Перевод: с исландского на все языки

со всех языков на исландский

attendant

  • 1 umsjónarmaîur

    Íslensk-ensk orðabók > umsjónarmaîur

  • 2 SVEINN

    (-s, -ar), m.
    1) boy (sveinar tveir léku á gólfinu);
    2) in addressing grown-up men, boys, lads (hart ríði þér, sveinar!);
    3) servant, attendant (þeir vissu, at hann var s. Gunnhildar); squire, page.
    * * *
    m. [a northern word, from which the A. S. swân, Engl. swain, seems to be borrowed]:—a boy; fæddi Vigdís barn, þat var sveinn, sá var vænn mjök, Ingimundr leit á sveininn ok mælti, sjá sveinn … son áttu þau annan … þessi sveinn, Fs. 23; sveinninn Hörðr stóð við stokk ok gékk nú it fyrsta sinn frá stokkinum til móður sinnar, Ísl. ii. 15; skal þat barn út bera ef þú fæðir meybarn, en upp fæða ef sveinn er, 198; kona hans fæddi barn, ok hét sveinn sá Hrafn, Eg. 100; svá sem þeir sveinar aðrir er vóru sex vetra eðr sjau vetra, 147; sveinar tveirléku á gólfinu, Nj. 15; var þá nafn gefit sveininum, 91; kallaði Njáll á sveininn Höskuld, … hann lét sveininum ekki í mein, ok unni mikit, 146, 147; sveininn Þórð Kárason … hinu hefir þú mér heitið, amma, segir sveinninn, 201, Bs. i. 599.
    II. boys, lads! often used in addressing grown-up men; eld kveykit ér nú, sveinar! Nj. 199; hart ríðit ér, sveinar! 82; sjáit ér nú rauðálfinn, sveinar! 70; hverr á sveina (gen. pl.) hendr í hári mér? Fms. xi. 151; hvernig er, sveinar? 145; sveinn ok sveinn! hverjum ertú sveini borinn? Fm. 1; inn fráneygi sveinn! id.; Hjalla-sveinar, Hofs-sveinar, Gullþ. 4, Finnb.
    2. a servant, attendant, waiter; sveinar Ólafs, Ld. 96: esp. a page, sveinn Gunnildar, Nj. 5, Fms. ix. 236, Ann. 1346 C; skutil-sveinn, skó-sveinn, q. v.: of bondsmen, N. G. L. i. 35, 76: in mod. usage an apprentice, Dan. svend.
    III. a nickname, Sigurðr Sveinn (= the Germ. Siegfried), Skíða R. 2. Sveinn, a pr. name, very freq., Landn., Fms.: in compds, Svein-björn, Svein-ungr, Sveinki, Berg-sveinn, Koll-s.
    COMPDS: sveinalauss, sveinsleikr, sveinsligr.

    Íslensk-ensk orðabók > SVEINN

  • 3 þjónn

    (-s, -ar), m. servant, attendant.
    * * *
    m. [A. S. þen], a servant, attendant, Hkr. iii. 365, Fms. x. 277, Gþl. 76, N. G. L. i. 70, Sks. passim, Greg. 50, MS. 623. 21.

    Íslensk-ensk orðabók > þjónn

  • 4 bað-kona

    u, f. a female bathing attendant, N. G. L. iii. 15.

    Íslensk-ensk orðabók > bað-kona

  • 5 DRENGR

    (-s, pl. -ir, gen. -ja), m.
    1) a bold, valiant, chivalrous man; drengr góðr, a goodhearted, nobleminded man (auðigr at fé ok drengr góðr); ekki þykki mér þú sterkr, en drengr ertu g., but thou art a good fellow; drengir, en eigi dáðleysingjar, gallant men, and no fainthearts; at þú mættir drengrinn af verða sem beztr, that you might get the greatest credit from it; hafa dreng í serk, to have a stout heart in one’s breast;
    2) a young unmarried man (drengir heita ungir menn búlausir, meðan þeir afla sér fjár eða orðstírs);
    3) attendant (þeir heita konungs drengir, er höfðingjum þjóna);
    4) fellow (lætr síðan sverðit ríða á hálsinn á þeim leiða dreng);
    5) pole cf. ásdrengr.
    * * *
    m., pl. ir, gen. drengs, pl. drengir, on Runic stones drengjar; this is a most curious word, and exclusively Scandinavian; it occurs in the A. S. poem Byrnoth, but is there undoubtedly borrowed from the Danes, as this poem is not very old.
    1. the earliest form was probably drangr, q. v., a rock or pillar, which sense still remains in Edda (Gl.) and in the compds ás-drengr, stýris-drengr, cp. Ivar Aasen; it also remains in the verb drengja.
    2. it then metaphorically came to denote a young unmarried man, a bachelor, A. S. hagestald, N. H. G. hagestolz; drengir heita ungir menn ok búlausir, Edda 107; ungr d., a youth, 623. 22, Post. 656 C. 32, Edda 35; drengr, a youth, Stj. 409; hverrar ættar ertú d., 465; (hence the mod. Dan. sense of a boy); far-d., a sailor.
    3. hence came the usual sense, a bold, valiant, worthy man, and in this sense it is most freq. in all periods of the language. Drengr is a standing word in the Swed. and Dan. Runic monuments, góðr drengr, drengr harða góðr, denoting a good, brave, gallant man, a bold and gentle heart; lagði þá hverr fram sitt skip sem d. var ok skap hafði til, Fms. vi. 315; drengir heita vaskir menn ok batnandi, Edda 107; hraustr d., a gallant d., Ld. 50; d. fullr, a bluff, out-spoken man, Ísl. ii. 363; göfuligr d., Bær. 12; d. góðr, noble-minded; auðigr at fé ok d. góðr, Fms. vi. 356; hann var enn bezti d. ok hófsmaðr um allt, Ld. loo; drengr góðr ok öriggr í öllu, Nj. 30; ekki þyki mér þú sterkr, en drengr ertú góðr, thou art not strong, but thou art a good fellow, Lv. 109; drengs dáð, a ‘derring do,’ the deed of a drengr, Fbr. 90 (in a verse): also used of a lady, kvennskörungr mikill ok d. góðr ok nokkut skaphörð, Nj. 30 (of Bergthora); allra kvenna grimmust ok skaphörðust ok ( but) d. góðr þar sem vel skyldi vera, 147 (of Hildigunna): the phrases, lítill d., a small dreng, or d. at verri, denoting a disgraced man, Nj. 68; at kalla þik ekki at verra dreng, to call thee a dreng none the less for that, Ld. 42; drengir en eigi dáðleysingjar, ‘drengs’ and no lubbers, Sturl. iii. 135; drengr and níðingr are opposed, N. G. L. ii. 420: at Hallgerðr yrði þeim mestr drengr, greatest helper, prop, Nj. 76; at þú mættir drengrinn af verða sem beztr, that thou couldst get the greatest credit from it, Gísl. 48: the phrase, hafa dreng í serk, to have a man (i. e. a stout, bold heart) in one’s sark, in one’s breast, Fms. ix. 381: in addressing, góðr d., my dear fellow, Eg. 407: cp. ‘et quod ipsi in posterurn vocarentur Drenges,’ Du Cange (in a letter of William the Conqueror).
    COMPDS: drengjamóðir, drengjaval, drengsaðal, drengsbót, drengsbragð.

    Íslensk-ensk orðabók > DRENGR

  • 6 fylgð

    f.
    1) following, guidance;
    2) support, help, backing;
    3) party, followers; body-guard (of kings and princes); halda fylgð, to wait upon the king.
    * * *
    f. a following, backing up, help, guidance; Gamli bauð honum menn til fylgðar, Grett. 109; fékk hann þeim mann til fylgðar, þann er vel kunni vegu alla, Fms. i. 72; í samsæti eðr fylgð, Sks. 370 B: fylgðar-lauss, adj. without help, alone, Fms. ii. 280; fylgðar-maðr, m. a follower, attendant, guide, Nj. 142, Ld. 48, Sturl. ii. 249 C.
    2. party, followers; þeir feðgar völdu menn mjök at afli til fylgðar við sik, Eg. 84; vera í fylgð með e-m, Nj. 62: veita e-m styrk ok fylgð, Fms. i. 20; eigi verri til fylgðar en röskr maðr, Nj. 106; fór þat lið heim er honum þótti minni fylgð (less support, use) í, Fms. iv. 350; fylgð ok þjónusta, Eg. 474: of the body-guard of kings or princes, like the comitatus of Tacitus, vide esp. N. G. L. ii. Hirðskrá ch. 32; fylgð forn ok ný, the old and new body-guard, id.; halda f., to wait upon the king, Fms. viii. 166: fylgðar-hald, n. attendance upon the king, N. G. L. l. c.; fylgðar-horn, n. a horn to call the king’s men together, N. G. L. ii; fylgðar-menn, m. pl. men attending upon the king, id. passim.

    Íslensk-ensk orðabók > fylgð

  • 7 fylgja

    * * *
    I)
    (-ða, -t), v.
    1) to accompany, help, with dat.; f. e-m at, f. e-s málum, to side with one, take one’s part;
    2) to lead, guide one (yðr var fylgt í kornhlöðu eina);
    3) to pursue (f. fast flóttamönnum);
    4) to follow, be about one (konungr lét sveininn f. móður sinni);
    5) to follow, observe (f. e-s ráðom, f. hirðsiðum);
    6) to belong, or pertain to (segl ok reiði er fylgðu skipinu);
    7) láta f., to add; þat lét hann f., at, he added that;
    8) refl., fylgjast, to follow one another; fig. to hold together (hann bað sína menn f. vel, hold well together).
    f.
    1) guidance (beiða e-n fylgju);
    2) female guardian spirit; attendant spirit in animal form (þú munt vera feigr maðr ok muntu hafa sét fylgju þína).
    * * *
    n, f. = fylgð, Grág. i. 343; bjóða e-m fylgju sína, ii. 56, v. l., Ísl. ii. 340; í förum ok fylgju með e-m, Stj. 135, 222; koma í fylgju með e-m, Rb. 356.
    II. metaph. a fetch, a female guardian spirit of the heathen age, whose appearance foreboded one’s death, cp. Hkv. Hjörv. (the prose); þú munt vera feigr maðr ok muntú séð hafa fylgju þína, Nj. 62, Hallfr. S. ch. 11: also whole families had a fylgja (kyn-f., ættar-f.), get ek at þetta hafi engar konur verit aðrar en fylgjur yðrar frænda, Fms. ii. 195; eigi fara litlar fylgjur fyrir þér, x. 262, Vd. ch. 36; nú sækja at fylgjur Úsvífs, Nj. 20; manna-fylgjur, Bjarn. 48, Lv. 69; fuglar þeir munu vera manna-fylgjur, Ísl. ii. 196; marr ( a horse) er manns fylgja, Fs. 68; liggja fylgjur þínar til Íslands, thy guardian angels, good angels, point to Iceland, i. e. thou wilt go thither, Orkn. 14; þínar fylgjur mega eigi standask hans fylgjur, Gullþ. 11, Lv. 104; hafa þeir bræðr rammar fylgjur, Fs. 50:—in mod. lore (as also sometimes in the Sagas, e. g. Nj. l. c.) fylgja means a ‘fetch,’ an appearance in the shape of an animal, a crescent, or the like going before a person, only a ‘fey’ man’s fylgja follows after him.
    2. = Lat. secundinae, a baby’s caul, cp. Germ. glückshaube; barns-f., Bs. ii. 168, freq. in mod. usage, cp. Ísl. Þjóðs. i. 354.
    III. in pl. a law phrase, kvenna-fylgjur, abduction or elopement, Grág. i. 342 (cp. fylgja l. 4. below).
    COMPDS: fylgjuengill, fylgjukona.

    Íslensk-ensk orðabók > fylgja

  • 8 FYLGJA

    * * *
    I)
    (-ða, -t), v.
    1) to accompany, help, with dat.; f. e-m at, f. e-s málum, to side with one, take one’s part;
    2) to lead, guide one (yðr var fylgt í kornhlöðu eina);
    3) to pursue (f. fast flóttamönnum);
    4) to follow, be about one (konungr lét sveininn f. móður sinni);
    5) to follow, observe (f. e-s ráðom, f. hirðsiðum);
    6) to belong, or pertain to (segl ok reiði er fylgðu skipinu);
    7) láta f., to add; þat lét hann f., at, he added that;
    8) refl., fylgjast, to follow one another; fig. to hold together (hann bað sína menn f. vel, hold well together).
    f.
    1) guidance (beiða e-n fylgju);
    2) female guardian spirit; attendant spirit in animal form (þú munt vera feigr maðr ok muntu hafa sét fylgju þína).
    * * *
    ð or d, [A. S. folgjan; Engl. follow; Germ. folgen; Swed. följa; Dan. fölge]:—to follow, and metaph. to back, help, side with, with dat., Dropl. 26; landvættir allar fylgðu Hafr-Birni til þings, Landn. 271, Grág. i. 46; ek man fylgja Búa bróður mínum, Fms. xi. 111; ok er úfallit at f. Þjórólfi um þetta mál, Boll. 342; fylgja málum e-s, Fms. i. 86; fylgja e-m at, to side with, take one’s part. xi. 111; man Björn þeim at f., Bjarn. 7:—also of things, láta sverðit hendi f., let it follow the hand, remain in it, Eg. 505.
    2. to lead, guide one; yðr var fylgt í kornhlöðu eina, Eg. 49; fylgja e-m á brott, Ld. 44; vilda ek at þú fylgdir mér til frænda minna, Nj. 45.
    3. to pursue a flying host, Fms. i. 45, ix. 409.
    4. a law term, fylgja konu, to elope with a woman, Grág. i. 342, 343; an offence liable to the lesser outlawry, even in the case of accomplices.
    5. to be about one; konungr lét sveininn f. móður sinni, meðan hann var allungr, Fms. i. 14: tungl fylgir sólmerkjum, Rb. 108; meðan svörðr ok hold fylgði, Eg. 770:—to follow one as one’s mistress, Fms. xi. 160, Sturl. i. 97; cp. Fms. x. 322, Sturl. i. 94, Orkn.
    II. metaph. to follow, observe, Róm. 87; fylgja e-s ráðum, Bs. i. 720; fylgja hirðsiðum, Fms. vi. 240.
    2. to follow as an encumbrance; Margrét fylgi Loptstaða-eign, D. N. i. 82; so in the saying, vandi fylgir vegsemd hverri:— to follow as a quality or the like; þat segi þér at mér fylgi engi hugr, … you say that there is no courage in me, Fms. vii. 297; svá mikill kraptr fylgði þessum mönnum, Edda (pref.); þar fylgði sætr ilmr, Bs. i. 454; upphaf allra frásagna þeirra er (dat.) sannindi f., true records, Fms. xi. 412; hvat fylgir engli þeim, what is the quality of this angel? Nj. 157.
    3. to belong to; himin ok jörð ok alla hluti sem þeim f., Edda (pref.); nú fylgir skógr landi, a forest belongs to the land, Grág. i. 200; segl ok reiða er fylgðu skipinu, Hkr. i. 277; aðrar eignir þær er þar f., Ld. 96; sök þá er tylptar-kviðr á at fylgja, a case that falls under the verdict of twelve, Grág. i. 41.
    4. causal, to let a thing follow, to add; þat lét hann f., at …, he added, that …, Fms. vii. 227; þar lét hann ok f. grávöru mikla, Eg. 69; hann lét þat f. boði, Fb. ii. 187; þat fylgði ok þeirri sögn, 184.
    5. fylgja (sér) at e-u, to work hard, push on with one’s work (cp. fylgi, at-fylgi), Bs. i. 793; fylgja e-u at, to pursue, press on with a thing, Ó. H. 41.
    6. with acc., but only as a Latinism in translation, H. E. i. 514.
    III. reflex. to follow one another, metaph. to side with one another, hang together; hann bað sína menn fylgjask vel, he bade them hold well together, Eg. 288; þeir fylgðusk at hverju máli, Nj. 72: in a pass. sense rare and unclass., Sks. 347.
    IV. part. fylgendr, pl. followers, Bs. i. 705, Barl. 53.

    Íslensk-ensk orðabók > FYLGJA

  • 9 kerti-sveinn

    and kerta-sveinn, m. a ‘candle-boy,’ link-boy, an attendant on a great man, Hkr. iii. 181, Fms. vi. 422, vii. 159, ix. 421, x. 137, 147, 157.

    Íslensk-ensk orðabók > kerti-sveinn

  • 10 með-reið

    f. a riding with another person. meðreiðar-maðr, m. an attendant on a traveller on horseback.

    Íslensk-ensk orðabók > með-reið

  • 11 TOGA

    * * *
    (að), v.
    1) to draw, pull, stretch (síðan togar hann á honum tunguna); t. af e-m, to draw the shoes and stockings off a person; fara sem fœtr toga, to run as hard as one can go;
    2) refl., togast ór höndum e-m, to be drawn out of one’s hands; t. við fast, to pull hard; t við aldr, to pull against old age, grow old (ekki muntu við aldr togast).
    * * *
    að, [see tjúga; Engl. tug], to draw; mér þótti sem vit héldim á einni hönk ok togaðim, Fms. vi. 312; er þessi maðr góðr af tíðindum, þurfum vér eigi at toga orð út ór honum, Grett. 98 C; síðan togar hann á honum tunguna, Fms. iii. 103, 154; toga ok teygja, Hom. 114; tóku hann tveir ok toguðu hann milli sín, Fms. ix. 241; með töngum togaðr, Barl. 166: in the phrase, fara sem fætr toga, to run all the feet can stretch, Gísl. 6l, Fas. i. 434; toga af e-m, to draw the shoes and stockings off a person (of an attendant, mod. taka í e-n), Ld. 36, Bjarn. 29, Fbr. 137, Bs. i. 847, cp. Eb. 242; toga af öllu afli, id.
    2. reflex., togask við fast, to pull hard, Fms. iii. 188; hón togaðisk ór höndum honum, Fbr. 137; eigi muntú við mikinn aldr togask eiga, Fas. ii. 507.

    Íslensk-ensk orðabók > TOGA

  • 12 baðkona

    Íslensk-ensk orðabók > baðkona

  • 13 borðklerkr

    Íslensk-ensk orðabók > borðklerkr

  • 14 borðsveinn

    m. attendant at table, waiter.

    Íslensk-ensk orðabók > borðsveinn

  • 15 fylgðarmaðr

    m. follower, attendant.

    Íslensk-ensk orðabók > fylgðarmaðr

  • 16 kertisveinn

    m. link-boy (attendant on a great man).

    Íslensk-ensk orðabók > kertisveinn

См. также в других словарях:

  • attendant — ⇒ATTENDANT, ANTE, part. prés., loc. adv., adj. et subst. A. Part. prés. de attendre. B. Emploi adj. et subst. 1. Emploi adj. [En parlant d une pers. ou d un groupe de pers.] (cf. attentif et attentiste) : • 1. Tu ne sais pas ce que c est qu une… …   Encyclopédie Universelle

  • Attendant — At*tend ant, a. [F. attendant, p. pr. of attendre. See {Attend}, v. t.] 1. Being present, or in the train; accompanying; in waiting. [1913 Webster] From the attendant flotilla rang notes triumph. Sir W. Scott. [1913 Webster] Cherub and Seraph …   The Collaborative International Dictionary of English

  • attendant — Attendant, [attend]ante. adj. verbal. Qui attend Estes vous des attendants? En attendant. Maniere de parler adverbiale. Jusques à temps. En attendant qu il vienne. en attendant que vous en soyez éclaircy. en attendant mieux, en attendant quelque… …   Dictionnaire de l'Académie française

  • Attendant — may refer to:* Car attendant, a railroad employee * Flight attendant, flight crew employed to ensure the safety and comfort of the passengers * Museum attendant * Toilet attendant, maintain standards in a toilet and collects any usage fees *… …   Wikipedia

  • attendant — [ə ten′dənt] adj. 1. attending or serving [an attendant nurse] 2. being present 3. accompanying as a circumstance or result [attendant difficulties] n. 1. a person who attends or serves [an attendant at the zoo, a queen s attendants] 2 …   English World dictionary

  • Attendant — At*tend ant, n. 1. One who attends or accompanies in any character whatever, as a friend, companion, servant, agent, or suitor. A train of attendants. Hallam. [1913 Webster] 2. One who is present and takes part in the proceedings; as, an… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • attendant — index ancillary (auxiliary), caretaker (one caring for property), clerical, coactor, coadjutant, cohort, collateral ( …   Law dictionary

  • attendant — attendant, ante (a ten dan, dan t ) adj. 1°   Qui attend. 2°   En termes de musique, cadence attendante, cadence imparfaite, qui se fait en montant d une quinte et qui semble attendre une réponse. 3°   S. m. Sectaire qui soutient qu il n y a dans …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • attendant — [adj] being present or related accessory, accompanying, ancillary, associated, attending, coincident, concomitant, consequent, incident; concept 577 Ant. absent, detached attendant [n] person who serves others aide, alarm clock*, assistant,… …   New thesaurus

  • attendant — ► NOUN 1) a person employed to provide a service to the public. 2) an assistant to an important person. ► ADJECTIVE ▪ occurring at the same time or as a result of …   English terms dictionary

  • attendant — I UK [əˈtendənt] / US noun [countable] Word forms attendant : singular attendant plural attendants * 1) someone whose job is to help customers or people who visit a public place a car park attendant 2) someone whose job is to look after another… …   English dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»