Falschmünzer, Cod. Iust. – II) Adj.: 1) ehebrecherisch, od. übh. buhlerisch, verbuhlt, coniunx, virgo, Ov.: coitus (Plur.), Solin.: nox, Tert.: crines, nach Buhler Art geschmückt. Hor.: adultera mens est, sinnt nur auf Buhlerei, Ov. – 2) verfälscht, nachgemacht, falsch, unecht, clavis, Nachschlüssel (mit dem Nbbgr.: der zur Buhle führt), Ov.: minium, Plin.: nummus nequam vel adulter, Apul. -
19 aviditas
aviditās, ātis, f. (avidus), die instinktartige, hastige, ungeduldige Begierde, das ungeduldige, heftige, gierige Verlangen, die Hast, Gier, Sucht I) im allg., m. subj. Genet., av. animi (deiner Wünsche), Curt. 7, 8 (31), 12. – m. obj. Genet., cibi, pecuniae, Cic.: praedae, Liv.: fluminis, das gierige Trinken aus dem Fl., Tac.: sermonis, Cic.: gloriae, Cic.: possidendi, Augustin.: legendi, Cic.: imperandi, Tac.: navandae operae, Tac. – m. ad u. Akk., ad coitus, Plin. 17, 134: ad cibos, Plin. 20, 173. – Plur. aviditates, die Begierden, Gelüste, Lüsternheit, bestiolarum, Plin. 11, 15. – II) insbes.: a) = φιλαργυρία (Gloss.), die Habsucht, Geldgier, inhaeret (amori) aviditas, desidia, iniuria, Plaut.: huius mendicitas aviditati coniuncta in fortunas nostras imminebat, Cic.: m. subj. Genet., ingenii humani, Cic.: hostium, Tac. – b) die Eßbegierde, der Appetit, av. nimia, Cels.: av. ieiuna, Heißhunger, Plin.: aviditatem excitare, incitare, facere, Plin.: aviditatem inhibere, Plin. – c) der Geschlechtstrieb, Plur. aviditates, die Gelüste, Brunst, feminarum, Plin. 20, 227.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > aviditas
-
20 incestuosus
incestuōsus, a, um (2. incestus), unkeusch, blutschänderisch, coitus, Gregor. epist. 14, 17: m. plur. subst., ibid.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > incestuosus
- 1
- 2
См. также в других словарях:
COITUS — (латинск.), совокулление, соитие, половое сношение, половой акт. Наблюдения над процессом С. у млекопитающих обнаруживают у отдельных видов их значительные различия в напряжении полового члена, способе введения его во влагалище, положении при С,… … Большая медицинская энциклопедия
coitus — copulation, 1713, scientific Latin, from L. coitus a meeting together; sexual union, pp. of coire, from com together (see CO (Cf. co )) + ire come, go, from PIE root *ei to go. In Middle English as coite (early 15c.). Used in English in general… … Etymology dictionary
Coĭtus — (lat.), 1) Zusammenkunft, Vereinigung; 2) Art der Begattung … Pierer's Universal-Lexikon
Coïtus — (lat.), Beischlaf; C. anticipatus, Beischlaf vor der Ehe; C. damnatus, illicitus, Blutschande … Meyers Großes Konversations-Lexikon
Coitus — Coĭtus (lat.), Beischlaf … Kleines Konversations-Lexikon
Coïtus — Coïtus, Zusammenkunft; Begattung … Herders Conversations-Lexikon
Coitus — Coitus→Koitus … Das Wörterbuch der Synonyme
Coitus — vgl. Koitus … Das Wörterbuch medizinischer Fachausdrücke
coitus — ► NOUN technical ▪ sexual intercourse. DERIVATIVES coital adjective. ORIGIN Latin, from coire go together … English terms dictionary
coitus — [kō′it əs; ] also [ kō ēt′əs] n. [L: see COITION] sexual intercourse coital adj … English World dictionary
Coitus — Co|i|tus [ ko:itus] der; , [...tu:s] <aus gleichbed. lat. coitus, vgl. ↑Koitus> in fachspr. Fügungen: Coitus a Tergo: Form des ↑Koitus, bei der die Frau dem Mann den Rücken zuwendet; Geschlechtsverkehr »von hinten«; Coitus condomatus:… … Das große Fremdwörterbuch