-
1 Albinus
1.albīnus, i, m., = albarius, one who covers walls with stucco or plaster, a plasterer: albini, quos Graeci koniatas appellant, Cod. Const. 10, 64, 1.2.Albīnus, i, m., a Roman family name.I.The name of a Roman usurer, Hor. A. P. 327.—II.A. Postumius Albinus, censor, A. U. C. 580, Cic. Verr. 1, 41, 106; Liv. 41, 27.—III.Esp.: A. Postumius Albinus, who was consul with Lucullus a short time before the third Punic war, 603 A. U. C., and the author of a Roman Hist. in Greek, cf. Cic. Brut. 21, 81; id. Ac. 2, 45, 137; Gell. 11, 8; Macr. S. praef. -
2 albinus
1.albīnus, i, m., = albarius, one who covers walls with stucco or plaster, a plasterer: albini, quos Graeci koniatas appellant, Cod. Const. 10, 64, 1.2.Albīnus, i, m., a Roman family name.I.The name of a Roman usurer, Hor. A. P. 327.—II.A. Postumius Albinus, censor, A. U. C. 580, Cic. Verr. 1, 41, 106; Liv. 41, 27.—III.Esp.: A. Postumius Albinus, who was consul with Lucullus a short time before the third Punic war, 603 A. U. C., and the author of a Roman Hist. in Greek, cf. Cic. Brut. 21, 81; id. Ac. 2, 45, 137; Gell. 11, 8; Macr. S. praef. -
3 albinus
plasterer, one who covers walls with stucco/plaster -
4 Алкуин
(735-804; автор многочисленных богосл. работ; управлял школами в Англии и Галлии, исправлял Библию, писал для школ правила и учебники, комментировал псалмы и Евангелие от Иоанна) Alcuin, Albinus Flaccus (originally Ealhwine, or Albinus) -
5 Альбин
1) General subject: Albin (мужское имя), Albyn (мужское имя)2) Christianity: Albinus (имя святого) -
6 Альбин, епископ Ангерский
Christianity: Albinus, bishop of Angers (христианский святой)Универсальный русско-английский словарь > Альбин, епископ Ангерский
-
7 ложнослоник беловатый
Entomology: Anthribus albinusУниверсальный русско-английский словарь > ложнослоник беловатый
-
8 nam
nam conj. [GNA-]. I. Introducing an explanation, for (in prose beginning the sentence, except when enclitic with an interrog. word): is pagus appellabatur Tigurinus, nam civitas in pagos divisa est, Cs.: Pauca... Expediam dictis; prohibent nam cetera Parcae Scire, V.: Belua multorum es capitum; nam quid sequar? H.—Introducing a parenthesis, for certainly, but: colenda iustitia est, cum ipsa per sese (nam aliter iustitia non esset), tum, etc.—Resuming the thought after a parenthesis: simul atque cognovit (audi, audi, atque attende...), nam simul ac me audivit, etc. —With illud or quod, introducing a minor consideration or an exception, for, but: bene, quod Mens, Fides consecratur... nam illud vitiosum Athenis, quod fecerunt Contumeliae fanum.—Introducing an example or illustration, for example, for instance: sed vivo Catone multi oratores floruerunt. Nam et A. Albinus... Nam Q. Metellus, etc.— II. Introducing a reason, for, seeing that, inasmuch as: celebratote illos dies; nam multi saepe honores dis inmortalibus iusti habiti sunt, sed, etc.: alias urbīs condidere... nam de Carthagine silere melius puto quam parum dicere, S.: una domus erat... nam quid ego de studiis dicam cognoscendi semper aliquid, etc.: Iuppiter, hospitibus nam te dare iura loquuntur, V.: Mercuri (nam te docilis magistro Movit Amphion lapides canendo), etc., H.—In replies, introducing the reason for an implied answer, for, for assuredly, certainly: Sa. tamen tibi a me nullast orta iniuria... Ae. Nam hercle etiam hoc restat, i. e. (not yet); for that is to come hereafter, T.: nos hunc Heracliensem... de nostrā civitate eiciemus? Nam si quis putat... vehementer errat.—In a rhetorical climax, with ne... quidem: in corpora ipsorum, in liberos contumeliae editae. Nam avaritia ne sacrorum quidem spoliatione abstinuit, nay... not even, L.—In eager questions, beginning a clause, why?: Nam quae haec anus est, exanimata a fratre quae egressa'st meo? T.—As enclitic with an interrogative: quisnam igitur tuebitur P. Scipionis memoriam mortui?: in incerto habuere, quidnam consili caperent, S.: num nam haec audivit? T.: quis est nam ludus in undis, V.* * *for, on the other hand; for instance -
9 per-suādeō
per-suādeō suāsī, suāsus, ēre, to convince, persuade: homo factus ad persuadendum: hoc persuadere, non interire animas, Cs.: velim tibi ita persuadeas, me, etc.: de paupertate: hoc tibi vere, H.: si scit et persuasus est, quid irascitur, Caec. ap. C.: quo (malo) viso atque persuaso, when one has seen it and been convinced of it: mihi persuaderi numquam potuit, animos... vivere, etc. —To prompt, induce, prevail upon, persuade: persuasit nox, amor, adulescentia, T.: huic praemiis persuadet, uti, etc., Cs.: huic Albinus persuadet, regnum ab senatu petat, S.: tibi Tellurem movere, V.: ei tyrannidis finem facere, N.: his persuaderi, ut... non poterat, Cs.: ea loca provinciae adiungere sibi persuasum habebant, Cs.: persuasus ille fecit, quod, etc., Ph. -
10 عضلة ألبينوس
1. Albinus muscle 2.. musculus risorius -
11 Альбин Анжерский, еп.
(ум. ок. 550; катол. св., д. п. 1 марта) St. Albinus, bp. of AngersРусско-английский словарь религиозной лексики > Альбин Анжерский, еп.
-
12 ложнослоник беловатый
1. LAT Anthribus albinus Linnaeus2. RUS ложнослоник m беловатый3. ENG —4. DEU weißer Großkopfrüßler m, weißfleckiger Maulkäfer m5. FRA —DICTIONARY OF ANIMAL NAMES IN FIVE LANGUAGES > ложнослоник беловатый
-
13 Adrumetinus
Hadrūmētum ( Adrūm-), i, n. (also Hadrumetus, i, f., Mart. Cap. 6, § 670), = Hadroumêtos, a city of Africa propria, the capital of the province Byzacene, Mel. 1, 7, 2; Plin. 5, 4, 3, § 25; Caes. B. C. 2, 23; Liv. 30, 29.—II.Deriv. Hadrūmētīnus ( Adr-), a, um, adj., of or belonging to Hadrumetum, Hadrumetine:Clodius Albinus,
of Hadrumetum, Capitol. Albin. 1:navis,
Vulg. Act. 27, 2.— Subst.: Hadrūmētī-ni, ōrum, m. plur., the inhabitants of Hadrumetum, Hadrumetines, Auct. B. Afr. 97, 2. -
14 Aulus
1.aulus, i, m., = aulos (flute), a fluteshaped kind of scollop, Plin. 32, 9, 32, § 103.2.Aulus, i, m., a Roman prœnomen, usu. abbrev. to A.; e. g. A. Albinus, A. Cluentius Avitus, etc. -
15 aulus
1.aulus, i, m., = aulos (flute), a fluteshaped kind of scollop, Plin. 32, 9, 32, § 103.2.Aulus, i, m., a Roman prœnomen, usu. abbrev. to A.; e. g. A. Albinus, A. Cluentius Avitus, etc. -
16 decedo
dē-cēdo, cessi, cessum, 3 ( inf. sync. decesse, Ter. Heaut. prol. 32; Cic. Fam. 7, 1, 2; Neue Formenl. 2, 536. The part. perf. decessus perh. only Rutil. Nam. 1, 313), v. n., to go away, depart, withdraw. (For syn. cf.: linquo, relinquo, desero, destituo, deficio, discedo, excedo. Often opp. to accedo, maneo; freq. and class.)—Constr. absol. with de, ex, or merely the abl.; rarely with ab.I.Lit.A.In gen.:B.decedamus,
Plaut. Bac. 1, 1, 74:de altera parte (agri) decedere,
Caes. B. G. 1, 31, 10:decedit ex Gallia Romam Naevius,
Cic. Quint. 4, 16:e pastu,
Verg. G. 1, 381; cf.:e pastu decedere campis,
id. ib. 4, 186:ex aequore domum,
id. ib. 2, 205;Italiā,
Sall. J. 28, 2:Numidiā,
id. ib. 38, 9:Africā,
id. ib. 20, 1;23, 1: pugnā,
Liv. 34, 47:praesidio,
id. 4, 29 (cf.:de praesidio,
Cic. de Sen. 20, 73):quae naves paullulum suo cursu decesserint,
i. e. had gone out of their course, Caes. B. C. 3, 112, 3; so,cum luminibus exstinctis decessisset viā,
had gone out of the way, Suet. Caes. 31:pantherae constituisse dicuntur in Cariam ex nostra provincia decedere,
Cic. Fam. 2, 11, 2.Esp.1.t. t.a.In milit. lang., to retire, withdraw from a former position:b.qui nisi decedat atque exercitum deducat ex his regionibus,
Caes. B. G. 1, 44, 19;so,
absol., id. ib. 1, 44 fin.; Hirt. B. G. 8, 50:de colle,
Caes. B. C. 1, 71, 3:de vallo,
id. B. G. 5, 43, 4:inde,
id. B. C. 1, 71 fin.:loco superiore,
Hirt. B. G. 8, 9; so with abl., Auct. B. Alex. 34; 35 (twice); 70 al.—In official lang.: de provincia, ex provincia, provinciā, or absol. (cf. Cic. Planc. 26, 65), to retire from the province on the expiration of a term of office:2.de provincia decessit,
Cic. Verr. 2, 2, 20;so,
id. Att. 7, 3, 5; id. Fam. 2, 15 (twice); Liv. 29, 19 Drak.:decedens ex Syria,
Cic. Tusc. 2, 25, 61; so,e Cilicia,
id. Brut. 1:ex Africa,
Nep. Cato, 1, 4:ex Asia,
id. Att. 4, 1:ex ea provincia,
Cic. Div. in Caecil. 1 Zumpt N. cr.:ut decedens Considius provinciā,
Cic. Lig. 1, 2; Liv. 39, 3; 41, 10:te antea, quam tibi successum esset, decessurum fuisse,
Cic. Fam. 3, 6; so absol., id. Planc. 26, 65 al.:Albinus Romam decessit,
Sall. J. 36 fin.; cf.:Romam ad triumphum,
Liv. 8, 13; 9, 16. —Rarely with a:cui cum respondissem, me a provincia decedere: etiam mehercule, inquit, ut opinor, ex Africa,
Cic. Planc. 26 fin.Decedere de viā; also viā, in viā alicui, alicui, or absol., to get out of the way, to give place, make way for one (as a mark of respect or of abhorrence):3.concedite atque abscedite omnes: de via decedite,
Plaut. Am. 3, 4, 1; cf.:decedam ego illi de via, de semita,
id. Trin. 2, 4, 80 (Cic. Clu. 59. [p. 517] 163; cf. II. B infra); cf.:qui fecit servo currenti in viā decesse populum,
Ter. Heaut. prol. 32:censorem L. Plancum via sibi decedere aedilis coegit,
Suet. Ner. 4; cf. id. Tib. 31:sanctis divis, Catul. 62, 268: nocti,
Verg. Ec. 8, 88:peritis,
Hor. Ep. 2, 2, 216 (cf.:cedere nocti,
Liv. 3, 60, 7).—Also, to get out of the way of, avoid:decedere canibus de via,
Cic. Rep. 1, 43, 67; cf.:hi numero impiorum habentur, his omnes decedunt, aditum defugiunt, etc.,
Caes. B. G. 6, 13, 7.—By zeugma, in the pass.:salutari, appeti, decedi, assurgi, deduci, reduci, etc.,
Cic. de Sen. 18, 63.Pregn., to depart, disappear (cf.: cedo, concedo).a.Of living beings, to decease, to die:b.si eos, qui jam de vita decesserunt,
Cic. Rab. Perd. 11:vitā,
Dig. 7, 1, 57, § 1; Vulg. 2 Mac. 6, 31; but commonly absol.:pater nobis decessit a. d. VIII. Kal. Dec.,
id. Att. 1, 6:cum paterfamiliae decessit,
Caes. B. G. 6, 19, 3; Nep. Arist. 3, 2, and 3; id. Cim. 1; id. Ages. 8, 6; Liv. 1, 34; 9, 17; Quint. 3, 6, 96 et saep.:cruditate contracta,
id. 7, 3, 33:morbo aquae intercutis,
Suet. Ner. 5 fin.:paralysi,
id. Vit. 3:ex ingratorum hominum conspectu morte decedere,
Nep. Timol. 1, 6.—Of inanimate things, to depart, go off; to abate, subside, cease:II.corpore febres,
Lucr. 2, 34:febres,
Nep. Att. 22, 3; Cels. 3, 3; cf.:quartana,
Cic. Att. 7, 2 (opp. accedere):decessisse inde aquam,
run off, fallen, Liv. 30, 38 fin.; cf.:decedere aestum,
id. 26, 45; 9, 26 al.:de summa nihil decedet,
to be wanting, to fail, Ter. Ad. 5, 3, 30; Cic. Clu. 60, 167; cf.:quicquid libertati plebis caveretur, id suis decedere opibus credebant,
Liv. 3, 55:decedet jam ira haec, etsi merito iratus est,
Ter. Hec. 3, 5, 55 (for which ib. 5, 2, 15: cito ab eo haec ira abscedet):postquam invidia decesserat,
Sall. J. 88, 1; Liv. 33, 31 fin.; Tac. A. 15, 16 al.:priusquam ea cura decederet patribus,
Liv. 9, 29; so with dat., id. 2, 31; 23, 26; Tac. A. 15, 20; 44.— Poet.:incipit et longo Scyros decedere ponto,
i. e. seems to flee before them, Stat. Ach. 2, 308.—In the Aug. poets sometimes of the heavenly bodies, to go down, set:et sol crescentes decedens duplicat umbras,
Verg. E. 2, 67; so id. G. 1, 222; Ov. M. 4, 91; hence also of the day, to depart:te veniente die, te decedente canebat,
Verg. G. 4, 466;also of the moon,
to wane, Gell. 20, 8, 7.Trop.A.De possessione, jure, sententia, fide, etc. (and since the Aug. per. with abl. alone;(α).the reading ex jure suo,
Liv. 3, 33, 10, is very doubtful), to depart from; to give up, resign, forego; to yield, to swerve from one's possession, station, duty, right, opinion, faith, etc.With de:(β).cogere aliquem de suis bonis decedere,
Cic. Verr. 2, 2, 17 fin.; cf.:de hypothecis,
id. Fam. 13, 56, 2;and de possessione,
id. Agr. 2, 26;de suo jure,
id. Rosc. Am. 27; id. Att. 16, 2:qui de civitate decedere quam de sententia maluit,
id. Balb. 5:de officio ac dignitate,
id. Verr. 1, 10:de foro decedere,
to retire from public life, Nep. Att. 10, 2:de scena,
to retire from the stage, Cic. Fam. 7, 1, 2; cf. impers.:de officio decessum,
Liv. 8, 25 fin. —With abl. alone (so usually in Liv.):(γ).jure suo,
Liv. 3, 33 fin.:sententiā,
Tac. A. 14, 49:instituto vestro,
Liv. 37, 54:officio (opp. in fide atque officio pristino fore),
id. 27, 10; 36, 22:fide,
id. 31, 5 fin.; 34, 11; 45, 19 al.:poema... si paulum summo decessit, vergit ad imum,
Hor. A. P. 378.—Very rarely with ab:(δ).cum (senatus) nihil a superioribus continuorum annorum decretis decesserit,
Cic. Fl. 12.—Absol.: si quos equites decedentis nactus sum, supplicio adfeci, Asin. Pol. ap. C. Fam. 10, 32, 5.B.De via, to depart, deviate from the right way:C.se nulla cupiditate inductum de via decessisse,
Cic. Cael. 16, 38:moleste ferre se de via decessisse,
id. Clu. 59, 163; so,viā dicendi,
Quint. 4, 5, 3.(acc. to no. I. B. 2) To give way, yield to another (i. e. to his will or superior advantages—very rare):D.vivere si recte nescis, decede peritis,
Hor. Ep. 2, 2, 213:ubi non Hymetto Mella decedunt,
are not inferior, id. Od. 2, 6, 15.( poet.) To avoid, shun, escape from (cf. I. B. 2 supra): nec serae meminit decedere nocti, to avoid the late night, i. e. the coldness of night, Varius ap. Macr. S. 6, 2, 20; Verg. Ecl. 8, 88; id. G. 3, 467:E.calori,
id. ib. 4, 23.To fall short of, degenerate from:* III.de generis nobilitate,
Pall. 3, 25, 2: a rebus gestis ejus et gloriae splendore, Justin. 6, 3, 8.For the simple verb (v. cedo, no. I. 2), to go off, turn out, result in any manner:prospere decedentibus rebus,
Suet. Caes. 24. -
17 Hadrumetini
Hadrūmētum ( Adrūm-), i, n. (also Hadrumetus, i, f., Mart. Cap. 6, § 670), = Hadroumêtos, a city of Africa propria, the capital of the province Byzacene, Mel. 1, 7, 2; Plin. 5, 4, 3, § 25; Caes. B. C. 2, 23; Liv. 30, 29.—II.Deriv. Hadrūmētīnus ( Adr-), a, um, adj., of or belonging to Hadrumetum, Hadrumetine:Clodius Albinus,
of Hadrumetum, Capitol. Albin. 1:navis,
Vulg. Act. 27, 2.— Subst.: Hadrūmētī-ni, ōrum, m. plur., the inhabitants of Hadrumetum, Hadrumetines, Auct. B. Afr. 97, 2. -
18 Hadrumetinus
Hadrūmētum ( Adrūm-), i, n. (also Hadrumetus, i, f., Mart. Cap. 6, § 670), = Hadroumêtos, a city of Africa propria, the capital of the province Byzacene, Mel. 1, 7, 2; Plin. 5, 4, 3, § 25; Caes. B. C. 2, 23; Liv. 30, 29.—II.Deriv. Hadrūmētīnus ( Adr-), a, um, adj., of or belonging to Hadrumetum, Hadrumetine:Clodius Albinus,
of Hadrumetum, Capitol. Albin. 1:navis,
Vulg. Act. 27, 2.— Subst.: Hadrūmētī-ni, ōrum, m. plur., the inhabitants of Hadrumetum, Hadrumetines, Auct. B. Afr. 97, 2. -
19 Hadrumetum
Hadrūmētum ( Adrūm-), i, n. (also Hadrumetus, i, f., Mart. Cap. 6, § 670), = Hadroumêtos, a city of Africa propria, the capital of the province Byzacene, Mel. 1, 7, 2; Plin. 5, 4, 3, § 25; Caes. B. C. 2, 23; Liv. 30, 29.—II.Deriv. Hadrūmētīnus ( Adr-), a, um, adj., of or belonging to Hadrumetum, Hadrumetine:Clodius Albinus,
of Hadrumetum, Capitol. Albin. 1:navis,
Vulg. Act. 27, 2.— Subst.: Hadrūmētī-ni, ōrum, m. plur., the inhabitants of Hadrumetum, Hadrumetines, Auct. B. Afr. 97, 2. -
20 Hadrumetus
Hadrūmētum ( Adrūm-), i, n. (also Hadrumetus, i, f., Mart. Cap. 6, § 670), = Hadroumêtos, a city of Africa propria, the capital of the province Byzacene, Mel. 1, 7, 2; Plin. 5, 4, 3, § 25; Caes. B. C. 2, 23; Liv. 30, 29.—II.Deriv. Hadrūmētīnus ( Adr-), a, um, adj., of or belonging to Hadrumetum, Hadrumetine:Clodius Albinus,
of Hadrumetum, Capitol. Albin. 1:navis,
Vulg. Act. 27, 2.— Subst.: Hadrūmētī-ni, ōrum, m. plur., the inhabitants of Hadrumetum, Hadrumetines, Auct. B. Afr. 97, 2.
- 1
- 2
См. также в других словарях:
Albinus — (griechisch Albinos) ist der Name oder Familienname folgender Personen: Adrian Albinus (1513–1590), deutscher Rechtswissenschaftler Albinus (Flaccus), der latinisierte Name des Gelehrten Alkuin (735–804) Albinos (Philosoph), ein Mittelplatoniker… … Deutsch Wikipedia
Albinus — might refer to:*Albinus (philosopher), a Greek philosopher *Albinus (cognomen), a Roman family name, or cognomen *Alcuin, an English monk *Bernhard Siegfried Albinus, an anatomist *St. Albinus of Angers (Aubin, Albin), bishop *Albinus of Provence … Wikipedia
Albinus — • A scholarly English monk, pupil of Archbishop Theodore, and of Abbot Adrian of St. Peter s, Canterbury, contemporary of Saint Bede (673 735) Catholic Encyclopedia. Kevin Knight. 2006. Albinus Albinus … Catholic encyclopedia
Albinus — Albinus, I. Fammilienname der Postumiagens: 1) Spurius Postumius A., Consul 334 v. Chr. u. wieder 321, wo er in den Hinterhalt der Samniten in den Caudinischen Pässen fiel; ward, als sein Vergleich mit Pontius nicht ratificirt wurde, diesem… … Pierer's Universal-Lexikon
Albīnus — Albīnus, Decimus Clodius, aus edlem Geschlecht, wurde von Commodus zum Statthalter Britanniens ernannt, von Septimius Severus als Cäsar anerkannt, dann aber nach Niederwerfung des Pescennius Niger von ihm 197 bei Tournus in der Nähe von Lyon… … Meyers Großes Konversations-Lexikon
Albinus, St. — Albinus, St., Martyrer, zu Rom hingerichtet, seine Reliquien in Köln, Gedächtniß den 22. Juni. 2. St. A., Bischof von Angers gest. 549 … Herders Conversations-Lexikon
Albinus [1] — Albinus, Beiname des römischen Geschlechts der Posthumier. 2. Decimus Claudius A., von den Legionen in Gallien und Britannien zum Kaiser ausgerufen, 193, wurde er von seinem Gegenkaiser Sept. Severus zuerst mit Versprechen hingehalten und zuletzt … Herders Conversations-Lexikon
Albinus [2] — Albinus, eigentl. Weiß, Bernh. Siegfried, 1697 zu Frankfurt a.d.O. geb., Professor der Medicin und Anatomie in Leyden seit 1721, ausgezeichneter Arzt und Lehrer, hochverdient um die Anatomie: »tabulae sceleti et musculorum corporis humani,«… … Herders Conversations-Lexikon
Albinus — Albus (posteriormente Albinus) fue el apellido (cognomen) de la principal familia de la Gens Postumia. Originalmente el apellido fue Albus, pero más tarde se transformó en Albinus. La Gens Postumia fue una de las más antiguas Gens patricias de… … Wikipedia Español
Albinus — Cette page d’homonymie répertorie les différents sujets et articles partageant un même nom. Albinus est un prénom latin, porté par : Albinus Platonicus, philosophe relevant du moyen platonisme, sans doute identique à Alcinoos (vers 150)… … Wikipédia en Français
ALBINUS — I. ALBINUS Imperator Roman. dictus quod exceptus sit uterô candidissimus, contra consuetudinem puerorum, qui nascendô solent rubere, cum secundinis involuti erumpunt menstruô fluore perliti; hinc illud Iuvenal. Sat. 7. v. 195. Modo primos… … Hofmann J. Lexicon universale