Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

aliquem+verberibus+c

  • 1 insector

    insector, ātus, 1, v. dep. a. freq. [insequor], to pursue (class.).
    I.
    Lit.:

    impios agitant insectanturque furiae,

    Cic. Leg. 1, 14, 40; cf. id. Div. 2, 70, 144:

    aliquem hastis,

    Plaut. Capt. 3, 4, 17:

    aliquem verberibus,

    to pursue with blows, Tac. A. 1, 20.—
    B.
    Transf.: assiduis herbam insectabere rastris, pursue the weeds with diligent hoes, i. e. diligently extirpate them, Verg. G. 1, 155.—
    II.
    Trop., to pursue with words, to censure, blame, rail at, inveigh against, speak ill of (with exagitare):

    indices,

    Cic. Att. 1, 16, 8:

    insector ultro, atque insto accusatori: insector, inquam, et flagito testes,

    id. Font. 1; cf. id. Planc. 19, 48:

    aliquem maledictis,

    id. Fin. 2, 25, 80:

    acerbius in aliquem invehi insectarique vehementius,

    id. Lael. 16, 57:

    aliquem inimice,

    id. N. D. 1, 3, 5:

    audaciam improborum,

    id. Att. 10, 1, 4:

    injuriam alicujus,

    id. ib. 5, 17:

    librariorum inscientiam,

    Quint. 9, 4, 39:

    vitia,

    id. 10, 1, 65:

    praetextam demissam ad talos,

    id. 5, 13, 39 al.:

    damnum amissi corporis,

    to reproach, upbraid with, Phaedr. 3, 11, 3:

    de legitima insectandi alicujus causa composita oratione,

    Paul. Sent. 5, 4, 15:

    obsceno nomine,

    id. ib. 5, 4, 21.

    Lewis & Short latin dictionary > insector

  • 2 decido

    1.
    dē-cĭdo, cĭdi, 3, v. n. [cado], to fall off, fall down (class.).
    1.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    decido de lecto praeceps,

    Plaut. Cas. 5, 2, 48; so,

    anguis decidit de tegulis,

    Ter. Ph. 4, 4, 26:

    poma ex arboribus decidunt,

    Cic. de Sen. 19 fin.; cf.:

    e flore guttae,

    Ov. M. 9, 345:

    equo,

    Caes. B. G. 1, 48, 6;

    for which ex equo (in terram),

    Nep. Eum. 4;

    and ab equo (in arva),

    Ov. Ib. 259:

    summo toro,

    id. F. 2, 350:

    arbore glandes,

    id. M. 1, 106:

    caelo,

    Plin. 37, 10, 59, § 164; so,

    caelo,

    id. 2, 52, 53, § 138:

    in terras imber,

    Lucr. 6, 497; so,

    imber,

    Hor. Ep. 1, 14, 29:

    celsae turres graviore casu,

    id. Od. 2, 10, 11:

    comae,

    id. ib. 4, 10, 3 et saep.:

    montium decidentium moles,

    Plin. Ep. 8, 17, 3:

    (volucris) decidit in terram,

    Ov. M. 12, 569;

    so in terras sidus,

    id. ib. 14, 847:

    in puteum foveamve auceps,

    Hor. A. P. 458:

    in lacum fulmen,

    Suet. Galb. 8:

    in dolia serpens,

    Juv. 6, 432:

    in casses praeda,

    Ov. A. A. 2, 2:

    in laqueos suos auceps,

    id. Rem. Am. 502:

    in turbam praedonum hic fugiens,

    Hor. S. 1, 2, 42:

    in praeceps,

    Ov. M. 12, 339:

    ad pedes tunica,

    Suet. Aug. 94. —
    B.
    Pregn. (like cado and concido), to fall down dead, to sink down, to die (in class. Lat. only poet.):

    morbo decidunt,

    Plaut. Trin. 2, 4, 143:

    nos ubi decidimus, Quo pater Aeneas,

    Hor. Od. 4, 7, 14:

    scriptor abhinc annos centum qui decidit,

    id. Ep. 2, 1, 36:

    decidit exanimis vitamque reliquit in astris,

    Verg. A. 5, 517; cf. Stat. Th. 8, 125; and id. ib. 9, 755: (nupta) Decidit;

    in talum serpentis dente recepto,

    Ov. M. 10, 10.
    II.
    Trop., to fall, drop, fall away, fail, sink:

    quanta de spe decidi!

    Ter. Heaut. 2, 3, 9;

    for which quanta spe decidi!

    id. ib. 4, 8, 11; Suet. Oth. 5;

    and a spe societatis Prusiae,

    Liv. 37, 26:

    ex astris,

    Cic. Att. 2, 21, 4 (cf.: astrum, no. II. B. fin.):

    ego ab archetypo labor et decido,

    Plin. Ep. 5, 10, 1:

    eo decidit ut exsul de senatore fieret,

    has fallen so low, id. ib. 4, 11, 1: oculis captus in hanc fraudem decidisti (cf. katapiptein), Cic. Verr. 2, 4, 45, § 101:

    ad eas rei familiaris angustias decidit, ut, etc.,

    Suet. Claud. 9 fin.; cf.:

    huc decidisse cuncta, ut, etc.,

    Tac. A. 3, 59:

    ficta omnia celeriter tamquam flosculi decidunt,

    perish, Cic. Off. 2, 12 fin.:

    non virtute hostium sed amicorum perfidia decidi,

    am fallen, defeated, Nep. Eum. 11 fin.:

    an toto pectore deciderim,

    wholly banished from her affections, Tib. 3, 1, 20 (cf. ek thumou peseein, Hom. Il. 23, 595):

    qui huc deciderunt,

    into this illness, Cels. 3, 21 fin.:

    in hydropa,

    id. ib. med.: in maximis necessitatibus, ad quas libidine deciderat, Schol. Juv. 5, 3.
    2.
    dē-cīdo, cīdi, cīsum, 3, v. a. [caedo], to cut off.
    I.
    Lit. (rare in ante-Aug. per.; more freq. abscīdo;

    not in Caes.): taleas oleaginas tripedaneas,

    Cato R. R. 45:

    collum,

    Plaut. Merc. 2, 2, 37:

    aures,

    Tac. A. 12, 14:

    virgam arbori,

    id. G. 10:

    caput,

    Curt. 7, 2;

    prov.: pennas,

    to clip the wings, Hor. Ep. 2, 2, 50:

    malleolum,

    Plin. 17, 21, 35, § 162:

    filicem nascentem falce,

    Col. 2, 2, 13; Sil. 4, 389 et saep.—
    B.
    Transf., to cudgel, beat soundly:

    aliquem verberibus decidere,

    Dig. 47, 21, 2.
    II.
    Trop., to decide a disputed, or, indeed, any matter (qs. to cut the knot; cf.:

    dirimo and secare lites, res,

    Hor. Ep. 1, 16, 42; id. Sat. 1, 10, 15); to determine, settle, terminate, put an end to (class., most freq. in judic. lang.; cf.: transigo, paciscor).
    (α).
    With acc.: damnum, XII. Tab. 12, 4; Gai. Inst. 4, 37; 4, 45:

    quibus rebus actis atque decisis,

    Cic. Verr. 2, 5, 45 fin.; cf.:

    decisa negotia,

    Hor. Ep. 1, 7, 59:

    res transactione decisa,

    Dig. 5, 2, 29;

    and jam decisa quaestio,

    ib. 18, 3, 4:

    decidis statuisque tu, quid iis ad denarium solveretur,

    Cic. Quint. 4, 17; id. Rosc. Com. 11, 32; Dig. 47, 2, 63; cf. ib. 9, 4, 22, § 4:

    hoc loco praeter nomen cetera propriis decisa sunt verbis,

    i. e. decidedly, clearly expressed, Quint. 8, 6, 47: ego pol istam jam aliquovorsum tragulam decidero, I will now dispose of this dart one way or another, i. e. I will now put an end to this attack, these tricks, Plaut. Casin. 2, 4, 18.—
    (β).
    With praepp.:

    cum aliquo,

    Cic. Verr. 2, 2, 32, § [p. 520] 79; 2, 1, 48, § 125; id. Rosc. Am. 39, 114; Plin. 7, 40, 41, § 130:

    non erit uncia tota, decidat tecum qua pater ipse deum,

    for which Jupiter may compound with you, Mart. 9, 4, 6; cf.:

    cum patrono pecuniā,

    Dig. 12, 6, 26, § 12:

    de rebus,

    Cic. Quint. 5, 19; id. Rosc. Com. 12, 35 sq.; id. Att. 1, 8; Just. 31, 7: decidere jactu coepit cum ventis, to compound with the winds by throwing overboard (the cargo), Juv. 12, 33.—
    (γ).
    Absol.:

    in jugera singula ternis medimnis,

    Cic. Verr. 2, 3, 48; id. Rosc. Com. 36; Aur. Vict. de Vir. Ill. 56, 4.—
    B.
    To cut down, reduce, diminish:

    ad tertiam partem vectigal,

    Lampr. Alex. Sev. 38.

    Lewis & Short latin dictionary > decido

  • 3 foedo

    foedo, āvi, ātum, 1, v. a. [id.], to make foul, filthy, hideous; to defile, pollute, disfigure, mar, deform (mostly poet. and in postAug. prose).
    I.
    Physically:

    Harpyiae contactu omnia foedant immundo,

    Verg. A. 3, 227:

    foedare in pulvere crines,

    id. ib. 12, 99:

    canitiem vultusque seniles pulvere,

    Ov. M. 8, 530:

    ignes sanguine per aras,

    Verg. A. 2, 502; Ov. M. 3, 723:

    tellurem calido sanguine,

    id. ib. 6, 238:

    brachia tabo,

    id. ib. 14, 190:

    pectora pugnis, unguibus ora,

    Verg. A. 11, 86:

    ora,

    Tac. Agr. 36:

    aliquem verberibus,

    id. H. 3, 77: ferro foedati jacent, Enn. ap. Serv. Verg. A. 3, 241 (Trag. v. 442 ed. Vahl.); cf.: foedant et proterunt hostium copias, i. e. mar or mutilate with wounds, wound, Plaut. Am. 1, 1, 91:

    qui me (i. e. Prometheum) perenni vivum foedat miseria, Cic. Poët. Tusc. 2, 10, 24: obscenas pelagi ferro foedare volucres,

    Verg. A. 3, 241:

    foedati agri, terror injectus urbi est,

    laid waste, Liv. 3, 26, 1.—Of inanim. subjects:

    nulla tectoria eorum rimae foedavere,

    Plin. 36, 23, 55, § 176: nubes foedavere lumen, Sall. Fragm. ap. Serv Verg. A. 2, 286; cf.:

    aër assiduo noctem foedaverat imbre,

    Claud. VI. Cons. Hon. 538.—
    II.
    Trop., to disgrace, dishonor, mar, sully: [p. 765] (Graeci) nos quoque dictitant barbaros et spurcius nos quam alios opicos appellatione foedant, Cato ap. Plin. 29, 1, 7, § 14:

    foedati crimine turpi,

    Lucr. 3, 49:

    gloriam majorum,

    Plaut. Trin. 3, 2, 30; cf.:

    Romam ipsam foedavit adventus tuus,

    Cic. Pis. 22, 53:

    ne vestis serica viros foedaret,

    Tac. A. 2, 33:

    procerum conubiis mixtis,

    id. G. 46:

    castra pollui foedarique a Classico ne sinatis,

    id. H. 4, 58:

    egregia erga populum Romanum merita mox rebelles foedarunt,

    id. ib. 4, 37:

    foedata per avaritiam victoria,

    id. A. 4, 19; 11, 6; 15, 32:

    multiplici clade foedatus annus,

    Liv. 3, 32, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > foedo

  • 4 verber

    verber, ĕris (nom., dat., and acc. sing. do not occur, and the sing. in gen. very rarely; Neue, Formenl. 1, p. 476), n., a lash, whip, scourge, rod (syn.: scutica, flagrum),
    I.
    Lit. (rare; perh. not in Cic., but cf. in II. B.).
    (α).
    Plur.: Tr. Quid me fiet nunc jam? Th. Verberibus caedere, lutum, pendens, Plaut. Most. 5, 2, 45:

    verberibus caedere,

    id. Pers. 2, 3, 17; Ter. And. 1, 2, 28:

    adulescentem nudari jubet verberaque adferri,

    Liv. 8, 28, 4:

    verbera saetosa movebat arator,

    Prop. 4 (5), 1, 25; Verg. A. 5, 147; Quint. Decl. 19, 3.—
    (β).
    Sing.:

    illi instant verbere torto,

    Verg. G. 3, 106:

    Phoebus equos stimuloque domans et verbere Saevit,

    Ov. M. 2, 399:

    conscendit equos Gradivus et ictu Verberis increpuit,

    id. ib. 14, 821:

    pecora verbere domantur,

    Sen. Const. 12, 3;

    of a top: volitans sub verbere turbo,

    Verg. A. 7, 378.—
    II.
    Transf.
    A.
    Concr., a thong of a sling and other similar missile weapons ( poet.;

    syn. lorum),

    Verg. G. 1, 309; Sil. 1, 314; Luc. 3, 469.—
    B.
    Abstr., a lashing, scourging, flogging, etc. (class.; syn. plaga).
    1.
    Lit.
    (α).
    Plur.:

    dignus es verberibus multis,

    Plaut. Mil. 2, 3, 71:

    tibi erunt parata verba, huic homini verbera,

    Ter. Heaut. 2, 3, 115:

    mitto vincla, mitto carcerem, mitto verbera, mitto secures,

    Cic. Verr. 2, 3, 24, § 59:

    aliquem vinculis ac verberibus atque omni supplicio excruciare,

    id. Imp. Pomp. 5, 11; id. Phil. 11, 2, 5; id. Rep. 1, 38, 59; 2, 37, 62; id. Fin. 5, 20, 55; id. Tusc. 3, 27, 64; XII. Tab. ap. Cic. Leg. 3, 3, 6; Quint. 1, 3, 15; 4, 2, 113; 11, 1, 40; 11, 3, 90; 11, 3, 117; Hor. S. 1, 3, 121:

    cum positā stares ad verbera veste,

    Ov. Am. 1, 6, 19:

    saeva,

    id. ib. 1, 13, 18:

    tergum foedum vestigiis verberum,

    Liv. 2, 23, 7:

    post verbere,

    Stat. Th. 2, 143; 2, 172.—
    (β).
    Sing.:

    percutimur caput conversae verbere virgae,

    Ov. M. 14, 300; Sen. Herc. Fur. 801.—
    b.
    Of inanim. things, a stripe, stroke, blow (mostly [p. 1972] poet.).
    (α).
    Plur.:

    turgentis caudae,

    Hor. S. 2, 7, 49:

    ventorum,

    Lucr. 5, 957; 6, 115:

    radiorum (solis),

    id. 5, 485; 5, 1104:

    aquarum,

    Claud. Laud. Stil. 1, 288.—Of the strokes of oars:

    puppis Verberibus senis agitur,

    Luc. 3, 536; Sil. 11, 493; cf. Ov. H. 18, 23.—
    (β).
    Sing.:

    remorum in verbere perstant,

    Ov. M. 3, 662:

    trementes Verbere ripae,

    Hor. C. 3, 27, 24:

    adverso siderum,

    Plin. 2, 8, 6, § 33.—
    2.
    Trop., plur., lashes, strokes:

    contumeliarum verbera subire,

    Cic. Rep. 1, 5, 9:

    verbera linguae,

    i. e. chidings, Hor. C. 3, 12, 3 (cf.:

    verberari verbis, convicio, etc., under verbero): fortunae verbera,

    the strokes of fate, Gell. 13, 27, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > verber

  • 5 admoneo

    ad-mŏnĕo, ui, ĭtum, 2, v. a., to bring up to one's mind, to put one in mind of ( in a friendly manner), to remind, suggest, advise, warn, admonish (by influencing more directly the reason and judgment; while in adhortor the admonition is addressed immediately to the will, Doed. Syn. 1, 164: “Moneo, et admoneo hoc differunt, quod monemus futura, admonemus praeterita; illa ut caveamus et discamus, haec ut recordemur,” Aus. Popma, p. 29; cf. Ellendt ad Cic. Brut. 3, 11: “in monente benevolentia, in admonente memoria,” Ernest. no. 1663).
    I.
    In gen., constr. absol. and with aliquem alicujus rei or de aliqua re, aliquam rem (Sallust employs them all); with ut or ne. when an action follows; with acc. and inf. or a rel. clause, when merely an historical [p. 42] fact is brought to view, Zumpt, § 439 and 615.
    (α).
    Absol.:

    qui admonent amice, docendi sunt,

    Cic. N. D. 1, 3:

    amicissime admonere,

    id. Att. 7, 26:

    si sitis admoneret, profluente aquā vitam tolerat,

    Tac. A. 15, 45 fin.:

    admonitus in somnis,

    Vulg. Matt. 2, 22.—
    (β).
    Aliquem alicujus rei:

    admonebat alium egestatis, alium cupiditatis suae,

    Sall. C. 21:

    quoniam nos tanti viri res admonuit,

    id. J. 95:

    admonere aliquem foederis,

    Liv. 35, 13; 5, 51:

    judices legum et religionis,

    Suet. Tib. 33:

    admonitus hujus aeris alieni,

    Cic. Top. 1, 5:

    aetatis et condicionis admoneri,

    Suet. Dom. 2; cf. Drak. ad Liv. 2, 36, 6.—And with acc. of person omitted:

    adversae res admonuerunt religionum,

    Liv. 5, 51; 5, 46, 6:

    veterum recentiumque admonens,

    Tac. H. 3, 24.—
    (γ).
    Aliquem de aliqua re:

    de aede Telluris et de porticu Catuli me admones,

    Cic. Q. Fr. 3, 1, 4:

    ut aliquid aliquando de doctrinae studiis admoneamur,

    id. Rep. 1, 9:

    de moribus civitatis tempus admonuit,

    Sall. C. 5:

    admonuit eos de auxiliis Dei,

    Vulg. 2 Macc. 8, 19.—Sometimes in passing from a subject already discussed to a new one, = docere, dicere, to treat of, to speak of:

    de multitudine (verborum) quoniam quod satis esset admonui, de obscuritate pauca dicam,

    Varr. L. L. 6, § 40 Müll.—
    (δ).
    With two acc. (in gen., only with illud, istuc, quod, multa, res, etc.):

    ridiculum est te istuc me admonere,

    Ter. Heaut. 2, 3, 112:

    illud te esse admonitum volo,

    Cic. Cael. 3, 8:

    jam illud non sunt admonendi, ut, etc.,

    id. Off. 2, 19, 68:

    illud me praeclare admones,

    id. Att. 9, 9:

    sin quippiam essem admonitus,

    id. Fam. 5, 8:

    multa praeterea ostentis, multa extis admonemur,

    id. N. D. 2, 66:

    eam rem nos locus admonuit,

    Sall. J. 79.—
    (ε).
    With acc. and inf.:

    admonuisti etiam dictum aliquod in petitionem tuam dici potuisse,

    Cic. Planc. 34, 85 B. and K.:

    et meminerant et admonebant alii alios, supplicium ex se, non victoriam peti,

    Liv. 28, 19: nostri detrimento admonentur diligentius stationes disponere, Auct. B. G. 8, 12.—
    (ζ).
    With a rel. clause:

    meus me sensus, quanta vis fraterni sit amoris, admonet,

    Cic. Fam. 5, 2.—
    (η).
    With ut or ne:

    admonebat me res, ut, etc.,

    Cic. Off. 2, 19, 67:

    Caninius noster me tuis verbis admonuit, ut scriberem,

    id. Fam. 9, 6:

    ea res admonet, ut, etc.,

    Tac. A. 3, 25; so,

    corresp. with moneo,

    Sen. Ep. 24, 16.—
    (θ).
    With the simple subj. (in the historians):

    simulque admonerent liberis suis prospiceret,

    Nep. Ph. 1:

    nisi Seneca admonuisset venienti matri occurreret,

    Tac. A. 13, 5:

    admonuit negotiis abstineret,

    Suet. Tib. 50:

    illud me admones, cum illum videro, ne nimis indulgenter, et cum gravitate potius loquar,

    Cic. Att. 9, 9, 2 (where ut is to be supplied from the preceding ne).—
    (ι).
    With a simple inf. (so most freq. after the Aug. per., but also in Cic.):

    ut mos erat istius atque ut eum suae libidines facere admonebant,

    Cic. Verr. 2, 1, 24, § 63:

    easdem decedere campis admonuit,

    Verg. G. 4, 186; so,

    Matrem Admonuit ratibus sacris depellere taedas,

    id. A. 9, 109:

    sol acrior ire lavatum admonuit,

    Hor. S. 1, 6, 125; so Ov. M. 3, 601; 6, 150:

    nihil agere quod non prosit, fabella admonet,

    Phaedr. 3, 17; Tac. A. 15, 67:

    regrediendum (sc. esse sibi),

    Tac. Agr. 25.—
    (κ).
    With ad and the gerund.:

    ad thesaurum reperiendum,

    Cic. Div. 2, 65, 134.—
    (λ).
    With abl. of means or cause:

    de quibus (discordiis) ipsis his prodigiis a dis immortalibus admonemur,

    Cic. Har. Resp. 21, 44:

    proximi diei casu admoniti omnia ad defensionem paraverunt,

    Caes. B. C. 2, 14:

    divinā admonitus plagā,

    Vulg. 2 Macc. 9, 11.—
    II.
    Esp.
    A.
    To recall a thing to memory, to bring to remembrance (without any accessory notion of admonition); with acc. or gen.:

    cum memor anteactos semper dolor admonet annos,

    Tib. 4, 1, 189 Müll. (some read here admovet):

    admonuit dominae deseruitque Venus,

    id. 1, 5, 40:

    nomen, quod possit equorum Admonuisse,

    Ov. M. 15, 543.—
    B.
    Of a creditor, to remind a debtor of his debt, to ask payment, to dun:

    cum tibi cotidie potestas hominis fuisset admonendi, verbum nullum facis,

    Cic. Quint. 12; so id. Top. 1 fin.
    C.
    In the poets and in later Lat., to urge or incite to action (cf. admonitor):

    telo admonuit bijugos,

    Verg. A. 10, 586; so Spart. Sever. 11 fin.:

    liberos verberibus,

    Sen. Clem. 1, 14; id. Const. Sap. 12 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > admoneo

  • 6 caecidi

    caedo, cĕcīdi (in MSS. freq. caecīdi, v. Neue, Formenl. 2, 460), caesum, 3, v. a. [root cīd- for scid-; cf. scindo; Gr. schizô].
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.
    1.
    To cut, hew, lop, cut down, fell, cut off, cut to pieces: caesa abiegna trabes, Enn. ap. Cic. N. D. 3, 30, 75 (Trag. v. 281 Vahl.):

    frondem querneam caedito,

    Cato, R. R. 5, 8:

    arbores,

    Cic. Div. 2, 14, 33; Ov. M. 9, 230:

    robur,

    Cic. Div. 2, 41, 86; Ov. M. 8, 769:

    lignum,

    Plaut. Merc. 2, 3. 63: silvam, Varr ap. Non. p. 272, 5; Lucr. 5, 1265; Caes. B. G. 3, 29; Ov. M. 8, 329; Suet. Aug. 94 fin.; Pall. Mai, 4, 1:

    nemus,

    Ov. M. 2, 418; cf. id. ib. 1, 94; 9, 230; 9, 374;

    14, 535: harundinem,

    Dig. 7, 1, 59, § 2:

    arboris auctum,

    Lucr. 6, 167:

    comam vitis,

    Tib. 1, 7, 34:

    faenum,

    Col. 2, 18, 1:

    murus latius quam caederetur ruebat,

    Liv. 21, 11, 9:

    caesis montis fodisse medullis,

    Cat. 68, 111; so,

    caedi montis in marmora,

    Plin. 12, prooem. §

    2: lapis caedendus,

    Cic. Verr. 2, 1, 56, § 147:

    silicem,

    id. Div. 2, 41, 85:

    marmor,

    Dig. 24, 3, 7, § 13:

    toga rotunda et apte caesa,

    cut out, Quint. 11, 3, 139: caedunt securibus umida vina, with axes they cut out the wine (formerly liquid, now frozen), Verg. G. 3, 364: volutas, to carve or hollow out volutes, Vitr. 3, 3: tineae omnia caedunt, Lucil. ap. Non. p. 272, 14.—
    b.
    Prov.:

    ut vineta egomet caedam mea,

    i. e. carry my own hide to market, Hor. Ep. 2, 1, 220 (proverbium in eos dicitur, qui sibi volentes nocent, Schol. Crucq.; cf. Tib. 1, 2, 98; Verg. A. 5, 672).—
    c.
    Ruta caesa; v ruo, P. a.—
    2.
    In gen., to strike upon something, to knock at, to beat, strike, cudgel, etc.:

    ut lapidem ferro quom caedimus evolat ignis,

    strike upon with iron, Lucr. 6, 314:

    caedere januam saxis,

    Cic. Verr 2, 1, 27, § 69:

    silicem rostro,

    Liv. 41, 13, 1:

    vasa dolabris,

    Curt. 5, 6, 5:

    femur, pectus, frontem,

    Quint. 2, 12, 10; cf. id. 11, 3, 123 al.:

    verberibus,

    Plaut. Most. 5, 2, 45; so Ter. And. 1, 2, 28:

    pugnis,

    Plaut. Curc. 1, 3, [p. 262] 43:

    aliquem ex occulto,

    Ter. Eun. 4, 7, 17:

    at validis socios caedebant dentibus apri,

    they fell with their strong tusks upon their own party, Lucr. 5, 1325; cf. Plaut. Poen. 3, 3, 71:

    virgis ad necem caedi,

    Cic. Verr. 2, 3, 28, § 69; Hor. S. 1, 2, 42:

    populum saxis,

    id. ib. 2, 3, 128:

    ferulā aliquem,

    id. ib. 1, 3, 120:

    flagris,

    Quint. 6, 3, 25:

    aliquem loris,

    Cic. Phil. 8, 8, 24; Suet. Ner. 26; 49; id. Dom. 8:

    caeduntur (agrestes) inter potentium inimicitias,

    Sall. H. Fragm. 3, 61, 27 Dietsch:

    nudatos virgis,

    Liv. 2, 5, 8:

    hastilibus caedentes terga trepidantium,

    id. 35, 5, 10:

    servum sub furcā caesum medio egerat circo, i.e. ita ut simul caederet,

    id. 2, 36, 1.—
    b.
    Prov.:

    stimulos pugnis caedere,

    to kick against the pricks, to aggravate a danger by foolish resistance, Plaut. Truc. 4, 2, 55.—
    c.
    Trop.:

    in judicio testibus caeditur,

    is pressed, hard pushed, Cic. Q. Fr. 3, 3, 3.—
    B.
    Pregn.
    1.
    (Cf. cado, I. B. 2.) To strike mortally, to kill, murder:

    ille dies, quo Ti. Gracchus est caesus,

    Cic. Mil. 5, 14:

    P. Africanus de Tiberio Graccho responderat jure caesum videri,

    id. de Or. 2, 25, 106; id. Off. 2, 12, 43:

    caeso Argo,

    Ov. M. 2, 533; 5, 148; 12, 113; 12, 590; 12, 603; Suet. Caes. 76 al. — Poet., transf. to the blood shed in slaying:

    caeso sparsuros sanguine flammam,

    Verg. A. 11, 82.—Esp. freq.,
    b.
    In milit. lang., to slay a single enemy; or, when a hostile army as a whole is spoken of, to conquer with great slaughter, to cut to pieces, vanquish, destroy (cf. Oud., Wolf, and Baumg.Crus. upon Suet. Vesp. 4):

    exercitus caesus fususque,

    Cic. Phil. 14, 1, 1:

    Romani insecuti (hostem), caedentes spoliantesque caesos, castra regia diripiunt,

    Liv. 32, 12, 10; 2, 47, 9:

    infra arcem caesi captique multi mortales,

    id. 4, 61, 6; 22, 7, 2 and 9; Quint. 12, 10, 24; Suet. Aug. 21; 23; id. Vesp. 4:

    Indos,

    Curt. 9, 5, 19:

    passim obvios,

    id. 5, 6, 6:

    praesidium,

    id. 4, 5, 17:

    propugnatores reipublicae,

    Quint. 12, 10, 24:

    caesus (hostis) per calles saltusque vagando circumagatur,

    Liv. 44, 36, 10 Kreyss.:

    consulem exercitumque caesum,

    id. 22, 56, 2:

    legio-nes nostras cecidere,

    id. 7, 30, 14; so Nep. Dat. 6, 4; Tac. Agr. 18; Suet. Claud. 1.— And poet., the leader is put for the army:

    Pyrrhum et ingentem cecidit Antiochum Hannibalemque dirum,

    Hor. C. 3, 6, 36.—In poet. hypallage:

    caesi corporum acervi (for caesorum),

    Cat. 64, 359.—
    c.
    To slaughter animals, esp. for offerings, to kill, slay, sacrifice:

    caedit greges armentorum,

    Cic. Phil. 3, 12, 31:

    boves,

    Ov. M. 15, 141:

    deorum mentes caesis hostiis placare,

    Cic. Clu. 68, 194:

    caesis victimis,

    id. Att. 1, 13, 1; Liv. 8, 6, 11; 10, 7, 10; 45, 7, 1; Tac. A. 2, 75; Suet. Caes. 81; id. Calig. 14; id. Ner. 25; id. Oth. 8; id. Galb. 18; id. Claud. 25; Just. 11, 5, 6 al.; Verg. A. 5, 96; Hor. Epod. 2, 59; Ov.M.13, 637; Juv. 6, 48; 6, 447; 8, 156; 12, 3 al.: inter caesa et porrecta; v. porricio.—
    d.
    Hence, since security for a person was anciently given by the deposit of sheep belonging to him, which were slaughtered in case of forfeiture, leg. t. t.: pignus caedere (or concidere), to declare the for feiture of a security, to confiscate a pledge: non tibi illa sunt caedenda, si L. Crassum vis coërcere, Crass. ap. Cic. de Or. 3, 1, 4.—
    2.
    In mal. part. ( = concido; cf.:

    jam hoc, caede, concide: nonne vobis verba depromere videtur ad omne genus nequitiae accommodata?

    Cic. Verr. 2, 3, 66, § 155); Cat. 56, 7; Auct. Priap. 25, 10; Tert. Pall. 4.—
    II.
    Trop.: caedere sermones, a Grecism, acc. to Prisc. 18, p. 1118 P., = koptein ta rhêmata, to chop words, chat, talk, converse, Ter. Heaut. 2, 3, 1; cf. Non. p. 272, 13, and Prisc. p. 1188 P.:

    oratio caesa,

    i. e. asyndeton, Auct. Her. 4, 19, 26; Aquil. Rom. §§ 18 and 19; Mart. Cap. 5; § 528.—Hence, caesum, i, n.; subst. in gram. synon. with comma, a stop, pause, comma, Mart. Cap. 5, § 527; Aquil. Rom. § 19; Fortun. Art. Rhet. 3, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > caecidi

  • 7 caedo

    caedo, cĕcīdi (in MSS. freq. caecīdi, v. Neue, Formenl. 2, 460), caesum, 3, v. a. [root cīd- for scid-; cf. scindo; Gr. schizô].
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.
    1.
    To cut, hew, lop, cut down, fell, cut off, cut to pieces: caesa abiegna trabes, Enn. ap. Cic. N. D. 3, 30, 75 (Trag. v. 281 Vahl.):

    frondem querneam caedito,

    Cato, R. R. 5, 8:

    arbores,

    Cic. Div. 2, 14, 33; Ov. M. 9, 230:

    robur,

    Cic. Div. 2, 41, 86; Ov. M. 8, 769:

    lignum,

    Plaut. Merc. 2, 3. 63: silvam, Varr ap. Non. p. 272, 5; Lucr. 5, 1265; Caes. B. G. 3, 29; Ov. M. 8, 329; Suet. Aug. 94 fin.; Pall. Mai, 4, 1:

    nemus,

    Ov. M. 2, 418; cf. id. ib. 1, 94; 9, 230; 9, 374;

    14, 535: harundinem,

    Dig. 7, 1, 59, § 2:

    arboris auctum,

    Lucr. 6, 167:

    comam vitis,

    Tib. 1, 7, 34:

    faenum,

    Col. 2, 18, 1:

    murus latius quam caederetur ruebat,

    Liv. 21, 11, 9:

    caesis montis fodisse medullis,

    Cat. 68, 111; so,

    caedi montis in marmora,

    Plin. 12, prooem. §

    2: lapis caedendus,

    Cic. Verr. 2, 1, 56, § 147:

    silicem,

    id. Div. 2, 41, 85:

    marmor,

    Dig. 24, 3, 7, § 13:

    toga rotunda et apte caesa,

    cut out, Quint. 11, 3, 139: caedunt securibus umida vina, with axes they cut out the wine (formerly liquid, now frozen), Verg. G. 3, 364: volutas, to carve or hollow out volutes, Vitr. 3, 3: tineae omnia caedunt, Lucil. ap. Non. p. 272, 14.—
    b.
    Prov.:

    ut vineta egomet caedam mea,

    i. e. carry my own hide to market, Hor. Ep. 2, 1, 220 (proverbium in eos dicitur, qui sibi volentes nocent, Schol. Crucq.; cf. Tib. 1, 2, 98; Verg. A. 5, 672).—
    c.
    Ruta caesa; v ruo, P. a.—
    2.
    In gen., to strike upon something, to knock at, to beat, strike, cudgel, etc.:

    ut lapidem ferro quom caedimus evolat ignis,

    strike upon with iron, Lucr. 6, 314:

    caedere januam saxis,

    Cic. Verr 2, 1, 27, § 69:

    silicem rostro,

    Liv. 41, 13, 1:

    vasa dolabris,

    Curt. 5, 6, 5:

    femur, pectus, frontem,

    Quint. 2, 12, 10; cf. id. 11, 3, 123 al.:

    verberibus,

    Plaut. Most. 5, 2, 45; so Ter. And. 1, 2, 28:

    pugnis,

    Plaut. Curc. 1, 3, [p. 262] 43:

    aliquem ex occulto,

    Ter. Eun. 4, 7, 17:

    at validis socios caedebant dentibus apri,

    they fell with their strong tusks upon their own party, Lucr. 5, 1325; cf. Plaut. Poen. 3, 3, 71:

    virgis ad necem caedi,

    Cic. Verr. 2, 3, 28, § 69; Hor. S. 1, 2, 42:

    populum saxis,

    id. ib. 2, 3, 128:

    ferulā aliquem,

    id. ib. 1, 3, 120:

    flagris,

    Quint. 6, 3, 25:

    aliquem loris,

    Cic. Phil. 8, 8, 24; Suet. Ner. 26; 49; id. Dom. 8:

    caeduntur (agrestes) inter potentium inimicitias,

    Sall. H. Fragm. 3, 61, 27 Dietsch:

    nudatos virgis,

    Liv. 2, 5, 8:

    hastilibus caedentes terga trepidantium,

    id. 35, 5, 10:

    servum sub furcā caesum medio egerat circo, i.e. ita ut simul caederet,

    id. 2, 36, 1.—
    b.
    Prov.:

    stimulos pugnis caedere,

    to kick against the pricks, to aggravate a danger by foolish resistance, Plaut. Truc. 4, 2, 55.—
    c.
    Trop.:

    in judicio testibus caeditur,

    is pressed, hard pushed, Cic. Q. Fr. 3, 3, 3.—
    B.
    Pregn.
    1.
    (Cf. cado, I. B. 2.) To strike mortally, to kill, murder:

    ille dies, quo Ti. Gracchus est caesus,

    Cic. Mil. 5, 14:

    P. Africanus de Tiberio Graccho responderat jure caesum videri,

    id. de Or. 2, 25, 106; id. Off. 2, 12, 43:

    caeso Argo,

    Ov. M. 2, 533; 5, 148; 12, 113; 12, 590; 12, 603; Suet. Caes. 76 al. — Poet., transf. to the blood shed in slaying:

    caeso sparsuros sanguine flammam,

    Verg. A. 11, 82.—Esp. freq.,
    b.
    In milit. lang., to slay a single enemy; or, when a hostile army as a whole is spoken of, to conquer with great slaughter, to cut to pieces, vanquish, destroy (cf. Oud., Wolf, and Baumg.Crus. upon Suet. Vesp. 4):

    exercitus caesus fususque,

    Cic. Phil. 14, 1, 1:

    Romani insecuti (hostem), caedentes spoliantesque caesos, castra regia diripiunt,

    Liv. 32, 12, 10; 2, 47, 9:

    infra arcem caesi captique multi mortales,

    id. 4, 61, 6; 22, 7, 2 and 9; Quint. 12, 10, 24; Suet. Aug. 21; 23; id. Vesp. 4:

    Indos,

    Curt. 9, 5, 19:

    passim obvios,

    id. 5, 6, 6:

    praesidium,

    id. 4, 5, 17:

    propugnatores reipublicae,

    Quint. 12, 10, 24:

    caesus (hostis) per calles saltusque vagando circumagatur,

    Liv. 44, 36, 10 Kreyss.:

    consulem exercitumque caesum,

    id. 22, 56, 2:

    legio-nes nostras cecidere,

    id. 7, 30, 14; so Nep. Dat. 6, 4; Tac. Agr. 18; Suet. Claud. 1.— And poet., the leader is put for the army:

    Pyrrhum et ingentem cecidit Antiochum Hannibalemque dirum,

    Hor. C. 3, 6, 36.—In poet. hypallage:

    caesi corporum acervi (for caesorum),

    Cat. 64, 359.—
    c.
    To slaughter animals, esp. for offerings, to kill, slay, sacrifice:

    caedit greges armentorum,

    Cic. Phil. 3, 12, 31:

    boves,

    Ov. M. 15, 141:

    deorum mentes caesis hostiis placare,

    Cic. Clu. 68, 194:

    caesis victimis,

    id. Att. 1, 13, 1; Liv. 8, 6, 11; 10, 7, 10; 45, 7, 1; Tac. A. 2, 75; Suet. Caes. 81; id. Calig. 14; id. Ner. 25; id. Oth. 8; id. Galb. 18; id. Claud. 25; Just. 11, 5, 6 al.; Verg. A. 5, 96; Hor. Epod. 2, 59; Ov.M.13, 637; Juv. 6, 48; 6, 447; 8, 156; 12, 3 al.: inter caesa et porrecta; v. porricio.—
    d.
    Hence, since security for a person was anciently given by the deposit of sheep belonging to him, which were slaughtered in case of forfeiture, leg. t. t.: pignus caedere (or concidere), to declare the for feiture of a security, to confiscate a pledge: non tibi illa sunt caedenda, si L. Crassum vis coërcere, Crass. ap. Cic. de Or. 3, 1, 4.—
    2.
    In mal. part. ( = concido; cf.:

    jam hoc, caede, concide: nonne vobis verba depromere videtur ad omne genus nequitiae accommodata?

    Cic. Verr. 2, 3, 66, § 155); Cat. 56, 7; Auct. Priap. 25, 10; Tert. Pall. 4.—
    II.
    Trop.: caedere sermones, a Grecism, acc. to Prisc. 18, p. 1118 P., = koptein ta rhêmata, to chop words, chat, talk, converse, Ter. Heaut. 2, 3, 1; cf. Non. p. 272, 13, and Prisc. p. 1188 P.:

    oratio caesa,

    i. e. asyndeton, Auct. Her. 4, 19, 26; Aquil. Rom. §§ 18 and 19; Mart. Cap. 5; § 528.—Hence, caesum, i, n.; subst. in gram. synon. with comma, a stop, pause, comma, Mart. Cap. 5, § 527; Aquil. Rom. § 19; Fortun. Art. Rhet. 3, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > caedo

  • 8 neco

    nĕco, āvi, ātum ( perf. necuit, Enn. ap. Prisc. p. 861 P.; v. infra; part. nectus, Ser. Samm. 33, 627; cf. Diom. p. 362 P.), 1, v. a. [Sanscr. naç, disappear; Gr. nekus, corpse, nekros, dead], to kill, slay, put to death, destroy (usually without a weapon, by poison, hunger, etc.; cf.: occido, interficio, interimo, perimo).
    I.
    Lit.: neci datus proprie dicitur, qui sine vulnere interfectus est, ut veneno aut fame, Paul. ex Fest. p. 162 Müll.:

    occisum a necato distingui quidam volunt, quod alterum a caedendo atque ictu fieri dicunt, alterum sine ictu, id. s. v. occisum, p. 178 ib.: necare aliquem odore taetro,

    Lucr. 6, 787:

    plebem fame,

    Cic. Q. Fr. 2, 3, 2:

    legatum P. R. vinculis ac verberibus necavit,

    id. Imp. Pomp. 5, 11:

    aliquem igni,

    Caes. B. G. 1, 53:

    aliquem ferro,

    Hor. S. 2, 7, 58; Verg. A. 8, 488:

    veneno,

    Suet. Ner. 43: securi Gell. 17, 21, 17; Juv. 10, 316:

    suspendiosa fame,

    Plin. 8, 37, 56, § 134:

    vidissem nullos, matre necante, dies,

    Ov. Am. 2, 14, 22:

    homines in ventre necandos conducit,

    Juv. 6, 596:

    colubra necuit hominem,

    Phaedr. 4, 14, 4.—Of impersonal subjects: hos pestis necuit, pars occidit illa duellis, Enn. ap. Prisc. p. 861 P. (Ann. v. 549 Vahl.):

    lien necat, renes dolent,

    Plaut. Curc. 2, 1, 21:

    radices herbarum vomere,

    Col. 2, 4, 1:

    salsi imbres necant frumenta,

    Plin. 31, 4, 29, § 52:

    hedera arbores,

    id. 16, 44, 92, § 243; cf. Laber. ap. Macr. Sat. 2, 7:

    aquae flammas necant,

    quench, Plin. 31, 1, 1, § 2; to drown (late Lat.):

    deducti ad torrentem necati sunt,

    Sulp. Sev. Hist. 1.—
    II.
    Trop.:

    quid te coërces et necas rectam indolem,

    i. e. thwart, check, Sen. Hippol. 454.—So to worry or bore to death with talking, Plaut. Bacch. 5, 2, 43 (cf.:

    occidis saepe rogando,

    Hor. Epod. 14, 5).

    Lewis & Short latin dictionary > neco

  • 9 subplicium

    supplĭcĭum ( subpl-), ii, n. [supplex; prop. a kneeling down, either as a suppliant or to receive punishment].
    I.
    As a suppliant.
    A.
    In relig. lang., humiliation, a public prayer or supplication, an act of worship (mostly ante-Aug. and in prose after the Aug. period; not in Cic. or Cæs.; syn.: supplicatio, obsecratio): nunc pergam, ut suppliciis placans caelitum aras expleam, Att. ap. Non. 398, 19; cf.:

    deos suppliciis, sumptu, votis, donis, Precibus plorans, obsecrans,

    Afran. ib. 398, 22:

    suppliciis votisque fatigare deos,

    Liv. 27, 50, 5:

    non votis neque suppliciis muliebribus auxilia deorum parantur,

    Sall. C. 52, 29.—
    2.
    Esp., a sacrificing, offering:

    nihil ei (Jovi) acceptum est a perjuris supplicii,

    offering, sacrifice, Plaut. Rud. prol. 25:

    in suppliciis deorum magnifici,

    Sall. C. 9, 2; id. J. 55, 1:

    precibus suppliciisque deos placare,

    Liv. 22, 57, 5; cf.:

    quos (boves) ad deorum servant supplicia,

    Varr. R. R. 2, 5, 10:

    tum supplicia dis ludique magni ab senatu decernuntur,

    Tac. A. 3, 64 Nipperd. ad loc.:

    vannos onustas aromatis et hujuscemodi suppliciis congerunt,

    App. M. 11, p. 265, 3; id. Dogm. Plat. 2, p. 16, 5: supplicia veteres quaedam sacrificia a supplicando vocabant, Fest. pp. 308 and 309 Müll. —
    B.
    Transf., out of the relig. sphere, an humble entreaty or petition, a supplication in gen. (very rare):

    Vagenses fatigati regis suppliciis,

    Sall. J. 66, 2:

    igitur legatos ad consulem cum suppliciis mittit, qui tantummodo ipsi liberisque vitam peterent,

    id. ib. 46, 2.—
    II.
    To receive punishment; hence, punishment, penalty, torture, torment, pain, distress, suffering (class. and freq.; usu. of the penalty of death; syn. poena).
    (α).
    Sing.:

    dabitur pol supplicium mihi de tergo vestro,

    Plaut. As. 2, 4, 75 sq.; cf.:

    illi de me supplicium dabo,

    Ter. Heaut. 1, 1, 86; id. Eun. 1, 1, 24; Cat. 116, 8; Nep. Paus. 5, 5:

    de homine nobili virgis supplicium crudelissime sumere,

    Cic. Verr. 2, 2, 37, § 91; 2, 5, 45, § 117:

    sumere (de aliquo),

    Plaut. Pers. 5, 2, 72; id. Merc. 5, 4, 31; Ter. And. 3, 5, 17; Cic. Inv. 2, 28, 84; id. Rep. 3, 33, 45; Caes. B. G. 1, 39; Liv. 2, 5, 5; 3, 18, 10:

    aliquem hostibus ad supplicium dedere,

    Caes. B. G. 7, 26:

    aliquem tradi ad supplicium jubere,

    Tac. A. 11, 35:

    rapi,

    Cic. de Or. 2, 59, 138:

    supplicio affici,

    to be put to death, Caes. B. G. 1, 27:

    ne ad ultimum supplicium progredi necesse habeant,

    to take their own lives, id. B. C. 1, 84:

    aliquem vinculis ac verberibus atque omni supplicio excruciatum necare,

    Cic. Imp. Pomp. 5, 11:

    summo cruciatu supplicioque perire,

    id. N. D. 3, 33, 81:

    gravissimum ei rei supplicium cum cruciatu constitutum est,

    Caes. B. G. 6, 17: [p. 1815] talis improborum consensio supplicio omni vindicanda (est), Cic. Lael. 12, 43:

    satis supplicii tulisse,

    Caes. B. C. 1, 84:

    supplicio culpa reciditur,

    Hor. C. 3, 24, 34:

    suā manu supplicium persolvere,

    Tac. A. 6, 32 (26):

    luere,

    Just. 2, 5, 6; Tac. A. 15, 60:

    supplicium redimere opimā mercede,

    Amm. 26, 3, 4.—
    (β).
    Plur.:

    ad exquisita supplicia proficisci,

    Cic. Off. 3, 27, 100:

    semper iis (improbis) ante oculos judicia et supplicia versentur,

    id. Rep. 3, 16, 26:

    ad innocentum supplicia descendunt,

    Caes. B. G. 6, 17:

    supplicia annua pendere,

    Plin. 29, 4, 14, § 57:

    subire,

    Cic. Ep. ad Brut. 1, 12, 1:

    suppliciis delicta coërcere,

    Hor. S. 1, 3, 79:

    subplicia in post futuros conposuit,

    Sall. H. 1, 41, 6 Dietsch:

    domant impios saeva supplicia,

    Sen. Herc. Fur. 749:

    supplicia haurire,

    Verg. A. 4, 383.

    Lewis & Short latin dictionary > subplicium

  • 10 supplicium

    supplĭcĭum ( subpl-), ii, n. [supplex; prop. a kneeling down, either as a suppliant or to receive punishment].
    I.
    As a suppliant.
    A.
    In relig. lang., humiliation, a public prayer or supplication, an act of worship (mostly ante-Aug. and in prose after the Aug. period; not in Cic. or Cæs.; syn.: supplicatio, obsecratio): nunc pergam, ut suppliciis placans caelitum aras expleam, Att. ap. Non. 398, 19; cf.:

    deos suppliciis, sumptu, votis, donis, Precibus plorans, obsecrans,

    Afran. ib. 398, 22:

    suppliciis votisque fatigare deos,

    Liv. 27, 50, 5:

    non votis neque suppliciis muliebribus auxilia deorum parantur,

    Sall. C. 52, 29.—
    2.
    Esp., a sacrificing, offering:

    nihil ei (Jovi) acceptum est a perjuris supplicii,

    offering, sacrifice, Plaut. Rud. prol. 25:

    in suppliciis deorum magnifici,

    Sall. C. 9, 2; id. J. 55, 1:

    precibus suppliciisque deos placare,

    Liv. 22, 57, 5; cf.:

    quos (boves) ad deorum servant supplicia,

    Varr. R. R. 2, 5, 10:

    tum supplicia dis ludique magni ab senatu decernuntur,

    Tac. A. 3, 64 Nipperd. ad loc.:

    vannos onustas aromatis et hujuscemodi suppliciis congerunt,

    App. M. 11, p. 265, 3; id. Dogm. Plat. 2, p. 16, 5: supplicia veteres quaedam sacrificia a supplicando vocabant, Fest. pp. 308 and 309 Müll. —
    B.
    Transf., out of the relig. sphere, an humble entreaty or petition, a supplication in gen. (very rare):

    Vagenses fatigati regis suppliciis,

    Sall. J. 66, 2:

    igitur legatos ad consulem cum suppliciis mittit, qui tantummodo ipsi liberisque vitam peterent,

    id. ib. 46, 2.—
    II.
    To receive punishment; hence, punishment, penalty, torture, torment, pain, distress, suffering (class. and freq.; usu. of the penalty of death; syn. poena).
    (α).
    Sing.:

    dabitur pol supplicium mihi de tergo vestro,

    Plaut. As. 2, 4, 75 sq.; cf.:

    illi de me supplicium dabo,

    Ter. Heaut. 1, 1, 86; id. Eun. 1, 1, 24; Cat. 116, 8; Nep. Paus. 5, 5:

    de homine nobili virgis supplicium crudelissime sumere,

    Cic. Verr. 2, 2, 37, § 91; 2, 5, 45, § 117:

    sumere (de aliquo),

    Plaut. Pers. 5, 2, 72; id. Merc. 5, 4, 31; Ter. And. 3, 5, 17; Cic. Inv. 2, 28, 84; id. Rep. 3, 33, 45; Caes. B. G. 1, 39; Liv. 2, 5, 5; 3, 18, 10:

    aliquem hostibus ad supplicium dedere,

    Caes. B. G. 7, 26:

    aliquem tradi ad supplicium jubere,

    Tac. A. 11, 35:

    rapi,

    Cic. de Or. 2, 59, 138:

    supplicio affici,

    to be put to death, Caes. B. G. 1, 27:

    ne ad ultimum supplicium progredi necesse habeant,

    to take their own lives, id. B. C. 1, 84:

    aliquem vinculis ac verberibus atque omni supplicio excruciatum necare,

    Cic. Imp. Pomp. 5, 11:

    summo cruciatu supplicioque perire,

    id. N. D. 3, 33, 81:

    gravissimum ei rei supplicium cum cruciatu constitutum est,

    Caes. B. G. 6, 17: [p. 1815] talis improborum consensio supplicio omni vindicanda (est), Cic. Lael. 12, 43:

    satis supplicii tulisse,

    Caes. B. C. 1, 84:

    supplicio culpa reciditur,

    Hor. C. 3, 24, 34:

    suā manu supplicium persolvere,

    Tac. A. 6, 32 (26):

    luere,

    Just. 2, 5, 6; Tac. A. 15, 60:

    supplicium redimere opimā mercede,

    Amm. 26, 3, 4.—
    (β).
    Plur.:

    ad exquisita supplicia proficisci,

    Cic. Off. 3, 27, 100:

    semper iis (improbis) ante oculos judicia et supplicia versentur,

    id. Rep. 3, 16, 26:

    ad innocentum supplicia descendunt,

    Caes. B. G. 6, 17:

    supplicia annua pendere,

    Plin. 29, 4, 14, § 57:

    subire,

    Cic. Ep. ad Brut. 1, 12, 1:

    suppliciis delicta coërcere,

    Hor. S. 1, 3, 79:

    subplicia in post futuros conposuit,

    Sall. H. 1, 41, 6 Dietsch:

    domant impios saeva supplicia,

    Sen. Herc. Fur. 749:

    supplicia haurire,

    Verg. A. 4, 383.

    Lewis & Short latin dictionary > supplicium

  • 11 adficio

    af-fĭcĭo (better adf-), affēci (adf-), affectum (adf-), 3, v. a. [facio], to do something to one, i. e. to exert an influence on body or mind, so that it is brought into such or such a state (used by the poets rarely, by Hor. never).
    1.
    Aliquem.
    A.
    Of the body rarely, and then commonly in a bad sense:

    ut aestus, labor, fames, sitisque corpora adficerent,

    Liv. 28, 15:

    contumeliis adficere corpora sua,

    Vulg. Rom. 1, 24:

    non simplex Damasichthona vulnus Adficit,

    Ov. M. 6, 255:

    aconitum cor adficit,

    Scrib. Comp. 188:

    corpus adficere M. Antonii,

    Cic. Phil. 3:

    pulmo totus adficitur,

    Cels. 4, 7; with abl. of spec.:

    stomacho et vesicā adfici,

    Scrib. Comp. 186. —In bon. part.:

    corpus ita adficiendum est, ut oboedire rationi possit,

    Cic. Off. 1, 23.—
    B.
    More freq. of the mind:

    litterae tuae sic me adfecerunt, ut, etc.,

    Cic. Att. 14, 3, 2:

    is terror milites hostesque in diversum adfecit,

    Tac. A. 11, 19:

    varie sum adfectus tuis litteris,

    Cic. Fam. 16, 2:

    consules oportere sic adfici, ut, etc.,

    Plin. Pan. 90:

    adfici a Gratiā aut a Voluptate,

    Cic. Fam. 5, 12; id. Mil. 29, 79:

    sollicitudo de te duplex nos adficit,

    id. Brut. 92, 332:

    uti ei qui audirent, sic adficerentur animis, ut eos adfici vellet orator,

    id. de Or. 1, 19, 87 B. and K.:

    adfici animos in diversum habitum,

    Quint. 1, 10, 25.—
    2.
    With acc. and abl., to affect a person or (rarely) thing with something; in a good sense, to bestow upon, grace with; in a bad sense, to visit with, inflict upon; or the ablative and verb may be rendered by the verb corresponding to the ablative, and if an adjective accompany the ablative, this adjective becomes an adverb.—Of inanimate things (rare): luce locum adficiens, lighting up the place, Varr. ap. Non. p. 250, 2:

    adficere medicamine vultum,

    Ov. Med. Fac. 67:

    factum non eo nomine adficiendum,

    designated, Cic. Top. 24, 94:

    res honore adficere,

    to honor, id. N. D. 1, 15, 38:

    non postulo, ut dolorem eisdem verbis adficias, quibus Epicurus, etc.,

    id. Tusc. 2, 7, 18.—
    3.
    Very freq. of persons.
    (α).
    In a good sense:

    Qui praedā atque agro adoreāque adfecit populares suos,

    Plaut. Am. 1, 1, 38:

    quem sepulturā adficit,

    buries, Cic. Div. 1, 27, 56:

    patres adfecerat gloriā,

    id. Tusc. 1, 15, 34:

    admiratione,

    id. Off. 2, 10, 37:

    voluptate,

    id. Fin. 3, 11, 37:

    beneficio,

    id. Agr. 1, 4, 13:

    honore,

    id. Rosc. Am. 50, 147:

    laude,

    id. Off. 2, 13, 47:

    nomine regis,

    to style, id. Deiot. 5, 14:

    bonis nuntiis,

    Plaut. Am. prol. 8:

    muneribus,

    Cic. Fam. 2, 3; Nep. Ages. 3, 3:

    praemio,

    Cic. Mil. 30, 82:

    pretio,

    Verg. A. 12, 352:

    stipendio,

    Cic. Balb. 27, 61.—
    (β).
    In a bad sense: injuriā abs te adficior indignā, pater, am wronged unjustly, Enn. ap. Auct. ad Heren. 2, 24, 38; so Ter. Phorm. 5, 1, 3:

    Quantā me curā et sollicitudine adficit Gnatus,

    id. ib. 2, 4, 1; so Cic. Att. 1, 18:

    desiderio,

    id. Fam. 2, 12:

    timore,

    to terrify, id. Quint. 2, 6:

    difficultate,

    to embarrass, Caes. B. G. 7, 6:

    molestiā,

    to trouble, Cic. Att. 15, 1:

    tantis malis,

    Vulg. Num. 11, 15:

    maculā,

    Cic. Rosc. Am. 39, 113:

    ignominiā,

    id. ib. 39, 123:

    contumeliis,

    Vulg. Ezech. 22, 7; ib. Luc. 20, 11:

    rerum et verborum acerbitatibus,

    Suet. Calig. 2:

    verberibus,

    Just. 1, 5:

    supplicio,

    Cic. Brut. 1, 16; so Caes. B. G. 1, 27:

    poenā,

    Nep. Hann. 8, 2:

    exsilio,

    to banish, id. Thras. 3:

    morte, cruciatu, cruce,

    Cic. Verr. 3, 4, 9:

    morte,

    Vulg. Matt. 10, 21:

    cruce,

    Suet. Galb. 9:

    ultimis cruciatibus,

    Liv. 21, 44:

    leto,

    Nep. Regg. 3, 2.—And often in pass.:

    sollicitudine et inopiā consilii,

    Cic. Att. 3, 6:

    adfici aegritudine,

    id. Tusc. 3, 7, 15:

    doloribus pedum,

    id. Fam. 6, 19:

    morbo oculorum,

    Nep. Hann. 4, 3:

    inopiā rei frumentariae,

    Caes. B. G. 7, 17:

    calamitate et injuriā,

    Cic. Att. 11, 2:

    magnā poenā, Auct. B. G. 8, 39: vulneribus,

    Col. R. R. 4, 11:

    torminibus et inflationibus,

    Plin. 29, 5, 33, § 103:

    servitute,

    Cic. Rep. 1, 44.—Hence, affectus ( adf-), a, um, P. a.
    I.
    In a peculiar sense, that on which we have bestowed labor, that which we are now doing, so that it is nearly at an end; cf.: Adfecta, sicut M. Cicero et [p. 67] veterum elegantissime locuti sunt, ea proprie dicebantur, quae non ad finem ipsum, sed proxime finem progressa deductave erant, Gell. 3, 16:

    bellum adfectum videmus et paene confectum,

    Cic. Prov. Cons. 8, 19:

    in provinciā (Caesar) commoratur, ut ea. quae per eum adfecta sunt, perfecta rei publicae tradat,

    id. ib. 12, 29: cum adfectā prope aestate uvas a sole mitescere tempus, etc., near the end of summer, id. ap. Gell. l. c.:

    Jamque hieme adfectā mitescere coeperat annus,

    Sil. 15, 502:

    in Q. Mucii infirmissimā valetudine adfectāque jam aetate,

    Cic. de Or. 1,45,200; id. Verr. 2,4,43, § 95.—
    II.
    In nearly the same sense as the verb, absol. and with abl.
    A.
    Absol.
    (α).
    Of persons laboring under disease, or not yet quite recovered:

    Qui cum ita adfectus esset, ut sibi ipse diffideret,

    was in such a state, Cic. Phil. 9, 1, 2:

    Caesarem Neapoli adfectum graviter videam,

    very ill, id. Att. 14, 17; so Sen. Ep. 101:

    quem adfectum visuros crediderant,

    ill, Liv. 28, 26:

    corpus adfectum,

    id. 9, 3:

    adfectae vires corporis,

    reduced strength, weakness, id. 5, 18:

    puella,

    Prop. 3, 24, 1:

    aegra et adfecta mancipia,

    Suet. Claud. 25:

    jam quidem adfectum, sed tamen spirantem,

    id. Tib. 21.—
    (β).
    Of things, weakened, sick, broken, reduced:

    partem istam rei publicae male adfectam tueri,

    Cic. Fam. 13, 68:

    adfecta res publica,

    Liv. 5, 57:

    Quid est enim non ita adfectum, ut non deletum exstinctumque esse fateare?

    Cic. Fam. 5, 13, 3:

    sic mihi (Sicilia) adfecta visa est, ut hae terrae solent, in quibus bellum versatum est,

    id. Verr. 5, 18, 47:

    adfecta res familiaris,

    Liv. 5, 10:

    opem rebus adfectis orare,

    id. 6, 3; so Tac. H. 2, 69:

    fides,

    id. ib. 3, 65:

    spes,

    Val. Fl. 4, 60.—
    (γ).
    Of persons, in gen. sense, disposed, affected, moved, touched:

    Quonam modo, Philumena mea, nunc te offendam adfectam?

    Ter. Hec. 3, 1, 45:

    quomodo sim adfectus, e Leptā poteris cognoscere,

    Cic. Fam. 14, 17:

    ut eodem modo erga amicum adfecti simus, quo erga nosmetipsos,

    id. Lael. 16, 56; id. Fin. 1, 20, 68:

    cum ita simus adfecti, ut non possimus plane simul vivere,

    id. Att. 13, 23; id. Fin. 5, 9, 24:

    oculus conturbatus non est probe adfectus ad suum munus fungendum,

    in proper state, id. Tusc. 3, 7, 15:

    oculi nimis arguti, quem ad modum animo adfecti simus, loquuntur,

    id. Leg. 1, 9, 27; id. Off. 3, 5, 21; id. Att. 12, 41, 2.—
    (δ).
    As rhet. t. t.: affectus ad, related to, resembling:

    Tum ex eis rebus, quae quodam modo affectae sunt ad id, de quo quaeritur,

    Cic. Top. 2, 8 Forcellini.—
    B.
    With abl. chiefly of persons, in indifferent sense, in good or bad sense (cf.:

    Animi quem ad modum adfecti sint, virtutibus, vitiis, artibus, inertiis, aut quem ad modum commoti, cupiditate, metu, voluptate, molestiā,

    Cic. Part. Or. 10, 35).
    (α).
    In indifferent sense, furnished with, having:

    validos lictores ulmeis affectos lentis virgis,

    Plaut. As. 3, 2, 29:

    pari filo similique (corpora) adfecta figurā,

    Lucr. 2, 341:

    Tantāne adfectum quemquam esse hominem audaciā!

    Ter. Phorm. 5, 7, 84:

    omnibus virtutibus,

    Cic. Planc. 33, 80.—
    (β).
    In bad sense:

    aegritudine, morbo adfectus,

    Col. R. R. 7, 5, 20:

    aerumnis omnibus,

    Lucr. 3, 50:

    sollicitudine,

    Caes. B. G. 7, 40:

    difficultatibus,

    Cic. Fam. 7, 13:

    fatigatione,

    Curt. 7, 11:

    frigore et penuriā,

    id. 7, 3:

    adfecta sterilitate terra, Col. R. R. praef. 1, 2: vitiis,

    Cic. Mur. 6, 13:

    ignominiā,

    id. Att. 7, 3:

    supplicio,

    Tac. A. 15, 54:

    verberibus,

    Curt. 7, 11:

    vulnere corpus adfectum,

    Liv. 1, 25:

    morbo,

    Ter. Hec. 3, 3, 6:

    dolore,

    Cic. de Or. 2, 49, 201:

    febre,

    Suet. Vit. 14:

    pestilentiā,

    Liv. 41, 5:

    desperatione,

    Cic. Att. 14, 22:

    clade,

    Curt. 10, 6:

    senectute,

    Cic. de Or. 3, 18, 68:

    aetate,

    id. Cat. 2, 20; id. Sen. 14, 47:

    morte,

    Serv. ad Cic. Fam. 4, 12.— Sup.:

    remiges inopiā adfectissimi,

    Vell. 2, 84.—
    (γ).
    In good sense:

    beneficio adfectus,

    Cic. Fam. 14, 4:

    aliquo honore aut imperio,

    id. Off. 1, 41, 149:

    valetudine optimā,

    id. Tusc. 4, 37, 81:

    laetitiā,

    id. Mur. 2, 4, and ad Brut. 1, 4:

    munere deorum,

    id. N. D. 3, 26, 67:

    praemiis,

    id. Pis. 37, 90.— Adv.: affectē ( adf-), with (a strong) affection, deeply:

    oblectamur et contristamur et conterremur in somniis quam adfecte et anxie et passibiliter,

    Tert. Anim. 45.

    Lewis & Short latin dictionary > adficio

  • 12 afficio

    af-fĭcĭo (better adf-), affēci (adf-), affectum (adf-), 3, v. a. [facio], to do something to one, i. e. to exert an influence on body or mind, so that it is brought into such or such a state (used by the poets rarely, by Hor. never).
    1.
    Aliquem.
    A.
    Of the body rarely, and then commonly in a bad sense:

    ut aestus, labor, fames, sitisque corpora adficerent,

    Liv. 28, 15:

    contumeliis adficere corpora sua,

    Vulg. Rom. 1, 24:

    non simplex Damasichthona vulnus Adficit,

    Ov. M. 6, 255:

    aconitum cor adficit,

    Scrib. Comp. 188:

    corpus adficere M. Antonii,

    Cic. Phil. 3:

    pulmo totus adficitur,

    Cels. 4, 7; with abl. of spec.:

    stomacho et vesicā adfici,

    Scrib. Comp. 186. —In bon. part.:

    corpus ita adficiendum est, ut oboedire rationi possit,

    Cic. Off. 1, 23.—
    B.
    More freq. of the mind:

    litterae tuae sic me adfecerunt, ut, etc.,

    Cic. Att. 14, 3, 2:

    is terror milites hostesque in diversum adfecit,

    Tac. A. 11, 19:

    varie sum adfectus tuis litteris,

    Cic. Fam. 16, 2:

    consules oportere sic adfici, ut, etc.,

    Plin. Pan. 90:

    adfici a Gratiā aut a Voluptate,

    Cic. Fam. 5, 12; id. Mil. 29, 79:

    sollicitudo de te duplex nos adficit,

    id. Brut. 92, 332:

    uti ei qui audirent, sic adficerentur animis, ut eos adfici vellet orator,

    id. de Or. 1, 19, 87 B. and K.:

    adfici animos in diversum habitum,

    Quint. 1, 10, 25.—
    2.
    With acc. and abl., to affect a person or (rarely) thing with something; in a good sense, to bestow upon, grace with; in a bad sense, to visit with, inflict upon; or the ablative and verb may be rendered by the verb corresponding to the ablative, and if an adjective accompany the ablative, this adjective becomes an adverb.—Of inanimate things (rare): luce locum adficiens, lighting up the place, Varr. ap. Non. p. 250, 2:

    adficere medicamine vultum,

    Ov. Med. Fac. 67:

    factum non eo nomine adficiendum,

    designated, Cic. Top. 24, 94:

    res honore adficere,

    to honor, id. N. D. 1, 15, 38:

    non postulo, ut dolorem eisdem verbis adficias, quibus Epicurus, etc.,

    id. Tusc. 2, 7, 18.—
    3.
    Very freq. of persons.
    (α).
    In a good sense:

    Qui praedā atque agro adoreāque adfecit populares suos,

    Plaut. Am. 1, 1, 38:

    quem sepulturā adficit,

    buries, Cic. Div. 1, 27, 56:

    patres adfecerat gloriā,

    id. Tusc. 1, 15, 34:

    admiratione,

    id. Off. 2, 10, 37:

    voluptate,

    id. Fin. 3, 11, 37:

    beneficio,

    id. Agr. 1, 4, 13:

    honore,

    id. Rosc. Am. 50, 147:

    laude,

    id. Off. 2, 13, 47:

    nomine regis,

    to style, id. Deiot. 5, 14:

    bonis nuntiis,

    Plaut. Am. prol. 8:

    muneribus,

    Cic. Fam. 2, 3; Nep. Ages. 3, 3:

    praemio,

    Cic. Mil. 30, 82:

    pretio,

    Verg. A. 12, 352:

    stipendio,

    Cic. Balb. 27, 61.—
    (β).
    In a bad sense: injuriā abs te adficior indignā, pater, am wronged unjustly, Enn. ap. Auct. ad Heren. 2, 24, 38; so Ter. Phorm. 5, 1, 3:

    Quantā me curā et sollicitudine adficit Gnatus,

    id. ib. 2, 4, 1; so Cic. Att. 1, 18:

    desiderio,

    id. Fam. 2, 12:

    timore,

    to terrify, id. Quint. 2, 6:

    difficultate,

    to embarrass, Caes. B. G. 7, 6:

    molestiā,

    to trouble, Cic. Att. 15, 1:

    tantis malis,

    Vulg. Num. 11, 15:

    maculā,

    Cic. Rosc. Am. 39, 113:

    ignominiā,

    id. ib. 39, 123:

    contumeliis,

    Vulg. Ezech. 22, 7; ib. Luc. 20, 11:

    rerum et verborum acerbitatibus,

    Suet. Calig. 2:

    verberibus,

    Just. 1, 5:

    supplicio,

    Cic. Brut. 1, 16; so Caes. B. G. 1, 27:

    poenā,

    Nep. Hann. 8, 2:

    exsilio,

    to banish, id. Thras. 3:

    morte, cruciatu, cruce,

    Cic. Verr. 3, 4, 9:

    morte,

    Vulg. Matt. 10, 21:

    cruce,

    Suet. Galb. 9:

    ultimis cruciatibus,

    Liv. 21, 44:

    leto,

    Nep. Regg. 3, 2.—And often in pass.:

    sollicitudine et inopiā consilii,

    Cic. Att. 3, 6:

    adfici aegritudine,

    id. Tusc. 3, 7, 15:

    doloribus pedum,

    id. Fam. 6, 19:

    morbo oculorum,

    Nep. Hann. 4, 3:

    inopiā rei frumentariae,

    Caes. B. G. 7, 17:

    calamitate et injuriā,

    Cic. Att. 11, 2:

    magnā poenā, Auct. B. G. 8, 39: vulneribus,

    Col. R. R. 4, 11:

    torminibus et inflationibus,

    Plin. 29, 5, 33, § 103:

    servitute,

    Cic. Rep. 1, 44.—Hence, affectus ( adf-), a, um, P. a.
    I.
    In a peculiar sense, that on which we have bestowed labor, that which we are now doing, so that it is nearly at an end; cf.: Adfecta, sicut M. Cicero et [p. 67] veterum elegantissime locuti sunt, ea proprie dicebantur, quae non ad finem ipsum, sed proxime finem progressa deductave erant, Gell. 3, 16:

    bellum adfectum videmus et paene confectum,

    Cic. Prov. Cons. 8, 19:

    in provinciā (Caesar) commoratur, ut ea. quae per eum adfecta sunt, perfecta rei publicae tradat,

    id. ib. 12, 29: cum adfectā prope aestate uvas a sole mitescere tempus, etc., near the end of summer, id. ap. Gell. l. c.:

    Jamque hieme adfectā mitescere coeperat annus,

    Sil. 15, 502:

    in Q. Mucii infirmissimā valetudine adfectāque jam aetate,

    Cic. de Or. 1,45,200; id. Verr. 2,4,43, § 95.—
    II.
    In nearly the same sense as the verb, absol. and with abl.
    A.
    Absol.
    (α).
    Of persons laboring under disease, or not yet quite recovered:

    Qui cum ita adfectus esset, ut sibi ipse diffideret,

    was in such a state, Cic. Phil. 9, 1, 2:

    Caesarem Neapoli adfectum graviter videam,

    very ill, id. Att. 14, 17; so Sen. Ep. 101:

    quem adfectum visuros crediderant,

    ill, Liv. 28, 26:

    corpus adfectum,

    id. 9, 3:

    adfectae vires corporis,

    reduced strength, weakness, id. 5, 18:

    puella,

    Prop. 3, 24, 1:

    aegra et adfecta mancipia,

    Suet. Claud. 25:

    jam quidem adfectum, sed tamen spirantem,

    id. Tib. 21.—
    (β).
    Of things, weakened, sick, broken, reduced:

    partem istam rei publicae male adfectam tueri,

    Cic. Fam. 13, 68:

    adfecta res publica,

    Liv. 5, 57:

    Quid est enim non ita adfectum, ut non deletum exstinctumque esse fateare?

    Cic. Fam. 5, 13, 3:

    sic mihi (Sicilia) adfecta visa est, ut hae terrae solent, in quibus bellum versatum est,

    id. Verr. 5, 18, 47:

    adfecta res familiaris,

    Liv. 5, 10:

    opem rebus adfectis orare,

    id. 6, 3; so Tac. H. 2, 69:

    fides,

    id. ib. 3, 65:

    spes,

    Val. Fl. 4, 60.—
    (γ).
    Of persons, in gen. sense, disposed, affected, moved, touched:

    Quonam modo, Philumena mea, nunc te offendam adfectam?

    Ter. Hec. 3, 1, 45:

    quomodo sim adfectus, e Leptā poteris cognoscere,

    Cic. Fam. 14, 17:

    ut eodem modo erga amicum adfecti simus, quo erga nosmetipsos,

    id. Lael. 16, 56; id. Fin. 1, 20, 68:

    cum ita simus adfecti, ut non possimus plane simul vivere,

    id. Att. 13, 23; id. Fin. 5, 9, 24:

    oculus conturbatus non est probe adfectus ad suum munus fungendum,

    in proper state, id. Tusc. 3, 7, 15:

    oculi nimis arguti, quem ad modum animo adfecti simus, loquuntur,

    id. Leg. 1, 9, 27; id. Off. 3, 5, 21; id. Att. 12, 41, 2.—
    (δ).
    As rhet. t. t.: affectus ad, related to, resembling:

    Tum ex eis rebus, quae quodam modo affectae sunt ad id, de quo quaeritur,

    Cic. Top. 2, 8 Forcellini.—
    B.
    With abl. chiefly of persons, in indifferent sense, in good or bad sense (cf.:

    Animi quem ad modum adfecti sint, virtutibus, vitiis, artibus, inertiis, aut quem ad modum commoti, cupiditate, metu, voluptate, molestiā,

    Cic. Part. Or. 10, 35).
    (α).
    In indifferent sense, furnished with, having:

    validos lictores ulmeis affectos lentis virgis,

    Plaut. As. 3, 2, 29:

    pari filo similique (corpora) adfecta figurā,

    Lucr. 2, 341:

    Tantāne adfectum quemquam esse hominem audaciā!

    Ter. Phorm. 5, 7, 84:

    omnibus virtutibus,

    Cic. Planc. 33, 80.—
    (β).
    In bad sense:

    aegritudine, morbo adfectus,

    Col. R. R. 7, 5, 20:

    aerumnis omnibus,

    Lucr. 3, 50:

    sollicitudine,

    Caes. B. G. 7, 40:

    difficultatibus,

    Cic. Fam. 7, 13:

    fatigatione,

    Curt. 7, 11:

    frigore et penuriā,

    id. 7, 3:

    adfecta sterilitate terra, Col. R. R. praef. 1, 2: vitiis,

    Cic. Mur. 6, 13:

    ignominiā,

    id. Att. 7, 3:

    supplicio,

    Tac. A. 15, 54:

    verberibus,

    Curt. 7, 11:

    vulnere corpus adfectum,

    Liv. 1, 25:

    morbo,

    Ter. Hec. 3, 3, 6:

    dolore,

    Cic. de Or. 2, 49, 201:

    febre,

    Suet. Vit. 14:

    pestilentiā,

    Liv. 41, 5:

    desperatione,

    Cic. Att. 14, 22:

    clade,

    Curt. 10, 6:

    senectute,

    Cic. de Or. 3, 18, 68:

    aetate,

    id. Cat. 2, 20; id. Sen. 14, 47:

    morte,

    Serv. ad Cic. Fam. 4, 12.— Sup.:

    remiges inopiā adfectissimi,

    Vell. 2, 84.—
    (γ).
    In good sense:

    beneficio adfectus,

    Cic. Fam. 14, 4:

    aliquo honore aut imperio,

    id. Off. 1, 41, 149:

    valetudine optimā,

    id. Tusc. 4, 37, 81:

    laetitiā,

    id. Mur. 2, 4, and ad Brut. 1, 4:

    munere deorum,

    id. N. D. 3, 26, 67:

    praemiis,

    id. Pis. 37, 90.— Adv.: affectē ( adf-), with (a strong) affection, deeply:

    oblectamur et contristamur et conterremur in somniis quam adfecte et anxie et passibiliter,

    Tert. Anim. 45.

    Lewis & Short latin dictionary > afficio

  • 13 castigatus

    castīgo, āvi, ātum, 1, v. a. [castum-ago, as purgo = purum-ago], to set right by word or deed, to correct, chastise, punish; to blame, reprove, chide, censure, find fault with (syn.: animadvertere, punire; more forcible than reprehendere and vituperare; weaker than culpare;

    class. in prose and poetry): pueros non verbis solum, sed etiam verberibus,

    Cic. Tusc. 3, 27, 64; so,

    verberibus,

    Plin. 8, 3, 3, § 6; cf. Liv. 26, 27, 8; Curt. 8, 6, 5:

    magnā clade,

    Liv. 39, 1, 4:

    baculo,

    Front. Strat. 1, 1, 3:

    quo saepius (magister) monuerit, hoc rarius castigabit,

    Quint. 2, 2, 5:

    laudat Pompeius... segniores castigat atque incitat,

    Caes. B. C. 1, 3;

    so opp. laudare,

    Liv. 27, 8, 18; Tac. Agr. 21:

    castigando increpandoque plus quam leniter agendo, proficere,

    Liv. 27, 9, 8:

    servos exuviis bubulis,

    Plaut. Most. 4, 1, 26:

    aliquem dictis plurumis,

    id. Bacch. 4, 8, 67; Verg. A. 5, 387:

    verbis,

    Cic. Off. 1, 25, 88; Liv. 36, 20, 4:

    litteris,

    Caes. B. C. 3, 25:

    per litteras,

    Tac. A. 3, 35:

    leniter,

    Liv. 30, 15, 10; 36, 31, 8:

    vehementissime,

    Petr. 109, 1:

    in hoc me ipse castigo quod, etc.,

    Cic. Tusc. 5, 1, 4:

    segnitiem hominum atque inertiam,

    id. de Or. 1, 41, 184; Liv. 31, 6, 5:

    nimiam lenitatem,

    id. 39, 55, 1:

    moras,

    Verg. A. 4, 407:

    dolos,

    id. ib. 6, 567:

    vitia,

    Juv. 2, 35; Vulg. Psa. 117, 18; id. Heb. 12, 6 al.—
    II.
    Esp.
    A.
    To correct some error, to set right, mend ( poet. or in post-Aug. prose) ( = corrigere, emendare): carmen, *Hor. A. P. 294:

    amicae verba,

    Juv. 6, 455:

    examen improbum in trutină,

    Pers. 1, 6:

    vitia sua,

    Plin. Pan. 46, 6.—
    B.
    To hold in check, to restrain; lit. and trop. (rare for the more usu. coërcere, cohibere, etc.):

    quid illum credis facturum, nisi eum... servas, castigas, mones?

    Ter. Heaut. 3, 3, 31:

    equum tenacem, non parentem frenis asperioribus castigare,

    Liv. 39, 25, 13; Tac. A. 6, 13:

    castigatus animi dolor,

    Cic. Tusc. 2, 21, 50:

    risum crebris potiunculis,

    Petr. 47, 7:

    lapsus,

    Stat. Th. 6, 700; cf. under P. a.—Hence,
    b.
    Of relations of space, to enclose, surround, encompass, confine, shut in:

    insula castigatur aquis,

    Sil. 12, 355.— Hence, castīgātus, a, um, P. a. ( poet. or in post-Aug. prose), confined, compressed; hence,
    1.
    As a designation of physical beauty, small, slender, close:

    pectus,

    Ov. Am. 1, 5, 21:

    frons,

    Stat. S. 2, 1, 43.—
    2.
    Trop., restrained, checked:

    luxuria tanto castigatior, quanto posset esse liberior, Aug. Civ. Dei, 5, 24: castigatissima disciplina,

    the strictest, Gell. 4, 20, 1 Hertz (Cod. Reg. castissima).— Adv.: castīgātē.
    a.
    (Acc. to castigatus, 1.) Compressedly, briefly:

    castigatius,

    Macr. Somn. Scip. 1, 6:

    castigatius eloqui,

    Aug. Doctr. Christ. 4, 14.—
    b.
    (Acc. to 2.) Restrainedly, within bounds:

    vixit modeste, castigate, etc.,

    Sen. Contr. 6, 8:

    vivere,

    Amm. 22, 3, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > castigatus

  • 14 castigo

    castīgo, āvi, ātum, 1, v. a. [castum-ago, as purgo = purum-ago], to set right by word or deed, to correct, chastise, punish; to blame, reprove, chide, censure, find fault with (syn.: animadvertere, punire; more forcible than reprehendere and vituperare; weaker than culpare;

    class. in prose and poetry): pueros non verbis solum, sed etiam verberibus,

    Cic. Tusc. 3, 27, 64; so,

    verberibus,

    Plin. 8, 3, 3, § 6; cf. Liv. 26, 27, 8; Curt. 8, 6, 5:

    magnā clade,

    Liv. 39, 1, 4:

    baculo,

    Front. Strat. 1, 1, 3:

    quo saepius (magister) monuerit, hoc rarius castigabit,

    Quint. 2, 2, 5:

    laudat Pompeius... segniores castigat atque incitat,

    Caes. B. C. 1, 3;

    so opp. laudare,

    Liv. 27, 8, 18; Tac. Agr. 21:

    castigando increpandoque plus quam leniter agendo, proficere,

    Liv. 27, 9, 8:

    servos exuviis bubulis,

    Plaut. Most. 4, 1, 26:

    aliquem dictis plurumis,

    id. Bacch. 4, 8, 67; Verg. A. 5, 387:

    verbis,

    Cic. Off. 1, 25, 88; Liv. 36, 20, 4:

    litteris,

    Caes. B. C. 3, 25:

    per litteras,

    Tac. A. 3, 35:

    leniter,

    Liv. 30, 15, 10; 36, 31, 8:

    vehementissime,

    Petr. 109, 1:

    in hoc me ipse castigo quod, etc.,

    Cic. Tusc. 5, 1, 4:

    segnitiem hominum atque inertiam,

    id. de Or. 1, 41, 184; Liv. 31, 6, 5:

    nimiam lenitatem,

    id. 39, 55, 1:

    moras,

    Verg. A. 4, 407:

    dolos,

    id. ib. 6, 567:

    vitia,

    Juv. 2, 35; Vulg. Psa. 117, 18; id. Heb. 12, 6 al.—
    II.
    Esp.
    A.
    To correct some error, to set right, mend ( poet. or in post-Aug. prose) ( = corrigere, emendare): carmen, *Hor. A. P. 294:

    amicae verba,

    Juv. 6, 455:

    examen improbum in trutină,

    Pers. 1, 6:

    vitia sua,

    Plin. Pan. 46, 6.—
    B.
    To hold in check, to restrain; lit. and trop. (rare for the more usu. coërcere, cohibere, etc.):

    quid illum credis facturum, nisi eum... servas, castigas, mones?

    Ter. Heaut. 3, 3, 31:

    equum tenacem, non parentem frenis asperioribus castigare,

    Liv. 39, 25, 13; Tac. A. 6, 13:

    castigatus animi dolor,

    Cic. Tusc. 2, 21, 50:

    risum crebris potiunculis,

    Petr. 47, 7:

    lapsus,

    Stat. Th. 6, 700; cf. under P. a.—Hence,
    b.
    Of relations of space, to enclose, surround, encompass, confine, shut in:

    insula castigatur aquis,

    Sil. 12, 355.— Hence, castīgātus, a, um, P. a. ( poet. or in post-Aug. prose), confined, compressed; hence,
    1.
    As a designation of physical beauty, small, slender, close:

    pectus,

    Ov. Am. 1, 5, 21:

    frons,

    Stat. S. 2, 1, 43.—
    2.
    Trop., restrained, checked:

    luxuria tanto castigatior, quanto posset esse liberior, Aug. Civ. Dei, 5, 24: castigatissima disciplina,

    the strictest, Gell. 4, 20, 1 Hertz (Cod. Reg. castissima).— Adv.: castīgātē.
    a.
    (Acc. to castigatus, 1.) Compressedly, briefly:

    castigatius,

    Macr. Somn. Scip. 1, 6:

    castigatius eloqui,

    Aug. Doctr. Christ. 4, 14.—
    b.
    (Acc. to 2.) Restrainedly, within bounds:

    vixit modeste, castigate, etc.,

    Sen. Contr. 6, 8:

    vivere,

    Amm. 22, 3, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > castigo

  • 15 fatigo

    fătīgo, āvi, ātum, 1, v. a. [Gr. chatis, want, chatizô; cf.: adfatim, fatiscere, fessus], to weary, tire, fatigue; to vex, harass (not freq. till after the Aug. per.; but defatigare is freq. in Cic. and Caes.).
    I.
    Lit.
    (α).
    Act.:

    membra,

    Lucr. 3, 491; cf.

    defessos. (nervos),

    id. 6, 1162:

    dentem in dente,

    Ov. M. 8, 827:

    ille (anser) celer pennā tardos aetate fatigat Eluditque diu,

    id. ib. 8, 687:

    saepe etiam cursu quatiunt (armenta) et sole fatigant,

    Verg. G. 3, 132:

    per triennium Romanos exercitus fatigaverat,

    Vell. 2, 34, 1; cf.:

    quos nulla fatigant Proelia,

    Verg. A. 11, 306:

    aliquamdiu pugna atroci cum semet ipsi fatigassent,

    Liv. 8, 10, 3:

    dextram osculis,

    to load with kisses, Tac. A. 15, 71:

    sonitu vicina,

    Ov. M. 1, 573; cf.:

    venatu invigilant pueri silvasque fatigant,

    Verg. A. 9, 605:

    lolium tribulique fatigant Triticeas messes,

    disturb, mar, hinder, Ov. M. 5, 485. —
    (β).
    Pass.:

    verberibus, tormentis, igni fatigati,

    Cic. Top. 20, 74; cf.:

    (sicarii) sunt vinclis et carcere fatigandi,

    id. Off. 3, 18, 73; and: (milites) magno aestu fatigati, * Caes. B. C. 3, 95, 1: Romani multo ante labore proeliisque fatigati, Sall. J. 76, 5; cf.:

    neque insomniis, neque labore fatigari,

    id. C. 27, 2:

    quae cum ex magna parte legisset, fatigatus Tiberio tradidit,

    Suet. Aug. 85:

    juga demeret Bobus fatigatis,

    Hor. C. 3, 6, 43:

    ludo fatigatumque somno Puerum,

    id. ib. 3, 4, 11; so,

    Daedalus,

    Ov. M. 8, 260.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to weary, fatigue, importune; to plague, torment, vex.
    (α).
    Act.:

    punire aliquem aut verbis fatigare,

    to reprove, Cic. Off. 1, 25, 88:

    prece qua fatigent Virgines sanctae Vestam?

    Hor. C. 1, 2, 26; cf.:

    cum per aliquot dies fatigassent singulos precibus,

    Liv. 9, 20, 3:

    aliquem precibus,

    id. 27, 45, 10 Drak.; cf.:

    Galba fatigabat deos (sc. precibus),

    Tac. H. 1, 29:

    corripit e somno corpus sociosque fatigat,

    Verg. A. 4, 572:

    socios voce,

    Sil. 12, 192:

    discentem per ambages fatigabit,

    Quint. 3, 11, 23:

    animam curis,

    Lucr. 3, 826; cf.:

    die noctuque fatigare animum,

    Sall. J. 70, 1:

    secundae res sapientium animos fatigant,

    id. C. 11, 8; cf.

    also: quid aeternis minorem Consiliis animum fatigas?

    Hor. C. 2, 11, 11:

    pectora,

    id. ib. 4, 14, 18:

    vitam bello,

    Lucr. 5, 1424:

    aspera Juno, Quae mare nunc terrasque metu caelumque fatigat,

    Verg. A. 1, 280:

    fama terras fatigat,

    Val. Fl. 2, 120:

    olli remigio noctemque diemque fatigant,

    wear out, pass, Verg. A. 8, 94:

    diem noctemque Marte,

    Val. Fl. 5, 602; cf. Prop. 4 (5), 11, 81:

    curasque ita corde fatigat,

    keeps revolving, Sil. 12, 496; cf. id. 1, 675:

    frustra niti neque aliud se fatigando nisi odium quaerere,

    Sall. J. 3, 3 Kritz. N. cr.:

    (Metellus) Marium fatigantem de profectione domum dimittit,

    Sall. J. 73, 2; cf.:

    quid mea de fraude deos fatigas?

    Prop. 2, 20, 3 (3, 13, 3 M.):

    quos ego audio maxima ope niti, ambire, fatigare vos singulos, ne quid, etc.,

    Sall. J. 14, 20.—
    (β).
    Pass.:

    dolis fatigari,

    Sall. J. 56, 1:

    Vagenses fatigati regis suppliciis,

    id. 66, 2; cf.:

    denique saepius fatigatus lenitur,

    id. ib. 111, 3; and:

    uti aetati concederet, fatigatus a fratre, etc.,

    id. ib. 11, 4 Kritz.:

    Hersilia precibus raptarum fatigata orat, etc.,

    Liv. 1, 11, 2; 23, 36, 7:

    lacrimis fatigatur auditor,

    Quint. 6, 1, 28:

    ipsa cogitatione suscepti muneris fatigor,

    id. 4 pracf. §

    7: si dicendum apud fatigatos est,

    id. 4, 1, 48; 1, 12, 1; 10, 5, 14.—
    B.
    In partic., in late Lat.
    1.
    To vex with raillery, to jeer, banter, Juv. 9, 11; Sulp. Sever. Dial. 1, 5; 1, 4; Sid. Ep. 6, 2.—
    2.
    To exhaust, intoxicate:

    fatigati a vino,

    Vulg. Judith, 13, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > fatigo

  • 16 multo

    1.
    multō, adv., v. multus fin. B.
    2.
    multo (less correctly mulcto), āvi, ātum, 1, v. a. [1. multa], to punish one with any thing; used mostly of judicial punishment (class.; cf.:

    punio, animadverto): accusatorem multā et poenā multavit,

    Cic. Balb. 18, 42:

    vitia hominum atque fraudes damnis, ignominiis, vinculis, verberibus, exsiliis, morte multantur,

    id. de Or. 1, 43, 194:

    imperatorem deminutione provinciae,

    id. Prov. Cons. 15, 38.—With abl. of that with respect to which the punishment is inflicted:

    populos stipendio,

    to sentence them to pay, Cic. Balb. 18, 41:

    exsules bonis,

    id. Tusc. 5, 37, 106:

    aliquem pecuniā,

    to fine in a sum of money, Nep. Pel. 1, 3:

    agris,

    Cic. Agr. 2, 13, 34:

    Antiochum Asiā,

    id. Sest. 27, 58:

    sacerdotio,

    Suet. Caes. 1:

    publice armis multati privatis copiis juvere militem,

    Tac. H. 1, 66:

    poculo multabitur,

    Plaut. Stich. 5, 4, 43: aliquem votis (like damnare votis), lit., to punish with his vows, i. e. by granting the object of his vows, Naev. ap. Non. 462, 33:

    cum ab ipsā fortunā videat hujus consilia esse multata,

    Cic. Rab. Post. 1, 2:

    boves iniquitate operis (al. mulcare),

    to torment, Col. 2, 4, 6.—With dat. of the person for whose benefit:

    Veneri esse multatum,

    Cic. Verr. 2, 2, 8, § 21 (in Plaut. Stich. 3, 1, 19, Ritschl reads mulcaverit, but this seems to be corrupt; v. Ritschl ad h. l.).

    Lewis & Short latin dictionary > multo

  • 17 objurgo

    ob-jurgo (old form objūrĭgo, Plaut. Trin. 1, 2, 30; 32), āvi, ātum, 1 ( part. pass. objurgatus, as a dep. in the act. signif.: Hirrius Curionem non mediocriter objurgatus, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 9, 1), v. a., to chide, scold, blame, rebuke, reprove (freq. and class.; syn.: increpo, improbo, vitupero); constr. usually with acc. of the person or thing; post-class. also with dat.
    I.
    In gen.:

    objurgat is, qui id facit (i. e. jurgat) juste,

    Varr. L. L. 7, § 93 Müll.:

    Menelaus me objurgat, Enn. ap. Rufin. Fig. (Trag. v. 264 Vahl.): quod Chrysalus med objurgavit plurimis verbis malis,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 97:

    hanc,

    id. Trin. 2, 2, 74:

    objurgavit M. Caelium, sicut neminem umquam parens,

    Cic. Cael. 11, 25:

    monendi amici saepe sunt et objurgandi,

    id. Lael. 24, 88; 90:

    ne, in quo te objurgem, id ipsum videar imitari,

    id. Fam. 3, 8, 6:

    aliquem molli bracchio de aliquā re,

    moderately, id. Att. 2, 1, 6:

    cum objurgarer, quod nimiā laetitiā paene desiperem,

    id. Fam. 2, 9, 2.—With an abstract object:

    Caesar meam in rogando verecundiam objurgavit,

    Cic. Q. Fr. 3, 1, 3, § 10; 3, 1, 2, § 5:

    si objurgaret populi segnitiem,

    Quint. 6, 5, 8:

    fatum,

    Sen. Ep. 93, 1:

    naturam,

    id. ib. 107, 9.— Absol.:

    recte objurgat,

    Plaut. Curc. 1, 3, 15: sic objurgant, quasi oderint, Quint. 2, 2, 7:

    cum objurgamus, maledicimus,

    id. 3, 4, 3.—
    (β).
    With dat.: objurgo filium veteres dicebant; nos, objurgo filio, ut Graeci (sc. epitiman tini), Diom. p. 305 P.:

    objurgavi eos,

    Vulg. 2 Esdr. 13, 25.—With double acc.:

    objurgare haec me,

    Plaut. Merc. 1, 1, 46.—
    II.
    Transf.
    * A.
    To dissuade or deter one from any thing, by means of reproof:

    objurgans me a peccatis,

    Plaut. Trin. 3, 2, 54.—
    2.
    To urge in a tone of reproof, to exhort earnestly:

    quā (epistulā) me objurgas, ut firmior sim,

    Cic. Att. 3, 15, 1.—
    B.
    Objurgare aliquem aliquā re, to punish, chastise, correct a person with any thing, = ferire, plectere (postAug.):

    colaphis objurgare puerum,

    Petr. 34:

    verberibus,

    Sen. Ira, 3, 12, 6:

    flagris,

    Suet. Oth. 2:

    ferulis,

    id. Calig. 20:

    soleā rubrā,

    Pers. 5, 169: sestertio centies objurgatus, punished, i. e. fined, Sen. Ben. 4, 36, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > objurgo

  • 18 objurigo

    ob-jurgo (old form objūrĭgo, Plaut. Trin. 1, 2, 30; 32), āvi, ātum, 1 ( part. pass. objurgatus, as a dep. in the act. signif.: Hirrius Curionem non mediocriter objurgatus, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 9, 1), v. a., to chide, scold, blame, rebuke, reprove (freq. and class.; syn.: increpo, improbo, vitupero); constr. usually with acc. of the person or thing; post-class. also with dat.
    I.
    In gen.:

    objurgat is, qui id facit (i. e. jurgat) juste,

    Varr. L. L. 7, § 93 Müll.:

    Menelaus me objurgat, Enn. ap. Rufin. Fig. (Trag. v. 264 Vahl.): quod Chrysalus med objurgavit plurimis verbis malis,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 97:

    hanc,

    id. Trin. 2, 2, 74:

    objurgavit M. Caelium, sicut neminem umquam parens,

    Cic. Cael. 11, 25:

    monendi amici saepe sunt et objurgandi,

    id. Lael. 24, 88; 90:

    ne, in quo te objurgem, id ipsum videar imitari,

    id. Fam. 3, 8, 6:

    aliquem molli bracchio de aliquā re,

    moderately, id. Att. 2, 1, 6:

    cum objurgarer, quod nimiā laetitiā paene desiperem,

    id. Fam. 2, 9, 2.—With an abstract object:

    Caesar meam in rogando verecundiam objurgavit,

    Cic. Q. Fr. 3, 1, 3, § 10; 3, 1, 2, § 5:

    si objurgaret populi segnitiem,

    Quint. 6, 5, 8:

    fatum,

    Sen. Ep. 93, 1:

    naturam,

    id. ib. 107, 9.— Absol.:

    recte objurgat,

    Plaut. Curc. 1, 3, 15: sic objurgant, quasi oderint, Quint. 2, 2, 7:

    cum objurgamus, maledicimus,

    id. 3, 4, 3.—
    (β).
    With dat.: objurgo filium veteres dicebant; nos, objurgo filio, ut Graeci (sc. epitiman tini), Diom. p. 305 P.:

    objurgavi eos,

    Vulg. 2 Esdr. 13, 25.—With double acc.:

    objurgare haec me,

    Plaut. Merc. 1, 1, 46.—
    II.
    Transf.
    * A.
    To dissuade or deter one from any thing, by means of reproof:

    objurgans me a peccatis,

    Plaut. Trin. 3, 2, 54.—
    2.
    To urge in a tone of reproof, to exhort earnestly:

    quā (epistulā) me objurgas, ut firmior sim,

    Cic. Att. 3, 15, 1.—
    B.
    Objurgare aliquem aliquā re, to punish, chastise, correct a person with any thing, = ferire, plectere (postAug.):

    colaphis objurgare puerum,

    Petr. 34:

    verberibus,

    Sen. Ira, 3, 12, 6:

    flagris,

    Suet. Oth. 2:

    ferulis,

    id. Calig. 20:

    soleā rubrā,

    Pers. 5, 169: sestertio centies objurgatus, punished, i. e. fined, Sen. Ben. 4, 36, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > objurigo

  • 19 coerceo

    cŏ-ercĕo, cui, cĭtum, 2, v. a. [arceo], to enclose something on all sides or wholly, to hold together, to surround, encompass:

    qui (mundus) omnia complexu suo coërcet et continet,

    Cic. N. D. 2, 22, 58; cf. id. ib. 2, 40, 101; Ov. M. 1, 31:

    quā circum Galli lorica coërcet,

    where the Gallic coat of mail encloses, Lucr. 6, 954; cf.

    of a band holding the hair together,

    Ov. M. 1, 477; 2, 413; Hor. C. 2, 19, 19; 1, 10, 18:

    est animus vitaï claustra coërcens,

    holding together the bands of life, Lucr. 3, 396.—
    B.
    Esp. with the access. idea of hindering free motion by surrounding; to restrain, confine, shut in, hold in confinement, repress (freq. and class.):

    (amnis) nullis coërcitus ripis,

    Liv. 21, 31, 11; cf. Ov. M. 1, 342:

    (aqua) jubetur ab arbitro coërceri,

    to be kept in, repressed, Cic. Top. 9, 39 (cf., just before, the more usual arcere, v. arceo, II.); Dig. 43, 22, 1, §§ 6 and 8;

    47, 11, 10: impetum aquarum,

    Curt. 8, 13, 9.—Of pruning plants:

    vitem serpentem multiplici lapsu et erratico, ferro amputans coërcet ars agricolarum,

    Cic. Sen. 15, 52;

    so of the vine,

    Col. 3, 21, 7; 4, 1, 5; Quint. 9, 4, 5; cf. id. 8, 3, 10.—Hence, sacrum (lucum), to trim, clip, Cato, R. R. 139:

    quibus (operibus) intra muros coërcetur hostis,

    Liv. 5, 5, 2:

    (mortuos) noviens Styx interfusa coërcet,

    Verg. A. 6, 439; cf.:

    Tantalum atque Tantali Genus coërcet (Orcus),

    Hor. C. 2, 18, 38:

    carcere coërcere animalia,

    Plin. 10, 50, 72, § 141:

    Hypermnestra... gravibus coërcita vinclis,

    Ov. H. 14, 3; cf.: eos morte, exsilio, vinclis, damno coërcent, [p. 360] Cic. Off. 3, 5, 23:

    aliquem custodiā,

    Dig. 41, 1, 3, § 2:

    Galliae Alpibus coërcitae,

    Plin. 12, 1, 2, § 5:

    miles coërcitus in tot receptis ex potestate hostium urbibus,

    Liv. 36, 24, 7.— Poet.: Messapus primas acies, postrema coërcent Tyrrhidae juvenes, hold together, i. e. command, lead on, Verg. A. 9, 27.—
    II.
    Trop.,
    A.
    Of discourse, to keep within limits, control, confine, restrain, limit (syn.:

    contineo, cohibeo): ut (nos) quasi extra ripas diffluentes coërceret,

    Cic. Brut. 91, 316; cf. id. Fin. 2, 1, 3; Quint. 12, 1, 20; 9, 2, 76; 10, 4, 1;

    and, the figure taken from bridling or curbing horses (cf.: frenisque coërcuit ora,

    Ov. M. 5, 643; and:

    spumantiaque ora coërcet,

    id. ib. 6, 226):

    exsultantia,

    Quint. 10, 4, 1; cf. id. 10, 3, 10:

    Augustus addiderat consilium coercendi intra terminos imperii,

    Tac. A. 1, 11.—Of words bound by measure:

    numeris verba coërcere,

    Ov. P. 4, 8, 73.—But most freq.,
    B.
    Morally, to hold some fault, some passion, etc., or the erring or passionate person in check, to curb, restrain, tame, correct, etc. (syn.:

    contineo, cohibeo, refreno, reprimo, domo): cupiditates,

    Cic. de Or. 1, 43, 194; Quint. 12, 2, 28:

    temeritatem,

    Cic. Tusc. 2, 21, 47:

    improbitatem,

    id. Verr. 2, 3, 89, § 208:

    rabiem gentis,

    Liv. 41, 27, 4:

    faenus,

    id. 32, 27, 3:

    procacitatem hominis manibus,

    Nep. Timol. 5, 2:

    suppliciis delicta,

    Hor. S. 1, 3, 79 al.:

    aliquid poenae aut infamiae metu,

    Cic. Fin. 2, 22, 73:

    omnibus modis socios atque cives,

    Sall. C. 29 fin.:

    genus hominum neque beneficio, neque metu coërcitum,

    id. J. 91, 7:

    duabus coërcitis gentibus,

    Liv. 31, 43, 4; 39, 32, 11; Caes. B. C. 1, 67:

    verberibus potius quam verbis,

    Varr. R. R. 1, 17, 5; so Cic. Cat. 1, 1, 3; id. Off. 3, 5, 23;

    v. A. supra: pueros fuste,

    Hor. S. 1, 3, 134; Tac. G. 25:

    incensum ac flagrantem animum,

    id. Agr. 4:

    licentiam,

    id. H. 1, 35.— Poet.:

    carmen, quod non Multa dies et multa litura coërcuit,

    corrected, finished, Hor. A. P. 293.

    Lewis & Short latin dictionary > coerceo

  • 20 concutio

    con-cŭtĭo, cussi, cussum, 3, v. a. [quatio, as cur = quāre].
    I.
    To strike one upon another, to strike together (rare): utrum cavae manus concutiantur, an planae, Sen. Q. N. 2, 28, 1:

    concussā manu dare signa,

    Ov. M. 11, 465:

    frameas,

    Tac. G. 11.—
    II.
    To shake violently, to shake, agitate (freq. and class. in prose and poetry).
    A.
    Lit. (mostly poet.): concutit ungula terram, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 419 Vahl.): tonitru concussa aequora caeli, Att. ap. Non. p. 505, 8 (Trag. Rel. v. 224 Rib.); cf.:

    templa caeli summa sonitu (in a parodying of pathos),

    Ter. Eun. 3, 5, 42; cf.:

    serena caeli sonitu,

    Lucr. 2, 1101; 6, 358:

    grandi tonitru concussa repente Terra,

    id. 5, 551; cf. id. 6, 544:

    terra ingenti motu concussa est,

    Liv. 3, 10, 6; Ov. M. 8, 781:

    concussae cadunt urbes,

    Lucr. 5, 1236: concusso terrae motu theatro, * Suet. Ner. 20:

    moenia,

    Ov. M. 13, 175:

    freta,

    id. ib. 6, 691;

    7, 201: undas,

    id. ib. 8, 605:

    artus,

    Lucr. 5, 1076; 6, 595; cf. id. 2, 949:

    corpora risu,

    id. 1, 918; 2, 976; cf. Juv. 3, 101; Quint. 6, 3, 9:

    caput,

    Ov. M. 2, 50:

    caesariem,

    id. ib. 1, 179; cf.

    comam,

    id. F. 2, 846:

    tempora,

    id. M. 13, 644:

    manum,

    id. ib. 11, 465:

    pectus,

    id. ib. 2, 755:

    arma manu,

    to hurl, id. ib. 1, 143; 7, 130; cf.:

    tela lacertis,

    id. ib. 12, 79:

    te certo arcu,

    to hit surely, Prop. 1, 7, 15:

    inmissis aurigae undantia lora Concussere jugis,

    Verg. A. 5, 147:

    in calicibus concussis,

    Plin. 35, 16, 55, § 193 Sillig N. cr.:

    munimenta arietibus admotis,

    Curt. 8, 2, 22:

    aures Caesaris concutit fragor,

    Luc. 6, 163:

    corpus concutit gestatio,

    Sen. Ep. 15, 6:

    pectora planctu,

    Stat. S. 5, 1, 179.— Pass.:

    quorum (ignium) ictu concuti aera verum est,

    Plin. 2, 43, 43, § 112:

    corpus concutitur gestatione,

    Cels. 3, 21:

    majore cachinno Concutitur,

    Juv. 3, 100:

    concutitur sanguis,

    Lucr. 3, 249.—Esp. in part. perf.:

    mugitibus aether,

    Verg. G. 3, 151:

    risu tremulo (ora),

    Lucr. 1, 919; 2, 976:

    rates,

    shattered, Ov. P. 2, 3, 59:

    coma,

    id. F. 2, 846:

    corpus vulnere,

    Stat. S. 3, 4, 70:

    fores,

    Ov. Am. 1, 6, 50:

    ilex,

    Verg. G. 4, 81:

    quercus,

    id. ib. 1, 159:

    materies per artus,

    Lucr. 2, 949:

    Lyrnesia moenia dextrā,

    Ov. M. 13, 175:

    mons,

    Prop. 3, 13 (4, 12), 53:

    paries,

    Dig. 39, 2, 18, § 11:

    remo concusso tollere ratem,

    Val. Fl. 1, 340.— With Gr. acc.:

    pectus concussa crebris verberibus,

    Luc. 2, 335.—
    2.
    Se, to examine by shaking one's self; the figure taken from the searching of a thief, etc., by shaking his garments; hence, trop. equiv. to search, examine (cf. excutio):

    te ipsum Concute, num qua tibi vitiorum inseverit olim Natura,

    Hor. S. 1, 3, 35 Orell. ad loc. and cf. B. 3. infra.—
    B.
    Trop.
    1.
    To shake the power of, shake to its foundation, to shatter, cause to waver, to impair, disturb, distract:

    rem publicam,

    Cic. Phil. 2, 42, 109; Plin. Pan. 6, 3:

    provincias magnis momentis,

    Vell. 2, 78:

    regnum,

    Liv. 33, 19, 1:

    orbem,

    Tac. H. 1, 16:

    opes Lacedaemoniorum,

    Nep. Epam. 6, 4:

    provincias magnis molimentis,

    Vell. 2, 78, 1:

    concusso jam et paene fracto Hannibale,

    Liv. 28, 44, 11:

    domum,

    Tac. H. 3, 45:

    concussā Transrhenanorum fide,

    id. ib. 5, 25:

    nondum concusso senatusconsulto,

    id. A. 14, 43:

    imperium Persarum,

    Curt. 4, 14, 20; cf. Plin. Ep. 10, 114 (115), 3:

    concussa fides,

    Luc. 1, 182.—
    2.
    To shake in feeling, to agitate violently.
    a.
    Usually, to put in fear, terror, or anxiety, to terrify, alarm, trouble:

    terrorem metum concutientem definiunt,

    Cic. Tusc. 4, 8, 19:

    consules declarantur M. Tullius et C. Antonius, quod factum primo populares conjurationis concusserat,

    Sall. C. 24, 1:

    populum Romanum terrore Numantini belli,

    Vell. 2, 90, 3; Quint. 4, 2, 37:

    urbem,

    Verg. A. 4, 666:

    totam Asiam,

    Curt. 4, 1, 20:

    ingens barbaros pavor concusserat,

    id. 8, 2, 24:

    casu concussus acerbo,

    Verg. A. 5, 700; Tac. H. 2, 99 fin.:

    extemplo turbati animi concussaque vulgi Pectora,

    Verg. A. 11, 451. — Poet. in a Greek constr.:

    casu animum concussus amici,

    Verg. A. 5, 869:

    hoc concussa metu mentem Juturna virago,

    id. ib. 12, 468; so Hor. S. 2, 3, 295.—
    (β).
    In the jurists: aliquem, to terrify one by threats, etc., in order to extort money from him, Dig. 1, 18, 6, § 3; Paul. Sent. 5, 25, 12; Cod. Th. 9, 27, 6; cf. concussio, II., concussor, and concussura.—
    b.
    In gen., of any excitement of the passions: magnum et summum est deoque vicinum, non concuti. Hanc stabilem animi sedem Graeci euthumian vocant... ego tranquillitatem voco, Sen. Tranq. 2, 3:

    hoc agite: Poenas petite violatae Stygis: Concutite pectus,

    Sen. Herc. Fur. 105.—
    3.
    To urge, excite, rouse to activity, = excitare, commovere (rare and not ante-Aug.):

    fecundum concute pectus,

    Verg. A. 7, 338:

    tu concute plebem,

    Petr. Poet. 124, 288:

    se concussere ambae,

    Juv. 10, 328:

    non leviter se Numidia concussit,

    Flor. 3, 1, 2.—Hence, * concussus, a, um, P. a., stirred up, restless:

    Pallas aliquanto concussior,

    Mart. Cap. 4, § 332.

    Lewis & Short latin dictionary > concutio

См. также в других словарях:

  • VERBERA — multiplicis generis, ususque. In Scholis verbere monita iuventus, sapere discit: de cuiusmodi Verberibus Scholasticis Ausonius; Gratiani Imp. Praeceptor, Ep. 4. Ausonius; cuius ferulam nunc sceptra verentur. Item Protrept. ad Nepotem, Eidyll. 4.… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • batre — Batre, act. penac. Est frapper ou par injure ou pour correction, Caedere, verberare, Et vient de ce vieux mot Latin Batuo, duquel Plaute, Ciceron et Pline usent, qui signifie frapper, ainsi que dit est. De là sont appelez les Batus, voyez Batus.… …   Thresor de la langue françoyse

  • CIROLA — Episcopus Arrianus, in Africa, Hunderici favore nixus, Orthodoxos crudelissime persecutus est. Titulum Patriarchae sibi ab hisce negatum verberibus, ademptione bonorum, saevitiâque incredibili ultus: aliquem pecuniâ subornavit, ut caecitatem… …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»