Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

attĭus

  • 61 parergon

    părergon, i, n., = parergon, an extra ornament: adjecerit parvulas naves longas in iis, quae pictores parerga appellant, Plin. 35, 10, 36, § 101; Vitr. 9, 9; Inscr. Grut. 59, 2; 77, 3 al.— Plur.: Părerga, ōn, the title of a work by Attius, Non. 61, 24.

    Lewis & Short latin dictionary > parergon

  • 62 pigmentarius

    pigmentārĭus, a, um, adj. [pigmentum], of or belonging to paints or unguents: institor pigmentarius, a dealer in paints or unguents, Scrib. Larg. Comp. 22.—More freq.,
    II.
    Subst.: pigmentārĭus, ii, m., a dealer in paints or unguents: pigmentarius, chrômatopôlês, pharmakopôlês, muropôlês, Gloss. Philox.:

    Attius pigmentarius,

    Cic. Fam. 15, 17, 2; Dig. 48, 8, 3; Firm. Math. 8, 27 med.; Pelag. Vet. 13; Vulg. Exod. 37, 29.

    Lewis & Short latin dictionary > pigmentarius

  • 63 Plautus

    1.
    plautus ( plōt-), a, um, adj.
    I.
    Flat, broad: plauti appellantur canes, quorum aures languidae sunt ac flaccidae et latius videntur patere, Paul. ex Fest. p. 231 Müll.:

    conchae plautiores,

    Tert. Pall. 3.—
    II.
    Among the Umbrians, flat-footed:

    (plotos appellant) Umbri pedibus planis (natos... unde et Maccius) poëta, quia Umber Sarsinas erat, a pedum planitie initio Plotus, postea Plautus coeptus est dici,

    Fest. p. 238 Müll.; cf. Paul. ex Fest. p. 239 ib.
    2.
    Plautus, i, m. [flat-foot, v. 1. plautus], an Umbrian surname. —So, T. Maccius (or Maccus) Plautus, a celebrated Roman comic poet, a native of the Umbrian village Sarsina. —(On the name Maccius, instead of the earlier reading Accius or Attius, v. Ritschl, De Plauti poëtae nominibus, in his Parergon Plautinorum I. pp. 3-43;

    and respecting his life and writings,

    id. ib. pp. 47 - 579), Cic. Brut. 15, 60; Quint. 10, 1, 99.—
    B.
    Transf., the works of Plautus, a comedy of Plautus:

    adporto vobis Plautum linguā non manu,

    Plaut. Men. prol. 3.—Hence,
    II.
    Plautīnus, a, um, adj., of or belonging to Plautus, Plautian:

    pater,

    i. e. a father in a play of Plautus, Cic. Ep. ad Brut. 2, 2 fin.:

    numeri et sales,

    Hor. A. P. 270:

    sermo,

    Quint. 10, 1, 99:

    stilus,

    Gell. 3, 3, 13: prosapia, i. e. poor, mean, because Plautus was said to have worked in a mill, Min. Fel. Octav. 14.— Sup.:

    versus Plautinissimi,

    most Plautus-like, altogether in Plautus's manner, Gell. 3, 3, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > Plautus

  • 64 plautus

    1.
    plautus ( plōt-), a, um, adj.
    I.
    Flat, broad: plauti appellantur canes, quorum aures languidae sunt ac flaccidae et latius videntur patere, Paul. ex Fest. p. 231 Müll.:

    conchae plautiores,

    Tert. Pall. 3.—
    II.
    Among the Umbrians, flat-footed:

    (plotos appellant) Umbri pedibus planis (natos... unde et Maccius) poëta, quia Umber Sarsinas erat, a pedum planitie initio Plotus, postea Plautus coeptus est dici,

    Fest. p. 238 Müll.; cf. Paul. ex Fest. p. 239 ib.
    2.
    Plautus, i, m. [flat-foot, v. 1. plautus], an Umbrian surname. —So, T. Maccius (or Maccus) Plautus, a celebrated Roman comic poet, a native of the Umbrian village Sarsina. —(On the name Maccius, instead of the earlier reading Accius or Attius, v. Ritschl, De Plauti poëtae nominibus, in his Parergon Plautinorum I. pp. 3-43;

    and respecting his life and writings,

    id. ib. pp. 47 - 579), Cic. Brut. 15, 60; Quint. 10, 1, 99.—
    B.
    Transf., the works of Plautus, a comedy of Plautus:

    adporto vobis Plautum linguā non manu,

    Plaut. Men. prol. 3.—Hence,
    II.
    Plautīnus, a, um, adj., of or belonging to Plautus, Plautian:

    pater,

    i. e. a father in a play of Plautus, Cic. Ep. ad Brut. 2, 2 fin.:

    numeri et sales,

    Hor. A. P. 270:

    sermo,

    Quint. 10, 1, 99:

    stilus,

    Gell. 3, 3, 13: prosapia, i. e. poor, mean, because Plautus was said to have worked in a mill, Min. Fel. Octav. 14.— Sup.:

    versus Plautinissimi,

    most Plautus-like, altogether in Plautus's manner, Gell. 3, 3, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > plautus

  • 65 plotus

    1.
    plautus ( plōt-), a, um, adj.
    I.
    Flat, broad: plauti appellantur canes, quorum aures languidae sunt ac flaccidae et latius videntur patere, Paul. ex Fest. p. 231 Müll.:

    conchae plautiores,

    Tert. Pall. 3.—
    II.
    Among the Umbrians, flat-footed:

    (plotos appellant) Umbri pedibus planis (natos... unde et Maccius) poëta, quia Umber Sarsinas erat, a pedum planitie initio Plotus, postea Plautus coeptus est dici,

    Fest. p. 238 Müll.; cf. Paul. ex Fest. p. 239 ib.
    2.
    Plautus, i, m. [flat-foot, v. 1. plautus], an Umbrian surname. —So, T. Maccius (or Maccus) Plautus, a celebrated Roman comic poet, a native of the Umbrian village Sarsina. —(On the name Maccius, instead of the earlier reading Accius or Attius, v. Ritschl, De Plauti poëtae nominibus, in his Parergon Plautinorum I. pp. 3-43;

    and respecting his life and writings,

    id. ib. pp. 47 - 579), Cic. Brut. 15, 60; Quint. 10, 1, 99.—
    B.
    Transf., the works of Plautus, a comedy of Plautus:

    adporto vobis Plautum linguā non manu,

    Plaut. Men. prol. 3.—Hence,
    II.
    Plautīnus, a, um, adj., of or belonging to Plautus, Plautian:

    pater,

    i. e. a father in a play of Plautus, Cic. Ep. ad Brut. 2, 2 fin.:

    numeri et sales,

    Hor. A. P. 270:

    sermo,

    Quint. 10, 1, 99:

    stilus,

    Gell. 3, 3, 13: prosapia, i. e. poor, mean, because Plautus was said to have worked in a mill, Min. Fel. Octav. 14.— Sup.:

    versus Plautinissimi,

    most Plautus-like, altogether in Plautus's manner, Gell. 3, 3, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > plotus

  • 66 Pragmatica

    pragmătĭcus, a, um, adj., = pragmatikos, prop., skilled in business, esp. experienced in matters of law:

    pragmatici homines omnibus historiis cavere jubent et vetant credere,

    Cic. Att. 2, 20, 1.—Hence,
    I.
    Subst.
    A.
    pragmătĭcus, i, m., = pragmatikos, one skilled in the law, who furnished orators and advocates with the principles on which they based their speeches:

    itaque illi disertissimi homines (Graeci) ministros habent in causis juris peritos, cum ipsi sint imperitissimi, et qui pragmatici vocantur,

    Cic. de Or. 1, 59, 253 (dub.;

    bracketed by B. and K.): oratori pragmaticum adjutorem dare,

    id. ib. 1, 59, 253 (1, 45, 198, written as Greek); Quint. 12, 3, 4; Juv. 7, 123; Dig. 48, 17, 9.—
    B.
    Pragmătĭca, ōrum, n., the title of a work by Attius, Gell. 20, 3;

    perh. the same which is called by Pliny Praxidica and Praxidicum,

    Plin. 1, ind. lib. 18; 18, 24, 55, § 200.—
    II.
    Adj., relating to civil affairs. So in late jurid. Lat.:

    pragmatica sanctio, or jussio, or annotatio, or constitutio,

    an imperial decree that referred to the affairs of a community, a pragmatic sanction, Cod. Just. 1, 2, 10; called pragmaticum rescriptum, Aug. Collat. cum Donatist. 3, c. 2; and absol.: pragmătĭcum, i, n., Cod. Th. 6, 23, 3; 16, 5, 52.

    Lewis & Short latin dictionary > Pragmatica

  • 67 pragmaticum

    pragmătĭcus, a, um, adj., = pragmatikos, prop., skilled in business, esp. experienced in matters of law:

    pragmatici homines omnibus historiis cavere jubent et vetant credere,

    Cic. Att. 2, 20, 1.—Hence,
    I.
    Subst.
    A.
    pragmătĭcus, i, m., = pragmatikos, one skilled in the law, who furnished orators and advocates with the principles on which they based their speeches:

    itaque illi disertissimi homines (Graeci) ministros habent in causis juris peritos, cum ipsi sint imperitissimi, et qui pragmatici vocantur,

    Cic. de Or. 1, 59, 253 (dub.;

    bracketed by B. and K.): oratori pragmaticum adjutorem dare,

    id. ib. 1, 59, 253 (1, 45, 198, written as Greek); Quint. 12, 3, 4; Juv. 7, 123; Dig. 48, 17, 9.—
    B.
    Pragmătĭca, ōrum, n., the title of a work by Attius, Gell. 20, 3;

    perh. the same which is called by Pliny Praxidica and Praxidicum,

    Plin. 1, ind. lib. 18; 18, 24, 55, § 200.—
    II.
    Adj., relating to civil affairs. So in late jurid. Lat.:

    pragmatica sanctio, or jussio, or annotatio, or constitutio,

    an imperial decree that referred to the affairs of a community, a pragmatic sanction, Cod. Just. 1, 2, 10; called pragmaticum rescriptum, Aug. Collat. cum Donatist. 3, c. 2; and absol.: pragmătĭcum, i, n., Cod. Th. 6, 23, 3; 16, 5, 52.

    Lewis & Short latin dictionary > pragmaticum

  • 68 pragmaticus

    pragmătĭcus, a, um, adj., = pragmatikos, prop., skilled in business, esp. experienced in matters of law:

    pragmatici homines omnibus historiis cavere jubent et vetant credere,

    Cic. Att. 2, 20, 1.—Hence,
    I.
    Subst.
    A.
    pragmătĭcus, i, m., = pragmatikos, one skilled in the law, who furnished orators and advocates with the principles on which they based their speeches:

    itaque illi disertissimi homines (Graeci) ministros habent in causis juris peritos, cum ipsi sint imperitissimi, et qui pragmatici vocantur,

    Cic. de Or. 1, 59, 253 (dub.;

    bracketed by B. and K.): oratori pragmaticum adjutorem dare,

    id. ib. 1, 59, 253 (1, 45, 198, written as Greek); Quint. 12, 3, 4; Juv. 7, 123; Dig. 48, 17, 9.—
    B.
    Pragmătĭca, ōrum, n., the title of a work by Attius, Gell. 20, 3;

    perh. the same which is called by Pliny Praxidica and Praxidicum,

    Plin. 1, ind. lib. 18; 18, 24, 55, § 200.—
    II.
    Adj., relating to civil affairs. So in late jurid. Lat.:

    pragmatica sanctio, or jussio, or annotatio, or constitutio,

    an imperial decree that referred to the affairs of a community, a pragmatic sanction, Cod. Just. 1, 2, 10; called pragmaticum rescriptum, Aug. Collat. cum Donatist. 3, c. 2; and absol.: pragmătĭcum, i, n., Cod. Th. 6, 23, 3; 16, 5, 52.

    Lewis & Short latin dictionary > pragmaticus

  • 69 quadrurbem

    quadrurbem Athenas Attius appellavit, quod scilicet ex quattuor urbibus in unam domicilia contulerunt, Braurone, Eleusine, Piraeeo, Sunio, Fest. p. 258 Müll. (transl. of tetrapolis).

    Lewis & Short latin dictionary > quadrurbem

  • 70 raudus

    raudus (also rōdus and rūdus), ĕris, n. [kindr. with rudis; cf.: crudus, crudelis], a rude mass; hence, in partic., a piece of brass used as a coin (an old word):

    rodus vel raudus significat rem rudem et imperfectam. Nam saxum quoque raudus appellant poëtae, ut Attius in Menalippo: manibus rapere raudus saxeum grandem et gravem. Vulgus quidem in usu habuit non modo pro aere imperfecto, sed etiam pro signato... in aestimatione censoriă aes infectum rudus appellatur, Fest. s. v. rodus, p. 265 Müll.: aes raudus dictum,

    Varr. L. L. 5, § 163 ib.:

    olim aera raudera dicebantur,

    Val. Max. 5, 6, 3: chalkos anergastos rudus, Gloss. Philox.:

    sculptor ab eris Rudere decoctam consuevit fingere massam,

    Prud. Apoth. 792:

    cum rudera milites jacerent,

    Liv. 26, 11, 9 Weissenb.

    Lewis & Short latin dictionary > raudus

  • 71 residuae

    rĕsĭdŭus, a, um, adj. [resideo], that is left behind, that remains over and above, remaining, residuary; subst., the remainder, residue, rest (class.; cf.:

    reliquus, superstes): odium,

    Cic. Fam. 1, 9, 20: sollicitudo, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 11, 3:

    ex residuā vetere simultate,

    Liv. 29, 37; cf. Suet. Calig. 15:

    irae bellorum,

    Liv. 1, 30; cf.

    bellum,

    Suet. Ner. 13:

    nomen libertatis (with reliqua umbra),

    Plin. Ep. 8, 24, 4:

    residuae integraeque etiam nunc (copiae),

    Suet. Oth. 9; cf.:

    manus Spartaci et Catilinae,

    id. Aug. 3; and:

    stirps horum,

    id. Vit. 1:

    quid potest esse in calamitate residui, quod, etc.,

    Cic. Verr. 2, 3, 97, § 226; cf.:

    ne cui residui spiritus quicquam inesset,

    Suet. Tib. 62:

    residui nobilium,

    Tac. A. 11, 23:

    paucos comites residuos fortuna fecit,

    Just. 27, 2, 2; 7, 6, 2:

    residuum cibariorum,

    Suet. Galb. 7; cf.:

    nihil residuum crudelitatis,

    Flor. 3, 4, 2:

    residua diurni actūs conficere,

    Suet. Aug. 78.—
    b.
    In business lang., of a payment, outstanding, due:

    pecuniae,

    Cic. Clu. 34, 94; Liv. 33, 47; so,

    summae,

    Dig. 26, 7, 7, § 9:

    quid relatum, quid residuum sit,

    Cic. Agr. 2, 22, 59.— Plur. subst.: rĕsĭdŭae, ārum, f. (sc. pecuniae), arrears, dues:

    vectigalium,

    Suet. Aug. 101:

    lege Juliā de residuis tenetur, qui publicam pecuniam delegatam in usum aliquem retinuit neque in eum consumpsit,

    Dig. 48, 13, 2; cf. ib. 48, 13, 5 and 16.
    In the fragment of Attius ap.
    Fest. p. 280 Müll. (Trag. Rel. p. 192 Rib.), perh. = reses, slothfui, inactive; cf.: residuus quasi tardus, Placid. Gloss.

    Lewis & Short latin dictionary > residuae

  • 72 residuus

    rĕsĭdŭus, a, um, adj. [resideo], that is left behind, that remains over and above, remaining, residuary; subst., the remainder, residue, rest (class.; cf.:

    reliquus, superstes): odium,

    Cic. Fam. 1, 9, 20: sollicitudo, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 11, 3:

    ex residuā vetere simultate,

    Liv. 29, 37; cf. Suet. Calig. 15:

    irae bellorum,

    Liv. 1, 30; cf.

    bellum,

    Suet. Ner. 13:

    nomen libertatis (with reliqua umbra),

    Plin. Ep. 8, 24, 4:

    residuae integraeque etiam nunc (copiae),

    Suet. Oth. 9; cf.:

    manus Spartaci et Catilinae,

    id. Aug. 3; and:

    stirps horum,

    id. Vit. 1:

    quid potest esse in calamitate residui, quod, etc.,

    Cic. Verr. 2, 3, 97, § 226; cf.:

    ne cui residui spiritus quicquam inesset,

    Suet. Tib. 62:

    residui nobilium,

    Tac. A. 11, 23:

    paucos comites residuos fortuna fecit,

    Just. 27, 2, 2; 7, 6, 2:

    residuum cibariorum,

    Suet. Galb. 7; cf.:

    nihil residuum crudelitatis,

    Flor. 3, 4, 2:

    residua diurni actūs conficere,

    Suet. Aug. 78.—
    b.
    In business lang., of a payment, outstanding, due:

    pecuniae,

    Cic. Clu. 34, 94; Liv. 33, 47; so,

    summae,

    Dig. 26, 7, 7, § 9:

    quid relatum, quid residuum sit,

    Cic. Agr. 2, 22, 59.— Plur. subst.: rĕsĭdŭae, ārum, f. (sc. pecuniae), arrears, dues:

    vectigalium,

    Suet. Aug. 101:

    lege Juliā de residuis tenetur, qui publicam pecuniam delegatam in usum aliquem retinuit neque in eum consumpsit,

    Dig. 48, 13, 2; cf. ib. 48, 13, 5 and 16.
    In the fragment of Attius ap.
    Fest. p. 280 Müll. (Trag. Rel. p. 192 Rib.), perh. = reses, slothfui, inactive; cf.: residuus quasi tardus, Placid. Gloss.

    Lewis & Short latin dictionary > residuus

  • 73 Sotades

    Sōtădes, is, m., = Sôtadês, an obscene Greek poet, Mart. 2, 86, 2.—Hence,
    A.
    Sō-tădēus, a, um, adj., of or in the manner of Sotades:

    versus,

    Quint. 9, 4, 90; cf. id. 9, 4, 6; 1, 8, 6; Ter. Maur. pp. 2415 and 2446 P.; Aus. Ep. 14, 29.—
    B.
    Sōtădĭcus, a, um, adj., Sotadic:

    versus,

    Plin. Ep. 5, 3, 2. — Absol.: L. Attius in Sotadicorum libro, Sotadic verses, Geli. 7, 9, 16.

    Lewis & Short latin dictionary > Sotades

  • 74 Sotadeus

    Sōtădes, is, m., = Sôtadês, an obscene Greek poet, Mart. 2, 86, 2.—Hence,
    A.
    Sō-tădēus, a, um, adj., of or in the manner of Sotades:

    versus,

    Quint. 9, 4, 90; cf. id. 9, 4, 6; 1, 8, 6; Ter. Maur. pp. 2415 and 2446 P.; Aus. Ep. 14, 29.—
    B.
    Sōtădĭcus, a, um, adj., Sotadic:

    versus,

    Plin. Ep. 5, 3, 2. — Absol.: L. Attius in Sotadicorum libro, Sotadic verses, Geli. 7, 9, 16.

    Lewis & Short latin dictionary > Sotadeus

  • 75 Sotadicus

    Sōtădes, is, m., = Sôtadês, an obscene Greek poet, Mart. 2, 86, 2.—Hence,
    A.
    Sō-tădēus, a, um, adj., of or in the manner of Sotades:

    versus,

    Quint. 9, 4, 90; cf. id. 9, 4, 6; 1, 8, 6; Ter. Maur. pp. 2415 and 2446 P.; Aus. Ep. 14, 29.—
    B.
    Sōtădĭcus, a, um, adj., Sotadic:

    versus,

    Plin. Ep. 5, 3, 2. — Absol.: L. Attius in Sotadicorum libro, Sotadic verses, Geli. 7, 9, 16.

    Lewis & Short latin dictionary > Sotadicus

  • 76 Stasiastae

    Stăsĭastae, ārum, m., = Stasiastai, the name of a tragedy of Attius, v. the Fragments, Non. 20, 25 al.; Trag. Rel. p. 214 sqq. Rib.

    Lewis & Short latin dictionary > Stasiastae

  • 77 taenia

    taenĭa, ae ( abl. plur. taeniis;

    dissyl.,

    Verg. A. 5, 269), f., = tainia, a band, ribbon, fillet; a head-band, hair-band, bandeau (syn. vitta).
    I.
    Lit. (only poet.):

    taenias Graecam vocem sic interpretatur Verrius, ut dicat ornamentum esse laneum capitis honorati, ut sit apud Caecilium in Androgyno: sepulcrum plenum taeniarum, ita ut solet, et alias: dum taeniam, qui volnus vinciret, petit. Ennius in Alexandro: volans de caelo cum coronā et taeniis (Trag. Rel. v. 33 Rib.): Attius in Neoptolemo: (tumulum) decorare est satius quam urbem taeniis,

    Fest. p. 360 Müll. (cf. Trag. Rel. v. 472 Rib.):

    puniceis ibant evincti tempora taeniis,

    Verg. A. 5, 269; 7, 352:

    taenia ne madidos violet bombycina crines,

    Mart. 14, 24, 1.—
    II.
    Transf., of things of a like shape.
    A.
    A tape-worm: Taenia solium and vulgaris, Linn.; Cato, R. R. 126; Plin. 11, 33, 39, § 113; 31, 9, 45, § 102; Ser. Samm. 30, 563.—
    B.
    A kind of fish, the ribbon-fish: Cepola taenia, Linn.; Plin. 32, 7, 24, § 76 (Jahn, thynnus).—
    C.
    In archit., the fillet which separates the Doric frieze from the architrave, Vitr. 4, 3 med.
    D.
    A streak in paper, Plin. 13, 12, 25, § 81 (Sillig).—
    E.
    A row of projecting rocks in the sea, a reef, Plin. 3, prooem. § 4. — Hence the purple-fish found on these rocks are called taeniense genus purpurarum, Plin. 9, 37, 61, § 131.

    Lewis & Short latin dictionary > taenia

  • 78 tam modo

    tammŏdo (or in two words, tam mŏdo), adv., a Prænestine provincial form for modo, just now, a moment since, Plaut. Trin. 3, 1, 8 Brix ad loc.; cf.:

    tammodo antiqui ponebant pro modo, ut Attius, tammodo inquit Praenestinus,

    Fest. p. 359 Müll.; v. Ritschl ad Plaut. l. l.

    Lewis & Short latin dictionary > tam modo

  • 79 tammodo

    tammŏdo (or in two words, tam mŏdo), adv., a Prænestine provincial form for modo, just now, a moment since, Plaut. Trin. 3, 1, 8 Brix ad loc.; cf.:

    tammodo antiqui ponebant pro modo, ut Attius, tammodo inquit Praenestinus,

    Fest. p. 359 Müll.; v. Ritschl ad Plaut. l. l.

    Lewis & Short latin dictionary > tammodo

  • 80 Tereus

    Tēreus, ĕi or ĕos, m., = Têreus.
    I.
    A king of Thrace, husband of Procne, the sister of Philomela, whom he violated, Hyg. Fab. 45; Ov. F. 2, 629; id. M. 6, 497, 6. 615; 6, 635; Mart. 14, 75, 1.—Hence, Tērĕĭdes, ae, m., the offspring of Tereus, i. e. his son Itys, Ov. Ib. 436.—
    II.
    The name of a tragedy by Attius, Cic. Att. 16, 2, 3; 16, 5, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > Tereus

См. также в других словарях:

  • Attius — Attius. Die Attiagens war ein plebejisches Geschlecht, dessen berühmte Familien der Balbi, Pauli u. Vari waren. Die einzelnen s. u. Accius, Labeo, Labienus u. Tullus …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Attĭus — Attĭus, L., röm. Dichter, s. Accius …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Attius — Attĭus, Lucius, röm. Dichter, s. Accius …   Kleines Konversations-Lexikon

  • Attius — Lucius Accius Lucius Accius (ou Attius) est un célèbre auteur de tragédies latines et d ouvrages d érudition né à Pisaurum, aujourd hui Pesaro en Ombrie en 170 av. J. C. et mort à Rome en 86 av. J. C.. Pline l Ancien rapporte qu’il se fit dresser …   Wikipédia en Français

  • Attius, S. — S. Attius, (1. Aug.), ein Martyrer zu Perga in Pamphilien. S. S. Leontius …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Attius Tullus Aufidius — Attius Tullus Aufidius[1] est un aristocrate volsque du début de Ve siècle av. J.‑C., connu pour avoir recueilli chez lui Coriolan exilé de Rome, et s en être fait un allié contre Rome. Histoire Afin de convaincre les Volsques de… …   Wikipédia en Français

  • Attius Insteius Tertullus — (flourished between 280 308) was a Roman urban prefect.He was a descendant of Lucius Insteius Tertullus, who was sodalis Augustalis (i.e. priest of the deified Augustus) in 214. Having risen to become a senator, Tertullus served as consul suffect …   Wikipedia

  • ATTIUS Pelignus cum VII — ATTIUS Pelignus cum VII. cohortium praesidio Sulmonem tenuit, ab Antonio interceptus, a Caelare dimissus fuit. l. 1. Bell. Civil. c. 18 …   Hofmann J. Lexicon universale

  • ATTIUS Tullus — quô Duce, Volscos adversus Romanos concitavit Coriolanus …   Hofmann J. Lexicon universale

  • ATTIUS Varus — Auximum oppidum Pompeii nomine obtinuit, cedere inde ab oppidanis Caesari faventibus iuslus, de quo Lucan. l. 1. et Caesar l. 1. Bell. Civil. c. 13. Ab hac fuga in Africam venit, quam Provinc. Praetor ante posledit, atque illam a Caesare avertit …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Attius Claudius — Appius Claudius Sabinus (consul en 495) Pour les articles homonymes, voir Claudius Sabinus. Appius Claudius Sabinus Regillensis, originellement Attus Clausus, est un homme politique romain, d origine sabine, des débuts de la République romaine.… …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»