bólstaðr

[b̥oulsd̥aðʏr̬]

1) abode, homestead (hón í þar staði mikla);

2) farm.

f. the building a homestead, Eg. 130.

f. the building of a homestead.

m. id., K. Þ. K. 48, Landn. 50.

m. a homestead; hon á þar bólstaði mikla, Edda, where Ed. A. D. 1848 has bústaði, which is a more household Icel. word; hálfan b., half the farm, Grág. i. 396, ii. 222 A.

COMPD: bólstaðargörð.

1) lair or lying place (of beasts and cattle);

2) couch, bed (tóku sumir heyhjálma nökkura ok gerðúu sér af ból);

3) farm, esp. in Norway, = bólstaðr, bœr, jörð.

* * *

n. [A. S. botl and bolt, byld, = aedes, mansio; cp. bytlian = aedificare; Engl. to build. In Scandin. contracted in the same way as nál for nadal: böl and böll are very freq. in Dan. local names, and even mark the line of Scandin. settlements]:—‘built,’ i. e. reclaimed and cultivated land, a farm, abode, esp. in Norway, where ból answers to Icel. jörð, Dan. gård; the value of the Norse farms is denoted by merkr-ból, eyris-ból, or the like; taka bóli, to take a farm, Gþl. 328, 354. In Icel. this sense is almost obsolete, and only remains in such words as, ból-staðr, ból-festa; in local names as, Hörðu-ból, Sæ-ból, Lauga-ból, Ból-staðr, Breiðaból-staðr; in such phrases as, á bygðu bóli (opp. to wilderness), hvergi á bygðu bóli, i. e. nowhere, nowhere among men; and in a few law passages, Grág. ii. 279, Fms. x. 153, Otherwise, in Icel. ból and bæli denote the lair or lying place of beasts or cattle; ból and kvía-ból, the place where sheep and cows are penned; bæla fé, to pen sheep during the night.

β. a den, Eg. 41, Fas. iii. 345, cp. Edda 74 ( the lair of a serpent); tóku sumir heyhjálma nokkura ok görðu sér af ból, a bed of hay, Fms. vii. 296; liggja í bólinn, to lie a-bed, of a lazy fellow; cp. bæli.

* * *

(-ða, -ðr), v., older form byggva;

1) to settle in a place, as colonist; sumar þat, er þeir Ingólfr fóru at byggja Ísland, when I went out to settle in Iceland; Ingólfr bygði fyrstr landit, was the first settler; absol., Helgi bygði norðr í Eyjafirði, settled in E.;

2) to people (eptir Nóaflóð lifðu átta menn, er bygðu heiminn) Ísland bygðist (was peopled) ór Norvegi;

3) to inhabit, live in a country (þá er landit hafði sex tigi vetra bygt verit); þess get ek, at menn byggi húsit, that the house is inhabited; byggja bœ, to settle on a farm (hann bygði bœ þann er í Eyju heitir); absol., kona, er bygði (lived) í einum afdal; hvar byggir þú, where dwellest thou?;

4) to dwell in, occupy (byggja höll, helli); byggja eina sæng, to share the same bed (of a niarried couple; also absol., byggja með erri); bygði hann í skipuin, he dwelt (lived) in ships.

(-ða, -ðr), v.

1) to let out (konungr má byggja almenning hverjum sem hann vill); nú byggir maðr dýrra (lets out at a higher rent) en vandi hefir á verit;

2) to lend money at interest (engi skal byggja dautt fé á leigu); Hrútr bygði allt féit, H. put all the money out at interest;

3) byggja frændsemi, sifjar, to enter into a marriage with a relation or one allied by by marriage (in such or such degree); þat var bannat at byggja svá náit at frændsemi, intermarriage between so near relations was forbidden.

* * *

older form byggva, ð, [for the etymology v. búa], gener. to inhabit, settle, people, always in a transitive sense—not neut. as. búa—but often used absol. or ellipt., land being understood:

α. to settle as a colonist; Hrollaugr bygði austr á Síðu, Ketilbjörn bygði suðr at Mosfelli, Auðr bygði vestr í Breiðafirði, Helgi bygði norðr í Eyjafirði, all these instances referring to the first settlers of Icel., Íb. ch. 1. 2; en þat vas es hann tók byggva landit, id.; sumar þat er þeir Ingólfr fóru at b. Ísland, the summer before Ingolf settled in Iceland, ch. 6; Íngólfr … bygði fyrstr landit, i. e. Ingolf was the first settler, id.; so in numberless instances, esp. of the Íb. and Landn., e. g. Landn. 42, 334, Eb. 8, Hrafn. 4, Eg. 99, 100; eptir Nóa-flóð lifðu átta menn þeir er heiminn bygðu ( peopled), Edda (pref.)

β. to inhabit, live in a country; þesskonar þjóð es Vínland hefir bygt, Íb. ch. 6; þá er landit hafði sex tigi vetra bygt verit, Landn. 321; þeir b. þat hérað á Vindlandi er Ré heitir, Fms. xi. 378, H. E. i. 494, Bret. 100: allit. phrases, á bygðu bóli, i. e. among men, where men live; bygðr bólstaðr, possessed land, Grág. ii. 214: the proverb, með lögum skal land byggja, with laws shall man build land, i. e. law builds (makes) lands and home; and some add, en með ólögum eyða; eyða ( to lay waste) and byggja are thus opposed to one another, Nj. 106; b. bæ, to settle on a farm; segi ek af því fyrst hversu bærinn hefir bygzk í Skálaholti … Ketilbjörn bygði þann bæ fyrstr er í Skálaholti heitir, Bs. i. 60; hann bygði bæ þann er í Eyju heitir, Gísl. 91, where it does not mean to build houses, as in the mod. use of this phrase, but to settle, Lat. inhabitare.

γ. in more special or law phrases, to dwell in, occupy; b. sæng, to keep one’s bed, sleep, Fas. i. 314; b. eina sæng, of married people, Fms. ii. 134; b. með e-m, to cohabit, Stj. 176; b. höll, to occupy a hall, Fms. vi. 147, x. 236; b. á skipum, undir tjöldum, to live aboard ship, in tents, vii. 138; b. hálfrými, a naut. term, viii. 199: metaph., cf Guð byggvir í þeim, Eluc. 52, cp. also the references from the N. T. above under búa, where most of the Icel. Edd. use byggja.

2. to build a house, ship, or the like, [Scot. and North. E. to big; Dan. bygge; Swed. bygga]: this sense, common over all Scandinavia and North Britain, seems not to occur in Icel. writers before the 15th century or the end of the 14th, but is freq. at the present time; it occurs in the Ann. 1401, 1405, etc. Old writers always say, reisa or göra hús, skip …, not byggja.

3. reflex. to be inhabited; Ísland bygðisk fyrst ór Noregi, Íb. ch. 1; Grænland fansk ok bygðisk af Íslandi, ch. 6; hundraði ára fyrr en Ísland bygðisk af Norðmönnum, Landn. (pref.); en áðr Ísland bygðisk, id.; þá er Ísland fansk ok bygðisk af Noregi, id.

II. [Goth. bugjan, by which Ulf. renders αγοράζειν, and once πωλειν, which is elsewhere rendered by frabugjan; A. S. bycgean; Engl. buy; Hel. buggean]:—to let out, esp. land or cottage; konungr má b. almenning hverjum sem hann vill, Gþl. 453; ef umboðsmaðr konungs byggir jarðar (acc.) konungs … því at svá skal konungs jarðir b. sem um aðrar jarðir skill í lögum, 336; nú byggir maðr dýrra ( lets out at a higher rent) en vandi hefir á verit, 337; Ingimundr bygði þeim Hrolleifi bæinn í Ási, Fs. 34; er þeir bygðu lönd sín eðr tóku sér hjú, Grág. i. 445; hann tók mikit af landnámi Una, ok bygði þat ( parcelled it out) frændum sínum, Landn. 244; byggja e-m út, to expel a tenant; b. e-m inn, to settle a tenant on one’s estate.

2. more properly, to lend money at interest; þat er ok ef menn b. dautt fé, eðr krefja framar af þeim hlutum er menn ljá, en innstæða, K. Á. 204; engi skal b. dautt fé á leigu, Bs. i. 684; um okr, er menn b. dautt fé, H. E. i. 459; Rútr … bygði allt féit, R. put all the money out at interest, Nj. 11.

3. the peculiar eccl. law phrase of the forbidden degrees; b. sifjar, frændsemi, to marry into such or such degree; this phrase may refer to buying (cp. brúðkaup), or to cohabitation; þat er nýmæli, at jafn-náit skal b. sifjar ok frændsemi at fimta manni hvárt, i. e. intermarriage in the fifth degree is allowed, according to the decision of the council of Lateran, A. D. 1215, Grág. i. 304; frændsemi er eigi byggjandi, i. e. is forbidden, 307, 308, 321, N. G. L. i. 350; en þat var bannat með Ásum at b. svá náit at frændsemi, Hkr. Yngl. ch. 4.

III. part. as subst.

1) lair or lying place (of beasts and cattle);

2) couch, bed (tóku sumir heyhjálma nökkura ok gerðúu sér af ból);

3) farm, esp. in Norway, = bólstaðr, bœr, jörð.

* * *

n., dat. bölvi, gen. pl. bölva, [cp. Goth. balva-vesei and balveins = βάσανος, κόλασις; A. S. balew; Engl. bale; Hel. balu; O. H. G. balv; lost in mod. Germ. and Dan.]:—bale, misfortune; allit. phrases, böl and bót, ‘bale’ and ‘bote;’ bölva bætr, Stor. 22; þegar böl er hæst er bót næst, ‘when bale is hest, bote is nest,’ Morris, E. Engl. Spec, 100; svá skal böl bæta at bíða annat meira (a proverb), Grett. 123, Fbr. 193; böl er búskapr (a proverb).

einginn, in old writers more freq. spelt ‘eng’ (which accords with the mod. pronunciation), engi, enginn, qs. einn-gi from einn, one, and the negative suffix -gi:—none.

A. THE FORMS vary greatly:

1. the adjective is declined, and the suffix left indeclinable; obsolete forms are, dat. eino-gi or einu-gi ( nulli), ægishjálmr bergr einugi, Fm. 17; einugi feti framar, not a step further, Ls. 1; svá illr at einugi dugi, Hm. 134; in old laws, ef maðr svarar einugi, Grág. (Þ. Þ.) i. 22; acc. sing. engi, engi mann, Hkv. 1. 37; engi frið, Hm. 15; engi jötun (acc.), Vþm. 2; engi eyjarskeggja, Fas. i. 433 (in a verse); also in prose, engi mann, Ó. H. 68; engi hlut, 33, 34: engi liðsamnað, 36, Mork. passim; engi knút fékk hann leyst, ok engi álarendann hreift, Edda 29.

2. the -gi changes into an adjective termination -igr; gen. sing. fem. einigrar, Hom. 22, Post. 645. 73; dat. sing. fem. einigri. Hom. 17; acc. sing. fem. einiga, Fas. i. 284 (in a verse); nom. pl. einigir, Jd. 1; fem. einigar, Grág. i. 354; gen. pl. einigra, Post. 73; dat. einigum: this obsolete declension is chiefly used in the sense of any, vide below.

3. declined as the pronom. adj. hverr or nekverr (= nokkur); dat. sing. fem. engarri; gen. pl. aungvarra, Fms. ix. 46, Stj. 70; dat. sing. fem. aungvarri, Mork. 187; hereto belongs also the mod. neut. sing. ekkert.

4. the word is declined as the adj. þröngr, with a final v; nom. fem. sing. öng sorg ( no sorrow), Hm. 94; nom. masc. öngr or aungr, Skv. 2. 26, Nj. 117 (in a verse), Fms. vi. 42 (Sighvat), i. 132 (Vellekla), etc.

5. adding -nn, -n to the negative suffix, thus einginn, fem. eingin, neut. pl. eingin (or enginn, engin); in the other cases this n disappears. Out of these various and fragmentary forms sprung the normal form in old and modern writings, which is chiefly made up of 1, 4, and 5: old writers prefer nom. engi or eingi, but modern only admit einginn or enginn; gen. sing. masc. neut. eingis, einskis or einkis (enskis, Grág. i. 163; einskis, 25 C), engis or eingis, Eg. 74, 714, 655 xxxii. 10; einkis, Fms. x. 409: in mod. usage einskis and einkis are both current, but eingis obsolete: neut. sing. ekki assimilated = eit-ki or eitt-ki, in mod. usage ekkert, a form clearly originating from 3 above, but which, however, never occurs in old MSS.,—Fms. iii. 75, Landn. (Mant.) 329, Gþl. 343 (cp. N. G. L. ii. 110), are all paper MSS.,—nd only now and then in those from the end of the 15th century, but is common ever since that time; the N. T. in the Ed. of 1540 spelt ekkirt: in the nom. sing. old writers mostly use eingi or engi alike for masc. and fem. (eingi maðr, eingi kona), whereas modern writers only use einginn, eingin (einginn maðr, eingin kona); this form also occurs in old MSS., though rarely, e. g. engin hafði þess gáð, Stj. 6; einginn karlmaðr, 206; eingin atkvæði, Fms. v. 318: eingin hey, Ísl. ii. 138; chiefly in MSS. of the 14th or 15th centuries: acc. sing. masc. engan or öngan is in MSS. much commoner than eingi (engi), see above, e. g. engan háska, Fms. ii. 322; fyrir engan mun, Gþl. 532, etc.: in the other cases the spelling and pronunciation are at variance. Editions and mod. writers usually spell engra, engrar, engri, engum, engu, engan, enga, engir, engar, but these forms are pronounced throughout with ö or au, öngra, öngrar, öngri, öngum or öngvum, öngu or öngvu, öngan or öngvan, önga or öngva, öngir or öngvir, öngar or öngvar; that this is no mod. innovation is amply borne out by some of the best vellum MSS., e. g. Arna-Magn. 468, Ó. H., Fb., Mork.; öngum manni, Nj. 82; öngri munuð, 10; öngvar sakir, 94; önga fárskapi, 52; aungu vætta, Stj. 208; öngvan þef, 7; öngu nýtr, Fb. i. 284, 365; öngvan hlut, 166; öngum, 25; aungum várum bræðra, 63; avngir, Ó. H. 184; öngva, 146; öngu, 184 (freq.); avnga menn, Ísl. ii. 349 (Heið. S. MS. Holm.); öngvir diskar, 337; öngum, Grág. i. 27; avngver menn, Bs. i. 337 (Miracle-book); öngom, 346, 347; önga björg, 349; en sér öngu at una, Hm. 95, Mork. passim, etc.: these forms are clearly derived from 4 above. [The word is exclusively Scandin.; Dan. ingen, neut. intet; Swed. ingen, inga, intet; Ivar Aasen ingjen, neut. inkje.]

B. THE SENSE:

I. ‘not one;’ used as adj. with a subst. none, no, not any; þeir vissu sér eingis ótta ván, Eg. 74; man hann einigrar (= ongrar) ömbunar vætta af Guði, Post. 73, and in numberless cases.

2. used absol. (Lat. nemo) as subst. none, naught; ekki er mér at eigna af þessu verki, Fms. ii. 101; enda virðask einkis vætti þau er þeir bera, Grág. i. 25; enginn konungs manna, Fms. i. 104; ok lét þá ekki ( naught) hafa af föðurarfi sínum, Eg. 25; eingi þeirra, Skálda 165; fur hann var enskis örvænt, Ísl. ii. 326; en svarar engu, Ld. 202; at öngu, for naught, Fms. iv. 317; öngum þeim er síðarr kemr, Grág. i. 27; þa skal enga veiða, none of them, ii. 338; engi einn, none, Fms. v. 239; sem engin veit fyrri gert hafa verit, K. Á. 28; ekki skorti þá (ekkert, Ed. from paper MS.), Fms. iii. 75.

β. neut. ekki with gen. pl. in a personal sense, ekki manna, ‘nought of men,’ = engir menn or enginn maðr, no man, not a single man, Ó. H.; ekki vætta, nought, Fms. viii. 18; öngu vætta, nought (dat.), xi. 90; ekki skipa, not a single ship, etc. (freq. in old writers): einskis-konar, adv. in nowise, Sks. 713: engan-veginn, adv. noways.

3. neut. ekki is freq. used as adv. = eigi, q. v., Edda 20, Fms. ii. 81, vii. 120, xi. 22, Grág. i. 206, Eg. 523.

II. any; this sense is rare and obsolete, and probably also etymologically different from the preceding (cp. A. S. ânig):

α. after a negative; á hón eigi at selja fjárheimtingar sínar, né sakar einigar, Grág. i. 354; er eigi saurgisk í einigri líkams úhreinsun, Hom. 17; hvat sem engi segir, Þiðr. 178; aldregi skalt þú þat heyra né engi annarra, 128; aldri fyrr í engri herferð, 29; má eigi þar fyrri undir búa eingi sá er tempraðan bólstað vill hafa, Sks. 45 new Ed.; né önnur eingi, Skálda (Thorodd) 165; því at hanu má hvárki vaxa nó þverra, né á engi veg skapask í sínu at kvæði, 166; eigi skal maðr gildra í mörku annars til einigra dyra, N. G. L. i. 242.

β. after a comparative; prettvísari en ekki annat kvikendi, Mar.; þíðari ok fegri en engi maðr annarr, Stj. 524; sæmilegri en engan tíma fyrr hafði hann verit, 196; um þat fram (= framar) en engi hans frænda hefir haft fyr hánum, Fagrsk. 11.

(neut. meira), a. compar., answering to pos. mikill and superl. mestr,

1) greater, bigger (hann var hverjum manni m. ok sterkari);

2) greater, larger, more, of quantity (meira fé ok betra).

* * *

neut. meira, compar. and superl. mestr, answering to mikill, q. v.; [Ulf. maiza = μείζων, maists = μέγιστος; A. S. mâre, etc., see meirr; Lat. major]:— more and superl. most, greater, greatest, and the like: of stature, taller, tallest, meiri en önnur naut, Ld. 120; meiri en aðrir menn, Fms. i. 44; mesta fingri ok lengsta, x. 398; væn kona ok kvenna mest, Eg. 598; hann var allra manna mestr, Fms. i. 2; kvenna vænst ok mest, 14; hverjum manni meiri ok styrkari, 17.

2. greater, larger, of quantity or quality; meira fé ok betra, Nj. 45; þeir er mest gæði flytja landi þessu, Fms. vii. 122; meiri hluti, the greater part, Grág. ii. 60.

3. more, most, of degree or amount; et mesta göfug-kvendi, Ld. 334; þeirra mestr maðr, 330; et mesta nytmenni, id.; hverr vildi vera öðrum meiri, Fms. i. 17; inn mesti íþrótta-maðr, id.; meiri ráð, Grág. i. 355; mesta sæmd, Fms. vi. 102; enn mesta kærleik, ii. 295; meiri þökk, 296; mesti félagsskapr, Eg. 29; frændsemis spell en meiri, Grág. i. 358, 365; þær konur er enn eru í meirum ( nearer) þyrmslum, N. G. L. i. 75.

II. as subst., the more, the most; ek vil hér mestu ráða, Ld. 212; ef þeir fengi meira, Fms. vi. 248: ef hón kaupir meira en svá, Grág. i. 334; bygðan bólstað eðr meira, id.; hann var mest hallr at vináttu til Inga konungs, Fms. vii. 233.

COMPDS: meiraháttar, mestháttar.

að, [Swed. ransaka; Dan. ransage; Engl. ransack; a word which must be of Dan. origin, for it does not occur in A. S.; moreover, the A. S. form of the first part of the compd is ræsn, and the assimilation of zn or sn into nn is peculiar to the Scandin. language]:—to ransack, prop. to ‘search a house;’ ef hann vill fleiri bólstaði r. en einn, þeir lagsmenn skolu ganga at garði þar er þeir vilja r., Grág. ii. 193; ef þeir bera f. la inn á hendr mönnmn er r. skolu, 195, Stj. 181, Rd. 285; Birkibeinar höfðu eigi rannsakat bæinn, Fms. viii. 191; en þá er allar vánir vóru rannsakaðar fannsk sveinninn eigi. v. 216; hann rannsakaði með sundi djúpit, x. 370; ok var rannsakat liðit ( mustered) ok hafði hann eigi meirr en tvau hundruð, ix. 367; síðan rannsakaði hann rúmit er hón hafði hvílt í, Eg. 566; skulu vér rannsaka alla eyna, Eg. 218; r. Guðs boðorð, 677. 6; r ritningar, Al. 6.

II. reflex., menn skoln láta rannsakask áðr gangi inn, at eigi beri þeir fóla á hendr mönnum, enda svá þeir er út ganga, Grág. ii. 195.

* * *

1) time; eptir tíma liðinn, after a little time; í þann tíma, at that time; fyrstan tíma, er ek var hér, the first time that I was here;

2) time, fit time (þeim þótti t. til at ganga á fund konungs); á hœfiligum tíma, in due time; í tíma, betimes;

3) good luck, prosperity (gangi þér allt til tírs ok tíma).

* * *

a, m. [A. S. tîma; Engl. time; Dan. time; it is strange that Ulf. uses no word analogous either to ‘tíð’ or ‘tími’]:—time; langr tími, Fms. vi. 92; eptir tíma liðinn, after a little time, Bs. i. 857; eigi langan tíma upp frá þessu, Fs. 61; í þann tíma, at that time, Eg. 15, Stj. 50; í þenna tíma, at the time, then, Fms. x. 27, Sd. 138; einn tíma, once, a time, H. E. i. 516; tvá tíma, twice, Fms. xi. 159; um tíma, for a time, Mar.; hann sat þar um tíma, Ann. 1363; í annan tíma, the second time, again, Stj. 50, Fb. i. 145, 211; þriðja tíma, the third time, D. N. i. 263; fyrstan tíma er ek var hér, the first time that I was here, Fb. i. 512: gramm., Skálda 159, 175; a time, season, allir ársins tímar, Stj. 148.

2. time, fit time (= Gr. καιρός); er þeim þótti tími til at ganga á fund konungs, Eg. 28; þeir héldu vörð á nær tími mundi vera at hitta konung, 421; eigi hittu þér nú í tíma til, Fms. vii. 197; ú-tími, the wrong time; í ótíma, too late; ákveðinn tími, a fixed time, Grett. 161; á hæfiligum tíma, in due time, Fms. vi. 133; í tíma, betimes, Karl. 12; hón fór at mólka kýr eptir tíma, Grett. 80 new Ed.

II. metaph. a good time, prosperity; en sá tími fylgði ferð þeirra, at …, Edda 152 (pref.); gefi Guð ykkr góðan tíma, Stj. 426; hann skyldi þar vel kominn ok með tíma á þenna enn nýja bólstað, Ld. 98; halda tíma sínum öllum, Al. 59; gangi þér allt til tírs ok tíma, Fb. i. 566; en upp frá þessu gékk Eyjólfi hvárki (til) tírs né tíma, E. had henceforth bad times, Bs. i. 286; meðan ríki stóð með beztum tíma ok siðum, Sks. 526; með betra tíma, with better times, Al. 100.

COMPDS: tímadagr, tímahald, tímaland, tímalauss, tímaleysi, tímaliga, tímaligr, tímasamliga, tímaskipti.