Перевод: с исландского на все языки

со всех языков на исландский

al+cap+de

  • 1 (der)húfa

    Íslensk-ensk orðabók > (der)húfa

  • 2 (sund)hetta

    Íslensk-ensk orðabók > (sund)hetta

  • 3 hetta, lok

    Íslensk-ensk orðabók > hetta, lok

  • 4 HÚFA

    * * *
    f.
    1) cap, bonnet;
    2) vault, ceiling of a church (hann lét penta húfuna).
    * * *
    u, f., proncd. húa, [Scot. how; O. H. G. hûba; Germ. haube; Dan. hue]:—a hood, cap, bonnet; húfa hlaðbúin, Fms. vii. 225; höttr né húfa, Sks. 290; bar kona vatn í húfu sinni, Bs. i. 461, Gísl. 24, Bs. ii. 21, Dipl. v. 18 (belonging to a priest’s dress), passim; stál-húfa, a steel hood; skott-húfa, a tasseled cap; koll-húfa, a cowl or skull-cap; nátt-húfa, a night cap.
    2. the name of a cow with a white head; heimsk er hún Húfa, Stef. Ól., Kveld. ii. 197; Skinn-húfa, a nickname. húfu-lauss, adj. hoodless, bare-headed.
    II. (= húfr), part of a church, in the old timber churches, Ísl. ii. 402 (of a temple); hann lét færa innar háaltarit í húfuna, Bs. i. 830, 890, D. N. v. 586. húfu-viðr, m. timber for the húfa, Bs. i. 144.

    Íslensk-ensk orðabók > HÚFA

  • 5 FLAK

    * * *
    n. the hood of a cap; ok saumat flökin at höfði hennar, Sturl. ii. 77 C, (Ed. flókinn); hence flaka-ólpa, u, f. a cap with a hood or flap, Sturl. l. c.
    β. the flapper or fin, e. g. of a halibut.

    Íslensk-ensk orðabók > FLAK

  • 6 kveif

    f. coif, cap, esp. mitre.
    * * *
    f. [from Fr. coif], a coif, cap; hött eðr k., Sks. 434; hött né húfu eða k., 291: esp. a mitre, Fms. viii. 378, Bs. ii. 186: in mod. usage, metaph. a feeble person, hann er mesta kveif: as also kveifara-skapr, m. feebleness; kveifar-legr, adj. (-lega, adv.), weak, faint.

    Íslensk-ensk orðabók > kveif

  • 7 BARMR

    m. brim, rim (of a vessel or a steel cap).
    * * *
    m. [Gr. φορμός; cp. Ulf. barms = κόλπος and στηθος; O. H. G. param; Hel. barm; A. S. barm; all in the sense of gremium: this sense, however, is entirely unknown to old Icel. writers, who only apply the word in like sense as barð, namely, Engl. brim; Lat. ora]:—a brim:
    α. the brim of a vessel (fötubarmr, pottbarmr, etc.), Bs. ii. 173; hence barma-fullr, adj. or fullr á barma, full to the brim; the rim of a bell, Pm. 106.
    β. also the edge of a brook or well (lækjarbarmr, brunnbarmr): a chasm (gjárbarmr).
    γ. the border of the shore; eybarmr, ora insulae, Hervar. S. (in a verse); víkrbarmr; also used in many local names of farms in Icel.
    δ. the wing of anything; lyptingarbarmr, the gunwale of the stern; kastalabarmr ( wing of a castle), Orkn. (in a verse); barmr hvarma, the edge of the eye-lids, Lex. Poët.
    ε. the flaps of a thing; reif hann allan í sundr ok kastaði börmunum á eldinn, Fms. iv. 339 (rare if not an απ. λεγ.)
    ζ. the notion of gremium, bosom, only appears after the Reformation, and even then rare; cp. the bosom of a coat, e. g. geyma e-t á barmi sér; hægri, vinstri b., etc.; stinga hendinni í sinn eigin barm, Exod. iv. 6. barma, að, b. sér, to lament, is also a mod. word, Germ. barmen qs. bearmen; vide, however, baðmr.

    Íslensk-ensk orðabók > BARMR

  • 8 barns-húfa

    u, f. a baby’s cap, D. N.

    Íslensk-ensk orðabók > barns-húfa

  • 9 der

    n. the peak or shade of a cap.

    Íslensk-ensk orðabók > der

  • 10 framan

    adv.
    1) from (on) the front side; f. at borðinu, to the front of the table; f. á (skipinu), on the fore part (of the ship); á stálhúfuna f., on the front of the steel cap;
    2) fyrir f., before, in the front of, with acc. (fyrir f. slána);
    3) f. til (= fram til), up to, until; nú líðr til þings f., it drew near to the time of assembly.
    * * *
    vide fram C.

    Íslensk-ensk orðabók > framan

  • 11 GRÖN

    I)
    (gen. granar, pl. granar), f.
    1) the hair on the upper lip, moustache (svá ungr, at eigi mun g. sprottin);
    2) lip; legðu munn við g., lay thy mouth to his lips; e-m bregðr vá fyrir g., one is startled, alarmed; bregða grönum, to draw back the lips, grin; in pl. the lips of a cow or bull.
    (gen. granar), f. pine-tree.
    * * *
    1.
    f., gen. granar, [mid. H. G. gran], the moustache; skegg heitir barð, grön eðr kanpar, Edda 109; líttú á ljúfan, legg þú munn við grön, Gkv. 1. 13; hann var ungligr maðr svá at honum var ekki grön sprottin, Ld. 272; láttu grön sía, sonr, sip, sift it through the beard, my son, Edda 148: in the phrase, e-m bregðr vá fyrir grön, a danger passes one’s beard, i. e. one is startled, alarmed, Fms. viii. 350, 417, Grett. 165 new Ed.; ek læt ýring skýra um grön, I sift the drink through my beard, Eg. (in a verse); ef maðr höggr nef af manni, … en ef svá er at grön fylgir, N. G. L. i. 171; kápu þeirri er gör var af grön jöfra, the cap which was made of kings’ beards, Fas. i. 284, cp. the tale in Tristr. S.; komað vín á grön mína, wine never wetted my beard, Þorf. Karls. 418: it is used in plur. denoting the beard of the upper and lower lips: in the saying, nú er eg svo gamall sem á grönum má sjá, in the nursery tale of the changeling, answering to the Germ. ‘nun bin ich so alt wie der Westerwald,’ see Grimm’s Märchen: the phrase, bregða grönum, to draw back the lips, grin, so as to shew the teeth, Nj. 199; cp. granbragð; fíla (or fýla) grön, to pout with the lips.
    2. esp. in plur. the lips of a cow or bull; Egill hljóp þar til er blótneytið stóð, greip annarri hendi í granarnar en annarri í hornið, Eg. 508; Europa klappar um granar hans (of Jove in the shape of a bull), Bret. 12. grana-hár, n. the whiskers of cats and other beasts, Edda 73 (of an otter); in this sense still in use: of a beak, benmás granar, Höfuðl.
    2.
    f., gen. granar, [Dan.-Swed. gran; Ivar Aasen gron], a pine-tree; hæri en grön er vex á hæsta fjalli, Hom. 152.

    Íslensk-ensk orðabók > GRÖN

  • 12 HJÁLMR

    (-s, -ar), m.
    1) helm, helmet;
    * * *
    m. [Goth. hilms; A. S., Engl., Hel., O. H. G., and Germ. helm; Dan.-Swed. hjalm; Ital. elmo; old Fr. heaume; a Teut. word prob. derived from hylja, to hide]:—a helm, helmet; distinguished from stálhúfa, a steel hood; luktr hjálmr, a closed, shut helm, only occurs in very late writers, e. g. D. N. i. 321; steyptir hjálmar, Gkv. 2. 19, cannot mean cast-iron helmets, but must be helmets coming over the face, as cast-iron was unknown in the Middle Ages, see Aarb. for Nord. Oldk. 1868, p. 9; aringreypir hjálmar, helms shaped like an eagle’s beak, Akv. 3; gull-h., a gilt helm; ár-hjálmr, a brazen helmet, Hkm.: the word âr is A. S., since helmets were of English workmanship, as is seen also in Valskir hjálmar, foreign helmets, which are mentioned by Sighvat.
    2. in the mythology Odin is called Hjálm-beri, a, m. helm-bearer, Gm.; he and the Valkyrias were represented as wearing helmets, Edda, Hkm. 9, Hkv. 1. 15; whence the poets call the helmet the hood of Odin (Hropts höttr): the vault of heaven is called the ‘helm’ of the wind, sun, etc., lopt-h., vind-h., sólar-h., Lex. Poët.: the head is called hjálm-stofn, hjálm-staup, hjálm-stallr, hjálm-setr, the stem, knoll, seat of the helm: the weapons, hjálm-angr, -grand, -gagarr, -gríðr, -reyr, -skass, -svell, are called the bane, ogre, etc. of the helm: battle is hjálm-drífa, -grap, -hríð, -rödd, -skúr, -þrima, the storm, gale of the helm: a warrior is hjálm-lestir, -njótr, -njörðungr, -rækjandi, -stafr, -stýrandi, -týr, -þollr, -þróttr: it appears in adjectives, hjálm-faldinn, helm-hooded; hjálm-göfugr, -prýddr, -samr, -tamiðr, decked with, wearing a helm, Lex. Poët.
    3. metaph. and mythol.; huliðs-hjálmr, a ‘hiding-helm,’ cap of darkness, Germ. tarn-kappe, which in the popular tales makes the wearer invisible, in Alm. the clouds are so called; ægis-hjálmr (ýgrs-h.), cp. the Αιγίς of the Greek, helm of terror, properly used of serpents, Sæm. 13 (prose), Edda 73, Fas. i. 175: in the phrase, bera ægishjálm yfir e-m, to bear the ægis over or before another, i. e. to hold him in awe and submission, Fm. 16, 17, Ld. 130, Fms. viii. 101, Fas. i. 162, Sd. 155, Hrafn. 19, cp. Ad. 4: in mod. usage, hafa ægis-hjálm í augum, to have an ægis in one’s eyes, i. e. a magical overawing power of eye; cp. hjalm = horror, Ivar Aasen: in pr. names, Hjálmr, Hjálmarr, Hjálm-geirr, Hjálm-grímr, Hjálm-gunnarr, Hjálm-týr, Hjálmr-gerðr, not freq., Landn., Fbr. iii, Edda; suffixed in Vil-hjálmr, William.
    II. of helmet-shaped things:
    1. a rick of barley, hay, or the like (bygg-h., hey-h., korn-h., q. v.); hlaða korni í hjálma, Ó. H. 30, Stj. 413, N. G. L. ii. 358: also a hay-house, barn, hjálma ok hús, i. 38; cp. hjálm-hús.
    2. kerta-hjálmr, ljósa-h., a chandelier.

    Íslensk-ensk orðabók > HJÁLMR

  • 13 HVÍTR

    a. white (hvítt silfr); h. á hár, white-haired.
    * * *
    adj. [Ulf. hweits = λευκός; A. S. hwít; Engl. white; Hel. huît; O. H. G. hwîz; Germ. weiss; Swed. hvit; Dan. hvid]:—white; hvít skinn, white fur, 4. 24; h. motr, a white cap, Ld. 188; h. skjöldr, a white shield, Fms. x. 347; hit hvíta feldarins, Fbr. 148; hvítt blóm, white blossom, 4. 24; hvítt hold, white flesh (skin), id.; hvít hönd, a white band, Hallfred; h. háls, a white neck, of a lady, Rm.; h. hestr, a white horse, Fms. ix. 527; hvítr á har, white-haired, vi. 130; h. maðr ( fair of hue) ok vænn í andliti, x. 420; hvítan mann ok huglausan, Ld. 232; hvít mörk, white money, of pure silver, opp. to grátt ( grey) silver, B. K. 95; hvítr matr, white meat, i. e. milk, curds, and the like, opp. to flesh, in the eccl. law, K. Þ. K. 126; hvítr dögurðr, a white day meal, Sighvat; hvíta-matr, id, K. Þ. K. 102; mjall-hvítr, fann-h., snjó-h., drift-h., white as driven snow; al-h., white allover.
    B. Eccl. use of the word white:
    I. at the introduction of Christianity, neophytes in the week after their baptism used to wear white garments, called hvíta-váðir, f. pl. white weeds, as a symbol of baptism cleansing from sin and being a new birth; a neophyte was called hvít-váðungr, m. a white-weedling,’ one dressed in white weeds, Niðrst. 111: the Sagas contain many touching episodes of neophytes, esp. such as were baptized in old age, and died whilst in the white weeds; þat er sögn flestra manna at Kjartan hafi þann dag görzt handgenginn Ólafi konungi er hann var færðr ór hvíta-váðum ok þeir Bolli báðir, Ld. ch. 40; síðan hafði konungr þá í boði sínu ok veitti þeim ena virðuligustu veizlu meðan þeir vóru í hvítaváðum, ok lét kenna þeim heilög fræði, Fms. i. 230; Glúmr (Víga-Glúm) var biskupaðr í banasótt af Kol biskupi ok andaðisk í hvítaváðum, Glúm. 397; Bárðr tók sótt litlu síðar enn hann var skírðr ok andaðisk í hvítaváðum, Fms. ii. 153; Ólafr á Haukagili var skírðr ok andaðisk í hvítaváðum, Fs. (Vd.) 77; var Tóki síðan skírðr af hirðbiskupi Ólafs konungs, ok andaðisk í hvítaváðum, Fb. ii. 138; síðan andaðisk Gestr í hvítaváðum, Bárð. (sub fin.) Sweden, but above all Gothland, remained in great part heathen throughout the whole of the 11th century, after the neighbouring countries Denmark and Norway had become Christian, and so we find in Sweden Runic stones referring to Swedes who had died in the white weeds, some abroad and some at home; sem varð dauðr íhvítaváðum í Danmörku, Baut. 435; hann varð dauðr í Danmörku í hvítaváðum, 610; þeir dó í hvítaváðum, 68; sem dó í hvítaváðum, 271; hann varð dauðr í hvítaváðum, 223, 497. Churches when consecrated used to be dressed out with white; var Kjartan at Borg grafinn, þá var kirkja nyvígð ok í hvítaváðum, Ld. 230.
    II. the white garments gave rise to new words and phrases amongst the first generation of northern Christians:
    1. Hvíta-Kristr, m. White-Christ,’ was the favourite name of Christ; hafa láti mik heitan Hvíta-Kristr at viti eld, ef…, Sighvat; another poet (Edda 91) uses the word; and in prose, dugi þú mér, Hvíta-Kristr, help thou me, White-Christ! Fs. 101; ok þeir er þann sið hafa taka nafn af þeim Guði er þeir trúa á, ok kallaðr er Hvíta-Kristr ok því heita þeir Kristnir, mér er ok sagt at H. sé svá miskunsamr, at …, Fms. i. 295; en ef ek skal á guð nacquat trúa, hvat er mér þá verra at ek trúa á Hvíta-Krist en á annat guð? Ó. H. 204; Arnljótr svarar, heyrt hefi ek getið Hvíta-Krists, en ekki er mér kunnigt um athöfn hans eða hvar hann ræðr fyrir, 211; en þó trúi ek á Hvíta-Krist, Fb. ii. 137.
    2. the great festivals, Yule (see Ld. ch. 40), Easter and Pentecost, but especially the two latter, were the great seasons for christening; in the Roman Catholic church especially Easter, whence in Roman usage the first Sunday after Easter was called Dominica in Albis; but in the northern churches, perhaps owing to the cold weather at Easter time, Pentecost, as the birthday of the church, seems to have been specially appointed for christening and for ordination, see Hungrv. ch. 2, Thom. 318; hence the following week was termed the Holy Week (Helga Vika). Hence; Pentecost derived its name from the white garments, and was called Hvíta-dagar, the White days, i. e. Whitsun-week; frá Páskadegi inum fýrsta skulu vera vikur sjau til Drottins-dags í Hvítadögum; Drottinsdag í Hvítadögum skulu vér halda sem hinn fyrsta Páskadag, K. Þ. K. 102; þváttdag fyrir Hvítadaga = Saturday next before Whitsunday, 126, 128; Páskadag inn fyrsta ok Uppstigningar-dag ok Drottinsdag í Hvítadögum, 112; þá Imbrudaga er um Hvítadaga verða, 120; vóru afteknir tveir dagar í Hvítadögum, Bs. i. 420; um várit á Hvítadögum, Orkn. 438: Hvítadaga-vika, u, f. White-day week = Whitsun-week, K. Þ. K. 126: in sing., þeir kómu at Hvítadegi (= Whitsunday) til Björgynjar, Fms. x. 63, v. 1.: Hvítadaga-helgi, f. the White-day feast, Whitsuntide, Fms. viii. 373, xi. 339, Sturl. iii. 206: Hvítadaga-hríð, a snow storm during the White days, Ann. 1330: Hvít-Drottins-dagr, m. the White Lord’s day, i. e. Whitsunday, the northern Dominica in Albis, Rb. 484, Fms. vii. 156, Bs. i. 62, where it refers to the 20th of May, 1056, on which day Isleif the first bishop of Iceland was consecrated. The name that at last prevailed was Hvíta-sunna, u, f. Whitsun, i. e. White-sun, D. N. ii. 263, 403: Hvítasunni-dagr, m. Whitsuday, Fb. ii. 546, Fms. viii. 63, v. l.: Hvítasunnudags-vika, u, f. Whitsun-week, Fb. ii. 546; Páskaviku, ok Hvítasunnudagsviku, ok þrjár vikur fyrir Jónsvöku, ok svá fyrir Michials-messu, N. G. L. i. 150; hvítasunnudagshátíð, Thom. 318. As the English was the mother-church of that of Norway and Iceland, the Icelandic eccl. phrases are derived from the English language. See Bingham’s Origg. s. vv. White Garments, and Dominica in Albis, where however no reference is given to Icel. writers. In modern Denmark and Norway the old name has been displaced by Pindse, i. e. Pfingsten, derived from the Greek word, whereas in Icel., as in Engl., only the name Hvítasunna is known, ☞ In Denmark the people make a practice of thronging to the woods on Whitsun morning to see the rising of the sun, and returning with green branches in their hands, the trees being just in bud at that season.
    C. COMPDS: hvítabjörn, hvítadagar, hvítagnípa, hvítalogn, hvítamatr, Hvítasunna, hvítaváðir, hvítavalr, hvítarmr, hvítbránn, hvítbrúnn, hvítdreki, Hvítdrottinsdagr, hvítfaldaðr, hvítfjaðraðr, hvítflekkóttr, hvítfyrsa, hvítfyssi, hvíthaddaðr, hvíthárr, hvítjarpr, hvítklæddr, hvítmelingar, hvítröndóttr, hvítskeggjaðr, hvítskinn, hvítváðungr.
    II. as pr. names, Hvítr, Engl. White, Dan. Hvid, Landn.; esp. as a surname, Hvíti, the White, Óláfr Hvíti, Þorsteinn Hvíti, Landn.: Hvít-beinn, m. White-hone, a nickname, Landn.; as also Hvíta-skáld, Hvíta-ský, Hvíta-leðr, Hvíta-kollr, Landn.: in local names, Hvíta-býr, Whitby; Hvíta-nes, Hvíta-dalr, Landn.; Hvít-á, the White-water, a name of several Icel. rivers flowing from glaciers, Hvítár-vellir, Hvítár-síða, Landn.; Hvítramanna-land, White-men’s-land, old name of the southern part of the present United States, Landn.

    Íslensk-ensk orðabók > HVÍTR

  • 14 HÖTTR

    (gen. hattar, dat. hetti; pl. hettir, acc. höttu), m. hood.
    * * *
    m., hattar, hetti, acc. pl. höttu, a later form hattr, Dropl. 13, Eg. 407, Nj. 32, 46, Gísl. 55, O. H. L. 46, as also in mod. usage; [the A. S. hôd, Engl. hood, O. H. G. huot, Dutch hoed, Germ. hut may perhaps be identical; but A. S. hæt, Engl., Dan., and Swed. hat certainly answer to the old höttr, cp. also hetta, q. v.]:—a hood, in olden times only a cowl fastened to a cloak, as is seen from numerous instances. Fms. i. 149, ii. 72, viii. 368, x. 225, 229, 301, Eg. 375, 407, Grág. ii. 132: a cowl of felt, þófa-höttr, Dropl. 13, Nj. 179.
    2. of a gorgeous foreign hood or turban from the east, Fms. xi. 77, 85; called Gerzkr ( Russian) in Nj. 46, Gísl. 55, or Girskr ( Greek) in O. H. L. 46; Danskr höttr, a Danish hood, Ó. H.: a hat in the mod. sense was unknown to the men of old; even the hat-like helmet was called stál-húfa, a steel cap, not stál-höttr.
    II. in poetry the head is called hattar land, hauðr, -stallr, -fell, -steði, the land, knoll, fell, stithy of the hood; or hatt-staup, n. a hat-knoll, Ad.: Odin is represented wearing a hött, and so the helmet is called the hood of Odin, etc.; as also Ála höttr: the vaulted sky is foldar höttr = earth’s hood, Lex. Poët.: dular-h., huldar-h., a hiding hood, hood of disguise. hattar-maðr, m. a hooded man, man in disguise, Rd. 272; Síð-höttr, ‘Deep-hood,’ was a favourite name of Odin from his travelling in disguise, cp. Robin Hood.
    III. a pr. name, Fas.

    Íslensk-ensk orðabók > HÖTTR

  • 15 kaprún

    n. [for. word], a kind of cowl or cap, Jb. 187, Sturl. ii. 145, iii. 306, B. K. 98, Siat. 299, D. N. passim.

    Íslensk-ensk orðabók > kaprún

  • 16 koll-hetta

    u, f. a kind of cap, Sturl. ii. 9. Ísl. ii. 417.

    Íslensk-ensk orðabók > koll-hetta

  • 17 koll-húfa

    u, f. a skull-cap: the phrase, leggja kollhúfur, to butt with one’s head, of a vicious horse.

    Íslensk-ensk orðabók > koll-húfa

  • 18 koll-sveinn

    m. a boy with a flat cap, = kollóttr sveinn, Fms. iii. 178.

    Íslensk-ensk orðabók > koll-sveinn

  • 19 KVEÐA

    (kveð; kvað, kváðum; kveðinn), v.
    1) to say, utter;
    hann kvað eigi orð, he did not utter a word;
    kveða gleði-orð, to say a cheerful word;
    with infin., hann kvað þat satt vera, he said it was true;
    kveða at orði, to express oneself, say, speak;
    2) to (compose and) say aloud (hann kvað vísu);
    to recite, repeat (S. bað hann þá kveða kvæðit þat, er hann hafði ort);
    3) with preps.:
    kveða at, to say, state;
    gramm. to pronounce, sound;
    kveða e-t at e-m, to inflict on;
    mikill harmr er at oss kveðinn, great grief has been sent on us;
    kveða á, to fix, determine (kveða á stefnudag);
    impers. to state;
    kveðr þar skýrt á þetta, it is there expressly stated;
    to cancel, object to (kveða á gögn, to cancel the evidence) to make up one’s mind, resolve;
    kveða e-t upp, to recite, declare (þat skulu lög vera, sem hann kveðr upp);
    kveða við, to reply, answer (hitki hann veit, hvat hann skal við kveða, ef);
    to utter a cry, etc. (hundrinn kvað við hátt);
    to sound (því næst kvað lúðr við);
    4) refl., kveðast, to say of oneself;
    þeir er biskupar kváðust vera, who said they were bishops;
    hann kveðst eigi ríða mundu, he said he would not ride;
    impers., mér kveðsk = ek kveð mér;
    Kára kvaðsk (= Kári kvað sér) önnur ferð betri þykkja, K. said he thought another course preferable;
    * * *
    sing. kveðr, pret. kvað, 2nd pers. kvatt, kvattú, Fms. vi. 386, pl. kváðu, kvóðu, and kóðu, Ls. 24, Hom. 12, Ó. H. 48, Fms. viii. 71, xi. 107; pret. subj. kvæði; imperat. kveð, kveð-þú, kvettú, vi. 361, mod. kveddu; with neg. suff., pres. kveðk-a-ek, I say not, Ýt. 7: [Ulf. qiþan = λέγειν, εἰπειν, ἐρειν; A. S. cweðan; Engl. quoth; O. H. G. quedan; Swed. quäda; Dan. kvæde; cp. Lat. in-quit]:—to say; né því er kveðr kona, nor what a woman says, Hm. 83; at þú Frey kveðir úleiðastarr lifa, Skm. 19; kveða ( dicunt) Heimdal valda véum, Gm. 13: in an epic sense, to say, orð kvað þá Vingi, Am. 37, 38; Glaumvör kvað at orði, 30, 32; ok hann þat orða, alls fyrst um kvað = Homer’s καί μιν φωνήσας …, Þkv. 2, 3, 9, 12; or, þá kvað þat Heimdalr; Þá kvað þat Þórr; þá kvað þat Þrymr, 15, 17, 18, 20, 22, 25, 30; Egill fékk úgleði mikla svá at hann kvað eigi orð, Eg. 518; k. gleði-orð, to say a cheerful word, Vígl. 89 new Ed.; þeir kvóðu ekki gott orð at honum, 655 vii. 3; er hann hafði þat mælt, þá kvað hann úti annat orð, Fms. xi. 16; hverr þessa stafa, ef hann verðr í nef kveðinn, if he is nasal in sound, Skálda 162; lýsingar-váttar Marðar kváðu svá at orði, Nj. 233; til báls ok til brands kveðr at fornu máli, as it is said in old saws, N. G. L. i. 50; Rannveig kvað vel at hann færi útan, Nj. 111:—with infin., hón kvad þar eigi kvenna-vist, Fms. vii. 274; kveðum þá mæla ( let them speak) á várar tungur, 656 C. 6: the pret. kvað (proncd. kvu) as adv. or absol., ‘tis said, they say, það kvað (kvu) vera, they say so.
    2. with prep.; kveða at, adverb. so to say; svá mátti at kveða, id., Fms. xi. 72; er svá mun mega at k. at líf manna lægi við, Nj. 78; kveðr svá at, it is so said, Ver. 83; þá er svá at kveðit, 3; lögsögumaðr skal ráða ok at kveða ( determine) hvar hvergi dómr skal sitja, Grág. i. 27: gramm. to pronounce, sound, Skálda 165; mikill harmr er at oss kveðinn, mickle harm is doomed us, Nj. 201; mikit er at Kjartani kveðit (there’s mickle said against K., i. e. he is a doomed man), ok mun úhægt vera at göra við forlögum þeirra, Ld. 190: það kveðr mikið (lítið) að e-u, to be of great ( small) influence or importance:—kveða á, to fix, determine, Grág. i. 35, 39, Nj. 90, Ld. 74; var kveðit á brullaups-stefnu, Nj. 40; var gört um málit ok kveðit á fégjöld, 111, Fs. 68: to state, kveðr þar skýrt á þetta, it is expressly stated there, Ld. 334: a law term, to cancel, object to, kveða á gögn, to cancel the evidence, Grág. i. 67, 106: to fix, make up one’s mind, resolve, 100, Nj. 3, 252: part. ákveðinn, fixed, appointed, 256: fated, eigi má saka þik um þetta, segir Njáll, þvíat slíkt er mjök ákveðit, 166: ákveðin orð, an agreement, stipulation, Hkr. ii. 372; með ákveðnum orðum, in express words, Grett. 89; vant er mér þat at skýra með ákveðnum orðum, Sks. 660; með ákveðnu, id., K. Á. 208; mun ek ákveðit göra, hverir þar skulu vera, Ísl. ii. 346: ákveðin orð, pointed, libellous words, Bjarn. 57:—kveða við, to reply, Hm. 26:—k. upp, to pronounce, make known, Gísl. 10, Fms. vii. 88.
    II. to sing; hón bað Þorstein kveða nokkut, Grett. 159; skemti Stúfr ok kvað flokk einn, ok er lokit var bað konungr hann enn k.—Hversu mörg hefir þú nú kvæðin kveðit? … hví kveðr þú flokka eina? Fms. vi. 391; skyldi ok engi kveða vísurnar, Nj. 71; Egill orti alla drápuna, ok hafði fest svá at hann mátti kveða um morguninn, Eg. 421; k. kvæði, Ísl. ii. 232; þótt hann kveði út kvæði þetta, Fms. v. 175; konungr mælti, tel þú oss kvæði nokkut,—Þormóðr settisk upp ok kvað hátt mjök, svá at heyrði um allan herinn, hann kvað Bjarka-mál en fornu, Ó. H. 207; harm hóf upp kvæðit ok kvað hátt, Eg. 427; slógu þá konur hring umhverfis hjallinn, en Þorbjörg sat uppi á seiðhjallinum, kvað Guðríðr þá kvæðit svá fagrt ok vel, at engi þóttisk heyrt hafa með fegri rödd kvæði kveðit, Þorf. Karl. 378: in mod. usage kveða is used of the rhapsodic delivery of a ballad (ríma), half reciting half singing, thus Icel. say, kveða rímur, to recite a ballad, as also kveða vel, to recite, sing well; hann er góðr kvæða-maðr, he is a good ballad-singer, but never of a hymn or full melody; þeir riðu um bygðina kveðandi um daginn, Fms. xi. 376; þá ferr hann með fjölkyngi, ef hann kveðr þat eða kennir, K. Þ. K.; nú eru Háva-mál kveðin, Háva höllu í, Hm. 165; ok Austmarr jöfri Sænskum gýmis ljóð at gamni kveðr, Ýt. 18; þar sat kona við kvern ok kvað forkunnar fagrt, Fms. vii. 233.
    2. to make a verse; kvettú nú, Þjóðólfr, um deild þeirra, … Þjóðólfr kvað (and the verse follows), Fms. vi. 361; kveða vísu, to make a ditty, Fms., Nj. passim; kvæðit var mjök kveðit, Fms. v. 173; þessi vísa var ílla ort ok skal ek kveða aðra betri, hann kvað, vi. 416; heyr þjóðskáldit! kvattú svá, gröm, skömm? ekki eru þær hendingar jafnhávar, 386:—kveða á e-n, to challenge one in a song; kalla þær sé kveðit sik á | af kærleiks elsku-fundum, Skíða R. 3.
    3. kveða við, to scream; kvað sá við í því er kesjan stóð á honum miðjum, Fms. viii. 354; hundrinn kvað við hátt, Nj. 114: to sound, því næst kvað lúðr við, the trumpet sounded, Fms. vi. 16, vii. 288; þeir létu kveða við lúðra sína, ix. 527; í því kvað við klokka, Fb. i. 417, Fms. iii. 60, ix. 510.
    III. reflex. to say of oneself; þeir er biskupar kváðusk vera, who said they were bishops, Íb. 13; hann kveðsk eigi ríða mundu, Nj. 12; Njáll kvaðsk með því einu fara myndu, 105; þeir kváðusk eigi vita hverju gegndi, Fms. vii. 272; þeir er sét kveðask hafa seglin, 322; þeir kóðusk koma mundu, xi. 107; hann kvaðsk þess albúinn, Nj. 100; Óttarr kvaðsk eigi vara, at …, Fs. 87.
    2. also impers., mér kveðsk = eg kveð mér; er þér kveðsk þá þykkja gott at deyja, Fms. xi. 153; hafði hann fátt um í fyrstu, en kvaðsk þetta (= kvað sér þetta) þó vel líka, ix. 291; Kára kvaðsk (i. e. Kári kvað sér) önnur ferð betri þykkja, K. said he would like better to take another course, Nj. 139; herfiligt kveðsk honum þykkja at hokra þar fyrir stokkum eða steinum, Fas. ii. 505; Glúmi kveðsk því betr þykkja, Rd. 286; kvaðsk þeim horfin-heilla at þykkja, Fms. vii. 272; honum kveðsk vel á lítask, vi. 99; þeim kvaðsk þykkja sér vandalaust, 107; Vigdísi kvaðsk eigi vera um lygi, Ld. 44; honum kvaðsk meira um at halda fram, Fb. iii. 447; honum kvaðsk svá hugr um segja, Sturl.
    3. kveðask at, recipr. to exchange songs, a game played at a wake or dance; sá leikr var mönnum tíðr, at kveðask skyldu at, karlmaðr at konu, ok kona at karlmanni, Bs. i. 165: in mod. usage, kveðast á, to cap verses, each party in turn replying in a verse beginning with the letter with which the preceding one ends; Komdú nú að kveðast á | kvæðin okkar stór og smá, a ditty, cp. kveða á II. 2. above.

    Íslensk-ensk orðabók > KVEÐA

  • 20 kverk-band

    n. a string of a cap or hood, Grág. ii. 132.

    Íslensk-ensk orðabók > kverk-band

См. также в других словарях:

  • cap — cap·no·di·a·ce·ae; cap·no·di·um; cap·pa; cap·pagh; cap·pa·ri·da·ce·ae; cap·pa·ris; cap·pe·len·ite; cap·pel·let·ti; cap·pie; cap·po; cap·py; cap·ra; cap·ral·de·hyde; cap·rate; cap·ric; cap·ri·cor·nis; cap·ri·dae; cap·ri·fi·cate; cap·ri·fi·ca·tion; …   English syllables

  • Cap Dur — Cap Horn Pour les articles homonymes, voir Horn. Le cap Horn (en espagnol : cabo de Hornos) est un cap situé à l’extrémité sud de l’archipel chilien de la Terre de Feu. Ce point est généralement considéré comme étant le plus au sud de… …   Wikipédia en Français

  • Cap dur — Cap Horn Pour les articles homonymes, voir Horn. Le cap Horn (en espagnol : cabo de Hornos) est un cap situé à l’extrémité sud de l’archipel chilien de la Terre de Feu. Ce point est généralement considéré comme étant le plus au sud de… …   Wikipédia en Français

  • cap — [ kap ] n. m. • XIIIe; mot provenç. « tête », lat. caput I ♦ Vx Tête. ⇒ chef. Mod. Loc. De pied en cap [ dəpjetɑ̃kap ] :des pieds à la tête. ⇒ 1. complètement. Armés de pied en cap. II ♦ 1 ♦ (1387) Pointe de terre qui s avance d …   Encyclopédie Universelle

  • Cap Corse — Trois tours génoises du Cap Corse (îles Finocchiarola, Agnello et île de la Giraglia). Localisation Pays …   Wikipédia en Français

  • Cap Arcona — p1 Sch …   Deutsch Wikipedia

  • Cap-vert — 15°06′40″N 23°37′00″O / 15.11111, 23.616667 …   Wikipédia en Français

  • Cap Arcona — Le Cap Arcona, le 1er janvier 1927. Type Paquebot Histoire Quille posée 21 juillet 1926 …   Wikipédia en Français

  • Cap De Bonne-Espérance — Le cap de Bonne Espérance[1] est un promontoire rocheux sur la côte atlantique de l Afrique du Sud. par 34°21′26″S 18°29′51″E / …   Wikipédia en Français

  • Cap de Bonne-Esperance — Cap de Bonne Espérance Le cap de Bonne Espérance[1] est un promontoire rocheux sur la côte atlantique de l Afrique du Sud. par 34°21′26″S 18°29′51″E / …   Wikipédia en Français

  • Cap de Bonne Espérance — Le cap de Bonne Espérance[1] est un promontoire rocheux sur la côte atlantique de l Afrique du Sud. par 34°21′26″S 18°29′51″E / …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»