Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

cacus+v

  • 1 Cacus

    Cācus, ī m.
    Как, сын Вулкана, огнедышащий разбойник-великан в пещере на Авентинском холме, убитый Геркулесом V, L etc.

    Латинско-русский словарь > Cacus

  • 2 Cacus

    Cācus, ī, m. (Κακος), Sohn des Vulkan, wahrsch. urspr. ein unterweltlicher Feuergott, nach der spätern Sage ein Straßenräuber in Italien, von Herkules wegen des Rinderdiebstahls erschlagen, Verg. Aen. 8, 190 sqq. Liv. 1, 7, 5 sqq. Col. 1, 3, 6. Solin. 1. § 7 u. 18. Verr. Flacc. bei Serv. Verg. Aen. 8, 190 (u. Serv. z. St.). Mythogr. Lat. 1, 66; 2, 153 u.a. Vgl. Prellers Röm. Mythol.3 Bd. 2. S. 287.

    lateinisch-deutsches > Cacus

  • 3 Cacus

    Cācus, ī, m. (Κακος), Sohn des Vulkan, wahrsch. urspr. ein unterweltlicher Feuergott, nach der spätern Sage ein Straßenräuber in Italien, von Herkules wegen des Rinderdiebstahls erschlagen, Verg. Aen. 8, 190 sqq. Liv. 1, 7, 5 sqq. Col. 1, 3, 6. Solin. 1. § 7 u. 18. Verr. Flacc. bei Serv. Verg. Aen. 8, 190 (u. Serv. z. St.). Mythogr. Lat. 1, 66; 2, 153 u.a. Vgl. Prellers Röm. Mythol.3 Bd. 2. S. 287.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Cacus

  • 4 Cacus

    1.
    Cācus, i, m., = Kakos, son of Vulcan, contemporary with Evander, a giant of immense physical strength, who dwelt in a cave on Mount Aventinus, and troubled the whole region around by his robberies; he robbed even Hercules of the cattle of Geryon, and was on that account slain by him, Ov. F. 1, 543 sq.; Liv. 1, 7, 5 sq.; Verg. A. 8, 190 sq., and Serv. in h. l.; Prop. 4 (5), 9, 7; 4 (5), 9, 16; Col. 1, 3, 6; Juv. 5, 125; Sol. 1, §§ 7 and 18.
    2.
    căcus, i, m. [perh. kakos; cf. Engl. villain, rascal, as designations of a servant], a servant, Inscr. Vellerm. 7, 1, 27.

    Lewis & Short latin dictionary > Cacus

  • 5 cacus

    1.
    Cācus, i, m., = Kakos, son of Vulcan, contemporary with Evander, a giant of immense physical strength, who dwelt in a cave on Mount Aventinus, and troubled the whole region around by his robberies; he robbed even Hercules of the cattle of Geryon, and was on that account slain by him, Ov. F. 1, 543 sq.; Liv. 1, 7, 5 sq.; Verg. A. 8, 190 sq., and Serv. in h. l.; Prop. 4 (5), 9, 7; 4 (5), 9, 16; Col. 1, 3, 6; Juv. 5, 125; Sol. 1, §§ 7 and 18.
    2.
    căcus, i, m. [perh. kakos; cf. Engl. villain, rascal, as designations of a servant], a servant, Inscr. Vellerm. 7, 1, 27.

    Lewis & Short latin dictionary > cacus

  • 6 cacus

    Cacus, giant son of Vulcan; (lived on Mt Aventius); servant (L+S)

    Latin-English dictionary > cacus

  • 7 accola

    accŏla, ae, m. [accolo] qui habite auprès de, voisin, riverain.    - accolae Cereris, Cic. Verr. 4, 111: **les voisins de Cérès**, les voisins du temple de Cérès.    - pastor accola ejus loci, nomine Cacus, Liv. 1, 7: un berger des environs, nommé Cacus.    - accolae Oceani, Liv. 21, 22, 3: riverains de l'Océan.    - accolae fluvii, Tac. An. 1, 79: les cours d'eau voisins, les affluents.
    * * *
    accŏla, ae, m. [accolo] qui habite auprès de, voisin, riverain.    - accolae Cereris, Cic. Verr. 4, 111: **les voisins de Cérès**, les voisins du temple de Cérès.    - pastor accola ejus loci, nomine Cacus, Liv. 1, 7: un berger des environs, nommé Cacus.    - accolae Oceani, Liv. 21, 22, 3: riverains de l'Océan.    - accolae fluvii, Tac. An. 1, 79: les cours d'eau voisins, les affluents.
    * * *
        Accola, accolae, pen. corr. com. g. Qui demeure aupres de quelque lieu, Voisin.
    \
        Accola Cereris. Ci. Voisin de Ceres.

    Dictionarium latinogallicum > accola

  • 8 infamia

    infamĭa, ae, f. [st2]1 [-] mauvaise réputation. [st2]2 [-] honte, opprobre, déshonneur, infamie, ignominie.    - infamiam alicui facere: jeter le discrédit sur qqn.    - infamiae esse, Ter.: être déshonorant.    - trahere aliquid ad infamiam, Tac. A. 12, 4: jeter le discrédit sur qqch.    - infamiam sarcire, Caes. B. C. 3, 74: effacer la honte.    - flagrare infamiâ, Cic. Att. 4, 18, 2: être couvert d'infamie.    - Cacus infamia silvae, Ov.: Cacus, honte de la forêt.
    * * *
    infamĭa, ae, f. [st2]1 [-] mauvaise réputation. [st2]2 [-] honte, opprobre, déshonneur, infamie, ignominie.    - infamiam alicui facere: jeter le discrédit sur qqn.    - infamiae esse, Ter.: être déshonorant.    - trahere aliquid ad infamiam, Tac. A. 12, 4: jeter le discrédit sur qqch.    - infamiam sarcire, Caes. B. C. 3, 74: effacer la honte.    - flagrare infamiâ, Cic. Att. 4, 18, 2: être couvert d'infamie.    - Cacus infamia silvae, Ov.: Cacus, honte de la forêt.
    * * *
        Infamia, infamiae. Terent. Mauvais bruit et renom de deshonneur, Diffame, Infamie, Esclandre.
    \
        - cauit ne vnquam infamiae Ea res sibi esset. Terent Qu'il ne fust deshonoré de cela.

    Dictionarium latinogallicum > infamia

  • 9 timor

    tĭmŏr, ōris, m. [st2]1 [-] crainte, appréhension, effroi, peur. [st2]2 [-] crainte religieuse. [st2]3 [-] objet de crainte, crainte.    - timor ne + subj.: la crainte que.    - timor ne frumentum deficiat: la crainte de voir le blé manquer.    - timor + prop. inf.: la crainte que.    - in timore civitas fuit, obsides captivosque Poenorum ea moliri, Liv. 32, 26, 16: la cité craignit que des otages et des prisonniers de guerre eussent trempé dans ce complot des Carthaginois.    - alicui res timori est: une chose cause de la crainte à qqn.    - facere (injicere) timorem alicui: inspirer de la crainte à qqn.    - esse in magno timore: éprouver de grandes craintes.    - timor de illo meus: ma crainte pour lui, la crainte que j'éprouve pour lui.    - e timore se colligere: se remettre de sa peur.    - timorem omittere, Cic.: cesser de craindre.    - Cacus Aventinae timor atque infamia silvae, Ov. F. 1, 551: Cacus, la crainte et la honte des forêts de l'Aventin.    - magnus uterque timor latronibus, Hor. S. 1, 4, 67: (jurisconsultes) tous deux la terreur des brigands.    - timores, Stat. S. 3, 2, 80: ceux pour qui l'on craint.    - Timor, oris, m.: la Crainte (personnifiée).
    * * *
    tĭmŏr, ōris, m. [st2]1 [-] crainte, appréhension, effroi, peur. [st2]2 [-] crainte religieuse. [st2]3 [-] objet de crainte, crainte.    - timor ne + subj.: la crainte que.    - timor ne frumentum deficiat: la crainte de voir le blé manquer.    - timor + prop. inf.: la crainte que.    - in timore civitas fuit, obsides captivosque Poenorum ea moliri, Liv. 32, 26, 16: la cité craignit que des otages et des prisonniers de guerre eussent trempé dans ce complot des Carthaginois.    - alicui res timori est: une chose cause de la crainte à qqn.    - facere (injicere) timorem alicui: inspirer de la crainte à qqn.    - esse in magno timore: éprouver de grandes craintes.    - timor de illo meus: ma crainte pour lui, la crainte que j'éprouve pour lui.    - e timore se colligere: se remettre de sa peur.    - timorem omittere, Cic.: cesser de craindre.    - Cacus Aventinae timor atque infamia silvae, Ov. F. 1, 551: Cacus, la crainte et la honte des forêts de l'Aventin.    - magnus uterque timor latronibus, Hor. S. 1, 4, 67: (jurisconsultes) tous deux la terreur des brigands.    - timores, Stat. S. 3, 2, 80: ceux pour qui l'on craint.    - Timor, oris, m.: la Crainte (personnifiée).
    * * *
        Timor, timoris. Cic. Crainte, Peur, ou Paour, Cremeur.
    \
        Timor meus de te. Brutus ad Ciceronem. La crainte ou peur que j'ay que mal ne t'advienne.
    \
        Afficere timore. Brut. Antonio. Donner crainte, Intimider.
    \
        Maximo timore de nobis afficiuntur amici nostri. Brutus. Ont fort grand peur de nous, que mal ne nous advienne.
    \
        Ferre timorem. Catull. Avoir peur.
    \
        Iniicere timorem. Cic. Faire peur, Intimider.
    \
        Magno timore sum. Cic. J'ay fort grand peur.
    \
        Magno timori esse populis. Lucanus. Estre fort craint et redoubté de, etc.
    \
        Tantum trahit ille timoris. Ouid. Tant de peur Hector traine ou ameine avec soy, Tant de peur il fait à ses ennemis, quelque part qu'il arrive sur eulx.

    Dictionarium latinogallicum > timor

  • 10 insuetus

    [st1]1 [-] insuētus, a, um: - [abcl][b]a - qui n'est pas habitué, qui n'a pas l'expérience de. - [abcl]b - ignorant, étranger à - [abcl]c - inaccoutumé, inusité, nouveau.[/b]    - insuetus alicujus rei (alicui rei): qui n'est pas habitué à qqch.    - insuetus ad aliquam rem: qui n'est pas habitué à qqch.    - insuetus contumeliae, Cic.: peu fait aux affronts.    - insuetus navigandi, Caes.: ignorant la navigation.    - insuetus moribus Romanis, Liv. 28, 18: étranger à la civilisation romaine.    - corpora insueta ad onera portanda, Caes. BC. 1: des corps qui n'avaient pas l'habitude porter un fardeau.    - maesta civitas fuit vinci insueta, Liv. 4, 31: la cité fut consternée car elle n'avait pas l'habitude de subir une défaite.    - acc. plur. n. pris c. adv. - insueta (Cacum) rudentem desuper Alcides telis premit, Virg. En. 8: tandis que (Cacus) hurlait d'une manière inhabituelle, d'en haut Alcide l'accable de traits.    - insuetum iter, Virg.: route nouvelle.    - insueta solitudo, Liv.: solitude peu commune. [st1]2 [-] insuētus, a, um: part. passé de insuesco; habitué, accoutumé.
    * * *
    [st1]1 [-] insuētus, a, um: - [abcl][b]a - qui n'est pas habitué, qui n'a pas l'expérience de. - [abcl]b - ignorant, étranger à - [abcl]c - inaccoutumé, inusité, nouveau.[/b]    - insuetus alicujus rei (alicui rei): qui n'est pas habitué à qqch.    - insuetus ad aliquam rem: qui n'est pas habitué à qqch.    - insuetus contumeliae, Cic.: peu fait aux affronts.    - insuetus navigandi, Caes.: ignorant la navigation.    - insuetus moribus Romanis, Liv. 28, 18: étranger à la civilisation romaine.    - corpora insueta ad onera portanda, Caes. BC. 1: des corps qui n'avaient pas l'habitude porter un fardeau.    - maesta civitas fuit vinci insueta, Liv. 4, 31: la cité fut consternée car elle n'avait pas l'habitude de subir une défaite.    - acc. plur. n. pris c. adv. - insueta (Cacum) rudentem desuper Alcides telis premit, Virg. En. 8: tandis que (Cacus) hurlait d'une manière inhabituelle, d'en haut Alcide l'accable de traits.    - insuetum iter, Virg.: route nouvelle.    - insueta solitudo, Liv.: solitude peu commune. [st1]2 [-] insuētus, a, um: part. passé de insuesco; habitué, accoutumé.
    * * *
        Insuetus, pe. prod. Adiectiuum. Un homme qui n'est point accoustumé à quelque chose, ou Une chose qu'on n'a point accoustumé de veoir ou faire, Non accoustumé, Non usité, Inusité, Inaccoustumé.
    \
        Insuetum iter. Virg. Par lequel on n'a pas accoustumé de passer.
    \
        Insueta solitudo. Liu. Qu'on avoit pas accoustumé de veoir.
    \
        Insuetus homo alicui rei. Qui n'a point accoustumé quelque chose.

    Dictionarium latinogallicum > insuetus

  • 11 semifer

    semifĕr, ĕra, ĕrum [st2]1 [-] moitié homme et moitié animal, monstrueux. [st2]2 [-] à demi sauvage, à demi barbare.    - semifer, eri, m.: un Centaure (comme Chiron), un être monstrueux (comme Cacus).
    * * *
    semifĕr, ĕra, ĕrum [st2]1 [-] moitié homme et moitié animal, monstrueux. [st2]2 [-] à demi sauvage, à demi barbare.    - semifer, eri, m.: un Centaure (comme Chiron), un être monstrueux (comme Cacus).
    * * *
        Semifer, pen. corr. Adiectiuum. Ouid. A demi sauvage.

    Dictionarium latinogallicum > semifer

  • 12 flammigena

    flammi-gena, ae m.

    Латинско-русский словарь > flammigena

  • 13 semihomo

    1. sēmi-homo, inis
    subst. m. получеловек ( semihomines Centauri O)
    2. adj.

    Латинско-русский словарь > semihomo

  • 14 tremor

    ōris m. [ tremo ]
    1) дрожь, трепет (pallor et t. C)
    2) дрожание, мерцание ( ignium Lcr)
    3) преим. pl. (тж. tremores labantis soli Sen и tremores terrae AG) землетрясение Lcr, V, O, Lcn, PM
    4) .страшилище, пугало, ужас, гроза (Cacus silvarum t. M)

    Латинско-русский словарь > tremor

  • 15 Caca

    Cāca, ae, f., Schwester des Cacus (w. s.), Lact. 1, 20, 36; vgl. Serv. Verg. Aen. 8, 190.

    lateinisch-deutsches > Caca

  • 16 Flavius

    Flāvius, a, um, Name einer röm. gens, aus der die Kaiser Vespasianus, Domitianus u.a. stammten; dah. Flavius = Domitian, Iuven. 4, 37. – Noch ist bekannt Cn. Flavius, ein Freigelassener des Appius Cäcus, der die fasti und die Gebräuche u. Formeln der Prozesse (das sogen. ius Flavianum, bis dahin ein Geheimnis der Patrizier, s. Cic. de or. 1, 186) bekannt machte, wofür er die Würde eines kurulischen Ädilen erhielt, Liv. 9, 46, 1 sqq. u.a. (s. Orelli Onomast. Cic. 2. p. 254 sq.). – Adi. flavisch, gens Fl., Suet. Vesp. 1, 1. Mart. 9, 2, 8. – Dav.: A) Flāviālis, is, m. (mit u. ohne flamen), der Flamen ( Eigenpriester) der gens Flavia, Suet. u. Inscr. – B) Flāviānus, a, um, slavianisch, partes, d.i. es mit dem Kaiser Vespasian haltend, Tac.: Fl. ius civile, des Freigelassenen Cn. Flavius, ICt.

    lateinisch-deutsches > Flavius

  • 17 semihomo

    sēmi-homo, hominis, m., der Halbmensch, I) = halb Mensch und halb Tier, Colum. poët. 10, 19: Centauri, Ov. met. 12, 536: canis, v. Anubis, Sedul. de veter. test. 231 Looshorn. – II) übtr. = halbwild, Cacus, Verg. Aen. 8, 194: Nasamones, Sil. 11, 180: talis etiam homo sive semihomo, Augustin. de civ. dei 19, 12, 2. p. 374, 24 D.2 (gleich darauf semiferus gen.); vgl. ibid. p. 373, 25 u. 374, 17 D.2

    lateinisch-deutsches > semihomo

  • 18 timor

    timor, ōris, m. (timeo), die Furcht, Befürchtung, Besorgnis, bisw. auch Furchtsamkeit, Schüchternheit (Ggstz. animus [Mut], fortitudo [Entschlossenheit], audacia, fiducia), I) eig.: a) im allg., verb. metus ac timor, feige Furcht, Cic. Verr. 4, 41: timor anxius, Verg.: caecus, Cic. u. Phaedr.: externus = vor einem auswärtigen Feinde, Liv.: maestus, Verg.: pavidus, Ov.: solitus, Ov.: vanus, Liv.: virgineus, Ov. – timore aeger, Tac.: timore vacuus, Cic.: prae timore (vor F.), Plaut.: propter timorem, aus F., Caes.: timoris causā, Caes.: hoc timore, quo timore, aus F. davor, Caes. – m. ab (vor) u. Abl., a principibus suis, Liv. 45, 26, 7. – m. de (in betreff) u. Abl., timor de illo meus, Brut. in Cic. ep.: de nobis, Brut. et Cass. in Cic. ep. – m. pro (für) u. Abl., pro me, Verg. Aen. 6, 352. – m. obj. Genet. (= vor, wegen), zB. belli Parthici, Caes.: poenae, Caes.: mortis, Ov.: externi hostis, Hirt. b.G. (vgl. unten mit Verben). – timor omnis abesto quod superest (in bezug auf das, was noch weiter zu tun ist), Verg.: postquam timor sibi cuique futurae inopiae abiit, Liv.: omnem timorem abicere, Cic.: pedibus timor addidit alas, Verg.: afficere alqm maximo od. summo timore (v. einem Umstand), Brut. et Cass. in Cic. ep. u. Cic.: auges tu mihi timorem, Caecin. in Cic. ep. (u. so verum ea non animum eius augebant, sed timorem, Cic.): colligere se ex maximo timore, Caes.: convertere se aliquando ad timorem, Cic.: dare alqm in timorem dolis atque mendaciis, Plaut.: hominibus perturbatis inanem religionem timoremque deicere, die bestürzten M. von ihrer abergläubischen Furcht befreien, Cic.: dempto timore, Liv.: omni timore deposito, Brut. in Cic. ep. (vgl. deposito pariter cum veste timore, Ov.): timorem si quem habetis deponite, Cic.: hunc mihi timorem eripe, Cic.: neque tanti sum animi, ut etc.... neque tanti timoris, ut etc., ich bin weder so tollkühn, daß usw.... noch so feig, daß usw., Caes.: causa haec fuit timoris, Caecin. in Cic. ep.: scis Domitio comitiorum diem timori esse, Cael. in Cic. ep.: gaudet tamen esse timori tam magno populis, so große F. einflöße, Lucan.: u. so militibus ita timori fuit, ut etc., Vopisc.: tanto apud orientales populos timori mulierem fuisse, ut etc.,Treb. Poll.: tamen in magno timore sum, Cic.: cuius rei tanto in timore fui, ut etc., Lentul. in Cic. ep.: ea (aestas) quae sequitur magno est in timore, für den nächsten (Sommer) fürchtet man desto mehr, Cic.: quo minore essent timore, damit sie desto geringere F. hätten (= zu ihrer größeren Beruhigung), Caes.: timore poenae exterreri (exterritus), Caes.: quae (res) mihi quoque facit timorem, Planc. in Cic. ep. (vgl. unten mit ne): quo sola timorem ferre modo posses? Ov.: itaque non solum spem in eo habebant maximam, sed etiam timorem, quod et obesse plurimum et prodesse poterat, Nep.: tantus eo facto timor incessit, ut etc., Caes.: magnus omnium incessit timor animos, Caes.: quia belli magni timor impendet, Cic.: timor incutitur aut ex ipsorum periculis aut ex communibus, Cic.: inicere timorem Parthis, Cic., bonis omnibus, Cic.: inicere multitudini magnum timorem, Nep.: equitatum omnibus locis iniciendi timoris causā ostentare, Caes.: hoc primum in luco nova res oblata timorem leniit, Verg.: suorum timorem consolatione et ratione minuebat, Auct. b. Alex.: maestum timorem mittite (laßt fahren), Verg.: tantus subito timor omnem exercitum occupavit, ut etc., Caes.: stupidi timore obmutuerunt, Cornif. rhet.: animus timore obstupuit, Ter.: omitte timorem, fürchte dich nicht, Cic.: pelle (verscheuche) timorem, Verg.: percelli (perculsus) timore, Cic.: perfundi vano timore, Liv.: perterreri (perterritus) timore, Caes.: pone (lege ab) timorem, Ov.: sic omnino animos timor praeoccupaverat, ut etc., Caes.: timor praepedit dicta linguae, Plaut.: proponi alci ad timorem, Cic.: recreare se ex magno timore, Cic., se paulum ab illo timore, Auct. b. Alex.: quem timorem Caesaris adventus sustulit, Caes. (u. so repentinae incursionis timore sublato, Caes.): timore torpeo, Plaut.: quae (nefaria Catonis promulgatio) animos a minore cura ad summum timorem traduceret, Cic.: versari in timore ruinae (wegen des Einsturzes), Cic.: summam in sollicitudinem ac timorem Parthici belli provincia cum venisset, Caes.: cum timore aut vana spe vivere, Cael. in Cic. ep.: timoris suspicionem vitare, Caes.: cum maior a Romanis metus timorem a principibus suis vicisset, Liv.: quorum gressus vinxerat (gelähmt hatte) timor, Amm. – m. folg. ne u. Konj., timor patribus incessit, ne civitatem vis aliqua externa adoriretur, Liv. 1, 17, 4: ubi timor est, ne autumnalis satio hiemis gelicidiis peruratur, Colum. 11, 3, 63: maria aspera iuro non ullum pro me tantum cepisse timorem, ne etc., Verg. Aen. 6, 351 sqq.: quam ut (locus insignis memoriā cladis) timorem faciat, ne qua terra sit nefasta victoriae suae, Liv. 6, 28, 8. – m. folg. Infin., afflictumque fuit tantus adire timor, Ov. trist, 1, 8, 12: unde mare et terras ipsi mihi saepe videre fit timor, kommt mich F. an, Ov. met. 2, 65. – m. folg. Acc. u. Infin., in timore civitas fuit obsides captivosque Poenorum ea moliri, Liv. 32, 26, 16: sed vincit utilitas plerumque, cum subest ille timor eā neglectā ne dignitatem quidem posse retineri, Cic. de or. 2, 334: haud dubius timor incessit animos consilia sua emanasse, Liv. 7, 39, 4. – Plur. timores, Befürchtungen, multi et varii timores, Liv.: cui, quia privato sunt oppositi timores, dantur imperia, Cic.: molestiae, laetitiae, timores similiter omnium mentes pervagantur, Cic.: mentemque lymphatam Mareotico redegit in veros timores Caesar, Hor. (u. so oft bei Dichtern, s. Neue-Wagener Formenl.3 1, 650. – Personif., Timor (Sohn des Äther u. der Erde, Hyg. fab. praef. in. p. 2 M.). Hor. carm. 3, 1, 37: ater, Verg. Aen. 9, 719: Plur., consternati Timores, Ov. met. 12, 60. – b) die religiöse Scheu, divûm, Lucr. 5, 1221 (1223): deorum, religiöser Aberglaube (griech. δεισιδαιμονία), Hor. sat. 2, 3, 295: sacer, Sil. 3, 31: primus in orbe deos fecit timor, Stat. Theb. 3, 661. – II) meton.: a) (wie φόβος) was Furcht macht, der Schrecken, Cacus Aventinae timor atque infamia silvae, Ov.: aquilo raptae timor Orithyiae, Prop.: magnus uterque timor latronibus, Hor. (aber quin [animal] et medetur huic timori = aber es heilt auch die Furcht vor denselben [vor diesen Krankheiten], Plin. 8, 119). – b) der Gegenstand der zärtlichen Besorgnis, tot gracili ligno complexa timores, Stat. silv. 3, 2, 80. – / Archaist. Nbf. timōs, ōris, m., Naev. tr. 43; vgl. Non. 487, 6.

    lateinisch-deutsches > timor

  • 19 vomo

    vŏmo, ĕre, vŏmŭi, vŏmĭtum - tr. - [st2]1 [-] vomir, rendre. [st2]2 [-] cracher, rejeter, lancer, exhaler.    - [gr]gr. ἐμέω-ῶ *Ϝἐμέω.    - vomunt ut edant, edunt ut vomant, Sen.: ils vomissent pour manger, ils mangent pour vomir.    - in mensam vomere, Cic.: vomir sur la table.    - sanguinem vomere, Plin. 26, 13, 84, 136: vomir du sang.    - bilem vomere, Plin.: rendre de la bile.    - ab hora tertia bibebatur, ludebatur, vomebatur, Cic. Phil. 2, 41, 104: à partir de la troisième heure, on buvait, on jouait, on vomissait.    - quā largius vomit (Padus), Plin. 3, 16, 20, 119: sur l'étendue où le Pô se décharge par la plus large embouchure.    - domus mane salutantum totis vomit aedibus undam, Virg. G. 2: la maison vomit de toutes ses pièces le flot des gens venus faire leurs salutations matinales.    - purpuream animam vomere, Virg. En. 9: rendre l'âme avec des flots de sang.    - argentum propere propera vomere, Plaut.: mon argent tout de suite, dépêche-toi de rendre gorge.
    * * *
    vŏmo, ĕre, vŏmŭi, vŏmĭtum - tr. - [st2]1 [-] vomir, rendre. [st2]2 [-] cracher, rejeter, lancer, exhaler.    - [gr]gr. ἐμέω-ῶ *Ϝἐμέω.    - vomunt ut edant, edunt ut vomant, Sen.: ils vomissent pour manger, ils mangent pour vomir.    - in mensam vomere, Cic.: vomir sur la table.    - sanguinem vomere, Plin. 26, 13, 84, 136: vomir du sang.    - bilem vomere, Plin.: rendre de la bile.    - ab hora tertia bibebatur, ludebatur, vomebatur, Cic. Phil. 2, 41, 104: à partir de la troisième heure, on buvait, on jouait, on vomissait.    - quā largius vomit (Padus), Plin. 3, 16, 20, 119: sur l'étendue où le Pô se décharge par la plus large embouchure.    - domus mane salutantum totis vomit aedibus undam, Virg. G. 2: la maison vomit de toutes ses pièces le flot des gens venus faire leurs salutations matinales.    - purpuream animam vomere, Virg. En. 9: rendre l'âme avec des flots de sang.    - argentum propere propera vomere, Plaut.: mon argent tout de suite, dépêche-toi de rendre gorge.
    * * *
        Vomo, vomis, vomui, vomitum, vomere. penult. corr. Cic. Vomir, Rendre sa gorge, Desgoziller.
    \
        Vomere in mensam. Cic. Vomir sur la table.
    \
        Flammas ore vomit Cacus. Ouid. Il jecte feu par la bouche.
    \
        Purpuream vomit ille animam. Virgil. Il jecte tout son sang où consiste la vie.
    \
        Vomor, vomeris, pen. corr. Passiuum. Plin. Estre vomi.
    \
        Vomitur, pen. corr. Impersonale. Cicero, Ab hora tertia bibebatur, ludebatur, vomebatur. On vomissoit.

    Dictionarium latinogallicum > vomo

  • 20 Caca

    Cāca, ae, f., Schwester des Cacus (w. s.), Lact. 1, 20, 36; vgl. Serv. Verg. Aen. 8, 190.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Caca

См. также в других словарях:

  • CACUS — Personnage qui nous est essentiellement connu par le récit que fait Virgile (Énéide , VIII, 185 275) de sa lutte contre Hercule. Monstre mi homme mi bête, Cacus est doué du pouvoir d’exhaler du feu et de la fumée. Une profonde caverne au pied de… …   Encyclopédie Universelle

  • Cacus — {{Cacus}} Ein riesenhafter, mörderischer Unhold, der sich als Sohn des Vulcanus* auf das Feuerspeien verstand und das Tor seiner Höhlenwohnung am Abhang des Aventins mit den Schädeln seiner Opfer dekorierte. Als Herakles* mit den Rindern des… …   Who's who in der antiken Mythologie

  • Cacus — Cacus, Sohn Vulcans, flammenspeiender Riese u. Straßenräuber in Italien, der auf dem Aventinischen Berge bei Rom in einer Höhle (Antrum Caci) wohnte, deren Eingang er mit einem Felsstück[545] schloß. Er stahl dem, von Geryon zurückkehrenden… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Cäcus — Cäcus, Beiname des App. Claud. Crassus, s.d …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Cācus — Cācus, im röm. Mythus ein feuerspeiender Riese, Sohn des Vulkan, stahl dem Herkules, als er mit den Rindern des Geryon am Tiber rastete, einen Teil derselben und zog sie rückwärts an den Schwänzen in seine Höhle am Fuß des Aventin, deren Eingang… …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Cacus — Cacus, myth., Riese, Vulkans Sohn, in Mittelitalien wohnend, von Herakles erschlagen, dem er Rinder geraubt hatte …   Herders Conversations-Lexikon

  • Cacus — Cacus,   wahrscheinlich ein vorrömischer Feuergott. Ursprünglich bildete er wohl mit der sagenhaften Caca ein altitalisches Götterpaar. Nach einer späteren Version galt er als ungeheuerlicher, Feuer speiender Sohn des Vulkan; er lebte auf dem… …   Universal-Lexikon

  • Cacus — Herkules tötet den Cacus (Stich von Hans Sebald Beham, 1545) …   Deutsch Wikipedia

  • Cacus — In Roman mythology, Cacus was a fire breathing monster and the son of Vulcan. He lived in a cave in the Palatine Hill in Italy, the future site of Rome. To the horror of nearby inhabitants, Cacus lived on human flesh and would nail the heads of… …   Wikipedia

  • CACUS — I. CACUS Mons Hispaniae Moncaio, in Aragonia, prope confinia Castellae, inter Turiassonem, Boriam et Agredam. Melius Mons Caunus, quod vide. II. CACUS pastor Aventini incola, qui inter cetera furta, quibus agrum Latinum quottidie infestabat,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Cacus — Héraclès et Cacus, par Sebastiano Ricci (1706) Dans la mythologie grecque, Cacus ou Cacos (en grec ancien Κακός / Kakós, « méchant, mauvais »), fils d Hépha …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»