Перевод: со всех языков на немецкий

с немецкого на все языки

caño

  • 101 liticen

    liticen, inis, m., (lituus u. cano, s. Varro LL. 5, 91), der Zinkenbläser, Cato oratt. 69 (b. Gell. 20, 2, 1). Cic. de rep. 2, 40: collegium liticinum, Corp. inscr. Lat. 6, 33999: liticinum cantus, Amm. 14, 2, 16: liticen notus Hectoris armis, v. Misenus, Stat. silv. 4, 7, 19.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > liticen

  • 102 mantiscinor

    mantiscinor, ātus sum, ārī (v. mantis u. cano), weissagen, Plaut. capt. 896.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > mantiscinor

  • 103 occano

    occano, canuī, ere (ob u. cano), dazu-, dareinblasen, als milit. t. t., iussu Metelli cornicines occanuere, Sall. hist. fr. 1, 71 (69): occanere cornua tubasque iussit, Tac. ann. 2, 81.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > occano

  • 104 occino

    occino, cecinī u. cinuī, ere (ob u. cano), I) darein-, dazu schreien, krächzen, blasen, occinente liticine, Amm. 16, 12, 62: bucinis occinentibiu, Amm. 31, 16, 13. – II) seine Stimme hören lassen, v. Weissagevögeln, si occecinerit avis, Liv. 6, 41, 8: ante consulem haec dicentem corvus voce clarā occinuit, Liv. 10, 40, 14: tres corvi in eum adversum occinentes, ihn ankrächzend, Val. Max. 1, 4, 2: haec animalia (= aves) inter se vario tempore et vario modo occinunt et occipiunt carmine, Apul. flor. 13.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > occino

  • 105 omnicanus

    omnicanus, a, um (omnis u. cano), überall singend, -ertönend, oratio, Apul. flor. 13.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > omnicanus

  • 106 oscen

    ōscen, inis, m. (= obscen, von obs u. cano), als t. t. der Augurspr. = ein Vogel (zB. Rabe, Krähe, Eule), aus dessen Stimme die Auguren weissagten, ein Weissagevogel, Varro LL. u.a.: oscen corvus, Hor., oscines corvi, Sidon.: cantus sinister oscinis, Cic.: cantus oscinum, Amm. – Als fem., Ap. Claud. bei Fest. 197, 8. Varro LL. 6, 67. Plin. 10, 43 u. 80.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > oscen

  • 107 plectricanus

    plēctricanus, a, um (plectrum u. cano), vermittelst des Plektrums tönend, cithara, Anthol. Lat. 913, 9 (1029, 9) u. Chalcid. Tim. 72.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > plectricanus

  • 108 praecano

    prae-cano, cecinī, ere, I) vorhersagen, weissagen, Tert. adv. Iud. 10 extr. u. de idol. 15. – II) einer Zauberei vorgreifen, eine Zauberei vorher unschädlich machen, Plin. 29, 69. – Klass. Nbf. praecĭno, s. bes.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > praecano

  • 109 praecino

    prae-cino, cecinī u. cinuī, ere (cano), I) intr.: A) vorspielen, vorblasen, a) v. musikal. Instrumenten (bes. v. der Flöte): et deorum pulvinaribus et epulis magistratuum fides praecinunt, Cic.: praelucere funalia et praecinere sibi tibias iussit, Flor.: praecinente et praemoderante citharā gressibus (Dat.), Gell. – b) v. Flötenbläser: pr. sacrificiis od. sacris, Liv.: praelucente funali et praecinente tibicine a cena redire, Aur. Vict. – B) eine Zauberformel hersagen, Tibull. 1, 5, 12. – II) tr.: A) vor-, dazu singen, gemitum (ein Leichenlied), Stat. silv. 5, 3, 59. – B) weissagen, vorher anzeigen, magnum aliquid deos populo R. praemonstrare et praecinere, Cic.: responsa, Plin.: sideris cursum, Plin.: futura, Plin., Lact. u. Sulp. Sev.: fugam, Tibull. – m. folg. Acc. u. Infin., ostia in superstitionem ventura (esse) praececinit per antiquissimum propheten Enoch, Tert. de idol. 15 – Perf. praecinui, Tibull. 1, 5, 12; 2, 5, 47. Tert. adv. Marc. 1, 21; praecini, Iul. Val. 2, 1 (1), wo praecinerat.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > praecino

  • 110 psalmicen

    psalmicen, inis, m. (psalmus u. cano), der Psalmensänger, Plur., Sidon. epist. 5, 17, 3.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > psalmicen

  • 111 puellitor

    puellitor, ārī (puella), Kinderei treiben, spielen, Unzucht treiben, cum cano eugio, Laber. com. 140.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > puellitor

  • 112 recano

    re-cano, ere, I) zurück-, zu sich singen, recanat revocetque, Plin. 10, 102. – II) zurück-, hinwegzaubern, die Zauberei vernichten, Plin. 28, 19.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > recano

  • 113 recino

    recino, ere (re u. cano), I) widertönen, widerhallen, A) intr.: in vocibus nostrorum oratorum recinit quiddam et resonat urbanius, Cic. Brut. 171: parra recinens, ihren hallenden Ruf hören lassend, Hor. carm. 3, 27, 1. – B) tr. widertönen-, widerhallen lassen, a) v. Echo, cuius recinet iocosa nomen imago, Hor. carm. 1, 12, 3. – b) als Sänger auf einen Gesang gleichsam als Echo widertönen lassen, im Gegengesang-, im Wechselgesang preisen, curvā lyrā Latonam, Hor. carm. 3, 28, 11. – c) wie ein Echo fort und forterschallen-, -hören lassen, haec recinunt iuvenes dictata senesque, finden Anklang bei jung u. alt, Hor. ep. 1, 1, 55. – II) widerrufen, increpitu indignatum amorem recinendo placare, Apul. de deo Socr. 19.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > recino

  • 114 sambucina

    sambūcina, ae, f. (sambuca u. cano), die Sambukaspielerin, Plaut. Stich. 381 zw. (Goetz u. Leo richtiger sambucas).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > sambucina

  • 115 solicanus

    sōlicanus, a, um (solus u. cano), allein singend (Ggstz. concinens). Mart. Cap. 2. § 127.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > solicanus

  • 116 succino

    succino, uī, ere (sub u. cano), dazu = od. die zweite Stimme singen, begleiten, I) eig.: cantibus tuis alterno ore, Calp. ecl. 4, 79. – tubicines imitatus est succinente Habinnā, Petron. 69, 4. – II) übtr.: a) übh.: agricultura succinit pastorali (vitae), wir »spielt dem Hirtenleben gegenüber die zweite Flöte«, Varro r.r. 1, 2, 16. – b) einstimmen, zustimmen, succinit alter, Hor. ep. 1, 17, 48: cui ego ut succinerem, Varro r.r. 2, 1, 27. – c) m. Acc., mit leiser Stimme vorbringen, hermurmeln, herstottern, quid istas succinis ambages? Pers. 3, 20. – Nbf. succano, angeführt bei Varro LL. 6, 75.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > succino

  • 117 supercano

    super-cano, s. supercino.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > supercano

  • 118 supercino

    super-cino, ere (super u. cano) = επᾴδειν, darüber singen, Mar. Victorin. 1, 16. § 12. p. 59, 26 K. – Nbf. supercano, ere, ibid. p. 58, 15 K. unechtes Einschiebsel.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > supercino

  • 119 suscito

    sus-cito, āvī, ātum, āre (cieo), I) erheben, A) übh.: a) in die Höhe richten, die Erde beim Pflügen, Verg.: lintea, Ov. – b) errichten, aufbauen, delubra, Lucr. 5, 1164: basilicas et forum in tantam altitudinem suscitari, Eumen. pan. Const. 22, 5. – B) machen, daß einer sich aufrichtet, erhebt, aufrichten, aufstehen heißen, aufjagen, wecken, erwecken, einen Liegenden, nequitia est evertere ut suscites, Sen.: susc. se ab humo, Lact. – einen Sitzenden, et sedeo quā (wo) te suscitat Oceanus, Mart.: te ab tuis subselliis contra te testem suscitabo, Cic.: vulturium a cano capiti (= capite), aufscheuchen, Catull. 68, 124. – einen Schlafenden, susc. alqm somno u. bl. susc. alqm, Plaut.: alqm e somno, Cic.: alqm ante lucem, mane, Varro fr.: von den Toten, Augustin.: mortuos velut e somno solutos, Lact. – übtr., ignes sopitos, erwecken, wieder anblasen, Verg.: exstinctos ignes (amoris), wieder anfachen, Ov. – II) erregen, a) in Bewegung setzen, ermuntern, viros in arma, Verg.: tacentem Apollo suscitat Musam, Hor. – b) reizen, palatum (v. Speisen), Varro sat. Men. 549. – c) erregen, erzeugen, ausbringen, bellum civile, Brut. et Cass. in Cic. ep.: Romanum cum Saguntino bellum, Liv.: tantum bellum suscitare conari contra bellosum genus, Cael. Antip. fr.: susc. caedem, Verg.: crepitum pede, Prop.: fictas sententias, Enn.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > suscito

  • 120 tibicen

    tībīcen, inis, m. (zsgz. aus tibiicen, v. tibia u. cano), I) der Pfeifer, Flötenbläser, -spieler, age, tibicen, refer ad labia tibias, Plaut.: si tibiae inflatae non referant sonum, abiciendas eas sibi tibicen putat, Cic.: bona consecravit adhibito tibicine, Cic.: canere ad tibicinem de clarorum hominum virtutibus, Cic.: transit idem iurisconsultus, tibicinis Latini modo, ironisch = dem Kläger die Formel und dem Beklagten die Exzeption dagegen vorbetend, -einhelfend (wie der Flötenspieler auf der Bühne die Schauspieler, bes. in den Monologen, mit der Flöte begleitet, und so ihnen den Ton einhilft), Cic. Mur. 26. – II) der Pfeiler, die Stütze eines Hauses usw., Ov. fast. 4, 695. Iuven. 3, 193. – v. Atlas als Träger des Himmels, Arnob. 2, 69.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > tibicen

См. также в других словарях:

  • Cano — Cano, Caño oder Canó ist der Familienname folgender Personen: Alejandro Cano Ricaud (* 1963), mexikanischer Politiker Alex Caño (* 1983), kolumbianischer Radrennfahrer Alfonso Cano (1948–2011), kolumbianischer Rebell Alonso Cano (1601–1667),… …   Deutsch Wikipedia

  • Cano — is a Spanish surname, used since the 12th century, and may refer to* Alfonso Cano * Alonzo Cano, Spanish painter * Fanny Cano * Francisco Cano, Conquistador * Gabriel Cano de Aponte * Jorge Cano * José Canó, Dominican baseball player * José María …   Wikipedia

  • CANO — were a Canadian progressive rock band in the 1970s and 1980s. They were the most popular and internationally successful musical group in Franco Ontarian history.[citation needed] Contents 1 Origins 2 Musical group …   Wikipedia

  • Caño — Saltar a navegación, búsqueda Un caño es un curso de agua marina que se interna en terrenos fangosos de marismas y cuya profundidad y apariencia cambia en función de las mareas. Puede estar comunicado directamente con el mar o no. En el primer… …   Wikipedia Español

  • CANO (A.) — CANO ALONSO (1601 1667) Ayant étudié l’architecture avec son père, la sculpture avec Juan Martínez Montañés, le maître de la statuaire polychrome, et la peinture avec Francisco Pacheco chez qui il rencontra Velázquez, c’est une formation… …   Encyclopédie Universelle

  • cano — cano, na (Del lat. canus). 1. adj. Que tiene blanco todo o gran parte del pelo o de la barba. 2. Anciano o antiguo. 3. poét. blanco (ǁ de color de nieve o leche). 4. f. Cabello que se ha vuelto blanco. U. m. en pl.) echar una cano al aire. fr.… …   Diccionario de la lengua española

  • caño — caño, a caño libre expr. mucho, mucha cantidad. ❙ «...la secta necesitaba dólares a caño libre...» Pgarcía, El método Flower …   Diccionario del Argot "El Sohez"

  • cano — s. m. 1. Tubo para conduzir fluidos. 2. Manilha. 3. Tubo ou canal de esgotos. 4. Algeroz. 5. Caleira. 6. Tubo das armas de fogo. 7. Tubo de chaminé ou de fogão. 8. Parte da bota que reveste a perna; canhão. 9. Tubo das penas das aves. 10. Cólon… …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • cano — cano, na adjetivo 1) anciano, viejo. 2) blanco. Cano es un término poético. * * * Sinónimos: ■ canoso, entrecano, blanquecino, níveo …   Diccionario de sinónimos y antónimos

  • caño — cano, na adjetivo 1) anciano, viejo. 2) blanco. Cano es un término poético. * * * Sinónimos: ■ tubo, conducto, canal, canalón …   Diccionario de sinónimos y antónimos

  • caño — sustantivo masculino 1. Tubo por el que cae el agua: una fuente de cinco caños. 2. Uso/registro: restringido. Chorro de agua que cae por ese tubo: El caño de esa fuente es muy caudaloso. 3. Tubo de una tubería: los caños de las tuberías …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»