Перевод: со всех языков на немецкий

с немецкого на все языки

całus

  • 1 całus

    całus m (-a; -y) Kuss m

    Słownik polsko-niemiecki > całus

  • 2 całus

    całus [ʦ̑awus] m
    ( pot) Kuss m
    posłać komuś \całusa jdm eine Kusshand zuwerfen
    ukraść komuś \całusa jdm einen Kuss rauben

    Nowy słownik polsko-niemiecki > całus

  • 3 aether

    aethēr, eris, Akk. era, m. (αἰθήρ), I) appell.: A) die feurige Luftregion, die obere, feinere Luft, der Äther (Ggstz. aër), oft bei Lucr. u.a.: ab aethere lucidissimo aër in terram usque diffusus est, Sen. nat. qu. 2, 10, 1. – dah. bei den alten Philosophen (Stoikern) als Sitz u. Prinzip der alles befruchtenden Lebenswärme, des Elementarfeuers, Lucr. u. Cic.; vgl. Voß Verg. georg. 4, 221. p. 805. – bei den Dichtern als der alles umschließende Himmelsraum, aus u. in dem die Gestirne entstehen, der Himmel, Äther, bes. als Wohnsitz der Götter, dessen Herr Zeus ist (Verg. Aen. 12, 140), der sogar mit ihm als höchstes, göttliches Wesen identifiziert wird (s. unten no. II), famā super aethera notus, Verg.: Iuppiter aethere summo despiciens, Verg.: ne forte sacer (heilige, als Göttersitz) tot ab ignibus aether conciperet flammas, Ov.: stellae sub aethere fixae, Ov. – dah. meton.: a) (wie caelum) der Himmel = die Himmelsbewohner, Götter, oneravit aethera votis, Verg.: alqm in aethere ponere, in den Himmel (unter die Götter) versetzen, Ov. – b) der Himmel = die himmlischen Dinge, Delphosque meos ipsumque recludam aethera, Ov. met. 15, 144 sq. – c) der eine Gottheit umstrahlende Lichtglanz, aethere plena corusco Pallas, Val. Flacc. 5, 182. – B) poet. übtr.: 1) (= aër) die Luft übh., clamor ad caelum volvendus per aethera vagit, Enn.: verberare aethera pennis, Verg.: ferar per liquidum aethera, Hor.: patuit mihi pervius aether, Ov. – 2) die heitere Höhe = die Oberwelt (im Ggstz. zur Unterwelt), aethere in alto, Verg.: tanges aethera, Ov. – II) nom. pr., Aether, Äther, Sohn des Erebus und der Nacht, Vater des Cälus, mit Jupiter identifiziert als befruchtender Gott, Gatte der Mutter Erde, Lucr. 1, 250. Cic. Acad. 2, 126; de nat. deor. 1, 40; 3, 44. Verg. georg. 2, 325. Ov. Ib. 72: nach andern Vater des Jupiter, Großvater des Sol, Arnob. 4, 14. – / Genet. aetheros, Stat. silv. 4, 2, 25; Theb. 3, 525: Akk. aetherem (neben aërem) erst Tert. adv. Marc. 1, 13. Serv. Verg. Aen. 1, 47 u. 58; 2, 296. Mam. Claud. de statu anim. 2, 12, 7. – Plur. aethera bei Spät., s. Neue-Wagener Formenl.3 1, 977.

    lateinisch-deutsches > aether

  • 4 aether

    aethēr, eris, Akk. era, m. (αἰθήρ), I) appell.: A) die feurige Luftregion, die obere, feinere Luft, der Äther (Ggstz. aër), oft bei Lucr. u.a.: ab aethere lucidissimo aër in terram usque diffusus est, Sen. nat. qu. 2, 10, 1. – dah. bei den alten Philosophen (Stoikern) als Sitz u. Prinzip der alles befruchtenden Lebenswärme, des Elementarfeuers, Lucr. u. Cic.; vgl. Voß Verg. georg. 4, 221. p. 805. – bei den Dichtern als der alles umschließende Himmelsraum, aus u. in dem die Gestirne entstehen, der Himmel, Äther, bes. als Wohnsitz der Götter, dessen Herr Zeus ist (Verg. Aen. 12, 140), der sogar mit ihm als höchstes, göttliches Wesen identifiziert wird (s. unten no. II), famā super aethera notus, Verg.: Iuppiter aethere summo despiciens, Verg.: ne forte sacer (heilige, als Göttersitz) tot ab ignibus aether conciperet flammas, Ov.: stellae sub aethere fixae, Ov. – dah. meton.: a) (wie caelum) der Himmel = die Himmelsbewohner, Götter, oneravit aethera votis, Verg.: alqm in aethere ponere, in den Himmel (unter die Götter) versetzen, Ov. – b) der Himmel = die himmlischen Dinge, Delphosque meos ipsumque recludam aethera, Ov. met. 15, 144 sq. – c) der eine Gottheit umstrahlende Lichtglanz, aethere plena corusco Pallas, Val. Flacc. 5, 182. – B) poet. übtr.: 1) (= aër) die Luft übh., clamor ad caelum volvendus per aethera vagit, Enn.: ver-
    ————
    berare aethera pennis, Verg.: ferar per liquidum aethera, Hor.: patuit mihi pervius aether, Ov. – 2) die heitere Höhe = die Oberwelt (im Ggstz. zur Unterwelt), aethere in alto, Verg.: tanges aethera, Ov. – II) nom. pr., Aether, Äther, Sohn des Erebus und der Nacht, Vater des Cälus, mit Jupiter identifiziert als befruchtender Gott, Gatte der Mutter Erde, Lucr. 1, 250. Cic. Acad. 2, 126; de nat. deor. 1, 40; 3, 44. Verg. georg. 2, 325. Ov. Ib. 72: nach andern Vater des Jupiter, Großvater des Sol, Arnob. 4, 14. – Genet. aetheros, Stat. silv. 4, 2, 25; Theb. 3, 525: Akk. aetherem (neben aërem) erst Tert. adv. Marc. 1, 13. Serv. Verg. Aen. 1, 47 u. 58; 2, 296. Mam. Claud. de statu anim. 2, 12, 7. – Plur. aethera bei Spät., s. Neue-Wagener Formenl.3 1, 977.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > aether

  • 5 buziak

    buziak m (-a; -i) (całus) Küsschen n

    Słownik polsko-niemiecki > buziak

См. также в других словарях:

  • căluş — CĂLÚŞ, căluşuri, s.n. 1. Bucată de lemn sau de metal care se pune între dinţii dinainte ai unui animal, spre a l forţa să ţină gura deschisă; mototol de cârpe care se introduce în gura unei persoane, pentru a o împiedica să strige. ♢ expr. A pune …   Dicționar Român

  • calus — ⇒CALUS, subst. masc. MÉDECINE A. Synon. de cal. Il y avait à son tibia un calus superbe (FLAUBERT, Correspondance, 1850, p. 103). B. Durillon formé par frottement. Synon. callosité. Il (...) restait (...) de longues heures en prières, si bien que …   Encyclopédie Universelle

  • calus — CÁLUS subst. 1. Ţesut osos nou care sudează capetele rezultate din fractura unui os. ♢ Calus vicios = sudare defectuoasă a unei fracturi. 2. Ţesut vegetal care se formează pe rănile diferitelor organe ale plantei, cicatrizându le. – Din fr. calus …   Dicționar Român

  • calus — CALUS. s. m. (On prononce l S.) Espèce de noeud qui se forme d une humeur épaissie, et qui rejoint les parties d un os rompu. Quand on a l os de la jambe rompu, il ne faut pas se remuer que le calus ne soit fait. [b]f♛/b] Il signifie figurément,… …   Dictionnaire de l'Académie Française 1798

  • calus — Calus. s. m. Espece de soudure que la nature fait pour reünir les parties d un os rompu. Il signifie fig. Une certaine fermeté, ou dureté contractée de longue main. Il s est jetté entierement du costé de la devotion, & il s est fait un calus… …   Dictionnaire de l'Académie française

  • Calus — Căluş Le căluş (prononciation : keulouch ; danse de l homme cheval) est un mot roumain qui désigne une danse traditionnelle. Le mot vient de la racine roumaine cal (cheval), elle même dérivée du latin caballus (cheval). Les danseurs… …   Wikipédia en Français

  • Căluş — Le căluş (prononciation : keulouch ; danse de l homme cheval) est un mot roumain qui désigne une danse traditionnelle. Le mot vient de la racine roumaine cal (cheval), elle même dérivée du latin caballus (cheval). Les danseurs sont… …   Wikipédia en Français

  • CALUS — Colchidis fluv. Arrian. in Periplo …   Hofmann J. Lexicon universale

  • całus — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mż I, Mc. całussie, pot. {{/stl 8}}{{stl 7}} pocałunek : {{/stl 7}}{{stl 10}}Dostać od kogoś całusa. Dać całusa komuś. Rozdawać całusy.{{/stl 10}}{{stl 18}}ZOB. {{/stl 18}}{{stl 10}}posyłać – posłać całusa {{/stl 10}}{{stl …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • CALUS — s. m. (On prononce l S.) Espèce de soudure naturelle, de cicatrice qui réunit les fragments d un os rompu. Quand on a l os de la jambe rompu, il ne faut pas se remuer que le calus ne soit fait. Voyez CAL.  Il se dit aussi Des cals ou durillons… …   Dictionnaire de l'Academie Francaise, 7eme edition (1835)

  • Căluș — Le rituel du Căluș * Patrimoine culturel immatériel …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»