Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

chôro

  • 81 sympaťák

    m Ch choro
    m Ch chorro
    m Cu chévere
    m sangreliviano

    Otwarty słownik polsko-galisyjski > sympaťák

  • 82 venereal

    • venerický
    • sexuálny
    • pohlavný
    • postihnutý pohlavnou choro

    English-Slovak dictionary > venereal

  • 83 kichoro

    (vi-)
    1) уменьш. от choro; рису́нок; схе́ма 2) кара́кули; неразбо́рчивый по́черк

    Суахили-русский словарь > kichoro

  • 84 adspiro

    a-spīro ( adsp-, Baiter, Rib., Merk., K. and H.; asp-, Kayser, Halm, Müller), āvi, ātum, 1, v. n. and a.
    I.
    Neutr.
    A.
    To breathe or blow upon; constr. with ad, the dat., or absol.:

    ad quae (granaria) nulla aura umida ex propinquis locis adspiret,

    Varr. R. R. 1, 57:

    ut ne ad eum frigus adspiret,

    Cels. 2, 17:

    pulmones se contrahunt adspirantes,

    exhaling, Cic. N. D. 2, 55, 136:

    Lenius aspirans aură,

    Cat. 68, 64:

    amaracus illum Floribus et dulci adspirans complectitur umbrā,

    Verg. A. 1, 694: adspirant aurae in noctem, rise at or toward night, id. ib. 7, 8:

    si minuma adspirat aura,

    Plin. 13, 22, 43, § 124:

    tibia adspirat choro,

    accompanies, Hor. A. P. 204 al. —
    2.
    Trop.: alicui, to be favorable to, to favor, assist (the figure taken from a fair breeze):

    aspira mihi,

    Tib. 2, 1, 35:

    quibus aspirabat Amor,

    id. 2, 3, 71:

    adspirat primo fortuna labori,

    Verg. A. 2, 385:

    adspirate canenti,

    id. ib. 9, 525:

    di, coeptis adspirate meis,

    Ov. M. 1, 3.—Also absol.: magno se praedicat auxilio fuisse, quia paululum in rebus difficillimis aspiravit, Auct. ad Her. 4, 34 (cf. afflo).—
    B.
    To aspire to a person or thing, to desire to reach or obtain, i. e. to approach, come near (esp. with the access. idea of striving to attain to); constr. with ad, in with acc., the dat., a local adv., or absol. (class.; freq. in Cic.): qui prope ad ostium adspiraverint, Lucil. ap. Non. p. 4, 142:

    quid enim quisquam ad meam pecuniam me invito aspirat? quid accedit?

    Cic. Verr. 2, 1, 54 fin.; so id. Div. in Caecil. 5 fin.:

    tu ad eum Ciceronem numquam aspirasti,

    id. Pis. 5 fin.; so id. Fam. 7, 10:

    omnes aditus tuos interclusi, ut ad me adspirare non posses,

    id. Tusc. 5, 9, 27:

    aspirare in curiam,

    id. Verr. 2, 2, 31:

    in campum,

    id. Sull. 18, 52:

    ne non modo intrare, verum etiam adspicere aut aspirare possim,

    id. Caecin. 14; Col. 8, 14, 9:

    nec equis adspirat Achillis,

    Verg. A. 12, 352:

    sed non incendia Colchis adspirare sinit,

    Val. Fl. 7, 584.— Trop.:

    sed haec ad eam laudem, quam volumus, aspirare non possunt,

    arrive at, attain to, Cic. Or. 41, 140:

    bellicā laude aspirare ad Africanum nemo potest,

    id. Brut. 21, 84:

    haec etiam in equuleum coniciuntur, quo vita non adspirat beata,

    id. Tusc. 5, 5, 13; Gell. 14, 3, 10.—
    C.
    In gram., to give the h sound, to aspirate (cf. aspiratio, II. B.):

    consonantibus,

    Quint. 1, 5, 20:

    Graeci aspirare solent,

    id. 1, 4, 14; Nigid. ap. Gell. 13, 6, 3.—
    II.
    Act.
    A.
    To breathe or blow upon, to infuse, instil; lit. and trop. ( poet. or in post-Aug. prose):

    Juno ventos adspirat eunti,

    sends favoring winds, Verg. A. 5, 607:

    adspiravit auram quandam salutis fortuna,

    Amm. 19, 6:

    dictis divinum amorem,

    Verg. A. 8, 373:

    novam pectoribus fidem,

    Claud. Fesc. 14, 16:

    nobis tantum ingenii aspiret,

    Quint. 4, prooem. § 5.—
    * B.
    To breathe or blow upon; trop. of the sea, to wash:

    insula adspiratur freto Gallico,

    is washed, Sol. 22.

    Lewis & Short latin dictionary > adspiro

  • 85 aspiro

    a-spīro ( adsp-, Baiter, Rib., Merk., K. and H.; asp-, Kayser, Halm, Müller), āvi, ātum, 1, v. n. and a.
    I.
    Neutr.
    A.
    To breathe or blow upon; constr. with ad, the dat., or absol.:

    ad quae (granaria) nulla aura umida ex propinquis locis adspiret,

    Varr. R. R. 1, 57:

    ut ne ad eum frigus adspiret,

    Cels. 2, 17:

    pulmones se contrahunt adspirantes,

    exhaling, Cic. N. D. 2, 55, 136:

    Lenius aspirans aură,

    Cat. 68, 64:

    amaracus illum Floribus et dulci adspirans complectitur umbrā,

    Verg. A. 1, 694: adspirant aurae in noctem, rise at or toward night, id. ib. 7, 8:

    si minuma adspirat aura,

    Plin. 13, 22, 43, § 124:

    tibia adspirat choro,

    accompanies, Hor. A. P. 204 al. —
    2.
    Trop.: alicui, to be favorable to, to favor, assist (the figure taken from a fair breeze):

    aspira mihi,

    Tib. 2, 1, 35:

    quibus aspirabat Amor,

    id. 2, 3, 71:

    adspirat primo fortuna labori,

    Verg. A. 2, 385:

    adspirate canenti,

    id. ib. 9, 525:

    di, coeptis adspirate meis,

    Ov. M. 1, 3.—Also absol.: magno se praedicat auxilio fuisse, quia paululum in rebus difficillimis aspiravit, Auct. ad Her. 4, 34 (cf. afflo).—
    B.
    To aspire to a person or thing, to desire to reach or obtain, i. e. to approach, come near (esp. with the access. idea of striving to attain to); constr. with ad, in with acc., the dat., a local adv., or absol. (class.; freq. in Cic.): qui prope ad ostium adspiraverint, Lucil. ap. Non. p. 4, 142:

    quid enim quisquam ad meam pecuniam me invito aspirat? quid accedit?

    Cic. Verr. 2, 1, 54 fin.; so id. Div. in Caecil. 5 fin.:

    tu ad eum Ciceronem numquam aspirasti,

    id. Pis. 5 fin.; so id. Fam. 7, 10:

    omnes aditus tuos interclusi, ut ad me adspirare non posses,

    id. Tusc. 5, 9, 27:

    aspirare in curiam,

    id. Verr. 2, 2, 31:

    in campum,

    id. Sull. 18, 52:

    ne non modo intrare, verum etiam adspicere aut aspirare possim,

    id. Caecin. 14; Col. 8, 14, 9:

    nec equis adspirat Achillis,

    Verg. A. 12, 352:

    sed non incendia Colchis adspirare sinit,

    Val. Fl. 7, 584.— Trop.:

    sed haec ad eam laudem, quam volumus, aspirare non possunt,

    arrive at, attain to, Cic. Or. 41, 140:

    bellicā laude aspirare ad Africanum nemo potest,

    id. Brut. 21, 84:

    haec etiam in equuleum coniciuntur, quo vita non adspirat beata,

    id. Tusc. 5, 5, 13; Gell. 14, 3, 10.—
    C.
    In gram., to give the h sound, to aspirate (cf. aspiratio, II. B.):

    consonantibus,

    Quint. 1, 5, 20:

    Graeci aspirare solent,

    id. 1, 4, 14; Nigid. ap. Gell. 13, 6, 3.—
    II.
    Act.
    A.
    To breathe or blow upon, to infuse, instil; lit. and trop. ( poet. or in post-Aug. prose):

    Juno ventos adspirat eunti,

    sends favoring winds, Verg. A. 5, 607:

    adspiravit auram quandam salutis fortuna,

    Amm. 19, 6:

    dictis divinum amorem,

    Verg. A. 8, 373:

    novam pectoribus fidem,

    Claud. Fesc. 14, 16:

    nobis tantum ingenii aspiret,

    Quint. 4, prooem. § 5.—
    * B.
    To breathe or blow upon; trop. of the sea, to wash:

    insula adspiratur freto Gallico,

    is washed, Sol. 22.

    Lewis & Short latin dictionary > aspiro

  • 86 Canis

    1.
    cănis ( cănes, Plaut. Men. 5, 1, 18; id. Trin. 1, 2, 133; 1, 2, 135; Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 32 Müll., or Ann. v. 518 Vahl.; Lucil. ap. Varr. ib.; cf. Charis. 1, 17, p. 118 P.; abl. always cane; gen. plur. canum; v. Neue, Formenl. pp. 223, 258 sq.), comm. [Sanscr. cvan; Gr. kuôn, kunos; Germ. Hund; Engl. hound].
    I.
    Lit., a dog.
    A.
    In gen., v. Varr. R. R. 1, 21; 2, 9, 1 sqq.; Plin. 8, 40, 61, § 142 sqq.; Col. 7, 12, 1: tantidem quasi feta canes sine dentibus latrat, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 32 Müll. (Ann. v. 518 Vahl.):

    introiit in aedĭs ater alienus canis,

    Ter. Phorm. 4, 4, 25: inritata canes, Lucil. ap. Charis. 1, p. 100 P.:

    canem inritatam imitarier,

    Plaut. Capt. 3, 1, 25:

    in Hyrcaniă plebs publicos alit canes, optumates domesticos: nobile autem genus canum illud scimus esse, etc.,

    Cic. Tusc. 1, 45, 108:

    si lupi canibus similes sunt,

    id. Ac. 2, 16, 50:

    canes ut montivagae persaepe ferai Naribus inveniunt quietes,

    Lucr. 1, 405:

    canis acer,

    Hor. Epod. 12, 6:

    acres,

    Varr. R. R. 1, 21:

    acriores et vigilantiores,

    Cato, R. R. 124:

    assiduus,

    Col. R. R. 7, 12, 5:

    catenarius,

    Sen. Ira, 3, 37, 2:

    catenă vinctus,

    Petr. 29:

    Molossi,

    Hor. S. 2, 6, 115; cf. Lucr. 5, 1063:

    obscenae,

    Verg. G. 1, 470; Ov. F. 4, 936:

    pastoralis,

    Col. 7, 12, 3:

    pecuarius,

    id. 7, 12, 8:

    pulicosa,

    id. 7, 13, 2:

    rabidi,

    Lucr. 5, 892; Sen. Oedip. 932:

    rabiosus,

    Plin. 29, 4, 32, § 98:

    saeva canum rabies,

    Prop. 3, 16 (4, 15), 17; Plin. 8, 40, 63, § 152:

    est verunculus in linguă canum, quo exempto nec rabidi fuint, etc.,

    id. 29, 4, 32, § 100: rabiosa. Hor. Ep. 2, 2, 75:

    venatici,

    Cic. Verr. 2, 4, 13, § 31; Nep. Pel. 2, 5:

    alere canes ad venandum,

    Ter. And. 1, 1, 30; Curt. 9, 1, 31:

    vigiles,

    Hor. C. 3, 16, 2:

    canum fida custodia,

    Cic. N. D. 2, 63, 150:

    fida canum vis,

    Lucr. 6, 1222:

    levisomna canum fido cum pectore corda,

    id. 5, 864:

    caput mediae canis praecisae,

    Liv. 40, 6, 1; cf. Curt. 10, 9, 12:

    saepe citos egi per juga longa canes,

    Ov. H. 5, 20:

    canibus circumdare saltus,

    Verg. E. 10, 57:

    hos non inmissis canibus agitant,

    id. G. 3, 371:

    leporem canibus venari,

    id. ib. 3, 410.—
    B.
    Esp.
    1.
    As a term of reproach, to denote,
    a.
    A shameless, vile person, Plaut. Most. 1, 1, 40; Ter. Eun. 4, 7, 33 Donat. ad loc.; Hor. Epod. 6, 1; cf. id. S. 2, 2, 56; Petr. 74, 9; Suet. Vesp. 13. —
    b.
    A fierce or enraged person, Plaut. Men. 5, 1, 14, 5, 1, 18; Hyg. Fab. 3; cf. Cic. Rosc. Am. 20, 57; Sen. Cons. Marc. 22, 5.—
    2.
    As the regular designation of the hangers-on or parasites of an eminent or rich Roman; a follower, dog, creature:

    multa sibi opus esse, multa canibus suis quos circa se habuit,

    Cic. Verr. 2, 1, 48, § 126:

    cohors ista quorum hominum est? Volusii haruspices et Canelii medici et horum canum quos tribunal meum vides lambere,

    id. ib. 2, 3, 11, §

    28: apponit de suis canibus quendam,

    id. ib. 2, 4, 19, § 40; 2, 5, 56, § 146; id. Att. 6, 3, 6; id. Pis. 10, 23.—
    3.
    In mythical lang.
    a.
    Tergeminus, i. e. Cerberus. Ov. A. A. 3, 322; id. Tr. 4, 7, 16;

    called also viperius,

    id. Am. 3, 12, 26:

    Tartareus,

    Sen. Herc. Fur. 649:

    triformis,

    id. Herc. Oet. 1202: Echidnaea. Ov. M. 7, 409; cf.:

    infernae canes,

    Hor. S. 1, 8, 35; Verg. A. 6, 257; Luc. 6, 733. —
    b.
    Semidei canes, Anubis, Luc. 8, 832.—
    4.
    Prov.
    a.
    Stultitia est venatum ducere invitas canes, Plaut. Stich. 1, 2, 82.—
    b.
    Cane pejus et angui Vitare aliquid, Hor. Ep. 1, 17, 30.—
    c.
    Ut canis a corio numquam absterrebitur uncto, will never be frightened from the greasy hide, Hor. S. 2, 5, 83.—
    d.
    Canis caninam non ēst (cf. Engl. dog won ' t eat dog), Auct. ap. Varr. L. L. 7, § 32 Müll.—
    e.
    A cane non magno saepe tenetur aper, Ov. R. Am. 422.—
    5.
    CAVE CANEM, beware of the dog, a frequent inscription of warning to trespassers on doors, etc., Petr. 29; Varr. ap. Non. p. 153, 1; Inscr. Orell. 4320. —Hence:

    Cave Canem,

    the title of a satire by Varro, Non. p. 75, 22.—
    II.
    Transf. [p. 279]
    A.
    A constellation; the Dog.
    1.
    Esp.:

    Canis Major, or simply Canis,

    a constellation of twenty stars, Hyg. Astr. 3, 34; of which the brighest is Sirius or Canicula, Cic. N. D. 2, 44, 114; id. Arat. 108 (349); 123 (367); 138 (382); 276 (522); Vitr. 9, 5, 2; Verg. G. 1, 218; 2, 353; Hor. S. 1, 7, 25; id. Ep. 1, 10, 16; Tib. 3, 5, 2; Ov. F. 4, 904; Plin. 18, 26, 64, § 234 sqq.—
    2.
    Canis Minor, or Minusculus, the Little Dog, = Prokuôn, commonly called Antecanis (hence the plur. canes), Vitr. 9, 52; Plin. 18, 28, 68, § 268; Ov. F. 4, 904.—Acc. to the fable, the dog of Erigone, daughter of Icarius;

    hence, Erigoneïus,

    Ov. F. 5, 723, and Icarius, id. ib. 4, 939.—
    B.
    The sea-dog, called canis marinus, Plin. 9, 35, 55, § 110; and mythically, of the dogs of Scylla, Lucr. 5, 890; Verg. A. 3, 432; Tib. 3, 4, 89; Cic. Verr. 2, 5, 56, § 146; Luc. 1, 549 Cort.; Sen. Med. 351.—
    C.
    The worst throw with dice, the dog-throw (cf. canicula and alea):

    damnosi,

    Prop. 4 (5), 8, 46; Ov. Tr. 2, 474:

    canem mittere,

    Suet. Aug. 71; cf. Isid. Orig. 18, 65.—Prov.:

    tam facile quam canis excidit,

    Sen. Apocol. 10, 2.—
    D.
    A Cynic philosopher:

    Diogenes cum choro canum suorum,

    Lact. Epit. 39, 4.—
    E.
    A kind of fetter, Plaut. Cas. 2, 6, 37 dub. (al. camum; v. camus); cf. 1. catulus.
    2.
    Cănis, is, m., a small river tributary to the Po, Plin. 3, 16, 20, § 117.

    Lewis & Short latin dictionary > Canis

  • 87 canis

    1.
    cănis ( cănes, Plaut. Men. 5, 1, 18; id. Trin. 1, 2, 133; 1, 2, 135; Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 32 Müll., or Ann. v. 518 Vahl.; Lucil. ap. Varr. ib.; cf. Charis. 1, 17, p. 118 P.; abl. always cane; gen. plur. canum; v. Neue, Formenl. pp. 223, 258 sq.), comm. [Sanscr. cvan; Gr. kuôn, kunos; Germ. Hund; Engl. hound].
    I.
    Lit., a dog.
    A.
    In gen., v. Varr. R. R. 1, 21; 2, 9, 1 sqq.; Plin. 8, 40, 61, § 142 sqq.; Col. 7, 12, 1: tantidem quasi feta canes sine dentibus latrat, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 32 Müll. (Ann. v. 518 Vahl.):

    introiit in aedĭs ater alienus canis,

    Ter. Phorm. 4, 4, 25: inritata canes, Lucil. ap. Charis. 1, p. 100 P.:

    canem inritatam imitarier,

    Plaut. Capt. 3, 1, 25:

    in Hyrcaniă plebs publicos alit canes, optumates domesticos: nobile autem genus canum illud scimus esse, etc.,

    Cic. Tusc. 1, 45, 108:

    si lupi canibus similes sunt,

    id. Ac. 2, 16, 50:

    canes ut montivagae persaepe ferai Naribus inveniunt quietes,

    Lucr. 1, 405:

    canis acer,

    Hor. Epod. 12, 6:

    acres,

    Varr. R. R. 1, 21:

    acriores et vigilantiores,

    Cato, R. R. 124:

    assiduus,

    Col. R. R. 7, 12, 5:

    catenarius,

    Sen. Ira, 3, 37, 2:

    catenă vinctus,

    Petr. 29:

    Molossi,

    Hor. S. 2, 6, 115; cf. Lucr. 5, 1063:

    obscenae,

    Verg. G. 1, 470; Ov. F. 4, 936:

    pastoralis,

    Col. 7, 12, 3:

    pecuarius,

    id. 7, 12, 8:

    pulicosa,

    id. 7, 13, 2:

    rabidi,

    Lucr. 5, 892; Sen. Oedip. 932:

    rabiosus,

    Plin. 29, 4, 32, § 98:

    saeva canum rabies,

    Prop. 3, 16 (4, 15), 17; Plin. 8, 40, 63, § 152:

    est verunculus in linguă canum, quo exempto nec rabidi fuint, etc.,

    id. 29, 4, 32, § 100: rabiosa. Hor. Ep. 2, 2, 75:

    venatici,

    Cic. Verr. 2, 4, 13, § 31; Nep. Pel. 2, 5:

    alere canes ad venandum,

    Ter. And. 1, 1, 30; Curt. 9, 1, 31:

    vigiles,

    Hor. C. 3, 16, 2:

    canum fida custodia,

    Cic. N. D. 2, 63, 150:

    fida canum vis,

    Lucr. 6, 1222:

    levisomna canum fido cum pectore corda,

    id. 5, 864:

    caput mediae canis praecisae,

    Liv. 40, 6, 1; cf. Curt. 10, 9, 12:

    saepe citos egi per juga longa canes,

    Ov. H. 5, 20:

    canibus circumdare saltus,

    Verg. E. 10, 57:

    hos non inmissis canibus agitant,

    id. G. 3, 371:

    leporem canibus venari,

    id. ib. 3, 410.—
    B.
    Esp.
    1.
    As a term of reproach, to denote,
    a.
    A shameless, vile person, Plaut. Most. 1, 1, 40; Ter. Eun. 4, 7, 33 Donat. ad loc.; Hor. Epod. 6, 1; cf. id. S. 2, 2, 56; Petr. 74, 9; Suet. Vesp. 13. —
    b.
    A fierce or enraged person, Plaut. Men. 5, 1, 14, 5, 1, 18; Hyg. Fab. 3; cf. Cic. Rosc. Am. 20, 57; Sen. Cons. Marc. 22, 5.—
    2.
    As the regular designation of the hangers-on or parasites of an eminent or rich Roman; a follower, dog, creature:

    multa sibi opus esse, multa canibus suis quos circa se habuit,

    Cic. Verr. 2, 1, 48, § 126:

    cohors ista quorum hominum est? Volusii haruspices et Canelii medici et horum canum quos tribunal meum vides lambere,

    id. ib. 2, 3, 11, §

    28: apponit de suis canibus quendam,

    id. ib. 2, 4, 19, § 40; 2, 5, 56, § 146; id. Att. 6, 3, 6; id. Pis. 10, 23.—
    3.
    In mythical lang.
    a.
    Tergeminus, i. e. Cerberus. Ov. A. A. 3, 322; id. Tr. 4, 7, 16;

    called also viperius,

    id. Am. 3, 12, 26:

    Tartareus,

    Sen. Herc. Fur. 649:

    triformis,

    id. Herc. Oet. 1202: Echidnaea. Ov. M. 7, 409; cf.:

    infernae canes,

    Hor. S. 1, 8, 35; Verg. A. 6, 257; Luc. 6, 733. —
    b.
    Semidei canes, Anubis, Luc. 8, 832.—
    4.
    Prov.
    a.
    Stultitia est venatum ducere invitas canes, Plaut. Stich. 1, 2, 82.—
    b.
    Cane pejus et angui Vitare aliquid, Hor. Ep. 1, 17, 30.—
    c.
    Ut canis a corio numquam absterrebitur uncto, will never be frightened from the greasy hide, Hor. S. 2, 5, 83.—
    d.
    Canis caninam non ēst (cf. Engl. dog won ' t eat dog), Auct. ap. Varr. L. L. 7, § 32 Müll.—
    e.
    A cane non magno saepe tenetur aper, Ov. R. Am. 422.—
    5.
    CAVE CANEM, beware of the dog, a frequent inscription of warning to trespassers on doors, etc., Petr. 29; Varr. ap. Non. p. 153, 1; Inscr. Orell. 4320. —Hence:

    Cave Canem,

    the title of a satire by Varro, Non. p. 75, 22.—
    II.
    Transf. [p. 279]
    A.
    A constellation; the Dog.
    1.
    Esp.:

    Canis Major, or simply Canis,

    a constellation of twenty stars, Hyg. Astr. 3, 34; of which the brighest is Sirius or Canicula, Cic. N. D. 2, 44, 114; id. Arat. 108 (349); 123 (367); 138 (382); 276 (522); Vitr. 9, 5, 2; Verg. G. 1, 218; 2, 353; Hor. S. 1, 7, 25; id. Ep. 1, 10, 16; Tib. 3, 5, 2; Ov. F. 4, 904; Plin. 18, 26, 64, § 234 sqq.—
    2.
    Canis Minor, or Minusculus, the Little Dog, = Prokuôn, commonly called Antecanis (hence the plur. canes), Vitr. 9, 52; Plin. 18, 28, 68, § 268; Ov. F. 4, 904.—Acc. to the fable, the dog of Erigone, daughter of Icarius;

    hence, Erigoneïus,

    Ov. F. 5, 723, and Icarius, id. ib. 4, 939.—
    B.
    The sea-dog, called canis marinus, Plin. 9, 35, 55, § 110; and mythically, of the dogs of Scylla, Lucr. 5, 890; Verg. A. 3, 432; Tib. 3, 4, 89; Cic. Verr. 2, 5, 56, § 146; Luc. 1, 549 Cort.; Sen. Med. 351.—
    C.
    The worst throw with dice, the dog-throw (cf. canicula and alea):

    damnosi,

    Prop. 4 (5), 8, 46; Ov. Tr. 2, 474:

    canem mittere,

    Suet. Aug. 71; cf. Isid. Orig. 18, 65.—Prov.:

    tam facile quam canis excidit,

    Sen. Apocol. 10, 2.—
    D.
    A Cynic philosopher:

    Diogenes cum choro canum suorum,

    Lact. Epit. 39, 4.—
    E.
    A kind of fetter, Plaut. Cas. 2, 6, 37 dub. (al. camum; v. camus); cf. 1. catulus.
    2.
    Cănis, is, m., a small river tributary to the Po, Plin. 3, 16, 20, § 117.

    Lewis & Short latin dictionary > canis

  • 88 canorum

    cănōrus, a, um, adj. [canor], of or pertaining to melody, melodious, harmonious, euphonious; neutr. or act. (of sound, men, animals, instruments, etc.; class. in prose and poetry).
    I.
    Neutr.:

    profluens quiddam habuit Carbo et canorum,

    flowing language and a melodious voice, Cic. de Or. 3, 7, 28; Tac. A. 4, 61:

    voce suavi et canoră,

    Cic. Brut. 66, 234:

    vox Sirenum,

    Ov. A. A. 3, 311; Petr. 59, 3.—As a fault in delivery, singing, sing-song, droning:

    sine contentione vox, nec languens, nec canora,

    Cic. Off. 1, 37, 133; cf.

    cano, I. A. 2: canoro quodam modo proclamare,

    Quint. 11, 3, 170; Juv. 7, 18:

    hinnitus edere canoros,

    Suet. Ner. 46:

    versus,

    Hor. Ep. 2, 2, 76: nugae, mere jingling (Voss), id. A. P. 322: plausus, Claud. Cons. Prob. et Olyb. 175.—As subst.: cănō-rum, i, n., melody, charm, in speaking:

    omnino canorum illud in voce splendescit,

    Cic. Sen. 9, 28.—
    II.
    Act.
    A.
    Of men:

    canorus orator et volubilis et satis acer,

    Cic. Brut. 27, 105:

    turba,

    Ov. F. 6, 671:

    ut Gaditana canoro Incipiant prurire choro,

    in song and dance, Juv. 11, 162 Web.:

    Triton,

    Ov. M. 2, 8:

    Aeolides, i. e. Misenus,

    id. ib. 14, 102.—
    B.
    Of animals:

    cum hoc animal (gallus) sit canorum suă sponte,

    Cic. Div. 2, 26, 57:

    aves,

    Verg. G. 2, 328:

    ales, i. e. cygnus,

    Hor. C. 2, 20, 15:

    olor,

    Prop. 2 (3), 34, 84:

    Peneus canorus avium concentu,

    Plin. 4, 8, 15, § 31:

    cicadae,

    id. 11, 26, 32, § 92.—
    C.
    Of instruments:

    fides,

    Verg. A. 6, 120; Hor. C. 1, 12, 11:

    aes, i. e. tubae,

    Verg. A. 9, 503; Ov. M. 3, 704:

    chelys,

    Sen. Troad. 325:

    fila lyrae,

    Claud. Rapt. Pros. 2, praef. 14.— Hence, * adv.: cănōrē, harmoniously:

    musice mundus et canore movetur,

    App. Doctr. Plat. 1; cf. cano, I. B.

    Lewis & Short latin dictionary > canorum

  • 89 canorus

    cănōrus, a, um, adj. [canor], of or pertaining to melody, melodious, harmonious, euphonious; neutr. or act. (of sound, men, animals, instruments, etc.; class. in prose and poetry).
    I.
    Neutr.:

    profluens quiddam habuit Carbo et canorum,

    flowing language and a melodious voice, Cic. de Or. 3, 7, 28; Tac. A. 4, 61:

    voce suavi et canoră,

    Cic. Brut. 66, 234:

    vox Sirenum,

    Ov. A. A. 3, 311; Petr. 59, 3.—As a fault in delivery, singing, sing-song, droning:

    sine contentione vox, nec languens, nec canora,

    Cic. Off. 1, 37, 133; cf.

    cano, I. A. 2: canoro quodam modo proclamare,

    Quint. 11, 3, 170; Juv. 7, 18:

    hinnitus edere canoros,

    Suet. Ner. 46:

    versus,

    Hor. Ep. 2, 2, 76: nugae, mere jingling (Voss), id. A. P. 322: plausus, Claud. Cons. Prob. et Olyb. 175.—As subst.: cănō-rum, i, n., melody, charm, in speaking:

    omnino canorum illud in voce splendescit,

    Cic. Sen. 9, 28.—
    II.
    Act.
    A.
    Of men:

    canorus orator et volubilis et satis acer,

    Cic. Brut. 27, 105:

    turba,

    Ov. F. 6, 671:

    ut Gaditana canoro Incipiant prurire choro,

    in song and dance, Juv. 11, 162 Web.:

    Triton,

    Ov. M. 2, 8:

    Aeolides, i. e. Misenus,

    id. ib. 14, 102.—
    B.
    Of animals:

    cum hoc animal (gallus) sit canorum suă sponte,

    Cic. Div. 2, 26, 57:

    aves,

    Verg. G. 2, 328:

    ales, i. e. cygnus,

    Hor. C. 2, 20, 15:

    olor,

    Prop. 2 (3), 34, 84:

    Peneus canorus avium concentu,

    Plin. 4, 8, 15, § 31:

    cicadae,

    id. 11, 26, 32, § 92.—
    C.
    Of instruments:

    fides,

    Verg. A. 6, 120; Hor. C. 1, 12, 11:

    aes, i. e. tubae,

    Verg. A. 9, 503; Ov. M. 3, 704:

    chelys,

    Sen. Troad. 325:

    fila lyrae,

    Claud. Rapt. Pros. 2, praef. 14.— Hence, * adv.: cănōrē, harmoniously:

    musice mundus et canore movetur,

    App. Doctr. Plat. 1; cf. cano, I. B.

    Lewis & Short latin dictionary > canorus

  • 90 lascivus

    lascīvus, a, um, adj. [Sanscr. lash-āmi, desire; las-āmi, play; Gr. la- in laô, lilaiomai; cf. Goth. lustus; also Lat. largus], wanton, petulant, sportive, playful, frolicsome, frisky, (syn.: petulans, procax).
    I.
    In a good sense: nova proles, * Lucr. 1, 260:

    capella,

    Verg. E. 2, 64:

    puella,

    id. ib. 3, 64:

    pueri,

    Hor. S. 1, 3, 134:

    Amores,

    id. C. 2, 11, 7:

    currumque sequuntur matris lascivo sidera fulva choro,

    Tib. 2, 1, 88:

    tenero lascivior haedo,

    Ov. M. 13, 791:

    aetas,

    Hor. Ep. 2, 2, 216:

    hederae,

    wanton, luxuriant, id. C. 1, 36, 20:

    acus,

    for ornamenting the hair, a hair-pin, Mart. 11, 45, 6; cf. Tert. Verg. Vel. 12:

    tristia maestum Vultum verba decent.... Ludentem lasciva,

    sportive, playful, Hor. A. P. 107; cf.:

    quod dicitur, aut est lascivum et hilare aut contumeliosum,

    Quint. 6, 3, 27:

    ad quod (caput aselli) lascivi ludebant ruris alumni,

    Juv. 11, 98. —
    II.
    In a bad sense, licentious, lewd, lustful, lascivious, Varr. R. R. 1, 14: Siculi, ut sunt lascivi et dicaces, Cael. ap. Quint. 6, 3, 41:

    puellae,

    lascivious, Ov. A. A. 1, 523:

    femur,

    id. Am. 3, 7, 10:

    libelli,

    lewd, Mart. 5, 2, 5; cf.:

    tabellis ac sigillis lascivissimarum picturarum et figurarum,

    Suet. Tib. 43.—
    III.
    Trop., of style, licentious, luxuriant, overloaded with ornament; oratio, Gell. 12, 2, 9; cf.: illud lascivum zôê kai psuchê, Juv. 6, 194.—Hence, adv. in two forms.
    A.
    lascīvē, wantonly, lasciviously (post-class.):

    loqui,

    licentiously, Mart. 8 init.:

    versus facere,

    App. Mag. p. 278, 31. — Comp.:

    lascivius,

    Avien. Arat. 514.—
    B.
    lascīvĭter, wantonly, petulantly: ludere, Laev. ap. Charis. p. 183 P.

    Lewis & Short latin dictionary > lascivus

  • 91 nuncupo

    nuncŭpo, āvi, ātum, 1 (nuncupassit for nuncupaverit; v. in the foll.), v. a. [nomencapio], to call by name, to call, name (mostly ante-class. and post-Aug.;

    esp. in jurid. lang.: quem cultrix nomine nostro nuncupat,

    Ov. F. 1, 246; cf. Cic. de Or. 3, 38, 153; Quint. 8, 3, 27 Spald. N. cr.; cf.: designo, declaro, dico): nuncupare nominare valere apparet in legibus, ubi nuncupatae pecuniae sunt scriptae;

    item in choro, in quo est: Aenea! Quis est qui meum nomen nuncupat? Item in Medio: Quis tu es mulier, quae me insueto nuncupāsti nomine?

    Varr. L. L. 6, § 60 Müll.: CVM NEXVM FACIET MANCIPIVMQVE VTI LINGVA NVNCVPASSIT ITA IVS ESTO, Fragm. XII. Tab. ap. Paul. ex Fest. p. 173 Müll.; cf. Cic. Off. 3, 16, 65; cf. also id. de Or. 1, 57, 245: nuncupata pecunia est nominata, certa (nomine certa?), nominibus propriis pronuntiata, Paul. ex Fest. p. 173 Müll.:

    tum illud, quod erat a deo donatum, nomine ipsius dei nuncupabant,

    Cic. N. D. 2, 23, 60; cf. id. ib. 2, 28, 71:

    res utiles deorum vocabulis,

    id. ib. 1, 15, 38; Plin. 4, 12, 27, § 91:

    Pompeii M. titulos omnes triumphosque hoc in loco nuncupari,

    id. 7, 26, 27, § 95:

    aliquam reginam,

    Just. 24, 2, 9:

    aliquem Caesarem,

    Aur. Vict. Caes. 23, 2:

    Indigetem,

    Ov. M. 14, 608.— Poet.: alicujus fidem, to invoke, Pac. ap. Non. 90, 11 (Trag. Rel. p. 78, v 141 Rib.).—
    II.
    In partic.
    A.
    Nuncupare heredem, to name publicly before witnesses as one's heir:

    heredes palam, ita ut exaudiri possint nuncupandi sunt,

    Dig. 28, 1, 21:

    voce nuncupatus heres,

    Just. 12, 15 fin.; Dig. 37, 11, 8: nuncupatum testamentum, a testament drawn up in the presence of witnesses, in which the testator names his heirs, Plin. Ep. 8, 18, 5.—
    B.
    In gen., to constitute or appoint as one's heir, Suet. Claud. 4; id. Calig. 38:

    nec quia offendit alius, nuncuparis, sed quia ipse meruisti,

    Plin. Pan. 43.—
    C.
    To announce publicly, proclaim formally:

    consultatum pro rostris an in senatu an in castris adoptio nuncuparetur,

    Tac. H. 1, 17.—
    D.
    To pronounce vows publicly, to offer vows, to vow: vota nuncupata dicuntur, quae consules, praetores cum in provinciam proficiscuntur faciunt: ea in tabulas praesentibus multis referuntur. At Santra L. II. de verborum antiquitate satis multis nuncupata colligit non directo nominata significare, sed promissa et quasi testificata, circumscripta, recepta, quod etiam in votis nuncupandis esse convenientius, Paul. ex Fest. p. 173 Müll.; Cic. Phil. 3, 4, 11; Liv. 21, 63:

    cum consul more majorum secundum vota in Capitolio nuncupata, cum lictoribus paludatus profectus ab urbe esset,

    id. 41, 10:

    solvere vota nuncupata pro incolumitate exercitus,

    Val. Max. 1, 1 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > nuncupo

  • 92 prurio

    prūrĭo, īre, v. n. [etym. dub.; cf. pruna], to itch.
    I.
    Lit.:

    si prurit frictus ocelli angulus,

    Juv. 6, 578:

    os prurit,

    Scrib. Comp. 193.—
    II.
    Transf., to itch or long for a thing.
    1.
    For blows, stripes, etc., Plaut. Poen. 5, 5, 36; id. Am. 1, 1, 139; id. Bacch. 5, 2, 75; id. Mil. 2, 4, 44:

    vitulus prurit in pugnam,

    is eager for the combat, Mart. 3, 58, 11.—
    2.
    For pleasure, to be wanton, Plaut. Pers. 1, 1, 32; id. Stich. 5, 5, 15; Cat. 88, 2; Mart. 3, 93, 20; 6, 37, 3; 9, 91, 8:

    incipiant prurire choro puellae,

    to make a wanton display, Juv. 11, 163:

    ad sua desideria coacervabunt sibi magistros, prurientes auribus,

    Vulg. 2 Tim. 4, 3 al.;

    in this sense also of things,

    Mart. 1, 36, 11; 12, 96, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > prurio

  • 93 stipo

    stīpo, āvi, ātum, 1, v. a. [stephô, to surround, crowd upon, stemma, stephanos; cf.: stipator, stipulor], to crowd or press together, to compress (class.; esp. of personal objects, and in part. perf.; cf.: comprimo, compono).
    I.
    Lit.:

    qui acceperant majorem numerum (assium), non in arcā ponebant, sed in aliquā cellā stipabant, id est componebant, quo minus loci occuparet,

    Varr. L. L. 5, § 182 Müll.:

    ingens argentum,

    Verg. A. 3, 465:

    apes mella Stipant,

    id. G. 4, 164; id. A. 1, 433:

    materies stipata,

    Lucr. 1, 345:

    nec tamen undique corporea stipata tenentur omnia naturā,

    id. 1, 329; cf. id. 2, 294; 1, 611; 1, 664:

    Graeci stipati, quini in lectulis, saepe plures,

    Cic. Pis. 27, 67:

    velut stipata phalanx,

    Liv. 33, 18:

    ita in arto stipatae erant naves, ut, etc.,

    id. 26, 39:

    fratrum stipata cohors,

    Verg. A. 10, 328.— Poet.: stipare Platona Menandro, i. e. to pack up together the works of Plato, Menander, etc., Hor. S. 2, 3, 11:

    custodum gregibus circa seu stipat euntem,

    closely surrounds her with, Prop. 3, 8 (4, 7), 13; cf.

    mid.: cuncta praecipiti stipantur saecula cursu,

    throng, crowd, Claud. Rapt. Pros. 2, 311.—
    II.
    Transf., to press, cram, stuff, or fill full of any thing:

    ut pontes calonibus et impedimentis stipatos reperit,

    Suet. Calig. 51:

    hos (poëtas) ediscit et hos arcto stipata theatro Spectat Roma,

    Hor. Ep. 2, 1, 60; cf.:

    curia cum patribus fuerit stipata,

    Ov. P. 3, 1, 143:

    multo Patrum stipatur curia coetu,

    Sil. 11, 503:

    recessus equi,

    Petr. 89:

    tribunal,

    Plin. Ep. 6, 33, 4:

    calathos prunis,

    Col. 10, 405:

    nucein sulfure,

    Flor. 3, 19:

    calceum,

    Tert. Virg. Vel. 12:

    tectum omne,

    App. M. 3, p. 130, 13.—
    B.
    With a personal object, of a dense crowd, to surround, encompass, environ, attend, accompany, [p. 1761] etc. (syn.:

    comitor, prosequor): Catilina stipatus choro juventutis, vallatus indicibus atque sicariis,

    Cic. Mur. 24, 49:

    qui stipatus semper sicariis, saeptus armatis, munitus indicibus fuit,

    id. Sest. 44, 95:

    stipati gregibus amicorum,

    id. Att. 1, 18, 1; cf. id. Mil. 1, 1:

    telis stipati,

    id. Phil. 5, 6, 17:

    qui senatum stiparit armatis,

    id. ib. 3, 12, 31:

    stipatus lictoribus,

    id. Verr. 2, 4, 40, § 86:

    senectus stipata studiis juventutis,

    id. Sen. 9, 28:

    comitum turba est stipata suarum,

    Ov. M. 3, 186:

    juventus stipat ducem,

    Val. Fl. 7, 557; Plin. Pan. 23; Capitol. Max. et Balb. 13.— Absol.:

    magnă stipante catervă,

    Verg. A. 4, 136; Liv. 42, 39:

    huc coetus ministrūm stipantur,

    Stat. S. 3, 1, 87. —Hence, * stīpātus, a, um, P. a., begirt, surrounded:

    ab omni ordine, sexu, aetate stipatissimus,

    Sid. Ep. 3, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > stipo

  • 94 cry

    1. verb
    1) (to let tears come from the eyes; to weep: She cried when she heard of the old man's death.) chorar
    2) ((often with out) to shout out (a loud sound): She cried out for help.) gritar
    2. noun
    1) (a shout: a cry of triumph.) grito
    2) (a time of weeping: The baby had a little cry before he went to sleep.) choro
    3) (the sound made by some animals: the cry of a wolf.) uivo
    - cry off

    English-Portuguese (Brazil) dictionary > cry

  • 95 Iroko:

    Ceiba. Ceiba pentandra (Lin). (Gaertn). Arbol silvestre de la familia de las Bombacáceas. Árbol sacratísimo entre africanos, chinos y cubanos. Dada la imbricación de pueblos, culturas, lenguas y mitos que desde hace más de cuatro y medio siqlos se viene produciendo en Cuba, y en América, ha resultado que en muchos asuntos, el folklorista, el etnólogo, el antropólogo, el sociólogo y el musicógrafo, encuéntranse con noticias de un mismo objeto o asunto, que son de muy distintos orígenes, las cuales forman un complejísimo cuerpo intelectual que en su día, talentos como los del Dr. Fernando Ortiz, podrán estudiar y explicar. Nosotros nos limitamos a recoger, poner algún orden e informar. Este es el caso de las noticias respecto a la Ceiba, informada por la Srta. Lydia Cabrera, alumna del Dr. Ortiz y meritísima floklorista. Son muchos los nombres que en Cuba le damos a la Ceiba. Es el propio orísha Iroko o Iroke de los lucumis oyó; Lóke dicen los dajomeyanos, señalando a un santo viejo, esposo de Abomán y hermano de la llamada Ondó. Otros nombres para la Ceiba son Iggi Olorun o Arbol de Dios, Arabbá, Eluwere y Asabá. Esto es sin mencionar los que recibe entre los bantús o congos, así como en otras culturas africanas de asiento en Cuba. Iroko es la propia Oddúa, diosa del infrarnundo de los espíritus o muertos. Vive en la parte superior del follaje a donde concurren todos los muertos. Como que Oddúa es el Obatalá de los lucumís oyó, resulta que el Obatalá llamado Agguémo Yéme es Iroko, por lo que se le sacrifican pollos blancos todos los meses, y cual si fuera otá, se hablá con la propia Obatalá en cualquier Ceiba. Quizás por eso sea que se diga que la Ceiba es tronco o bastón de Olofi. Los ararás, como los lucumís oyó, representaron en la Ceiba, llamado Aremú. También señalan que en la Ceiba están Yémmu y Babá, Náná Dádda, Awuru, Maggalá y el Changó arará mayor, llamado Gebioso. Entre los oríchas que se nombran como los que están o van a la Ceiba, señalamos a todos los Changó, y Aggayú Solá (el Brazo Fuerte). Por otra parte, se dice que la Ceiba o Iggi Olorún se le llama Iroko así que está consagrada, pero no faltan quienes aseguran que todas las Ceibas son benditas y sagradas por Olofi, sin más. En cuanto a la pertenencia, se dice que aunque en ella están todos los orichas y muertos, pertenece al Santísimo Poder de Dios, a la Virgen María, a la Purísima Concepción que protege a las parturientas en su tronco, a Obatalá o Virgen de las Mercedes, a Oricha oko, a Oggún, a Aggayú, a Changó, Obbá, a Obanlá o Virgen Purísima... No hay dudas de que Iroko es un oricha al que como a Aggayú se le sacrifican toretes que no hayan padreado, los cuales son paseados alrededor de su tronco por los santeros que llevan velas encendidas; mientras le están sacrificando gallos, gallinas, patos de la Florida y guanajos blancos. Es una preciosa ceremonia en el campo abierto que se traga los rezos como tierra reseca bebe agua; al final, el ceremonial asciende hasta el mismo cielo, vertiendo la sangre caliente del torete degollado en la tierra donde se agarran las salientes raíces del Gigante Dios. Aquella ceremonia de reconocimiento, atención, sumisión y petición, había principiado con una sencilla reunión en la que un Santero Mayor invocó a Iroko, según es la costumbre centenaria en el ilé Ocha, diciendo: Terewama Iroko. Iroko, fumi arere.Terewama Iroko, Arere iyágguó. Los rezos con oriaté, y coro de hombres y mujeres, rompieron cuando los obínú, salidos del coco seco roto, anunciaron en sus cuatro masas blanquísimas, el alafia húmedo del agua bendita de sus entrañas; el choro chorochó mezclado en el otawe de las broncíneas caras, espejea las maniobras de los sacrificios menores, hasta que asciende el dramatismo en el degüello del malú para culminar en la danza y toque a Iroko, donde se ve un bastón cubierto de preciosos collares en colores haciendo juego con una escoba adornada de cuentas rojas de Changó y blancas de Obatalá. Bastón y Escoba representan dioses que bailan con los omóchas hasta el frenesí de la posesión corpórea de los orichas, que se personifican así, para dar muestras de que han participado y están conformes en la alegría de sus hijos, que nada malo hacen en buscar la felicidad con un modo religioso que los ajusta.

    Vocabulario Lucumí > Iroko:

  • 96 k'usillu

    s.(fig) bufón; payaso
    --------
    s.(zoo) mono
    --------
    s.(zoo)( d2) mono choro

    Diccionario quechua - español > k'usillu

См. также в других словарях:

  • Choro Q 64 2 — Choro Q 64 2: Hachamecha Grand Prix Race Choro Q 64 2 Hachamecha Grand Prix Race Éditeur Takara Développeur Locomotive Games Date de sortie 24 décembre 1999 (Japon) Genre Course Mode de jeu …   Wikipédia en Français

  • Choró —   Municipality   The Municipality of Choró Nickname(s): Choró Limão …   Wikipedia

  • Choro —   [portugiesisch, ʃorɔ], populäre Musizierweise in Brasilien, deren Herausbildung um 1870 in Rio de Janeiro begann. Man benannte damit kleine Instrumentalensembles (Choro conjunto: Flöte, ein bis zwei Gitarren und Cavaquinho), die sich durch die… …   Universal-Lexikon

  • Choro — puede referirse a: En Zoología: En Sudamérica, es el nombre común con el que se conoce a los moluscos de la familia Mytilidae, también conocido como mejillón. En Música: Choro es un género musical popular de Brasil. En Botánica: Se denomina Choro …   Wikipedia Español

  • Choro Q HG 4 — also known as ChoroQ , is a PlayStation 2 game published by Atlus in the US, Zoo Digital Publishing in PAL regions and Takara in Japan. It was developed by Barnhouse Effect. The game is marketed as a Car PG : a hybrid of driving and roleplaying …   Wikipedia

  • choro — |ô| s. m. 1. Ato de chorar; pranto; lamento; lamúria. 2. Derramamento aquoso da videira após a poda. 3.  [Brasil] Funçanata musical popular de vários instrumentos. 4. A música tocada por esses instrumentos. • Plural: choros |ô| …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • choro — sustantivo masculino 1. Origen: Chile, Perú. Mejillón. 2. Uso/registro: jergal. Origen: Perú. Ladrón de poca importancia …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

  • Choro — Pixinguinha (1897 1973) is one of the most important choro composers of all time. Joaquim Callado (1848 1880) is cons …   Wikipedia

  • Choro-Q — ChoroQ redirects here. For the series of video games, see ChoroQ (video game). The toys Choro Q (チョロQ?) is a …   Wikipedia

  • Choro — Der Choro (Aussprache: [ ʃoɾu]) ist ein brasilianischer Musikstil, der wahrscheinlich in den 1870er Jahren in Rio de Janeiro als Fusion von populärer europäischer Musik (Polka, Walzer) und der afrikanischen Musik eingeschleppter Sklaven entstand …   Deutsch Wikipedia

  • Chôro — Der Choro (Aussprache: [ ʃoɾu]) ist ein brasilianischer Musikstil, der wahrscheinlich in den 1870er Jahren in Rio de Janeiro als Fusion von populärer europäischer Musik (Polka, Walzer) und der afrikanischen Musik eingeschleppter Sklaven entstand …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»