Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

assŭē-făcĭo

  • 1 adsuēfaciō (assuē-)

        adsuēfaciō (assuē-) fēcī, factus, ere    [adsuetus + facio], to accustom, habituate, inure: quorum sermone adsuefacti qui erunt: scelerum exercitatione: a pueris disciplinā, Cs.: pedites operi, L.: ad supplicium plebem, L.: equos eodem remanere vestigio, Cs.: imperio parere.

    Latin-English dictionary > adsuēfaciō (assuē-)

  • 2 adsuefacio

    assŭē-făcĭo ( ads-, B. and K., Halm., Weissenb., Dinter), fēci, factum, 3, v. a. [assuetus], to use or accustom to something, to habituate, inure; constr., in Cicero's time, with abl.; later, with dat. or ad, with in with abl., and with inf. (cf. assuesco).
    a.
    With abl.:

    aliquem puro sermone adsuefacere,

    Cic. Brut. 59, 213; so id. de Or. 3, 10, 39:

    alicujus rei exercitatione adsuefactus,

    id. Cat. 2, 5:

    armis,

    id. Brut. 2, 7; id. Fam. 4, 13, 3:

    nullo officio aut disciplinā adsuefactus,

    Caes. B. G. 4, 1:

    quodam genere pugnae adsuefacti,

    id. B. C. 1, 44:

    eruditus et adsuefactus alienis experimentis,

    Tac. Or. 34.—
    b.
    With dat.:

    operi,

    Liv. 24, 48:

    corvus adsuefactus sermoni,

    Plin. 10, 43, 60, § 121; so Val. Max. 8, 7, ext. 15:

    parvulos probitati, modestiae,

    Tac. Or. 29:

    non luxui aut voluptatibus,

    id. A. 12, 5:

    quorum moribus,

    id. ib. 12, 10: aliquem lanificio, Suet. Aug. 64.—
    c.
    With ad:

    ad supplicia patrum plebem adsuefacere,

    Liv. 3, 52 fin.
    d.
    With in with abl. (eccl. Lat.):

    homo adsuetus in verbis,

    Vulg. Eccli. 23, 20; ib. Jer. 2, 24.—
    e.
    With inf.:

    Caesar (ceteras nationes) domuit, imperio populi Romani parere adsuefecit,

    Cic. Prov. Cons. 13 fin.:

    equos eodem remanere vestigio adsuefaciunt,

    Caes. B. G. 4, 2:

    parva momenta levium certaminum adsuefaciebant militem paenitere, etc.,

    Liv. 22, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > adsuefacio

  • 3 assuefacio

    assŭē-făcĭo ( ads-, B. and K., Halm., Weissenb., Dinter), fēci, factum, 3, v. a. [assuetus], to use or accustom to something, to habituate, inure; constr., in Cicero's time, with abl.; later, with dat. or ad, with in with abl., and with inf. (cf. assuesco).
    a.
    With abl.:

    aliquem puro sermone adsuefacere,

    Cic. Brut. 59, 213; so id. de Or. 3, 10, 39:

    alicujus rei exercitatione adsuefactus,

    id. Cat. 2, 5:

    armis,

    id. Brut. 2, 7; id. Fam. 4, 13, 3:

    nullo officio aut disciplinā adsuefactus,

    Caes. B. G. 4, 1:

    quodam genere pugnae adsuefacti,

    id. B. C. 1, 44:

    eruditus et adsuefactus alienis experimentis,

    Tac. Or. 34.—
    b.
    With dat.:

    operi,

    Liv. 24, 48:

    corvus adsuefactus sermoni,

    Plin. 10, 43, 60, § 121; so Val. Max. 8, 7, ext. 15:

    parvulos probitati, modestiae,

    Tac. Or. 29:

    non luxui aut voluptatibus,

    id. A. 12, 5:

    quorum moribus,

    id. ib. 12, 10: aliquem lanificio, Suet. Aug. 64.—
    c.
    With ad:

    ad supplicia patrum plebem adsuefacere,

    Liv. 3, 52 fin.
    d.
    With in with abl. (eccl. Lat.):

    homo adsuetus in verbis,

    Vulg. Eccli. 23, 20; ib. Jer. 2, 24.—
    e.
    With inf.:

    Caesar (ceteras nationes) domuit, imperio populi Romani parere adsuefecit,

    Cic. Prov. Cons. 13 fin.:

    equos eodem remanere vestigio adsuefaciunt,

    Caes. B. G. 4, 2:

    parva momenta levium certaminum adsuefaciebant militem paenitere, etc.,

    Liv. 22, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > assuefacio

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»