-
1 apòstata
apóstata -
2 apóstata
apòstata -
3 apostata
apóstata -
4 apostata
-
5 apostata
ăpostăta, ae, m., = apostatês, an apostate (eccl. Lat.).I.Lit., Tert. adv. Marc. 5, 11; Sedul. 5, 138; Cod. Th. 16, 7, 1. —II.In gen., a bad, wicked man:qui dicit regi, apostata,
Vulg. Job. 34, 18:homo apostata, vir inutilis etc.,
ib. Prov. 6, 12. -
6 apostata
* * *m.pl. -i, f.pl. -e [a'pɔstata] aggettivo, sostantivo maschile e sostantivo femminile apostate* * *apostatam.pl. -i, f.pl. -e /a'pɔstata/agg., m. e f.apostate. -
7 apostata
apòstata m, f отступни|к, -ца -
8 apostata
apòstata m, f отступни|к, -ца -
9 apostata
apostata, ae, m. (ἀποστάτης), der Abtrünnige vom Glauben, der Apostat, Tertull. de pudic. 9 u.a. Eccl.
-
10 apostata
The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > apostata
-
11 apóstata
-
12 apostata
apostata, ae, m. (ἀποστάτης), der Abtrünnige vom Glauben, der Apostat, Tertull. de pudic. 9 u.a. Eccl.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > apostata
-
13 apostata
apostata s.m./f. apostat m. -
14 apostata
(s.) avfälling -
15 apostata
apostataapostat m -
16 apóstata
adj.apostate, disloyal, unfaithful, recreant.f. & m.apostate, dissident, defector, heretic.* * *1 apostate* * *SMF apostate* * *masculino y femenino apostate* * *masculino y femenino apostate* * *apostate* * *
Del verbo apostatar: ( conjugate apostatar)
apostata es:
3ª persona singular (él/ella/usted) presente indicativo2ª persona singular (tú) imperativo
Multiple Entries:
apostatar
apóstata
apóstata sustantivo masculino renegade
* * *apóstata nmfapostate* * *m/f apostate* * *apóstata nmf: apostate -
17 apóstata
Del verbo apostatar: ( conjugate apostatar) \ \
apostata es: \ \3ª persona singular (él/ella/usted) presente indicativo2ª persona singular (tú) imperativoMultiple Entries: apostatar apóstata
apóstata sustantivo masculino renegade -
18 apóstata
a'postatamApostat m, Abtrünniger msustantivo masculino y femeninoapóstataapóstata [a'postata]Abtrünnige(r) masculino y femenino -
19 apostata sm/f
[a'pɔstata] apostata -i, -e -
20 apostata
mf apóstata
См. также в других словарях:
apostata — /a pɔstata/ s.m. e f. [dal lat. tardo apostăta, gr. apostátēs ] (pl. m. i ). [chi ripudia una religione, un ideologia e sim.] ▶◀ rinnegato, transfuga. ↑ traditore … Enciclopedia Italiana
apóstata — sustantivo masculino,f. 1. Área: religión Persona que reniega de sus creencias religiosas: El apóstata fue conducido a la hoguera. 2. Uso/registro: elevado. Pragmática: peyorativo. Persona que abandona sus ideas para adoptar otras di … Diccionario Salamanca de la Lengua Española
apóstata — (Del lat. apostăta, y este del gr. ἀποστάτης). com. Persona que comete apostasía … Diccionario de la lengua española
Apostata — ist der Name folgender Persönlichkeiten: Julian (331 363), römischer Kaiser, dem Gegner nach seinem Tod diesen Beinamen gaben Pseudonym für Maximilian Harden (1831 1927), deutscher Publizist, Kritiker, Schauspieler und Journalist … Deutsch Wikipedia
Apostata — Apostāta (grch.), der Abtrünnige, Beiname des röm. Kaisers Julianus … Kleines Konversations-Lexikon
apóstata — adj. 2 g. s. 2 g. Que ou quem cometeu apostasia … Dicionário da Língua Portuguesa
apostata — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mos VIa, CMc. apostataacie; lm M. apostataaci {{/stl 8}}{{stl 7}} człowiek, który odstąpił od swoich przekonań, zasad, zwłaszcza religijnych; odstępca, odszczepieniec <płac. z gr.> {{/stl 7}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
apóstata — (Del gr. apostates < aphistamai, alejarse.) ► sustantivo masculino femenino Persona que comete apostasía. * * * apóstata (del lat. «apostӑta», del gr. «apostátēs») n. Persona que comete apostasía. * * * apóstata. (Del lat. apostăta, y este del … Enciclopedia Universal
apóstata — {{#}}{{LM A03023}}{{〓}} {{SynA03093}} {{[}}apóstata{{]}} ‹a·pós·ta·ta› {{《}}▍ s.com.{{》}} Persona que apostata de sus ideas o de sus creencias, o las abandona o niega expresamente: • Esos apóstatas negaron la fe que habían recibido en el bautismo … Diccionario de uso del español actual con sinónimos y antónimos
apostata — a·pò·sta·ta agg., s.m. e f. CO TS relig. che, chi commette apostasia; anche estens. {{line}} {{/line}} DATA: av. 1342. ETIMO: dal lat. tardo apŏstăta(m), dal gr. apostátēs, v. anche apostasia … Dizionario italiano
apostata — m odm. jak ż IV, CMs. apostataacie; lm M. apostataaci, DB. apostatatów «człowiek, który odstąpił od swej religii, zasad, przekonań; odszczepieniec, odstępca, renegat» Apostata od katolicyzmu, od protestantyzmu. ‹gr.› … Słownik języka polskiego