Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

alienavit

  • 1 abalieno

    ăb-ălĭēno, āvi, ātum, 1, v. a., orig. to make alien from one or from one's self, i.e. to remove, separate.
    I.
    Prop.
    A.
    In gen.:

    istuc crucior a viro me tali abalienarier,

    to be separated from such a man, Plaut. Mil. 4, 8, 11; so id. Trin. 2, 4, 112 and 156 (but in Ter. Heaut. 5, 2, 26, the correct read. is alienavit).—
    B.
    In partic.
    1.
    T. t., to convey the ownership of a thing to another, to make a legal transfer, to sell, alienate (cf. abalienatio):

    eam (picturam) vendat: ni in quadriduo Abalienârit, quo ex argentum acceperit,

    has sold, Plaut. As. 4, 1, 20; so,

    agros vectigales populi Romani,

    Cic. Agr. 2, 24, 64; cf. id. ib. 2, 27, 72:

    praedium,

    Dig. 10, 3, 14:

    pecus,

    Cic. Verr. 2, 3, 50, § 119:

    sepulcrum,

    Inscr. Orell. 4357:

    aliquid ab se,

    ib. 3673.—
    * 2.
    In med. lang.:

    membra morbis atalienata,

    i. e. dead, Quint. 8, 3, 75:

    opium sensus abalienat,

    makes unconscious, Scrib. Comp. 190: cf. id. ib. 192.
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to separate, remove, abstract:

    nisi mors meum animum aps to abalienavit,

    Plaut. Curc. 1, 3, 18; so,

    assueti malis abalienaverant ab sensu rerum suarum animos,

    had abstracted their thoughts from, Liv. 5, 42 fin.:

    de minuti capite, abalienati jure civium,

    deprived of, id. 22, 60, 15.
    B.
    In partic., to alienate, estrange, render disaffected (Ciceron.: syn.: alienare, inimicissimum reddere, disjungere; opp. conciliare, retinere); constr. aliquem or aliquid. with ab, the abl. or acc. only, or quite absol. ( a) With ab:

    si in homines caros acerbius invehare, nonne a te judices abalienes?

    Cic. de Or. 2, 75, 304; so id. ib. 2, 48 fin.; 3, 25, 98; id. Fam. 1, 8, 4; id. Verr. 2, 4, 27:

    vaide benevolentiam concillant abalienantque ab iis, in quibus, etc.,

    id. de Or. 2, 43, 182:

    animum ab se,

    Liv. 45, 6, 1. —
    (β).
    With abl.:

    quo erant ipsl propter judicia abalienati,

    Cic. de Or. 2, 48, 199 B. and K.: quod Tissaphernes perjurio [p. 5] suo et homines suis rebus abalienaret et deos sibi iratos redderet, Nep. Ages. 2, 5 (cf. supra, II. A., the passage of Liv. 22, 60, 15). —
    (γ).
    The acc. only:

    qui nos, quos favendo In communi causā retinere potuerunt, invidendo abalienārunt,

    Cic. Fam. 1, 7, 7:

    totam Africam,

    to estrange, Nep. Ham. 2, 2; cf. id. ib. 2, 4:

    (noster amicus) mirandum in modum est animo abalienato,

    alien ated, Cic. Att. 1, 3, 3; cf.:

    indigna patientium abalienabantur animi,

    Liv. 25, 38, 4.—
    (δ).
    Absol. (very rate):

    timebant ne arguendo abalienarent,

    Liv. S, 2 fin. (for which, in the foll. ch.: ita Campanos abalienavit).

    Lewis & Short latin dictionary > abalieno

  • 2 tibiale

    tībĭālis, e, adj. [tibia].
    I.
    Of or belonging to the shin-bone or tibia, tibial; hence, subst.: tībĭāle, is, n., a warm wrappage about the shins, a kind of stockings or leggings:

    hieme feminalibus et tibialibus muniebatur,

    Suet. Aug. 82:

    si miles tibiale vel umerale alienavit,

    Dig. 49, 16, 14, § 1.—
    II.
    Of or belonging to the flute, flute-:

    harundo tibialis calami,

    used for flutes, Plin. 16, 36, 66, § 168:

    tibialis aura gemit,

    Sid. Ep. 9, 13 in carm. 2 med.

    Lewis & Short latin dictionary > tibiale

  • 3 tibialis

    tībĭālis, e, adj. [tibia].
    I.
    Of or belonging to the shin-bone or tibia, tibial; hence, subst.: tībĭāle, is, n., a warm wrappage about the shins, a kind of stockings or leggings:

    hieme feminalibus et tibialibus muniebatur,

    Suet. Aug. 82:

    si miles tibiale vel umerale alienavit,

    Dig. 49, 16, 14, § 1.—
    II.
    Of or belonging to the flute, flute-:

    harundo tibialis calami,

    used for flutes, Plin. 16, 36, 66, § 168:

    tibialis aura gemit,

    Sid. Ep. 9, 13 in carm. 2 med.

    Lewis & Short latin dictionary > tibialis

  • 4 umerale

    ŭmĕrāle (not hŭ-; v. umerus), is, n. [umerus, II. B.], a covering for the shoulders, a (military) cape:

    si miles tibiale vel umerale alienavit,

    Dig. 49, 16, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > umerale

См. также в других словарях:

  • CALVISIANA Actio — appellatur, quae Patrono datur, ad revocanda ea, quae in fraudem eius libertus alienavit, l. 16. §. idem scribit. ff. de petit. hereditat. l. 1. §. si plurib. l. 2. et l. 3. §. si intestatus et l. ult. ff. si quid in fraud. patron. l. 2. ff. si a …   Hofmann J. Lexicon universale

  • NOVOCASTRUM — quibufdam Orrhea Veterib. vulgo Neucastle, oppid. Magnae Britanniae, in Comitatu Northumbriae, quo Carolus I. M. Britanniae Rex A. C. 1646. perfugium habuit. Cum enim perpetuis Parlamenti victorlis. quidquid Regi militum restabat, in extremum… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • TIBIALIA — Veteribus in usn non erant. Unde vetustissimae picturae Apostolos accurate exhibent cruribus nudis. Imo neque V. T. Sacerdotes in Ministerio Sacro ea adhibuisse, observavit Corn. a Lapide, ad c. 28. Exodi num. 42. Quod vel inde firmissime… …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»