-
1 clangor
clangor, ōris, m. (clango) = κλαγγή, die unartikulierten, kurz hervorgestoßenen Töne, a) der Tiere, α) das Geschrei, Gekreisch der Vögel, Ov. met. 12, 528; 13, 611. Plin. 18, 363. Claud. b. Get. 444: Plur., avium clangores, Apul. flor. 17. p. 27. 1 Kr. – u. so des Adlers, Cic. poët. Tusc. 2, 24: clangores laetissimos edere, Suet. Dom. 6. – der Kraniche, Claud. b. Gild. 475. Stat. Theb. 12, 517. – der Schwäne, Sidon. ep. 8, 9. – das Schnattern der Gänse, Liv. 5, 47, 4. Flor. 1. 13, 15. Col. 8, 13, 2. Plin. 18, 363. – das Gackern des Eier legenden Huhns, Apul. met. 9, 33. – β) das Gekläff der Hunde, Gratt. cyn. 186. – b) der Klang, das Schmettern der Tuba, Verg. Aen. 2, 313; 8, 526. Lucan. 1, 237. Sil. 2, 19. Stat. Theb. 3, 650. Amm. 27, 10, 12. Vulg. num. 10, 7: u. der Bucina, Vulg. exod. 19, 16; 2. regg. 6, 15 u. ö.
-
2 clangor
clangor, ōris, m. (clango) = κλαγγή, die unartikulierten, kurz hervorgestoßenen Töne, a) der Tiere, α) das Geschrei, Gekreisch der Vögel, Ov. met. 12, 528; 13, 611. Plin. 18, 363. Claud. b. Get. 444: Plur., avium clangores, Apul. flor. 17. p. 27. 1 Kr. – u. so des Adlers, Cic. poët. Tusc. 2, 24: clangores laetissimos edere, Suet. Dom. 6. – der Kraniche, Claud. b. Gild. 475. Stat. Theb. 12, 517. – der Schwäne, Sidon. ep. 8, 9. – das Schnattern der Gänse, Liv. 5, 47, 4. Flor. 1. 13, 15. Col. 8, 13, 2. Plin. 18, 363. – das Gackern des Eier legenden Huhns, Apul. met. 9, 33. – β) das Gekläff der Hunde, Gratt. cyn. 186. – b) der Klang, das Schmettern der Tuba, Verg. Aen. 2, 313; 8, 526. Lucan. 1, 237. Sil. 2, 19. Stat. Theb. 3, 650. Amm. 27, 10, 12. Vulg. num. 10, 7: u. der Bucina, Vulg. exod. 19, 16; 2. regg. 6, 15 u. ö. -
3 clangor
clang·our, AM clang·or[ˈklæŋgəʳ, AM -ɚ]* * *['klŋgə(r)]n (US)See:= academic.ru/13209/clangour">clangour* * ** * *n.Schall -e m. -
4 clangor
-
5 consonus
cōn-sonus, a, um, zusammen-, harmonisch lautend, harmonisch, I) eig.: clangor, Ov. met. 13, 610: fila lyrae, Ov. am. 1, 8, 60: vox, Sil. 17, 448 u. Vulg. 2. paral. 20, 21: quod si videtur auribus consonum aliquid canere, Boëth. inst. mus. 3, 1. – subst., cōnsona, ae, f. = consonans, der Konsonant, Mitlauter (Ggstz. vocalis), Ter. Maur. 555; vgl. consona elementa, die Konsonanten (Ggstz. vocalia el.), Ter. Maur. 86 u. ö. – II) übtr., übereinstimmend, harmonierend, passend, schicklich, credo Platonem vix putasse satis consonum fore, si etc., Cic. ad Att. 4, 16, 3: u. bei Spät., wie fila teli consona, Claud. rapt. Pros. 2, 42: totius orbis consono ore celebrari, Apul. met. 2, 1: n. pl. subst., secernis consona regno, Claud. laud. Stil. 2, 69.
-
6 mugio
mūgio, īvī u. iī, ītum, īre (vgl. μυκασθαι, deutsch muhen), brüllen, I) eig., v. Rindvieh, Cornif. rhet., Liv. u.a.: Partic. Praes. im Plur. subst., mūgientēs, die Rinder, mugientium greges, Hor. u. Apul. – II) übtr., brüllen, dröhnen, krachen, tosen, mugit tuba, schmettert, Lucr.: u. so tubae clangor, Verg.: sub pedibus mugire solum, Ov.: terra mugit, Verg. u. Treb. Poll.: malus (Mastbaum) mugit, Hor.: tonitrua mugiunt, Eccl. – tibi mugiet ille sophos (σοφῶς)! wird dir zubrüllen »bravo!« Mart. 3, 46, 8.
-
7 tuba
tuba, ae, f. (verwandt mit tubus), I) die Röhre im Druckwerke, die Steigeröhre, Gußröhre, fistula, quae tuba dicitur, Vitr. 10, 7, 2. – II) ein gerades, in eine trichterförmige Öffnung auslaufendes Blasinstrument von tiefem, schmetterndem Tone, die Trompete, Tuba, u. zwar zunächst die Kriegstrompete der Römer, mit der das Zeichen zum Angriff, zum Marsch, zum Aufziehen auf die Wache und zur Ablösung, zur Arbeit und zur Ruhe, sowie auch zur Versammlung gegeben wurde, A) eig. u. bildl.: 1) eig.: tubae sonus, Caes., tubarum sonus, Cic., tubarum cantus, Liv.: clangor tubae, Verg.: tubae rancitas, Plin.: non tuba directi, non aeris cornua flexi, Ov.: tuba a Graeco inscienter inflata, Liv.: concinunt tubae, Liv.: cornua ac tubae concinuere, Tac.: tubae cornuaque concinuerunt, Liv.: occanere cornua tubasque iussit, Tac.: canere inde tubae simul ab arce, simul a portu et ab navibus, Liv.: tubā signum dandum, Caes.: e muro ex composito tubā datum signum erat, Liv.: non exaudito tubae sono, Caes.: simulac tubarum est auditus cantus, Liv. – außerhalb des Militärwesens gebraucht bei religiösen Feierlichkeiten, Spielen, Leichenbegängnissen u. dgl., Hor., Verg., Ov. u.a. – 2) bildl. = Anstifter, belli civilis tubam quam illi appellant, die T. zum B., Cic. ep. 6, 12, 3: haec (est) tuba rixae, die T. zum Streite, Iuven. 15, 52. – B) meton.: 1) das Kriegszeichen, der Krieg, navalis, Mart. spect. 28, 2: civilis, Claud. rapt. Pros. 1, 65: ante tubam (Kriegsanfang), Claud. laud. Stil. 1, 192. – 2) das Getön, a) nimborum, Claud. gigant. 60. – dah. auch b) erhabene, epische Poesie, Mart. 8, 3, 22 u.a. Claud. in Prob. et Olybr. cons. 198. – c) die volltönende, erhabene Rede, Sidon. epist. 4, 3, 10. Prud. c. Symm. 2, 68.
-
8 Tyrrheni
Tyrrhēnī, ōrum, m. (Τυῤῥηνοί), die Tyrrhener, Etrusker, ein keltisches Volk, das früh über die Alpen nach Italien eingewandert war, Verg. Aen. 11, 733. Vgl. Müller-Deecke Etrusker 1, 70 ff. – Dav.: A) Tyrrhēnia, ae, f. (Τυῤῥηνία), Etrurien, Ov. met. 14, 452. Serv. Verg. Aen. 10, 164. – B) Tyrrhēnicus, a, um (Τυῤῥηνικός), tyrrhenisch, etruskisch, Tarraco, am etruskischen Meere gelegen, Auson. epist. 25, 88. – C) Tyrrhēnus, a, um (Τυῤῥηνός; viell. auch Tūrēnus geschr., Fronto ad Ver. 1. p. 113, 12 N.), a) tyrrhenisch, etruskisch, mare, Liv., od. aequor, Verg., od. gurges, Lucan., die Tiber, weil sie aus Etrurien nach Rom fließt: corpora, Etrusker, die Bacchus in Delphine verwandelte, Ov.: so auch monstra, Ov.: vincula pedum, Verg.: rex, Mezentius, Ov.: clangor tubae, Stat. – subst., Tyrrhēnus, α) der Tyrrhener, Etrusker, sanguine Tyrrheni, des Mezentius, Verg.: Tyrrhenus inflabit ebur (weil etrurische Flötenspieler [tibicines] beim Opfer gebraucht wurden), Verg.: Plur. Tyrrhēnī, ōrum u. poet. ûm, m., die Einw. Etruriens, die Tyrrhener, Etrusker, Verg. – β) das tyrrhen. Meer, personif., Val. Flacc. 4, 715. – b) = italisch, römisch, pubes, Sil. 1, 111.
-
9 vincibilis
vincibilis, e (vinco), leicht bezwingend, leicht siegend, causa, leicht den Sieg erringend, Ter. Phorm. 225: clangor, der die Mondfinsternis bezwingende Klang des Erzes, Anthol. Lat. 388, 22 M.: argumenta, überzeugende, Apul. apol. 35. – / Colum. 3, 12, 3 hat Schneider st. vincibilem richtig aus cod. Sang. hergestellt vinci; levem.
-
10 clangour
clang·our, AM clang·or[ˈklæŋgəʳ, AM -ɚ]* * *['klŋgə(r)]nHallen nt; (irritating) Getöse nt* * * -
11 consonus
cōn-sonus, a, um, zusammen-, harmonisch lautend, harmonisch, I) eig.: clangor, Ov. met. 13, 610: fila lyrae, Ov. am. 1, 8, 60: vox, Sil. 17, 448 u. Vulg. 2. paral. 20, 21: quod si videtur auribus consonum aliquid canere, Boëth. inst. mus. 3, 1. – subst., cōnsona, ae, f. = consonans, der Konsonant, Mitlauter (Ggstz. vocalis), Ter. Maur. 555; vgl. consona elementa, die Konsonanten (Ggstz. vocalia el.), Ter. Maur. 86 u. ö. – II) übtr., übereinstimmend, harmonierend, passend, schicklich, credo Platonem vix putasse satis consonum fore, si etc., Cic. ad Att. 4, 16, 3: u. bei Spät., wie fila teli consona, Claud. rapt. Pros. 2, 42: totius orbis consono ore celebrari, Apul. met. 2, 1: n. pl. subst., secernis consona regno, Claud. laud. Stil. 2, 69.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > consonus
-
12 mugio
mūgio, īvī u. iī, ītum, īre (vgl. μυκασθαι, deutsch muhen), brüllen, I) eig., v. Rindvieh, Cornif. rhet., Liv. u.a.: Partic. Praes. im Plur. subst., mūgientēs, die Rinder, mugientium greges, Hor. u. Apul. – II) übtr., brüllen, dröhnen, krachen, tosen, mugit tuba, schmettert, Lucr.: u. so tubae clangor, Verg.: sub pedibus mugire solum, Ov.: terra mugit, Verg. u. Treb. Poll.: malus (Mastbaum) mugit, Hor.: tonitrua mugiunt, Eccl. – tibi mugiet ille sophos (σοφῶς)! wird dir zubrüllen »bravo!« Mart. 3, 46, 8. -
13 tuba
tuba, ae, f. (verwandt mit tubus), I) die Röhre im Druckwerke, die Steigeröhre, Gußröhre, fistula, quae tuba dicitur, Vitr. 10, 7, 2. – II) ein gerades, in eine trichterförmige Öffnung auslaufendes Blasinstrument von tiefem, schmetterndem Tone, die Trompete, Tuba, u. zwar zunächst die Kriegstrompete der Römer, mit der das Zeichen zum Angriff, zum Marsch, zum Aufziehen auf die Wache und zur Ablösung, zur Arbeit und zur Ruhe, sowie auch zur Versammlung gegeben wurde, A) eig. u. bildl.: 1) eig.: tubae sonus, Caes., tubarum sonus, Cic., tubarum cantus, Liv.: clangor tubae, Verg.: tubae rancitas, Plin.: non tuba directi, non aeris cornua flexi, Ov.: tuba a Graeco inscienter inflata, Liv.: concinunt tubae, Liv.: cornua ac tubae concinuere, Tac.: tubae cornuaque concinuerunt, Liv.: occanere cornua tubasque iussit, Tac.: canere inde tubae simul ab arce, simul a portu et ab navibus, Liv.: tubā signum dandum, Caes.: e muro ex composito tubā datum signum erat, Liv.: non exaudito tubae sono, Caes.: simulac tubarum est auditus cantus, Liv. – außerhalb des Militärwesens gebraucht bei religiösen Feierlichkeiten, Spielen, Leichenbegängnissen u. dgl., Hor., Verg., Ov. u.a. – 2) bildl. = Anstifter, belli civilis tubam quam illi appellant, die T. zum B., Cic. ep. 6, 12, 3: haec (est) tuba rixae, die T. zum Streite, Iuven. 15,————52. – B) meton.: 1) das Kriegszeichen, der Krieg, navalis, Mart. spect. 28, 2: civilis, Claud. rapt. Pros. 1, 65: ante tubam (Kriegsanfang), Claud. laud. Stil. 1, 192. – 2) das Getön, a) nimborum, Claud. gigant. 60. – dah. auch b) erhabene, epische Poesie, Mart. 8, 3, 22 u.a. Claud. in Prob. et Olybr. cons. 198. – c) die volltönende, erhabene Rede, Sidon. epist. 4, 3, 10. Prud. c. Symm. 2, 68. -
14 Tyrrheni
Tyrrhēnī, ōrum, m. (Τυῤῥηνοί), die Tyrrhener, Etrusker, ein keltisches Volk, das früh über die Alpen nach Italien eingewandert war, Verg. Aen. 11, 733. Vgl. Müller-Deecke Etrusker 1, 70 ff. – Dav.: A) Tyrrhēnia, ae, f. (Τυῤῥηνία), Etrurien, Ov. met. 14, 452. Serv. Verg. Aen. 10, 164. – B) Tyrrhēnicus, a, um (Τυῤῥηνικός), tyrrhenisch, etruskisch, Tarraco, am etruskischen Meere gelegen, Auson. epist. 25, 88. – C) Tyrrhēnus, a, um (Τυῤῥηνός; viell. auch Tūrēnus geschr., Fronto ad Ver. 1. p. 113, 12 N.), a) tyrrhenisch, etruskisch, mare, Liv., od. aequor, Verg., od. gurges, Lucan., die Tiber, weil sie aus Etrurien nach Rom fließt: corpora, Etrusker, die Bacchus in Delphine verwandelte, Ov.: so auch monstra, Ov.: vincula pedum, Verg.: rex, Mezentius, Ov.: clangor tubae, Stat. – subst., Tyrrhēnus, α) der Tyrrhener, Etrusker, sanguine Tyrrheni, des Mezentius, Verg.: Tyrrhenus inflabit ebur (weil etrurische Flötenspieler [tibicines] beim Opfer gebraucht wurden), Verg.: Plur. Tyrrhēnī, ōrum u. poet. ûm, m., die Einw. Etruriens, die Tyrrhener, Etrusker, Verg. – β) das tyrrhen. Meer, personif., Val. Flacc. 4, 715. – b) = italisch, römisch, pubes, Sil. 1, 111.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Tyrrheni
-
15 vincibilis
vincibilis, e (vinco), leicht bezwingend, leicht siegend, causa, leicht den Sieg erringend, Ter. Phorm. 225: clangor, der die Mondfinsternis bezwingende Klang des Erzes, Anthol. Lat. 388, 22 M.: argumenta, überzeugende, Apul. apol. 35. – ⇒ Colum. 3, 12, 3 hat Schneider st. vincibilem richtig aus cod. Sang. hergestellt vinci; levem.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > vincibilis
-
16 csengés
(DE) Gebimmel {s}; gebimmeln; klimpern; (EN) chink; clang; clangor; clangour; clink; ring; ringing; timber; ting; tingle; tinkle; tinkling; tintinnabulum
См. также в других словарях:
clangor — (del lat. «clangor, ōris»; lit.) m. *Sonido de la trompeta o del clarín. * * * clangor. (Del lat. clangor, ōris). m. poét. Sonido de la trompeta o del clarín … Enciclopedia Universal
CLANGOR — a Clamore differt, quod hic semper aliquid significet. Unde apud Statium, Theb. l. 4. v. 789. At puer in gremio vernae telluris, et altô Gramine, nunc faciles sternit procursibus berbas In vultum nitens: caram modo lactis egeno Nutricem clangore… … Hofmann J. Lexicon universale
clangor — ● clangor nom masculin (latin clangor, cri perçant) Résonance métallique anormale du deuxième bruit cardiaque, perçue lors de l auscultation … Encyclopédie Universelle
clangor — CLÁNGOR s. n. rezonanţă metalică a zgomotului inimii. (< fr. clangor) Trimis de raduborza, 15.09.2007. Sursa: MDN … Dicționar Român
clangor — 1590s, from L. clangor sound of trumpets (Virgil), birds (Ovid), etc., from clangere to clang, echoic (Cf. CLANG (Cf. clang)). Related: Clangorous … Etymology dictionary
clangor — (Del lat. clangor, ōris). m. poét. Sonido de la trompeta o del clarín … Diccionario de la lengua española
Clangor — Clan gor (kl[a^][ng] g[ e]r), n. [L., fr. clangere. See {Clang}, v. t.] A sharp, harsh, ringing sound. Dryden. [1913 Webster] … The Collaborative International Dictionary of English
clangor — index noise Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 … Law dictionary
clangor — |ô| s. m. 1. Som de trombeta. 2. O tinir (das armas) … Dicionário da Língua Portuguesa
clangor — [klaŋ′ər, klaŋ′gər] n. [L < clangere: see CLANG] a clanging sound, esp. a continued clanging vi. to make a clangorBrit. sp.Brit. clangour clangorous adj. clangorously adv … English World dictionary
clangor — I. noun Etymology: Latin clangor, from clangere Date: 1593 a resounding clang or medley of clangs < the clangor of hammers > • clangorous adjective • clangorously adverb II. intransitive verb … New Collegiate Dictionary