Перевод: с исландского на все языки

со всех языков на исландский

anger

  • 1 gera reiîan

    Íslensk-ensk orðabók > gera reiîan

  • 2 reiîi

    Íslensk-ensk orðabók > reiîi

  • 3 REIÐI

    I)
    m.
    1) tackle, rigging (allr var r. vandaðr mjök með skipunu);
    2) harness of a horse, riding-gear.
    n. = reiði, m. (knörr með rá ok reiði; hestr með öllu reiði).
    f. wrath, anger; r. hleypr (rennr) á e-n, one gets angry; r. rennr e-m or af e-m, one’s anger passes off; biðja af sér r. e-s, to ask one’s pardon.
    * * *
    f., prop. vreiði, which form is preserved in the allit. phrase, vín, val-, (v)reiði, Akv. 2, and ruæiði in N. G. L. i. 352; [Engl. wrath; Swed.-Dan. vrede]:—wrath, anger, Edda 110; mark reiði sinnar, Fms. vii. 195; biðja af sér reiði, Ó. H. 169; reiðin lítr eigi hit sanna, Fbr. 85 new Ed.; æði eðr reiði, Fms. i. 15; fær honum þat mikillar áhyggju ok reiði, Nj. 172; ógurliga reiði, Sks. 227; reiði-þoka, Hom. 19; skal sá í brottu verða ok hafa þó reiði mína, my displeasure, Nj. 68, and passim.
    COMPDS: reiðihugr, reiðilauss, reiðiliga, reiðiligr, reiðimál, reiðisproti, reiðisvipr, reiðiverk, reiðiyrði, reiðiþokki.

    Íslensk-ensk orðabók > REIÐI

  • 4 ÞJÓSTR

    m. anger, fury, vehemence.
    * * *
    m. [cp. A. S. þeostru, þystru, = darkness; Germ. düster], anger, fury; þjóta af þjósti, with fury, of a river, Am.; þjósti keyrðr, Glúm, (in a verse); þjóstr skyli lagið fyrir brjósti, Orkn. (in a verse); krýp ek til kross frá þjósti, Likn. 30; æ var þ. í brjósti, Bs. ii. (in a verse); hón svarar með miklum þjósti, in great anger, excitement, Fb. i. 547; andvarpa af þjósti miklum, Sks. 225; landsynningr blæss af þjósti, id.
    II. in pr. names, Þjóst-úlfr, the grim wolf (?); Þjóst-arr, Landn.

    Íslensk-ensk orðabók > ÞJÓSTR

  • 5 angr

    с. горе, гнев
    ш. ånger раскаяние, д., нор. anger то же; (а. anger гнев — сканд. заим.); к øngr

    Old Norse-ensk orðabók > angr

  • 6 bólginn

    * * *
    a. swollen; bólginn bræði, bólginn af reiði, swollen with anger.
    * * *
    part. of a lost strong verb, swoln, Fas. iii. 307; b. sem naut, Bs. 1. 644: metaph. swollen with anger, reiði b., b. ilsku, Mar.; so, b. af retði, Fas. iii. 630; cp. bylgja, belgr.

    Íslensk-ensk orðabók > bólginn

  • 7 byrsta

    (-sta, -str), v.
    3) refl., byrstast, to bristle up, to show anger.
    * * *
    t, [bursti], to furnish with bristles or spikes, Sks. 418; gulli byrstr, Fas. i. 184.
    2. metaph. the phrase, b. sik or byrstask, to raise the bristles, to shew anger, Fms. ii. 174, Finnb. 248, Pass. 26. I.

    Íslensk-ensk orðabók > byrsta

  • 8 gremi

    f. wrath, anger.
    * * *
    f. [gramr], wrath, anger; gremi Óðins, Hkv. 1. 11: esp. of the gods, in the allit. phrase, goða gremi legg ek við, lögbrot ok goða gremi ok griða rof, Eg. 352; hann skal hafa goða gremi ok griðníðings-nafn, Fs. 54; gremi Guðs, Ísl. ii. 382; Guð Drottins gremi, Grág. ii. 382, 383.

    Íslensk-ensk orðabók > gremi

  • 9 GREMJA

    * * *
    (grem, gramda, gramit), v. to anger, provoke, exasperate (gremdu eigi goð at þér);
    refl., gremjast e-m, to be angry with.
    * * *
    gramði, [vide gramr; Ulf. gramjan = παροργίζειν; A. S. and Hel. gramian; Dan. græmme; Swed. gräma = to grieve]:—to anger, provoke, esp. the wrath of the gods (God), to offend the gods (by perjury or wickedness); gremðu eigi goð at þér, Ls. 12; sá gremr Guð at sér, Hom. 86, 159; þú hefir gramit at þér Maumet, Karl. 434; ok gremja svá Guð at sér ok alla góða menn, Fms. xi. 364; þú ert her kominn at óleyfi bræðra minna ok gremr svá goð at þér, Fas. ii. 69, else rare; gremr hann konunginn at sér ( vexes the king) með vápna-gangi, Al. 42; hvat gremr þik líf þitt, quid te offendit vita tua, Hom. 12; göra lítið úr gáfum hans, gremja svo mildi skaparans, Bb. 1. 8.
    II. reflex. to get angry, be grieved; en ef þit vildut þat göra, þá munda ek ekki gremjask ykkr, Fms. v. 238; fagna þeirra fagnaði er fögnuð göra Guði, en gráta hina er við hann gremjask ( those who provoke him), D. I. i. 362 (to render the Lat. flere cum flentibus): mod., mér gremsk að sjá það, it grieves me to see it, etc.

    Íslensk-ensk orðabók > GREMJA

  • 10 LYPTA

    (-pta, -ptr), v. to lift, raise, with dat. (síðan lypti hón kápuhetti hans ok sá í andlit honum); l. e-u upp, to lift up; l. ferð sinni, to start on a journey; impers., lyptir e-u, it is lifted up, raised; lypti þá mjök brúnum manna, their faces brightened;
    refl., lyptast, to move, stir (lézt hann ekki mundu þaðan l. fyrr en á bak jólum); lyptist þeim þá lítt reiði, their anger was raised a little.
    * * *
    t, [cp. lopt], to lift, raise, with acc.; lyptandi sínar hendr, Mar.: with dat., síðan lypti hón kápu-hetti hans, Fms. i. 149; gékk konungr þar til ok lypti upp tjaldinu, 158; hann lypti upp kettinum, Edda; lypta brúnum, to lift the eyebrows, shew gladness:—metaph., lypta ferð, to start on a journey, Fms. x. 6; lyptir nú Jóram sínum her, Stj. 610; má ek engum her héðan lypta, Fms. viii. 22.
    II. impers. it is lifted up, raised; mér var þat enn mesti harmr, er þessum stormi var lypt, Þiðr. 326; lyptir þá mjök brúnum manna, the men’s eyebrows were lifted up, their faces brightened, Fs. 26.
    III. reflex. to move, stir; þá tók hann til hennar, ok lyptisk hón ekki, Landn. 151; lézk hann ekki mundu þaðan lyptask fyrr en á bak Jólum, Fms. viii. 16S; lyptisk þeim þá lítt reiði, their anger was raised a little, Fbr. 137.

    Íslensk-ensk orðabók > LYPTA

  • 11 reiði

    I)
    m.
    1) tackle, rigging (allr var r. vandaðr mjök með skipunu);
    2) harness of a horse, riding-gear.
    n. = reiði, m. (knörr með rá ok reiði; hestr með öllu reiði).
    f. wrath, anger; r. hleypr (rennr) á e-n, one gets angry; r. rennr e-m or af e-m, one’s anger passes off; biðja af sér r. e-s, to ask one’s pardon.
    * * *
    1.
    n., prop. ‘implements,’ the rigging of a ship; nú fyrnisk skip, förlask reiði (reiðir Ed.), Gþl. 77; knörr með rá ok reiði, Bs. i. 411; enda skal hann fá húsrúm til reiðis þeirra, Grág. (Kb.) ii. 71; gjald fyrir róðr ok reiði ok allar útvinnur, Fms. viii. 173; þeir tóku frá reiðin öll frá skipunum, xi. 142.
    2. harness; góðir hestar með enu bezta reiði, Fms. xi. 193; hestr með öllu reiði, Edda 38; söðul-reiði, Ó. H. 15.
    2.
    a, m. tackle, rigging, all that belongs to a ship; bjarga skipi ok reiða, Gþl. 371; skip, reiða ok árar, Ó. H. 103; langskip með reiða öllum, Eg. 35; allr var reiði vandaðr mjök með skipinu, 68; róðrar-skútu ok þar með reiða allan, svá tjöld ok vistir, 76; setja upp skip þeirra eðr búa um reiða þeirra, Ld. 82; reiða-fang, -kaup, purchase of rigging, N. G. L. i. 197, 199, Jb. 387.
    2. the harness of a horse, Fms. v. 41, Grág. ii. 262, Eg. 547, 579, Edda 38: mod. the crupper of a saddle.
    COMPDS: reiðalaust, reiðaspell.

    Íslensk-ensk orðabók > reiði

  • 12 reiðinn

    a. prone to anger, hot-tempered (kappsamr mjök ok r.).
    * * *
    adj. prone to anger, hot-tempered, Eg. 187.

    Íslensk-ensk orðabók > reiðinn

  • 13 SEFA

    * * *
    (að), v. to soothe, appease, calm (ef hann fær eigi sefat hana);
    refl., sefast, to be soothed, appeased, of anger (gekk af honum móðrinn ok sefaðist hann).
    * * *
    að, older form svefa, Fms. ix. 444, [akin to svefn], to soothe, soften; sefa ok svefja, allit., Rm. 41; the act. is rare in old writers, but freq. in mod. usage.
    II. reflex. to be soothed, appeased, of anger; kom svá. at Grímr sefaðisk, Eg. 166, Ld. 52, Fbr. 141, Fms. xi. 11; svefaðisk (sefaðisk, v. l.) þá hugr jarls, ix. 444; þá gékk af honum móðrinn ok sefaðisk hann, Edda 28, Fms. v. 319; þeir sefuðusk, Finnb. 354; vinir hennar báðu hana sefask ok snúa hug sínum til konungs, Fms. vi, 4, vii. 128; af þessu nafni sefask höggonnr, 623. 26; ef hann fær eigi sefat hana, appeased, soothed her, Fms. xi. 135.
    2. part. sefaðr, propitious; at Drottinn sé honum jafnan sefaðr, Stj. 309; ok vertú s. yfir íllskur lýðsins, 312.

    Íslensk-ensk orðabók > SEFA

  • 14 SLÁ

    * * *
    I)
    (slæ; sló, slógum; sleginn; pret. also sleri), v.
    1) to smite, strike (slá e-n högg, kinnhest);
    2) slá hörpu, fiðlu, to strike the harp, fiddle;
    slá leik, to strike up, begin, a game;
    slá vef, to strike the web, to weave;
    3) to hammer, forge (slá gull, silfr, sverð);
    slá e-t e-u, to mount with (járnum sleginn);
    4) to cut grass, mow (slá hey, töðu, tún, eng);
    5) to slay, kill (síns bróður sló hann handbana);
    6) fig., slá kaupi, to strike a bargain;
    slá máli í sátt, to refer a matter to arbitration;
    slá hring um, to surround;
    slá manngarð, mannhring, to form a ring of men round;
    slá eldi í e-t, to set fire to;
    slá landtjöldum, to pitch a tent, or also, to strike a tent, take it down;
    slá festum, to unmoor a ship;
    slá netjum, to put out the nets;
    slá hundum lausum, to slip the hounds;
    7) with preps.:
    slá e-t af, to cut off;
    slá e-n af, to kill, slaughter;
    slá á e-t, to take to a thing;
    slá á glens ok glúmur, to take to play and sport;
    slá e-u á sik, to take upon one-self;
    slá á sik sótt, to feign illness;
    slá á sik úlfúð, to show anger or ill-will;
    ekki skaltu slíku á þik slá, do not betake thyself to that;
    impers., sló á hann hlátri, he was taken with a fit of laughter;
    sló ótta á marga, many were seized with fear;
    því slær á, at, it so happens that;
    ljóssi sleri (= sló) fyrir hann, a light flashed upon him;
    slá í deilu, to begin quarrelling (eitt kveld, er þeir drukku, slógu þeir í deilu mikla);
    impers., slær í e-t, it arises;
    slær þegar í bardaga, it came to a fight;
    slá niðr e-u, to put an end to;
    nú er niðr slegit allri vináttu, now there is an end to all friendship;
    slá sér niðr, to lie down, take to one’s bed;
    slá e-n niðr, to kill;
    slá e-u saman, to join (þeir slá þá saman öllu liðinu í eina fylking);
    slá til e-s, to aim a blow at one, strike at one;
    slá undan höfuð-bendunum, to slacken the stays;
    slá e-u upp, to spread a report;
    slá upp herópi, to raise the war-cry;
    impers., loganum sló upp ór keröldunum, the flame burst out of the vessels;
    slá út e-u, to pour out (þá er full er mundlaugin, gengr hón ok slær út eitrinu);
    slá e-u við, to take into use (þá var slegit við öllum búnaði);
    slá við segli, to spread the sail;
    ek hefi þó náliga öllu við slegit, því er ek hefi í minni fest, I have put forth almost all that I recollected;
    slá beizli við hest, to put a bridle on a horse;
    e-u slær yfir, it comes over, arises (slær yfir þoku svá myrkri, at engi þeirra sá annan);
    8) refl., slást;
    (sláða, sláðr), v. to bar (hliðit var slát rammliga).
    (pl. slár), f. bar, bolt, cross-beam (slá ein var um þvert skipit).
    * * *
    pres. slæ, slær, slær; pl. slám (m. sláum), sláið, slá: pret. sló, slótt, slóttú (mod. slóst, slóstu), sló; pl. slógu (slósk = slógusk, Sturl. ii. 208 C): subj. slægi: imperat. slá, sláðú: part. sleginn: a pret. sleri or slöri occurs as a provincialism in the old vellum Ágrip—sløru, Fms. x. 403; sleri, 394; slæri, i. e. slöri, 379: [Ulf. slahan = τύπτειν, παίειν; A. S. sleân, slæge; Engl. slay; Dan.-Swed. slaa; O. H. G. slahan; Germ. schlagen.]
    A. To smite, strike, Dropl. 13; slá með steini, Fms. viii. 388; slá e-n til bana, ii. 183; slá e-n högg, kinnhest, i. 150, ix. 469, 522, Ld. 134; slá knött, Vígl. 24; slá til e-s, to strike at one, Finnb. 306, Sturl. ii. 24 C; slá í höfuð e-m, Fms. v. 173.
    2. slá hörpu, fiðlu, to strike the harp, fiddle, Vsp. 34, Fdda 76, Am. 62, Bs. i. 155, Fb. i. 348, Fms. vii. 356 (in a verse), Sks. 704, Grett. 168 (hörpu-sláttr); slá hljóðfæri, Fms, iii. 184; slá slag, to strike up a tune; hann sló þann slag, … sló hann þá Gýgjar-slag… þann streng er hann hafði ekki fyrr slegit, Fas. iii. 222, 223, cp. drápa and drepa: slá leik, to strike up for a dance or game to begin, hann sá at leikr var sleginn skamt frá garði, Sturl. ii. 190; so in embroidery (see borð), slá danz, 117, Karl. 52: slá eld, to strike fire, Fms. ix. 234: slá vef, to strike the loom, in weaving, xi. 49, Darr.; slá borða, Fas. i. 193, 205.
    3. to hammer, forge; slá hamri, Vkv. 18; slá sverð, Þiðr. 21; slá þvertré af silfri í hofit, Landn. 313; slá saum, Fms. ii. 218, ix. 377, Stj. 451; hann sló gull rautt, Vkv. 5; slá herspora, Fms. vii. 183; sleginn fram broddr ferstrendr, Eg. 285; slá öxar eða gref, Stj. 451: to mount, járnum sleginn, Fms. v. 339, Fas. iii. 574: to strike off, of coin.
    4. to mow, cut grass; slegin tún, Nj. 112; þrælar níu slógu hey, Edda 48; ek mun láta bera út ljá í dag ok slá undir sem mest … slá töðu, Eb. 150, Fb. i. 522; slá teig þann er heitir Gullteigr, Ísl. ii. 344; slá afrétt, Grág. ii. 303; slá eng, 281, Gþl. 360: absol., þeir slóu (sic) allir í skyrtum, Ísl. ii. 349, Grág. ii. 281.
    5. to slay, smite, kill, Stj. passim, but little used in classical writings, where drepa is the word; sverði sleginn, 656 C. 4; slá af, to slay. Bs. ii. 56, 89, Stj. 183; slá af hest, to kill a horse, send it to the knacker: to smite with sickness, slá með likþrá, blindleik, blindi, Stj.; harmi sleginn, Fms. iii. 11.
    II. metaph. phrases; slá kaupi, to strike a bargain, Ld. 30, Fms. ii. 80; slá máli í sátt, to put it to arbitration, Fms. x. 403; slá kaupi saman, Fb. ii. 79: slá fylking, to dress up a line of battle, Fms. viii. 408; slá öllu fólki í mannhringa, x. 229; slá hring um, to surround, Nj. 275. Fas. ii. 523; slá manngarð, mannhring, to form a ring of men round, Eg. 80, 88, Fms. viii. 67, x. 229; eldi um sleginn, Sól.: slá í lás, to slam, lock, Sturl. i. 63: slá eldi í, to set fire to, Fms. vii. 83, xi. 420, Hdl. 47; slá beisli við hest, to put a bridle in a horse’s mouth. Fas. ii. 508: slá landtjöldum, to pitch a tent, Eg. 291, Fms. ii. 264; or also, to strike a tent, take it down, Fær. 147; slá landtjalds-stöngunum, to loosen them, Hkr. i. 26; slá festum, to unmoor a ship, ii. 222, Fms. viii. 288, 379; slá undan höfuð-bendunum, to slacken the stays, Al. 67; slá netjum, to put out the nets. Bs. ii. 145; slá hundum (or slá hundum lausum, Fms. ii. 174, x. 326), to slip the hounds, Hom. 120.
    2. with prepp.; slá e-n við, to display; slá við segli, to spread the sail, Fas. ii. 523; þá var slegit við öllum búnaði, all was taken into use, Fms. x. 36; ek hefi þó náliga öllu við slegit, því er ek hefi í minni fest, I have put forth all that I recollected, Bs. i. 59: slá e-n upp, to spread a report (upp-sláttr), Fms, viii. 232, ix. 358: slá niðr, to throw down, Hom. 110; hann sló sér niðr, he lay down, Fms. ii. 194; hann slær sér niðr ( takes to his bed) sem hann sé sjúkr, Stj. 520; nú er niðr slegit allri vináttu, an end to all friendship, Fms. vi. 286, xi. 72: slá út, to throw out, N. G. L. i. 31; slá út eitrinu, to pour it out, Edda 40: slá saman liðinu, to join the army, Fms. x. 268: slá upp ópi, to strike up, raise a cry, viii. 414, Fb. ii. 125: slá í sundr kjöptunum, ii. 26: slá á e-t, to take to a thing; slá á glens ok glímur, he took to play and sport, Fms. ii. 182; hann sló á fagrmæli við þá, begun flattering, Nj. 167; slá í rán, to betake oneself to robbery, Stj. 400: slá á heit, to take to making a vow, Fs. 91: slá á, to take on oneself; slá á sik sótt, to feign illness, Fms. vi. 32; slá á sik úlfúð, to show anger, ill-will, Eb. 114; skaltú ekki slíku á þik slá, at þrá eptir einni konu, do not betake thyself to that, Ísl. ii. 250: slá e-u af, to put off; eg hefi slegið því af.
    III. impers., it strikes or breaks out to a thing, i. e. the thing happens; loganum sló út um keröldin, flames broke out round the casks, Fms. i. 128; þá sleri ljósi fyrir hann sem elding væri, x. 394; sló á hann hlátri, he was taken in a fit of laughter, vii. 150; sló ópi á herinn, the men fell a-shouting, viii. 225; þá sleri á uþefjani ok ýldu, x. 379; sló þá í verkjum fyrir brjóstið, Sturl. ii. 127 C. Bs. i. 119; sló þá felmt ok flótta á liðit, the men were panic-stricken and took to flight, Fms. i. 45; þótt þunga eðr geispa slái á hana, vi. 199; sló mikilli hræðslu á konu þá, viii. 8; sló ifa í skap honum, 655 xii. 3, Stj. 424; því slær á ( it so happens), at hann réttir höndina í ljósit, Bs. i. 462; slær þegar í bardaga, it came to a fight, Fms. xi. 32; sló með þeim í mestu deilu, x. 99; í kappmæli, Fb. i. 327; hér slær í allmikit úefni, Nj. 246; var mjök í gadda slegit, at hann mundi fá hennar (cp. Dan. klapped og klart), 280; þá sló því á þá, at þeir fóru í á með net, Bs. i. 119.
    B. Reflex. to throw oneself, betake oneself; slósk hón at fram eldinum, she rushed to the fireside, Fms iv. 339; slásk á bak e-m, to go behind another, Sturl. i. 197 C; slásk aptr, to draw back; gæta þess at eigi slægisk aptr liðit, Ó. H. 214; þeir kómu í Valadal, ok slósk (sic = slógusk) þar inn, broke into the houses, Sturl. ii. 208 C; þá slógusk í Suðreyjar víkingar, Vikings infested, invaded the islands, Fms. i. 245; slásk í för með e-m, to join another in a journey, xi. 129; ef nokkurr slæsk í mat eðr mungát, ok rækir þat meirr enn þingit, Gþl. 15; hann slósk á tal við Guðrúnu, entered into conversation with G., Nj. 129; slásk í sveit með e-m, Ó. H. 202; slásk á spurdaga við e-n, to ask questions, Sks. 302 B; slásk á svikræði, Fms. vi. 179. ☞ The slæsk in Ld. 144 is an error for slævask, see sljófa.
    II. recipr. to fight; hann slóst við Enska í hafi, Ann. 1420, cp. Dan. slaaes, but it is unclass., for berjask is the right word.
    III. part. sleginn; með slegnu hári, with dishevelled hair, Finnb. 250: hón var mörgu sleginn, whimsical, Gþl. 3 (= blandin): sleginn, surrounded, Akv. 14, 29; sleginn regni, beaten with rain, Vtkv. 5: sleginn, coined, N. G. L. i. 5.

    Íslensk-ensk orðabók > SLÁ

  • 15 SVELLA

    (svell; svall, stillum; sollinn), v. to swell (sár pat tók at s. ok þrútna); of wrath, anger (nú svall Sturlungum mjök móðr).
    * * *
    pres. svell; pret. svall, pl. sullu; subj. sylli; part. sollinn; [A. S. swellan; Engl. swell; Germ. schwellen; Dan. svolne; Swed. swälla; cp. Goth. uf-swalleins = φυσίωσις]:—to swell; skip konungs vóru sett mjök ok sollin, of ice, Ó. H. 182; húfr svall, sjór svellr, sollit haf, sollinn sær, éli sollinn, veðr-sollinn, hrími sollinn (of the waves), Lex. Poët.: of a wound, sár þat tók at þrútna ok svella, Fms. ix. 276; sárit var sollit, ÓH. 223; hestrinn svall svá ákafliga at allan blés kviðinn, Bs. i. 319.
    2. metaph. to swell, of wrath, anger; með sollinni þykkju, Mar.; sollin reiði, Al. 3; nú svall Sturlungum mjök móðr, Bs. i. 521; móðr svall Meila bróður, Haustl.; þá svall heipt í Högna, Bragi; synd hans svall, Sól. 5; sútir sullu mér, 38; sorg svall, Bs. ii. (in a verse); af slíkum hlutum svall mjök með þeim biskupi ok Ásgrími, i. 730.

    Íslensk-ensk orðabók > SVELLA

  • 16 ÞÓTTI

    I) m.
    1) thought, mind;
    2) displeasure, anger.
    II) from þykkja.
    * * *
    a, m. [Engl. thought]
    1. thought, mind; geð-þótti, hug-þótti, disposition.
    2. haughtiness, anger; engi þótti né ofrkapp, Karl. 210, Mar.: and so in mod. usage.

    Íslensk-ensk orðabók > ÞÓTTI

  • 17 ÞÚSTR

    m.
    1) stick;
    2) chafing, anger, enmity (þótti honum mjök vaxa þústr milli manna í heraðinu).
    * * *
    m. [akin to þysja, þausnir?], a strong gust of wind, Magn. 486.
    2. a chafing, anger; þó at nökkut væri þústr á með enum yngrum mönnum, Ld. 209; þótti honum mjök vaxa þústr milli manna, í héraðinu, 210; íllr þykki mér þústr sá er vár í milli er, Fb. i. 547; úlfúð ok þústr, Hom. (St.)

    Íslensk-ensk orðabók > ÞÚSTR

  • 18 ANGR

    I)
    (gen. -rs), m. grief, sorrow; gera e-m angr, to do one harm; vera e-m at angri = angra e-n.
    (gen. -rs), m. in Norse local names, bay, firth.
    * * *
    m. (now always n., Pass. 1. 4, and so Bs. i. 195); gen. rs, [cp. Engl. anger, Lat. angor.]
    I. grief, sorrow; þann angr, Bær. 12; upp á minn a. ok skaða, Stj. 215; minn harm ok a., Bær. 14; með margskonar angri, Fms.x.401; sorg eðr a., Háv. 51; ekki angr(s), Hkv. Hjörv. 10.
    II. in Norse local names freq. = bay, firth, e. g. Staf-angr, Harð-angr, etc. etc. (never in Icel.): all these local names are better derived from vangr (q. v., p. 678); kaupangr in Norway means a town, village, sinus mercatorius, [cp. the English ‘Chipping’ in Chipping Norton, Chipping Ongar, etc., and in London, ‘Cheapside,’] these places being situated at the bottom of the firths: fjörðr hardly ever occurs in local names in Norway, but always angr; cp. the pun on angr, moeror, and angr, sinus, Fas. ii. 91. The word is obsolete in the historical age and scarcely appears as a pure appellative, Edda (Gl.), Fms. xii, Munch’s Map and Geogr. of Norway. [Root probably Lat. ang- in ango, angustus, angiportus.]

    Íslensk-ensk orðabók > ANGR

  • 19 angra

    * * *
    (að), v. to grieve, vex, distress (mik hefir angrat hungr ok frost); with dat. (hvárt sem mér angrar reykr eða bruni); impers. to be grieved (angraði honum mjök);
    refl., angrast af e-u, to be vexed at, take offence at; a. við e-n, to fall out with.
    * * *
    að, to anger, grieve, vex, with acc., Fms. xi. 393; mik hefir angrað hungr ok frost, Fms. ii. 59: with dat., hvárt sem mér a. reykr eða bruni, Nj. 201, Stj. 21: impers. to be grieved, a. honum mjök, Fas. ii. 296: more freq. with acc., Finnb. 234, Bs. i. 289; mik angrar mart hvað, Hallgrím.
    β. reflex., angrask, to be angered; a. af e-u, to take offence at, Bs. i. 280; við e-t, Fas. iii. 364.
    γ. part. angraðr, used as adj. sorrowful, angry; reiðr ok a., El. 14; pronounced angráðr, concerned; in the phrase, göra sér angrátt, um, to feel a pang, Gísl. 85.

    Íslensk-ensk orðabók > angra

  • 20 á-hyggja

    u, f. care, concern, Hrafn. 12; bera á. fyrir, to be concerned about, Gþl. 44; fær þat honum mikillar á. ok reiði, concern and anger, Nj. 174, Bret. 24: pl. cares, Hákon hafði svá miklar áhyggjur um vetrinn, at hann lagðist í rekkju, Fms. i. 82.
    COMPDS: áhyggjufullr, áhyggjulauss, áhyggjumikill, áhyggjusamligr, áhyggjusamr, áhyggjusvipr, áhyggjuyflrbragð.

    Íslensk-ensk orðabók > á-hyggja

Страницы

См. также в других словарях:

  • anger — n Anger, ire, rage, fury, indignation, wrath denote emotional excitement induced by intense displeasure. Anger, the generic term of this group, names merely the emotional reaction; the word in itself suggests no definite degree of intensity and… …   New Dictionary of Synonyms

  • Anger — An ger (a[ng] g[ e]r), n. [OE. anger, angre, affliction, anger, fr. Icel. angr affliction, sorrow; akin to Dan. anger regret, Swed. [*a]nger regret, AS. ange oppressed, sad, L. angor a strangling, anguish, angere to strangle, Gr. a gchein to… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Anger — • The desire of vengeance Catholic Encyclopedia. Kevin Knight. 2006. Anger     Anger     † Catholic En …   Catholic encyclopedia

  • anger — [aŋ′gər] n. [ME < ON angr, distress < IE base * angh , constricted > L angustus, narrow, angustia, tightness, Gr anchein, to squeeze, anchonē, a strangling, Ger angst, fear] 1. a feeling of displeasure resulting from injury, mistreatment …   English World dictionary

  • Anger — Sm Wiese per. Wortschatz arch. (8. Jh.), mhd. anger, ahd. angar, as. angar Stammwort. Vorauszusetzen ist (g.) * ang ra m. Grasland , zu dem auch anord. angr (vermutlich Bucht ) in Ortsnamen gehört, sonst im Nordischen anord. eng f. Wiese (aus *… …   Etymologisches Wörterbuch der deutschen sprache

  • Anger — An ger, v. t. [imp. & p. p. {Angered}; p. pr. & vb. n. {Angering}.] [Cf. Icel. angra.] 1. To make painful; to cause to smart; to inflame. [Obs.] [1913 Webster] He . . . angereth malign ulcers. Bacon. [1913 Webster] 2. To excite to anger; to… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Anger — Anger: Das veraltende Wort für »grasbewachsenes Land; Dorfplatz« (mhd. anger, ahd. angar) gehört im Sinne von »Biegung, Bucht« zu der unter ↑ Angel dargestellten idg. Wortgruppe. Eng verwandt sind die nord. Sippe von schwed. äng »Wiese« und… …   Das Herkunftswörterbuch

  • anger — [n] state of being mad, annoyed acrimony, animosity, annoyance, antagonism, blow up*, cat fit*, chagrin, choler, conniption, dander*, disapprobation, displeasure, distemper, enmity, exasperation, fury, gall, hatred, hissy fit*, huff, ill humor,… …   New thesaurus

  • anger — ► NOUN ▪ a strong feeling of annoyance, displeasure, or hostility. ► VERB ▪ provoke anger in. ORIGIN Old Norse, grief …   English terms dictionary

  • Anger 77 — Allgemeine Informationen Genre(s) Rock Gründung 1990 Website http://www.anger77.de/ …   Deutsch Wikipedia

  • Anger [1] — Anger, ungebauter, meist etwas hoch liegender, mit Gras bewachsener, zur Weide u. zu Baumanpflanzungen bestimmter, gewöhnlich in der Nähe von Dörfern gelegener u. den Einw. als gemeinschaftliches Eigenthum gehörender freier Platz …   Pierer's Universal-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
… Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»