Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

cognōmĭno

  • 1 cognomino

    cognōmino, āre, āvi, ātum - tr. - [st2]1 [-] surnommer. [st2]2 [-] nommer, appeler.
    * * *
    cognōmino, āre, āvi, ātum - tr. - [st2]1 [-] surnommer. [st2]2 [-] nommer, appeler.
    * * *
        Cognomino, cognominas, pen. cor. cognominare. Plin. Surnommer, donner un sobriquet.

    Dictionarium latinogallicum > cognomino

  • 2 cognomino

    cōgnōmino, āvī, ātum, āre [ cognomen ]
    прозывать, именовать, давать прозвище, название PM, Su, AG, Just

    Латинско-русский словарь > cognomino

  • 3 cognomino

    cognōmĭno, āvi, ātum, 1, v. a. [id.].
    I.
    To furnish with a surname, to surname, denominate (mostly post-Aug.;

    only once in Cic.): amaracum Phrygium,

    Plin. 21, 11, 39, § 67; 21, 3, 7, § 10; * Quint. 4, 1, 2; Suet. Tib. 17.—In part. pass.: quo ex facto ipse posterique ejus Torquati sunt cognominati, Quadr. ap. Gell. 9, 13, 19; Suet. Aug. 7; Plin. 35, 10, 37, § 112; 33, 10, 17, § 133; Flor. 3, 5, 1: verba cognominata, i. e. synonyms, * Cic. Part. Or. 15, 53.—
    II.
    Rarely in gen., to name, call:

    Macedonia... Emathia cognominata est,

    Just. 7, 1, 1; so id. 15, 2, 11; Gell. 2, 22, 8. [p. 362]

    Lewis & Short latin dictionary > cognomino

  • 4 cognomino

    cognomino, 1, call, name, J. 5:2; surname, L. 6:14; A. 1:23.

    English-Latin new dictionary > cognomino

  • 5 cognomino

    1. cōgnōmino, āvī, ātum, āre (cognomen), mit einem Zu- od. Beinamen od. übh. mit einem besondern Namen belegen od. benennen, zB. omnes reges suos hoc cognomine (Arsaces) cognominavere, Iustin. 41, 5, 8: et amaracus quem Phrygium cognominant, Plin. 21, 67: is (ventus eurus) Romanis nauticis ›subsolanus‹ cognominatur, Gell. 2, 22, 8: Ptolemaeus quoque ab exercitu rex cognominatur, Iustin. 15, 2, 11: Diodotus, qui Tryphon cognominabatur, Liv. epit. 55: quo ex facto ipse posterique eius Torquati sunt cognominati, Cl. Quadrig. 1. fr. 10 ( bei Gell. 9, 13, 19): duae Carmentes, quarum altera Postverta cognominata est, Prorsa altera, Varr. fr. b. Gell. 16, 16, 4: Q. Occius, qui propter fortitudinem Achilles cognominatus est, Val. Max. 2, 2, 21: Macedonia ante a nomine Emathionis regis Emathia cognominata est, Iustin. 7, 1, 1: legio Pia Fidelis Constans cognominata est, Inscr.: postea Divites cognominati, Plin. 33, 133: Seleucia cognominata Babylonia, Plin. 6, 212.
    ————————
    2. cōgnōmino, āvī, āre (con u. *gnomino = nomino) zugleich nennen, -angeben, Apul. met. 2, 30 codd. Fφ (Eyssenh. S. 37, 1 mit der Vulgata cognoverit).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > cognomino

  • 6 cognomino [1]

    1. cōgnōmino, āvī, ātum, āre (cognomen), mit einem Zu- od. Beinamen od. übh. mit einem besondern Namen belegen od. benennen, zB. omnes reges suos hoc cognomine (Arsaces) cognominavere, Iustin. 41, 5, 8: et amaracus quem Phrygium cognominant, Plin. 21, 67: is (ventus eurus) Romanis nauticis ›subsolanus‹ cognominatur, Gell. 2, 22, 8: Ptolemaeus quoque ab exercitu rex cognominatur, Iustin. 15, 2, 11: Diodotus, qui Tryphon cognominabatur, Liv. epit. 55: quo ex facto ipse posterique eius Torquati sunt cognominati, Cl. Quadrig. 1. fr. 10 ( bei Gell. 9, 13, 19): duae Carmentes, quarum altera Postverta cognominata est, Prorsa altera, Varr. fr. b. Gell. 16, 16, 4: Q. Occius, qui propter fortitudinem Achilles cognominatus est, Val. Max. 2, 2, 21: Macedonia ante a nomine Emathionis regis Emathia cognominata est, Iustin. 7, 1, 1: legio Pia Fidelis Constans cognominata est, Inscr.: postea Divites cognominati, Plin. 33, 133: Seleucia cognominata Babylonia, Plin. 6, 212.

    lateinisch-deutsches > cognomino [1]

  • 7 cognomino [2]

    2. cōgnōmino, āvī, āre (con u. *gnomino = nomino) zugleich nennen, -angeben, Apul. met. 2, 30 codd. Fφ (Eyssenh. S. 37, 1 mit der Vulgata cognoverit).

    lateinisch-deutsches > cognomino [2]

  • 8 cognomino

    cognominare, cognominavi, cognominatus V TRANS
    give surname/epithet/sobriquet to person; name, give specific name, call

    Latin-English dictionary > cognomino

  • 9 cognominatus

    [st1]1 [-] cognōmĭnātus, a, um: part. passé de cognomino. - [abcl][b]a - Suet. surnommé. - [abcl]b - Gell. nommé.[/b] [st1]2 [-] cognōmĭnātus, a, um: synonyme.    - cognominata verba, Cic.: termes synonymes.
    * * *
    [st1]1 [-] cognōmĭnātus, a, um: part. passé de cognomino. - [abcl][b]a - Suet. surnommé. - [abcl]b - Gell. nommé.[/b] [st1]2 [-] cognōmĭnātus, a, um: synonyme.    - cognominata verba, Cic.: termes synonymes.
    * * *
        Cognominatus, pen. prod. Participium. Cic. Surnommé.

    Dictionarium latinogallicum > cognominatus

  • 10 cognominatus

    1. cōgnōminātus, a, um
    part. pf. к cognomino
    2. adj.
    одноимённый, соименный

    Латинско-русский словарь > cognominatus

  • 11 cognominativus

    cōgnōminātīvus, a, um (cognomino), das cognomen bezeichnend, Consent. 339, 14 K.

    lateinisch-deutsches > cognominativus

  • 12 cognominatus [2]

    2. cōgnōminātus, a, um, Partic. v. cognomino, w. s.

    lateinisch-deutsches > cognominatus [2]

  • 13 cognominativus

    cōgnōminātīvus, a, um (cognomino), das cognomen bezeichnend, Consent. 339, 14 K.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > cognominativus

  • 14 cognominatus

    1. cōgnōminātus, a, um (cognominis) = συνώνυμος, von gleicher Bedeutung, verba, Synonyme, Cic. part. or. 53.
    ————————
    2. cōgnōminātus, a, um, Partic. v. cognomino, w. s.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > cognominatus

  • 15 NOMINATE

    [V]
    NOMINO (-ARE -AVI -ATUM)
    COGNOMINO (-ARE -AVI -ATUM)
    PRODO (-ERE -DIDI -DITUM)
    DICO (-ERE DIXI DICTUM)
    PROICIO (-ERE -IECI -IECTUM)
    PROJICIO (-ERE -JECI -JECTUM)

    English-Latin dictionary > NOMINATE

  • 16 STYLE

    [N]
    STILUS (-I) (M)
    STYLUS (-I) (M)
    SERMO (-ONIS) (M)
    GENUS (-ERIS) (N)
    ELOCUTIO (-ONIS) (F)
    SCHEMA (-ATIS) (N)
    CHARACTER (-ERIS) (M)
    MODUS (-I) (M)
    ORATIO (-ONIS) (F)
    COLOR (-ORIS) (M)
    COLOS (-ORIS) (M)
    HABITUS (-US) (M)
    TEXTUM (-I) (N)
    TEXTUS (-US) (M)
    TEXTURA (-AE) (F)
    CARACTER (-ERIS) (M)
    [V]
    NOMINO (-ARE -AVI -ATUM)
    COGNOMINO (-ARE -AVI -ATUM)
    INVOCO (-ARE -AVI -ATUM)
    - IN A CLIPPED STYLE
    - IN BETTER STYLE
    - IN ELEGANT STYLE

    English-Latin dictionary > STYLE

См. также в других словарях:

  • cognominare — co·gno·mi·nà·re v.tr. (io cognòmino) OB 1. fornire di cognome 2. soprannominare {{line}} {{/line}} DATA: 1343 53. ETIMO: dal lat. cognomināre, der. di cognomen, inis soprannome …   Dizionario italiano

  • ԱՆՈՒԱՆԵՄ — (եցի.) NBH 1 0219 Chronological Sequence: Unknown date, Early classical, 5c, 8c, 10c ն. ὁνομάζω, ἑπονομάζω, προσαγορεύω nomino, cognomino, appello, nuncupo, καλέω, ἑπικαλέω voco Անուն դնելով յորջորջել. կոչել. կարդալ. ձայնել. մականուանել. անուն… …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • ԿՈՉԵՄ — (եցի.) NBH 1 1116 Chronological Sequence: 8c, 12c ն. καλέω voco ἑκκαλέω evoco ἑπικαλέω invoco եւ cognomino προσκαλέω advoco եւն. Ձայնել զոք յանուանէ. կարդալ առ ոք՝ որպէս ազդել, օգնութիւն խնդրել, եւհրաւիրել. կանչել, ձենել. ... *Կոչեաց տէր աստուած… …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • ՄԱԿԱԿՈՉԵՄ — ( ) NBH 2 0191 Chronological Sequence: 12c, 13c ն. ՄԱԿԱԿՈՉԵԼ. ἑπικαλέω revoco, cognomino. Վերակոչել. եւ Մականուանել. *Զի՞նչ այն կեանք իցէ, յոր մակակոչէ զքեզ բանս. Մաշկ.: *Ըզտէր գրիգոր փոխան օծեալ, այն՝ որ տըղայն մակակոչեալ (կամ մականուանեալ).… …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • cognominar — v. tr. Dar (a alguém) o cognome de.   ‣ Etimologia: latim cognomino, are, dar um apelido, apelidar, denominar …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • Hesse — 1. Die Hessen, die besten. – Pistor., IX, 5; Eiselein, 307; Körte, 2836; Reinsberg V, 63. Kriegsruhm im Dreissigjährigen Kriege. 2. Die Hessen haben grosse Krüge und sauern Wein, wer wollte gern im Lande der Hessen sein! 3. Die Hessen haben weder …   Deutsches Sprichwörter-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
… Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»