Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

causam+appellationis+cj

  • 1 desero [2]

    2. dē-sero, seruī, sertum, ere, eig. gleichs. (von sich) abreihen, abfügen, abtrennen, d.i. im Stiche lassen, verlassen, aufgeben, I) im allg.: 1) eig., einen Ort: ubi hibernam Lyciam deserit ac Delum maternam invisit Apollo, Verg.: inamabile regnum desere, Ov. – v. Lebl., mensa deserit toros, wird entfernt von usw., Ov. her. 12, 52: pro cerebri ubertate vel affluit capillago vel deserit (fällt aus), Tert. de anim. 51. – 2) bes. unbebaut ( brach) liegen lassen, unbewohnt lassen, agros latos ac fertiles deserere totasque arationes derelinquere, Cic.: sedes, Curt.: quam multas existimatis insulas esse desertas? Cic. – II) prägn., pflichtvergessen, wortbrüchig, treulos verlassen, aufgeben, im Stiche lassen, A) eig.: 1) im allg.: omnes noti me atque amici deserunt, Ter.: cum amici partim deseruerint me, partim etiam prodiderint, Cic.: Cleomenem acerrime pugnantem ab his relictum esse atque desertum, Cic.: deinde me deseruisti ac dereliquisti, Cic.: ut eos, quos tutari debeant, desertos esse patiantur, Cic.: te deserit aetate (mit der Zeit) et satietate (aus Überdruß), läßt dich laufen, sitzen, Plaut. – deserere alci, jmdm. preisgeben: cui me moribundam deseris, hospes? Verg. Aen. 4, 323. – im Passiv auch m. bl. Abl., deseror coniuge, Ov. her. 12, 161: desertus coniuge, Prop. 2, 8, 29: desertus suis, Tac. ann. 3, 20: desertus utrisque, Tac. hist. 5, 3. Vgl. unten no. B, 1, b. – m. Genet., deserta natorum, Stat. Theb. 5, 608 (wie Sil. 8, 588 desolatae virorum gentes). – 2) insbes., einen Posten verlassen, legationem, ICt.: excubias palatii, ICt. – u. als milit. t. t., exercitum, castra u. dgl., das Heer, das Lager verlassen, desertieren, exercitum, Cic.: exercitum ducesque, Caes.: relinquere signa et deserere castra, Liv. – u. so absol., von seinem Feldherrn-, seiner Partei abfallen, abtrünnig werden, desertieren, Nep. Eum. 5, 1. Sen. de ira 2, 10, 4. Tac. ann. 13, 35. Quint. 9, 2, 85. Spart. Sev. 10, 8 u. ICt. (aber Cic. Verr. 5, 110 ist eam [sc. classem] zu supplieren). – B) übtr., jmd. od. etwas verlassen, aufgeben, im Stiche lassen, verabsäumen, hintansetzen, vernachlässigen, mit etw. sich nicht weiter abgeben, 1) im allg.: a) v. Pers.: Petreius non deserit se, gibt sich nicht auf, Caes.; vgl. des. rem publicam libertatemque suam, Sall.: vitam, Cic.: nec fratris preces nec Sextii promissa nec spem mulieris, Cic.: causam, Cic.: causa deseritur, bleibt ganz liegen, Cic.: d. officium, Cic.: curam belli, Liv.: studia sapientiae, Quint.: inceptum, Verg. – b) v. sachl. od. abstr. Subjj.: genua hunc cursorem deserunt, Plaut.: nisi me lucerna desereret, ausgehen wollte, Cic.: multo tardius fama deseret Curium Fabricium, Cic.: tempus maturius quam res me deseret, es wird mir eher an Zeit als an Stoff gebrechen, Sall.: in his miseriis cuncta me cum fortuna deseruere, Sall. fr. – im Passiv, quod... numquam deseritur a se, was die Kraft sich zu bewegen nie verliert, Cic.: a mente deseri, den Kopf verlieren, Cic.: deseri ocius a re familiari quam a re publica, Cic.: neque is, qui optime potest, deserendus ullo modo est a nostra cohortatione, neque is, qui aliquid potest, deterrendus, wir dürfen nicht unterlassen, den, der etwas Vorzügliches leistet, zu ermuntern, Cic. – im Passiv poet. m. bl. Abl., leo desertus viribus, Phaedr. 1, 23, 3: fumant desertae gurgite valles, Stat. Theb. 4, 707: verb. deserta desolataque aula reliquis subsidiis, Suet. Cal. 12, 1. Vgl. oben no. A, 1. – 2) insbes.: a) die Sakra, Gottesverehrung versäumen, unterlassen, publica sacra et Romanos deos in pace, Liv.: cultum deorum non d., Liv. – b) als gerichtl. t. t., α) vadimonium, den Termin versäumen, ausbleiben, oft bei Cic. u.a. – u. so absol. (ohne vad.) b. Quint. 3, 6, 78. – β) von einer Rechtssache, einer Klage abstehen, eine Rechtssache, eine Klage fallen lassen, causam appellationis, ICt.: litem inchoatam, ICt. – c) als jurist. t. t., von einem Geschäfte sich zurückziehen, negotia peritura, ICt. – od. einem Versprechen nicht nachkommen, es nicht erfüllen, promissum officium, ICt.

    lateinisch-deutsches > desero [2]

  • 2 desero

    1. dē-sero, situm, ere, einsäen, desitis seminibus, Varro r. r. 1, 23, 6.
    ————————
    2. dē-sero, seruī, sertum, ere, eig. gleichs. (von sich) abreihen, abfügen, abtrennen, d.i. im Stiche lassen, verlassen, aufgeben, I) im allg.: 1) eig., einen Ort: ubi hibernam Lyciam deserit ac Delum maternam invisit Apollo, Verg.: inamabile regnum desere, Ov. – v. Lebl., mensa deserit toros, wird entfernt von usw., Ov. her. 12, 52: pro cerebri ubertate vel affluit capillago vel deserit (fällt aus), Tert. de anim. 51. – 2) bes. unbebaut ( brach) liegen lassen, unbewohnt lassen, agros latos ac fertiles deserere totasque arationes derelinquere, Cic.: sedes, Curt.: quam multas existimatis insulas esse desertas? Cic. – II) prägn., pflichtvergessen, wortbrüchig, treulos verlassen, aufgeben, im Stiche lassen, A) eig.: 1) im allg.: omnes noti me atque amici deserunt, Ter.: cum amici partim deseruerint me, partim etiam prodiderint, Cic.: Cleomenem acerrime pugnantem ab his relictum esse atque desertum, Cic.: deinde me deseruisti ac dereliquisti, Cic.: ut eos, quos tutari debeant, desertos esse patiantur, Cic.: te deserit aetate (mit der Zeit) et satietate (aus Überdruß), läßt dich laufen, sitzen, Plaut. – deserere alci, jmdm. preisgeben: cui me moribundam deseris, hospes? Verg. Aen. 4, 323. – im Passiv auch m. bl. Abl., deseror coniuge, Ov. her. 12, 161: desertus coniuge, Prop. 2, 8, 29: desertus suis, Tac. ann. 3, 20: desertus utrisque, Tac. hist. 5, 3. Vgl. unten no.
    ————
    B, 1, b. – m. Genet., deserta natorum, Stat. Theb. 5, 608 (wie Sil. 8, 588 desolatae virorum gentes). – 2) insbes., einen Posten verlassen, legationem, ICt.: excubias palatii, ICt. – u. als milit. t. t., exercitum, castra u. dgl., das Heer, das Lager verlassen, desertieren, exercitum, Cic.: exercitum ducesque, Caes.: relinquere signa et deserere castra, Liv. – u. so absol., von seinem Feldherrn-, seiner Partei abfallen, abtrünnig werden, desertieren, Nep. Eum. 5, 1. Sen. de ira 2, 10, 4. Tac. ann. 13, 35. Quint. 9, 2, 85. Spart. Sev. 10, 8 u. ICt. (aber Cic. Verr. 5, 110 ist eam [sc. classem] zu supplieren). – B) übtr., jmd. od. etwas verlassen, aufgeben, im Stiche lassen, verabsäumen, hintansetzen, vernachlässigen, mit etw. sich nicht weiter abgeben, 1) im allg.: a) v. Pers.: Petreius non deserit se, gibt sich nicht auf, Caes.; vgl. des. rem publicam libertatemque suam, Sall.: vitam, Cic.: nec fratris preces nec Sextii promissa nec spem mulieris, Cic.: causam, Cic.: causa deseritur, bleibt ganz liegen, Cic.: d. officium, Cic.: curam belli, Liv.: studia sapientiae, Quint.: inceptum, Verg. – b) v. sachl. od. abstr. Subjj.: genua hunc cursorem deserunt, Plaut.: nisi me lucerna desereret, ausgehen wollte, Cic.: multo tardius fama deseret Curium Fabricium, Cic.: tempus maturius quam res me deseret, es wird mir eher an Zeit als an Stoff gebrechen, Sall.: in his miseriis cuncta me cum fortuna deseruere, Sall.
    ————
    fr. – im Passiv, quod... numquam deseritur a se, was die Kraft sich zu bewegen nie verliert, Cic.: a mente deseri, den Kopf verlieren, Cic.: deseri ocius a re familiari quam a re publica, Cic.: neque is, qui optime potest, deserendus ullo modo est a nostra cohortatione, neque is, qui aliquid potest, deterrendus, wir dürfen nicht unterlassen, den, der etwas Vorzügliches leistet, zu ermuntern, Cic. – im Passiv poet. m. bl. Abl., leo desertus viribus, Phaedr. 1, 23, 3: fumant desertae gurgite valles, Stat. Theb. 4, 707: verb. deserta desolataque aula reliquis subsidiis, Suet. Cal. 12, 1. Vgl. oben no. A, 1. – 2) insbes.: a) die Sakra, Gottesverehrung versäumen, unterlassen, publica sacra et Romanos deos in pace, Liv.: cultum deorum non d., Liv. – b) als gerichtl. t. t., α) vadimonium, den Termin versäumen, ausbleiben, oft bei Cic. u.a. – u. so absol. (ohne vad.) b. Quint. 3, 6, 78. – β) von einer Rechtssache, einer Klage abstehen, eine Rechtssache, eine Klage fallen lassen, causam appellationis, ICt.: litem inchoatam, ICt. – c) als jurist. t. t., von einem Geschäfte sich zurückziehen, negotia peritura, ICt. – od. einem Versprechen nicht nachkommen, es nicht erfüllen, promissum officium, ICt.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > desero

  • 3 circumduco

    circum-dūco, dūxī, ductum, ere
    1) водить кругом, обводить ( cohortes longiore itinere Cs)
    aliquem vicatim c. Su — водить кого-л. по деревням
    c. aliquem aliquid Pl, Cs — проводить кого-л. по чему-л.
    reliquam diei partem per aliquid c. Su — провести остаток дня в чём-л. (в каком-л. занятии)
    orbes circumducti majores minoribus Sen — большие круги, обведённые вокруг меньших, т. е. концентрические
    umbram alicujus rei lineis c. PM — очертить контур чего-л.
    2) обманывать, провести, надуть ( aliquem Pl)
    c. aliquem aliquā re Pl — надуть кого-л. на чём-л., мошеннически выманить что-л. у кого-л.
    3) ритор. раздувать многословием, распространяться, растягивать
    unum sensum longiore ambitu c. Q — развивать одну какую-л. мысль в растянутой фразе
    4) растягивать произношение, произносить протяжно ( syllabam Q)
    5) перечеркнуть широким кругом (ср. «похерить»), т. е. отменить, аннулировать ( edictum Dig) или отвергнуть, отклонить ( causam appellationis CJ)

    Латинско-русский словарь > circumduco

  • 4 circumducere

    1) кругом обводить, обвивать, linum circumductum (1. 1 § 11 D. 37, 11). 2) прославлять (1. un. C. 7, 5 - sed vanum nomen hujus - modilibertatis circumducitur, существовать). 3) обманывать (1. 33 D. 42, 1). 4) уничтожать, признавать недействительным: circumd. acta (1. 45 pr. D. 42, 1);

    cognitionem (1. 27 § 1 D. 40, 12. 1. 22 D. 49, 1), edictum peremtorium (1. 73 § 1 D. 5, 1); отвергать, circumd. causam appellationis (1. 6 C. 7, 43)$

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > circumducere

  • 5 appellatio

    appellātĭo, ōnis, f. [st2]1 [-] action d'adresser la parole, action d'aborder qqn. [st2]2 [-] pourvoi, recours, appel (en justice). [st2]3 [-] nom, dénomination, appellation, titre. [st2]4 [-] prononciation.    - hanc nactus appellationis causam, Cæs. BC. 2, 28: profitant de cette occasion pour prendre la parole.    - ut omnes appellationes ad senatum fierent, Suet. Ner. 17: (on prit la précaution) de déférer tous les appels devant le sénat.    - nihil esse rem publicam, appellationem modo sine corpore ac specie, Suet. Cæs. 77: (il disait) que l'Etat n'était rien, seulement un nom sans corps ni réalité.    - appellatio tribunorum: appel aux tribuns.
    * * *
    appellātĭo, ōnis, f. [st2]1 [-] action d'adresser la parole, action d'aborder qqn. [st2]2 [-] pourvoi, recours, appel (en justice). [st2]3 [-] nom, dénomination, appellation, titre. [st2]4 [-] prononciation.    - hanc nactus appellationis causam, Cæs. BC. 2, 28: profitant de cette occasion pour prendre la parole.    - ut omnes appellationes ad senatum fierent, Suet. Ner. 17: (on prit la précaution) de déférer tous les appels devant le sénat.    - nihil esse rem publicam, appellationem modo sine corpore ac specie, Suet. Cæs. 77: (il disait) que l'Etat n'était rien, seulement un nom sans corps ni réalité.    - appellatio tribunorum: appel aux tribuns.
    * * *
        Appellatio, Verbale. Appellement.
    \
        Qui se patris appellatione salutarent. Plin. Qui en le saluant l'appeloyent pere.
    \
        Appellationes nauium, et telorum vocabula. Gel. Les noms.
    \
        Appellatio ad aliquem. Plin. Appel, Appellation.
    \
        Appellatio literarum. Quintil. Prolation.

    Dictionarium latinogallicum > appellatio

  • 6 cognitionalis

    относящийся к судебному разбирательству: cognit. sententia, решение спорного дела после судебного разбирательства (1. 1 C. 7, 42. 1. 13 C. 7, 45);

    cognit. certamina, действия по производству дела (1. 1 § 1 C. 7, 40. 1. 3 § 1 C. 12, 30);

    gesta, судебные протоколы (1. 4 pr. C. 12, 6);

    cognitionaliter (adv.) посредством судебного исследования: cogn. causam examinare (1. 12 pr. C. 1, 14);

    causae appellationis imponere exordium cognit., в присутствии спорящих сторон, - прот. ex una parte (1. 5 § 4 C. 7, 63).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > cognitionalis

  • 7 persequi

    1) преследовать, гнаться за а) в собств. см., напр. pers. feram bestiam (1, 5 § 1 D. 41, 1. 1. 37 D. 47, 2);

    serrum fugitivum (1. 2 § 1 D. 48, 15), b) пер.напр.: inimicitiis gravissimis pers. aliquem, ненавидеть, сильно нападать на (1. 22 D. 34, 4); человека (1. 26 C. Th. 16, 8); отстаивать, отыскивать свои права судебным порядком, ius persequendi iudicio, quod sibi debetur (pr. I. 4, 6. 1. 3 § 2 D. 37, 1. 1. 14 § 1 D. 50, 16. cf. 1. 13 pr. D. 6, 2. 1. 30 § 1 D. 44, 2. 1. 14 pr. D. 20, 1. 1. 11. 12 § 1 D. 20, 6);

    pers. iudicatum (1. 39 § 12 D. 26, 7. 1. 52 § 1 D. 46, 1. §11 I. 4, 3);

    pers. furtum, iniuriam (1. 2 § 5 D. 5, 1);

    suas suorumque iniurias (1. 16 C. 9, 1. 1. 9 eod.);

    crimen legis Fabiae, expilatae hereditatis (1. 2 C. 9, 20. 1. 2 C. 9. 32).

    2) приводить в исполнение, провести до конца, pers. litem (1. 5 D. 46, 8);

    appellationis causam (1. 27 D. 49, 1);

    accusationem (1. 16 C. 9, 22. 1. 15 pr. § 1 D. 42, 1).

    3) получать (§ 29 I. 2, 1. § 4 I. 2, 9). 4) следовать за, officium eius cuius forum (подсудность) pars persequitur (подчиняться) fugientis (1. 5 pr. C. 2, 56).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > persequi

  • 8 appellatio

    appellātĭo, ōnis, f. [2. appello].
    I.
    A going to one in order to accost or make a request of him (not found in earlier Lat.).
    A.
    An address, an accosting: hanc nactus appellationis causam, this opportunity for an address or appeal, Caes. B. C. 2, 28.—Hence,
    B.
    In judicial lang., t. t., an appeal:

    intercessit appellatio tribunorum, i. e. ad tribunos,

    Cic. Quint. 20 fin.; so id. Vatin. 14 fin.:

    appellationem et tribunicium auxilium,

    Liv. 9, 26:

    appellatio provocatioque,

    id. 3, 56; Suet. Aug. 33:

    ut omnes appellationes a judicibus ad Senatum fierent,

    id. Ner. 17; so,

    ad populum,

    Plin. 6, 22, 24, § 90 al. —
    II.
    Esp.
    A.
    A calling by name, a naming:

    neque nominum ullorum intereos appellatio est,

    Plin. 5, 8, 8, § 45.—Hence, meton. syn. with nomen, name, title, appellation (mostly post-Aug.):

    voluit appellatione hac inani nobis esse par,

    Cic. Att. 5, 20, 4:

    regum appellationes venales erant,

    id. Dom. 50:

    qui non aura, non procella, sed mares appellatione quoque ipsā venti sunt,

    Plin. 2, 45, 45, § 116; Tac. A. 3, 56; Suet. Ner. 55; id. Aug. 100; id. Dom. 13; id. Tib. 67; id. Vesp. 12:

    nihil esse rem publicam, appellationem modo,

    a mere name, id. Caes. 77.—
    B.
    In gram.
    1.
    Pronunciation:

    suavitas vocis et lenis appellatio litterarum,

    Cic. Brut. 74, 259; Quint. 11, 3, 35 (cf. 2. appello, II. E.).—
    2.
    A substantive, Quint. 9, 3, 9; cf. id. 1, 4, 20, and Scaurus ap. Diom. p. 306 P.

    Lewis & Short latin dictionary > appellatio

См. также в других словарях:

  • ATHENAEUM Romanum — cuius mentio apud Iul. Capitolin. in Pertinace, c. 11. Pertinax eô die processionem, quam ad Athenaeum paraverat, ut audiret Poetam etc. Lamprid. in Alex. Seu. c. 35. Ad Athenaeum audiendorum et Graecorum et Latinorum Rhetorum vel Poetarum causâ… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • ANAX — I. ANAX Caeli et Terrae fil. a qo Miletus olim dicta fuit Anactoria. Indidem id esse factum putaverim, quod, apud Poetarum antiquissimos, nomen Anax in honore fuit, tamquam sacrum et augustum, Regibusque, et Heroibus peculiare. Etiam Dioscuros… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • ARELATUM — urbs nobilis Archiepiscopalis Galliae Narbonens. secundum quosdam ab Arulo, Priami nepote, vel ab Areli, filio Gad. Gen. c. 46. v. 16. condita: Phocensibus aliis eius originem tribuentibus, eô tempore, quô etiam Massilia exstructa. Sextanorum… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • DEPOSITIONIS in Academiis Ritus — Fuit antiquissimis iam temporibus moris, eos, qui in disciplinam Philosophorum se darent, certis quibusdam ritibus officii admonere, et velut initiare. Quo spectabat Pythagoraeorum ἐχεμυθία: Cavilli et Indibria auditorum, quibus Sophistarum… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • DIES — I. DIES Nicanoris, Festum Iudaeorum, de quo infra in voce Iudith. Diespiter, Iuppiter, quasi diei, i. e. lucis pater, uti Macrob. interpretatur. Hostat. l. 1. Carm. od. 34. v. 5. Namque Diespiter Igni corusco nubila dividens. Et idem l. 3. Carm.… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • DORSANES — Hercules apud Indos sic dictus Hesych. Δορσάνης ὁ Η῾ρακλῆς παῤ Ι᾿νδοῖς. Difficile est Indicae huius appellationis causam adducere. Ceteroquin vicinum est Chaldaicum daras, h. e. calcare; premere. Et in praecipua Herculis laude ponebatur, quod… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • FACIES Dei — FACIES Dei, τὸ τοῦ Θεοῦ πρόσωπον, Strab. l. 16. p. 742. Ptol. Scylaci, vocatur Libani montis prom. cuius appellationis causam aperit Ioh. Marshamus Canone Chron. Sec. III. ubi de Θεοπτία, et dicemus aliquid infra, in voce Phanuel …   Hofmann J. Lexicon universale

  • MINERVA — I. MINERVA sapientiae, et bonarum omnium artium dea, ex Iovis cerebro sine matre procreata: Quô commentô significare voluerunt Poetae, bonarum artium disciplinas, humani ingenii non esse inventum, sed ex Iovis cerebro, h. e. inexhausto divinae… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • NATALIS — I. NATALIS Beda, Doctor Parisiensis, scripsit contra Lutherum, de unica Magdalena, contra Fabrum, etc. II. NATALIS Comes, vel de Comitibus, Venetus, floruit saeculô praeteritô, eruditioneinter primos, Athenaeum latine vertit, scripsit Historiam… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • PLANETAE — I. PLANETAE Herodot. et Plinio, vide Planctae. II. PLANETAE stellae erraticae multis, Nigidio Errones dicti, apud A. Gellium, l. 14. c. 1. quinque antiquis tantum fuêre, a Veterib. Astrologis, in tres sectas, Chaldaicam, Aegyptiacam et Graecam… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • PYROPHORI — Graece πυροφόροι iidem nonnullis videntur cum Frumentariis; hanc eius appellationis causam reddentibus, quod ex horreis publicis frumentum, quod civibus praebebant certâ mensurâ, in domos portarent. Sed Frumentarii non ii erant, qui frumentum… …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»