Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

cognĭtus

  • 1 cognitus

    cognitus cognitus, a, um познанный

    Латинско-русский словарь > cognitus

  • 2 cognitus

    cognitus cognitus, a, um исследованный

    Латинско-русский словарь > cognitus

  • 3 cōgnitus

        cōgnitus adj. with comp. and sup.    [P. of cognosco], known, acknowledged, approved: res plane: homo virtute cognitā: cognitiora (mala), O.: haec esse cognitissima, Ct.: nulli cognitius, O.
    * * *
    I
    cognita, cognitum ADJ
    known (from experience/carnally)), tried/proved; noted, acknowledged/recognized
    II
    act of getting to know/becoming acquainted with

    Latin-English dictionary > cōgnitus

  • 4 cognitus

    [st1]1 [-] cognĭtus, a, um: part. passé de cognosco. - [abcl][b]a - connu, appris, reconnu. - [abcl]b - examiné judiciairement. - [abcl]c - avec qui on a eu un commerce charnel.[/b]    - cognitus alicui, Cic.: connu de qqn.    - ex me illud est quod te velim habere cognitum, Cic. ad Br. 2, 1, 3: voici ce que je voudrais porter à ta connaissance.    - duo vitia vitanda sunt, unum, ne incognita pro cognitis habeamus... Cic. Off. 1, 6, 18: il faut éviter deux défauts, le premier, se garder de croire qu'on sait quand on ne sait pas.    - cognito vivere Ptolemaeum, Liv. 33: à la nouvelle que Ptolémée vivait.    - cognito quod... Just.: quand on sut que...    - res ab eo cognitae, Cic.: les affaires qu'il a instruites. [st1]2 [-] cognĭtŭs, ūs, m.: Apul. connaissance, étude.    - variorum populorum cognitu, Apul.: par la connaissance de toutes sortes de peuples. [st1]3 [-] cognĭtum, ū: supin de cognosco    - si quando quid dignum cognitu advectum esset, Suet.: si jamais on avait amené quelque chose qui mérite d'être vu.    - quae res cognitu non ardua, Apul.: et cela n'est pas bien difficile à vérifier.
    * * *
    [st1]1 [-] cognĭtus, a, um: part. passé de cognosco. - [abcl][b]a - connu, appris, reconnu. - [abcl]b - examiné judiciairement. - [abcl]c - avec qui on a eu un commerce charnel.[/b]    - cognitus alicui, Cic.: connu de qqn.    - ex me illud est quod te velim habere cognitum, Cic. ad Br. 2, 1, 3: voici ce que je voudrais porter à ta connaissance.    - duo vitia vitanda sunt, unum, ne incognita pro cognitis habeamus... Cic. Off. 1, 6, 18: il faut éviter deux défauts, le premier, se garder de croire qu'on sait quand on ne sait pas.    - cognito vivere Ptolemaeum, Liv. 33: à la nouvelle que Ptolémée vivait.    - cognito quod... Just.: quand on sut que...    - res ab eo cognitae, Cic.: les affaires qu'il a instruites. [st1]2 [-] cognĭtŭs, ūs, m.: Apul. connaissance, étude.    - variorum populorum cognitu, Apul.: par la connaissance de toutes sortes de peuples. [st1]3 [-] cognĭtum, ū: supin de cognosco    - si quando quid dignum cognitu advectum esset, Suet.: si jamais on avait amené quelque chose qui mérite d'être vu.    - quae res cognitu non ardua, Apul.: et cela n'est pas bien difficile à vérifier.
    * * *
        Cognitus nomine tantum. Plin. Qui n'est congneu que de nom.
    \
        Habere cognitum aliquid. Cic. Congnoistre.
    \
        Puer puero mihi cognitus. Ouid. D'enfance.
    \
        Cognitus, Auditione perceptus. Virgil. Qu'on scait par ouir dire.

    Dictionarium latinogallicum > cognitus

  • 5 cognitus

    1. cōgnitus, a, um, PAdi. m. Compar. u. Superl. (cognosco), bekannt, erkannt, dah. auch bewährt, erprobt, res cognitae, Cic.: homo virtute cognitā, Cic.: multarum rerum experientiā cogniti, Tac.: populo bene cognitus, Treb. Poll. – sed magis hoc, quo sunt cognitiora (mala nostra), gravant, Ov. trist. 4, 6, 28: quanta sit herbarum potentia, nulli quam mihi cognitius, Ov. met. 14, 15: tibi haec fuisse et esse cognitissima ait phaselus, Catull. 4, 14.
    ————————
    2. cōgnitus, Abl. ū, m. (cognosco), das Kennenlernen, multarum civitatum obitu et variorum populorum cognitu summas adeptus virtutes, Apul. met. 9, 13.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > cognitus

  • 6 cognitus

    I cōgnitus, a, um part. pf. к cognosco II cōgnitus, (ūs) m. [ cognosco ]
    ознакомление, знание ( variorum populorum Ap)

    Латинско-русский словарь > cognitus

  • 7 cognitus [1]

    1. cōgnitus, a, um, PAdi. m. Compar. u. Superl. (cognosco), bekannt, erkannt, dah. auch bewährt, erprobt, res cognitae, Cic.: homo virtute cognitā, Cic.: multarum rerum experientiā cogniti, Tac.: populo bene cognitus, Treb. Poll. – sed magis hoc, quo sunt cognitiora (mala nostra), gravant, Ov. trist. 4, 6, 28: quanta sit herbarum potentia, nulli quam mihi cognitius, Ov. met. 14, 15: tibi haec fuisse et esse cognitissima ait phaselus, Catull. 4, 14.

    lateinisch-deutsches > cognitus [1]

  • 8 cognitus

    1.
    cognĭtus, a, um, Part. and P. a., from cognosco.
    2.
    cognĭtus, ūs, m. [cognosco], a becoming acquainted with, a knowing:

    variorum populorum,

    App. M. 9, p. 225.

    Lewis & Short latin dictionary > cognitus

  • 9 cognitus [2]

    2. cōgnitus, Abl. ū, m. (cognosco), das Kennenlernen, multarum civitatum obitu et variorum populorum cognitu summas adeptus virtutes, Apul. met. 9, 13.

    lateinisch-deutsches > cognitus [2]

  • 10 cognitus

    Латинский язык: известный, знакомый

    Универсальный англо-русский словарь > cognitus

  • 11 cognitus

    , а, um
    известный, знакомый

    Латинский для медиков > cognitus

  • 12 cognitus

    -a/um adj A
    connu

    Dictionarium Latino-Gallicum botanicae > cognitus

  • 13 cognitus

    , а, um
    известный, знакомый

    Latin-Russian dictionary > cognitus

  • 14 cognitus

    , cognita, cognitum (m,f,n) см. cognosco

    Dictionary Latin-Russian new > cognitus

  • 15 in-cōgnitus

        in-cōgnitus adj.,    not examined, untried, not investigated: de absente incognitā causā statuere, S.: de incognitā re iudicare: sagitta incognita transilit umbras, untraced, V.—Not known, unknown: incognita pro cognitis habere: consilium: quae omnia fere Gallis erant incognita, Cs.: tertio (die) incognita sub hastā veniere, the unclaimed property, L.: palus oculis incognita nostris, i. e. unseen, O.: res animos incognita turbat, strangeness, V.—Unknown, unparalleled, enormous: serpens, O.: longi mensura incognita nervi, Iu.

    Latin-English dictionary > in-cōgnitus

  • 16 Знакомый

    - cognitus; notus (hoc mihi notum est); notitia; familiaris;

    • мы - старые знакомые - vetus usus inter nos intercedit;

    • быть знакомым с кем-л. - scire aliquem;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Знакомый

  • 17 Известный

    - cognitus; notus (hoc mihi notum est; scriptor); famosus; nobilis; nominatus; opinatus; inclutus; inclitus; contritus; gnarus; compertus; apertus; manifestus; certus;

    • широко известный - absentibus notus;

    • с известного времени - ex certo tempore;

    • известные законы языка - certae quaedam dicendi leges;

    • Петроний был известен изысканной роскошью - Petronius habebatur erudito luxu;

    • быть известным кому-л. - subesse notitiae alicujus;

    • когда это стало известно - hac re palam facta;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Известный

  • 18 cognosco

    cō-gnōsco, gnōvī, gnitum, ere (co und gnōsco = nōsco), einen Ggstd. kennen lernen, erkennen (auch = erproben), wahrnehmen, bemerken, vernehmen, erfahren, ersehen, zur Kenntnis od. Erkenntnis einer Sache gelangen, von etw. unterrichtet werden od. sich unterrichten, u. im Perf. auch = kennen, wissen, durch sinnliche od. geistige Wahrnehmung, durch Autopsie, Lektüre, Umgang, Erfahrung, Studium, I) im allg.: α) m. Acc.: sensus ignem cognoscere vere, Lucr.: c. regiones, Caes.: alcis sepulcrum, Suet.: ephebum Temni, Cic.: infantem, Suet.: multa animalia hoc primum saeculo, Sen.: strepitus pedum, Verg. – miserias sociorum, vernehmen, Cic.: responsum, Nep.: sententiam alcis, Nep.: naturam alcis, Sall.: morem hostium, Sall.: animos omnium facile, Nep.: alqm bene cognovisse, Cic.; vgl. alci bene cognitum esse, Caes. in Cic. ep.: antiquitatem diligenter habere cognitam, Nep. – fidem alcis, Caes.: summam in se voluntatem alcis, Caes. – haec animum cognoscere posse, Lucr.: perspicere cognoscereque naturam rerum, Cic.: ius civile domi, Cic. – m. Abl. wodurch? corpora tactu, Lucr.: matrem risu, Verg.: amnem assiduo venatu, Verg.: alqd experiendo magis quam discendo, Cic.: ea et litteris multorum et nuntiis cognosse, Cic.: Gallos, novam gentem, pace potius cognosci quam armis, Liv. – m. per u. Akk., deditio per nuntios cognita, Sall. fr.: homo per se cognitus (= homo novus), Cic. – m. ab u. ex m. Abl. = von jmd. od. aus etw., ab alqo haec dicta, Caes.: certissima putabo, quae ex te cognoro, Cic.: c. iter hostium ex perfugis, Sall.: alqm ex litteris alcis, Cic.: alqd non tam ex re, quam ex alcis factis decretisque, Cic.: illa cognosces ex aliis; a me pauca et ea summatim, Cic. ep. 10, 28, 3. – m. ab u. ex m. Abl. = an (aus) etw. (s. Held Caes. b. G. 1, 22, 1), id a Gallicis armis et insignibus, Caes.: alqm sermone ab ipso, Phaedr.: ab eiusdem motu numerorum naturam vimque, Cic.: quaedam magis ex aliorum contentione, quam ipsa per sese, Cic.: ex particula parva scelerum et crudelitatis tuae genus universum, Cic.: alcis adventum ex colore vestitus, Caes. – m. in u. Abl. = in od. bei etw., puerum in Iudo, Nep.: acerrimi viri praestantem prudentiam in omnibus rebus, Nep.: quae in vivis modo cognosci possunt, Cels. – m. einem zweiten Acc. als was? c. alqm bonum, Cic.: alqm hominem pudentem et officiosum, Cic.: alqm hominem summā probitate, Cic.: aliter rem publicam se habentem, Cic.: domos atque villas in urbium modum exaedificatas, Sall.: tam praesentes alibi divos, Verg. – m. Genet. od. Abl. der Eigenschaft, kennen lernen = erproben (s. Held Caes. b. G. 1, 28, 4. Nipperd. Tac. ann. 13, 6, 14), alqm magni animi, magnae inter Gallos auctoritatis cognovisse, Caes.: alqm paratissimo animo cognovisse, Cic. – β) m. Acc. u. Infin. u. im Passiv m. Nom. u. Infin., Attici nostri te valde studiosum esse cognovi, Cic.: signo detracto cognoscit sibi pereundum esse, Nep.: magnam multitudinem convenisse hostium in fines Pictonum litteris nuntiisque Duratii cognoscit, Hirt. b. G.: Metello iam antea experimentis cognitum erat genus Numidarum infidum esse, Sall.: cognitus (erkannt, dabei ertappt) Iphicli surripuisse boves, Prop. 2, 3, 52. – per exploratores Caesar cognoscit et montem a suis teneri et Helvetios castra movisse, Caes.: ab his cognoscit non longe ex eo loco oppidum Cassivellauni abesse, Caes.: id factum (esse) ex suis hospitibus cognoverat, Caes.: ex litteris imperatoris ita esse cognovit, Sall. – ecquid ab (an) impressae cognoscis imagine gemmae haec tibi Nasonem scribere verba, Ov.: ut abs te gratissimus esse cognoscerer, Cic. ep. 1, 5. litt. a. § 1. – u. im Abl. absol. (vgl. no. γ), cognito, nachdem man erfahren, in Erfahrung gebracht, cognito vivere Ptolemaeum, Liv.: cognito mandatum sibi auxilium, Aurel. Vict.: ex agrestibus cognito hostium naves ad Aethaliam stare, Liv. – Dafür spätlat. cognito mit folg. quod (den Umstand, daß usw.), Iustin. 1, 7, 9 (dazu Fittb.) u. ö. Treb. Poll. Gallien. 3, 6. Vopisc. Prob. 10, 8. – γ) m. folg. indir. Fragesatz: tandem cognosti, qui siem, Ter.: cognoscite nunc, quae potestas decemviris et quanta detur, Cic.: cognoscendi quid fieret facultas, Caes.: qualis esset natura montis, qui cognoscerent misit, Caes.: id socordiane an casu factum sit, parum cognovi, Sall.: ibi per certos exploratores in singula diei tempora, quae ad Avaricum agerentur, cognoscebat, Caes. – u. im Abl. absol. (vgl. no. β), nachdem man erfahren, in Erfahrung gebracht, Romae nondum cognito, qui fuisset exitus in Illyrico, Tac. – δ) m. folg. de u. Abl. = über etw. Kunde od. Nachricht erhalten (erlangen, sich verschaffen), von etw. unterrichtet werden od. sich unterrichten od. sich unterrichten lassen, habes consilia nostra; nunc cognosce de Bruto, Cic.: ibi cognoscit de Clodii caede, Caes. – de omnibus rebus, quae ad te pertinent, quid actum, quid constitutum sit, optime ex M. Plaetorio cognosces, Cic.: simul consul ex multis de hostium adventu cognovit, Sall.: de meo studio... credo te cognoscere ex litteris tuorum, Cic. – ε) absol.: nobis pleraque digna cognitu obvenere, Tac.: quo res facilior cognitu esset, Cornif. rhet.: id quod ei... facile erit cognitu, Cic.: quae res harum aliquam rem consequantur faciles erunt cognitu, Cic.

    II) insbes.: a) wie erkennen, als allg. Ausdr. auch = wiedererkennen (s. Gernh. Cic. Lael. 1, 5. Benecke Cic. Cat. 3, 5, 10 u. Iustin. 2, 6, 20. Kritz u. Fabri Sall. Cat. 47, 3. Fabri Liv. 24, 16, 5. Mencken Observv. p. 113 sqq.), et signum et manum suam, Cic.: pecus, Liv.: suas res, sua, Liv.: Cratippum, Cic.: inimicos suos, Sall.: inter ceteras Veturiam, Liv.: alqm facie (am G.), Liv.: cuius erat facies, in qua mater paterque cognosci possent, Ov.: alii cives Romani, ne cognoscerentur, involutis e carcere capitibus rapiebantur, Cic. – b) vor Gericht jmd. als eine bestimmte Pers. erkennen u. dadurch jmds. Identität (d.i. daß er ein röm. Bürger sei u. seinen Namen mit Recht trage) bezeugen, bescheinigen, cum eum Syracusis amplius centum cives Romani cognoscerent, Cic. II. Verr. 1, 14: u. so Cic. Verr. 5, 72. – c) (wie ἀναγιγνώσκειν) von einer Schrift Kenntnis nehmen, sich mit einer Schrift dem Inhalt nach bekannt machen, sie einsehen, eine Schrift, einen Schriftsteller lesen, studieren, α) übh.: litteras, Cic. u. Nep.: libellum, Suet.: librum, Nep.: Servii orationem, Cic.: audire oratores Graecos cognoscereque eorum litteras, Cic.: edicta veterum praetorum legere atque c., Gell.: c. Demosthenem totum, Cic.: auctores, Tac. dial. – absol., quid tam iucundum cognitu atque auditu, quam sapientibus sententiis gravibusque verbis ornata oratio et perpolita? Cic. – d) wie γιγνώσκειν u. das alttestam. erkennen, euphemist. vom fleischlichen Umgange, virum, Ov.: uxorem alcis adulterio, Iustin.: Postumia stupro cognita, Tac.: tacito iam cognita furto Deidamia mihi, Stat. – e) beurteilend in etw. Einsicht gewinnen od. zu gewinnen suchen, etw. prüfen, untersuchen, α) übh.: accipe et cognosce signum, Plaut. Pseud. 988: nam et cognoscendi et ignoscendi dabitur peccati locus, Ter. heaut. 218: u. so prüfen u. dah. unterscheiden, ova, Cic. Acad. 2, 86: numerum tuorum militum reliquiasque, mustern, Cic. Pis. 92. – β) v. Theaterpublikum, favete, adeste aequo animo et rem cognoscite, Ter.: aequum est vos cognoscere atque ignoscere, si etc., Ter. – γ) v. Sachwalter, eine zu verteidigende Sache, rem tantam, tot controversiis implicatam, Cic.: causas diligenter penitusque, Cic. – δ) v. Richter od. einem andern Magistrate u. dgl. untersuchen, eine Untersuchung (ein Verhör) anstellen, Gericht halten, m. Acc., causam od. causas, Cic.: causā cognitā (Ggstz. causā incognitā), Cic. – m. de u. Abl., de agro Campano, Cic.: de hereditate, Cic.: cognoscere statuereque de controversiis regum, Liv.: de eorum postulatis, Caes.: c. de actis Caesaris, Cic.: de servo corrupto, ICt. – absol., Verres adesse iubebat, Verres cognoscebat, Verres iudicabat, Cic.: Caesar ut cognosceret, postularunt, Caes.: magistratibus pro tribunali cognoscentibus, Suet. – / Perf. -Formen zsgzg. cognosti, cognostis, cognorim, -ris, -rit, cognoram, cognossem, cognossent, cognoro, cognosse, oft bei Cic. u.a., s. Neue-Wagener Formenl.3 3, 487 u. Georges, Lexik. d. lat. Wortf. S. 145. – cognoscin = cognoscisne, Plaut. Amph. 822 codd.; Poen. 5, 3, 11 codd.; vgl. C. F. W. Müller Nachtr. usw. S. 101. – vulg. Partiz. Perf. Pass. cognotus, Itala (Cant.) Luc. 24, 35; Itala (Clar.) 1. Cor. 13, 12.

    lateinisch-deutsches > cognosco

  • 19 bewährt

    bewährt, probatus (geprüft u. als echt befunden). – spectatus (eig. wiederholt u. genau besehen, geprüft; beide von Personen u. Dingen); verb. spectatus et probatus. – perspectus (wohl erkannt). – exploratus (genau erforscht, zuverlässig). – cognitus (kennen gelernt, in Erfahrung gebracht; alle v. Dingen); verb. perspectus et exploratus; perspectus et cognitus. – spectatae fidei (von geprüfter, bewährter Treue, v. Pers.). – spectatus virtute bellicā (geprüft in milit. Tüchtigkeit, von Soldaten). – igni spectatus. igni perspectus (wer od. was gleichs. die Feuerprobe bestanden hat, v. Pers., v. der Freundschaft).

    deutsch-lateinisches > bewährt

  • 20 cognosco

    cognosco, ĕre, cognōvi, cognĭtum - tr. -    - cognosse = cognovisse.    - cognossem = cognovissem.    - cognostis = cognovistis.    - cognorim = cognoverim.    - cognoro = cognovero.    - cognoram = cognoveram.    - voir cognitus [st1]1 [-] chercher à savoir, s'enquérir; prendre connaissance (par les yeux ou par ouï-dire), voir, s'apercevoir, apprendre, lire.    - cognoscere villas, Sall. C. 12: visiter les maisons de campagne.    - cognoscere litteras, Nep.: lire une lettre.    - cognovi: j’ai appris à connaître, je sais.    - parum cognovi utrum... Sall.: je ne sais pas trop si....    - per exploratores cognoscere: apprendre par des éclaireurs.    - (hac) re cognita (his rebus cognitis): à cette nouvelle.    - ab aliquo (ex aliquo) cognoscere: apprendre de qqn.    - aliquid ex litteris cognoscere, Cic.: apprendre qqch par une lettre.    - cognoscere de aliqua re, Cic.: être informé d'un événement.    - cognoscere + prop. inf.: apprendre que, savoir que. [st1]2 [-] prendre connaissance, comprendre, reconnaître, vérifier, examiner, distinguer, acquérir la notion de, étudier.    - cognoscere aliquid re (a re, e re): reconnaître qqch à un signe.    - aliquem nocentem cognoscere: reconnaître (constater) que qqn est innocent.    - cognosces eum hominem officiosum, Cic.: tu trouveras en lui un homme serviable.    - cognoscere regiones, Caes.: étudier la région, faire une reconnaissance de la région.    - vos aequum est cognoscere et ignoscere, Ter.: c'est à vous d'apprécier et d'absoudre.    - annulum illico cognovi, Ter.: j'ai reconnu tout de suite l'anneau.    - numerum militum cognoscere, Caes.: vérifier le nombre des soldats. [st1]3 [-] connaître (d'une affaire), instruire (un procès), étudier (une affaire).    - alicujus causam cognoscere: instruire la cause de qqn.    - Verres cognoscebat, Verres judicabat, Cic.: Verrès instruisait l'affaire, Verrès la jugeait.    - cognoscere de re, Cic.: prononcer sur une affaire.    - cognoscere de agro Campano, Cic.: prononcer sur l'affaire du champ de Campanie.    - res ab aliquo cognitae, Cic.: causes instruites par qqn. [st1]4 [-] avoir une relation illégitime; connaître (sens biblique), avoir une relation charnelle.    - cf. gr. γιγνώσκω.    - Postumia stupro cognita, Tac.: Postumia qui avait été sa maîtresse.    - (uxor) quam adulterio cognoverat, Just. 5: femme avec laquelle il avait couché.    - Adam cognovit Havam uxorem suam quae concepit et peperit Cain, Vulg.: Adam connut Eve, sa femme, qui conçut et enfanta Caïn.
    * * *
    cognosco, ĕre, cognōvi, cognĭtum - tr. -    - cognosse = cognovisse.    - cognossem = cognovissem.    - cognostis = cognovistis.    - cognorim = cognoverim.    - cognoro = cognovero.    - cognoram = cognoveram.    - voir cognitus [st1]1 [-] chercher à savoir, s'enquérir; prendre connaissance (par les yeux ou par ouï-dire), voir, s'apercevoir, apprendre, lire.    - cognoscere villas, Sall. C. 12: visiter les maisons de campagne.    - cognoscere litteras, Nep.: lire une lettre.    - cognovi: j’ai appris à connaître, je sais.    - parum cognovi utrum... Sall.: je ne sais pas trop si....    - per exploratores cognoscere: apprendre par des éclaireurs.    - (hac) re cognita (his rebus cognitis): à cette nouvelle.    - ab aliquo (ex aliquo) cognoscere: apprendre de qqn.    - aliquid ex litteris cognoscere, Cic.: apprendre qqch par une lettre.    - cognoscere de aliqua re, Cic.: être informé d'un événement.    - cognoscere + prop. inf.: apprendre que, savoir que. [st1]2 [-] prendre connaissance, comprendre, reconnaître, vérifier, examiner, distinguer, acquérir la notion de, étudier.    - cognoscere aliquid re (a re, e re): reconnaître qqch à un signe.    - aliquem nocentem cognoscere: reconnaître (constater) que qqn est innocent.    - cognosces eum hominem officiosum, Cic.: tu trouveras en lui un homme serviable.    - cognoscere regiones, Caes.: étudier la région, faire une reconnaissance de la région.    - vos aequum est cognoscere et ignoscere, Ter.: c'est à vous d'apprécier et d'absoudre.    - annulum illico cognovi, Ter.: j'ai reconnu tout de suite l'anneau.    - numerum militum cognoscere, Caes.: vérifier le nombre des soldats. [st1]3 [-] connaître (d'une affaire), instruire (un procès), étudier (une affaire).    - alicujus causam cognoscere: instruire la cause de qqn.    - Verres cognoscebat, Verres judicabat, Cic.: Verrès instruisait l'affaire, Verrès la jugeait.    - cognoscere de re, Cic.: prononcer sur une affaire.    - cognoscere de agro Campano, Cic.: prononcer sur l'affaire du champ de Campanie.    - res ab aliquo cognitae, Cic.: causes instruites par qqn. [st1]4 [-] avoir une relation illégitime; connaître (sens biblique), avoir une relation charnelle.    - cf. gr. γιγνώσκω.    - Postumia stupro cognita, Tac.: Postumia qui avait été sa maîtresse.    - (uxor) quam adulterio cognoverat, Just. 5: femme avec laquelle il avait couché.    - Adam cognovit Havam uxorem suam quae concepit et peperit Cain, Vulg.: Adam connut Eve, sa femme, qui conçut et enfanta Caïn.
    * * *
        Cognosco, cognoscis, cognoui, pen. prod. cognitum, pen. corr. cognoscere. Congnoistre une chose jusques au fond.
    \
        Penitus cognoscere. Cic. Parfaictement, jusques au dedens.
    \
        Cognoscere, pro Iurisdictionem exercere. Suet. Exercer acte de judicature, Seoir comme juge, et ouir le debat des parties, et puis en ordonner.
    \
        Cognoscere de actis alicuius. Cic. S'enquester d'aucun et s'en informer.
    \
        Cognoscere de re aliqua. Cic. Congnoistre.
    \
        De salute alicuius cognoscere. Cic. De Marcelli salute paulo ante, quam tu, cognouimus. Nous avons sceu de sa santé premier que toy.
    \
        Ex aliquo cognoscere aliquid. Cic. Entendre quelque chose par le recit d'aucun.
    \
        Cognoscere causas. Virgil. Entendre.
    \
        Cognoscere causas alicuius. Cic. Ouir sa matiere.
    \
        Cognoscere causas cum aliquo. Cic. Ouir les merites de la cause avec aucun.
    \
        Domi ius ciuile cognouerat. Cic. Il avoit apprins.
    \
        Cognoscere instrumenta. Vlpian. Relire, Reveoir.
    \
        De causa cognoscere. Vlpian. Congnoistre de la matiere, de la cause, du procez et different.
    \
        Cognoscere et pronuntiare. Vlpian. Congnoistre et juger.
    \
        Cognoscere qualis natura sit montis. Caesar. Espier, et s'enquerir.
    \
        Cognoscere ex literis, nuntiis, et similibus, pro Intelligere, et certiorem fieri. Cic. Estre adverti, Scavoir, Entendre.
    \
        Cognosci in optimam partem. Cic. Estre congneu de bonne nature, et qu'on sera une fois homme de bien.
    \
        Cognoscere, pro Agnoscere. Plaut. Recongnoistre.
    \
        Amores suos cognoscere, Id est amicum suum, vel amicam. Ouid. Son ami, ou S'amie.
    \
        Cognoscere, Experiri. Experimenter. Cic. Hominem prudentem et officiosum cognosces. Tu le trouveras tel par experience, à l'esprouver.
    \
        Diuos praesentes cognoscere. Virg. Sentir et appercevoir l'aide de Dieu.

    Dictionarium latinogallicum > cognosco

См. также в других словарях:

  • cognitus — index acquainted Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • Miacis cognitus — Temporal range: 39–33 Ma …   Wikipedia

  • acquaint — [13] Acquaint is connected with quaint, distant though they may seem in meaning. It comes via Old French acointer from medieval Latin accognitāre, which was based ultimately on cognitus, the past participle of cognoscere ‘know’. Cognitus gave… …   The Hutchinson dictionary of word origins

  • acquaint — [13] Acquaint is connected with quaint, distant though they may seem in meaning. It comes via Old French acointer from medieval Latin accognitāre, which was based ultimately on cognitus, the past participle of cognoscere ‘know’. Cognitus gave… …   Word origins

  • Miacis — Temporal range: Paleocene–Late Eocene …   Wikipedia

  • Miacis —   Miacis Rango fósil: Ypresiano – Lutetiano[1 …   Wikipedia Español

  • incognito — [ ɛ̃kɔɲito ] adv. et n. m. • 1581; mot it. « inconnu »; lat. incognitus 1 ♦ En faisant en sorte qu on ne soit pas connu, reconnu (dans un lieu). Voyager incognito. ⇒ anonymement, secrètement. 2 ♦ N. m. Situation d une personne qui cherche à n… …   Encyclopédie Universelle

  • coint — ⇒COINT, COINTE, adj. Arch. Joli, agréable. [Le roi de Navarre :] quelque dame cointe et mignotte aux verdelettes beautés (G. D ESPARBÈS, Le Roi, 1901, p. 95). Rem. 1. ,,Vieux mot qu on peut employer encore dans le style marotique (Lar. 19e). 2.… …   Encyclopédie Universelle

  • s'accointer — accointer (s ) (a koin té) v. réfl. Faire accointance. Il s est accointé d un homme, avec un homme de fort mauvaise réputation. HISTORIQUE    XIIe s. •   Et pur ce que li reis l aveit tant eshaucié, E mustré lui avoit sovent grant amistié, Qu en… …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • Acquaint — Ac*quaint , v. t. [imp. & p. p. {Acquainted}; p. pr. & vb. n. {Acquainting}.] [OE. aqueinten, acointen, OF. acointier, LL. adcognitare, fr. L. ad + cognitus, p. p. of cognoscere to know; con + noscere to know. See {Quaint}, {Know}.] 1. To furnish …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Acquainted — Acquaint Ac*quaint , v. t. [imp. & p. p. {Acquainted}; p. pr. & vb. n. {Acquainting}.] [OE. aqueinten, acointen, OF. acointier, LL. adcognitare, fr. L. ad + cognitus, p. p. of cognoscere to know; con + noscere to know. See {Quaint}, {Know}.] 1.… …   The Collaborative International Dictionary of English

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»