Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

asper

  • 81 flathead pomfret

    Биология: колючий морской лещ (Taractes asper), малый морской лещ (Taractes asper)

    Универсальный англо-русский словарь > flathead pomfret

  • 82 спороболус шероховатый

    Универсальный русско-английский словарь > спороболус шероховатый

  • 83 flathead pomfret

    English-russian biological dictionary > flathead pomfret

  • 84 aspere

    aspĕrē, adv. [asper] [st1]1 [-] de façon rugueuse.    - aspere vestitus, Cic. Sest. 19: vêtu de façon hirsute. [st1]2 [-] de façon rude, dure [à l'oreille].    - loqui aspere, Cic. de Or. 3, 45: parler avec des rencontres de sons désagréables. [st1]3 [-] avec âpreté, dureté, sévérité.    - eum nimis aspere tractat, Cic. Q. 2, 4, 5: il le traite trop durement.    - aspere dicta, Cic. Planc. 33: choses dites durement (paroles dures).    - aspere et vehementer loqui, Cic. de Or. 1, 227: prononcer des paroles âpres et véhémentes.    - asperrime, Cic. Att. 2, 22, 2: avec la plus grande violence. [st1]4 [-] mal, difficilement.    - aliquid aspere accipere, Cic. Att. 9, 2 A, 1: recevoir (accueillir) qqch mal, avec irritation.    - pessimus quisque rectorem asperrime patitur, Sen. Ir. 3, 36, 4: plus on est mauvais, plus on souffre difficilement un directeur.
    * * *
    aspĕrē, adv. [asper] [st1]1 [-] de façon rugueuse.    - aspere vestitus, Cic. Sest. 19: vêtu de façon hirsute. [st1]2 [-] de façon rude, dure [à l'oreille].    - loqui aspere, Cic. de Or. 3, 45: parler avec des rencontres de sons désagréables. [st1]3 [-] avec âpreté, dureté, sévérité.    - eum nimis aspere tractat, Cic. Q. 2, 4, 5: il le traite trop durement.    - aspere dicta, Cic. Planc. 33: choses dites durement (paroles dures).    - aspere et vehementer loqui, Cic. de Or. 1, 227: prononcer des paroles âpres et véhémentes.    - asperrime, Cic. Att. 2, 22, 2: avec la plus grande violence. [st1]4 [-] mal, difficilement.    - aliquid aspere accipere, Cic. Att. 9, 2 A, 1: recevoir (accueillir) qqch mal, avec irritation.    - pessimus quisque rectorem asperrime patitur, Sen. Ir. 3, 36, 4: plus on est mauvais, plus on souffre difficilement un directeur.
    * * *
        Aspere, Aduerbium. Cic. Asprement, Rudement, Rigoreusement, Aigrement.
    \
        Nimis aspere tractare aliquem. Cic. Le traicter trop rudement.
    \
        Scribere asperius. Cic. Trop asprement ou aigrement.
    \
        Acceptum aspere. Tacit. Prins aigrement, et avec malcontentement.

    Dictionarium latinogallicum > aspere

  • 85 aspero

    aspĕro, āre, āvi, ātum [asper] - tr. -    - forme syncopée aspratus Sidon. Ep. 4, 8, 5, etc. [st1]1 [-] rendre âpre, rugueux.    - tabula lapidibus asperata, Varr. R. 1, 52, 1: planche hérissée de pierres.    - apes asperantur, Varr. R. 3, 16, 20, les abeilles se hérissent.    - terra manum asperare, Stat. Th. 6, 671: rendre sa main âpre avec de la terre [pour qu'elle ne laisse pas glisser les objets].    - glacialis hiemps asperat undas, Virg. En. 3, 285: l'hiver glacial hérisse les ondes (soulève les flots).    - asserculi asperantur, Col. 8, 3, 6: les perches sont recouvertes d'aspérités [pour qu'elles ne soient pas glissantes]. [st1]2 [-] aiguiser, affiler.    - (pugionem obtusum) saxo asperare, Tac. An. 15, 54: affiler au moyen d'une pierre (un poignard émoussé).    - sagittas inopiā ferri ossibus asperant, Tac. G. 46: faute de fer, ils aiguisent leurs flèches avec des os. [st1]3 [-] fig. rendre plus violent, aggraver, irriter.    - asperare iram alicujus, Tac. H. 2, 48: irriter la colère de qqn.    - asperare crimina, Tac. An. 2, 19: aggraver les griefs (les charges).    - aliquem asperare, Tac. An. 1, 72: aigrir qqn. --- cf. 3, 12.    - asperatus proelio miles, Tac. H. 3, 82: le soldat excité par le combat [le combat ayant déchaîné sa violence].
    * * *
    aspĕro, āre, āvi, ātum [asper] - tr. -    - forme syncopée aspratus Sidon. Ep. 4, 8, 5, etc. [st1]1 [-] rendre âpre, rugueux.    - tabula lapidibus asperata, Varr. R. 1, 52, 1: planche hérissée de pierres.    - apes asperantur, Varr. R. 3, 16, 20, les abeilles se hérissent.    - terra manum asperare, Stat. Th. 6, 671: rendre sa main âpre avec de la terre [pour qu'elle ne laisse pas glisser les objets].    - glacialis hiemps asperat undas, Virg. En. 3, 285: l'hiver glacial hérisse les ondes (soulève les flots).    - asserculi asperantur, Col. 8, 3, 6: les perches sont recouvertes d'aspérités [pour qu'elles ne soient pas glissantes]. [st1]2 [-] aiguiser, affiler.    - (pugionem obtusum) saxo asperare, Tac. An. 15, 54: affiler au moyen d'une pierre (un poignard émoussé).    - sagittas inopiā ferri ossibus asperant, Tac. G. 46: faute de fer, ils aiguisent leurs flèches avec des os. [st1]3 [-] fig. rendre plus violent, aggraver, irriter.    - asperare iram alicujus, Tac. H. 2, 48: irriter la colère de qqn.    - asperare crimina, Tac. An. 2, 19: aggraver les griefs (les charges).    - aliquem asperare, Tac. An. 1, 72: aigrir qqn. --- cf. 3, 12.    - asperatus proelio miles, Tac. H. 3, 82: le soldat excité par le combat [le combat ayant déchaîné sa violence].
    * * *
        Aspero, asperas, pen. corr. asperare. Colum. Faire rude et aspre.
    \
        Asperantur apes propter laborem. Varro. Le travail les rend ordes et mal cointes.
    \
        Sagittas ossibus asperare. Tacit. Mettre des os au bout, par faulte de fer.
    \
        Saxo asperare pugionem. Tacit. Aguiser, Apoincter, ou faire poinctu en l'aguisant sur une pierre.

    Dictionarium latinogallicum > aspero

  • 86 άσπραι

    ἄσπρος
    asper: fem nom /voc pl
    ἄσπρᾱͅ, ἄσπρος
    asper: fem dat sg (attic doric aeolic)

    Morphologia Graeca > άσπραι

  • 87 ἄσπραι

    ἄσπρος
    asper: fem nom /voc pl
    ἄσπρᾱͅ, ἄσπρος
    asper: fem dat sg (attic doric aeolic)

    Morphologia Graeca > ἄσπραι

  • 88 άσπρας

    ἄσπρᾱς, ἄσπρος
    asper: fem acc pl
    ἄσπρᾱς, ἄσπρος
    asper: fem gen sg (attic doric aeolic)

    Morphologia Graeca > άσπρας

  • 89 ἄσπρας

    ἄσπρᾱς, ἄσπρος
    asper: fem acc pl
    ἄσπρᾱς, ἄσπρος
    asper: fem gen sg (attic doric aeolic)

    Morphologia Graeca > ἄσπρας

  • 90 άσπρον

    ἄσπρος
    asper: masc acc sg
    ἄσπρος
    asper: neut nom /voc /acc sg

    Morphologia Graeca > άσπρον

  • 91 ἄσπρον

    ἄσπρος
    asper: masc acc sg
    ἄσπρος
    asper: neut nom /voc /acc sg

    Morphologia Graeca > ἄσπρον

  • 92 άσπρων

    ἄσπρος
    asper: fem gen pl
    ἄσπρος
    asper: masc /neut gen pl

    Morphologia Graeca > άσπρων

  • 93 ἄσπρων

    ἄσπρος
    asper: fem gen pl
    ἄσπρος
    asper: masc /neut gen pl

    Morphologia Graeca > ἄσπρων

  • 94 aspere

    asperē, Adv. m. Compar. u. Superl., I) (zu asper no. I, 3), rauh, uneben, holperig (Ggstz. leniter), loqui, Cic. de or. 3, 45: litterae aspere coeuntes, Quint. 1, 1, 37. – II) (zu asper no. II) hart, barsch, streng, ungestüm, apud populum Rom. loqui, Cic.: accusare, Cic.: tractare alqm, Cic.: asperrime saevire in alqm, Vell.: nihil placet aspere agi, keine harten Maßregeln zu ergreifen, Liv. – u. (von der Rede) stechend, bitter, grob, kränkend u. beleidigend, nachteilig, scribere de alqo, Cic.: scribere in alqm, Sall.: multa in illa oratione aspere, multa facete dicta sunt, Cic.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > aspere

  • 95 asperitas

    asperitās, tātis, f. (asper), die Eigenschaft des asper, I) eig.: 1) die Rauheit dem Gefühl nach, die Unebenheit, montium, Varr.: viarum, das Unebene u. Steinige, Cic. u.a.: u. so locorum, Unwegsamkeit, Sall.: asp. faucium u. bl. asperitas, der rauhe Hals, die Heiserkeit, Plin. – Plur., asperitates saxorum, Cic. u. Arnob.: omnes asperitates (Geländeschwierigkeiten) supervadere, Sall. – 2) dem Geschmack nach, die Rauheit, Barschheit, Herbheit, vini, aceti, Plin.: aquarum, der salzige Geschmack des Wassers, Plin. – 3) für das Gehör, die Rauheit, Grellheit eines Tones, der rauhe, grelle Ton, vocis (Ggstz. lēvor vocis), Lucr.: soni, Tac. – 4) für das Gesicht, das Abstechende, der Kontrast, Vitr. 7, 5, 5: asp. intercolumniorum, Vitr. 3, 3, 9. – II) übtr.: 1) von Menschen u. ihrem Charakter, Benehmen, usw., die Rauheit, Barschheit, Grobheit, das Abstoßende, Spröde im Benehmen, im Äußern, die Wildheit, naturae, Cic.: avunculi, Nep.: patris, Ov.: asp. atque rusticitas Maximini, Lampr.: asp. Stoicorum, rauhe, strenge Lebensweise, Cic.: agrestis, Rauheit Ungeschliffenheit im Äußern, Hor. – 2) v. Lebl., die Rauheit, Härte, ob calorem aut asperitatem (Unwirtlichkeit des Bodens), Sall.: asperitas frigorum abest, strenge Kälte, Sall. – v. der Sittenroheit, Härte, die der Krieg zur Folge hat, asp. bellorum, Apul.: aspe-
    ————
    ritatem belli ostendere, wie wild es im Kriege hergehe, Sall. – u. v. Verhältnissen u. Umständen, das Peinliche, Harte, Drückende, Herbe, in ea tanta asperitate, in dieser harten Bedrängnis, bei diesem herben Mißgeschick, Sall.: in eis vel asperitatibus rerum el angustiis temporis, ungeachtet dieser mißlichen Verhältnisse u. bedrängten Zeiten des Staates, Cic. de or. 1, 3: asp. remedii, Härte der Maßregeln. Tac. – u. die verletzende Härte, das Kränkende u. Beleidigende der Rede (Ggstz. lenitas), contentionis, Cic.: iudicialis verborum, Cic.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > asperitas

  • 96 H

    H, h, achter Buchstabe des latein. Alphabets, die schwächste Gutturalis, dem Spiritus asper (urspr. H, dann geteilt u. die linke Hälfte F für den Spiritus asper, die rechte für den Spiritus lenis gebraucht, das ganze Zeichen aber für den Vokal η beibehalten) in Zeichen u. Laut gleich, daher von den Grammatikern zuw. für eine bloße Bezeichnung des Hauchlautes (aspiratio) gehalten; vgl. Quint. 1, 5, 19. Gell. 2, 3, 1.
    Als An- u. Inlaut verbindet sich h mit jedem Vokale, doch war seine Schreibung durch alle Zeiten der lebenden Sprache ziemlich unsicher, dah. honus für onus, harundo für arundo; dagegen aruspex für haruspex, erus für herus u. dgl. – als Auslaut findet sich h nur in den Interjektionen ah u. vah.
    h ging in der Wortbildung in c über vor t, zB. traho, tractum, veho, vecto, u. schmolz mit s in x zusammen, zB. traxi, vexi.
    Als Abkürzung ist H = hic u. dessen Kasus; ferner = habet, hastata (cohors), heres, honos u.a. – HAR. = haruspex. – H. C. = Hispania citerior. – H. S. = hic situs (est): H. S. S. = hic siti sunt. – HH. = heredes: H. E. T. = heres ex testamento: H. N. S. = heredem non sequitur. – Nur uneig. gehört hier-
    ————
    her HS (= sestertium), da H hier die durchstrichene Zahl II bezeichnet.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > H

  • 97 levis

    1. lēvis (laevis), e (verwandt mit λειος), glatt (Ggstz. asper), I) eig.: 1) im allg.: locus, Cic.: corpuscula, Cic.: folia (Ggstz. scabra), Plin.: levissima corpora, Lucr. – 2) insbes., poet. a) glatt = blank, pocula, Verg. Aen. 5, 91. – b) glatt = unbehaart, ohne Bart, iuventas, Hor.: crura, Iuven.: senex, glatzköpfig, Ov.: Apollo tot aetatibus levis (bartlos), Ggstz. Aesculapius bene barbatus, Min. Fel. 22, 5: dah. glatt = jugendlich, zart, schön, pectus, jugendlich, Verg.: umeri, Verg. – u. glatt = geputzt, galant, cum sit vir levior ipsā, Ov. – c) glatt, schlüpfrig, sanguis, Verg. Aen. 5, 328. – II) übtr.: a) wohl zerrieben, -zerweicht, leve et mali odoris, Cels.: haec terere donec levia, Scrib. Larg. – b) glatt, abgeschliffen, gut fließend, vox, Quint.: v. den Worten einer Rede, concursus verborum quodammodo coagmentatus et levis (Ggstz. asper et hiulcus), Cic.: oratio, Cic.
    ————————
    2. levis, e ( aus *leghuis, vgl. griech. ελαχύς, ahd. līhti), leicht (Ggstz. gravis), I) eig.: 1) leicht dem Gewichte nach, pondus, Ov.: piper levissimum, Plin. – levis armatura, leichte Rüstung, Caes., u. konkr. = leicht bewaffnete Soldaten, Cic.: so leves armis, Liv.: poet. mit folg. Infin., im Bilde, fessis leviora tolli Pergama Grais, als eine leichtere Last aufzuheben (= leichter zu vernichten), Hor. carm. 2, 4, 11. – 2) leicht der Bewegung nach = schnell, behend, geschwind, flüchtig, cursus, Phaedr.: saltus, Ov. – cervus, Verg.: Parthi, Verg.: Messapus cursu levis, Verg.: domo levis exsilit, Hor. – flamen, Catull.: ventus, Ov.: pollex, Ov.: hora, flüchtige, Ov. – m. folg. Infin., instat Hiber levis et levior discurrere Maurus, Sil. 4, 549: exsultare levis, Sil. 10, 604: nullo levis terrore moveri, Claud. IV. cons. Hon. 514: omnes ire leves, Sil. 16, 487. – 3) leicht dem phys. Gehalte nach, terra, leichte, magere Erde, Varro u. Plin.: u. so facilis ac levis humus, Curt.: stipulae, Ov. – poet., populi, die leichten körperlosen V. = Schatten (der Unterwelt), Ov. met. 10, 14. – 4) leicht der phys. Wirkung nach = nicht drückend, sanft, gelinde, leise, terra sit super ossa levis, Tibull.: sit tibi terra levis, Corp. inscr. Lat. 6, 7579 (Ggstz. sit tibi terra gravis, ibid. lin. 13): levis aura, Sil.: somnus, Hor.: vinum, nicht starker, Suet.: u. so cibus, Cels.: mal-
    ————
    vae, Hor.: levior piscis, Cels.: exulcerata et aegra corpora, quae ad tactus levissimos gemunt, Sen. de ira 1, 20, 3. – 5) leicht der phys. Beschaffenheit nach = erträglich (Ggstz. gravis), terra, loca, Varro. – II) übtr.: 1) leicht dem Werte, der Bedeutung nach = unerheblich, unbedeutend, geringfügig, gering, a) übh.: dolor, Cic.: ictus levis, Cic.: praesidium, Liv.: periculum levius, Caes.: genus scripturae, Nep.: labor, Ter.: proelium, Caes.: auditio, ein unverbürgtes Gerücht, Caes. – subst., in levi habere, für gering ansehen, leicht nehmen, Tac. ann. 3, 54; hist. 2, 21: levia sed nimium queror, Sen. Herc. fur. 63: quid leviora loquor? Petron. poët. 134, 12. v. 8. – poet. m. Genet., opum levior, Sil. 2, 102 (vgl. den Ggstz. largus opum b. Verg. Aen. 11, 338). – b) von Gedichten leichterer Art, Liebes- u. Scherzgedichten, Fabeln usw., Musa, Ov.: carmina, Tac.: levi calamo ludere, Phaedr. – c) unbedeutend = kein Gewicht od. Ansehen habend, nicht viel geltend, geringfügig, unzulänglich, unhaltbar, levis causa belli, Liv.: causa levior, Caes.: auctor, Liv.: pecunia levissima, Cic.: leve ac facile credat, Quint.: levia conquirere, Cic. – v. Pers., levis pauper, kreditloser, Hor. de art. poët. 123: numquam erit alienis gravis qui suis se concinnat levem, niemals wiegt jemandes Ansehen außen schwer, wenn es im Hause leicht ist, Plaut. trin. 684: leviorem futurum apud patres reum, würde weniger
    ————
    gelten, Liv. 4, 44, 7. – 2) leicht der moral. Wirkung nach = nicht drückend, sanft, mild, gelinde, reprehensio levior, Cic.: exsilium, erträglich, Suet.: alqm leviore nomine (Bezeichnung) appellare, Cic.: v. Pers., mit Dat., Sithoniis non levis Euhius, nicht mild gesinnt gegen die S., erbittert auf die S., Hor. carm. 1, 18, 9. – 3) leicht der Gesinnung, den Grundsätzen nach, a) leicht, leichtsinnig, wankelmütig, unbeständig, haltlos (Ggstz. gravis, würdevoll, ernst, fest), homo, Cic.: Graeci, Cic.: iudices, Cic.: amicitia, Cic.: sententia, Ter.: ne te leviorem (lauer, gleichgültiger) erga me putes, Plaut. trin. 1171. – b) eitel, lügenhaft, unwahr, sit precor illa levis, Tibull. 1, 6, 56: leves atque inanes soni (Wortgepränge), Petron. 2, 1.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > levis

  • 98 spiritus

    spīritus, ūs, m. (spiro), der Hauch, I) der Hauch = Lufthauch, Luftzug, die wehende bewegte Luft, 1) übh.: spiritus Boreae, Verg.: spiritus purior, Frontin. aqu.: semper aër spiritu aliquo movetur, Plin. ep.: quo spiritus non pervenit, Varro: circumfusus nobis spiritus, Quint.: alvus redditur cum multo spiritu, Winden, Blähungen, Cels.: u. so digerere spiritum, die Blähungen abtreiben, Cels. – 2) das Einatmen der Luft, das Atemholen, der Atem, caeli, Cic.: aër spiritu ductus, Cic. – und die Luft, insofern sie eingeatmet wird, quid tam est commune quam spiritus vivis? Cic.: noxius caeli spiritus, ungesunde Luft, Pallad. – 3) der Atem, Hauch, angustior, kurzer Atem, Cic.: uno spiritu, in einem Atem, Cic.: spiritum reddere, den Atem von sich geben, Cic.: spiritum movere, atmen, Cels.: spiritum trahere, Atem holen, Cels., Curt. u.a. (s. Mützell Curt. 3, 6 [15], 10): spiritum intercludere, Liv. u. Curt.: spiritum includere, Liv. u. Plin.: spiritum intercipere, Sen. rhet.: quos idem deus de suis spiritibus figuravit, Lact. epit. 42, 3. – insbes., der Lebenshauch, das Leben, spiritum auferre, Cic.: extremum spiritum effundere in victoria, Cic.: ultimum spiritum reddere, seinen Geist aufgeben, Vell.: u. so spiritum patriae reddere, Cic., u. spiritum ponere, deponere, dimittere, Eccl. (s. Bünem. Lact. 4, 26, 31): ultimum spiritum trahere, Sen.: sub acerbi-
    ————
    ssimi carnificis arbitrio spiritum ducere, hinschmachten, Liv.: reliquum spiritum exhaurire (v. einem Schlag), Cic.: filiorum suorum postremum spiritum ore excipere, Cic.: quorum usque ad extremum spiritum est provecta prudentia, Cic.: non effundere mihi spiritum videtur, sed tradere, Sen. – dah. a) das Seufzen, Hor. epod. 11, 10. Prop. 1, 16, 32. – b) das Zischen der Schlange, Ps. Verg. cul. 182 R. – c) als gramm. t.t., der Spiritus (asper od. lenis), Auson. edyll. 12. de litt. monos. 19. p. 138 Schenkl: sp. asper vel lenis, Prisc. 2, 12. – d) der Ton, Klang, die Stimme, Quint. – e) ein durch den Atem bestimmtes Zeitteilchen, Taktteilchen, Cic. de or. 3, 184. – 4) der Duft, Dunft, die Ausdünstung, Lucr. u. Cels.: sp. pestilens, Capit.: sp. florum, Gell.: aëris spiritus graves, böse Wetter, Schwaden in der Erde, Vitr. – II) prägn., der Geist, A) die Seele, 1) appell.: a) eig.: morte carens spiritus, Ov.: dum spiritus hos regit artus, Verg. – b) meton., der Geist, die Seele = Person, carissimi sibi spiritus, Vell. 2, 123, 2: religiosissimus spiritus tam crudeliter vexatus, Val. Max. 1, 1, 14. – 2) personif., der Geist, Sen. ep. 41, 2: Spiritus sanctus, Auson. ephem. 4. parecb. 18. p. 4 Schenkl. Cod. Iust. 1, 1, 1: u. so iurare per Deum et Christum et sanctum Spiritum (von den Soldaten, bei der Vereidigung), Veget. mil. 2, 5: nocens ille Spiritus, böse Geist, Lact. 4, 27, 12: Spiritus nigri, die bösen Gei-
    ————
    ster, Sedul. carm. 3, 41. – B) übtr.: 1) der hohe Geist, die hohen Gedanken, im Guten u. Bösen, hochstrebender, kühner, unternehmender Sinn, dah. auch Übermut, Trotz, Stolz usw., qui spiritus illi (Dat.), qui vultus etc., Geist, Majestät, Ansehen, Verg.: spiritus regius, Cic.: spiritus tribunicii, Cic.: spiritus patricii, Kastengeist, Adelstolz, Liv.: ingentis spiritus vir, Liv.: spir. Dolabellae, anmaßendes Benehmen, Cic.: res gestae mihi nescio quos spiritus attulerunt, Cic.: tantos sibi spiritus, tantam arrogantiam sumpserat, ut ferendus non videretur, Caes.: etiam minus barbaro atque impotenti animo spiritus facere, übermütig machen, Liv.: altiores spiritus sumere, höher hinauswollen, Tac.: remittere spiritus, comprimere animos suos, sedare arrogantiam, Cic.: multis saepe bellis fractos spiritus esse, Liv.: cetera maioris operis ac spiritus, von größerer Wichtigkeit und höherer Art, Quint. 1, 9, 6. – 2) die Gesinnung, hostiles, Liv. 2, 35, 6. – 3) der Unwille, die Erbitterung, der Zorn, spiritus alcis mitigare, Tac. ann. 13, 21. – 4) der Hauch der Begeisterung, der Geistesaufschwung, die Begeisterung, der Enthusiasmus, das Feuer, divinus, Liv.: poëticus, Quint.: mihi spiritum Graiae tenuem Camenae Parca dedit, Hor.: carent libri spiritu illo propter quem maiora eadem illa, cum aguntur, quam cum leguntur, videri solent, Cic. – spĭrĭtus gemessen bei Prud. cath. 10, 8. Sedul. hymn.
    ————
    1, 100. – Genet. Plur. spirituum, Prisc. de vent. (Rose Anecd. 2. p. 53, 10): Dat. od. Abl. Plur. spiritibus, Vulg. Luc. 6, 18; 7, 21; 8, 2 u.a. Augustin. serm. 216, 11 extr. – Nbf. spiritum, ī, n., Ital. act. apost. 16, 7, wov. Abl. spirito, Corp. inscr. Lat. 13, 1898.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > spiritus

  • 99 aspersione

    aspersione s.f. sprinkling, aspersion.
    * * *
    [asper'sjone]
    sostantivo femminile aspersion
    * * *
    aspersione
    /asper'sjone/
    sostantivo f.
    aspersion.

    Dizionario Italiano-Inglese > aspersione

  • 100 aspratilis

    asprātĭlis, e, adj. [asper], rough (late Lat. for asper):

    piscis,

    with rough scales, Plin. Val. 5; 8; 10 al.;

    Edict. Diocl. p. 15: terminus, of a rough, unpolished stone, Auct. Lim. p. 305 Goes.: petra,

    id. ib. p. 228.

    Lewis & Short latin dictionary > aspratilis

См. также в других словарях:

  • Asper — (lat. rau, holperig, uneben) bezeichnet: Asper (Münze), osmanische (kleinste) Währungsstufe vor der Währungsreform 1934 (1 Türkisches Pfund = 100 Piaster, 1 Piaster = 40 Para, 1 Para = 3 Asper) asper, Maßeinheit der psychakustischen Rauhigkeit… …   Deutsch Wikipedia

  • Asper — may refer to:*Aemilius Asper, Latin grammarian *Asper Biotech Ltd., Estonian biotechnology company *David Asper, Vice president of CanWest Global Communications Corp. *Gail Asper, President of the CanWest Global Foundation and managing director… …   Wikipedia

  • Asper — As per ([a^]s p[ e]r), a. [OE. aspre, OF. aspre, F. [^a]pre, fr. L. asper rough.] Rough; rugged; harsh; bitter; stern; fierce. [Archaic] An asper sound. Bacon. [1913 Webster] || …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Asper — As per ([a^]s p[ e]r), n. [L. spiritus asper rough breathing.] (Greek Gram.) The rough breathing; a mark ([asper]) placed over an initial vowel sound or over [rho] to show that it is aspirated, that is, pronounced with h before it; thus ws,… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • asper — asper·mia; asper; asper·mic; …   English syllables

  • Asper [1] — Asper (Rauhbarsch, Aspro Cuv.), Gattung aus der Fischfamilie Barsche, Körper langgestreckt, die 2 Rückenflossen getrennt, Kopf platt, Schnauze über das Maul vorgestreckt, am Vorderkiemendeckel keine, am Kiemendeckel einige stumpfe Zähne. Arten:… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Asper [2] — Asper (lat.), rauh, hart; Spiritus asper, s. u. Spiritus …   Pierer's Universal-Lexikon

  • asper — [as′pər] n. [< Fr aspre < MGr aspron < L asper (nummus), rough (coin): see ASPERITY] a former silver coin of Turkey and Egypt, later a money of account equal to 1/ 120 of a piaster …   English World dictionary

  • Asper — As per, n. [F. aspre or It. aspro, fr. MGr. a spron, a spros, white (prob. from the whiteness of new silver coins).] A Turkish money of account (formerly a coin), of little value; the 120th part of a piaster. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Asper [3] — Asper (Num.), 1) neu, deutlich, scharf geprägt; 2) (Asprum), int Mittelalter Weißpfennig, silberne Scheidemünze, 3–4 Groschen; j. 3) (Aktsche, ital. Acchia), kleinste türkische Silbermünze, nach der alle anderen berechnet werden, früher ungefähr… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Asper [4] — Asper, 1) Suivicius, römischer Centurio, Mitverschworener des Senats gegen Nero unter Piso; 73 n. Chr. hingerichtet. 2) A., römischer Grammatiker, dessen Schrift im 1. Bde. von Lindemanns Corpus Grammaticorum latinorum vet. steht. 3) Hans, geb.… …   Pierer's Universal-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»